Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-186/16-2/AM
z 31 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2016 r. (data wpływu 18 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia kwoty wniesionego wkładu w realizację Programu do kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia kwoty wniesionego wkładu w realizację Programu do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) ma siedzibę na terytorium Polski i podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług pralniczych.

W związku z poszukiwaniem innych obszarów rozwoju prowadzonej działalności, Spółka zawarła umowę koprodukcyjną (dalej: „Umowa”) z podmiotem zwanym w treści Umowy producentem.

Zgodnie z treścią Umowy, Producent oświadcza, że zamierza wyprodukować i eksploatować program internetowo-telewizyjny o określonej w dalszej części Umowy charakterystyce. Spółka jako koproducent i inwestor oświadcza, że jest zainteresowana inwestycją finansową w program będący przedmiotem Umowy (dalej: „Program”) i udziałem w zysku netto z tytułu eksploatacji Programu, zgodnie z zasadami i warunkami opisanymi w dalszej części Umowy. Spółka w zamian za wskazany wcześniej udział w zysku netto z tytułu eksploatacji Programu, zobowiązuje się do wniesienia wkładu finansowego na produkcję Programu w określonej wysokości. Producent zobowiązał się w oparciu o wkład Spółki, wkład własny oraz wkład innych inwestorów finansowych i rzeczowych oraz sponsorów, wyprodukować i eksploatować Program zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy oraz zapewnić Spółce zgodnie z Umową udział w zysku netto z eksploatacji Programu w wysokości odpowiadającej jego wkładowi finansowemu. Strony oświadczyły ponadto, że po zwrocie wkładów wszyscy inwestorzy otrzymają udział w zyskach proporcjonalnie do wartości wniesionego wkładu. Za zysk netto strony uznają całkowity dochód z eksploatacji Programu. W szczególności dochodem są wpływy z SMS, wpływy ze sprzedaży licencji w kraju i za granicą, wpływy od sponsorów po zamknięciu budżetu Programu. Strony w dalszej części Umowy ustaliły, że uprawnienia i obowiązki związane z podziałem zysku netto trwają do momentu, w którym eksploatacja Programu generuje takie zyski netto. W przypadku niezrealizowania Programu przez Producenta zgodnie z Umową bądź rażącego naruszenia przez Producenta dyscypliny finansowej budżetu Programu wywołującej szkodę po stronie Spółki – producent zobowiązany jest zwrócić Spółce jej wkład w części, którego dotyczy niewykonanie lub nienależyte wykonanie Umowy wraz z ustawowymi odsetkami. Powyższe ma zastosowanie wyłącznie w przypadku bezskutecznego upływu dodatkowego, nie krótszego niż 21 dni, terminu wyznaczonego przez Spółkę na piśmie, wraz z wskazaniem zaniedbań Producenta, na przywrócenie stanu zgodnego z Umową.

Obecnie wiadomo, że Program został wyprodukowany w 2012 r., ale do dnia dzisiejszego Spółka nie uzyskała z tego tytułu żadnych dochodów, gdyż brak było chętnych na nabycie licencji na ten program. Z uwagi na powyższe nie zakłada się również, aby strony Umowy, w tym Spółka, uzyskały w przyszłości jakikolwiek dochód ze sprzedaży licencji na ten program. Spółka nie otrzyma też zwrotu wniesionego wkładu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka ma prawo do zaliczenia kwoty wniesionego wkładu w realizację Programu do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych, w okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego?
2. W przypadku odpowiedzi pozytywnej na pytanie oznaczone nr 1, w którym momencie Spółka winna zaliczyć wydatek polegający na wniesieniu wkładu w realizację Programu do kosztów uzyskania przychodów?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Spółka w związku z wniesieniem wkładu we wspólne przedsięwzięcie na podstawie Umowy, w okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego, będzie miała prawo do zaliczenia kwoty wpłaconego wkładu do kosztów uzyskania przychodów;
2. Wydatek związany z wniesieniem wkładu we wspólne przedsięwzięcie w roli koproducenta Programu w okolicznościach przedstawionych w opisie stanu faktycznego stanowić będzie koszt uzyskania przychodów Spółki w momencie podjęcia decyzji o zaniechaniu dystrybucji i sprzedaży Programu, gdyż obecnie wiadomym jest, że z tytułu eksploatacji Programu nie zostanie osiągnięty żaden przychód.
   
