Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPP1.4512.227.2016.1.RG
z 10 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 4 kwietnia 2016 r. (data wpływu 12 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy obrót wygenerowany przez Spółkę w wyniku udzielonego w październiku 2015 roku poręczenia spłaty kredytu należy uznać za obrót uzyskany z tytułu transakcji mających charakter pomocniczy w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy, który podlega wyłączeniu przy wyliczaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 i 3 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania udzielonego poręczenia za usługę w rozumieniu ustawy o VAT, podlegającą zwolnieniu z podatku od towarów i usług;
  

• ustalenia czy obrót wygenerowany przez Spółkę w wyniku udzielonego w październiku 2015 roku poręczenia spłaty kredytu należy uznać za obrót uzyskany z tytułu transakcji mających charakter pomocniczy w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy, który podlega wyłączeniu przy wyliczaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 i 3 ustawy.
  
  

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej Spółka) jest czynnym podatnikiem VAT działającym w branży deweloperskiej. Rozlicza się z Urzędem Skarbowym z tytułu podatku od towarów i usług kwartalnie. Przedmiotem działalności Spółki jest między innymi realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków oraz kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek. W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej Spółka sprzedaje osobom fizycznym oraz podmiotom gospodarczym lokale mieszkalne, lokale niemieszkalne, przylegające do nich komórki lokatorskie, miejsca postojowe oraz lokale usługowe wraz z przynależnymi prawami we wzniesionych budynkach. Spółka jako komplementariusz spółki komandytowej (dalej: Spółka A) reprezentuje ją oraz prowadzi jej sprawy.

We wrześniu 2015 roku Spółka zawarła ze Spółką A umowę o świadczenie usług:

1. kompleksowego zarządzania procesem realizacji Projektu (budowa budynku mieszkalnego wielorodzinnego z garażem podziemnym),
2. sprzedaży i koordynacji procesu sprzedaży lokali mieszkalnych i usługowych oraz
3. koordynacji procesu pozyskania finansowania dla Spółki A w formie kredytu inwestycyjnego na realizację Projektu.
   
   

Spółka A, aby pozyskać środki finansowe na realizację tego Projektu zawarła w październiku 2015 roku z …… SA (dalej: Bank) umowę kredytu inwestycyjnego, w której jednym z zabezpieczeń było poręczenie przez Spółkę jako komplementariusza zobowiązania z tytułu spłaty kredytu. Tego samego dnia Spółka podpisała z Bankiem umowę poręczenia zgodnie z którą stała się Poręczycielem spłaty kredytu i zobowiązała się bezwarunkowo względem Banku wykonać za Spółkę A wszelkie zobowiązania wynikające z zawartej pomiędzy Spółką A a Bankiem umowy kredytu na wypadek, gdyby Spółka A nie wywiązała się z tych zobowiązań.

W konsekwencji umowy poręczenia w październiku 2015 roku Spółka wystawiła na Spółkę A fakturę tytułem świadczenia usług finansowych - poręczenie spłaty kredytu inwestycyjnego dla klientów instytucjonalnych za okres 19 października 2015 do 20 czerwca 2020 i zastosowała zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT) stawkę podatku zw. Wysokość faktury wyniosła 0,5% kwoty kredytu przyznanego Spółce A przez Bank.

Spółka nie wyklucza, że w przyszłości będzie musiała obciążyć Spółkę A za poręczenie tego kredytu w sytuacji, gdy Spółka A wystąpi do Banku o podwyższenie kwoty kredytu. Wówczas Spółka wystawi na Spółkę A fakturę za udzielenie poręczenia od zwiększonej kwoty przyznanego Spółce A kredytu. Niemniej jednak Spółka uważa, że udzielone przez Spółkę poręczenie kredytu ma charakter incydentalny i poboczny w stosunku do podstawowej działalności Spółki, z uwagi na to, iż głównym zabezpieczeniem spłaty kredytu inwestycyjnego stosowanym przez banki jest hipoteka ustanawiana na nieruchomości na której realizowany jest Projekt. W tego typu kredytach umowa poręczenia stanowi zabezpieczenie sporadyczne. Spółka nie planuje w przyszłości udzielania tego typu poręczeń, chociaż całkowicie tego nie wyklucza (w sytuacji kryzysu finansowego w kraju bądź za granicą).

Spółka nie angażuje i nie będzie angażowała swoich aktywów celem wywiązania się przez Spółkę z umowy poręczenia, gdyż:

1. jako komplementariusz Spółki A kontroluje terminowe wywiązywanie się Spółki A z zawartej przez nią umowy kredytu,
2. umowa kredytu posiada inne, główne zabezpieczenia spłaty kredytu (hipoteka), z których w pierwszej kolejności będzie zaspakajał się Bank,
3. Projekt realizowany przez Spółkę A jest projektem rentownym i bezpiecznym.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle art. 90 ust. 6 ustawy o VAT obrót wygenerowany w wyniku udzielonego w październiku 2015 roku poręczenia przez Spółkę nie będzie brany pod uwagę przy wyliczaniu, zgodnie z art. 90 ust. 3 ustawy o VAT tzw. „struktury sprzedaży” i może być pominięty przy wyliczaniu tego współczynnika?

Zdaniem Wnioskodawcy, obrót wygenerowany w wyniku udzielonej gwarancji nie będzie brany pod uwagę przy wyliczaniu zgodnie z art. 90 ust. 3 ustawy o VAT tzw. „struktury sprzedaży”. Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że usługi poręczenia kredytów stanowią poboczną działalność gospodarczą Spółki mającą charakter pomocniczych, które zgodnie z art. 90 ust. 1 pkt 6 nie wlicza się do obrotu.

Działalność ta nie warunkuje w żaden sposób podstawowej działalności Spółki, ani nie jest jej stałym, bezpośrednim i koniecznym uzupełnieniem. Usługi te mają charakter incydentalny a ich skala nie przekracza podstawowej działalności Spółki. Zgodnie z wykładnią Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej Trybunał) zawartą w wyroku w sprawie C-306/94 Regie Dauphinoise-Cabinet A. Forest SARL, nie mają charakteru pomocniczego czynności, które stanowią „bezpośrednie, stałe i konieczne uzupełnienie zasadniczej działalności”.

Termin „pomocniczości” znajduje swoje odzwierciedlenie w wykładni językowej zgodnie z którą „pomocniczość” należy rozumieć m.in. jako „uboczność”, „akcesoryjność”. Określenie to wskazuje na pozostawanie tej sfery działalności podatnika poza podstawową działalnością gospodarczą. Na ten aspekt zwrócił również uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 czerwca 2014 roku (sygn. I FSK 1292/13).

W celu świadczenia tej przedmiotowej usługi Spółka nie będzie angażowała swoich zasobów, składników majątkowych oraz usług opodatkowanych VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Jak stanowi art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

W przypadkach, gdy podatnik wykonuje czynności uprawniające do odliczenia VAT i nieuprawniające do tego odliczenia, i nie ma możliwości przyporządkowania ponoszonych wydatków do czynności opodatkowanych lub zwolnionych, zastosowanie znajduje przepis art. 90 ustawy, który ma na celu określenie wartości podatku naliczonego, służącego wyłącznie czynnościom opodatkowanym, z pominięciem tej części podatku naliczonego, w jakiej nabyte towary i usługi będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności zwolnionych od podatku.

I tak w myśl art. 90 ust. 1 ustawy – w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 - art. 90 ust. 2 ustawy.

Proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo (art. 90 ust. 3 ustawy).

Według art. 90 ust. 4 ustawy proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Stosownie do art. 90 ust. 5 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika - używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

Zatem w oparciu o powyższy przepis należy stwierdzić, że do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z:

1. dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji,
2. gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika,
3. powyższe środki trwałe muszą być używane przez podatnika na potrzeby jego działalności.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 90 ust. 6 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu z tytułu transakcji dotyczących:

1. pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych;
2. usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.
   
   

Należy wskazać, że zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „sporadycznie”, ani pojęcia „charakter pomocniczy”. W takim przypadku w pierwszej kolejności stosuje się wykładnię językową. Dopiero, gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów dopuszczalne jest skorzystanie z pozajęzykowych dyrektyw interpretacyjnych.

Według internetowego słownika wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych Władysława Kopalińskiego – „sporadyczny” to: zdarzający się, występujący czasami, nieregularnie, nieczęsto, przypadkowo, trafiający się tu i ówdzie, pojedynczo. Również według Słownika Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN SA, strona internetowa – www.sjp.pwn.pl), słowo „sporadyczny” definiowane jest jako „występujący rzadko, nieregularnie”.

Z kolei według internetowego słownika synonimów (strona internetowa – http://synonim.net/synonim/pomocniczy), synonimami do słowa „pomocniczy” są pojęcia: „pomocny, wspierający, poboczny, akcesoryjny, dodatkowy, dopływowy, posiłkowy, subsydialny, subsydiarny, uzupełniający, wspomagający”.

Należy zauważyć, że przepis art. 174 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.) wskazuje, w jaki sposób – na podstawie danych dotyczących struktury wszystkich transakcji podatnika – należy obliczyć kwotę odliczeń przysługujących podatnikowi wykonującemu czynności wywierające różne skutki w zakresie prawa do odliczenia podatku.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 174 ust. 2 Dyrektywy, niektóre kategorie przychodów wyłączane są z obrotów uwzględnianych przy obliczeniu proporcji, o której mowa w ust. 1. Oznacza to, że dokonywanie niektórych transakcji zarówno opodatkowanych, jak i zwolnionych od podatku, nie wpływa na wysokość podatku naliczonego podlegającego proporcjonalnemu rozliczeniu.

Na podstawie art. 174 ust. 2 Dyrektywy, przy obliczaniu proporcji podlegającej odliczeniu nie uwzględnia się następujących kwot:

1. wysokości obrotu uzyskanego z dostaw dóbr inwestycyjnych używanych przez podatnika do potrzeb jego przedsiębiorstwa;
2. wysokości obrotu uzyskanego z transakcji związanych z pomocniczymi transakcjami w zakresie nieruchomości i z pomocniczymi transakcjami finansowymi;
3. wysokości obrotu uzyskanego z transakcji, o których mowa w art. 135 ust. 1 lit. b)-g), jeżeli są to transakcje pomocnicze..
   
   

Przepisy unijnej dyrektywy w zakresie VAT posługują się określeniem „incidental transactions”, co na język polski może być tłumaczone jako „transakcje incydentalne/uboczne”. Termin „incydentalny” wg Słownika języka polskiego (Słownika Wydawnictwa Naukowego PWN) oznacza: „mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko”, natomiast termin „uboczny” znaczy: „dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy”. Transakcje o charakterze „incydentalnym” oznaczają zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie „incydentalności” odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.

Także w wersji francuskiej omawianej VI Dyrektywy użyto określenia „accessoire”, a w wersji niemieckiej „Hilfsumsaetze”, co wskazuje, że w analizowanym kontekście istotne jest, aby były to czynności poboczne, czy też pomocnicze do zasadniczej działalności podatnika (wspomniane powyżej trzy wersje językowe VI Dyrektywy są kompatybilne i wskazują na pomocniczy, poboczny charakter omawianych czynności). Podobnie, polska wersja językowa Dyrektywy 2006/112, która zastąpiła VI Dyrektywę, odstępuje od sformułowania „transakcje sporadyczne” i określa omawiane czynności jako „transakcje pomocnicze”.

Ponadto, interpretując termin „sporadyczny” należy odwołać się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 11 lipca 1996 r. w sprawie Régie Dauphinoise (C-306/94), TSUE dokonał interpretacji pojęcia incydentalności w kontekście wykonywania transakcji finansowych. We wspomnianym wyroku TSUE wskazał, że o sporadycznym charakterze transakcji nie decyduje ich relatywnie niewielki udział wartościowy w całokształcie prowadzonej przez podatnika działalności. W wyroku tym TSUE odniósł się również do charakteru i kontekstu wykonywanych czynności wskazując, że tworzenie na własny rachunek lokat przez firmę zarządzającą nieruchomościami, ze środków wpłacanych przez właścicieli lub najemców, nie może być traktowane jako incydentalne, gdyż otrzymanie odsetek z tych inwestycji jest bezpośrednią, stałą i konieczną konsekwencją działalności opodatkowanej firm zarządzających nieruchomościami. Tym samym, zgodnie z wnioskowaniem a contrario, TSUE określił transakcje uznawane za wykonywane w sposób incydentalny (sporadyczny) jako te, które nie stanowią bezpośredniej, stałej i koniecznej konsekwencji działalności opodatkowanej.

Na taką interpretację może również wskazywać orzeczenie z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie EDM (C-77/01). We wspomnianym orzeczeniu TSUE za sporadyczne uznał te transakcje finansowe, których realizacja angażuje niewielką ilość towarów lub usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT (które to towary i usługi stanowią aktywa podatnika), a skala przychodów może być wskazówką, czy rzeczywiście transakcje mają charakter sporadyczny. Oprócz powyższego, Trybunał zaznaczył również, że sam fakt wytworzenia większego dochodu niż działalność podstawowa podatnika, w wyniku transakcji finansowych, nie może powodować, że transakcji tych nie można uznać za sporadyczne.

W konsekwencji, kryterium oceny, czy dana transakcja jest sporadyczna lub mająca charakter pomocniczy, czy też nie, nie może być zatem wyłącznie uznanie, że dana transakcja ze względu na swoją wartość (minimalną) lub liczbę (jednorazowość) jest sporadyczna. Przez sporadyczność danej transakcji należy rozumieć okoliczności jej dokonania. Jeśli okoliczności te wskazują, że podatnik dokonuje danego typu transakcji incydentalnie, wówczas – bez względu na ich wartość lub liczbę, należy je potraktować jako sporadyczne w rozumieniu omawianego przepisu. Jeżeli natomiast okoliczności wskazują, że podatnik wykonuje dany typ transakcji jako element prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, wówczas należy uznać, że transakcje takie nie są sporadyczne i to zarówno bez względu na ich wartość, jak i liczbę. Transakcjami, które nie mogą być uznane za sporadyczne będą natomiast takie, które z założenia mają być wykonane jako element prowadzonej działalności.

Transakcje sporadyczne, czy mające charakter pomocniczy zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić czy dana czynność może być uznana za sporadyczną lub mającą charakter pomocniczy należy wziąć pod uwagę nie tylko częstotliwość jej wykonywania, ale także to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli dana działalność stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze i sporadyczne.

Mając na uwadze powyższe rozważania należy wskazać, że aby dojść do wniosku, że czynności wykonywane przez podatnika mają charakter „pomocniczy”, czy też dokonywane są sporadycznie – konieczne jest ich zestawienie według różnorakich kryteriów (wartości, ilości, częstotliwości, wielkości zaangażowanych środków itd.) z całokształtem jego działalności. Innymi słowy należy wziąć pod uwagę całokształt działalności podatnika i przeanalizować, czy dana czynność stanowi uzupełnienie jego zasadniczej działalności gospodarczej.

Jeżeli zatem działalność finansowa stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze. Ani ilość udzielonych poręczeń ani też liczba kontrahentów, którym zostało dokonane poręczenie spłaty kredytu same w sobie nie świadczą o tym, czy można i należy traktować ww. czynności, jako czynności incydentalne. (pomocnicze) w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy. Aby bowiem dojść do wniosku, iż czynności te mają taki charakter, konieczne jest ich zestawienie według różnorakich kryteriów. Trzeba wziąć zatem pod uwagę wartość, ilość, częstotliwość czynności, stopień zaangażowania aktywów podatnika itd., na tle całokształtu jego działalności. Innymi słowy, aby ocenić, czy czynność jest incydentalna należy wziąć pod uwagę całokształt działalności podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT działającym w branży deweloperskiej. Przedmiotem działalności Spółki jest między innymi realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków oraz kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek. W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej Spółka sprzedaje osobom fizycznym oraz podmiotom gospodarczym lokale mieszkalne, lokale niemieszkalne, przylegające do nich komórki lokatorskie, miejsca postojowe oraz lokale usługowe wraz z przynależnymi prawami we wzniesionych budynkach. Spółka jako komplementariusz spółki komandytowej (dalej: Spółka A) reprezentuje ją oraz prowadzi jej sprawy.

We wrześniu 2015 roku Spółka zawarła ze Spółką A umowę o świadczenie usług:

1. kompleksowego zarządzania procesem realizacji Projektu (budowa budynku mieszkalnego wielorodzinnego z garażem podziemnym),
2. sprzedaży i koordynacji procesu sprzedaży lokali mieszkalnych i usługowych oraz
3. koordynacji procesu pozyskania finansowania dla Spółki A w formie kredytu inwestycyjnego na realizację Projektu.
   
   

Spółka A, aby pozyskać środki finansowe na realizację tego Projektu zawarła w październiku 2015 roku z ….. SA umowę kredytu inwestycyjnego, w której jednym z zabezpieczeń było poręczenie przez Spółkę jako komplementariusza zobowiązania z tytułu spłaty kredytu. Tego samego dnia Spółka podpisała z Bankiem umowę poręczenia. W konsekwencji umowy poręczenia w październiku 2015 roku Spółka wystawiła na Spółkę A fakturę tytułem świadczenia usług finansowych - poręczenie spłaty kredytu inwestycyjnego dla klientów instytucjonalnych za okres 19 października 2015 do 20 czerwca 2020. Wysokość faktury wyniosła 0,5% kwoty kredytu przyznanego Spółce A przez Bank. Spółka nie wyklucza, że w przyszłości będzie musiała obciążyć Spółkę A za poręczenie tego kredytu w sytuacji, gdy Spółka A wystąpi do Banku o podwyższenie kwoty kredytu. Wówczas Spółka wystawi na Spółkę A fakturę za udzielenie poręczenia od zwiększonej kwoty przyznanego Spółce A kredytu. Niemniej jednak Wnioskodawca uważa, że udzielone przez Spółkę poręczenie kredytu ma charakter incydentalny i poboczny w stosunku do podstawowej działalności Spółki. W tego typu kredytach umowa poręczenia stanowi zabezpieczenie sporadyczne. Spółka nie planuje w przyszłości udzielania tego typu poręczeń, chociaż całkowicie tego nie wyklucza (w sytuacji kryzysu finansowego w kraju bądź za granicą).

Spółka nie angażuje i nie będzie angażowała swoich aktywów celem wywiązania się przez Spółkę z umowy poręczenia, gdyż:

1. jako komplementariusz Spółki A kontroluje terminowe wywiązywanie się Spółki A z zawartej przez nią umowy kredytu,
2. umowa kredytu posiada inne, główne zabezpieczenia spłaty kredytu (hipoteka), z których w pierwszej kolejności będzie zaspakajał się Bank,
3. Projekt realizowany przez Spółkę A jest projektem rentownym i bezpiecznym.
   
   

Z uwagi na całokształt sprawy, zgodzić się należy z Wnioskodawcą, że zrealizowane przez Spółkę jako komplementariusza poręczenie spłaty kredytu podmiotowi powiązanemu ma charakter transakcji pomocniczej. Potwierdzeniem powyższego jest to, że czynność została wykonana poza podstawową działalnością Spółki. Jak wskazał Wnioskodawca - udzielone przez Spółkę poręczenie kredytu ma charakter incydentalny i poboczny w stosunku do podstawowej działalności Spółki, z uwagi na to, iż głównym zabezpieczeniem spłaty kredytu inwestycyjnego stosowanym przez banki jest hipoteka ustanawiana na nieruchomości, na której realizowany jest Projekt oraz że w tego typu kredytach umowa poręczenia stanowi zabezpieczenie sporadyczne. Ponadto – jak wskazał Wnioskodawca - Spółka nie planuje w przyszłości udzielania tego typu poręczeń. W rezultacie nie można uznać, że przedmiotowa czynność poręczenia spłaty kredytu stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, a przychody z tego tytułu stanowią bezpośrednie, stałe i konieczne uzupełnienie działalności Spółki.

W konsekwencji, obrót wygenerowany przez Spółkę w wyniku udzielonego w październiku 2015 roku poręczenia spłaty kredytu należy uznać za obrót uzyskany z tytułu transakcji mających charakter pomocniczy w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy, który podlega wyłączeniu przy wyliczaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 i 3 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej obrót wygenerowany przez Spółkę w wyniku udzielonego w październiku 2015 roku poręczenia spłaty kredytu należy uznać za obrót uzyskany z tytułu transakcji mających charakter pomocniczy w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy, który podlega wyłączeniu przy wyliczaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 i 3 ustawy. Natomiast wniosek w pozostałej części został załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ……, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.