Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-118/16-9/AD
z 29 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z póź. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2016 r. (data wpływu 11 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 kwietnia 2016 r. (data wpływu 12 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kar umownych wynikających z nieterminowego zakończenia prac - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kar umownych wynikających z nieterminowego zakończenia prac. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 7 kwietnia 2016 r. (data wpływu 12 kwietnia 2016 r.).

W ww. wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, prowadzącym działalność gospodarczą m.in. w zakresie dostaw systemów informatycznych, sieci telekomunikacyjnych, jak również integracji systemów teleinformatycznych.

Wnioskodawca prowadzi działalność głównie w oparciu o umowy na wykonanie konkretnych prac, w tym również na zasadach przewidzianych w ustawie Prawo zamówień publicznych.

Umowy zawierają m.in. zapisy odnośnie terminów wykonania prac, w tym także postanowienia dotyczące kar umownych, nakładanych na Wnioskodawcę z tytułu nieterminowego ich zakończenia.

Pomimo podejmowania przez Wnioskodawcę wszelkich działań mających na celu uniknięcie nieterminowego zakończenia prac, zdarzenia takie mają niekiedy miejsce.

Powody nieterminowego zakończenia prac są różne i wynikają one przede wszystkim ze zdarzeń niedających się przewidzieć na etapie składania ofert oraz zawierania umów, w tym m.in. ze zmiennych warunków atmosferycznych, które wpływają na możliwość realizacji prac na wolnym powietrzu, jak również z powodów konieczności koordynacji prac z innymi wykonawcami realizującymi prace w obszarze tego samego placu budowy w tym samym czasie, lub których prace muszą być zakończone, aby możliwe było rozpoczęcie robót Wnioskodawcy. Wśród przyczyn nieterminowego zakończenia prac znajdują się także takie okoliczności jak opóźnienia w realizacji prac przez podwykonawców, czy też nienależyte wykonanie przedmiotu umowy i konieczność nanoszenia poprawek. Wreszcie zdarzają się przypadki zazębiania się inwestycji lub też oczekiwania na wydanie przez organy różnorakich decyzji niezbędnych w procesie budowlanym, co prowadzi do tego, że nie jest możliwe wykonanie określonych prac w przewidzianym terminie z powodu trwania innej inwestycji lub z powodu opóźnień organów w wydaniu niezbędnych rozstrzygnięć w trakcie trwania inwestycji.

W przypadku nieterminowego zakończenia prac kontrahenci nakładają na Wnioskodawcę kary umowne, dokumentując je zazwyczaj notami księgowymi lub notami obciążeniowymi oraz potrącając z wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podaje, że potrącanie kar umownych z wynagrodzenia mu należnego jest warunkiem uzyskiwania przez niego płatności z tytułu wykonanych usług. Ponadto, zawierane przez niego umowy zawierają m.in. zapisy odnośnie terminów wykonania prac, w tym także postanowienia dotyczące kar umownych, nakładanych z tytułu nieterminowego ich zakończenia.

Zawieranie umów w takim kształcie jest warunkiem uzyskiwania przychodów przez Wnioskodawcę z tytułu świadczenia usług wskazanych we wniosku, a także wpływa pozytywnie na jego wizerunek jako rzetelnego usługodawcy, jak również może przełożyć się na polecenie go jako wykonawcy innych zleceń.

Pomiędzy potrącaniem kar umownych a uzyskiwaniem/zabezpieczeniem przychodów istnieje więc bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy.

Wnioskodawca wskazuje również, że świadczenia pieniężne dokonywane przez Wnioskodawcę (potrącenia z wynagrodzenia za wykonane usługi) w ramach sytuacji wskazanych we wniosku nie spełniają przesłanek wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie jest to bowiem kara za:

• wady dostarczonych towarów,
• wady wykonanych robót,
• wady wykonanych usług,
• zwłokę w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłokę w usunięciu wad towarów,
• zwłokę w usunięciu wad wykonanych robót i usług.

W związku z powyższym opisem sformułowano m.in. następujące pytanie.

Czy kary umowne wynikające z nieterminowego zakończenia prac mogą być zaliczane przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, kary umowne wynikające z nieterminowego zakończenia prac mogą być zaliczane przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów.

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wszelkie wydatki podatnika, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Przepis ten stanowi jednocześnie, że do kosztów uzyskania nie zalicza się wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych wszelkich wydatków spełniających następujące warunki:

• musi zostać poniesiony przez podatnika,
• musi być definitywny, a więc bezzwrotny,
• musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• musi zostać właściwie udokumentowany,
• nie może być kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W ocenie Wnioskodawcy analizując możliwość zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów należy mieć na uwadze przede wszystkim celowość ponoszonych wydatków. W niniejszej sprawie, pomiędzy wskazanymi w niniejszym wniosku karami umownymi oraz przychodami Wnioskodawcy istnieje niewątpliwy związek przyczynowo-skutkowy, który uzasadnia zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów. Zawierane przez Wnioskodawcę umowy, w których przewidziane są kary z tytułu nieterminowego zakończenia prac, mają na celu osiąganie przychodów związanych z realizacją usług.

Jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Wskazany wyżej przepis wymienia tytuły kar umownych i odszkodowań, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, przy czym podkreślenia wymaga, że jest to katalog zamknięty.

Są to:

• wady dostarczonych towarów,
• wady wykonanych robót,
• wady wykonanych usług,
• zwłoka w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłoka w usunięciu wad towarów,
• zwłoka w usunięciu wad wykonanych robót i usług.

Podkreślenia wymaga, że kara umowna naliczona z tytułu nieterminowego zakończenia prac nie mieści się w powyższym katalogu. Tym samym, może ona stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Słuszność tego poglądu znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych w imieniu Ministra Finansów. Stanowisko takie wynika m.in. z interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 29 stycznia 2015 r. (sygn. ITPB4/423-144/14/AM), który stwierdził następująco: „Wymienione w treści przepisu kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Celem tego przepisu jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania. W niniejszej sprawie Spółka miała zwłokę w wykonaniu przedmiotu umowy i w związku z tym została obciążona przez Zamawiającego karą pieniężną umowną wynikającą z umowy za opóźnienie oddania przedmiotu umowy. Podnieść zatem należy, że kara nałożona na Spółkę przez kontrahenta z tytułu niezrealizowania w terminie prac określonych w umowie nie mieści się we wskazanym wyżej przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych".

Analogiczne wnioski płyną także z:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 września 2015 r. (sygn. ILPB3/4510-1-268/15-2/JG),
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 5 października 2010 r. (sygn. ITPB1/415-695/10/WM),
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 marca 2009 r. (sygn. IPPB3/423-19/09 2/GJ),
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 11 lutego 2009 r. (sygn. IBPBI/1/415-1001/09/BK).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Omawiana ustawa nie zawiera przy tym legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z ww. przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (art. 12 ust. 1 pkt 1 - 2 omawianej ustawy). Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodzącą do majątku podatnika, mającą definitywny charakter, powiększająca jego aktywa, którą może on rozporządzać jak własną.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje również pojęć: „źródła przychodów”, „zachowanie źródła przychodów”, „zabezpieczenie źródła przychodów”. Korzystając z zasad wykładni językowej, można jednak wskazać, że zgodnie ze znaczeniem tych pojęć funkcjonującym na gruncie języka powszechnego:

• mianem „źródła” określane jest „to, co stanowi początek czegoś”; „przyczyna czegoś”; synonimami tego pojęcia są m.in. zarzewie, czynnik sprawczy, powód, pochodzenie;
• „zachować”, „zachowywać” oznacza „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „podtrzymać, utrzymać coś”;
• „zabezpieczać”, „zabezpieczyć” to „zapewnić ochronę przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynić bezpiecznym”, „zapewnić utrzymanie się czegoś w dotychczasowym stanie”, „uczynić coś mocniejszym, trwalszym, odpornym na szkodliwe działanie czegoś”, „zapobiec niszczeniu czegoś”
  
  
  (http://sjp.pwn.pl; Słownik języka polskiego. Tom III., pod red. M. Szymczaka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981 r.; A. Dąbrówka, E. Geller, R. Turczyn, Słownik synonimów, Warszawa 2001).
  

Wobec powyższego, źródłem przychodu w rozumieniu ww. ustawy są wszelkie stany, zdarzenia lub czynności (a także zespoły zdarzeń lub czynności), które powodują uzyskiwanie przychodu – są przyczyną jego powstawania. Źródło przychodów można określić szeroko, w sposób ogólny (np. rodzaj działalności prowadzonej przez podatnika), jak i w sposób bardziej precyzyjny, (np. stosunek prawny, którego stroną jest podatnik; składnik majątku podatnika). W szczególności, źródłami przychodów są stany, zdarzenia lub czynności będące powodem (podstawą, przyczyną) uzyskania przez podatnika przysporzeń i wartości wymienionych w art. 12 ust. 1 tej ustawy. Zachowaniem albo zabezpieczeniem tych źródeł są natomiast działania podejmowane przez podatnika odpowiednio w celu ich utrzymania (zapobieżenia ich utracie) albo zapobieżenia ich niszczeniu.

Co więcej, przez pojęcie „zachować” („zachowywać”) należy rozumieć „dochować coś w stanie nie zmienionym, nie naruszonym, utrzymać”. Natomiast „zabezpieczyć” („zabezpieczać”) oznacza „uczynić bezpiecznym – nie zagrożonym; dać ochronę, ochronić” (Słownika języka polskiego pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1996). Można zatem przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób. Istotą tego rodzaju kosztów jest ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 omawianej ustawy. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Kierując się kryterium charakteru powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, tj. takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów – w ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód (np. wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru handlowego);
• koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), tj. takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia – są to wydatki związane z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczyniające się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów, w przypadku których nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy (np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną).

W opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) Wnioskodawca podaje, że ponosi/będzie ponosić wydatki na zapłatę kar umownych z tytułu nieterminowego zakończenia prac. Pomimo podejmowania przez Wnioskodawcę wszelkich działań mających na celu uniknięcie nieterminowego zakończenia prac, zdarzenia takie mają niekiedy miejsce. Powody nieterminowego zakończenia prac są różne i wynikają one przede wszystkim ze zdarzeń niedających się przewidzieć na etapie składania ofert oraz zawierania umów, w tym m.in. ze zmiennych warunków atmosferycznych, które wpływają na możliwość realizacji prac na wolnym powietrzu, jak również z powodów konieczności koordynacji prac z innymi wykonawcami realizującymi prace w obszarze tego samego placu budowy w tym samym czasie, lub których prace muszą być zakończone, aby możliwe było rozpoczęcie robót Wnioskodawcy. Wśród przyczyn nieterminowego zakończenia prac znajdują się także takie okoliczności jak opóźnienia w realizacji prac przez podwykonawców, czy też nienależyte wykonanie przedmiotu umowy i konieczność nanoszenia poprawek. Wreszcie zdarzają się przypadki zazębiania się inwestycji lub też oczekiwania na wydanie przez organy różnorakich decyzji niezbędnych w procesie budowlanym, co prowadzi do tego, że nie jest możliwe wykonanie określonych prac w przewidzianym terminie z powodu trwania innej inwestycji lub z powodu opóźnień organów w wydaniu niezbędnych rozstrzygnięć w trakcie trwania inwestycji. W przypadku nieterminowego zakończenia prac kontrahenci nakładają na, Wnioskodawcę kary umowne, dokumentując je zazwyczaj notami księgowymi lub notami obciążeniowymi oraz potrącając z wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy. Umowy z zamawiającymi zawierają m.in. zapisy odnośnie terminów wykonania prac, w tym także postanowienia dotyczące kar umownych, nakładanych na Wnioskodawcę z tytułu nieterminowego ich zakończenia. Zawierane przez Wnioskodawcę umowy, w których przewidziane są kary z tytułu nieterminowego zakończenia prac, mają na celu osiąganie przychodów związanych z realizacją usług.

Ponadto nie są to kary za:

• wady dostarczonych towarów,
• wady wykonanych robót,
• wady wykonanych usług,
• zwłokę w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłokę w usunięciu wad towarów,
• zwłokę w usunięciu wad wykonanych robót i usług.

Analizując przedstawiony stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) pod kątem omówionych powyżej przesłanek uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów, należy stwierdzić, że wydatki wskazane przez Wnioskodawcę nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dodatkowo – na podstawie tego opisu – można stwierdzić, że przedmiotowe wydatki są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W konsekwencji, mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, bowiem spełniają definicję kosztów podatkowych zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Ponadto wyeksponować należy, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatku w postaci kary umownej do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa. Dokonując bowiem interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Jednocześnie należy podkreślić, że ciężar, co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik musi wykazać, że jego działania można uznać za racjonalne, podjęte przy zachowaniu zasad staranności. Inaczej mówiąc Spółka musi wykazać, że zapłata kary umownej nie wyniknęła wskutek zaniedbań i braku staranności w prowadzeniu działalności gospodarczej.

Należy również dodać, że decyzja o uznaniu danego wydatku za koszt uzyskania przychodów należy do podatnika. Dokonując jego kwalifikacji prawnej, podatnik powinien uwzględnić okoliczności poniesienia wydatku i treść obowiązujących przepisów. Musi mieć przy tym świadomość, że na etapie ewentualnych późniejszych postępowań podatkowych lub kontrolnych, może pojawić się konieczność przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej operacji. W takiej sytuacji ciężar udowodnienia poniesienia kosztu w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów spoczywa na podatniku. Oznacza to, że będzie on musiał wykazać spełnienie przesłanek zaliczenia tego wydatku do kosztów podatkowych.

W odniesieniu do powołanych interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 ze. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.