   

Ad. 1

W myśl art. 5 ust 1 updop, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Ponadto, zgodnie z art. 5 ust. 2 updop, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.; dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Przepis ten wyraża zasadę ogólną dotyczącą możliwości zaliczania poszczególnych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. W definicji tej ujęto podstawowe cechy wydatku, który może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, mianowicie:

• został poniesiony przez podatnika,
  
• jest definitywny,
  
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  
• został poniesiony w celu uzyskania przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu,
  
• został właściwie udokumentowany,
  
• nie został wymieniony w negatywnym katalogu art. 16 ust. 1 updop.
  
  
  

Pierwsza z wymienionych cech dotyczy wymogu, by wydatek zaliczany przez danego podatnika do kosztów uzyskania przychodów został przez niego poniesiony, a więc to podatnik poniósł ekonomiczny ciężar wydatku, a nie żaden inny podmiot. Definitywność kosztu oznacza, że poniesiony wydatek nie zostanie co do zasady podatnikowi zwrócony w jakiejkolwiek formie. Kolejnym wymogiem, jaki musi spełnić dany wydatek jest związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Oznacza to zatem, że nie mogą stanowić kosztów podatkowych podatnika wydatki poniesione na cele osobiste podatnika czy jego wspólników, a jedynie takie, które mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jednocześnie istotnym jest występowanie tego związku, a więc mogą to być wydatki powiązane z działalnością gospodarczą w sposób bezpośredni (związane przykładowo z zakupem towaru handlowego) lub pośredni (wydatki związane z obsługą księgową przedsiębiorstwa). Wydatek, który może stanowić koszt uzyskania przychodów musi zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu. Nie oznacza to jednak, że kosztem podatkowym może być jedynie wydatek, który bezpośrednio przyczynił się do powstania konkretnego przychodu. Istotą jest możliwość wskazania, że poniesienie danego wydatku mogło potencjalnie spowodować powstanie przychodu podatnika lub w jakikolwiek sposób pozwoliło na zabezpieczenie lub zachowanie źródła tego przychodu. Dla celów dowodowych, wydatek stanowiący koszt uzyskania przychodu winien zostać właściwie udokumentowany. Ponadto, aby dany wydatek mógł stanowić koszt uzyskania przychodów – nie może on znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, określonym w art. 16 ust. 1 updop.

W związku z powyższym, dokonując analizy możliwości zaliczenia określonego wydatku do kosztów podatkowych należy potraktować dany wydatek indywidualnie i przede wszystkim sprawdzić spełnianie przez niego cech wymienionych powyżej. Zdaniem Spółki, wydatek ten spełnia wszystkie wymienione powyższe warunki i związku z tym, może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Jak wynika z informacji przedstawionych w opisie stanu faktycznego, wydatek został poniesiony przez Spółkę, czyli ze środków Spółki, Spółka poniosła ekonomiczny ciężar tego wydatku. W tym zakresie więc spełniony został warunek uznania wydatku związanego z wkładem w produkcję Programu za koszt uzyskania przychodu. Spełniony zostaje także warunek dotyczący definitywności omawianego wydatku – wydatek ten nie zostanie bowiem w żaden sposób Spółce zwrócony.

Zdaniem Spółki, poniesiony wydatek miał związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Przede wszystkim, wydatek nie został poniesiony na cele osobiste, przykładowo wspólników Spółki. Spółka poszukuje nowych możliwości rozwoju, gałęzi, w których mogłaby osiągać zysk, a w związku z tym ponosi określone wydatki. W omawianej sytuacji nie ma znaczenia, że wydatek nie wpisywał się w rodzaj obecnie wykonywanej przez Spółkę działalności. Cecha związku określonego wydatki z działalnością gospodarczą powinna być rozpatrywana nie pod kątem rodzaju wykonywanej działalności, czy branży, w jakiej podatnik działa, a ogólnie w ramach czynności, które można uznać za działalność gospodarczą. Wydatek będący przedmiotem niniejszego wniosku stanowi wydatek związany z działalnością gospodarczą. Nie ulega również wątpliwości, że omawiany wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu. Spółka wniosła wkład w produkcję Programu otrzymując tym samym udział w przyszłych zyskach z jego eksploatacji. W niniejszej sprawie bez znaczenia pozostaje fakt, że przychód nie został faktycznie osiągnięty. Dla spełnienia tego warunku istotna jest bowiem potencjalna możliwość osiągnięcia przychodu. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W związku z wniesieniem omawianego wkładu, Spółka oczekiwała, że uzyska przychód w postaci udziału w zyskach z eksploatacji Programu. Spółka udokumentowała również we właściwy sposób uzyskanie omawianego wydatku.

Przepis art. 15 ust. 1 updop wymaga również, by wydatek zaliczany do kosztów uzyskania przychodów nie znajdował się w negatywnym katalogu wydatków ujętym w art. 16 ust. 1 updop. Zdaniem Spółki, wśród wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych nie sposób wyszukać wydatku o charakterze podobnym do tego, który jest przedmiotem niniejszego wniosku. Oznacza to zatem, że przedmiotowy wydatek może co do zasady stanowić koszt uzyskania przychodów.

Na podstawie powyższego, mając na uwadze przepisy ogólne dotyczące kosztów uzyskania przychodów, spełnione zostały wszelkie warunki do tego, by uznać wydatek poniesiony przez Spółkę, polegający na wniesieniu wkładu finansowego w produkcję Programu, za koszt podatkowy Spółki.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 11 września 2013 r. (sygn. IPPB1/415-579/13-4/AM), w której zgodził się z podatnikiem, że zainwestowane przez inwestora środki finansowe będą kosztem uzyskania przychodów.

Podsumowując, Spółka w związku z wniesieniem wkładu we wspólne przedsięwzięcie na podstawie Umowy, w okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego, będzie miała prawo do zaliczenia kwoty wpłaconego wkładu do kosztów uzyskania przychodów.

Ad. 2

Zgodnie z art. 15 ust. 4 updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W myśl natomiast art. 15 ust. 4d updop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e updop).

Jak wynika z powyższych przepisów, ustawodawca rozróżnia dwa podstawowe momenty ujęcia określonego wydatku w kosztach uzyskania przychodów, w zależności od charakteru związku pomiędzy poniesionym wydatkiem i przychodem. Wspomniane regulacje nie zawierają definicji kosztów bezpośrednio związanych z przychodami, ani nawet nie wymieniają przykładów takich kosztów. W doktrynie przyjmuje się jednak, iż kwalifikacja określonego wydatku do kosztów bezpośrednio związanych z przychodem lub innych niż bezpośrednio związanych z przychodem (zwanych również kosztami „pośrednimi”) zależy od relacji danego wydatku do przychodu – innymi słowy, jeżeli poniesienie danego wydatku warunkuje w sposób uchwytny powstanie przychodu, wówczas można mówić o kosztach bezpośrednio związanych z przychodem, potrącalnych co do zasady w okresie rozliczeniowym, w którym powstał przychód podatkowy odpowiadający temu wydatkowi.

