Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-1060/11/15-13/S/PS
z 6 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643 z póżn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt. III SA/Wa 1814/12 z dnia 31 stycznia 2013 r. (data wpływu prawomocnego wyroku 20 sierpnia 2015 r.) stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2011 r. (data wpływu 31 października 2011 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania art. 10 ust. 1 oraz art. 20 ust. 9 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dnu 31 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania art. 10 ust. 1 oraz art. 20 ust. 9 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

P. Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) zawarła umowę powierniczą („Declaration of Trust”) ze spółką będącą rezydentem podatkowym Republiki Cypru (dalej jako: Powiernik). Na podstawie przedmiotowej umowy Powiernik oświadczył, iż przysługują mu udziały w kapitale zakładowym spółki z siedzibą w Holandii (dalej: spółka holenderska), objęte w imieniu własnym, jednakże na rzecz Wnioskodawcy. Na podstawie przedmiotowej umowy Powiernik wykonuje zarząd nad udziałami w spółce holenderskiej na rzecz Wnioskodawcy. Za sprawowanie przedmiotowego zarządu Powiernik dostaje wynagrodzenie od Wnioskodawcy.

Zgodnie z przedmiotową umową faktycznym właścicielem udziałów w spółce holenderskiej jest Wnioskodawca, natomiast Powiernik zobowiązuje się wyłącznie do wykonywania wszelkich praw korporacyjnych związanych z przedmiotowymi udziałami na rachunek Wnioskodawcy. Tym samym, mimo iż w odpowiednim rejestrze przedsiębiorców Powiernik widnieje jako udziałowiec spółki holenderskiej, de facto faktycznym właścicielem udziałów jest Wnioskodawca, na rzecz którego Powiernik wykonuje wyłącznie zarząd udziałami.

Tym samym, w przypadku gdy spółka holenderska osiąga zysk, Powiernikowi wypłacana jest dywidenda, która zgodnie z zawartą umową przekazywana jest następnie Wnioskodawcy. Jak wskazano powyżej, Powiernik z przedmiotowego tytułu otrzymuje odrębne wynagrodzenie od Wnioskodawcy.

W piśmie z dnia 01.02.2012 r. (data wpływu 06.02.2012 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie dnia 20.01.2012 r. Nr IPPB5/423-1060/11-2/PS Pełnomocnik Spółki zaznaczył, iż zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy, na gruncie przepisów prawa holenderskiego właścicielem udziałów w spółce holenderskiej wypłacającej dywidendę na rzecz Wnioskodawcy, widniejącym w odpowiednim rejestrze będzie podmiot cypryjski (Powiernik).

Wnioskodawca podkreśla jednak, iż fakt ten nie ma znaczenia dla określenia konsekwencji podatkowych opisanego we wniosku zdarzenia.

Na podstawie umowy Powiernik wykonuje bowiem wyłącznie zarząd nad udziałami w spółce holenderskiej w imieniu Wnioskodawcy (za które dostaje wynagrodzenie od Wnioskodawcy postaci prowizji).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy dywidenda wypłacona Powiernikowi w wykonaniu umowy powierniczej („Declaration of Trust”) a następnie przekazana Wnioskodawcy powinna być traktowana jako dochód Wnioskodawcy z tytułu dywidendy?
2. Czy dywidendy otrzymane przez Spółkę za pośrednictwem Powiernika z tytułu udziału w zysku spółki holenderskiej mogą korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad.1 Dywidenda wypłacona Powiernikowi w wykonaniu umowy powierniczej, a następnie przekazana Wnioskodawcy powinna być traktowana jako dochód Wnioskodawcy z tytułu dywidendy.

Ad.2. W sytuacji w której Wnioskodawca będzie posiadał w kapitale zakładowym spółki holenderskiej za pośrednictwem Powiernika udziały o wysokości nie mniejszej niż 10% nieprzerwanie przez okres dwóch lat, dywidendy wypłacane przez spółkę holenderską za pośrednictwem Powiernika na rzecz Wnioskodawcy korzystać będą ze zwolnienia przewidzianego w art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako ustawa o CIT).

UZASADNIENIE

Ad.1 Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) dochodem (przychodem) z udziału w zyskach osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1 pkt 4a i 4b, jest dochód (przychód) faktycznie uzyskany z tego udziału (akcji). Tym samym zgodnie z powołanym przepisem dywidenda stanowi dochód podatkowy podmiotu, który faktycznie przedmiotową dywidendę otrzymuje.

Zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a Powiernikiem umowa powiernicza („Declaration ot Trust”) wykazuje podobieństwo do polskiej umowy powiernictwa, która z kolei ma. swoje źródło w umowie zlecenia, uregulowanej w Kodeksie cywilnym.

Umowa powiernictwa (zlecenia powierniczego) składa się z dwóch podstawowych elementów:

1. przeniesienia przez powierzającego na powiernika jakiegoś prawa, albo zobowiązanie powiernika do nabycia tego prawa i przekazanie mu przez powierzającego środków na ten cel, w następstwie czego powiernik może korzystać z tęgo prawa względem osób trzecich w wyznaczonym zakresie;
2. zobowiązania powiernika wobec powierzającego, że będzie przestrzegał wyznaczonego zakresu korzystania z uzyskanego prawa oraz zobowiązanie powiernika do przekazywania powierzającemu wszelkich pożytków związanych z tym prawem.
   
