Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-2/4511-487/16/NG
z 4 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 17 kwietnia 2016 r. (data otrzymania 22 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia momentu nabycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego oraz skutków podatkowych jego sprzedaży – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 kwietnia 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia momentu nabycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego oraz skutków podatkowych jego sprzedaży.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Na podstawie umowy darowizny zawartej w formie aktu notarialnego 30 października 2012 r. mąż Wnioskodawczyni darował za jej zgodą z ich majątku wspólnego do jej majątku osobistego spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, w którym od 30 lat wspólnie mieszkali (od 1982 r. przysługiwało im lokatorskie spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego). Wartość mieszkania na dzień darowizny strony określiły na kwotę 153 000,00 zł.

Odrębne spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, będące przedmiotem ww. umowy darowizny zostało nabyte do majątku wspólnego Wnioskodawczyni i jej męża istniejącego od dnia zawarcia związku małżeńskiego, tj. od 15 maja 1982 r., zgodnie z przydziałem lokalu mieszkalnego z 15 kwietnia 1993 r.

Wszelkie koszty związane z nabyciem spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego zostały pokryte z oszczędności stanowiących majątek wspólny Wnioskodawczyni i jej męża.

Po śmierci męża w 2012 r. Wnioskodawczyni, z uwagi na wiek i dolegliwości zdrowotne oraz doskwierającą samotność, postanowiła zmienić miejsce zamieszkania i powrócić w rodzinne strony, gdzie mieszka znaczna część jej rodziny.

Wnioskodawczyni, na podstawie umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego z 26 czerwca 2015 r., kupiła za cenę 180 000,00 zł odrębne własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, gdzie obecnie mieszka. Natomiast 30 listopada 2015 r. – na podstawie umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego – zbyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, które było przedmiotem przywołanej na wstępie umowy darowizny.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytania.

Jaka data jest relewantna z punktu widzenia istnienia obowiązku podatkowego tj. podatku dochodowego, czy za datę nabycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego uznać należy datę pierwotnego nabycia tego prawa do majątku wspólnego małżonków tj. 1993 r., czy może datę zawarcia umowy darowizny tj. 2012 r.?

W konsekwencji powyższego pytania czy Wnioskodawczyni jest zobowiązana do zapłacenia podatku dochodowego w związku z zawarciem 30 listopada 2015 r. umowy sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w wysokości ½ wartości tego prawa, czy też jest ona zwolniona z ww. obowiązku z uwagi na fakt, że ww. prawo uprzednio stanowiło składnik majątku wspólnego Wnioskodawczyni i jej męża nabyty zgodnie z przydziałem z dnia 15 kwietnia 1993 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w przedstawionym powyżej stanie faktycznym nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym z uwagi na upływ pięcioletniego okresu od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie ww. prawa tj. od 15 kwietnia 1993 r. do dnia odpłatnego zbycia tego prawa, tj. do 30 listopada 2015 r.

Zdaniem Wnioskodawczyni, dokonana 30 października 2012 r. darowizna z majątku wspólnego małżonków do majątku osobistego Wnioskodawczyni z uwagi na bezudziałowy charakter majątku wspólnego nie stanowi „nabycia” w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepisy ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia nabycia, a zatem może być ono rozumiane szeroko, jako uzyskanie tytułu własności lub uzyskanie określonego prawa w drodze np. umowy sprzedaży, zamiany, darowizny, zasiedzenia czy też spadku. Oceniając jednakże skutki zawarcia umowy cywilnoprawnej o charakterze odpłatnym, której przedmiotem jest zbycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu nabytego uprzednio przez małżonków do majątku wspólnego, nie można tego czynić w oderwaniu od kontekstu systemowego i celowościowego interpretowanego przepisu, szczególnie w sytuacji gdy wywołuje on wątpliwości w zakresie jego wykładni i stosowania, dlatego też pożądanym z uwagi na zachowanie jednolitości systemu stosowania prawa, jest odniesienie się w stanie faktycznym zaprezentowanym w niniejszym wniosku do przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodziny i opiekuńczy (dalej: k.r.o.) statuującej instytucje majątku wspólnego małżonków oraz praw nią rządzących.

Zgodnie z brzmieniem art. 31 i nast. k.r.o. z chwilą zawarcia związku małżeńskiego powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania zarówno przez oboje małżonków jak i przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmiotami majątkowymi w rozumieniu tego przepisu są wszelkie prawa majątkowe, zarówno o charakterze względnym jak i bezwzględnym, a zatem również i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu.

