2015.08.04 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/4512-517/15/IK
z 4 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13 maja 2015 r. (data wpływu 14 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

braku opodatkowania czynności przeniesienia z mocy prawa prawa użytkowania wieczystego gruntu w zamian za odszkodowanie – jest nieprawidłowe;
określenia podstawy opodatkowania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 maja 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności przeniesienia z mocy prawa prawa użytkowania wieczystego gruntu w zamian za odszkodowanie oraz sposobu określenia podstawy opodatkowania z tego tytułu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest użytkownikiem wieczystym gruntu i właścicielem budynków na nim posadowionych w ... . Gmina Miasta ... zamierza wywłaszczyć Wnioskodawcę z prawa wieczystego użytkowania gruntów na mocy przepisów ustawy o gospodarce nieruchomości w zamian za odszkodowanie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy odszkodowanie wypłacone przez Gminę Miasta ... za wywłaszczenie z prawa użytkowania wieczystego, na mocy: przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami jest czynnością opodatkowaną zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług?
Jeśli odszkodowanie wypłacone za wywłaszczenie z prawa użytkowania wieczystego na mocy ustawy o gospodarce nieruchomościami jest czynnością opodatkowaną zgodnie z art. 7 ust. l pkt 1 ustawy o podatku ód towarów i usług, to jaka będzie jej podstawa opodatkowania?

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy czynność, polegająca na przeniesieniu prawa wieczystego użytkowania gruntu nie jest dostawą towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa) i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawa stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

W transakcjach ujętych w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy nie dochodzi do ustalenia wynagrodzenia, o jakim mowa w art. 5, dlatego też wymagały one szczególnej regulacji. Ta szczególna regulacja zaś dotyczy przeniesienia prawa własności w zamian za odszkodowanie a nie prawa wieczystego użytkowania w zamian za odszkodowanie.

W treści art. 112 ust. 2 ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami wskazano, że wywłaszczenie nieruchomości polega na pozbawieniu albo ograniczeniu, w drodze decyzji, prawa własności, prawa użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego na nieruchomości. Ustawa o VAT w art. 7 ust. 1 pkt 6 również wyodrębnia prawo użytkowania wieczystego. Skoro ustawodawca wyraźnie rozróżnia te dwa stany prawne, stąd wniosek, że gdyby ustawodawca chciał uznać za dostawę towarów przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa wieczystego użytkowania w zamian za odszkodowanie, umieściłby taki zapis w ustawie. Zarówno z poglądów doktryny jakiż orzecznictwa jednoznacznie wynika, że powszechnie przyjętą w polskim prawie podatkowym jest zasada in dubio pro tributario. Wynika ona jednoznacznie z konstytucyjnych praw i wolności obywatelskich, a w szczególności z zasady demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji) zasady ponoszenia ciężarów publicznych (art. 84 Konstytucji) oraz zasady nullum tributum sine Iege (art. 217 Konstytucji).

Treść aktu prawnego prawa podatkowego nie może być uzupełniana poprzez kreatywną wykładnię systemową, celowościową czy funkcjonalną czynioną na niekorzyść podatnika, gdyż narusza to gwarantowane Konstytucją prawa obywatelskie. Podatnik nie może ponosić żadnych negatywnych konsekwencji spowodowanych choćby nieprecyzyjnym, bądź błędnym sformułowaniem aktu prawnego.

Potwierdzeniem powyższego jest treść wyroku WSA w Bydgoszczy z 12 listopada 2013 r., sygn. akt I SA/Bd 793/13, w którym przedstawiono pogląd, zgodnie z którym w prawie podatkowym obowiązuje nakaz wykładni ścisłej, a w szczególności zakaz takiej wykładni rozszerzającej przepisów prawa podatkowego, która zwiększałaby zakres obciążeń podatkowych podatnika. Podobne stanowisko co do uznania za dostawę towarów przeniesienie prawa użytkowania wieczystego w zamian za odszkodowanie zajął WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 8 listopada 2010 r. III SA/Gl 1604/10, w którym wskazuje, że „Przeniesienie własności rzeczy na podstawie nakazu organu władzy publicznej lub z mocy prawa jako dostawa towaru następuje w wykonaniu określonych obowiązków wynikających ze stosownych decyzji organów władzy publicznej bądź z mocy prawa. Specyfika tych transakcji polega na tym, że w tego typu przypadkach nie następuje ustalenie wynagrodzenia w znaczeniu, o którym mowa w art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). Objęcie tego typu czynności pojęciem dostawy towarów wymaga zatem szczególnej regulacji, zgodnie z którą mimo braku wynagrodzenia sensu stricte, czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu VAT. Warunkiem takiego opodatkowania jest jednak istnienie odszkodowania za przeniesienie prawa własności danego towaru. W art. 7 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy nie użyto sformułowania „rozporządzanie jak właściciel”, lecz posłużono się pojęciem „prawo własności”. Oznacza to, że tylko transakcje, w wyniku których następuje ostateczne przeniesienie własności w sensie cywilnoprawnym, będą podlegać opodatkowaniu jako dostawa towarów. Zaś użyte w art. 7 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy określenie „odszkodowanie” ma charakter ogólny”.

Ad.2

Zdaniem Wnioskodawcy jeśli odszkodowanie wypłacone za wywłaszczenie z prawa użytkowania wieczystego na mocy ustawy o gospodarce nieruchomościami jest czynnością opodatkowaną zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, to wypłacona kwota odszkodowania będzie kwotą brutto, czyli zawierającą już w sobie podatek VAT.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Ust. 6 pkt 1 tegoż artykułu stanowi, że podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Zdaniem doktryny, podstawa opodatkowania musi być kwotą niezawierającą podatku. Skoro bowiem podstawa opodatkowania jest kwotą, od jakiej oblicza się podatek, to sama nie może zawierać podatku.

Tę cechę konstrukcyjną wyraża przepis art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy. Wynika z niego, że podstawa opodatkowania nie obejmuje kwoty podatku (należnego od danych czynności). Ta regulacja wydaje się oczywista, jeśli zważyć na charakter podstawy opodatkowania.

Należy jednak zauważyć, że w porównaniu z poprzednio obowiązującymi regulacjami (zawartymi w art. 29 ustawy) w komentowanym artykule nie ma regulacji, zgodnie z którą kwota należna - czyli zapłata (jak definiuje ją komentowany artykuł) - zawiera w sobie podatek należny (jest kwotą brutto).

Komentowany przepis należy jednakże w taki właśnie sposób interpretować, tzn. uznając, iż zapłata, o której tu mowa, jest kwotą brutto i stanowi ona podstawę opodatkowania dopiero po pomniejszeniu jej o należny podatek (A. Bartosiewicz, VAT. Komentarz, Lex, 2014).

Podobne stanowisko zajął TSUE w wyroku z dnia 7 listopada 2013 r. w sprawach połączonych C-249/12 i C-250/12 (Corina-Hrisi Tulica v. Agenda Nationala de Administrare Fiscala - Direc^ia Generała de Solutionare a Contestatiilor oraz Calin Ion Plavosin przeciwko Diredtia Generala a Finantelor Publice Timis - Serviciul Solutionare Contestatii, Activitatea de Inspectie Fiscala -Serviciul de Inspectie Fiscala Timis). W wyroku tym Trybunał stwierdził, że przepisy unijne należy interpretować w ten sposób, że jeżeli cena towaru została ustalona przez strony bez żadnej wzmianki dotyczącej podatku od wartości dodanej, a dostawcą tego towaru jest podatnik, ustalona cena, w przypadku gdy dostawca nie może odzyskać od nabywcy podatku od wartości dodanej, którego żąda organ podatkowy, powinna być uznana za cenę obejmującą już podatek od wartości dodanej.

Na takim stanowisko, w ocenie Wnioskodawcy, stają również polskie sądy administracyjne. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 czerwca 2011 r. I FSK1702/10, stwierdził że nie znajduje podstawy prawnej do konstruowania normy prawa materialnego nakładającej obowiązek doliczenia VAT do ustalonego odszkodowania. Pozą możliwością uwzględnienia VAT z tytułu otrzymanego odszkodowania na etapie wydawania decyzji o odszkodowaniu rozumianym jako należność brutto, Naczelny Sąd Administracyjny nie dostrzega innych przepisów, które nakazywałyby, wzorem regulacji dotyczących radców prawnych, adwokatów w przypadku pomocy prawnej udzielonej z urzędu czy biegłych, doliczyć VAT do ustalonej w decyzji kwoty odszkodowania. Taka luka miałaby charakter aksjologiczny i nie mogłaby zostać wypełniana w drodze analogii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych opisów zdarzenia przyszłego uznaje się:

za nieprawidłowe w części dotyczącej braku opodatkowania czynności przeniesienia z mocy prawa prawa użytkowania wieczystego gruntu w zamian za odszkodowanie;
za prawidłowe w części dotyczącej określenia podstawy opodatkowania.

