Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/4512-751/15/MN
z 2 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2015 r. (data wpływu 27 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania odpłatnego wydania Karty pasażera – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania odpłatnego wydania Karty pasażera.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podmiotem świadczącym usługi transportowe. W celu zwiększenia obrotów planuje wprowadzić produkt o nazwie „Karta Pasażera P.” (dalej jako „Karta pasażera”). Karta pasażera stanowi znak legitymacyjny, który uprawnia do zakupu biletów ze zniżką. Wydanie Karty pasażera jest odpłatne – jej cena uzależniona od linii na którą jest wystawiona. Karta może obowiązywać na całej długości linii np. B.– H. lub na jej odcinku (np. linie przebiegające przez S. i dalej – zniżka na karcie obowiązuje do S.). Zniżki obowiązują również pomiędzy wszystkimi przystankami na danym odcinku linii. Okres ważności Karty pasażera to 1 miesiąc. Karta pasażera jest imienna. Posiadacz karty jest upoważniony do zakupu biletu po preferencyjnej cenie. Samo posiadanie karty nie uprawnia do korzystania z usługi transportowej. Nieskorzystanie z usług transportowych oferowanych przez Wnioskodawcę nie stanowi podstawy do zwrotu płatności za Kartę pasażera.

Istota karty polega na tym, że podmiot który ją nabywa może wykorzystać ją jedynie do zakupu biletu ze zniżką – sama w sobie nie uprawnia do skorzystania z usługi.

W związku z powyższym opisem Wnioskodawca wniósł o potwierdzenie, że odpłatne wydanie Karty pasażera nie stanowi czynności opodatkowanej VAT, tj. nie stanowi dostawy towaru, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, ani też świadczenia usług w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, Karta pasażera jest znakiem legitymacyjnym, uprawniającym jej posiadacza do skorzystania z rabatu na zakup biletu, pomimo że ma ona postać rzeczową, zatem nie może być traktowana jak towar w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy. Karta pasażera nie jest towarem ani usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy, ani art. 8 ust. 1 ustawy.

Jak już wspomniano przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest świadczenie usług transportowych. Nabywca Karty pasażera, pomimo że dokonuje za nią płatności, nie nabywa prawa do skorzystania z usługi Wnioskodawcy w przeciwieństwie do zakupu biletów przejazdu. W związku z powyższym odpłatne przekazanie Karty pasażera nie można uznać za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, gdyż sama sprzedaż Karty nie powoduje, że klient nabywa jakąkolwiek usługę. Świadczenie usługi transportu wystąpi dopiero w przypadku zakupu biletu przez Posiadacza Karty pasażera, Karta pasażera umożliwia jedynie kupno biletu (wielokrotne) w niższej cenie na konkretny przejazd. Płatność za Kartę pasażera nie przesądza o świadczeniu usługi przez Wnioskodawcę, nie stanowi również zaliczki na poczet przyszłej usługi w rozumieniu art. 19a ust. 8 ustawy, gdyż posiadanie Karty pasażera nie uprawnia do skorzystania z usługi transportowej (całości bądź części). Ponadto Posiadacz Karty pasażera będzie mógł korzystać z rabatu wielokrotnie w okresie jej ważności – oznacza to, że kwota faktycznie uzyskanego rabatu przy wielokrotnym skorzystaniu będzie się zwiększać. Natomiast nieskorzystanie z usługi transportowej w okresie ważności Karty pasażera nie będzie podstawą do zwrotu płatności za nią. Oznacza to, że odpłatność za kartę nie ma związku z odpłatnością za konkretną usługę.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, czynność odpłatnego przekazania Karty pasażera (która jest kartą rabatową) nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ nie stanowi czynności opodatkowanej VAT, tj. nie mieści się w zakresie pojęcia dostawa towaru o którym mowa w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, ani też świadczenia usług w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT

Wnioskodawca wskazał, że Jego stanowisko znajduje swoje odzwierciedlenie w indywidulanych interpretacjach podatkowych wydanych w imieniu Ministra Finansów. W interpretacji indywidulanej z dnia 28 lutego 2014 r. znak IBPP2/443-118/14/KO Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził, że sprzedaż przez teatr kart rabatowych nie stanowi dostawy towaru ani świadczenia usług – „Zauważyć należy, że przedmiotowa Karta Widza jest w analizowanej sprawie jedynie dokumentem uprawniającym do otrzymania rabatu przy zakupie biletów (tekst jedn. uprawnia do zakupu każdorazowo dwóch biletów ulgowych). Zatem Karta Widza nie mieści się w definicji towaru w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy. Odpłatne przekazanie Karty Widza nie może być również rozpatrywane w kategoriach świadczenia usług w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, gdyż samo przekazanie karty nie powoduje, że klient nabywa jakąkolwiek usługę. Karta Widza jedynie upoważnia do skorzystania na preferencyjnych warunkach z usług oferowanych przez Wnioskodawcę”. Podobne stanowisko zaprezentowano w interpretacji z dnia 18 września 2013 r. znak IPPP1/443-621/13-2/AS – „Zauważyć należy, że przedmiotowa karta rabatowa jest w analizowanej sprawie jedynie znakiem legitymacyjnym, dokumentem uprawniającym do otrzymania rabatu. Zatem karta rabatowa nie mieści się w definicji towaru w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy. Odpłatne przekazanie karty rabatowej nie może być również rozpatrywane w kategoriach świadczenia usług w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, gdyż samo przekazanie karty nie powoduje, że klient nabywa jakąkolwiek usługę. Karta rabatowa jedynie upoważnia do skorzystania na preferencyjnych warunkach z usług oferowanych przez Wnioskodawcę i inne instytucje objęte współpracą”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy towary to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanego powyżej art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że każda czynność, która nie stanowi dostawy towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, stanowi świadczenie usług. Świadczeniem usługi jest także określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu wynikające z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego.

Aby dane świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, które podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą tej usługi, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Należy wskazać, że kwestia uznania danej czynności za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak, w wyroku C-89/81 z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie.

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), w którym Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

W konsekwencji, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie, w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Podatnikami - zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast w myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy działalność gospodarcza, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca, w celu zwiększenia obrotów, planuje wprowadzić Kartę pasażera, stanowiącą znak legitymacyjny, który uprawnia do zakupu biletów ze zniżką. Wydanie Karty pasażera jest odpłatne – jej cena uzależniona od linii na którą jest wystawiona. Okres ważności Karty pasażera to 1 miesiąc. Karta pasażera jest imienna. Istota karty polega na tym, że podmiot który ją nabywa może wykorzystać ją jedynie do zakupu biletu ze zniżką – sama w sobie nie uprawnia do skorzystania z usługi.

W związku z powyższym opisem Wnioskodawca ma wątpliwości, czy odpłatne wydanie Karty pasażera stanowi czynność opodatkowaną VAT.

Jak wskazano wcześniej, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Konieczne jest zatem ustalenie, czy w okolicznościach opisanych we wniosku sprzedaż Kart pasażera będzie stanowić jedną z czynności wymienionych powyżej. Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Zatem aby transakcja podlegała opodatkowaniu jako dostawa towarów jej przedmiotem musi być towar, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy, jak również musi wystąpić zapłata za towar. W niniejszych okolicznościach Wnioskodawca planuje odpłatnie sprzedawać Karty pasażera. Konstrukcja nabycia ww. kart polega na oferowaniu uzyskania zniżki przy zakupie usług biletów (czyli usług transportowych). Nabycie Karty pasażera uprawnia klienta do zakupu w przyszłości usług świadczonych przez Wnioskodawcę po obniżonej (preferencyjnej) cenie. Korzystając z Karty pasażera nabywca ma więc możliwość nabycia w preferencyjnych cenach usług transportowych. Ze strony Wnioskodawcy odpłatne wydanie Karty pasażera jest przyrzeczeniem udzielenia w przyszłości rabatu na będące w ofercie usługi transportowe.

W chwili nabycia Karty pasażera klient nie nabywa żadnego towaru, gdyż w świetle powyższej analizy trudno uznać Kartę pasażera za towar. Karta pasażera jest jedynie znakiem legitymacyjnym uprawniającym do nabycia usług transportowych po obniżonej cenie. Zatem będąca przedmiotem niniejszej analizy Karta pasażera stanowi uprawnienie do otrzymania rabatu przy zakupie usług transportowych. Skoro Karta pasażera nie jest towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy, stąd też jego odpłatna sprzedaż nie może zostać uznana za dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ustawy.