Wspólność małżeńska jest współwłasnością łączną w sposób obrazowy określaną jako współwłasność do niepodzielnej ręki. Charakterystyczną jej cechą jest przymiot bezudziałowości, czyli brak możliwości dokonania podziału, a nawet oznaczenia udziału każdego z małżonków w majątku wspólnym i jego poszczególnych składnikach przez cały czas jej trwania (art. 35 k.r.o.). Należy bowiem podkreślić, że wskazane w art. 43 § 1 k.r.o. domniemanie równych udziałów w majątku wspólnym odnosi się do stanu powstającego po ustaniu wspólności ustawowej i nie ma charakteru bezwzględnego, tym bardziej, że przepis ten w § 2 dopuszcza możliwość ustalenia innej wielkości udziałów.

Zgodnie z art. 34 (1) k.r.o., precyzującym zakres uprawnień małżonków względem składników majątku wspólnego, każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład tego majątku oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka.

Na marginesie Wnioskodawczyni wskazuje, że przytoczony przepis odpowiada treścią art. 206 k.c, który określa treść uprawnień współwłaścicieli w częściach ułamkowych, niemiej jednak zbieżność tych przepisów uprawnia jedynie do stwierdzenia, że ustawodawca przyjął w obu wypadkach zasadę, że każdy współuprawniony może posiadać całą rzecz (majątek wspólny), a nie tylko określoną jej część.

Ograniczeniem prawa współmałżonka jest jedynie analogiczne prawo współuprawnionego (drugiego współmałżonka). Jednak, o ile w wypadku współwłasności w częściach ułamkowych posiadanie stanowi realizację prawa określonego ułamkowo, o tyle małżonek współposiada majątek wspólny wykonując uprawnienia płynące z praw majątkowych łącznych, wspólnych i niepodlegających żadnemu rozdzieleniu, dlatego też ugruntowany w orzecznictwie jest pogląd, że: „posiadanie samoistne rzeczy przez małżonków, odmiennie niż w wypadku współposiadania przez osoby niepołączone wspólnością łączną, musi być interpretowane jako realizowanie przez każdego z nich całości praw” (wyrok SN I CSK 647/10 ).

Wnioskodawczyni uważa, że przywołany powyżej pogląd w przedmiocie charakteru posiadania składników majątkowych w majątku wspólnym zaakceptowany został również przez doktrynę na gruncie prawa podatkowego w odniesieniu do definicji „nabycia”, które w aspekcie majątku wspólnego małżonków należy rozumieć jako nabycie przez każdego z małżonków składników majątkowych w majątku wspólnym z chwilą nabycia ich do majątku wspólnego (wyrok: NSA II FSK 1101/10; I SA/Bd 55/15; I SA/Gd 716/14; I SA/Go 136/14, I SA/Ke 396/13, i nieprawomocne: I SA/Sz 1274/15, I SA/Łd 569/15, I SA/Gd 447/14; I SA/Wa 1177/13; I SA/Sz 1285/15; I SA/Sz 51/16).

Odnosząc powyższe uwagi do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, Wnioskodawczyni uważa, że można stwierdzić, iż spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu pozostawało w posiadaniu Wnioskodawczyni i jej męża, którzy władali nim tak, jakby byli właścicielami samoistnymi. Ich władztwa nie można bowiem przyporządkować, nawet hipotetycznie, do określonego udziału, jaki przypadałby każdemu z nich w majątku wspólnym po ustaniu wspólności. Podkreślić bowiem należy, że objęcie przedmiotów wspólnością ustawową i założenie, że wobec braku odmiennych postanowień, każdy z małżonków posiada ½ udziału jest jedynie czynnością organizacyjną, której przedmiotem jest regulacja majątkowo prawnych stosunków małżonków i dopóki trwa małżeńska wspólność majątkowa należy rozpatrywać go w kategorii zdarzeń przyszłych.

Mając na względzie powyższe argumenty, zdaniem Wnioskodawczyni należy uznać, że każdy ze współmałżonków jest właścicielem całej rzeczy stanowiącej składnik majątku wspólnego. Nie można zatem przyjąć, że z chwilą dokonania darowizny Wnioskodawczyni wyzbyła się prawa, a następnie jako obdarowana je ponownie nabyła czy też, że nabyła ww. prawo w ½. Takie przyjęcie byłoby sprzeczne zarówno z fundamentalnymi założeniami instytucji majątku wspólnego małżonków jak i prawa podatkowego poprzez błędne i nieuwzględniające całokształtu okoliczności zastosowanie jego norm w oderwaniu od ugruntowanego orzecznictwem stanowiska w tej kwestii.