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Z przywołanego przepisu art. 7 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy wynika, że przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów (nieruchomości) w zamian za odszkodowanie jest objęte podatkiem od towarów i usług (a więc także wówczas, gdy nie jest ono następstwem decyzji właściciela, lecz wynika z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy samego prawa). W takiej sytuacji uznać należy, że ma miejsce dostawa towarów w zamian za odszkodowanie, zaś odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną – objętą opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Ponadto zaznaczyć należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie własności nieruchomości w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania.

W świetle art. 233 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.), w granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Zacytowane powyżej unormowanie, jak również następne przepisy Kodeksu Cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2) przemawiają za uznaniem, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel.

W kwestii tej wypowiedział się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 21 kwietnia 2005r. w sprawie C-25/03. TSUE przedstawił pogląd, że pojęcie dostawy towaru nie odnosi się do przeniesienia własności w formach przewidzianych we właściwym prawie krajowym, lecz obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej prawo do faktycznego dysponowania nim, jak gdyby była właścicielem tego dobra.

W podobnym tonie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 stycznia 2012 r. (I FSK 574/11). NSA stwierdził, że w polskiej ustawie o VAT - podobnie jak w prawie wspólnotowym - definiując pojęcie dostawy towarów celowo oderwano je od pojęcia przeniesienia własności w znaczeniu cywilistycznym.

W ocenie Sądu, uwzględniając szerokie, ekonomiczne rozumienie pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel stwierdzić należy, że mimo, iż wyzbycie się prawa użytkowania wieczystego nie stanowi przeniesienia własności w rozumieniu prawa cywilnego, to w istocie wywołuje skutek w postaci przeniesienia ekonomicznego władztwa i z tego względu należy uznać je za rozporządzenie towarem jak właściciel w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze zatem szerokie ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, należy stwierdzić, że przeniesienie prawa wieczystego użytkowania gruntu na mocy przepisów (w drodze decyzji) w zamian za odszkodowanie, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się do kwestii określenia podstawy opodatkowania dla kwoty odszkodowania wypłaconego Wnioskodawcy w zamian za wywłaszczenie z prawa użytkowania wieczystego należy stwierdzić, że na mocy art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy, w myśl którego, podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Ponadto zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zaznaczenia wymaga fakt, że tylko sprzedawca jest w stanie określić, co dokładnie jest wkalkulowane w kwotę należną od nabywcy. Podstawa opodatkowania wynikać powinna z umowy zawartej pomiędzy kontrahentami, w tym przypadku użytkownikiem wieczystym (Wnioskodawcą), a organem, któremu nieruchomość zostanie udostępniona (Gminą Miasta ...) lub też z decyzji ustalającej kwotę odszkodowania, wydanej na zasadach określonych w rozdziale 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Dodatkowo należy zauważyć, że organy podatkowe nie mają prawa ingerować w treść zawieranych umów i przyjęty w nich sposób rozliczeń pomiędzy kontrahentami, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, co może być stwierdzone jedynie w trakcie przeprowadzonego przez organ pierwszej instancji postępowania podatkowego.

Analizując treść powyżej cytowanych przepisów w kontekście niniejszej sprawy stwierdzić należy, że o ile otrzymana kwota odszkodowania będzie jedynym wynagrodzeniem należnym (zapłatą) Wnioskodawcy z tytułu przeniesienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, czyli kwotą obejmującą całość świadczenia należnego od nabywcy, to będzie stanowić w myśl art. 29a ust. 1, w związku z ust. 6 tego artykułu, kwotę zawierającą podatek od towarów i usług.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Końcowo należy wskazać, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie kwestie, będące przedmiotem zapytania, a nie rozstrzyga innych kwestii, w tym stawki podatku VAT (bądź ewentualnego zwolnienia od podatku) dla czynności przeniesienia z nakazu organu władzy prawa wieczystego użytkowania gruntu zabudowanego budynkami w zamian za odszkodowanie, gdyż w tym zakresie nie przedstawiono pytania, ani nie przedstawiono stanowiska w sprawie.

Interpretacja dotyczy opisów zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin