2014.07.04 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-1541/12/14-5/S/JB
z 4 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 grudnia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 1551/13 (data wpływu 22 kwietnia 2014 r.) - stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2010 r. (data wpływu 19 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów:

wydatków poniesionych na usługi gastronomiczne - jest prawidłowe

wydatków poniesionych na zakup stroju służbowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Wnioskodawca jest z wykształcenia prawnikiem, prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą w oparciu o przeważający przedmiot działalności (PKD: 6910Z). Wnioskodawca planuje podpisać z inną spółką prawniczą (Kancelaria”) umowę na świadczenie usług prawnych, na podstawie której będzie wykonywał określone w umowie czynności, polegające na pracy biurowej, na spotkaniach z kontrahentami kancelarii lub przyszłymi kontrahentami, występowania przed sądami, organami i urzędami. Wnioskodawca będzie świadczył czynności na rzecz Kancelarii i wystawiał z tego tytułu fakturę.

Przede wszystkim Wnioskodawca planuje rozwijać własną działalność gospodarczą poprzez poszukiwanie i zdobywanie własnych klientów w postaci osób prawnych lub osób fizycznych na rzecz których będzie świadczył usługi prawnicze.

W ramach nawiązywania współpracy z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami (klientami, dostawcami towarów i usług, innymi partnerami biznesowymi). Wnioskodawca będzie zapraszać przedstawicieli kontrahentów lub samych kontrahentów na spotkania bądź sam Wnioskodawca będzie zapraszany na takie spotkania przez kontrahentów. W zależności od okoliczności spotkania takie odbywać się będą w miejscu prowadzenia działalności przez Wnioskodawcę, w siedzibach kontrahentów bądź na gruncie neutralnym, często w restauracjach.

W trakcie spotkań omawiane będą różnego rodzaju sprawy biznesowe, np. możliwości lub zasady współpracy, propozycje i oferty, możliwe w przyszłości projektu i transakcje itp.

Zapraszając kontrahenta na spotkanie do restauracji Wnioskodawca będzie ponosił koszty posiłku (np. lunchu, obiadu, czy kolacji), co jest zwyczajowo przyjęte w naszym kręgu kulturowym. Reguła jest zamawianie posiłków z menu oferowanego przez restaurację. Spotkania nie będą miały charakteru szczególnie uroczystego, wytwornego, czy okazałego, ich celem nie będzie okazanie przepychu czy imponowania kontrahentom wystawnością, lecz omówienie możliwości nawiązania współpracy, omówienia spraw biznesowych na neutralnym gruncie. Wydatki dotyczące spotkań z kontrahentami będą przez Wnioskodawcę dokumentowane rachunkami lub fakturami VAT wystawionymi na Wnioskodawcę oraz opisywane w sposób umożliwiający ustalenie kontrahenta (partnera biznesowego) oraz celu spotkania.

Dodatkowo, Wnioskodawca zamierza zakwalifikować w koszty uzyskania przychodu zakupy stroju służbowego, mającego charakter biznesowy, w postaci garniturów, marynarek, spodni, koszul, spinek, krawatów obuwia, płaszczy (kurtki zimowe), rękawiczek, czapek, kapeluszy. Biznesowy strój jest również zwyczajowo przyjęty w naszym kręgu kulturowym, w trakcie odbywania spotkań biznesowych, (np. przy lunchu, obiadu, czy kolacji) na których omawiane są warunki i możliwości współpracy, a także jest zwyczajowo wręcz wymagany w ramach codziennej pracy prawnika. Ubiór Wnioskodawcy, nie będzie miał cech zbytniej wytworności, czy okazałości, również celem schludnego, biznesowego ubioru nie jest okazanie przepychu, czy imponowania, lecz ma na celu jedynie odpowiednie ubranie się do okazji, jaką jest spotkanie służbowe mające przynieść Wnioskodawcy dochód, wystąpienie przed sądem, organem, czy urzędem w ramach wykonywanych obowiązków służbowych i obowiązkowej reprezentacji klienta.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy stanowią koszty uzyskania przychodów wydatki ponoszone w związku z zapraszaniem kontrahentów na spotkania w restauracjach itp., o ile spotkania takie służą załatwianiu spraw służbowych i nie mają charakteru uroczystego, wytwornego, czy okazałego, lecz polegają na zapewnieniu jedynie standardowego poczęstunku, zwyczajowo przyjętego w takich okolicznościach?
Czy stanowią koszty uzyskania przychodów wydatki ponoszone w związku z zakupem stroju służbowego, mającego charakter biznesowy w postaci garniturów, marynarek, spodni, koszul, spinek, krawatów, obuwia, płaszczy (kurtki zimowe), rękawiczek, czapek, kapeluszy, o ile strój ten służy wykonywaniu obowiązków prawnika, codziennej pracy, występowania przed sądem i uczestniczenia w spotkaniach biznesowych, oraz nie ma charakteru zbyt wytwornego czy okazałego?

Zdaniem Wnioskodawcy ad. 1 wydatki ponoszone w związku z zapraszaniem kontrahentów na spotkania w restauracjach itp., o ile spotkanie takie będą służyć załatwianiu spraw służbowych i nie mają charakteru uroczystego, wytwornego, czy okazałego, lecz będą polegać na zapewnieniu jedynie standardowego poczęstunku zwyczajowo przyjętego w takich okolicznościach, stanowić będą koszty uzyskania przychodów.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT z kosztów uzyskania przychodów ustawodawca wyłączył koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o PIT, ani żadna inna ustawa nie definiuje pojęcia reprezentacji. Pojęcie to posiada natomiast definicję słownikowe oddające jego znaczenie w języku powszechnym, a także doczekało się wielu prób wykładni w doktrynie prawa podatkowego, interpretacjach organów podatkowych oraz w orzecznictwie sądowym.

Zgodnie z definicją słownikową „Słownik języka polskiego” pod red. M. Szymczaka, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1992) reprezentacja oznacza okazałość, wystawność, wytworność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w najnowszym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w szczególności w wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie o sygnaturze: II FSK 392/11. NSA w sprawie o analogicznym stanie faktycznym stwierdził, że Sąd kasacyjny zajmował się już zagadnieniem, którego dotyczy przedmiotowa sprawa. NSA wskazał, że w aktualnym orzecznictwie (zob. w szczególności wyrok NSA z dnia 25 maja 2012 r., II FSK 2200/10, CBOSA) dominuje pogląd, zgodnie z którym „reprezentacja to ogólnie okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Reprezentacją będą wszelkie wydatki, które w sposób ponadstandardowy kreują pozytywny wizerunek firmy, w tym wobec innych podmiotów, z którymi współpracuje. Nie będzie reprezentacją wydatek poczyniony w restauracji na koszt posiłku, zwyczajowo przyjętego w obecnych realiach życia gospodarczego”.

Zdaniem Wnioskodawcy, co potwierdza również NSA w omawianym wyroku, wydatki o charakterze reprezentacyjnym w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT muszą kreować wizerunek firmy w sposób ponadstandardowy, odbiegający od zwyczajowo przyjętego w określonego typu stosunkach gospodarczych, natomiast zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, spotkania w których będzie brał udział Wnioskodawca nie będą miały charakteru szczególnie uroczystego, wytwornego czy okazałego, a ich celem nie będzie okazanie przepychu lub imponowanie kontrahentom wystawnością, lecz omówienie bieżących spraw biznesowych na neutralnym gruncie.

Zdaniem Wnioskodawcy ad. 2 wydatki ponoszone w związku z zakupem stroju służbowego, mającego charakter biznesowy w postaci garniturów, marynarek, spodni, koszul, spinek, krawatów oraz obuwia, o ile strój ten służy wykonywaniu obowiązków prawnika, codziennej pracy, występowania przed sądem i uczestniczenia w spotkaniach biznesowych, oraz nie ma charakteru zbyt wytwornego czy okazałego, stanowić będą koszty uzyskania przychodów.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

