Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/4512-268/16/MD
z 9 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 22 kwietnia 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 20 kwietnia 2016 r. (data wpływu 26 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z 19 maja 2016 r. (data wpływu 25 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej nabycie autobusu przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej nabycie autobusu przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 19 maja 2016 r. (data wpływu 25 maja 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 16 maja 2016 r. znak: IBPP3/4512-268/16/MD.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujące zdarzenie przyszłe:

Gmina S. (Wnioskodawca) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT. Gmina w ramach dofinansowania ze środków PFRON projektów w ramach obszaru B, C, D, F,G „Programu…….” chce zakupić, na rzecz własnej jednostki organizacyjnej Miejsko-Gminnego Zarządu Oświaty w S. autobusu przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych. Na fakturze zakupu będzie widnieć Gmina jako nabywca towaru. Łączny koszt realizacji projektu wynosi 350 000,00 zł. Wnioskowana kwota dofinansowania ze środków PFRON wynosi 250 000,00 zł. Miejsko-Gminny Zarząd Oświaty w S. organizuje transport dzieci z terenu Gminy do Specjalnych Ośrodków Szkolno-Wychowawczych w S. oraz we F. Istnieje konieczność zapewnienia codziennego transportu dzieciom niepełnosprawnym, które posiadają znaczną niepełnosprawność ruchową oraz umysłową. Autobus codziennie będzie pokonywał trasę ok. 70 km (S. – F., F. – S.) przewożąc około 26 dzieci niepełnosprawnych, w tym kilkoro niepełnosprawnych ruchowo. Ze względu na charakter dysfunkcji dzieci, konieczne jest zapewnienie transportu gwarantującego bezpieczeństwo i komfort podczas podróży do Ośrodków Specjalnych. Do ośrodków uczęszczają dzieci z różnymi rodzajami niepełnosprawności: niepełnosprawność ruchowa, wady słuchu, wady wzroku, opóźniony rozwój mowy, zaburzenia zachowania, opóźnienia lub zaburzenia rozwoju umysłowego. Dzieci poza zajęciami pedagogicznymi, zgodnymi z wymogami Ministerstwa Edukacji Narodowej uczestniczą także w zajęciach terapeutycznych tj. fizjoterapeutycznych, logopedycznych, psychologicznych, które pozwalają zminimalizować defekt rozwojowy pod okiem doświadczonej i wysoko wykwalifikowanej kadry w oparciu o specjalistyczny sprzęt rehabilitacyjny.

Gmina w ramach usług transportowych prowadzonych przez Miejsko-Gminny Zarząd Oświaty na rzecz dzieci niepełnosprawnych nie będzie pobierać żadnych opłat, a także nie będzie prowadzić żadnych innych odpłatnych usług transportowych. Autobus będzie wykorzystywany wyłącznie do nieodpłatnego przewozu dzieci niepełnosprawnych. Zakup autobusu będzie w części dofinansowany ze środków PFRON i ma być wykorzystywany zgodnie z jego przeznaczeniem tj. wyłącznie na cele związane z zorganizowaniem stałego transportu dla niepełnosprawnych dzieci posiadających umiarkowany lub znaczny stopień niepełnosprawności ruchowej do Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w S. oraz we F. Dysponować pojazdem w imieniu wnioskodawcy będzie Miejsko-Gminny Zarząd Oświaty w S. Dokonując zakupu autobusu przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych Gmina realizować będzie swoje zadania statutowe zawarte w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 446), który stanowi, iż zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy, wymieniając między innymi sprawy z zakresu pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych, edukacji, lokalnego transportu zbiorowego.

Gmina nabywając autobus do przewozu dzieci niepełnosprawnych będzie działała w charakterze podatnika podatku VAT - w brzmieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, uznanie aktywności danej osoby za działalność gospodarczą nie jest uzależnione od celu takiej działalności ani od jej rezultatu. W szczególności działalność gospodarcza nie musi być prowadzona w celu osiągnięcia zysku. Nie ma przeszkód, aby za działalność gospodarczą uznane było wykonywanie takich świadczeń, które są podejmowane przez gminę nie w celu zarobkowym, lecz przede wszystkim w związku z zaspokajaniem zbiorowych potrzeb mieszkańców, a nie są działaniami organu władzy publicznej. Takie działania stanowią wykonywanie działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT. A zatem Gmina nabywając autobus a następnie przekazując go nieodpłatnie na rzecz własnej jednostki organizacyjnej działa w charakterze podatnika podatku VAT. Gmina nie zamierza wykorzystywać autobusu w ramach opodatkowanej działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust 2 ustawy o VAT, generującej po stronie Gminy podatek należny.

Miejsko-Gminny Zarząd Oświaty w S. jest jednostką budżetową.

Gmina S. planuje nabycie autobusu w miesiącu czerwcu bądź w lipcu 2016 r. Gmina, w swoich rozliczeniach w zakresie podatku od towarów i usług uwzględnia fakt odrębności rozliczeń Miejsko-Gminnego Zarządu Oświaty w S.

Gmina planuje dokonać tzw. „scentralizowania" rozliczeń ze swoimi jednostkami organizacyjnymi od 1 stycznia 2017 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Gminie będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej nabycie autobusu przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Podstawowa zasada dotycząca możliwości odliczenia podatku naliczonego została zawarta w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Powyższa zasada wyklucza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych tj. czynności zwolnionych od podatku VAT lub czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Dokonany w przyszłości zakup autobusu przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych nie będzie miał związku z wykonywanymi przez Gminę czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT Zakupiony autobus Gmina przekaże nieodpłatnie własnej jednostce organizacyjnej tj. Miejsko-Gminnemu Zarządowi Oświaty.

Również nieodpłatne przekazanie przez Gminę na rzecz własnej jednostki organizacyjnej zakupionego autobusu nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż Gminie przy nabyciu towaru w postaci autobusu nie będzie przysługiwało odliczenie podatku VAT naliczonego. Bowiem zgodnie z art. 7. ust. 2 pkt 2 opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają wszelkie inne darowizny – jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

W konsekwencji z uwagi na niespełnienie podstawowej pozytywnej przesłanki warunkującej prawo do odliczenia podatku naliczonego, jaką jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, Gminie nie będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej nabycie wyżej opisanego autobusu

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się w za prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r. obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z treści powołanych przepisów art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że za podatnika podatku VAT będzie uznany tylko taki podmiot, który dokonuje czynności zmierzających do wykorzystania nabytych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem jednostka samorządu terytorialnego działa w charakterze podatnika wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określone w art. 15 ust. 2 ustawy.

Natomiast, w zakresie realizacji zadań własnych (działalności publicznoprawnej) Gmina nie jest uznawana za podatnika, tym samym nie wykonuje samodzielnie działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 446) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszelkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują m.in. sprawy z zakresu pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych, edukacji (art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o samorządzie gminnym).

W świetle art. 9 ust. 1 ww. ustawy, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Podmioty takie są wyodrębnionymi jednostkami organizacyjnymi niemającymi osobowości prawnej, które prowadzą swoją działalność w formie samorządowego zakładu budżetowego lub jednostki budżetowej.

Gmina oraz inna gminna osoba prawna może prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą poza zadania o charakterze użyteczności publicznej wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej ustawie (art. 9 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym).

Należy zaznaczyć, że przypisana gminie – jako jednostce samorządu terytorialnego – samodzielność działania ma znaczenie z uwagi na cytowaną wyżej definicję podatnika podatku od towarów i usług. Wynika z niej bowiem, że tylko pomiot samodzielnie prowadzący działalność gospodarczą może być z tytułu tej działalności uznany za podatnika.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak również przepisy wykonawcze do niej nie definiują terminu „jednostka budżetowa”, wobec czego należy posiłkować się definicją legalną zawartą w ustawie z dnia 27 sierpnia 2007 r. o finansach publicznych (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 885, ze zm.).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 wskazanej ustawy, jednostki budżetowe, samorządowe zakłady budżetowe, agencje wykonawcze, instytucje gospodarki budżetowej i państwowe fundusze celowe stosują zasady gospodarki finansowej określone w niniejszej ustawie.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 tej ustawy, jednostkami budżetowymi są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych nieposiadające osobowości prawnej, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego.

Stosownie do brzmienia ust. 3 powyższego artykułu, podstawą gospodarki finansowej jednostki budżetowej jest plan dochodów i wydatków, zwany dalej „planem finansowym jednostki budżetowej”.

Na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, jednostki budżetowe, z zastrzeżeniem odrębnych ustaw, tworzą, łączą i likwidują organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego – gminne, powiatowe lub wojewódzkie jednostki budżetowe.

W myśl ust. 2 powyższego artykułu, tworząc jednostkę budżetową, organ, o którym mowa w ust. 1, nadaje jej statut, chyba że odrębne ustawy stanowią inaczej, oraz określa mienie przekazywane tej jednostce w zarząd.

Z treści powołanych przepisów art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że jednostka organizacyjna wykonująca we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określone w art. 15 ust. 2 ustawy, działa w charakterze podatnika.

Przymiot podatnika podatku od towarów i usług przypisany jest, oprócz osoby fizycznej czy prawnej, również wyodrębnionej jednostce organizacyjnej samodzielnie wykonującej działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Samodzielność gospodarcza w prowadzeniu działalności gospodarczej oznacza możliwość podejmowania decyzji, a zarazem posiadanie odpowiedniego stopnia odpowiedzialności za podjęte decyzje, w tym za szkody poniesione wobec osób trzecich, jak również ponoszenie przez podmiot ryzyka gospodarczego.

W tym miejscu zauważyć należy, że w dniu 29 września 2015 r. zapadł wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-276/14, zgodnie z którym gminna jednostka organizacyjna, której działalność nie spełnia kryterium samodzielności w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, nie może być uznana za podatnika podatku od wartości dodanej odrębnie od gminy, w której skład jednostka ta wchodzi.

Jak wynika ww. wyroku, samorządowe jednostki budżetowe nie posiadają odrębności podatkowej na gruncie przepisów o VAT, zatem wszelkie czynności przez nie dokonywane powinny być rozliczane przez jednostkę samorządu terytorialnego, która je utworzyła.

W związku z ww. wyrokiem nr C-276/14, w dniach 29 września 2015 r. oraz 16 grudnia 2015 r. Ministerstwo Finansów wydało Komunikaty, w których stwierdzono, że mając na uwadze rozstrzygnięcie TSUE zakłada się obowiązkowe „scentralizowanie” w samorządach rozliczeń w zakresie podatku VAT. Jednocześnie stosowany obecny model rozliczeń do momentu obowiązkowego scentralizowania, nie będzie kwestionowany.

W celu rozstrzygnięcia wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury dokumentującej nabycie autobusu przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych w pierwszej kolejności przeanalizowania wymaga charakter w jakim Gmina będzie występowała w przedstawionych okolicznościach sprawy.

Z opisu sprawy wynika, Gmina w ramach dofinansowania ze środków PFRON projektów w ramach obszaru B, C, D, F,G „Programu wyrównywania ….” chce zakupić, na rzecz własnej jednostki organizacyjnej – jednostki budżetowej – Miejsko-Gminnego Zarządu Oświaty autobus przystosowany do przewozu osób niepełnosprawnych. Na fakturze zakupu będzie widnieć Gmina jako nabywca towaru. Gmina w ramach usług transportowych (prowadzonych przez Miejsko-Gminny Zarząd Oświaty na rzecz dzieci niepełnosprawnych) nie będzie pobierać żadnych opłat, a także nie będzie prowadzić żadnych innych odpłatnych usług transportowych. Autobus będzie wykorzystywany wyłącznie do nieodpłatnego przewozu dzieci niepełnosprawnych. Wnioskodawca wskazał, że dokonując zakupu autobusu przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych realizować będzie swoje zadania statutowe zawarte w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 446). Ponadto Wnioskodawca nie zamierza wykorzystywać autobusu w ramach opodatkowanej działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, generującej po stronie Gminy podatek należny.

Rozpatrując prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, należy mieć na uwadze, że system odliczenia ma na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru podatku zapłaconego lub podlegającego zapłacie w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Natomiast nie daje uprawnienia do odliczenia w przypadku czynności będących poza zakresem działalności gospodarczej. Oznacza to, że podatnik nie może domagać się prawa do odliczenia podatku naliczonego, nie płacąc podatku należnego.

Analiza przywołanych regulacji prawnych prowadzi do stwierdzenia, że Gmina dokonując nabycia autobusu przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych z zamiarem nieodpłatnego przekazania autobusu na rzecz własnej jednostki budżetowej, która wykorzystywać go będzie wyłącznie do dowozu dzieci niepełnosprawnych do szkół, nie będzie nabywać go do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i tym samym nie będzie działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Skoro bowiem po oddaniu autobusu nie będzie on wykorzystywany przez Gminę w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, już od momentu zamiaru zakupu Gmina wyłączyła go całkowicie z systemu podatku od towarów i usług. W konsekwencji nie spełniła przesłanki z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym nie nabywa prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Zatem Gmina nie może dokonać odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej zakup autobusu. W cytowanym na wstępie przepisie art. 86 ustawy, ustawodawca zezwolił na odliczenie podatku naliczonego wyłącznie w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych – co w omawianej sprawie jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego nie będzie miało miejsca.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, jest prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Końcowo zauważa się, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga w kwestii, czy nieodpłatne przekazanie przez Gminę na rzecz własnej jednostki organizacyjnej zakupionego samochodu nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nie było to przedmiotem wniosku, nie zadano pytania w tym zakresie. Stwierdzenie to przyjęto jako element opisanego zdarzenia przyszłego i nie było przedmiotem oceny.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.