Z uwagi bowiem na specyficzne zasady obowiązujące na gruncie prawa rodzinnego oraz skutki prawne, jakie wywołują czynności małżonków objętych wspólnością ustawową, do będącego przedmiotem rozważań art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, trudno funkcjonalnie obronić tezy, że nabycie spółdzielczego prawa do lokalu w warunkach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej, skuteczne wobec całego prawa na gruncie prawa rodzinnego i cywilnego – dla potrzeb podatku dochodowego powinno być ustalane powtórnie, w kontekście dokonania darowizny z majątku wspólnego do majątku osobistego jednego z małżonków i zbycia nieruchomości.

Mając na uwadze powyższą argumentację, zdaniem Wnioskodawczyni stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu w 1993 r. i władała nim nieprzerwanie do 2015 r, a dokonana darowizna z majątku wspólnego do majątku osobistego Wnioskodawczyni stanowiła potwierdzenie istniejącego posiadania i usankcjonowanie samodzielności wykonywania istniejącego już prawa.

Dokonanie darowizny z majątku wspólnego do majątku osobistego Wnioskodawczyni nie spowodowało żadnej zmiany po stronie aktywów, gdyż będące przedmiotem darowizny prawo było składnikiem bezudziałowego majątku wspólnego, którego Wnioskodawczyni była pełnoprawnym właścicielem od momentu jego nabycia, tj. przez ostatnie 22 lata (od 1993 r. do 2015 r.)

W świetle powyższych wyjaśnień Wnioskodawczyni uważa, że relewantną z punktu widzenia istnienia obowiązku podatkowego, tj. podatku dochodowego jest data nabycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu do majątku wspólnego małżonków, a w konsekwencji od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie tego prawa upłynęło ponad 5 lat stanowiące warunek skorzystania przez skarżącą (winno być Wnioskodawczynię) ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego przepisu każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości i praw w nim wymienionych stanowi źródło przychodów, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie, tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Wobec powyższej regulacji prawnej stwierdzić należy, że w przypadku sprzedaży nieruchomości i praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment i sposób ich nabycia.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem w nabyli w 1993 r. do majątku wspólnego spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Następnie 30 października 2012 r. małżonek Wnioskodawczyni darował jej (za zgodą Wnioskodawczyni) do jej majątku osobistego ww. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. W dniu 30 listopada 2015 r. Wnioskodawczyni sprzedała spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „nabycia” należy zatem odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.), a w szczególności do art. 155 § 1, który stanowi, że umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Umowa darowizny uregulowana została zaś w art. 888 § 1 ustawy Kodeks cywilny. Przepis ten stanowi, że przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.

Stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. 2015 poz. 2082 ze zm.). Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy – z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Do majątku osobistego każdego z małżonków należą m.in. przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis, darowiznę chyba, że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił (art. 33 ww. ustawy), ale też przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej.

Skoro na skutek zawarcia umowy darowizny jeden z małżonków zbywa na rzecz drugiego nieruchomość lub prawo (spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego), to uznać należy, że następuje nabycie tej nieruchomości lub prawa przez drugiego z nich.

Jeżeli zatem małżonkowie pozostający w ustroju wspólności ustawowej tak rozporządzili posiadanym przez siebie udziałem w spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego, że małżonek Wnioskodawczyni rozporządzając swoim udziałem w tym prawie, dokonał na rzecz Wnioskodawczyni w formie aktu notarialnego darowizny spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, którego własność Wnioskodawczyni w całości przyjęła do swojego majątku osobistego, to ten przedmiot majątkowy, wchodzący wcześniej w skład majątku wspólnego małżonków, stał się od momentu nabycia (zawarcia umowy darowizny) majątkiem osobistym Wnioskodawczyni w rozumieniu art. 33 pkt 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Przy czym okoliczność ta jedynie świadczy, że Wnioskodawczyni stała się właścicielem całego spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego przez zawarcie umowy darowizny, albowiem w momencie dokonania darowizny była już jego współwłaścicielem na prawach ustawowej wspólności małżeńskiej. Nie można nabyć własności do całego składnika majątku w przypadku, kiedy skutecznie nabyło się już udział w tym składniku wcześniej. Wnioskodawczyni umową darowizny nie nabyła powtórnie całego spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, gdyż w części należało już do niej od momentu nabycia do majątku wspólnego małżonków. Dokonano jedynie przesunięcia własności udziału męża do własności udziału małżonki (do osobistego majątku Wnioskodawczyni) w prawie stanowiącym wcześniej współwłasność majątkową małżonków.

Z analizy powyższych przepisów oraz przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika więc, że Wnioskodawczyni powinna rozpoznać następujące daty nabycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego:

• 15 kwietnia 1993 r. – Wnioskodawczyni nabyła udział ½ w ww. prawie w wyniku nabycia go do majątku wspólnego Wnioskodawczyni i jej małżonka,
• 30 października 2012 r. – Wnioskodawczyni nabyła udział ½ w ww. prawie w drodze zawarcia umowy darowizny, w której małżonek Wnioskodawczyni darował jej (za jej zgodą) do jej majątku osobistego ww. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego.
  
  

Zaaprobowanie poglądu Wnioskodawczyni, że spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego w całości nabyła w 1993 r. oznaczałoby, że udział w ww. prawie stanowił jej wyłączną własność, co oznaczałoby z kolei, że małżonek nie mógłby darować jej swojego udziału, gdyż to jej, a nie im wspólnie przysługiwałoby to prawo. Wysnucie takiego wniosku stoi w sprzeczności z całokształtem regulacji dotyczących majątkowej wspólności ustawowej, i oznaczałoby przyjęcie tezy, że małżonkowi Wnioskodawczyni nie przysługiwały żadne prawa majątkowe, gdyż te w pełni przysługiwały Wnioskodawczyni jako jego żonie. Natomiast współwłasność łączna oznacza, że własność tej samej rzeczy przysługuje kilku osobom. W przypadku małżonków o ustawowej wspólności majątkowej własność (współwłasność) przysługuje im obojgu, w równych udziałach. Podobnie orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z 16 września 2015 r. sygn. akt I SA/Sz 734/15.

Biorąc powyższe przepisy pod uwagę stwierdzić należy, że odpłatne zbycie przez Wnioskodawczynię w 2015 r. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w części odpowiadającej udziałowi nabytemu do majątku wspólnego w 1993 r. dokonane zostało po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego (1993 r.), w którym nastąpiło nabycie tego udziału w spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego i nie stanowi źródła przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi jednak, że Wnioskodawczyni ww. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nabyła również w udziale ½ w 2012 r. w drodze zawarcia umowy darowizny, to jego odpłatne zbycie przez Wnioskodawczynię 30 listopada 2015 r. w części nabytej w 2012 r. zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, dlatego też stanowi źródło przychodu określone w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stąd też podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do przywołanych przez Wnioskodawczynię wyroków, które zdaniem Wnioskodawczyni stanowią ugruntowaną linię orzeczniczą potwierdzającą jej stanowisko, należy stwierdzić, że wbrew twierdzeniu Wnioskodawczyni ww. orzeczenia nie stanowią „ugruntowanej linii orzeczniczej” odnośnie do nabycia udziału w nieruchomości wchodzącej w skład majątku wspólnego dorobkowego małżonków, bowiem istnieje wiele wyroków odmiennych od tego stanowiska. Dla przykładu można powołać się na następujące wyroki sądów administracyjnych: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 grudnia 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 1145/11, który został utrzymany w mocy przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 18 lutego 2014 r., sygn. akt II FSK 832/12, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 29 stycznia 2009 r., sygn. akt I SA/Gl 1061/08, który również został utrzymany w mocy przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 4 listopada 2010 r., sygn. akt II FSK 1054/09 oraz wyrok tego sądu z 3 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Gl 879/14, w którym oddalono skargę podatnika.

Ponadto wskazać należy, że żaden z przytoczonych wyroków, na które powołuje się Wnioskodawczyni, nie dotyczy kwestii nabycia udziału w nieruchomości (prawie) w wyniku darowizny nieruchomości (prawa) wchodzącej w skład wspólności ustawowej małżeńskiej przez jednego małżonka do majątku osobistego drugiego małżonka. W tym miejscu podkreślić należy, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z 16 września 2015 r. sygn. akt I SA/Sz 734/15 w sprawie tożsamej z rozpatrywaną podzielił stanowisko Organu stwierdzając, że darowizna nieruchomości z majątku wspólnego małżonków do majątku osobistego jednego z małżonków jest nabyciem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) – w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.