W opinii Wnioskodawcy, z art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT, interpretowanego zgodnie ze wskazaną powyżej definicją pojęcia reprezentacja” wynika, że wydatkami o charakterze reprezentacyjnym są jedynie takie wydatki ponoszone na działania, które - ze względu na ich okazałość, wystawność itp. Cechy - odbiegają od powszechnie przyjętych (przeciętnych w danych okolicznościach) standardów podejmowania kontrahentów. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w najnowszym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w szczególności w wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie o sygnaturze: II FSK 392/11. NSA w sprawie o analogicznym stanie faktycznym stwierdził, że Sąd kasacyjny zajmował się już zagadnieniem, którego dotyczy przedmiotowa sprawa. NSA wskazał, że w aktualnym orzecznictwie (zob. w szczególności wyrok NSA z dnia 25 maja 2012 r., II FSK 2200/10, CBOSA) dominuje pogląd, zgodnie z którym „reprezentacja to ogólnie okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Reprezentacją będą wszelkie wydatki, które w sposób ponadstandardowy kreują pozytywny wizerunek firmy, w tym wobec innych podmiotów, z którymi współpracuje. Nie będzie reprezentacją wydatek poczyniony w restauracji na koszt posiłku, zwyczajowo przyjętego w obecnych realiach życia gospodarczego.

Zdaniem Wnioskodawcy, co potwierdza również NSA w omawianym wyroku, wydatki o charakterze reprezentacyjnym w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT muszą kreować wizerunek firmy w sposób ponadstandardowy, odbiegający od zwyczajowo przyjętego w określonego typu stosunkach gospodarczych, natomiast zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, ubiór Wnioskodawcy nie będzie miał charakteru szczególnie, wytwornego, czy okazałego, nie będzie miał na celu zaimponowania, lecz jedynie odpowiednie ubranie się do okazji”, jaką jest spotkanie służbowe mające przynieść Wnioskodawcy dochód, wystąpienie przed sądem, organem czy urzędem w ramach wykonywanych obowiązków służbowych i obowiązkowej reprezentacji wobec klienta.

Na związek, pomiędzy wydatkami na ubiór biznesowy Wnioskodawcy, a kosztami uzyskania przychodów wskazuje zdaniem Wnioskodawcy szereg czynników.

Zgodnie z zapisami w umowie o świadczenie usług prawniczych, Wnioskodawca zobowiązany jest wykonywać przedmiot umowy mając na uwadze interes Kancelarii oraz dokładać przy wykonywaniu przedmiotu kontraktu najwyższej staranności i sumienności wymaganej w powszechnie przyjętych standardach świadczenia usług prawniczych. Dla zapewnienia realizacji zawartych w umowie usług w zarówno na rzecz Kancelarii, jak i na w ramach samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej, w interesie Wnioskodawcy jest staranne i godne reprezentowanie w relacjach interpersonalnych (np. w trakcie licznych spotkań biznesowych, czy reprezentacji przed sądem, urzędem, organem) co stwarza konieczność stosowania powszechnie przyjętego w standardach stylu ubierania się. Stąd dla potrzeb świadczenia usług prawniczych, jak i świadczenia usług prawniczych w ramach samodzielnej działalności gospodarczej, Wnioskodawca musi nabywać ubrania takie jak garnitury, koszule, krawaty, buty, paski, spinki, płaszcze (kurtki zimowe), rękawiczki, czapki, kapelusze służące realizacji przedmiotowych usług.

Zakup stroju biznesowego nie tylko daje możliwość dodatkowego pozyskiwania klientów z zakresu oferowanych usług prawniczych w ramach samodzielnej działalności gospodarczej, ale i również wpływa na jakość usług świadczonych na rzecz Kancelarii na rzecz której Wnioskodawca będzie świadczył usługi prawnicze. Profesjonalny wygląd Wnioskodawcy, sprawi, iż otrzyma więcej zleceń od Kancelarii, a zarazem ułatwi to pozyskanie nowych klientów zarówno z korzyścią dla Kancelarii, jak i z korzyścią dla jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, którą planuje indywidualnie rozwijać. Będzie się to wiązało z większym zainteresowaniem klientów, oraz zakresem działalności, co spowoduje wzrostem ilości świadczonych usług oraz sprzedażą tych usług, przy czym jednocześnie zwiększy się poziom uzyskiwanego dochody firmy.

Wnioskodawca nie zgadza się jednocześnie ze stanowiskiem organów podatkowych, zgodnie z którym wydatki na ubiór są wyłączone z uznania koszt uzyskania przychodu, o ile ubiór taki nie jest na stałe opatrzone np.: logiem firmy lub też, np. nie charakteryzuje się określonym kolorem, czy krojem.

Zdaniem Wnioskodawcy, tak samo trudno sobie wyobrazić prawnika odbywającego spotkanie z klientem, czy też reprezentującego klienta przed np. sądem w stroju innym, aniżeli ubiór o charakterze biznesowym (garnitur, koszula itd.), jak trudno sobie wyobrazić prawnika w stroju opatrzonym jakimkolwiek znakiem, czy też reklamą firmy/kancelarii na kłapie marynarki, czapce, kapeluszu czy też w innym miejscu na ubiorze.

Zdaniem Wnioskodawcy kosztami uzyskania przychodu zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT nie są koszty reprezentacji, przy czym należy podzielić pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którym „Reprezentacją będą wszelkie wydatki, które w sposób ponadstandardowy kreują pozytywny wizerunek firmy, w tym wobec innych podmiotów, z którymi współpracuje. A zatem wydatki na ubiór prawnika, nie będą wydatkami, które w sposób ponadstandardowy kreują pozytywny wizerunek firmy. Wydatki te są koniecznymi wydatkami na rozwój działalności gospodarczej i funkcjonowanie na rynku usług prawniczych i stanowią zwyczajowo przyjęte standardy ubioru w ramach tego rodzaju działalności, a zatem stanowią koszt uzyskania przychodu takich okolicznościach, stanowić będą koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.

W interpretacji indywidualnej z dnia 5 marca 2013 r. Nr IPPB1/415-1541/12-2/JB Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na usługi gastronomiczne oraz wydatków poniesionych na zakup stroju służbowego za nieprawidłowe.

Interpretacja została doręczona Wnioskodawcy w dniu 8 marca 2013 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Wnioskodawca, pismem z dnia 21 marca 2013 r. (data wpływu 25 marca 2013 r. ) wezwał tut. Organ do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe tut. Organ pismem z dnia 25 kwietnia 2013 r. Nr IPPB1/415-1541/13-4/JB (skutecznie doręczonym w dniu 2 maja 2013 r.) stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, podtrzymując argumentację zawartą w interpretacji.

Pan T. W. w dniu 16 maja 2013 r. (data wpływu 20 maja 2013 r.) złożył za pośrednictwem tut. Organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na wydaną interpretację indywidualną Nr IPPB1/415-1541/12-2/JB z dnia 5 marca grudnia 2013 r. uznającej stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na usługi gastronomiczne oraz wydatków poniesionych na zakup stroju służbowego za nieprawidłowe.

Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 1551/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi Pana T. W., na interpretację Ministra Finansów z dnia 5 marca 2013 r. Nr IPPB1/415-1541/12-2/JB w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że skargę należało uwzględnić, chociaż nie wszystkie zarzuty i argumenty strony są zasadne.

Stosownie do art. 3 § 1 i § 2 pkt 4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) kontrola działalności administracji publicznej przez Sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg m.in. na pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach. Sąd uwzględniając skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego uchyla taką interpretację (art. 146 § 1 p.p.s.a.). Rozpoznając skargę na interpretację prawa podatkowego Sąd administracyjny kontroluje poprawność merytoryczną dokonanej interpretacji oraz prawidłowość prowadzonego w tej sprawie postępowania interpretacyjnego, a więc zgodność z prawem samej czynności według stanu prawnego z daty jej dokonania oraz legalność postępowania poprzedzającego jej wydanie. Wypada przy tym zauważyć, iż zarówno w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (por. wyrok z dnia 30 października 2006 r., sygn. akt P 36/05, OTK ZU 2006/9A/129), jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego (np. uchwała z dnia 8 stycznia 2007 r. sygn. akt I FPS 1/06, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl) nie kwestionuje się uprawnienia sądu administracyjnego do merytorycznej kontroli dokonanych przez organy podatkowe pisemnych interpretacji prawa podatkowego.

Zdaniem Sądu, przede wszystkim, wskazać należy, że zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1. Stosownie natomiast do art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f., za koszty uzyskania przychodów nie uważa się kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Przepis ten w obecnym brzmieniu funkcjonuje od 1 stycznia 2007 r.

Ustawodawca wprowadzając z tym dniem wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wydatków na reprezentację nie sformułował zarazem definicji pojęcia "reprezentacja". W pierwotnym brzmieniu art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. ustawodawca nie zaliczał do kosztów uzyskania przychodów: kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodów, chyba że reklama prowadzona była w środkach masowego przekazu lub publiczne w inny sposób. Unormowanie to, jak już zaznaczono, zostało znowelizowane z dniem 1 stycznia 2007 r.

Analiza zakresu dokonanej z dniem 1 stycznia 2007 r. nowelizacji art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f., prowadzi do wniosku, że wolą ustawodawcy było:

objęcie kosztami uzyskania przychodów wszelkich wydatków na reklamę, niezależnie od ich wielkości, w stosunku do osiąganych przez podatnika przychodów i niezależnie od sposobu prowadzenia reklamy; oraz

wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów reprezentacji, niezależnie od ich wielkości, w stosunku do osiąganych przez podatnika przychodów w roku podatkowym oraz niezależnie od tego, czy wydatki te przyczynią się do zwiększenia (zachowania albo zabezpieczenia) źródła przychodów, czy też nie.

Ustawodawca, wyłączając z dniem 1 stycznia 2007 r. z kosztów uzyskania przychodów wydatki na reprezentację, nie sformułował zarazem definicji pojęcia "reprezentacja". Utrudniało to w praktyce ustalenie kryteriów, według których w odniesieniu do wykonywanej działalności gospodarczej, wydatki stanowiące co do zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. koszty uzyskania przychodów, podlegają wyłączeniu z możliwości takiej kwalifikacji, ze względu na ich związek z "reprezentacją". Sytuacja ta prowadziła do licznych sporów pomiędzy podatnikami a administracją podatkową oraz braku pewności co do treści obowiązującego w tym zakresie prawa. Potwierdzeniem tego stanu były również rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych, na co zwracał uwagę Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w wyroku z dnia 19 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2102/11 (dostępny: www.orzeczenia.nsa.gov.pl)

W praktyce zakresy pojęć "reklama" i "reprezentacja" mogą się pokrywać i trudno jest wyznaczyć obiektywne i kompletne reguły ich rozgraniczenia, Odnotować w tym przypadku warto wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 kwietnia 2012 r., sygn. akt II FSK1789/10 (dostępny: www,orzeczenia.nsa.gov.pl), w którym wyrażony został pogląd (podzielany przez skład orzekający również w tej sprawie), że jeśli impreza jest elementem strategii marketingowej dotyczącej danego produktu, to jej organizacja, w tym zakup usług gastronomicznych i alkoholu, nie jest związane z reprezentacją, lecz z reklamą.

Skarżący zadał następujące pytania:

Czy stanowią koszty uzyskania przychodów wydatki ponoszona w związku z zapraszaniem kontrahentów na spotkania w restauracjach itp., o ile spotkania takie służą załatwianiu spraw służbowych i nie mają charakteru uroczystego, wytwornego, czy okazałego, lecz polegają na zapewnieniu jedynie standardowego poczęstunku, zwyczajowo przyjętego w takich okolicznościach?
Czy stanowią koszty uzyskania przychodów wydatki ponoszone w związku z zakupem stroju służbowego, mającego charakter biznesowy w postaci garniturów, marynarek, spodni, koszul, spinek, krawatów, obuwia, płaszczy (kurtek zimowych), rękawiczek, czapek, kapeluszy, o ile strój ten służy wykonywaniu obowiązków prawnika, codziennej pracy, występowania przed sądem i uczestniczenia w spotkaniach biznesowych, oraz nie ma charakteru zbyt wytwornego czy okazałego?

Odnosząc się do stanowiska organu podatkowego, w kwestii pytania 1, należy pamiętać, że serwowanie posiłków (zarówno w siedzibie podatnika, jak i poza nią), to tradycyjnie przyjęty zwyczaj w kontaktach gospodarczych z kontrahentami, których celem jest doprowadzenie do nawiązania właściwych relacji gospodarczych lub ich utrzymania albo rozwoju.

W efekcie zatem, kluczowe znaczenia dla rozstrzygnięcia spornego problemu ma odpowiedź na pytanie, czy w każdym przypadku wydatki na zakup żywności, napojów oraz usług gastronomicznych, podawanych i świadczonych w trakcie spotkań z kontrahentami (niezależnie od miejsca podawania zakupionych artykułów żywnościowych i napojów oraz niezależnie od miejsca świadczenia zakupionych usług gastronomicznych), są kosztami reprezentacji, a zatem podlegają stosownie do art. 23 ust 1 pkt 23 u.p.d.o.f. wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów.

Rozpatrujący niniejszą sprawę skład orzekający podziela pogląd zaprezentowany w wyroku poszerzonego, siedmioosobowego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11 (dostępny: www.orzeczenia.nsa.gov.pl), który odwołując się do etymologicznego, a więc stosunkowo wąsko pojmowanego znaczenia terminu "reprezentacja" (od łac "reprezentatio" - wizerunek) stwierdził, że "reprezentacja" w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów.

Stanowisko to wypowiedziano wprawdzie na tle regulacji zamieszczonej w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwagi jednakże na tożsame brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. oraz art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f., można je w pełni odnieść do rozpatrywanej sprawy (podobnie zresztą jak inne, przywołane w niniejszym uzasadnieniu, orzeczenia dotyczące interpretacji art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p.).

W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu.

Takie zdefiniowanie analizowanego terminu powoduje, że nie można utożsamiać określenia "reprezentacja" w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. (czy też art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p.) z pojęciem "przedstawicielstwo" postrzeganym w ujęciu cywilistycznym jako reprezentowanie określonego podmiotu przez inną osobę. Jak to zaznaczył Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku z dnia 16 czerwca 2013 r., bez znaczenia pozostaje także kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności.

W tych okolicznościach zasadny jest pogląd, że wymienienie w art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny (do konkluzji, iż nie każdy wydatek na usługę gastronomiczną stanowi koszt reprezentacji prowadzi również analiza treści art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f., gdzie ustawodawca użył zwrotu: "[...] kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne a nie np. sformułowania: "[...] kosztów reprezentacji, w szczególności wydatków poniesionych na usługi gastronomiczne [...]”. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być zatem odrębna, uzależniona od jego okoliczności, Tylko wydatki na zakup tych usług gastronomicznych stanowiących koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.p., których jedynym (głównym) celem jest tworzenie lub poprawa wizerunku firmy na zewnątrz, podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 23 ust. 1 pkt 23 tej ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r.

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że w świetle art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. nie stanowi kosztu reprezentacji, w przedstawionym wyżej rozumieniu tego terminu, wydatek na poczęstunek (usługę gastronomiczna świadczoną zarówno w siedzibie podatnika lub poza nią), który serwowany jest w ramach:

działań marketingowych lub reklamowych firmy, dotyczących promocji produktu lub usługi,

prowadzonych negocjacji z kontrahentami lub w ramach szkoleń, odpraw dla pracowników oraz podmiotów powiązanych gospodarczo itp, których celem nie jest kształtowanie wizerunku firmy, a doprowadzenie do nawiązania lub rozbudowania jej kontaktów gospodarczych, wprowadzenie na rynek określonych towarów i usług lub poprawa skuteczności ich sprzedaży, wzrost efektywności pracy itp.

Tym niemniej jeszcze raz podkreślić należy, że dla oceny, czy dana działalność stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy. Nie ulega przy tym wątpliwości, że to na podatniku spoczywać będzie ciężar wykazania, iż określone wydatki poniesione zostały w celu uzyskania przychodu (zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów) oraz, że nie były one ukierunkowane na kształtowanie wizerunku firmy, lecz stanowiły element innego rodzaju aktywności gospodarczej.

Natomiast z okoliczności stanu faktycznego podanych we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji jasno wynika, że celem spotkań jest omówienie z kontrahentami spraw biznesowych, a nie wykreowanie określonego wizerunku, czy też realizacji celów konsumpcyjnych lub rozrywkowych. Za nieprawidłowy zatem, w kontekście przedstawionego wyżej rozumienia pojęcia "reprezentacja", należy uznać pogląd, w świetle którego zakup usługi gastronomicznej w restauracji w każdych okolicznościach wiązać się będzie z działaniem na rzecz kształtowania wizerunku firmy. Bez znaczenia pozostaje przy tym kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności usług gastronomicznych nadto, nic nie przemawia za odmową zaliczenia wydatków podatnika na zakup usług gastronomicznych od wyspecjalizowanego podmiotu, tylko z tego względu, że ich świadczenie miało miejsce poza siedzibą, w której prowadzi działalność gospodarczą (np. restauracji), jeżeli spełniony został ogólny warunek wynikający z treści art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. i wydatki te nie miały na celu reprezentacji podatnika w przedstawionym wyżej znaczeniu.

Zgodzić należy się natomiast ze stanowiskiem organu, że z punktu widzenia treści art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f., nie stanowią kosztów uzyskania przychodów przedstawione w opisie stanu faktycznego wydatki ponoszone w związku z zakupem stroju służbowego, nawet mającego charakter biznesowy, w postaci: garniturów, marynarek, spodni, koszul, spinek, krawatów, obuwia, płaszczy (kurtek zimowych), rękawiczek, czapek, kapeluszy, nawet jeżeli ten strój służy wykonywaniu obowiązków prawnika, codziennej pracy, występowania przed sądem i uczestniczenia w spotkaniach biznesowych, oraz nie ma charakteru zbyt wytwornego czy okazałego.

Po pierwsze - tego rodzaju wydatki nie mają ani bezpośredniego, ani pośredniego związku z osiągnięciem przychodów, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów, gdyż uzyskiwanie przychodów przez prawników nie jest uzależnione od rodzaju noszonej odzieży (garniturów, marynarek, spodni, koszul, spinek, krawatów, obuwia, płaszczy, kurtek zimowych, rękawiczek, czapek, kapeluszy).

Po drugie - zarówno osoby prowadzące działalność gospodarczą, jak i osoby zatrudnione w innych zawodach używają tego rodzaju odzieży, a schludny wygląd niezbędny jest do funkcjonowania społecznego i wykonywania wszystkich zawodów. Wydatek osoby fizycznej na zakup odpowiedniej odzieży osobistej nie może być zatem uznany za koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej, gdyż jego poniesienie uwarunkowane jest socjalnie i kulturowo oraz konieczne jest niezależnie od faktu prowadzenia działalności gospodarczej w kancelarii prawnej. Zgodzić się należy z organem podatkowym, że koszty podatkowe to koszty poniesione „w celu uzyskania przychodu", a nie "w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą".

Biorąc pod uwagę powyższe na podstawie art. 146 § 1, art. 152, art. 200 i art. 205 § 2. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 i, - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U z 2012 r. poz, 270). Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Sąd dokonuje merytorycznej kontroli zaskarżonej interpretacji, jednakże bez wkraczania w zakres zadań organów interpretacyjnych, tj. nie jest władny dokonywać interpretacji, zastępując w ten sposób organ interpretacyjny. Ponownie rozpoznając wniosek Strony o interpretację organ przedstawi zatem prawidłowe stanowisko uwzględniając wskazania przedstawione w uzasadnieniu niniejszego wyroku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 grudnia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 1551/13 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów

wydatków poniesionych na usługi gastronomiczne - jest prawidłowe,

wydatków poniesionych na zakup stroju służbowego – jest nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 22 i 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.)

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest by wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy zatem ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w art. 22 ust. 1 ustawy - wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów będą zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jeżeli są one racjonalnie uzasadnione, a każdy wydatek powinien być oceniany przede wszystkim z tego punktu widzenia. Wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione koszty pozwalają na normalne funkcjonowanie przedsiębiorstwa, a w sensie podatkowym zabezpieczają źródło przychodów.

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i planuje podpisać z inną spółką prawniczą - Kancelarią umowę na świadczenie usług prawnych. W ramach nawiązywania współpracy z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami Wnioskodawca będzie zapraszać przedstawicieli kontrahentów lub samych kontrahentów na spotkania, bądź sam Wnioskodawca będzie zapraszany na takie spotkania przez kontrahentów. W zależności od okoliczności spotkania takie odbywać się będą w miejscu prowadzenia działalności przez Wnioskodawcę, w siedzibach kontrahentów bądź na gruncie neutralnym, często w restauracjach. Ponadto Wnioskodawca zamierza zakwalifikować w koszty uzyskania przychodu zakupy stroju służbowego, mającego charakter biznesowy, w postaci garniturów, marynarek, spodni, koszul, spinek, krawatów obuwia, płaszczy (kurtki zimowe), rękawiczek, czapek, kapeluszy.

W rozpatrywanej sprawie należy mieć na względzie, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów zaliczają się koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie definiuje przy tym terminu „reprezentacja”, ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Z uwagi na powyższe każda sprawa powinna być przedmiotem odrębnej oceny pod kątem kwalifikacji konkretnych wydatków jako kosztów reprezentacji, wymienionych w art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy.

Celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (klientami). Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny.

Zasadne jest w tym miejscu odwołanie się do etymologii tego terminu. Wyraz „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „repraesentatio” oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że ,,reprezentacja” w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie „reprezentacji” kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe, w części dotyczącej wydatków ponoszonych w związku z zapraszaniem kontrahentów na spotkania w restauracjach itp., wskazać należy, że posiłki (lunche i obiady biznesowe) i poczęstunki zapewniane kontrahentom w trakcie spotkań biznesowych nie noszą znamion wystawności, a ich zaserwowanie kontrahentom nie jest w żadnym wypadku celem takich spotkań lecz powszechnie przyjętym standardem i nie wykracza poza zwyczajowe ramy przyjęte przy okazji zapraszania partnerów biznesowych w celu prowadzenia rozmów biznesowych.

Odnosząc zatem powyższe do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę, tj. lunch, obiad, czy kolację, itp., nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te ponoszone są bowiem w bezpośrednim związku i w trakcie typowych spotkań biznesowych z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami (klientami, dostawcami towarów i usług, innymi partnerami biznesowymi). W trakcie spotkań omawiane będą różnego rodzaju sprawy biznesowe, np. możliwości lub zasady współpracy, propozycje i oferty, możliwe w przyszłości projektu i transakcje itp.

Celem spotkań Wnioskodawcy z kontrahentami nie jest zatem wyłącznie stworzenie dobrego wizerunku firmy Wnioskodawcy, czy też wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami.

Zatem, poniesione wydatki na nabycie usług gastronomicznych np.: lunch, obiad, czy kolacja, ponoszone w bezpośrednim związku i w trakcie typowych spotkań biznesowych z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami, spełniają przesłanki wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli są poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tym samym mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Na marginesie zaznaczyć należy, że dla oceny wskazanych we wniosku wydatków nie są istotne takie cechy jak wystawność, wytworność, okazałość poczęstunków. Nie ma bowiem możliwości skonstruowania miernika dla określenia poziomu wystawności, wytworności, okazałości czy przepychu jednakowego dla wszystkich podmiotów gospodarczych.

Odnosząc się natomiast do wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej na zakup ubrania - stroju służbowego, mającego charakter biznesowy w postaci garniturów, marynarek, spodni, koszul, spinek, krawatów, obuwia, płaszczy (kurtki zimowe), rękawiczek, czapek, kapeluszy, nie mają w przedmiotowej sprawie, ani bezpośredniego, ani pośredniego związku z osiągnięciem przychodów, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Aby wydatki poniesione na zakup ww. rzeczy można było uznać za koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, ww. elementy muszą spełniać określone wymogi. Ubiór musi utracić charakter odzieży osobistej – co w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania, bowiem z treści wniosku nie wynika, że będą opatrzone trwałymi cechami charakterystycznymi Jego firmy (barwa, logo firmy itp.).

Uzyskiwanie przychodów w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej nie jest uzależnione od rodzaju noszonej odzieży ubrania w postaci garniturów, marynarek, spodni, koszul, spinek, krawatów, obuwia, płaszczy (kurtki zimowe), rękawiczek, czapek, kapeluszy. Obowiązujące zasady życia społecznego wymagają, aby osoby prowadzące swoje interesy w ramach działalności gospodarczej posiadały schludny wygląd, podobnie zresztą, jak osoby zatrudnione w innych zawodach, np. nauczyciele, urzędnicy. Uzyskiwanie przychodów w ramach działalności gospodarczej nie jest zatem uzależnione od rodzaju noszonej odzieży, gdyż schludny wygląd niezbędny jest dla wykonywania wielu zawodów poza sferą działalności gospodarczej.

Zdaniem tut. Organu powyższe prowadzi to do wniosku, że wydatek osoby fizycznej na zakup odpowiedniej odzieży osobistej nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej, gdyż jego poniesienie uwarunkowane jest głównie innymi względami, aniżeli uzyskiwanie przychodu z tej działalności. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na fakt, że koszty powinny być poniesione „w celu uzyskania przychodu”, a nie np.: „w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą”.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przywołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, iż:

wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z zapraszaniem kontrahentów na spotkania w restauracjach itp., mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w firmie Wnioskodawcy

natomiast wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zakup ubrania w postaci garniturów, marynarek, spodni, koszul, spinek, krawatów, obuwia, płaszczy (kurtki zimowe), rękawiczek, czapek, kapeluszy nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w firmie Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin