2016.04.20 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-145/16-2/KR
z 20 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2016 r. (data wpływu 22 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie refakturowania podatku od nieruchomości i wpływu rodzaju leasingu na koszt podatku od nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie refakturowania podatku od nieruchomości oraz wpływu rodzaju leasingu na koszt tego podatku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Bank (dalej: „Bank” lub „Wnioskodawca”) jest bankiem z siedzibą w Polsce, prowadzącym działalność na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 1376, z późn. zm.). W ramach prowadzonej działalności Bank świadczy również usługi leasingowe. Bank zawiera więc z klientami (dalej: „Leasingobiorcami”, „Korzystającymi”) umowy leasingu finansowego, spełniające warunki ustawowe uznania ich za takie umowy (odpisy amortyzacyjne w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym dokonuje Leasingobiorca) przedmiotem tych umów bywają także grunty lub użytkowanie wieczyste gruntów oraz umowy leasingu operacyjnego (rozumiane za takie w świetle przepisów podatkowych), które zostały zawarte na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo umowy te zostały zawarte na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości. W sytuacji gdy przedmiotem leasingu są nieruchomości, zgodnie z ustawą o podatkach i opłatach lokalnych na Finansującym, jako właścicielu, ciąży obowiązek odprowadzenia z tego tytułu należnego podatku od nieruchomości. Zgodnie z zapisami umowy leasingu, Finansujący obciąża Korzystającego kosztami dodatkowymi związanymi z umową leasingu. Koszty dodatkowe oznaczają wszelkiego rodzaju koszty i ciężary związane z własnością lub posiadaniem przedmiotu umowy (tj. gruntów i budynków) poniesione przez finansującego, które nie stanowią elementu wynagrodzenia finansującego i są w całości ponoszone przez korzystającego. Finansujący obciąża korzystających, bez własnej marży, następującymi kosztami dodatkowymi:

opłata z tytułu użytkowania wieczystego gruntów,
podatek od nieruchomości oraz
inne podatki, składki lub opłaty o charakterze publicznoprawnym w tym wynikające z przepisów dotyczących ochrony środowiska, związane z przedmiotem umowy lub jego finansowaniem.

Z tego tytułu Bank wystawia na korzystającego refakturę podatku od nieruchomości przenosząc dokładny koszt tego podatku bez doliczania jakiejkolwiek marży, powiększony o podatek od towarów i usług. W opisie fakturowanej usługi Bank wskazuje, że przenoszonym kosztem jest podatek od nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Bank postępuje prawidłowo powiększając refakturowany koszt podatku od nieruchomości, w ramach przeniesienia kosztu z umowy leasingu nieruchomości, o podatek od towarów i usług?
Czy dla refaktury kosztu podatku od nieruchomości ma znaczenie czy refaktura związana jest z umową leasingu operacyjnego (rozumianą w świetle ustawy o podatku od towarów i usług jako świadczenie usług), czy leasingu finansowego (traktowanego w świetle ww. ustawy jako dostawa towarów)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1 Zdaniem Banku jego działanie jest prawidłowe i powinien on wystawiać na rzecz korzystających refaktury naliczając podatek VAT, niezależnie od tego czy koszt podatku od nieruchomości wykazany jest jako dodatkowa pozycja na fakturze dotyczącej raty leasingowej, czy też na odrębnej fakturze. Pomimo tego, że podatek od nieruchomości stanowi w umowie odrębny element rozliczeń z korzystającym, jest on należnością wynikającą z odpłatnego świadczenia związanego z umową leasingu, tym samym jako część kwoty należnej z tego tytułu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na takich samych zasadach jak należność z tytułu wiążącej strony umowy leasingu.

