Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-563/16-1/WM
z 19 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2016 r. (data wpływu 5 lipca 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 września 2016 r. (data wpływu 12 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia odpisów aktualizujących do kosztów uzyskania przychodów– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia odpisów aktualizujących do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarcza w formie ksiąg handlowych. W ramach tej działalności zajmuje się skupem, przerobem i sprzedażą surowców wtórnych, w tym złomu. W 2012 r. podpisał kontrakt z firma łotewską na sprzedaż złomu. Wystawiał na dostarczony towar faktury sprzedaży jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów z 14 terminem płatności od marca 2012 r. do kwietnia 2013 r. Nie otrzymał zapłaty za towar dostarczony od lutego 2013 r. do kwietnia 2013 r. na kwotę 1.458.745,98 euro, co w przeliczeniu na złote stanowi kwotę 6.032.995 zł 24 gr. Na koniec 2013 r. Wnioskodawca utworzył na powyższą kwotę odpis aktualizujący, ponieważ otrzymał informację ustną, że spółka została postawiona w stan upadłości. Odpis aktualizujący wartość należności został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych jest zapisem rachunkowym. W maju 2016 r. Wnioskodawca otrzymał dokument wyroku łotewskiego sądu z dnia 28 listopada 2013 r. który został przetłumaczony na język polski przez tłumacza przysięgłego, w którym umorzono postępowanie naprawcze i ogłoszono postępowanie upadłościowe.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca wskazał, że należność wynikająca z przedmiotowej wierzytelności była uprzednio zaliczona do przychodów należnych w prowadzonej działalności gospodarczej.

Wskazał również, że wierzytelność została zgłoszona do masy upadłości zgodnie z prawem łotewskim. Powszechnie zaś przyjmuje się, że zgłoszenie wierzytelności w postępowaniu upadłościowym stanowi szczególny sposób sądowego dochodzenia wierzytelności. Zgodnie z art. 123 par. 1 Kodeksu cywilnego bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Art. 124 Kodeksu cywilnego stanowi zaś, że po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. W razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone. Jednocześnie należy wskazać, że przerwanie biegu przedawnienia nie jest zależne od umieszczenia wierzytelności na liście wierzytelności bowiem bieg przedawnienia przerywa sama czynność zgłoszenia wierzytelności. Powyższe okoliczności wskazują, że przedmiotowa wierzytelność nie jest przedawniona, a bieg przedawnienia został skutecznie przerwany wskutek zgłoszenia wierzytelności w toku postępowania upadłościowego.

Z treści wyroku Sądu Łotewskiego z dnia 28 listopada 2013 r. wynika, że w stosunku do dłużnika wierzytelności zostało umorzone postępowanie naprawcze oraz wszczęte zostało główne postępowanie upadłościowe. Został wyznaczony również syndyk masy upadłościowej. Katalog zdarzeń uprawdopodobniających nieściągalność wierzytelności określony w art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jako okoliczność uprawdopodobniającą nieściągalność wierzytelności m.in. sytuację w której została ogłoszona upadłość dłużnika. Katalog ten jest katalogiem otwartym, na co wskazuje użyty przez ustawodawcę zwrot "w szczególności". Uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności będzie zatem miało miejsce zarówno w okolicznościach określonych w powołanym przepisie, jak również w sytuacji gdy zaistnieją przesłanki o równoprawnym znaczeniu. W ocenie Wnioskującego zatem wszczęcie postępowania upadłościowego mocą powołanego wyroku Sądu Łotewskiego z dnia 28 listopada 2013 r. wskazuje na uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy odpisy aktualizujące wartość należności od łotewskiej spółki, utworzone w związku z prawdopodobieństwem ich nieściągalności, w sytuacji gdy nieściągalność ta jest uprawdopodobniona otrzymanym przez Wnioskodawcę tłumaczeniem przysięgłym wyroku łotewskiego sądu o wszczęciu postępowania upadłościowego w rozumieniu łotewskich przepisów prawa upadłościowego, mogą stanowić dla Wnioskodawcy jako przedsiębiorcy koszty uzyskania przychodów roku 2016?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 t. j.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 21 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Co do zasady, ustawodawca wyłącza zatem odpisy aktualizujące z kategorii kosztów podatkowych. Wyjątkiem są odpisy, spełniające łącznie następujące warunki: są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.), zostały dokonane od należności, bądź części należności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, na podstawie art. 14 ustawy, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona, zgodnie z art. 23 ust. 3 pkt 1, który stanowi, iż nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną w szczególności jeżeli: dłużnik zmarł, został wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji Działalności Gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość.

Katalog ma charakter otwarty („w szczególności”), czyli są możliwe sytuacje, gdy wierzyciel w inny sposób uprawdopodobni, że dana wierzytelność jest nieściągalna. Zwrot ten należy rozumieć w ten sposób, że inne przesłanki takiego uprawdopodobnienia winny mieć charakter prawny równorzędny w stosunku do wskazanych wprost w przepisie. Uprawdopodobnienie nieściągalności jest środkiem zastępczym dowodu, a więc środkiem niedającym pewności, lecz tylko prawdopodobieństwo twierdzenia o fakcie. Chodzi więc nie o przeprowadzenie dowodu czyniącego fakt absolutnie pewnym, lecz o wskazanie okoliczności wystarczających do powzięcia przekonania o prawdopodobieństwie faktu. Wnioskodawca dysponuje dokonanym w 2016 r. tłumaczeniem przez tłumacza przysięgłego wyrokiem sądu łotewskiego o otwarciu w 2013 r. procesu upadłości.

Odpis aktualizujący wartość należności może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia następujących warunków:

• dokonanie odpisu aktualizującego wartość należności (w ujęciu rachunkowym),
• udokumentowanie prawdopodobieństwa nieściągalności wierzytelności (nieprzedawnionej, uprzednio zaliczonej do przychodów należnych).

Warunki te zostały spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie należności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków tj. 2016 r

Stanowisko zgodne z prezentowanym poglądem, zostało przedstawione przez organy podatkowe w wydanych pisemnych interpretacjach przepisów podatkowych, m.in.: Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach Znak: IBPBI/2/423-1314/10/CzP, Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy Znak: ITPB3/423-717a/08/PS, Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu Znak: ILPB3/423-315/14-2/EK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ponadto, w myśl art. 23 ust. 1 pkt 21 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Co do zasady, ustawodawca wyłącza zatem odpisy aktualizujące z kategorii kosztów podatkowych. Wyjątkiem są odpisy spełniające łącznie następujące warunki:

• są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 z późn. zm.),
• zostały dokonane od należności, bądź części należności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• nieściągalność należności została uprawdopodobniona, zgodnie z art. 23 ust. 3 tej ustawy,
• dotyczy należności (wierzytelności) nie przedawnionych.

Przesłanki dokonania odpisu aktualizującego wartość należności zawarte zostały w art. 35b ustawy o rachunkowości. Stosownie do przepisu art. 35b ust. 1 ww. ustawy, wartość należności aktualizuje się uwzględniając stopień prawdopodobieństwa ich zapłaty poprzez dokonanie odpisu aktualizującego, w odniesieniu do:

• należności od dłużników postawionych w stan likwidacji lub w stan upadłości – do wysokości należności nieobjętej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności, zgłoszonej likwidatorowi lub sędziemu komisarzowi w postępowaniu upadłościowym;
• należności od dłużników w przypadku oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego – w pełnej wysokości należności;
• należności kwestionowanych przez dłużników oraz z których zapłatą dłużnik zalega, a według oceny sytuacji majątkowej i finansowej dłużnika spłata należności w umownej kwocie nie jest prawdopodobna – do wysokości niepokrytej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności;
• należności stanowiących równowartość kwot podwyższających należności, w stosunku do których uprzednio dokonano odpisu aktualizującego – w wysokości tych kwot, do czasu ich otrzymania lub odpisania;
• należności przeterminowanych lub nieprzeterminowanych o znacznym stopniu prawdopodobieństwa nieściągalności, w przypadkach uzasadnionych rodzajem prowadzonej działalności lub strukturą odbiorców – w wysokości wiarygodnie oszacowanej kwoty odpisu, w tym także ogólnego, na nieściągalne należności.

Możliwość zaliczenia odpisów aktualizujących wartość należności do kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od łącznego spełnienia przesłanek podatkowych (o których mowa w art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), jak i przesłanek rachunkowych (tj. dokonania odpisu aktualizującego z zachowaniem warunków określonych ustawą o rachunkowości), bez względu na rodzaj prowadzonych ksiąg. Brak jest bowiem podstawy prawnej, z której wynikałoby, że możliwość zaliczenia odpisów aktualizujących do kosztów podatkowych ma zastosowanie jedynie do podatników prowadzących księgi rachunkowe.

Z kolei przepis art. 23 ust. 3 cytowanej ustawy stanowi, że nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w ust. 1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy:

1. dłużnik został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku albo
2. zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
3. wierzytelność została zasądzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika, na drodze powództwa sądowego.

Wskazać należy, że katalog możliwości uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności wymieniony w art. 23 ust. 3 ww. ustawy ma charakter otwarty, a zatem możliwe są sytuacje, gdy wierzyciel w inny sposób uprawdopodobni, że dana wierzytelność jest nieściągalna. Inne przesłanki takiego uprawdopodobnienia muszą mieć jednakże charakter prawny równorzędny w stosunku do wskazanych w ww. przepisie. Uprawdopodobnienie nieściągalności jest środkiem zastępczym dowodu, a więc środkiem nie dającym pewności, lecz tylko prawdopodobieństwo twierdzenia o fakcie. Uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności jest zatem wskazaniem okoliczności wystarczających do powzięcia przekonania o prawdopodobieństwie faktu, nie jest natomiast przeprowadzeniem dowodu czyniącego fakt absolutnie pewnym.

Należy zauważyć, że art. 23 ust. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzależnia możliwość zaliczenia odpisów aktualizujących do kosztów uzyskania przychodów od łącznego spełnienia przesłanek podatkowych (o których mowa w art. 23 ust. 3 ww. ustawy – w zakresie uprawdopodobnienia nieściągalności), jak i rachunkowych (tj. dokonania odpisu aktualizującego z zachowaniem warunków określonych ustawą o rachunkowości).

Koszt podatkowy nie wystąpi więc w sytuacji uprawdopodobnienia nieściągalności należności, jeżeli nie został dokonany odpis aktualizujący tę należność, bowiem kosztem tym jest odpis aktualizujący, a nie wierzytelność czy należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona. Koszt podatkowy nie wystąpi również w sytuacji dokonania odpisu aktualizującego należność, jeżeli nie dojdzie do uprawdopodobnienia nieściągalności takiej należności.

Zatem, odpisy aktualizujące należności zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia dwóch warunków:

• musi być rachunkowo dokonany odpis aktualizujący wartość należności, oraz
• nieściągalność wierzytelności powinna być uprawdopodobniona.

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie odpisu do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Jeżeli zatem odpis aktualizujący został dokonany przed uprawdopodobnieniem nieściągalności, spełnienie drugiego z warunków nastąpi w momencie uprawdopodobnienia nieściągalności. Natomiast w przypadku gdy do uprawdopodobnienia nieściągalności doszłoby przed dokonaniem odpisu aktualizującego, jego zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów nastąpi dopiero w momencie jego dokonania.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione. Zauważyć przy tym należy, że kwestie związane z przedawnieniem roszczeń, w tym związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. z 2016 r. poz. 380), których wykładnia nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej, bowiem przepisy tej ustawy nie są przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 w związku z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie skupu, przerobu i sprzedaży surowców wtórnych, w tym złomu. W 2012 r podpisał kontrakt z firma łotewską na sprzedaż złomu. Wystawiał na dostarczony towar faktury sprzedaży jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów z 14 terminem płatności od marca 2012 r. do kwietnia 2013 r. Należność wynikająca z przedmiotowej wierzytelności była uprzednio zaliczona do przychodów należnych w prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie otrzymał zapłaty za towar dostarczony od lutego 2013 r. do kwietnia 2013 r. na kwotę 1.458.745,98 euro, co w przeliczeniu na złote stanowi kwotę 6.032.995 zł 24 gr. Na koniec 2013 r. Wnioskodawca utworzył na powyższą kwotę odpis aktualizujący, ponieważ otrzymał informację ustną, że spółka została postawiona w stan upadłości. Odpis aktualizujący wartość należności został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych jest zapisem rachunkowym. W maju 2016 r. Wnioskodawca otrzymał dokument wyroku łotewskiego sądu z dnia 28 listopada 2013 r. który został przetłumaczony na język polski przez tłumacza przysięgłego, w którym umorzono postępowanie naprawcze i ogłoszono postępowanie upadłościowe. W ocenie Wnioskującego, wszczęcie postępowania upadłościowego mocą powołanego wyroku Sądu Łotewskiego z dnia 28 listopada 2013 r. wskazuje na uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności.

Wnioskodawca wskazał również, że należność wynikająca z przedmiotowej wierzytelności nie jest wierzytelnością przedawnioną.

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie spełnione zostały zarówno przesłanki podatkowe jak i rachunkowe, uzależniające zaliczenie odpisów aktualizujących należności do kosztów uzyskania przychodów.

Nieściągalność wskazanych we wniosku wierzytelności została uprawdopodobniona zgodnie z art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem w stosunku do łotewskiego przedsiębiorcy został wydany wyrok przez Sąd Łotewski w dniu 28 listopada 2013 r., zgodnie z którym umorzono postępowanie naprawcze i ogłoszono postępowanie upadłościowe wobec kontrahenta.

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I SA/Gd 555/07, sąd wskazał, że „(...) Uprawdopodobnienie stanowi swego rodzaju wyjątek od zasady udowodnienia i działa na korzyść strony, której przepis ustawy dozwala na wykonywanie mniejszego stopnia pewności, że dany skutek nastąpi, o ile według zasad logicznego rozumowania można domniemywać, że taki skutek może nastąpić. Zatem należy stwierdzić, iż utworzenie przez podatnika rezerwy na pokrycie należności nieściągalnej nie jest uzależnione od dysponowania przez niego dokumentami lub innymi dowodami potwierdzającymi okoliczność nieściągalności wierzytelności. Wierzyciel może utworzyć taką rezerwę, podlegającą zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów także w przypadku, gdy posiada jedynie dostatecznie przekonywające informacje o stanie majątkowym dłużnika i nieściągalności swej wierzytelności (wyrok NSA z dnia 13 listopada 1998 r., sygn. akt I SA/Gd 254/97, publ. LEX; podobnie NSA również w wyroku z dnia 13 stycznia 1998 r., sygn. akt SA/Lu 798/94, POP 1998, z. 5, poz. 181).

Kierując się treścią wniosku oraz stanem prawnym obowiązującym w jego zakresie, należy stwierdzić, że w opisanej sytuacji nieściągalność wierzytelności można uznać za uprawdopodobnioną w dniu otrzymania przez Wnioskodawcę wyroku Sądu Łotewskiego.

Jeżeli zatem w 2013 r. dokonano odpisu aktualizującego wartości wierzytelności, zgodnie z przepisami o rachunkowości (zostały spełnione warunki do dokonania takiego odpisu zgodnie z tą ustawą), a w 2016 r. Wnioskodawca otrzymał dokument wyroku Sądu Łotewskiego, to z dniem otrzymania tego wyroku spełnione zostały wszystkie przesłanki do zaliczenia – w 2016 r. - tego odpisu do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny - interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

W przypadku wydawania interpretacji indywidualnej organ podatkowy jest związany treścią przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, które stanowią podstawę do wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, w ramach tego postępowania właściwy organ nie może jednak dokonywać weryfikacji przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, gdyż wykraczałoby to poza zakres przedmiotowego postępowania. Organ nie rozstrzyga o zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych strony, gdyż może to nastąpić w ramach przeprowadzonego postępowania podatkowego.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego. Postępowanie w sprawie interpretacji indywidualnej jest postępowaniem odrębnym od postępowania podatkowego, czy też kontrolnego, w których organ podatkowy zobowiązany jest do przeprowadzenia postępowania dowodowego, w którym bada okoliczności danej sprawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.