Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-250/16/MR
z 9 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 1 marca 2016 r. (data wpływu 14 marca 2016 r.), uzupełnionym w dniu 7 czerwca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki cywilnej. Podatnik wszedł w spór ze swoim Kontrahentem. Spór dotyczył wykonania przez Kontrahenta prac budowlanych i zakresu wykonania tych prac. Wnioskodawca uważał, że prace wykonane przez Kontrahenta nie były wykonane w sposób właściwy i w związku z tym odmawiał przyjęcia faktur, tym samym nie ujął w kosztach działalności gospodarczej faktur wystawionych przez Kontrahenta. Jednocześnie Wnioskodawca nie dokonał opłaty wystawionych faktur. W późniejszym czasie w toku postępowania sądowego Kontrahent przedstawił przed sądem wystawione przez siebie faktury (niezaakceptowane przez Wnioskodawcę), na podstawie których domagał się zapłaty kwot z nich wynikających. Wyrok sądu był pozytywny dla Kontrahenta, w związku z czym Wnioskodawca opłacił kwotę zasądzoną przez sąd i zwrócił się do Kontrahenta o wydanie faktur bądź duplikatów faktur, które Kontrahent przedstawił w toku postępowania dla potwierdzenia swoich roszczeń. Kontrahent nie dostarczył Wnioskodawcy żądanych faktur, którymi posługiwał się przed sądem, natomiast w wyniku żądania wystawienia duplikatów faktur prawdopodobnie następca prawny Kontrahenta wystawił zupełnie nowe faktury z bieżącą datą, które miały dokumentować wykonanie czynności wykonanych w poprzednich latach przez Kontrahenta.

W uzupełnieniu wniosku podano, że spółka cywilna, której wspólnikiem jest Wnioskodawca prowadzi w związku z działalnością gospodarczą księgi rachunkowe zgodnie z odrębnymi przepisami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia w koszty opłaconych kwot na podstawie wyroku sądowego oraz dowodu w postaci wyciągu bankowego, na którym widnieje opłacona zgodnie z wyrokiem kwota opłaconego zobowiązania?
2. Czy Wnioskodawca ma prawo ująć w koszty działalności gospodarczej kwoty wynikające z pierwotnych faktur, na podstawie odpisów faktur z akt sprawy sądowej, w toku której Kontrahent przedstawił pierwotne faktury?

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 22 ust. 5d za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. W świetle przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości faktury są dowodami źródłowymi, czyli dowodami księgowymi stwierdzającymi dokonanie operacji gospodarczych i stanowiącymi podstawę zapisów w księgach rachunkowych.

W przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznego obcego dowodu źródłowego, kierownik jednostki może - co do zasady - zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowego dowodu zastępczego, sporządzonego przez osobę dokonującą danej operacji. Niestety, możliwość ta nie dotyczy operacji gospodarczych których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, iż zakupy towarów i usług opodatkowane podatkiem VAT muszą być obowiązkowo udokumentowane fakturą otrzymaną od kontrahenta. Braku takiej faktury nie można zrekompensować wystawionym w jednostce dowodem zastępczym.

Na gruncie przepisów o podatku dochodowym u nabywcy towarów lub usług za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uznaje się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie:

• otrzymanej faktury lub
• innego dowodu (np. rachunku, zawartej z kontrahentem umowy, wyciągu bankowego, dowodu PK) - w przypadku braku faktury.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w przedmiotowej sytuacji w przypadku braku faktury wystawionej przez Kontrahenta, bądź braku duplikatu, za dokument źródłowy ujęcia wydatku w koszty może posłużyć inny dowód dokumentujący poniesienie kosztu. W tym przypadku może to być wyrok sądu wraz z wyciągiem bankowym, który potwierdza dokonanie zapłaty na rzecz Kontrahenta należnej mu kwoty.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, pomimo braku posiadania oryginałów faktur, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do ujęcia w koszty prowadzenia działalności gospodarczej kwot wynikających z kserokopii faktur poświadczonych za zgodność z oryginałem przez kontrahenta, bądź jego pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym, które kontrahent przedstawił przed sądem jako dowód w sprawie. Zdaniem Wnioskodawcy w sytuacji gdy pozyska on z sądu odpisy tych faktur, będą one mogły wówczas posłużyć jako dowód źródłowy do zaksięgowania kosztów uzyskania przychodów. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z 10 lipca 2009 r., II CSK 71/09 (LEX Nr 584201), w którym stwierdził, iż kserokopia - jako odwzorowanie oryginału - może być uznana za odpis, jednakże pod warunkiem, poświadczenia jego zgodności z oryginałem. Takiemu stanowisku dał wyraz Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 marca 1994 r., III CZP 37/94 (OSNCP 1994 nr 11, poz. 206) i jest to pogląd ugruntowany w orzecznictwie.

W uchwale z 1994 r. (III CZP 37/94) Sąd Najwyższy stwierdził, iż „Wobec tego także do kserokopii można odnieść pogląd, że dokumentem prywatnym jest także odpis dokumentu. W postępowaniu opartym na dokumencie prywatnym źródłem wiadomości jest zawarte w nim i podpisane oświadczenie [...]. Oznacza to, że dla uznania kserokopii za dokument prywatny, świadczący o istnieniu oryginału o odwzorowanej w niej treści, niezbędne jest oświadczenie o istnieniu dokumentu o treści i formie odwzorowanej kserokopią. Takim oświadczeniem będzie umieszczone na kserokopii i zaopatrzone podpisem poświadczenie zgodności kserokopii z oryginałem. Dopiero wtedy można uznać kserokopię za dokument prywatny świadczący o istnieniu oryginału o treści i formie w niej odwzorowanej. Bez wspomnianego poświadczenia kserokopia nie może być uznana za dokument”.

Ze względu na powyższe zdaniem Wnioskodawcy możliwe jest ujęcie w kosztach działalności gospodarczej kwot wynikających z odpisu kserokopii faktur, które zostały poświadczone za zgodność z oryginałem i złożone jako dowód w trakcie trwania sprawy sądowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oparta jest więc na swoistej klauzuli generalnej, zgodnie z którą podatnik ma możliwość odliczania wszelkich kosztów, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu. Jednakże na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą, wykazania że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania.

Według art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat oraz ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną (art. 8 ust. 2 ww. ustawy).

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki cywilnej. Podatnik wszedł w spór ze swoim Kontrahentem. Spór dotyczył wykonania przez Kontrahenta prac budowlanych i zakresu wykonania tych prac. Wnioskodawca uważał, że prace wykonane przez Kontrahenta nie były wykonane w sposób właściwy i w związku z tym odmawiał przyjęcia faktur, tym samym nie ujął w kosztach działalności gospodarczej faktur wystawionych przez Kontrahenta. Jednocześnie Wnioskodawca nie dokonał opłaty wystawionych faktur. W późniejszym czasie w toku postępowania sądowego Kontrahent przedstawił przed sądem wystawione przez siebie faktury (niezaakceptowane przez Wnioskodawcę), na podstawie których domagał się zapłaty kwot z nich wynikających. Wyrok sądu był pozytywny dla Kontrahenta, w związku z czym Wnioskodawca opłacił kwotę zasądzoną przez sąd i zwrócił się do Kontrahenta o wydanie faktur bądź duplikatów faktur, które Kontrahent przedstawił w toku postępowania dla potwierdzenia swoich roszczeń. Kontrahent nie dostarczył Wnioskodawcy żądanych faktur, którymi posługiwał się przed sądem, natomiast w wyniku żądania wystawienia duplikatów faktur prawdopodobnie następca prawny Kontrahenta wystawił zupełnie nowe faktury z bieżącą datą, które miały dokumentować wykonanie czynności wykonanych w poprzednich latach przez Kontrahenta. Spółka cywilna, której wspólnikiem jest Wnioskodawca prowadzi w związku z działalnością gospodarczą księgi rachunkowe zgodnie z odrębnymi przepisami.

W ocenie tut. organu, przedmiotowe wydatki, co do zasady mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile zostaną prawidłowo udokumentowane.

W myśl art. 24 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych u podatników, którzy prowadzą księgi rachunkowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Zasady prowadzenia ksiąg rachunkowych, zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.).

Przepis art. 20 ust. 1 tej ustawy stanowi, że do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym. Podstawą takich zapisów są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej "dowodami źródłowymi":

1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów,
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom,
3. wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki (art. 20 ust. 2 wskazanej ustawy).

Podstawą zapisów mogą być również dowody księgowe sporządzone przez jednostkę, wymienione w art. 20 ust. 3 ustawy o rachunkowości. Ponadto, w szczególnym przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności (art. 20 ust. 4 tej ustawy).

Dowód księgowy – zgodnie z art. 21 ust. 1 tej ustawy o rachunkowości – powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego;
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej;
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych;
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą – także datę sporządzenia dowodu;
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów;
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Zgodnie z art. 21 ust. 1a tej ustawy, można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa:

1. w ust. 1 pkt 1-3 i 5, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów;
2. w ust. 1 pkt 6, jeżeli wynika to z techniki dokumentowania zapisów księgowych.

Dowód księgowy opiewający na waluty obce powinien zawierać przeliczenie ich wartości na walutę polską według kursu obowiązującego w dniu przeprowadzenia operacji gospodarczej. Wynik przeliczenia zamieszcza się bezpośrednio na dowodzie, chyba że system przetwarzania danych zapewnia automatyczne przeliczenie walut obcych na walutę polską, a wykonanie tego przeliczenia potwierdza odpowiedni wydruk (art. 21 ust. 3 tej ustawy).

Powyższe przepisy ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów, dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych. Podatnik, uznając określone wydatki za koszty uzyskania przychodu, odnosi ewidentne korzyści, bowiem o te koszty pomniejszona zostaje podstawa opodatkowania. Podejmując decyzję o poniesieniu określonych kosztów, podatnik winien w oparciu o racjonalne i obiektywne przesłanki uzasadnić związek kosztu z przychodem. Na podatniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania związku przyczynowo - skutkowego między poniesionym wydatkiem, a uzyskanym przychodem. Dopiero na podstawie dokumentów potwierdzających faktyczne poniesienie wydatku, Wnioskodawca ma prawo zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Zwrócić przy tym należy uwagę na istotę dowodów nabycia towarów lub usług w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym. Stosownie do art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 ww. ustawy, mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe.

Użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności” wskazuje, iż katalog dowodów jest otwarty. Wskazane jest zatem posiadanie (pod kątem ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego) wszelkich dowodów, potwierdzających zaistnienie danego zdarzenia gospodarczego.

Jak wyjaśniono powyżej, kwestię dokumentowania kosztów uzyskania przychodów normują odrębne przepisy. Tym samym, jeżeli na gruncie przepisów o rachunkowości, przedmiotowe dowody potwierdzające opisane przez Wnioskodawcę wydatki, stanowią dowody księgowe będące podstawą wprowadzenia tych wydatków do ksiąg rachunkowych, taki sposób udokumentowania faktu ich poniesienia jest wystarczający również dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych. Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem dla celów podatkowych.

Odnosząc powyższe uregulowania do przedstawionego we wniosku opisu sprawy, należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez spółkę cywilną wynikające z faktur dotyczących wykonanych przez Kontrahenta prac budowlanych, które zostały opłacone w związku z wyrokiem sądu, udokumentowane w sposób wymagany przepisami o rachunkowości – mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę, na podstawie art. 22 ust. 1 z uwzględnieniem art. 8 ust. 1 i 2 ww. ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za prawidłowe.

Jednocześnie nadmienia się, że postępowanie w sprawie interpretacji indywidualnych jest postępowaniem szczególnym i w tym sensie ograniczonym np. w stosunku do postępowania podatkowego i kontrolnego, że nie może obejmować postępowania dowodowego. Powyższe wynika wprost z unormowania zawartego w art. 14h ustawy z Ordynacja podatkowa, który stanowi, że w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio przepisy art. 120, art. 121 § 1, art. 125, art. 126, art. 129, art. 130, art. 135, art. 140, art. 143, art. 165 § 3b, art. 165a, art. 168, art. 169 § 1-2 i 4, art. 170, art. 171, art. 208, art. 213 w zakresie uzupełniania lub sprostowania co do skargi do sądu administracyjnego, art. 214, art. 215 § 1 i 3 oraz przepisy rozdziałów 3a, 5, 6, 7, 10, 14, 16 i 23 działu IV.

W powołanym przepisie ustawodawca nie wymienia postępowania dowodowego, które regulują przepisy rozdziału 11 działu IV Ordynacji podatkowej.

W przedmiotowym wniosku, Wnioskodawca wnosi m.in. o potwierdzenie, że przy zastosowaniu opisanych procedur prawidłowe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków –poniesionych przez spółkę cywilną wynikających z faktur dotyczących wykonanych przez Kontrahenta prac budowlanych, które zostały opłacone w związku z wyrokiem sądu – udokumentowanych w sposób określony w przedstawionym opisie sprawy. Pytania Wnioskodawcy dotyczą zatem m.in. potwierdzenia mocy dowodowej wymienionych kategorii dokumentów, do czego, jak wyżej wskazano, organ podatkowy w trybie wydawania interpretacji indywidualnych na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie jest ani zobowiązany ani uprawniony.

Powyższe przesądza o tym, że odpowiedź tut. organu na pytania Wnioskodawcy o prawidłowość dokumentowania wydatków z uwagi na wskazany charakter postępowania o wydanie interpretacji może mieć jedynie charakter ogólny, zaś ocena, czy dla uznania konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodów wystarczające jest jego udokumentowanie w sposób opisany we wniosku może być dokonana tylko przez organ podatkowy prowadzący postępowanie dowodowe, w którym organ ten sprawdzi spełnienie wszystkich przesłanek pozwalających na uznanie konkretnego wydatku za koszt podatkowy na gruncie odpowiednich przepisów, w szczególności ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy Ordynacja podatkowa, a także ustawy o rachunkowości.

Nawiązując natomiast do powołanych wyroków sądów administracyjnych, które zdaniem Wnioskodawcy przemawiają za słusznością przedstawionego stanowiska podkreślić należy, że jakkolwiek orzeczenia kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie faktycznym. Orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, ze zm.), nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016, poz. 718).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.