Ad. 2 W ocenie Banku niezależnie od faktu czy refaktura kosztów podatku od nieruchomości związana jest z umową leasingu operacyjnego czy umową leasingu finansowego, w takim samym stopniu dotyczą samego przedmiotu umowy, tj nieruchomości, czy budowli podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Odnosząc się do powyższego należy zauważyć, że w świetle postanowień art. 6 Ordynacji podatkowej podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej. Jest to więc świadczenie pieniężne nieekwiwalentne (w zamian za wpłacony podatek od nieruchomości podatnikowi nie przysługuje wzajemne świadczenie ze strony gminy). Z tych też względów podatek od nieruchomości nie może być przedmiotem sprzedaży lub innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy jednak mieć na uwadze, że podatek od nieruchomości ma charakter podatku wyłącznie w relacji podatnik - organ podatkowy. Natomiast w dalszej relacji, tj. pomiędzy podmiotem będącym podatnikiem tego podatku, a np. leasingobiorcą kwota ta nie ma już charakteru podatku, lecz stanowi element należności z tytułu łączącej strony umowy leasingu. Zatem koszty podatku od nieruchomości są należnościami bezpośrednio związanymi z odpłatnym świadczeniem umowy leasingu i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego - tak jak rata leasingowa. Zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości ciąży na właścicielu, jako podatniku i nie może być w drodze umowy przeniesione na osobę leasingobiorcy ze skutkiem zwalniającym właściciela z obowiązku podatkowego. Strony stosunku cywilnoprawnego, którymi w przypadku zawarcia umowy leasingu są finansujący i korzystający, mogą w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych, zawrzeć w umowie postanowienie co do zwrotu należności z tytułu ponoszonych przez wydzierżawiającego opłat lub kosztów związanych z utrzymaniem nieruchomości, a więc również z tytułu podatku od nieruchomości. Tym samym niezależnie od tego, czy zwracana leasingodawcy przez leasingobiorcę kwota podatku od nieruchomości została włączona do faktury za opłatę za ratę leasingową, czy jest wyodrębniona na oddzielnej fakturze, zawsze jest należnością obciążającą ekonomicznie korzystającego, wynikającą z odpłatnego świadczenia usługi leasingu. Znajduje to potwierdzenie w brzmieniu przepisu art. 29a ust. 1 ustawy, zgodnie z którym podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę z tytułu wykonania usługi lub dokonania dostawy towaru. Wobec powyższego, koszt związany z utrzymaniem nieruchomości, jakim jest podatek od nieruchomości, na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, jest należnością bezpośrednio związaną zarówno z odpłatnym świadczeniem usługi leasingu operacyjnego jak i odpłatną dostawą w przypadku leasingu finansowego i podlega opodatkowaniu VAT według stawki właściwej dla tej usługi czy dostawy. Skoro przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest leasing nieruchomości, a podatek od nieruchomości stanowi jej element cenotwórczy i pozostaje w bezpośrednim związku z przedmiotem umowy stanowiąc element świadczenia zasadniczego, i w związku z tym podlega, jako świadczenie jednolite, opodatkowaniu VAT według zasad (stawek) właściwych temu świadczeniu.

Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którym, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia. Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, cła, opłaty i inne należności z wyłączeniem VAT. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca lub usługodawca obciąża nabywcę lub usługobiorcę. Państwa członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty, wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego. Ponadto zauważyć należy, że odrębne potraktowanie dodatkowych kosztów obciążających korzystających z nieruchomości stanowiłoby sztuczne dzielenie świadczenia zasadniczego. Powyższe stanowisko potwierdza orzeczenie TSUE z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-392/11, w którym stwierdzono, że: „najem nieruchomości i związane z tym najmem świadczenie usług (...) mogą stanowić jedno świadczenie z punktu widzenia podatku od wartości dodanej”.

Według art. 8 ust. 2a ustawy o VAT podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Tym samym przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być traktowane inaczej niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie jak i zaniechanie. Przywołana powyżej ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o VAT. Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Strony w umowie określają, że przedmiotem sprzedaży jest usługa leasingu nieruchomości, budynków lub ich części, do których Bank posiada tytułu prawny. Tym samym nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży w przypadku, gdy właściciel w związku z finansowaniem wskazanych nieruchomości ponosi dodatkowo koszt podatku od nieruchomości, który następnie odzyskuje od korzystającego. Analogiczna sytuacja ma miejsce w przypadku gdy przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości związany jest z umową leasingu finansowego.

Przedstawione stanowisko potwierdzają przykładowo następujące interpretacje podatkowe nr. IBPP3/4512-167/15/LŻ z dnia 15 maja 2015 r., wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, nr ILPP1/443-1170/14-2/TK wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, interpretacja nr IPTPP1/4512-369/15-2/IG, wydana w dniu 4 sierpnia 2015 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, interpretacja nr IPPP1/4512-218/15-2/AS wydana w dniu 29 maja 2015 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, czy wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 maja 2013 r. sygn.. III SA/Wa 2954/12, gdzie Sąd podzielił w całości przedstawione przez organ interpretacyjny stanowisko. „Twierdzenie, że nie można sztucznie wyodrębniać z jednej kompleksowej dostawy, jaką stanowi sprzedaż nieruchomości, kwot odpowiadających określonym kosztom, jak np. części podatku od nieruchomości czy innych świadczeń publicznoprawnych bezpośrednio związanych z taką transakcją, w celu ich przeniesienia na nabywcę bez opodatkowania. Ustalone z uwzględnieniem odrębnych przepisów daniny publiczne stanowią element cenotwórczy kosztów posiadania nieruchomości, który w przypadku jej sprzedaży wpływa bezpośrednio na jej cenę (wartość rynkową). Dlatego też niezależnie czy wskazane składniki będą elementem umowy sprzedaży nieruchomości, czy też odrębnie wskazanym w umowie kosztem (świadczeniem) przenoszonym na nabywcę w związku z dokonaną transakcją, stanowią w istocie jedno niepodzielne świadczenie. Ich zapłata stanowi obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 u.p.t.u. i tym samym element podstawy opodatkowania dostawy towarów. (...) Nie będzie zatem miał dla celów podatkowych znaczenia fakt wyodrębnienia lub nie z wartości rynkowej towaru określonych elementów cenotwórczych, gdyż podstawę opodatkowania stanowi wartość rynkowa, określana zgodnie z odrębnymi przepisami dotyczącymi wyceny nieruchomości.”

W świetle powyższego Bank wnioskuje jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;(...).

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy – w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest bankiem z siedzibą w Polsce. W ramach prowadzonej działalności świadczy również usługi leasingowe. Bank zawiera więc z klientami (dalej: „Leasingobiorcami”, „Korzystającymi”) umowy leasingu finansowego, spełniające warunki ustawowe uznania ich za takie umowy (odpisy amortyzacyjne w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym dokonuje Leasingobiorca) przedmiotem tych umów bywają także grunty lub użytkowanie wieczyste gruntów oraz umowy leasingu operacyjnego (rozumiane za takie w świetle przepisów podatkowych), które zostały zawarte na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo umowy te zostały zawarte na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości. W sytuacji gdy przedmiotem leasingu są nieruchomości, zgodnie z ustawą o podatkach i opłatach lokalnych na Finansującym, jako właścicielu, ciąży obowiązek odprowadzenia z tego tytułu należnego podatku od nieruchomości. Zgodnie z zapisami umowy leasingu, Finansujący obciąża Korzystającego kosztami dodatkowymi związanymi z umową leasingu. Koszty dodatkowe oznaczają wszelkiego rodzaju koszty i ciężary związane z własnością lub posiadaniem przedmiotu umowy (tj. gruntów i budynków) poniesione przez finansującego, które nie stanowią elementu wynagrodzenia finansującego i są w całości ponoszone przez korzystającego. Finansujący obciąża korzystających, bez własnej marży, następującymi kosztami dodatkowymi:

opłata z tytułu użytkowania wieczystego gruntów,
podatek od nieruchomości oraz
inne podatki, składki lub opłaty o charakterze publicznoprawnym w tym wynikające z przepisów dotyczących ochrony środowiska, związane z przedmiotem umowy lub jego finansowaniem.

W swoim stanowisku Wnioskodawca wskazuje, że koszty podatku od nieruchomości powinny być traktowane jako element podstawy opodatkowania leasingu, a więc podlegające opodatkowaniu VAT tak jak sama czynność leasingu.

Stosownie do art. 7 ust. 9 ustawy, przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się umowy w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty.

Dokonując analizy okoliczności sprawy należy zauważyć, że powołane wyżej przepisy art. 7 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 7 ust. 9 ustawy wskazują, że aby umowę leasingu zakwalifikować jako dostawę towarów, musi ona spełniać następujące warunki:

umowa leasingu musi być zawarta na czas określony,

w wyniku umowy odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający (leasing finansowy) lub przedmiotem leasingu są grunty,

w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności przedmiotu umowy jest przenoszone na korzystającego.

Wymogi te mają charakter łączny. Wystarczy więc, aby tylko jeden z ww. warunków nie został spełniony, a umowa leasingu nie zostanie zakwalifikowana jako dostawa towarów w świetle ustawy o podatku od towarów i usług.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, leasing operacyjny oraz leasing finansowy wiążą się z odmiennymi konsekwencjami podatkowymi. Leasing finansowy bowiem, który w głównej mierze charakteryzuje się tym, że odpisów amortyzacyjnych w podatku dochodowym dokonuje korzystający oraz zasadniczo prawo własności przechodzi na korzystającego z chwilą zapłaty ostatniej raty, uznawany jest na gruncie przepisów ustawy za dostawę towarów. Natomiast leasing operacyjny, w ramach którego własność przedmiotu leasingu nie przechodzi na korzystającego automatycznie z zapłatą ostatniej raty (co nie wyklucza uzgodnienia opcji wykupu przedmiotu leasingu po cenie rynkowej wraz z zakończeniem umowy leasingu) oraz odpisów amortyzacyjnych dokonuje właściciel czyli leasingodawca, stanowi świadczenie usług.

Zgodnie z art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.) pod pojęciem umowy leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Dodatkowo, zgodnie z art. 17f ust. 1 ustawy o CIT, który określa „warunki oddania do odpłatnego użytkowania przedmiotów leasingu”, do przychodów finansowych i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony,

ma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych,

umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający (…).

W przypadku tego rodzaju leasingu mamy do czynienia z dostawą towaru.

Konsekwencją nieuznania transakcji za dostawę towarów będzie więc uznanie, że czynność oddania w leasing stanowiła będzie odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 17b ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (ustawa o CIT) opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz
suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Jeżeli dwa powyższe warunki zostaną spełnione umowa będzie miała charakter leasingu operacyjnego i wówczas leasingobiorca będzie zaliczał do kosztów podatkowych opłaty z tytułu leasingu. Należy podkreślić, że leasing operacyjny w ramach podatku VAT traktowany jest jako świadczenie usług.

Obowiązek podatkowy, zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Na podstawie art. 19a ust. 2 ustawy, w odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Jak wynika z powyższego, dla powstania obowiązku podatkowego na zasadach ogólnych nie ma zupełnie znaczenia chwila wystawienia faktury.

Niemniej jednak – w art. 19a ust. 5 ustawy – dla niektórych usług ustawodawca w sposób szczególny określił moment powstania obowiązku podatkowego.

Na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. e) ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż z upływem terminu płatności, z tytułu najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze.

Zgodnie z art. 19a ust. 7 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu - z chwilą upływu terminu płatności.

Podstawą opodatkowania – według art. 29a ust. 1 ustawy – z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Powołany artykuł określa zasadę ogólną odnoszącą się do podstawy opodatkowania. W myśl tej zasady ogólnej podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej.

Zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;

koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Przepisy dotyczące podstawy opodatkowania wskazują, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Z kolei na podstawie art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z pózn. zm.), podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej. Jest to więc świadczenie pieniężne nieekwiwalentne (w zamian za wpłacony podatek od nieruchomości podatnikowi nie przysługuje wzajemne świadczenie ze strony gminy). Z tych też względów podatek od nieruchomości nie może być przedmiotem sprzedaży lub innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy mieć na uwadze, że podatek od nieruchomości ma charakter podatku wyłącznie w relacji podatnik – organ podatkowy. Natomiast w dalszej relacji, tj. pomiędzy podmiotem będącym podatnikiem tego podatku, a np. dzierżawcą/najemcą/leasingobiorcą kwota ta nie ma już charakteru podatku, lecz stanowi element należności z tytułu łączącej strony umowy. Zatem koszty podatku od nieruchomości są należnością bezpośrednio związaną z odpłatnym świadczeniem usług najmu/dzierżawy/leasingu lub z odpłatną dostawą nieruchomości i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego.

Strony stosunku cywilnoprawnego, którymi w przypadku zawarcia umowy leasingu są leasingodawca i leasingobiorca, mogą w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych, zawrzeć w umowie postanowienie co do zwrotu (refundacji) należności z tytułu ponoszonych przez leasingodawcę opłat lub kosztów związanych z utrzymaniem nieruchomości, a więc również z tytułu podatku od nieruchomości. Niezależnie jednak od tego, czy zwracana leasingodawcy przez leasingobiorcę kwota podatku od nieruchomości została włączona do kwoty głównej i stanowi jej element kalkulacyjny, czy jest z niej wyodrębniona, zawsze jest należnością obciążającą leasingobiorcę, wynikającą z odpłatnego świadczenia usługi leasingu lub odpłatnej dostawy towarów.

Zatem, nie można się zgodzić z Wnioskodawcą, że sam podatek od nieruchomości może być przedmiotem refakturowania, bowiem stanowi on element cenotwórczy usługi leasingu. Nie jest zatem dopuszczalne wystawianie przez Wnioskodawcę faktury, na której jako przedmiot sprzedaży będzie wykazany sam „podatek od nieruchomości”. Jeżeli jednak strony umowy postanowią, że leasingodawca będzie „przerzucał” koszt podatku od nieruchomości na leasingobiorcę, wówczas koszt ten stanowić będzie element cenotwórczy czynności leasingu. W związku z tym, przedmiotem opodatkowania jest skategoryzowana czynność, nie zaś zbiór wyodrębnionych w jej ramach kosztów. Opłata ta stanowi część składową czynszu, pozostając w związku ze świadczoną usługą leasingu lub dostawą przedmiotu leasingu. Opodatkowaniu nie będzie więc podlegał koszt podatku od nieruchomości, ale usługa leasingu lud dostawa przedmiotu leasingu, w której jako element kalkulacyjny może znajdować się koszt niniejszego podatku.

Zatem, koszt związany z umową leasingu, jakim jest podatek od nieruchomości, na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy, jest należnością bezpośrednio związaną z odpłatną dostawą bądź świadczeniem usług i podlega opodatkowaniu VAT według stawki właściwej dla przedmiotu leasingu.

Powołując się na art. 8 ust. 2a ustawy, Wnioskodawca uznaje, że podatek od nieruchomości jest przez Niego nabyty we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, dlatego twierdzi, że traktowany jest najpierw jako usługobiorca a następnie jako usługodawca. W związku z tym, Wnioskodawca podnosi, że przeniesienie ciężaru kosztów podatku od nieruchomości na inną osobę, nie może być traktowane inaczej niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Jak już wskazano, podatek od nieruchomości ma charakter podatku wyłącznie w relacji podatnik – organ podatkowy i obciąża wyłącznie właściciela nieruchomości, w związku z tym nie może być nabyty we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, bowiem charakter podatku ma wyłącznie w relacji podatnika z odpowiednim organem. Należy wyraźnie zaznaczyć, że w dalszej relacji, tj. pomiędzy podatnikiem tego podatku, a leasingobiorcą kwota ta nie ma już charakteru podatku, lecz stanowi jedynie element należności z tytułu łączącej strony umowy. Strony umowy mogą wyłącznie postanowić, że leasingodawca będzie „przerzucał” koszt podatku od nieruchomości na leasingobiorcę, jednak nie będzie to usługa nabyta we własnym imieniu, na rzecz osoby trzeciej, zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Stosownie do art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać m.in.:

datę wystawienia;
kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
stawkę podatku;
sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
kwotę należności ogółem (…).

W świetle przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

Faktura jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów i usług lub też otrzymania zaliczki) i nierozerwalnie związana jest z powstaniem obowiązku podatkowego. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie ww. dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy), a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

W myśl art. 106i ust. 1 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Stosownie do art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.

W praktyce zdarzają się jednak sytuacje, gdy po wystawieniu faktury następują zdarzenia gospodarcze mające wpływ na treść pierwotnej faktury lub faktura zawiera błędy. W takiej sytuacji ustawodawca wskazuje na możliwość skorygowania takiej faktury poprzez wystawienie faktury korygującej.

Zgodnie z art. 106j ust. 1 ustawy, przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1

udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

– podatnik wystawia fakturę korygującą.

W myśl art. 106j ust. 2 ustawy, faktura korygująca powinna zawierać:

wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;
3. przyczynę korekty;
jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego - odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 - prawidłową treść korygowanych pozycji.

Jak wynika z powołanych regulacji, fakturę korygującą wystawia się m.in. w przypadku udzielenia obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1 ustawy, udzielenia opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1, dokonania zwrotu podatnikowi towarów i opakowań, dokonania zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, podwyższenia ceny lub stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Z przytoczonych uregulowań wynika zatem, że istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych. Faktury korygujące wystawia się w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym.

Wskazać należy, że faktury korygujące można generalnie podzielić na te, które powodują zmniejszenie obrotu i kwoty podatku należnego oraz te, które wywołują skutki odwrotne, tj. w wyniku ich wystawienia wartość zobowiązania ulega podwyższeniu. W ramach powyższego rozróżnienia można również dokonać podziału tychże faktur ze względu na powód ich wystawienia.

I tak, korekta podwyższająca podatek należny w stosunku do sprzedaży pierwotnej może być dokonana:

w celu naprawienia błędu, który spowodował zaniżenie wartości obrotu (np.: niewłaściwa stawka podatku, błąd rachunkowy, zaniżenie wartości sprzedaży), lub

z powodu innych przyczyn zaistniałych już po dokonaniu sprzedaży, np. podwyższenia ceny sprzedaży.

W pierwszym przypadku, który powoduje zaniżenie zobowiązania podatkowego za dany okres rozliczeniowy w wyniku wykazania zbyt małego podatku należnego, sprzedawca poprawiając swój błąd poprzez korektę, winien rozliczyć należny podatek w miesiącu, w którym wykazał pierwotny obowiązek podatkowy.

Natomiast w drugim przypadku, gdy faktura korygująca wystawiana jest zasadniczo z powodu okoliczności, które zaistniały po dokonaniu pierwotnej sprzedaży, rozlicza się ją na bieżąco i ujmuje w rejestrze sprzedaży w momencie korekty oraz w deklaracji za bieżący okres rozliczeniowy.

Przenosząc wskazane przepisy na grunt omawianej sprawy należy wskazać, że w momencie dokonania dostawy przedmiotu leasingu finansowego powstaje obowiązek podatkowy oraz konieczność udokumentowania tej dostawy fakturą VAT obejmującą całą należność wynikającą z zawartej umowy. W związku z tym, Wnioskodawca w momencie powstania obowiązku podatkowego winien również wykazać i opodatkować podatek od nieruchomości. Zatem, w celu prawidłowego rozliczenia podatku VAT z tytułu pobierania przez Zainteresowanego opłat za ww. podatek konieczne będzie wystawienie przez Wnioskodawcę korekty faktury VAT dokumentującej dostawę przedmiotu umowy leasingu o wartość opłaty z tytułu podatku i ujęcie tej korekty w deklaracji za miesiąc, w którym wykazał pierwotny obowiązek podatkowy.

Natomiast, w przypadku leasingu operacyjnego, obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy - z chwilą wystawienia faktury.

Zgodnie zatem z powołanymi przepisami oraz przedstawionym stanem faktycznym należy wskazać, że analogiczne jak dla świadczenia głównego, zasady w zakresie rozpoznania obowiązku podatkowego znajdą zastosowanie także podatku od nieruchomości. Innymi słowy, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości powstaje w tym samym momencie co dla świadczenia głównego, czyli w sposób określony w art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy, z uwzględnieniem art. 19a ust. 7 ustawy (odnoszącym się do sytuacji wystawienia faktury z opóźnieniem lub w ogóle niewystawienia faktury).

Zatem, obowiązek podatkowy z tytułu umowy leasingu operacyjnego, w związku z którymi pobierany jest od leasingobiorców podatek od nieruchomości, Wnioskodawca winien rozpoznać zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy, tj. w dacie wystawienia faktury, z zastrzeżeniem art. 19a ust. 7 ustawy. W związku z tym, Wnioskodawca winien rozliczyć ten podatek w momencie rozliczenia świadczenia głównego, zgodnie z momentem powstania obowiązku podatkowego z tego tytułu. W związku z tym, Wnioskodawca w celu prawidłowego rozliczenia zobowiązania podatkowego winien dokonać korekty i rozliczyć należność z ww. podatku w deklaracji za miesiąc, w którym wykazał pierwotny obowiązek podatkowy.

Podsumowując, w chwili powstania obowiązku podatkowego z tytułu leasingu, opodatkowana zostaje cała wartość umowy leasingowej. Wystawiona faktura powinna zatem wykazywać podatek należny od całości świadczenia leasingodawcy – uwzględniając kwotę rat leasingowych oraz kwotę podatku od nieruchomości. W związku z tym, że Wnioskodawca tego nie uczynił, kwotę podatku od nieruchomości powinien udokumentować poprzez wystawienie korekty faktury VAT i wykazać podatek należny w deklaracji za okres, w którym wykazał pierwotny obowiązek podatkowy.

Należy również wskazać, że przeniesienie przez Wnioskodawcę podatku od nieruchomości powinno być opodatkowane na takich samych zasadach jak przedmiot umowy leasingu zawieranej z Korzystającymi. Bez wpływu na ustalenie zasad opodatkowania świadczenia głównego pozostaje natomiast rodzaj umowy leasingu. Niezależnie od tego, czy Wnioskodawca zawiera umowę leasingu operacyjnego czy leasingu finansowego winien zastosować zasady opodatkowania właściwe dla przedmiotu umowy, bowiem podatek od nieruchomości pozostaje w bezpośrednim związku z główną czynnością, w związku z tym powinien być opodatkowany w taki sam sposób, jako jej element składowy. Jak już wskazano, refaktura kosztu podatku od nieruchomości w analizowanym przypadku nie może być zastosowana. Nie jest dopuszczalne wystawienie przez Wnioskodawcę faktury, na której zostanie wykazany jedynie podatek od nieruchomości, bowiem stanowi on element cenotwórczy czynności leasingu. Podatek powinien zostać wykazany na fakturze za usługę leasingu bądź dostawę przedmiotu leasingu, jako element kalkulacyjny czynności głównej. Wnioskodawca nie może wystawić refaktury podatku od nieruchomości, w związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie refakturowania podatku od nieruchomości i wpływu rodzaju leasingu na koszt podatku od nieruchomości należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin