Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-21/16/KP
z 3 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 16 grudnia 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 5 stycznia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży środka trwałego, którego zakup w części sfinansowano dotacją – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2016 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży środka trwałego którego zakup w części sfinansowano dotacją.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie produkcji filmów, nagrań wideo i programów telewizyjnych.

W ramach prowadzonej działalności, w przeszłości Wnioskodawca nabył ściankę dźwiękoizolacyjną, na którą składa się system demontowalnych paneli dźwiękoizolacyjnych wielokrotnego montażu. Nabycie ścianki dźwiękoizolacyjnej zostało w części sfinansowane ze środków Wnioskodawcy, a w części z dotacji z Sektorowego Programu Operacyjnego 2007-2013 – „Nowe inwestycje” o wysokim potencjale innowacyjnym osi priorytetowej (dalej „dotacja”). Przychód z tytułu otrzymanej dotacji został przez Spółkę zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy o CIT, stosownie do warunków określonych w tym przepisie.

Nabyty środek trwały został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, po czym rozpoczęto jego amortyzację dla celów podatkowych. Wartość początkowa środka trwałego została ustalona na zasadach ogólnych, tj. w oparciu o kwotę wydatków poniesionych na jego nabycie lub wytworzenie bez pomniejszenia tej wartości o kwotę uzyskanej dotacji.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT, Wnioskodawca zaliczał do kosztów uzyskania przychodu wyłącznie tę część odpisów amortyzacyjnych, która odpowiadała wartości początkowej środka trwałego, która została sfinansowana ze środków własnych Spółki (tj. odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środka trwałego w części sfinansowanej dotacją klasyfikowane są przez Wnioskodawcę jako koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodu). Aktualnie, Wnioskodawca planuje dokonać sprzedaży ścianki dźwiękoizolacyjnej. Sprzedaż nastąpi po upływie okresu, w którym zgodnie z warunkami przyznania dotacji nie było możliwe zbycie składników majątku objętych dotacją; tym samym brak jest ograniczeń natury prawnej, które uniemożliwiałyby dokonanie transakcji. Na dzień planowanej sprzedaży część środka trwałego nie będzie w pełni zamortyzowana (tj. dokonane odpisy amortyzacyjne nie pokryją w pełni wartości początkowej danego środka trwałego). Cena sprzedaży zostanie ustalona w oparciu o wartość rynkową i zostanie rozpoznana w pełnej kwocie jako przychód podlegający opodatkowaniu CIT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma prawo do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży w wysokości różnicy pomiędzy wartością początkową środka trwałego, a kwotą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (zarówno w części stanowiącej jak i niestanowiącej kosztu uzyskania przychodu), niezależnie od źródła finansowania?

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku sprzedaży środka trwałego, którego zakup został w części sfinansowany dotacją, Wnioskodawca ma prawo do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży w wysokości różnicy pomiędzy wartością początkową środka trwałego, a kwotą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (zarówno w części stanowiącej jak i niestanowiącej kosztu uzyskania przychodu), niezależnie od źródła finansowania.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części, (...) - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia. Zgodnie z brzmieniem wskazanego przepisu, koszty uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży środka trwałego stanowią wydatki poniesione na ich nabycie lub wytworzenie (które zarazem składają się na wartość początkową środka trwałego), pomniejszone o dokonane odpisy amortyzacyjne, przy czym w kalkulacji należy uwzględnić zarówno odpisy amortyzacyjne stanowiące jak i niestanowiące kosztów uzyskania przychodu. Przyjęcie odmiennej metodologii, a mianowicie brak pomniejszenia kosztu podatkowego z tytułu sprzedaży środka trwałego o wartość odpisów amortyzacyjnych niezaliczonych w przeszłości do kosztów uzyskania przychodów, spowodowałoby efektywne zaliczenie tychże odpisów do kosztów podatkowych.

Powołana wyżej regulacja ma charakter autonomiczny i stanowi wyłączną podstawę ustalenia kosztów uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży środków trwałych. Z tego względu, bez znaczenia dla ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodu pozostaje fakt, że część wydatków na nabycie lub wytworzenie środka trwałego została sfinansowana dotacją.

Wnioskodawca respektuje przy tym obowiązek wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w części sfinansowanej dotacją, który wynika z art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów (...), od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W ocenie Wnioskodawcy, jedynym skutkiem zastosowania powyższego przepisu jest obowiązek wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w części, w jakiej wartość początkowa środka trwałego została sfinansowana dotacją. Jednocześnie, przepis ten nie ogranicza prawa do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży środka trwałego, który to koszt ustalany jest jako różnica pomiędzy wartością początkową środka, a kwotą dokonanych do dnia jego sprzedaży odpisów amortyzacyjnych (zgodnie z dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT). W szczególności, brak jest podstaw prawnych, aby w oparciu o przepisy ustawy o CIT pomniejszyć koszt uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży środka trwałego o tę część niezamortyzowanej wartości początkowej tego środka, która została sfinansowana dotacją. Na potwierdzenie powyższej tezy Wnioskodawca wskazuje, że w prawie podatkowym istnieje obowiązek ścisłego interpretowania przepisów, a tym samym niedopuszczalne jest stosowanie wykładni rozszerzającej na niekorzyść podatnika. Nie jest w szczególności dopuszczalne tworzenie w drodze wykładni lub analogii nowych stanów podatkowych. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, przykładowo w historycznym już wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 października 1992 r., sygn. akt III ARN 50/92 Sąd stwierdził, że Fundamentalną zasadą prawa podatkowego w demokratycznym państwie prawnym jest, że zakres przedmiotu opodatkowania musi być precyzyjnie określony w ustawie podatkowej, a interpretacja jej przepisów nie może być rozszerzająca. W tym konkretnym wypadku doprowadziłaby ona do rozszerzenia zakresu ustawy przez objęcie nią nowych tytułów opodatkowania. Oznaczałoby to przekroczenie przy pomocy wykładni praktycznej i to dokonywanej przez organ administracji skarbowej, a zatem przez stronę sporu, granicy, która w utrwalonej tradycji prawa europejskiego może być przekraczana tylko i wyłącznie przez ustawodawcę. Dodać tu trzeba, iż zasada niedopuszczalności rozszerzenia zakresu opodatkowania w drodze wykładni jest uznana także w Polsce.

Prawidłowość podejścia Wnioskodawcy w odniesieniu do metodologii ustalenia kosztu podatkowego z tytułu sprzedaży środka trwałego została potwierdzona w informacji Ministra Finansów z 9 września 2013 r., w której wskazano, że (...) w przypadku sprzedaży środka trwałego za koszt uzyskania przychodu należy uznać wydatek na jego nabycie stanowiący jego wartość początkową (niezależnie od źródła jego finansowania) pomniejszony o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych. W przypadku odpłatnego zbycia środka trwałego bez znaczenia pozostaje fakt, że jego zakup sfinansowany został dotacją budżetową, lub innymi środkami pozabudżetowymi wyłączonymi z przychodów podatkowych (art. 14 ust. 2 pkt 2 updof) albo przychodów zwolnionych od podatku (art. 17 ust. 1 pkt 21 updop) (Zeszyty Metodyczne Rachunkowości nr 19 (355) z 1 października 2013 r., wydawnictwo Gofin).

Ponadto, punkt widzenia tożsamy ze stanowiskiem Wnioskodawcy został również potwierdzony w wielu indywidualnych interpretacjach przepisów prawa podatkowego wydanych z upoważnienia Ministra Finansów, m.in. w:

a.interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu:

• z 12 marca 2015 r., Znak: ILPB3/423-659/14-2/JG,
• z 5 lutego 2014 r., Znak: ILPB3/423-542/13-2/EK,
• z 17 grudnia 2012 r., Znak: ILPB3/423-376/12-2/EK,
  
  

b.interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie:

• z 30 kwietnia 2014 r., Znak: IPPB5/423-131/ 14-2/MW,
• z. 20 marca 2014 r., Znak: IPPB5/423-1004/ 13-4/KS,
• z 27 lutego 2014 r., Znak: IPPB5/423-1061/13-2/MW,
• z 11 stycznia 2012 r., Znak: IPPB5/423-1030/11-2/AS,
  
  

c.interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach:

• z 16 lipca 2014 r., Znak: IBPBI/2/423-447/14/MO.
  
  

Wnioskodawca wskazuje na wybrane tezy zawarte w wymienionych wyżej interpretacjach, które podsumowują oraz potwierdzają stanowisko przedstawione w niniejszym wniosku:

• W przypadku zbycia środka trwałego, za koszt uzyskania przychodu należy uznać wydatki poniesione na jego nabycie lub wytworzenie (które zarazem składają się na jego wartość początkową) pomniejszone o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych (zarówno w części stanowiącej, jak i niestanowiącej kosztu uzyskania przychodu) (Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 12 marca 2015 r., Znak: ILPB3/423-659/14 -2/JG).
• Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów ze sprzedaży środków trwałych sfinansowanych częściowo z dotacji będzie wartość, która odpowiada wydatkom poniesionym na ich zakup (niezależnie od źródła ich finansowania), tj. wartość początkowa wynikająca z ewidencji środków trwałych, pomniejszona o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych bez względu na to, czy odpisy te zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 5 lutego 2014 r., Znak: ILPB3/423-542/13-2/EK).
• W przypadku zbycia środków trwałych sfinansowanych częściowo z funduszy unijnych oraz częściowo z budżetu krajowego podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości „niezamortyzowanej” na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1, który jest przepisem szczególnym (interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 20 marca 2014 r., Znak: IPPB5/423-1004/13-4/KS).
• Zatem, w przypadku zbycia środka trwałego sfinansowanego częściowo z dotacji podatnik ma prawo do zaliczenia wartości niezamortyzowanej do kosztów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1, który jest przepisem szczególnym (interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27 lutego 2014 r., Znak: IPPB5/423-1061/13-2/MW).
  
  

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku sprzedaży środka trwałego, za koszt uzyskania przychodu należy uznać wydatki poniesione na jego nabycie lub wytworzenie (które zarazem składają się na jego wartość początkową) pomniejszone o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych (zarówno w części stanowiącej jak i niestanowiącej kosztu uzyskania przychodu).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 oraz, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów).

Na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 48 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z powołanych powyżej przepisów wynika zatem, że otrzymana dotacja nie wpływa na wartość początkową środka trwałego, którego zakup został pokryty ze środków własnych Spółki i dotacji. Natomiast kosztem uzyskania przychodu nie są odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej środka trwałego w części, która została zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Uwzględniając powyższe wskazać należy, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych,

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika że Wnioskodawca nabył środek trwały, który w części w został sfinansowany z dotacji. Spółka rozpoznała dotacje jako przychód podatkowy zwolniony z podatku, oraz dokonywała odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środka trwałego z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 48 updop. Wnioskodawca planuje dokonać sprzedaży tego środka trwałego, który nie został całkowicie zamortyzowany. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodu z tytułu zbycia środka trwałego sfinansowanego w części sfinansowanej dotacją.

Odnosząc powyższe do przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów ze sprzedaży środka trwałego sfinansowanego częściowo z dotacji będzie wartość początkowa wynikająca z ewidencji środków trwałych, która odpowiada wydatkom poniesionym na jego nabycie (niezależnie od źródła ich finansowania), pomniejszona o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych bez względu na to, czy odpisy te zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Bez znaczenia w tym momencie jest sposób sfinansowania zakupu tego środka trwałego.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.