Zdaniem Spółki, okoliczności przedstawione w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego są na tyle specyficzne, że nie jest możliwe zastosowanie wprost art. 15 ust. 4 i art. 15 ust. 4d updop. W tym miejscu warto przytoczyć regulację art. 15 ust. 4f updop, zgodnie z którym koszty zaniechanych inwestycji są potrącalne w dacie zbycia inwestycji lub ich likwidacji. Jednocześnie przez inwestycje na gruncie przepisów updop rozumie się środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., poz. 330 i 613) (art. 4a pkt 1 updop). Wspomniana regulacja nie znajduje bezpośredniego zastosowania w sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku, niemniej z pewnością należy doszukać się określonej analogii. W omawianej sytuacji, podatnik poniósł określony wydatek związany z wniesieniem wkładu we wspólne przedsięwzięcie polegające na produkcji programu telewizyjnego. Program ten został wyprodukowany przez producenta, zgodnie z treścią Umowy. Ze względu jednak na brak zainteresowania ze strony potencjalnych nabywców, zaniechano dalszych prób jego sprzedaży (głównie sprzedaży licencji). W normalnych warunkach omawiany wydatek należałoby potraktować jako koszt bezpośrednio związany z przychodem, niemniej już w dniu składania niniejszego wniosku wiadome jest, że żaden przychód z tytułu dystrybucji Programu nie wystąpi po stronie Wnioskodawcy. W związku z tym, zdaniem Spółki, winna ona rozpoznać omawiany wydatek jako koszt podatkowy w momencie podjęcia wspólnej decyzji o zaniechaniu dystrybucji Programu przez Spółkę, Producenta i ewentualnie innych koproducentów (tj. łącznie inwestorów – podmiotów zaangażowanych w produkcję Programu). Taki wniosek należy wysnuć poprzez analogię do art. 15 ust. 4f updop. W związku z tym, omawiany wydatek należy rozpoznać jako koszt podatkowy z chwilą podjęcia przez producenta i koproducentów oraz inwestorów decyzji o zaniechaniu dalszej dystrybucji Programu ze względu na brak możliwości osiągnięcia w przyszłości przychodu ze sprzedaży licencji do Programu i jakichkolwiek innych przychodów w związku z eksploatacją Programu.

Podsumowując, zdaniem Spółki, w omawianym przypadku wydatek związany z wniesieniem wkładu we wspólne przedsięwzięcie w roli koproducenta Programu w okolicznościach przedstawionych w opisie stanu faktycznego stanowić będzie koszt uzyskania przychodów Spółki w momencie podjęcia decyzji o zaniechaniu dystrybucji i sprzedaży Programu, gdyż obecnie wiadomym jest, że z tytułu eksploatacji Programu nie zostanie osiągnięty żaden przychód.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Ad. 1

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Wykładnia językowa zwrotu „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów” prowadzi do wniosku, że istotne jest w tym wypadku ukierunkowanie przez podatnika działania polegającego na poniesieniu wydatku na osiągnięcie celu w postaci przychodu. W myśl słownikowej definicji słowo „cel” oznacza to, do czego się dąży, co się chce osiągnąć. Zwrot użyty przez ustawodawcę zakłada zatem potencjalny charakter przychodu, kładąc wyraźnie nacisk na zamiar podatnika i celowość jego postępowania. Działanie, z którym wiąże się poniesienie wydatku nie musi przy tym, jak wskazuje się w literaturze i orzecznictwie, wpływać zawsze w sposób bezpośredni na fakt uzyskania przychodu. Może być tylko jednym z ogniw pośrednich prowadzących jako całość w efekcie do uzyskania przysporzenia (przychodu). O kosztowym charakterze danego wydatku decydować może ponadto także fakt ukierunkowania przez podatnika wydatku na „zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów”. Użyty przez ustawodawcę zwrot jeszcze wyraźniej wskazuje na możliwość zaliczania do kosztów także wydatków wiążących się z przychodami w sposób tylko pośredni, w tym wydatków o charakterze ogólnym. Wydatki te, choć nie da się z reguły wykazać ich wymiernego wpływu na konkretne przychody, jako związane z utrzymywaniem lub rozszerzaniem funkcjonowania i działalności podatnika (spółki), powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Art. 16 ust. 1 ustawy zawiera bowiem enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Zgodnie z zasadą, określoną w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, z zastrzeżeniem art. 1 ust. 3, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W myśl ust. 2 art. 5 cytowanej ustawy zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Przepisy te ustalają nadrzędne zasady rozliczeń podatkowych dokonywanych między podmiotami biorącymi udział we wspólnym przedsięwzięciu.

W przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca zawarł umowę koprodukcyjną z podmiotem zwanym w treści umowy producentem. Zgodnie z treścią umowy, producent oświadcza, że zamierza wyprodukować i eksploatować program internetowo-telewizyjny o określonej charakterystyce. Spółka jako koproducent i inwestor oświadcza, że jest zainteresowana inwestycją finansową w program i udziałem w zysku netto z tytułu eksploatacji tego programu, zgodnie z zasadami i warunkami opisanymi w umowie. Spółka w zamian za wskazany wcześniej udział w zysku netto z tytułu eksploatacji programu, zobowiązuje się do wniesienia wkładu finansowego na produkcję programu w określonej wysokości. Producent zobowiązał się w oparciu o wkład Spółki, wkład własny oraz wkład innych inwestorów finansowych i rzeczowych oraz sponsorów, wyprodukować i eksploatować program zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy oraz zapewnić Spółce zgodnie z umową udział w zysku netto z eksploatacji programu w wysokości odpowiadającej jego wkładowi finansowemu. Strony oświadczyły ponadto, że po zwrocie wkładów wszyscy inwestorzy otrzymają udział w zyskach proporcjonalnie do wartości wniesionego wkładu.

Z powyższego wynika zatem, że przekazana przez Wnioskodawcę w ramach wspólnego przedsięwzięcia kwota pieniężna (wkład finansowy na produkcję programu) jest wkładem inwestycyjnym we wspólne przedsięwzięcie, w wyniku realizacji którego, powstanie określony produkt (program internetowo-telewizyjny), z eksploatacji którego Wnioskodawca, jako koproducent i inwestor będzie uzyskiwał dochód. W szczególności dochodem są wpływy z SMS, wpływy ze sprzedaży licencji w kraju i za granicą, wpływy od sponsorów po zamknięciu budżetu programu.

Mając powyższe na względzie stwierdzić zatem należy, że w momencie przekazania wskazanych we wniosku środków pieniężnych (wkładu finansowego) na rzecz realizacji wspólnego przedsięwzięcia, kwota ta nie stanowi dla Wnioskodawcy kosztu uzyskania przychodu. Kosztem tym będą mogły być natomiast poszczególne wydatki sfinansowane z tej kwoty, w części przypadającej na Wnioskodawcę zgodnie z posiadanym udziałem w zysku ze wspólnego przedsięwzięcia, o ile będą one spełniały kryteria wymienione w cyt. art. 15 ust. 1 ww. ustawy oraz przy założeniu, że nie będą podlegały wyłączeniu z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednocześnie podkreślić należy, że każdorazowy wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę sfinansowany z kwoty wkładu we wspólne przedsięwzięcie, w części przypadającej na Wnioskodawcę zgodnie z posiadanym udziałem w zysku ze wspólnego przedsięwzięcia powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Zatem za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Spółka w związku z wniesieniem wkładu we wspólne przedsięwzięcie na podstawie umowy, w okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, będzie miała prawo do zaliczenia wpłaconego wkładu do kosztów uzyskania przychodów. Kosztami uzyskania przychodów będą mogły być poszczególne wydatki sfinansowane z tej kwoty, w części przypadającej na Wnioskodawcę, zgodnie z posiadanym udziałem w zysku ze wspólnego przedsięwzięcia, spełniające dyspozycje art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Ad. 2

Ze względu na fakt, że tut. organ uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe, zarówno pytanie nr 2 jak i dotyczące tego pytania stanowisko w zakresie ustalenia momentu zaliczenia wydatku polegającego na wniesieniu wkładu w realizację programu do kosztów uzyskania przychodów, stały się bezprzedmiotowe, a więc nie podlegają analizie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.