Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-203/16-4/MS2
z 31 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2016 r. (data wpływu 24 lutego 2016 r.) uzupełniony pismem z dnia 16 maja 2016 r. (data nadania 17 maja 2016 r, data wpływu 18 maja 2016 r.) na wezwanie z dnia 2 maja 2016 r. Nr IPPB4/4511-203/16-2/MS2 (data nadania 4 maja 2016 r., data doręczenia 10 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu – jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na utrzymanie lokalu,
  
• prawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 24 lutego 2016 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu wypłaty odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 2 maja 2016 r. Nr IPPB4/4511-203/16-2/MS2 (data nadania 4 maja 2016 r., data doręczenia 10 maja 2016 r.) tutejszy Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 16 maja (data nadania 17 maja 2016 r., data wpływu 18 maja 2016 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2015 r. Wnioskodawca uzyskał przychód z tytułu odszkodowania za niedostarczenie przez Gminę Miasta lokalu socjalnego wraz z odsetkami w łącznej kwocie 11.556,08 zł. W celu uzyskania, czy też zabezpieczenia niniejszego przychodu, Wnioskodawca poniósł koszty w łącznej kwocie 6.022,44 zł. Na wypłaconą Wnioskodawcy w 2015 r. sumę odszkodowania za niedostarczenie przez Gminę lokalu socjalnego w kwocie 11.556,08 zł. składa się: zasądzona prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 16 lutego 2015 r. od Gminy Miasta kwota 8.228,00 zł. z tytułu odszkodowania za okres: 04 - 10 2014 r. plus odsetki za zwłokę w kwocie: 146,08 zł, oraz kwota 3.182,00 zł będąca wynikiem ugody z Gminą z dnia 9 września 2015 r. dotyczącą odszkodowania za okres: 11.2014 r. - 01.2015 r. Wnioskodawca nadmienia, że całość niniejszego odszkodowania przyznana została z tytułu niedostarczenia przez Gminę lokalu socjalnego dla osób sądownie usuniętych z lokalu Wnioskodawcy, dla których Gmina sądownie zobowiązana była dostarczyć lokal socjalny – prawomocny wyrok Sądu Rejonowego z dnia 17 marca 2014 r. Kwota odszkodowania obejmuje łącznie dziesięć miesięcy, to jest od 04.2014 r. do 01.2015 r., w którym to okresie osoby, którym Gmina powinna dostarczyć lokal zastępczy zamieszkiwały w lokalu Wnioskodawcy, uniemożliwiając jednocześnie korzystanie z niniejszego lokalu przez Wnioskodawcę. Ponadto Wnioskodawca nadmienia, że wszelkie koszty utrzymania lokalu, o którym mowa w okresie 04.2014-01.2015 r., Wnioskodawca ponosił osobiście, nie mogąc w tym czasie korzystać z niniejszego lokalu, a co za tym idzie, również z mediów w nim podłączonych, nie mając wpływu na ich wysokość. W okresie tym, nie ze swojej winy Wnioskodawca nie zamieszkiwał niniejszego lokalu pozostając jednocześnie bez możliwości nie ponoszenia kosztów z nim związanych i stąd uzyskane z tego tytułu odszkodowanie. Kwota wypłaconego odszkodowania w znacznej części była zwrotem poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów na utrzymanie lokalu, którego dotyczy niniejsze odszkodowanie oraz pozostałych kosztów jego uzyskania. Pozostała część odszkodowania natomiast stanowiła zadośćuczynienie za brak możliwości korzystania z lokalu będącego własnością Wnioskodawcy w okresie 04.2014-01.2015 r, czy też kwotę dochodu jaką Wnioskodawca mógłby w niniejszym okresie uzyskać wynajmując niniejszy lokal i tym samym ta właśnie kwota stanowić powinna podstawę opodatkowania w sytuacji Wnioskodawcy. Poniżej Wnioskodawca przedstawia zestawienie poniesionych kosztów oraz kalkulację kwoty podlegającej opodatkowaniu.

W celu uzyskania odszkodowania za okres: 04-10.2014 r. w kwocie 8.222,00 zł Wnioskodawca poniósł następujące koszty związane z utrzymaniem lokalu: ( miesiąc/rok i kwota kosztów – media oraz pozostałe opłaty należne zarządcy budynku w danym okresie)

1. 04/2014 r. - 627,26 zł
2. 05/2014 r. - 430,80 zł
3. 06/2014 r. - 475,06 zł
4. 07/2014 r. - 490,30 zł
5. 08/2014 r. - 474,47 zł
6. 09/2014 r. - 349,52 zł
7. 10/2014 r. - 481,03 zł
8. SUMA: 3.328,44 zł
   
   

Ponadto w celu uzyskania odszkodowania za ten okres Wnioskodawca poniósł dodatkowe koszty pod postacią:

1. Opłata sądowa – 412,00 zł
2. Zwrot kosztów zastępstwa procesowego wg wyroku – 1.200,00 zł
   
   

Natomiast w celu uzyskania odszkodowania za okres 11.2014 r. - 01.2015 r. w kwocie 3.182,00 zł koszty związane z utrzymaniem niniejszego lokalu były następujące:

1. 11/2014 r. - 349,52 zł (kwota kosztów – media oraz pozostałe opłaty należne zarządcy budynku w danym okresie)
2. 12/2014 r. - 383,01 zł
3. 01/2015 r. - 349,52 zł

SUMA: 1.082,00 zł

Reasumując w celu uzyskania przychodu z tytułu odszkodowania za niedostarczenie przez Gminę lokalu socjalnego w kwocie 11.556,08 zł. wraz z odsetkami Wnioskodawca poniósł koszty w łącznej kwocie: 6.022,44 zł. (3.328,44 +1.612,00 + 1.082,00) z czego wynika, że realny dochód niniejszego odszkodowania podlegający opodatkowaniu wynosi: 5.533,64 zł. (11.556,08 zł – 6.022,44 zł). Wnioskodawca uprzejmie prosi o pisemne potwierdzenie poprawności powyższych kalkulacji w niniejszej sprawie. Wnioskodawca nadmienia, że wg informacji jakie uzyskał z dwóch niezależnych źródeł, tj. konsultacji w Urzędzie Skarbowym, gdzie osobiście Wnioskodawca rozmawiał z Starszym Komisarzem Skarbowym oraz konsultacji telefonicznej z Konsultantem Infolinii Krajowej Informacji Podatkowej, Wnioskodawca uzyskał odpowiedź, że powołując się na art. 22 ust. 1 oraz art. 23 Ustawy o Podatku Dochodowym od Osób Fizycznych, jak najbardziej może odliczyć sobie poniesione przez siebie koszty uzyskania niniejszego przychodu, ponieważ nie ma tam wyłączeń dotyczących Jego sytuacji. W obu przypadkach Wnioskodawca został poinformowany, że w swojej sytuacji w celu potwierdzenia niniejszych informacji, na piśmie powinien złożyć wniosek ORD – IN o wydanie pisemnej interpretacji do właściwego Biura Krajowej Informacji Podatkowej i dlatego też właśnie to czyni.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że podstawą prawną zasądzenia i wypłaty odszkodowania wraz z odsetkami jest art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o Ochronie Praw Lokatorów, Mieszkaniowym Zasobie Gminy i o Zmianie Kodeksu Cywilnego (Dz. U.2014.150 j.t.) w związku z art. 417 Kodeksu Cywilnego. Odszkodowanie Wnioskodawca otrzymał z powodu niedostarczenia przez Gminę lokalu socjalnego osobom eksmitowanym z lokalu Wnioskodawcy, a którym Gmina zobowiązana była dostarczyć taki lokal. W czasie kiedy osoby te powinny otrzymać lokal socjalny zamieszkiwały lokal Wnioskodawcy, a Wnioskodawca ponosił koszty jego utrzymania i stąd odszkodowanie. Znaczna część odszkodowania był to więc zwrot poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów utrzymania niniejszego lokalu, a tym samym kosztów uzyskania przychodu z niniejszego odszkodowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy powołując się na art. 22 ust. 1 oraz art. 23 Ustawy o Podatku Dochodowym od Osób Fizycznych, kwotą podlegającą opodatkowaniu w sytuacji Wnioskodawcy powinna być różnica przychodu z tytułu otrzymanego odszkodowania i kosztów jego uzyskania?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Powołując się na art. 22 ust. 1 oraz art. 23 Ustawy o Podatku Dochodowym od Osób Fizycznych, w sytuacji Wnioskodawcy kwotą podlegającą opodatkowaniu powinna być różnica przychodu oraz kosztów jego uzyskania, czy też zabezpieczenia niniejszego przychodu, ponieważ nie ma tam mowy o wyłączeniach dotyczących sytuacji Wnioskodawcy, a konkretnie rzecz ujmując: w celu uzyskania przychodu z tytułu odszkodowania za niedostarczenie przez Gminę lokalu socjalnego osobom bezprawnie zajmującym lokal Wnioskodawcy w łącznej kwocie 11.556,08 zł. wraz z odsetkami Wnioskodawca poniósł koszty w łącznej kwocie: 6.022,44 zł. z czego wynika, że realny dochód z tytułu niniejszego odszkodowania podlegający opodatkowaniu wynosi: 5.533,64 zł. (przychód: 11.556,08 zł. minus koszty: 6.022,44 zł. daje dochód w kwocie: 5.533,64 zł.). Wnioskodawca rozumie, że tutejszy Organ nie jest uprawniony do kalkulacji konkretnych wyliczeń, a kwoty podał tylko i wyłącznie dla lepszego zobrazowania sytuacji. Według oceny Wnioskodawcy podatek powinien Wnioskodawca odprowadzić od kwoty realnego dochodu z niniejszego odszkodowania, nie zaś od kwoty całkowitego przychodu z tytułu niniejszego odszkodowania, ponieważ w celu jego uzyskania Wnioskodawca poniósł koszty, które nie stanowiły dochodu Wnioskodawcy. Reasumując, według Wnioskodawcy, podatek Wnioskodawca powinien odprowadzić od kwoty będącej różnicą przychodu z tytułu otrzymanego odszkodowania oraz kosztów jego uzyskania. Jeśli do rozpatrzenia indywidualnej sytuacji potrzebny jest wykaz niniejszych kosztów to Wnioskodawca nadmieni, że w formie załączników jest on dołączony do wniosku ORD-IN z dnia 22 lutego 2016 r.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów zwolnionych na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c wymienionej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 ww. ustawy zawiera katalog przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z punktem 9 tego artykułu, źródłem przychodów są „inne źródła”.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Sformułowanie „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i w związku z czym można do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Do przychodów z innych źródeł należy zatem zaliczyć każdy przychód, który spełnia łącznie dwa warunki: po pierwsze – nie jest zaliczany do źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy, a po drugie – nie jest wyłączony z przedmiotowego zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z kolei, w myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wskazać przy tym należy, że art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest przepisem, w którym ustawodawca sformułował katalog zwolnień podatkowych. Przepis ten, jako stanowiący odstępstwo od zasady równości opodatkowania, powinien być więc interpretowany w pierwszej kolejności według reguł wykładni językowej, gramatycznej.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw (…), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, z wyjątkiem odszkodowań w tym przepisie wymienionych.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b powołanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Powołane uregulowania prawne wskazują jednoznacznie, że nie wszystkie odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane przez osoby fizyczne wolne są od podatku dochodowego. Ze zwolnienia przedmiotowego – na podstawie cytowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 – korzystają bowiem jedynie te odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów rangi ustawy lub aktów wykonawczych wydanych na ich podstawie. Z kolei zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, obejmuje tylko odszkodowania lub zadośćuczynienia za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie lub zadośćuczynienia z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie lub zadośćuczynienia z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie lub zadośćuczynienie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Z treści wniosku wynika, że w 2015 r. Wnioskodawca uzyskał przychód z tytułu odszkodowania za niedostarczenie przez Gminę Miasta lokalu socjalnego wraz z odsetkami w łącznej kwocie 11.556,08 zł. Kwota odszkodowania obejmuje łącznie dziesięć miesięcy, to jest od 04.2014 r. do 01.2015 r., w którym to okresie osoby, którym Gmina powinna dostarczyć lokal zastępczy zamieszkiwały w lokalu Wnioskodawcy, uniemożliwiając jednocześnie korzystanie z niniejszego lokalu przez Wnioskodawcę. Wszelkie koszty utrzymania lokalu Wnioskodawca ponosił osobiście, nie mogąc w tym czasie korzystać z niniejszego lokalu, a co za tym idzie, również z mediów w nim podłączonych, nie mając wpływu na ich wysokość. W okresie tym nie ze swojej winy Wnioskodawca nie zamieszkiwał niniejszego lokalu, pozostając jednocześnie bez możliwości nie ponoszenia kosztów z nim związanych i stąd uzyskane z tego tytułu odszkodowanie. Kwota wypłaconego odszkodowania w znacznej części była zwrotem poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów na utrzymanie lokalu, którego dotyczy niniejsze odszkodowanie oraz pozostałych kosztów jego uzyskania. Pozostała część odszkodowania natomiast stanowiła zadośćuczynienie za brak możliwości korzystania z lokalu będącego własnością Wnioskodawcy. Podstawą prawną zasądzenia i wypłaty odszkodowania wraz z odsetkami jest art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o Ochronie Praw Lokatorów, Mieszkaniowym Zasobie Gminy i o Zmianie Kodeksu Cywilnego (Dz. U.2014.150 j.t.) w związku z art. 417 Kodeksu Cywilnego.

Zgodnie z art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 150, z późn. zm.), jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.).

Z przepisu art. 417 § 1 ww. Kodeksu cywilnego wynika, że za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Jeżeli wykonywanie zadań z zakresu władzy publicznej zlecono, na podstawie porozumienia, jednostce samorządu terytorialnego albo innej osobie prawnej, solidarną odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę ponosi ich wykonawca oraz zlecająca je jednostka samorządu terytorialnego albo Skarb Państwa (art. 417 § 2 ww. ustawy).

Powołany powyżej art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz art. 417 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego regulują jedynie możliwość wystąpienia strony o odszkodowanie, nie określają jednak wprost jego wysokości, a także nie wskazują zasad ustalania odszkodowania. Zatem, odszkodowanie wypłacone przez Gminę właścicielowi lokalu z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego, nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści wniosku wynika m.in., że Wnioskodawca oprócz odszkodowania, uzyskał również odsetki.

Wskazać zatem należy, że instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 ustawy Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 481 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (…).

Ponadto podkreślić należy, że wypłacone odsetki nie są wliczane do wartości odszkodowania. Zgodnie bowiem z treścią art. 20 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 101, z późn. zm.), do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków i kosztów, żądanych obok roszczenia głównego.

Przepis ten ma zastosowanie do odsetek ustawowych, z którymi zasądzono świadczenia główne.

Analizując treść powyższych przepisów należy zauważyć, że nie można utożsamiać odsetek za zwłokę z odszkodowaniem czy też innym świadczeniem (naprawieniem szkody). Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego – są skutkiem niewykonania zobowiązań.

Potwierdza to orzecznictwo sądów, zgodnie z którym „roszczenie odsetkowe nie jest częścią składową roszczenia głównego, gdyż opiera się na odrębnym stanie faktycznym oraz odrębnej podstawie materialnoprawnej. Roszczenie o odsetki za opóźnienie (art. 481 k.c.) jest więc roszczeniem innym niż roszczenie deliktowe” (por. uchwała SN z dnia 31 stycznia 1994 r. III CZP 184/93, publ. OSNC 1994/7-8/155). „Odsetki za opóźnienie są skonstruowane przez ustawodawcę niezależnie od faktu poniesienia szkody przez wierzyciela, są w pewnym sensie elementem waloryzacji, ale spełniają również rolę kompensacji tego, że wierzyciel nie mógł z pieniędzy skorzystać wcześniej” (por. Izabella Dyka, glosa do przywołanej powyżej uchwały SN z dnia 31 stycznia 1994 r.).

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że przychody z tytułu otrzymywanego odszkodowania wraz z odsetkami należy zakwalifikować do przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do przychodów z innych źródeł.

Stosownie do treści art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Koszty uzyskania przychodów reguluje art. 22 ww. ustawy. Zgodnie z art. 22 ust. 1 tej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 (…).

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanym przychodem. Z oceny związku z uzyskanym przychodem winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodu z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Jak wynika ze stanu faktycznego, Wnioskodawca poniósł koszty związane z utrzymaniem lokalu (media oraz pozostałe opłaty należne zarządcy budynku) oraz dodatkowe koszty, tj. opłatę sądową, zwrot kosztów zastępstwa procesowego.

Mając na uwadze stan faktyczny oraz ww. przepisy prawa stwierdzić należy, że w przedmiotowym przypadku w stosunku do kosztów związanych z utrzymaniem lokalu, nie został spełniony warunek pozostawania ww. kosztów w związku przyczynowym z przychodem z tytułu odszkodowania wypłaconego Wnioskodawcy przez Gminę Miasta, w związku z niedostarczeniem lokalu socjalnego osobie uprawnionej na mocy wyroku sądowego. Koszty te nie były poniesione w celu uzyskania odszkodowania, jak również w celu zachowania czy też zabezpieczenia źródła przychodu. Jak wynika z wniosku, rzeczone koszty Wnioskodawca jest zobowiązany ponosić niezależnie od tego, czy „odszkodowanie” zostałoby wypłacone, czy też nie. To oznacza, że nie ma żadnych podstaw prawnych, aby koszty te zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu tytułem odszkodowania otrzymanego od Gminy Miasta w związku z niedostarczeniem lokalu mieszkalnego osobie uprawnionej. Koszty te nie mają bowiem żadnego związku z otrzymanym odszkodowaniem. Jak już wyżej wskazano, następstwem ich poniesienia nie jest otrzymanie odszkodowania.

Zatem w tej części stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Przechodząc natomiast do kosztów dodatkowych, które Wnioskodawca poniósł, tj. opłaty sądowej i zwrot kosztów zastępstwa procesowego, należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie występuje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy uzyskanym przez Wnioskodawcę przychodem, a poniesionym wydatkiem, co oznacza, że wydatek z tego tytułu można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Zatem w tej części stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

W konsekwencji, odszkodowanie wraz z odsetkami stanowią przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy. Uzyskany dochód z powyższego tytułu należało wykazać w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok podatkowy, w którym został uzyskany i opodatkować według skali podatkowej.

Wydatki związane z utrzymaniem lokalu (media oraz pozostałe opłaty należne zarządcy budynku) nie stanowią kosztów uzyskania przychodu. Natomiast dodatkowe koszty, tj. opłata sądowa oraz zwrot kosztów zastępstwa procesowego, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu z tytułu otrzymanego odszkodowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.