Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-522/16-2/JF
z 29 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643 za zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2016 r. (data wpływu 18 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Działu TV za zorganizowaną część przedsiębiorstwa i prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Działu TV za zorganizowaną część przedsiębiorstwa i prawa do odliczenia podatku naliczonego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

A. posiada siedzibę w Japonii, gdzie prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie sprzedaży produktów marki B. takich jak telewizory. Przedmiot działalności gospodarczej A. w Polsce to zakup i sprzedaż towarów, takich jak wspomniane telewizory oraz części do nich. Z tego względu A. jest zarejestrowana dla celów VAT w Polsce.

Do dnia 31 marca 2014 r. działalność gospodarczą w Polsce w zakresie zakupu i sprzedaży telewizorów oraz części do nich prowadziła B. (dalej: „B.”), spółka z siedzibą w Japonii, która również jest zarejestrowana dla celów VAT w Polsce. Dokładniej rzecz ujmując, wspomnianą działalność prowadziła wyodrębniona w ramach B. jednostka organizacyjna o nazwie „D” (dalej: „Dział TV”). Dział TV był odpowiedzialny za działalność B. w zakresie sprzedaży telewizorów marki B. na całym świecie, w tym również w Polsce.

Zgodnie z regulaminem organizacyjnym B., Dział TV stanowił odrębną i samodzielną jednostkę w ramach struktury organizacyjnej B.. Był on wyodrębniony organizacyjnie w strukturze B., tj. posiadał własną, wewnętrzną strukturę organizacyjną, własne funkcje i zadania. Co więcej, do Działu TV byli na stale przypisani konkretni pracownicy B., aktywa, zobowiązania i należności. Dział TV był również wyodrębniony finansowo ze struktury B., tj. posiadał własny rachunek bankowy, własne środki finansowe i budżet. Dla Działu TV tworzone były odrębne dane finansowe (np. wyniki finansowe oraz prognozy) w systemie finansowo-księgowym B.

W konsekwencji, Dział TV był wyraźnie odrębny i niezależny od pozostałej części działalności B. pod względem organizacyjnym i finansowym oraz składał się z aktywów materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań, które to aktywa łącznie wykorzystywane były do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

W dniu 1 kwietnia 2014 r., w wyniku podziału spółki B. dokonanego na podstawie prawa japońskiego, należący do B. Dział TV został przeniesiony do A. (który w tamtym czasie działał jeszcze pod nazwą B.) w zamian za co B. otrzymała dodatkowe udziały w A.. Od tego momentu, działalność gospodarcza Działu TV, w tym również działalność w Polsce polegająca na zakupie i sprzedaży towarów, była wykonywana w imieniu A.

Zgodnie z porozumieniem pomiędzy B. a A., następujące elementy należące do Działu TV, niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej, zostały przeniesione z B. do A.:

• towary, produkty, półprodukty i produkcja w toku;
  
• należności (np. z tytułu działalności handlowej) oraz opłacone z góry wydatki (zaliczki); wartości niematerialne i prawne oraz środki trwałe;
  
• zobowiązania, takie jak krótko i długoterminowe pożyczki, nieopłacone podatki dochodowe, rezerwy na składki emerytalne i inne wydatki pracownicze;
  
• prawa do znaków towarowych, wzorów przemysłowych i użytkowych, know-how, jak również współwłasność (udziały) w innych prawach własności intelektualnej (np. w odniesieniu do rozpatrywanych wniosków patentowych);
  
• umowy na zakup i sprzedaż towarów, umowy dotyczące outsourcingu, umowy najmu, umowy o wspólnym rozwoju, umowy rabatowe oraz prawa i obowiązki z nimi związane;
  
• licencje, zezwolenia, pozwolenia, atesty i itp.
  
• udziały w innych spółkach z grupy B. prowadzących powiązaną działalność gospodarczą.
  
  

Ponadto pracownicy B. pracujący w Dziale TV zostali w momencie podziału oddelegowani do A. i pracują na tożsamych stanowiskach, dzięki czemu działalność A. w zakresie sprzedaży towarów, takich jak telewizory, mogła funkcjonować w niezakłócony sposób.

Jeszcze przed podziałem Dział TV (należący jeszcze wówczas do B.) nabył od spółki C. Sp. z o.o. (dalej: „C.”) towary takie jak telewizory oraz części do nich (dalej: „Towary”). Towary znajdowały się w Polsce i nie opuściły Polski w wyniku ich sprzedaży przez C., wobec czego C. obciążyła B. polskim podatkiem VAT. W związku z tą sprzedażą C. wystawiła fakturę na B. (tj. faktura ta zawiera dane B. jako nabywcy) a na fakturze został wykazany polski podatek VAT. Faktura ta została uregulowana jednak już przez A., po podziale spółki; zobowiązanie do uregulowania tej faktury przeszło bowiem na A. w ramach podziału B.

Część Towarów, jeszcze przed podziałem, tj. w marcu 2014 r., została wykorzystana do czynności opodatkowanych, tj. została sprzedana przez B.. VAT należny z tytułu tej sprzedaży został wykazany w deklaracji VAT złożonej przez B. za miesiąc marzec 2014 r. Pozostała część Towarów, w związku z tym, że została zaalokowana do Działu TV, została przeniesiona do A. w ramach podziału spółki, wraz z całym Działem TV, w dniu 1 kwietnia 2014 r. W tym dniu A. stało się właścicielem Towarów i wykorzystywało je od tego dnia do wykonywania czynności opodatkowanych VAT w Polsce, tj. Towary były przedmiotem opodatkowanych dostaw towarów dokonywanych przez A.. VAT należny z tytułu tych transakcji był wykazywany w polskich deklaracjach VAT składanych przez A. za poszczególne miesiące począwszy od deklaracji za kwiecień 2014 r.

Faktura wystawiona przez C. w związku ze sprzedażą Towarów na rzecz B. została otrzymana przez Dział TV w kwietniu 2014 r. Polski podatek VAT wykazany na tej fakturze nie został odliczony przez B., gdyż na moment otrzymania tej faktury Dział TV stanowił już część A. i wykonywał działalność gospodarczą w imieniu A.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy przeniesienie Działu TV, w tym znajdujących się w Polsce Towarów, stanowiło zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT?
2. Czy A. ma prawo do odliczenia, w rozliczeniu za kwiecień 2014 r., podatku VAT wykazanego na fakturze wystawionej przez C. w związku ze sprzedażą Towarów?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Przeniesienie Działu TV, w tym znajdujących się w Polsce Towarów, stanowiło zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, przepisów tej ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się „organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania”.

Zgodnie z ugruntowaną linią interpretacyjną Ministra Finansów (np. interpretacja indywidualna wydana w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi 23 października 2015 r., sygn. IPTPP1/4512-510/15-2/MSU), zorganizowana część przedsiębiorstwa istnieje, o ile spełnione są następujące warunki:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań;
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie;
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych;
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące wyżej wymienione zadania gospodarcze.
   
   

W ocenie A. Dział TV stanowił zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, gdyż w jego przypadku spełnione były wszystkie wymienione wyżej warunki. W szczególności jak wynika ze stanu faktycznego, w przypadku Działu TV:

• istnieje zespół składników materialnych (takich jak towary, produkty, półprodukty, środki trwałe itp.) i niematerialnych (takich jak należności, znaki towarowe, wzory przemysłowe, umowy, licencje, zezwolenia itp.), w tym również zobowiązań (takich jak krótko i długoterminowe pożyczki);
  
• powyższy zespół składników był wyodrębniony organizacyjnie w ramach B., gdyż posiadał własną, wewnętrzną strukturę organizacyjną, dedykowanych pracowników, własne funkcje i zadania, czyli, innymi słowy, miał swoje miejsce w strukturze organizacyjnej B., co znajdowało oparcie w regulaminie organizacyjnym B.; jest to o tyle istotne, że zgodnie z ugruntowaną linią interpretacyjną Ministra Finansów (np. zgodnie z wymienioną wcześniej interpretacją indywidualną wydaną w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi) zorganizowana część przedsiębiorstwa musi mieć swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako np. dział i powinno być to potwierdzone np. w regulaminie organizacyjnym;
  
• powyższy zespół składników był wyodrębniony finansowo, gdyż posiadał własny rachunek bankowy, własne środki finansowe i własny budżet, a w systemie finansowo-księgowym B. generowane były odrębne wyniki i prognozy finansowe dla Działu TV; w konsekwencji, należy uznać, że dla Działu TV była prowadzona ewidencja zdarzeń gospodarczych umożliwiająca przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa - co, jak wynika z wydawanych w imieniu Ministra Finansów interpretacji indywidualnych (w tym z interpretacji wspomnianej wyżej), stanowi o wyodrębnieniu finansowym zorganizowanej części przedsiębiorstwa;
  
• powyższy zespół był przeznaczony do realizacji określonych zadań gospodarczych - jego zadaniem było bowiem prowadzenie działalności w zakresie sprzedaży produktów marki B. takich jak telewizory i funkcjonował w tym zakresie jako odrębną całość obejmująca elementy niezbędne do prowadzenia działań gospodarczych - co, jak wynika z interpretacji indywidualnych Ministra Finansów (np. z interpretacji wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 12 listopada 2014 r. sygn. ILPP1/443-705/14-4/NS) świadczy o wyodrębnieniu funkcjonalnym zorganizowanej części przedsiębiorstwa;
  
• powyższy zespół mógł stanowić niezależne przedsiębiorstwo, czego dowodem jest fakt, że po podziale B. i przeniesieniu Działu TV do A., Dział TV mógł w sposób niezakłócony kontynuować dotychczasową działalność, pomimo że formalnie należał już do innego podmiotu (tj. do A.).
  
  

Dodatkowo, w ocenie A., przeniesienie Działu TV w ramach podziału B. stanowiło „zbycie” w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. Jak bowiem wynika z interpretacji wydawanych przez Ministra Finansów (np. z interpretacji wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach 4 września 2015 r., sygn. IBPP3/443-493/15/JP), pojęcie „zbycia” użyte w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT jest na tyle szerokie, że obejmuje swoim zakresem również takie czynności jak podział spółki.

Skoro zatem, jak wynika z powyższego, Dział TV stanowił zorganizowaną część przedsiębiorstwa (w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT) a jego przeniesienie do A. w ramach podziału B. było „zbyciem” w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, to czynność ta nie podlegała opodatkowaniu VAT na podstawie tego przepisu. Opodatkowaniu VAT nie podlegało zatem również przeniesienie z B. to A. znajdujących się w Polsce Towarów.

Zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa - miejsce położenia wchodzących w jego skład aktywów

W kontekście geograficznego położenia poszczególnych aktywów Działu TV A. zwraca uwagę na fakt, że z przepisów ustawy o VAT nie wynika, aby dla celów zakwalifikowania danej transakcji jako zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa konieczne było, aby wszystkie składniki tej zorganizowanej części przedsiębiorstwa znajdowały się w Polsce. Zbyciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu ustawy o VAT może być zatem również transakcja obejmująca przeniesienie na inny podmiot aktywów, które w większości są położone za granicą a w Polsce znajduje się tylko ich mniejsza część, tak jak to było w przypadku Działu TV, który w Polsce posiadał jedynie Towary.

Odmienne podejście mogłoby doprowadzić do nierównego (dyskryminującego) traktowania przedsiębiorców w zależności od tego, gdzie prowadzą oni działalność. Przykładowo, gdyby przyjąć takie odmienne podejście, wówczas dostawa towarów znajdujących się w Polsce nie podlegałaby opodatkowaniu, gdyby następowała w ramach zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa polskiego, ale podlegałaby ona opodatkowaniu, gdyby następowała w ramach zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa np. niemieckiego. Sytuacja taka stanowiłaby jawne pogwałcenie zasady równego traktowania w ramach swobody przedsiębiorczości wynikającej z art. 49 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej. W konsekwencji, takie odmienne podejście należy odrzucić. Innymi słowy, art. 6 pkt 1 w zw. z art. 2 pkt 27e ustawy o VAT należy interpretować w taki sposób, że obejmuje on również zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, którego część (lub nawet większość) składników jest położona poza granicami Polski.

Wniosek, że przeniesienie Działu TV z B. do A. stanowiło zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, które nie podlega opodatkowaniu na gruncie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, prowadzi również do realizacji celów tej regulacji. Jak bowiem wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 27 listopada 2003 r. w sprawie Zita Modes (C-497/01), art. 19 i 29 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: „Dyrektywa VAT”), którego implementację do polskiego porządku prawnego stanowi art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, znajdują zastosowanie pod warunkiem, że nabywca przedsiębiorstwa ma zamiar kontynuować jego działalność a nie jedynie je zlikwidować. Tymczasem, z opisanego stanu faktycznego wynika wprost, że Dział TV, po przeniesieniu do A., kontynuował swoją działalność, w tym również dokonywał czynności zakupu i sprzedaży towarów na terytorium Polski, co dowodzi faktu, że zamiarem A. nie było tylko zlikwidowanie Działu TV.

Dodatkowo, z powyższego orzeczenia Trybunału wynika, że art. 19 i 29 Dyrektywy VAT mają na celu ułatwienie przenoszenia przedsiębiorstw lub ich części poprzez uproszczenie rozliczenia takich transakcji jak również poprzez zapobieganie nadmiernemu obciążeniu nabywcy przedsiębiorstwa podatkiem VAT, który i tak podlegałby odliczeniu. Tymczasem, jako, że A. kontynuowało działalność Działu TV oraz wykorzystywało Towary do celów wykonywania czynności opodatkowanych, A. miałoby prawo do odliczenia VAT przy nabyciu Towarów, gdyby ten podatek został naliczony.

Mając powyższe na uwadze A. stoi na stanowiska, że przeniesienie Działu TV z B. do A., w tym znajdujących się w Polsce Towarów, stanowiło zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, które nie podlegało opodatkowaniu na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

Ad. 2

A. ma prawo do odliczenia, w rozliczeniu za kwiecień 2014 r., podatku VAT wykazanego na fakturze wystawionej przez C. w związku ze sprzedażą Towarów.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia VAT. Z przedmiotowego stanu faktycznego wynika, że Towary zostały wykorzystane do wykonywania czynności opodatkowanych, tj. były przedmiotem opodatkowanych dostaw towarów na terytorium kraju, dokonywanych przez B. (przed podziałem) lub A. (po podziale). Wątpliwość w kontekście odliczenia przez A. podatku VAT na nabyciu Towarów może budzić fakt, że zostały one nabyte przez B. jeszcze przed podziałem (i przekazane A. w ramach podziału) oraz, że faktura w odniesieniu do tej transakcji została wystawiona przez C. na rzecz B..

Niemniej jednak, jak wynika z poprzedniej części uzasadnienia, przeniesienie Towarów z B. do A. zostało dokonane w ramach zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, które nie podlegało opodatkowaniu na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT oraz art. 19 Dyrektywy VAT. W takich okolicznościach, jak wynika z brzmienia art. 19 Dyrektywy VAT, A. musi być traktowany jako następca prawny B., co oznacza m.in., że A. nabyło prawa i obowiązki B. w zakresie podatku VAT, w tym również prawo do odliczenia VAT na nabyciu Towarów od C.

Powyższe stanowisko znajduje oparcie w ugruntowanej linii interpretacyjnej Ministra Finansów. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 26 marca 2015 r. w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. ILPP2/443-1308/14-4/AD), stwierdzono, że:

„(...) przyjęta w art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług opcja wyłączenia od opodatkowania czynności zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części wymaga, aby w przypadku zbycia tak określonego przedmiotu, jego nabywca traktowany był jako następca prawny podatnika dokonującego zbycia. W konsekwencji, w takiej sytuacji dochodzi do sukcesji prawnopodatkowej w zakresie podatku od towarów i usług - następuje przeniesienie na nabywcę zasad dotyczących opodatkowania tym podatkiem w odniesieniu do czynności związanych z nabytym mieniem na warunkach identycznych, jakie obowiązywały zbywcę, gdyby do zbycia nie doszło.

Jak wskazano wyżej, zagadnienie sukcesji podatkowej w polskim prawie regulują przepisy zawarte w art. 93-93e Ordynacji podatkowej. W przepisach tych ustawodawca przedstawił katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, to jest sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych.

Jednakże, jak wynika z powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, na gruncie tej ustawy istnieje szczególne rozwiązanie, niezależne od unormowań zawartych w Ordynacji podatkowej, regulujące prawa i obowiązki następców prawnych. Norma wynikająca z art. 6 pkt 1 ustawy stanowi bowiem lex spedalis wobec rozwiązań zawartych w Ordynacji podatkowej. W konsekwencji podatnik, który nabył przedsiębiorstwo (jego zorganizowaną część) i nadal je prowadzi, może korzystać w zakresie podatku od towarów i usług z uprawnień służących zbywcy tego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części”.

Z powyższego wynika zatem, że A. jest uprawniona do odliczenia VAT naliczonego na nabyciu Towarów od C., pomimo tego, że Towary zostały nabyte przez B. (i przekazane A. w ramach podziału) oraz, że faktura została wystawiona przez C. na rzecz B.. W wyniku bowiem nabycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa B., prawo do odliczenia VAT naliczonego na Towarach przez C., pierwotnie nabyte przez B., zostały przeniesione na A.

Powyższy wniosek znajduje również oparcie w fakcie, że z powyższego prawa do odliczenia nie skorzystało B. oraz z tego, że z tego prawa można było skorzystać dopiero po podziale spółki B., czyli w czasie, gdy Dział TV należał już do A.. Zgodnie bowiem z art. 86 ust. 10 i ust. 10b pkt 1 ustawy o VAT, nabywca może skorzystać z prawa do odliczenia w momencie powstania obowiązku podatkowego, nie wcześniej jednak jak w rozliczeniu za okres, w którym podatnik ten otrzymał fakturę. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika natomiast, że faktura została otrzymana przez A. w kwietniu 2014 r. zaś do dostawy Towarów (a zatem i powstania obowiązku podatkowego) doszło w marcu 2014 r. wobec czego VAT na nabyciu Towarów podlegał odliczeniu nie wcześniej niż w rozliczeniu za kwiecień 2014 r., czyli już po podziale spółki i zbyciu zorganizowanej części przedsiębiorstwa, czyli Działu TV.

W powyższych okolicznościach, skoro Dział TV kontynuował działalność w ramach A. i jako, że A. jest następcą prawnym B. w zakresie m.in. prawa do odliczenia VAT na nabyciu Towarów, prawo do odliczenia tego VAT przysługuje A. A. ma prawo do skorzystania z tego prawa poprzez uwzględnienie VAT naliczonego, wynikającego z faktury wystawionej przez C. na B., w rozliczeniu za kwiecień 2014 r. w drodze korekty tej deklaracji.

Stanowisko A. w zakresie prawa do odliczenia VAT, w sytuacji, gdy takie prawo powstało już po zbyciu zorganizowanej części przedsiębiorstwa, znajduje oparcie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Ministra Finansów. Przykładowo, w interpretacji wydanej w dniu 21 maja 2015 r. w imieniu Ministra Finansów (sygn. ILPP2/4512-1-145/15-4/MN) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził, że:

„(...) jeżeli - zgodnie z ustawą o VAT - prawo do odliczenia powstało od dnia sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa - uwaga A. (również w przypadku gdy faktury zostały wystawione przed dniem sprzedaży) - uprawnionym do odliczenia podatku naliczonego będzie nabywca ZCP”.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że A. ma prawo do odliczenia, w rozliczeniu za kwiecień 2014 r. podatku VAT wykazanego na fakturze wystawionej przez C. w związku ze sprzedażą Towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art.47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.