   

Podobnie umowa powiernicza zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a Powiernikiem składa się z przedmiotowych elementów.

Tym samym, umowa powiernicza zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a Powiernikiem, podobnie jak umowa zlecenia powierniczego (regulowana w KC) ma charakter fiducjarny — polega na dokonywaniu czynności prawnych przez Powiernika w imieniu własnym, ale na rachunek zlecającego. W związku z tym, nabywając określone prawa majątkowe, a następnie władając nimi Powiernik czyni to w cudzym interesie (interesie Wnioskodawcy). W konsekwencji, Powiernik nie staje się ich faktycznym właścicielem, a wyłącznie podmiotem uprawnionym do władania nimi. Tym samym, wszelkiego rodzaju korzyści majątkowe z tytułu władania przedmiotowymi prawami przekazywane dalej nie stanowią przysporzenia majątkowego Powiernika. Korzyści te przekazywane są bowiem beneficjentowi, w którego interesie Powiernik działa. W związku z powyższym, przedmiotowe korzyści powinny stanowić przychód podatkowy (dochód) beneficjenta, będącego ich faktycznym właścicielem.

Korzyścią majątkową, która stanowi przychód Powiernika jest wyłącznie wynagrodzenie Powiernika w postaci prowizji.

Przedmiotowe stanowisko znajduje potwierdzenie w pismach Dyrektorów Izb Skarbowych, Naczelników Urzędów Skarbowych. Przykładowo Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego w Gdańsku w postanowieniu z dnia 31 sierpnia 2006 r. (DF/415-586/06/FW) stwierdził, że: „...Przychodu uzyskanego z dywidendy nie można traktować jako przysporzenia zleceniobiorcy — powiernika. Za przychody powiernika z tytułu umowy zlecenia powierniczego należy uznać wyłącznie wynagrodzenie określone w zawartej umowie. Natomiast dywidendy stanowią dochód zleceniodawcy.” Również Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie w decyzji z dnia 14 czerwca 2007 r. (nr PD-2/41 170-34/07) stwierdził, iż:

„W przedmiotowej sprawie Pan …działał w imieniu własnym lecz na rachunek Pana,.., który finansował zakup udziałów, a w końcowym efekcie uzyskał dochód z ich sprzedaży w rozumieniu podatku dochodowego od osób fizycznych (...) Mimo ze stał się on (powiernik) prawnym właścicielem nabytych udziałów, to Jego władztwo nad nimi doznawało ograniczenia poprzez obowiązek przeniesienia udziałów wyłącznie na rzecz Pana (...)

W związku z powyższym, zdaniem organu odwoławczego nie można przychodu ze sprzedaży powierniczej traktować jako przysporzenia Zleceniobiorcy-powiernika..”.

Podobnie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 20 stycznia 2011 r. (nr (IBPBI/1/415-1096/10/KB) uznał:

„Za wykonane usługi powiernicze spółka komandytowo - akcyjna otrzyma procentowe wynagrodzenie prowizyjne, liczone od ceny sprzedaży powierzonych jej akcji i udziałów. Do czasu rozliczenia powiernik (spółka komandytowo - akcyjna) będzie przekazywał wszystkie korzyści i pożytki uzyskane z ww. akcji i udziałów, np. dywidendy, powierzającemu (spółce akcyjnej). W przypadku, gdy powiernikowi nie uda się sprzedać akcji i udziałów ostatecznemu nabywcy w terminie 5 lat, będzie zobowiązany przenieść zwrotnie ich własność na spółkę akcyjną. Natomiast w przypadku sprzedaży ww. akcji i udziałów powiernik zobowiązany będzie do przekazania powierzającemu w terminie 7 dni kwoty uzyskanej z tej sprzedaży, pomniejszonej o należną powiernikowi prowizję.

Biorąc pod uwagę cyt wyżej przepisy stwierdzić należy, iż w przypadku odpłatnego zbycia wskazanych we wniosku akcji i udziałów przez spółkę komandytowo - akcyjną, której wspólnikiem jest Wnioskodawca, z tytułu tego zbycia nie powstanie u Niego przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, albowiem środki uzyskane z ich zbycia spółka na podstawie stosunku powiernictwa zobowiązana jest przekazać (wydać) powierzającemu. Umowa powiernictwa, która ze swej istoty polega na przekazaniu i zwrocie wartości majątkowej jest tym zakresie dla powiernika neutralna podatkowo. Przychodem spółki, a tym samym i w stosownej części Wnioskodawcy będzie zatem jedynie prowizja od kwoty uzyskanej z tego zbycia określona w zawartej umowie powierniczej.”

Podobne wnioski wysnuć należy z orzecznictwa Sądów Administracyjnych. Przykładowo w wyroku z dnia 14 listopada 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 704/07) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, iż:

„w rozpatrywanej sprawie nie wynika z wniosku, iż miało miejsca nabycie obligacji skarbowych w ramach umowy powierniczej. To nie powiernik lecz sam rezydent holenderski (inwestor) nabył od, polskiego Skarbu Państwa obligacje skarbowe, to on więc jest ich prawnym właścicielem i z tego tytułu przysługują mu określone prawa, w tym także kluczowe w sprawie - prawo do otrzymania odsetek. Nabycie więc przez inwestora spowodowało ukształtowanie się stosunku prawnego, w którym właściciel obligacji stał się wierzycielem, a podmiot emitujący te obligacje, a więc Skarb Państwa stał się dłużnikiem właściciela obligacji, zobowiązanym, na warunkach ustalonych w prospekcie emisyjnym, do wypłaty wynagrodzenia w formie odsetek za korzystanie z pożyczonego mu kapitału. To inwestor zatem, jako wierzyciel jest uprawniony do uzyskania tego wynagrodzenia, które stanowi dla niego przychód, natomiast dłużnik jest zobowiązany do postawienia tego wynagrodzenia do jego dyspozycji. W dalszej konsekwencji oznacza to również powstanie stosunku zobowiązaniowego o charakterze publicznoprawnym, którego treścią jest obowiązek podmiotu, który uzyskał przychód z tytułu odsetek, do zapłaty stosownego podatku dochodowego jako jego podatnik, którego płatnikiem w przedmiotowej sprawie jest B. S.A. Natomiast z punktu widzenia zasad ustalania osoby będącej podatnikiem podatku dochodowego od przychodów uzyskanych z tytułu odsetek nie ma znaczenia, na czyj rachunek została dokonana wypłata odsetek. Fakt, iż wypłata ta została dokonana w wyniku dyspozycji właściciela obligacji na rachunek innego podmiotu, w przedstawionym przez Stronę stanie faktycznym, nie czyni z tego ostatniego - podatnika zobowiązanego do zapłaty podatku.”

Podobne stanowisko, zgodnie z którym to nie powiernik, lecz beneficjent na rachunek którego działa powiernik, uzyskuje dochód z tytułu wykonanej umowy powierniczej, zostało potwierdzone również:

• W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 marca 2008 r. (sygn.. akt II SA/Wa 2230/07);
• W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 listopada 2004 r. (sygn. akt III SA 3031/03)
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia dotyczące charakteru umowy powierniczej, jak również przytoczoną linię orzeczniczą, stwierdzić należy, iż przekazana Powiernikowi dywidenda, wyłącznie w celu dalszego przekazania jej na rzecz Wnioskodawcy, nie będzie stanowić przysporzenia Powiernika. Tym samym, wypłacana przez spółkę holenderską dywidenda stanowić będzie przychód dla Wnioskodawcy.

Ad. 2

Zgodnie z art. 20 ust. 3 ustawy o CIT zwalnia się od podatku dochodowego dochody (przychody) uzyskiwane przez podatników, o których mowa w ust. 1, z tytułu dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

1. wypłacającym dywidendę oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych jest spółka podlegająca w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania;
   
2. uzyskującym dochody (przychody) z dywidend oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, o których mowa w pkt 1, jest spółka będąca podatnikiem podatku dochodowego, mająca siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
3. spółka, o której mowa w pkt 2, posiada bezpośrednio nie mniej niż 10% udziałów (akcji) w kapitale spółki, o której mowa w pkt 1;
   
4. spółka, o której mowa w pkt 2, nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania.
   
   

Z kolei zgodnie z art. 20 ust. 9 przedmiotowe zwolnienie ma zastosowanie w przypadku, gdy spółka, o której mowa w ust. 3 pkt 2, posiada udziały (akcje) spółki, o której mowa w ust. 3 pkt 1 w ust. 3 pkt 3, nieprzerwanie przez okres dwóch lat.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego wypłacającym dywidendę jest spółka posiadająca siedzibę na terytorium Holandii. Z kolei uzyskującym dochód z dywidendy jest Wnioskodawca. Nie ma przy tym znaczenia, iż dochód ten przekazywany jest za pośrednictwem powiernika, który na mocy umowy zawartej z Wnioskodawcą sprawuje zarząd nad udziałami. Zgodnie z argumentacją przedstawioną w punkcie 1, faktycznym właścicielem dywidendy jest Wnioskodawca i to po jego stronie powstaje przychód z tytułu przedmiotowej dywidendy.

Tym samym, biorąc pod uwagę wyjaśnienia zawarte w punkcie 1, należy stwierdzić, iż w sytuacji w której Wnioskodawca będzie posiadał w kapitale zakładowym spółki holenderskie za pośrednictwem Powiernika udziały o wysokości nie mniejszej niż 10% nieprzerwanie przez okres dwóch lat, dywidendy wypłacane przez spółkę holenderską za pośrednictwem Powiernika na rzecz Wnioskodawcy korzystać będą ze zwolnienia przewidzianego w art. 20 ust. 3 ustawy o CIT.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał w dniu 9 lutego 2012 r. indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego IPPB5/423-1060/11-4/PS uznającą stanowisko przedstawione przez podatnika za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono w dniu 13 lutego 2012 r.

W powyższej interpretacji organ podatkowy zawarł następujące stanowisko.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Przepisy ww. ustawy nie zawierają więc definicji przychodu. W odniesieniu do przychodów Ustawodawca zastosował technikę ustawodawczą polegającą na wymienieniu przykładowych kategorii pożytków, których otrzymanie implikuje powstanie przychodu podatkowego (art. 12 ust. 1 pkt 1-10 updop) pozostawiając katalog przysporzeń kreujących powstanie przychodu w rozumieniu ustawy otwartym. Jednocześnie Prawodawca ustanowił w art. 12 ust. 4 powołanej ustawy zamknięty katalog kategorii przychodów wyłączonych z opodatkowania. A contrario wszystkie inne przysporzenia majątkowe (zwiększające aktywa lub zmniejszające pasywa spółki) niż wymienione w art. 12 ust. 4 updop należy uznać za przychód skutkujący powstaniem obowiązku podatkowego.

Stosownie do art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dochodem (przychodem) z udziału w zyskach osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1 pkt 4a i 4b, jest dochód (przychód) faktycznie uzyskany z tego udziału (akcji).

Na mocy art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zwalnia się od podatku dochodowego dochody (przychody) uzyskiwane przez podatników, o których mowa w ust. 1, z tytułu dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

1. wypłacającym dywidendę oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych jest spółka podlegająca w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania;
2. uzyskującym dochody (przychody) z dywidend oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, o których mowa w pkt 1, jest spółka będąca podatnikiem podatku dochodowego, mająca siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
3. spółka, o której mowa w pkt 2, posiada bezpośrednio nie mniej niż 10% udziałów (akcji) w kapitale spółki, o której mowa w pkt 1;
4. spółka, o której mowa w pkt 2, nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania.
   
   

Z przedstawionego we wniosku z dnia 28 października 2011 r. (data wpływu 31 października 2011 r.)zdarzenia przyszłego wynika Spółka zawarła umowę powierniczą („Declaration of Trust”) ze spółką będącą rezydentem podatkowym Republiki Cypru (dalej jako: Powiernik). Na podstawie przedmiotowej umowy Powiernik oświadczył, iż przysługują mu udziały w kapitale zakładowym spółki z siedzibą w Holandii (dalej: spółka holenderska), objęte w imieniu własnym, jednakże na rzecz Wnioskodawcy. W przypadku gdy spółka holenderska osiąga zysk, Powiernikowi wypłacana jest dywidenda, która zgodnie z zawartą umową przekazywana jest następnie Wnioskodawcy. Powiernik z przedmiotowego tytułu otrzymuje odrębne wynagrodzenie od Wnioskodawcy. Zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy, na gruncie przepisów prawa holenderskiego właścicielem udziałów w spółce holenderskiej wypłacającej dywidendę na rzecz Wnioskodawcy, widniejącym w odpowiednim rejestrze będzie podmiot cypryjski (Powiernik).

Mimo, iż zgodnie z zasadą autonomiczności prawa podatkowego ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych dokonuje samodzielnej kwalifikacji prawnopodatkowej określonych dochodów, to z uwagi na okoliczność, iż opisany stan faktyczny dotyczy dochodów uzyskiwanych przez spółkę posiadającą siedzibę poza terytorium Polski przedmiotowy obowiązek podatkowy może zostać zmodyfikowany postanowieniami odpowiedniej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 91 ust. 2 Konstytucji RP.

Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania jest zespołem norm kolizyjnych mających na celu rozgraniczenie praw dwóch państw do opodatkowania danego przysporzenia. Umowy takie nie kreują jednak samodzielnie obowiązku podatkowego. W konsekwencji okoliczność, iż umowa przyznaje jednemu państwu prawo do opodatkowania danej kategorii dochodu, nie oznacza, że takie opodatkowanie będzie miało w praktyce miejsce, ponieważ jest to regulowane wyłącznie wewnętrznym ustawodawstwem tego państwa.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie będą miały zatem postanowienia umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Cypru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 4 czerwca 1992 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 117, poz. 523, dalej także: umowa polsko – cypryjska).

Biorąc pod uwagę powyższe należy podkreślić, iż w procesie kwalifikacji prawnopodatkowej dochodów uzyskiwanych w układzie transgranicznym należy przeprowadzić analizę: czy dane przysporzenie podlega opodatkowaniu w Polsce, jeżeli tak, to czy Polska ma prawo do opodatkowania tego przysporzenia w świetle stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 umowy polsko – cypryjskiej w polskiej wersji językowej, dywidendy wypłacane przez spółkę mającą siedzibę w Umawiającym się Państwie osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże dywidendy te mogą być również opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie i według prawa tego Państwa, w którym spółka wypłacająca dywidendy ma swoją siedzibę, ale jeżeli odbiorca dywidend jest ich właścicielem, to podatek wymierzony nie może przekroczyć 10 procent kwoty dywidend brutto (art. 10 ust. 2 umowy polsko – cypryjskiej).

Natomiast art. 10 ust. 1 i 2 umowy polsko – cypryjskiej w angielskiej wersji językowej brzmi:

1. „Dividends paid by a company which is a resident of a Contracting Stat to a resident of the other Contracting State may be taxed in that other State.
   
2. However, such dividends may also be taxed in the Contracting State of which the company paying the dividends is a resident and according to the laws of that State, but the tax so charged shall not exceed 10 per cent of the gross amount of the dividends.”
   
   

Zgodnie z zapisem testimonium, umowa została sporządzona w językach polskim, greckim i angielskim, przy czym wszystkie teksty są jednakowo autentyczne. W przypadku rozbieżności przy interpretacji tekst angielski będzie uważany za rozstrzygający.

Art. 10 ust. 2 umowy polsko – cypryjskiej w angielskiej wersji językowej nie zawiera zastrzeżenia, że odbiorca ma być właścicielem dywidendy.

Mając powyższe na uwadze, należy zatem uznać iż przepis art. 10 umowy ma zastosowanie wyłącznie w przypadkach, kiedy występuje wypłata dywidendy, ze spółki będącej rezydentem jednego państwa do spółki/osoby będącej rezydentem drugiego państwa. Istotnym jest również fakt istnienia tytułu prawnego do prawa majątkowego, z tytułu którego dywidenda jest wypłacana.

Stosownie do art. 10 ust. 3 umowy polsko – cypryjskiej użyte w niniejszym artykule określenie „dywidendy” oznacza dochody z akcji lub innych praw związanych z udziałem w zyskach i nie odnoszących się do roszczeń z tytułu wierzytelności, jak również dochody z innych udziałów w spółce, które są traktowane w ten sam sposób, jak dochód z akcji, zgodnie z ustawodawstwem podatkowym Państwa, w którym spółka dokonująca jego podziału ma siedzibę.

Pojęcie „dywidendy” jest rozumiane jako przekazanie zysków udziałowcom (akcjonariuszom) spółki (pkt 1 Komentarza do art. 10 Modelowej Konwencji OECD). Z punktu widzenia udziałowców (akcjonariuszy), dywidenda jest dochodem z kapitału, który pozostawili do dyspozycji spółki, jako jej udziałowcy (pkt 3 Komentarza do art. 10 Modelowej Konwencji OECD).

Oznacza to, że dochody uzyskane przez Wnioskodawcę, w sytuacji otrzymania środków pieniężnych za pośrednictwem powiernika, nie mogą być zakwalifikowane jako jego dochód z dywidendy. Zgodnie z art. 193 § 1 Kodeksu spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037, z późn. zm.), uprawnionymi do dywidendy za dany rok obrotowy są wspólnicy, którym udziały przysługiwały w dniu powzięcia uchwały o podziale zysku. Zatem w przedstawionym zdarzeniu przyszłym dochód z dywidendy w rozumieniu umowy uzyskać może jedynie powiernik.

W konsekwencji dochód, który osiągnie Wnioskodawca nie został objęty postanowieniami któregokolwiek z artykułów umowy polsko - cypryjskiej regulujących jasno określone kategorie dochodów.

W tej sytuacji uzyskany przez Wnioskodawcę dochód stanowić będzie inny dochód, o którym mowa w art. 22 ust. 1 umowy i będzie podlegał opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, na zasadach określonych w ustawie (stosownie do treści art. 22 ust. 1 umowy polsko – cypryjskiej części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, skąd one pochodzą, a o których nie było mowy w poprzednich artykułach niniejszej umowy, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie).

Należy mieć na uwadze, że postanowienia umowy zmierzają do unikania podwójnego opodatkowania nie tylko poprzez zastosowanie odpowiedniej metody, ale także poprzez ustanowienie prawa do opodatkowania dochodu tylko w jednym z umawiających się państw. W sytuacji, kiedy zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania dochód podlega opodatkowaniu tylko w jednym państwie (w tym przypadku w państwie rezydencji) nie zachodzi sytuacja podwójnego opodatkowania, zatem nie znajduje zastosowania przewidziana w art. 24 ust. 1 lit. b umowy metoda unikania podwójnego opodatkowania.

Stosownie do przepisów ustawy, dochód z tytułu udziału w zyskach osób prawnych (w tym z dywidendy) może otrzymać udziałowiec. Obowiązku podatkowego z tytułu uzyskania takich przychodów nie może zmienić umowa cywilna jak np. umowa powiernictwa.

Oznacza to, że w przedstawionym przez Wnioskodawcę zdarzeniu przyszłym dochody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych otrzyma podmiot, z którym Wnioskodawca zawarł umowę powiernictwa. Natomiast otrzymane środki od tego pomiotu przez Wnioskodawcę będą stanowić dla niego świadczenia od podmiotu, z którym zawarł umowę trustu i należałoby je zakwalifikować do przychodów opodatkowanych na terytorium Polski na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W konsekwencji przywołany we wniosku Spółki przepis art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Wyrokiem z dnia z dnia 31 stycznia 2013 r., sygn. akt. III SA/Wa 1814/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżona interpretację indywidualną. WSA uznał, że skarga jest zasadna. Zaskarżona interpretacja indywidualna nie spełnia wymogów określonych przepisami Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z art. 14b § 1 O.p. minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wniosek o interpretację indywidualną może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych (art. 14b § 2 O.p.). Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego (art. 14b § 3 O.p.). Zgodnie zaś z art. 14c § 1 i 2 O.p. interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie. W razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym.

Analiza powyższych przepisów prowadzi do wniosku, że interpretacja składa się z dwu zasadniczych elementów, a mianowicie oceny stanowiska wnioskodawcy oraz uzasadnienia prawnego tej oceny, przy czym uzasadnienie prawne jest obligatoryjne jedynie wówczas, gdy organ dokonuje negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy. Oba te elementy mają równorzędne znaczenie i musi zachodzić między nimi spójność, zwłaszcza gdy organ nie podziela całej prezentowanej przez wnioskodawcę argumentacji. Winny też odnosić się one do stanowiska wyrażonego przez wnioskodawcę na tle przedstawionego stanu faktycznego. Ocena stanowiska wnioskodawcy sprowadza się w zasadzie do stwierdzenia przez organ interpretacyjny, że "stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe", albo "stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe". Zakres oceny stanu faktycznego, zawartego we wniosku o wydanie interpretacji, wyznacza treść zajętego przez wnioskodawcę stanowiska. Prawidłowe uzasadnienie prawne interpretacji indywidualnej winno zaś zawierać przytoczenie przepisów prawa, na których organ oparł swoje stanowisko (wraz z podaniem ich treści), wyjaśnienie znaczenia tych przepisów, w kontekście podanego przez stronę stanu faktycznego, ze wskazaniem jego znamion, istotnych dla zakresu stosowania powołanych przepisów. Z uzasadnienia prawnego interpretacji wynikać winien tok rozumowania organu interpretacyjnego, który doprowadził z jednej strony do zanegowania słuszności stanowiska wnioskodawcy, a z drugiej strony - do przyjęcia odmiennego stanowiska. W sytuacji zajęcia przez organ interpretacyjny negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy uzasadnienie prawne nie może ograniczać się jedynie do przytoczenia treści przepisów prawa podatkowego, które mogą mieć zastosowanie w sprawie i konkluzji, że w ich świetle stanowisko wnioskodawcy jest nieuzasadnione. Uzasadnienie prawne musi stanowić rzetelną informację dla wnioskodawcy, dlaczego w jego sprawie określone przepisy znajdują zastosowanie, a także dlaczego wyrażony przez niego pogląd nie zasługuje na uwzględnienie. Rzeczą organu jest wskazać, dlaczego w świetle przepisów pogląd wnioskodawcy jest wadliwy. Wymaga to odniesienia się do istoty argumentacji wnioskodawcy. Wnioski płynące z analizy wskazanych przepisów dodatkowo wzmacnia art. 14h O.p. poprzez odesłanie do odpowiedniego stosowania przepisu art. 121 § 1 O.p., statuującego zasadę zaufania do organów podatkowych. Zasadę tę należy traktować nie tylko jako postulat ustawodawcy wobec organów podatkowych, ale także jako przesłankę oceny ich działania. W żadnym przypadku organ podatkowy nie może ograniczyć się do przedstawienia swojego stanowiska w sprawie, pomijając przedstawienie oceny stanowiska prawnego wnioskodawcy, względnie „wybierać" niektóre przepisy prawa (z pominięciem innych) i tylko w oparciu o tak arbitralnie wyselekcjonowaną podstawę prawną wydawać indywidualną interpretację (vide m.in. wyroki: NSA z dnia 7 lipca 2011 r. I FSK 1135/10, LEX nr 1082188, NSA z dnia 20 września 201-1 r. II FSK 590/10).

Wskazanych wyżej wymogów nie spełnia zaskarżona interpretacja.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Skarżąca podała, że zawarła umowę powierniczą ze spółką będącą rezydentem podatkowym Republiki Cypru. Powiernikowi przysługują udziały w kapitale zakładowym spółki z siedzibą w Holandii objęte w imieniu własnym, jednakże na rzecz Skarżącej. Na podstawie tej umowy powiernik wykonuje zarząd nad udziałami w spółce holenderskiej na rzecz Skarżącej, za co dostaje od niej wynagrodzenie. Zgodnie z umową, faktycznym właścicielem udziałów w spółce holenderskiej jest Skarżąca, natomiast powiernik zobowiązuje się wyłącznie do wykonywania wszelkich praw korporacyjnych związanych z udziałami na rachunek Skarżącej. Mimo, że w odpowiednim rejestrze przedsiębiorców powiernik widnieje, jako udziałowiec spółki holenderskiej, to de facto faktycznym właścicielem udziałów jest Skarżąca. Jeśli spółka holenderska osiąga zysk, powiernikowi wypłacana jest dywidenda, która zgodnie z zawartą umową przekazywana jest następnie Skarżącej.

Na tle takiego stanu faktycznego Skarżąca zadała następujące pytania:

1. Czy dywidenda wypłacona powiernikowi w wykonaniu umowy powierniczej, a następnie przekazana Skarżącej powinna być traktowana jako jej dochód z tytułu dywidendy?
2. Czy dywidendy otrzymane przez Skarżącą za pośrednictwem powiernika z tytułu udziału w zysku spółki holenderskiej mogą korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 20 ust. 3 u.p.d.o.p.?
   
   

Skarżąca stanęła na stanowisku, że dywidenda wypłacona powiernikowi w wykonaniu umowy powierniczej, a następnie przekazana Skarżącej powinna być traktowana jako jej dpchód z tytułu dywidendy. Utrzymywała, że dywidendy wypłacane przez spółkę holenderską za pośrednictwem powiernika na jej rzecz, będą korzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 20 ust. 3 u.p.d.o.p., jeżeli będzie posiadała ona w kapitale zakładowym spółki holenderskiej za pośrednictwem powiernika udziały o wysokości nie mniejszej niż 10%, nieprzerwanie przez okres dwóch lat.

Skarżąca wskazała, że opisana umowa powiernicza wykazuje podobieństwo do polskiej umowy powiernictwa, która ma swoje źródło w umowie zlecenia, uregulowanej w Kodeksie cywilnym. Tym samym umowa powiernicza zawarta pomiędzy Skarżącą a powiernikiem, podobnie jak umowa zlecenia ma charakter fiducjarny - polega na dokonywaniu czynności prawnych przez powiernika w imieniu własnym, ale na rachunek zlecającego. W związku z tym, nabywając określone prawa majątkowe, a następnie władając nimi powiernik czyni to w cudzym interesie (interesie Skarżącej). W konsekwencji powiernik nie staje się ich faktycznym właścicielem, a wyłącznie podmiotem uprawnionym do władania nimi, zaś wszelkiego rodzaju korzyści majątkowe z tytułu władania przedmiotowymi prawami przekazywane dalej, nie stanowią przysporzenia majątkowego powiernika. Korzyści te przekazywane są beneficjentowi, w którego interesie powiernik działa. W związku z tym, korzyści te powinny stanowić przychód podatkowy (dochód) beneficjenta, będącego ich faktycznym właścicielem.

Skarżąca podała, że prezentowane przez nią stanowisko znajduje potwierdzenie w pismach Dyrektorów Izb Skarbowych i Naczelników Urzędów Skarbowych (jako przykład podała postanowienie Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego w Gdańsku z -dnia 31 sierpnia 2006 r. i decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie z dnia 14 czerwca 2007 r.) oraz wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 listopada 2007 r. sygn. akt. III SA/Wa 704/07, z dnia 10 marca 2008 r. sygn. akt 2230/07, z dnia 9 listopada 2004 r. sygn. akt III SA/Wa 3031/03.

Minister Finansów po przytoczeniu wskazanych w poprzedniej części uzasadnienia przepisów u.p.d.o.p, stwierdził, że w niniejszej sprawie mają zastosowanie przepisy umowy polsko - cypryjskiej. Stwierdzeniu temu nie towarzyszy wyjaśnienie, dlaczego organ uznał za zasadne zastosować przepisy właśnie tej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, a nie umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Greckiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Atenach dnia 20 listopada 1987 r. (Dz. U. z 1991 Nr 120 poz. 524).

Zważywszy, iż według Skarżącej dywidenda wypłacana przez spółkę holenderską stanowi jej dochód i że tej okoliczności nie może zmienić umowa powiernicza, wyjaśnienie takie było konieczne. Równie niezbędne było przedstawienie przez Ministra Finansów stanowiska odnośnie do znaczenia dla skutków podatkowych istnienia umowy powierniczej. Tej kwestii organ nie poświęcił uwagi, mimo że we wniosku Skarżąca przywiązywała do niej dużą wagę. Jedno zdanie, iż obowiązku podatkowego z tytułu uzyskania przychodów nie może zmienić umowa cywilnoprawna, np. umowa powiernicza, nie może być uznane za wystarczające do wyjaśnienia kluczowej w niniejszej sprawie kwestii. Na niej to bowiem zasadza się występujący w sprawie problem przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Stanowisko organu zawarte w tym jednym ww. zdaniu nie zostało poparte przepisami prawa, nie zostało poprzedzone wywodem prawnym, który doprowadziłby do takiej konkluzji (tj., że obowiązku podatkowego z tytułu uzyskania przychodów nie może zmienić umowa cywilnoprawna). Minister Finansów nie odniósł się do wskazanych przez Skarżącą wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w których Sąd zaprezentował zupełnie odmienne stanowisko w zakresie dotyczącym skutków podatkowych umowy powierniczej, nie wykluczając jej wpływu na gruncie prawa podatkowego.

Zasadnicza kwestia występująca w niniejszej sprawie została zatem przez Ministra Finansów zignorowana. W tej sytuacji Sąd nie ma możliwości poddania kontroli zaskarżonej interpretacji, gdyż brak w niej wywodu prawnego, który doprowadził organ do uznania za nieprawidłowe stanowiska zawartego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Ponownie podkreślić trzeba, że stanowisko organu zawarte w interpretacji powinno odzwierciedlać cały proces myślowy, jaki towarzyszył konstatacji co do negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy, ze wskazaniem przepisów popierających zasadność przyjętego sposobu rozumowania. Natomiast kontrola sądu nie może polegać na zastępowaniu organów przez sąd w procesie wykładni przepisów, których dotyczy interpretacja, w sytuacji gdy organy uchylą się od obowiązku wyczerpującego rozważenia w interpretacji podstawowych kwestii prawnych występujących w sprawie (por. wyroki NSA: z 9 grudnia 2008 r. sygn. akt I FSK 1431/07, publ. LEX nr 518755, z 14 grudnia 2011 r. sygn. akt II FSK 1150/10, publ. LEX nr 1151268).

Minister Finansów swoją uwagę skupił na wykazaniu różnic pomiędzy polską i angielską wersją językową art. 10 ust. 2 umowy polsko-cypryjskiej, jak już wcześniej powiedziano stwierdzając ex cathedra, że umowa ta ma zastosowanie w sprawie. Wnioski jakie z tego faktu wywiódł organ są mało czytelne, ale niewątpliwie dał on prymat wersji anglojęzycznej treści art. 10 ust. 2 umowy polsko-cypryjskiej, przy czym nie powołał się na tłumaczenie tekstu, choćby przez tłumacza przysięgłego.

Stanowisko organu, iż wobec podatnika należy zastosować art. 10 ust. 2 umowy polsko-cypryjskiej w angielskiej wersji językowej jest absolutnie błędne.

Przede wszystkim stronami umów międzynarodowych są państwa jako podmioty prawa międzynarodowego. Obywatele, a także inne podmioty występujące w charakterze podatników, informację o treści obowiązujących przepisów prawa będących źródłem ich uprawnień i obowiązków, czerpią z tekstów aktów prawnych opublikowanych we właściwych im organach promulgacyjnych. W przypadku umów międzynarodowych jest to Dziennik Ustaw. Językiem urzędowym obowiązującym w Polsce jest język polski, zatem posługując się wyłącznie tym językiem obywatel powinien móc załatwić wszelkie swoje relacje z państwem (jego organami). W tym też języku obywatel winien być zapoznawany z obciążającymi go obowiązkami i przysługującymi mu prawami.

Organy państwowe nie mają żadnych podstaw prawnych, aby wymagać iżby obywatel władał językiem obcym w celu zapoznawania się z obowiązującymi go przepisami prawa sporządzonymi w języku innym niż polski. Zgodnie bowiem z art. 6 ustawy o języku polskim umowy międzynarodowe zawierane przez Rzeczpospolitą Polską powinny mieć polską wersję językową, stanowiącą podstawę wykładni, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej.

Organy podatkowe nie mogą też wymagać, aby obywatel polski (podatnik) zapoznawał się z treścią obowiązujących go przepisów prawa polskiego w języku obcym i na własną rękę ustalał brzmienie tych przepisów, poszukiwał tego brzemienia, czy też dokonywał tłumaczeń innych niż opublikowane we właściwym organie promulgacyjnym, zawierającym urzędowe tłumaczenie przepisów wynikających z umów międzynarodowych sporządzonych w języku innym niż polski język urzędowy. Rzeczą państwa, działającego poprzez właściwe organy, jest zadbanie o prawidłowość opublikowanego w Dzienniku Ustaw tłumaczenia obcojęzycznej umowy międzynarodowej, konwencji traktatu itp. To państwo, a nie obywatel dysponuje w tym zakresie właściwymi środkami.

W ocenie Sądu niedopuszczalna jest sytuacja, gdy każdy obywatel byłby zmuszony badać prawidłowość opublikowanego w Dzienniku Ustaw urzędowego tłumaczenia treści umowy międzynarodowej, korzystając czy to z własnej znajomości języka obcego, czy to z tłumaczenia dokonanego przez tłumacza przysięgłego. Skutkiem takiego działania byłoby uzależnienie treści przepisu od poziomu znajomości języka obcego przez podatnika lub tłumacza oraz ich umiejętności wykorzystania tej znajomości do przetłumaczenia specyficznego tekstu aktu prawnego. Z tych samych względów niedopuszczalne jest również korzystanie z tłumaczenia dokonanego przez tłumacza przysięgłego przez poszczególne organy podatkowe. Akceptacja działania organów podatkowych, polegającego na zleceniu tłumaczowi przysięgłemu przetłumaczenia treści postanowienia umowy międzynarodowej na użytek konkretnego postępowania, w rezultacie mogłaby prowadzić do sytuacji takiej oto, że w tym samym momencie i na terenie całego kraju dany przepis prawa mógłby mieć niejednakowe (różne) brzmienia.

W ocenie Sądu obywatel (podatnik), który zapoznał się z określoną treścią przepisu prawa opublikowanego w stosownym trybie i we właściwym organie promulgacyjnym, tym samym dokonał wszelkich aktów staranności wymaganych, aby uchronić się przed skutkami zastosowania zasady ignorantia iuris nocet, opartej na domniemaniu powszechnej znajomości należycie opublikowanego prawa. Uczyniwszy powyższe obywatel (podatnik) może - w poczuciu bezpieczeństwa - zastosować się do treści opublikowanych przepisów.

Jest to jeden z podstawowych standardów państwa, znajdujący odzwierciedlenie nie tylko w Konstytucyjnej zasadzie państwa prawnego (art. 2), z której wywodzona jest zasada pewności prawa, ale też przekładający się na zasadę prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych, ustanowioną w art. 121 § 1 O.p. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 21 stycznia 2009 r. sygn. akt I GSK 231/08).

Zdaniem Sądu w relacji państwo - obywatel (podatnik) niedopuszczalne jest obciążanie tego ostatniego negatywnymi skutkami ewentualnych błędów popełnionych przez organy państwowe przy publikacji tekstów umów międzynarodowych, w tym przy sporządzaniu tłumaczenia tekstów autentycznych.

Reasumując, stwierdzić należy, że zaskarżona interpretacja indywidualna ze względu na powyżej wskazane nieprawidłowości uchyla się spod kontroli. W tej sytuacji rozpatrzenie merytorycznych zarzutów skargi byłoby równoznaczne z wydaniem interpretacji indywidualnej, czyli wykonaniem obowiązku należącego do Ministra Finansów, a nie do Sądu.”

Od powyższego wyroku WSA w Warszawie, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 23 czerwca 2015 r., sygn. akt II FSK 1431/13 oddalił skargę kasacyjną złożoną przez tut. Organ podatkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku z dnia 28 października 2011 r. po uwzględnieniu prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt. III SA/Wa 1814/12 z dnia 31 stycznia 2013 r. (data wpływu 20 sierpnia 2015 r.), w sprawie oceny prawnej przedstawionego w nim zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.