Jednakże sprzedaż za wynagrodzeniem Kart pasażera należy rozpatrywać w kategoriach świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której Wnioskodawca poprzez sprzedaż Kart pasażera na rzecz konkretnych osób (potencjalnych nabywców usług transportowych), którzy mają możliwość ich zrealizowania podczas zakupów usług transportowych i uzyskania zniżki przy zakupie tych usług pozyskuje klienta i zobowiązuje się udzielić rabatu klientowi, który będzie posiadaczem ważnej Karty pasażera nabytej od Wnioskodawcy. W opisanej sytuacji mamy więc do czynienia z określonymi działaniami podjętymi przez Wnioskodawcę polegającymi na pozyskaniu potencjalnych klientów w kontekście sprzedaży usług transportowych. W tym celu sprzedawane są za odpłatnością Karty pasażera, które uprawniają do zakupu usług świadczonych w przyszłości po obniżonej cenie. Tym samym, sprzedaż Karty pasażera powoduje, że klient nabywa usługę. Karta pasażera upoważnia do nabycia na preferencyjnych warunkach usług transportowych oferowanych przez Wnioskodawcę. Zatem sprzedaż Kart pasażera, na podstawie których nabywca będzie uprawniony do skorzystania z rabatu stanowi „sprzedaż prawa do rabatu”. Prawo to polega na uzyskaniu określonej zniżki przy zakupie usług transportowych. W związku z tym, sprzedaż Kart pasażera jest usługą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Klient dokonujący zakupu Karty pasażera emitowanego przez Wnioskodawcę, do zrealizowania podczas zakupu usług transportowych, płaci za nabywaną kartę. Tym samym, sprzedaż „prawa do rabatu” jest świadczeniem odpłatnym. Istniejący stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę – Wnioskodawcą a odbiorcą – konkretną osobą powoduje, że w zamian za wykonanie usługi zostaje wypłacone wynagrodzenie. Tak więc istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazywanym za nią wynagrodzeniem. Przy czym, z mocy zaistniałego stosunku prawnego i nabycia Karty pasażera będącej uprawnieniem do zakupu biletu (usług transportowych) ze zniżką wynika wyraźna i bezpośrednia korzyść dla osoby, która nabywa Kartę pasażera w postaci przyszłych zakupów z rabatem. Natomiast Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie, a dodatkowo pozyskuje potencjalnych klientów. Tym samym, sprzedaż Kart pasażera uprawniających do uzyskania zniżki przy zakupie usług transportowych stanowi świadczenie usług i zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz w związku z art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Kwestia sprzedaży kart rabatowych uprawniających do zniżek była przedmiotem wyroku TSUE z dnia 12 czerwca 2014 r. w sprawie C-461/12. Sprawa którą zajmował się Trybunał dotyczyła spółki, która wydawała i sprzedawała karty rabatowe. Posiadacz karty Granton przez dany czas miał prawo do zniżki przy korzystaniu z określonych usług określonych przedsiębiorstw, które były konkretnie wymienione na tej karcie. Obejmowały one określone oferty przykładowo restauracji, kin lub hoteli. Rozstrzygnięcie TSUE obejmowało przede wszystkim ustalenie, czy dokonywana przez organizatora sprzedaż była opodatkowana podatkiem VAT, czy korzystała ze zwolnienia, ponieważ sprzedawane karty można uznać za swojego rodzaju papiery wartościowe. Rozstrzygnięcie zapadło na gruncie VI Dyrektywy jednakże pogląd Trybunału będzie aktualny również w odniesieniu do aktualnych rozwiązań przyjętych w Dyrektywie 112.

W omawianym wyroku Trybunał uznał, że sprzedaż karty rabatowej (z jednoczesnym uwzględnieniem przyjętego modelu biznesowego), nie stanowi transakcji odnoszącej się do „innych rodzajów papierów wartościowych” ani do „innych papierów handlowych” w rozumieniu dyrektywy, które państwa członkowskie zwalniają z podatku od wartości dodanej. Zważywszy, że podstawa opodatkowania transakcji podlegającej opodatkowaniu odpowiada cenie płaconej przez konsumentów za nabycie kart, obliczenie podatku VAT na tej podstawie w opinii TSUE nie powinno przedstawiać szczególnych trudności.

W świetle przywołanych przepisów i przedstawionych okoliczności należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie sprzedaż przez Wnioskodawcę Kart pasażera, których nabywca uprawniony jest do uzyskania zniżki przy zakupie usług transportowych stanowi „sprzedaż prawa do rabatu”. Karty pasażera uprawniają do nabycia usługi transportowej ze zniżką. Karty pasażera stanowią więc potwierdzenie zobowiązania do zniżki. Wydane Karty pasażera będzie dokonywane w zamian za wynagrodzenie. Tak więc odpłatna sprzedaż przez Wnioskodawcę prawa do rabatu w postaci Karty pasażera na rzecz osób (potencjalnych klientów) jest świadczeniem usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług i stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Reasumując, opodatkowaniu VAT podlega wykonana usługa w postaci sprzedaży prawa do rabatu i przyjęcie wpłaty za zobowiązanie do udzielenia zniżki na poczet przyszłych zakupów. Karta pasażera emitowana przez Wnioskodawcę jest nierozerwalnie związana z rabatem udzielanym przy sprzedaży usług transportowych.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy stwierdzające, że sprzedaż przez Wnioskodawcę Karty pasażera na rzecz nabywcy nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT należało uznać za nieprawidłowe.

Podkreślić należy, że na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć wskazane przez Wnioskodawcę w stanowisku interpretacje indywidualne, bowiem nie stanowią one źródła prawa. Źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są bowiem zgodnie z art. 87 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) oprócz samej Konstytucji, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia oraz na obszarze działania organów, które je ustanowiły akty prawa miejscowego. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla wydawanych w trybie § 14b Ordynacji podatkowej interpretacji indywidualnych.

Ponadto stanowisko organu interpretacyjnego zawarte w ww. interpretacjach, pomimo częściowych zbieżności co do przedstawionych okoliczności nie dotyczą tożsamego jak w niniejszym wniosku modelu sprzedaży kart pasażerów.

W tym miejscu zwrócić również należy uwagę na orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 333/10, w którym wskazał: „Organ wydający interpretację nie ma też obowiązku powielania stanowiska zajętego w innych interpretacjach, nawet dotyczących stosowania tych samych przepisów w takich samych okolicznościach faktycznych. Niejednolitość stanowiska organu wydającego interpretacje w określonej kwestii jest niepożądana, jednak istotnym jest przede wszystkim, aby w konkretnej sprawie wnioskodawca otrzymał stanowisko prawidłowe”.

Podobne stanowisko wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 7 marca 2012 r. sygn. akt I SA/Gd 1328/11 stwierdzając, że: „Oczywiście pożądanym jest – stosownie do zasady zaufania do organów (art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej), aby rozstrzygnięcia podobnych czy analogicznych sprawach były jednolite. Należy jednak uwzględnić to, że wykładnia operatywna prawa dokonana w danej sprawie nie posiada formalnej mocy prawnej w innych postępowaniach. Nawet więc porównywalny pozytywnie stan faktyczny nie uzasadnia odniesienia go oraz przekazanych na jego podstawie informacji o ocenie możliwości zastosowania i wykładni prawa w relacji do innych podmiotów. Interpretacja indywidualna nie jest prawem ani też źródłem prawa, a z racji zawarcia jej w piśmie administracyjnym, stanowiącym wynik postępowania administracyjnego w indywidualnej sprawie, jest prawnie znacząca tylko dla jej adresata, to jest wnioskodawcy i spełniającej wymogi prawa strony postępowania (zainteresowanego), w którym została wydana”.

Niezależnie od powyższego wskazać należy dodatkowo, że zgodnie z art. 14e § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Zatem interpretacje indywidualne nie są ostatecznymi rozstrzygnięciami – mogą być one bowiem w określonych sytuacjach zmienione z urzędu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.