Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPP1-2.4512.186.2016.2.JO
z 25 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Pana (...) z dnia 21 listopada 2016 r. (data wpływu 22 listopada 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 stycznia 2017 r. (data wpływu 13 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności wniesienia wkładu niepieniężnego w formie udziału w Nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności wniesienia wkładu niepieniężnego w formie udziału w Nieruchomości. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 12 stycznia 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz własnego stanowiska.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

1. Wnioskodawca i jego Wspólnik

Wnioskodawca pozostaje osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, polskim rezydentem podatkowym dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych. Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej.

Wnioskodawca współpracuje z inną osobą fizyczną, która również prowadzi działalność gospodarczą. Wnioskodawca i wskazana osoba fizyczna pozostają między innymi związani umową spółki cywilnej, są także komandytariuszami w spółce komandytowej z siedzibą w Polsce („Spółka Komandytowa”).

2. Nieruchomość

Wnioskodawca nabył szereg nieruchomości w tym, w 2016 r., działkę w (...) („Nieruchomość”). Nabycie, stosownie do zawartego aktu notarialnego, zostało dokonane wraz ze Wspólnikiem Wnioskodawcy, w ten sposób, że Wnioskodawcy jak i Wspólnikowi przysługują w nieruchomości udziały w częściach równych. Stosownie do treści aktu notarialnego nabycie zostało dokonane na zasadzie surogacji za pieniądze stanowiące majątek osobisty. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego nabyta działka pozostaje przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i zagrodową.

3. Inne nieruchomości

Niezależnie od powyższego Wnioskodawca na innej posiadanej działce zrealizował budowę budynku mieszkalnego, który zamierza obecnie sprzedać.

4. Planowany aport nieruchomości

Wnioskodawca wraz ze Wspólnikiem postanowili, że Nieruchomość wykorzystają w działalności gospodarczej Spółki Komandytowej. W związku z tym Wnioskodawca planuje wniesienie, w drodze wkładu niepieniężnego, posiadanego udziału w Nieruchomości do Spółki Komandytowej.

W piśmie z dnia 12 stycznia 2017 r. stanowiącym uzupełnienie do wniosku, Wnioskodawca wskazał, że:

1. Rejestracja na VAT miała miejsce w związku z prowadzoną działalnością w zakresie produkcji siodeł oraz wyrobów skórzanych. Wnioskodawca ponadto w odrębnym wniosku o interpretację procedowanym pod sygnaturą (…) zwrócił się z zapytaniem o kwalifikację podatkową planowanej sprzedaży zbudowanego budynku mieszkaniowego.
2. Działka, o której mowa we wniosku nie była/nie jest wykorzystywana w prowadzonej przez Zainteresowanego działalności gospodarczej.
3. Zainteresowany nabył udział w działce w celu lokaty posiadanych nadwyżek kapitałowych.
4. Działka nie była wykorzystywana od chwili nabycia do momentu planowanego aportu.
5. Wnioskodawca przedkłada, że przedmiotem jego zapytania jest między innymi to czy przy dokonywaniu dostawy działki należy go traktować jako podatnika podatku od wartości dodanej, a więc czy dostawę działki należy traktować jako dokonywaną w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. W ocenie Wnioskodawcy, uwzględniając, że działka została zakupiona do majątku prywatnego, natomiast Wnioskodawca nie czynił na nabytą nieruchomość żadnych wydatków inwestycyjnych, dostawę gruntu należy traktować jako dokonywaną poza zakresem działalności gospodarczej.
6. Nieruchomość będzie wkładem Wnioskodawcy do Spółki Komandytowej. Stosownie do art. 123 § 1 ksh, komandytariusz uczestniczy w zysku spółki proporcjonalnie do jego wkładu rzeczywiście wniesionego do spółki, chyba że umowa spółki stanowi inaczej. Wnioskodawca nie otrzyma innej formy należności, niż wynikające ze stosunku uczestnictwa w Spółce Komandytowej. W efekcie, w ocenie Wnioskodawcy, należałoby przyjąć, że „należnością” za wniesiony udział jest równowartość kwoty, o którą zostanie podwyższony wkład do Spółki.
7. Działka nie była udostępniana osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych.
8. Wnioskodawca nie dokonywał czynności mających na celu uatrakcyjnienie działki i przygotowanie jej do wniesienia jako aport do spółki.
9. Działka nie była wykorzystywana w działalności zwolnionej od opodatkowania podatkiem od towarów i usług.
10. Na transakcji kupna-sprzedaży działki, w wyniku której Wnioskodawca nabył działkę nie naliczono podatku, w związku z tym Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo jego odliczenia.
11. Klasyfikacja działki w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i zagrodową oznacza, że plan dopuszcza zabudowę.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wniesienie przez Wnioskodawcę, w drodze wkładu niepieniężnego, udziału w Nieruchomości do Spółki Komandytowej będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a jeżeli tak to jaką stawką dostawa będzie opodatkowana (ew. czy transakcja będzie zwolniona z opodatkowania)?

Zdaniem Wnioskodawcy, wniesienie przez Wnioskodawcę udziału w Nieruchomości będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej i nie będzie zwolnione z podatku od towarów i usług.

Na gruncie art. 15 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zdaniem Wnioskodawcy, mimo że nabycie nieruchomości nastąpiło ze środków pochodzących z jego majątku osobistego, obecny aport powinien być traktowany jako dokonywany przez podatnika podatku od wartości towarów.

Nie jest bowiem podatnikiem podatku od towarów i usług tylko ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z dnia 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zdaniem Wnioskodawcy, zadeklarowanie przez niego że dokonując aportu działa on jako podatnik podatku od towarów i usług, determinuje konieczność opodatkowania transakcji.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, przy czym stosownie do art. 7 ust. 1 tejże ustawy przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Na gruncie powyższej definicji nieruchomość stanowi towar. Równocześnie zgodnie z uchwałą Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 24 października 2011 r. (I FPS 2/11) również zbycie udziału w towarze (np. zbycie udziału w nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę nieruchomości.

Wniesienie wkładu niepieniężnego do spółki osobowej prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania nieruchomością jak właściciel, a więc na gruncie ustawy o VAT, stanowi odpłatną dostawę towarów, a co za tym idzie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się z opodatkowania dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. A contrario, dostawa terenów niezabudowanych będących terenami budowlanymi podlega opodatkowaniu.

Na gruncie ustawy o VAT przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Mając na uwadze przedstawioną powyżej definicję, Nieruchomość jest terenem budowlanym w rozumieniu ustawy o VAT. W efekcie, zdaniem Wnioskodawcy, wniesienie udziału w tej nieruchomości w drodze wkładu niepieniężnego będzie podlegało opodatkowaniu według stawki podstawowej.

W piśmie z dnia 12 stycznia 2017 r. stanowiącym uzupełnienie do wniosku, Wnioskodawca dokonał uzupełnienia stanowiska własnego o poniższe informacje:

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na gruncie powyższego przepisu, nie budzi wątpliwości, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają wyłącznie takie czynności dokonywane przez osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, które są realizowane w ramach tej działalności. Poza zakresem opodatkowania pozostają zaś wszelkie transakcje realizowane w ramach tzw. zarządu majątkiem własnym.

Dla ustalenia granic pomiędzy działalnością gospodarczą a zarządem majątkiem własnym istotne jest przywołanie wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 (Słaby vs Minister finansów, Kuć vs Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie). W wyroku tym wskazano m.in., że:

• z orzecznictwa (TSUE) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (zob. wyrok z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie C-155/94 Wellcome Trust, Rec. s. I-3013, pkt 32);
• sama liczba i zakres transakcji sprzedaży (...) nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Wellcome Trust, pkt 37);
• okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego;
  
  

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że działalność gospodarcza w zakresie handlu nieruchomościami od zarządu majątkiem własnym odróżnia to czy podatnik podejmuje się aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych.

Na gruncie wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej nawet dokonywanie podziału gruntu w celu osiągnięcia wyższej ceny nie powoduje, że sprzedaż należy traktować, jako realizowaną w ramach działalności gospodarczej. Tymczasem Wnioskodawca w analizowanej sprawie nie dokonywał ani takiego podziału, ani też jakichkolwiek innych inwestycji w działki. Jego aktywność, w gruncie rzeczy, sprowadzała się wyłącznie do nabycia i utrzymywania gruntów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Sprzedaż, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Natomiast aport, to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aporty pieniężne), rzeczy lub prawa (aporty rzeczowe) oraz umiejętności, kompetencje techniczne, czy zawodowe.

Wniesienie wkładu wiąże się z przeniesieniem na spółkę wszelkich praw do przedmiotu wkładu, a więc także prawa własności, jeżeli przysługuje ono wspólnikowi.

W świetle wskazanych wyżej przepisów, należy stwierdzić, że wniesienie aportu (wkładu niepieniężnego) w postaci nieruchomości do spółki prawa handlowego lub cywilnego spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów, zawartej w art. 5 ust. 1 ustawy, a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, uznawane jest za sprzedaż, ponieważ dostawa ta odbywa się za wynagrodzeniem (wniesienie aportu spełnia przymiot odpłatności, istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów a otrzymanym wynagrodzeniem w formie udziałów), a jej efektem jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Podkreślić należy, że nie każda czynność która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Biorąc pod uwagę powyższe, nie zawsze wniesienie aportu rzeczowego stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT. Wnoszenie aportów nie stanowi takiej czynności przede wszystkim wówczas, gdy są one wnoszone przez podmioty niebędące podatnikami VAT lub przez podmioty będące, co prawda takimi podatnikami, lecz niedziałające jako podatnicy w odniesieniu do tej czynności.

W podobny sposób kwestie tę rozstrzygnął NSA w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, w odniesieniu do konkretnej czynności, że podmiot ten występował w charakterze podatnika VAT.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy Wnioskodawca w celu sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywania przez producentów, handlowców i usługodawców. Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 wskazał m.in., że zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. O tym, że dokonujący sprzedaży nieruchomości działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługobiorców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

Z powołanego wyżej orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jednoznacznie wynika, że rozstrzygnięcie, czy podmiot w związku z realizacją określonej czynności występuje w charakterze podatnika wymaga każdorazowo oceny okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

W świetle powołanych powyżej przepisów, dostawa gruntu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w sytuacji, gdy działaniom dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, że pozostaje on osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie produkcji siodeł oraz wyrobów skórzanych.

Wnioskodawca współpracuje z inną osobą fizyczną, która również prowadzi działalność gospodarczą. Wnioskodawca i wskazana osoba fizyczna pozostają m. in. związani umową spółki cywilnej, są także komandytariuszami w Spółce Komandytowej.

Wnioskodawca nabył w roku 2016 udział w Nieruchomości – działce w (...). W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przedmiotowa działka przeznaczona jest pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i zagrodową i dopuszczona jest na niej zabudowa. Na transakcji kupna-sprzedaży działki, w wyniku której Wnioskodawca nabył działkę nie naliczono podatku, w związku z tym Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo jego odliczenia. Stosownie do treści aktu notarialnego nabycie zostało dokonane na zasadzie surogacji za pieniądze stanowiące majątek osobisty, w celu lokaty posiadanych nadwyżek kapitałowych.

Wnioskodawca wraz ze Wspólnikiem postanowili, że Nieruchomość wykorzystają w działalności gospodarczej Spółki Komandytowej. W związku z tym Wnioskodawca planuje wniesienie, w drodze wkładu niepieniężnego, posiadanego udziału w Nieruchomości do Spółki Komandytowej. W ocenie Wnioskodawcy, „należnością” za wniesiony udział jest równowartość kwoty, o którą zostanie podwyższony wkład do Spółki.

Działka, o której mowa we wniosku nie była/nie jest wykorzystywana w prowadzonej przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej. Działka nie była wykorzystywana od chwili nabycia do momentu planowanego aportu. Wnioskodawca nie poczynił na nabytą nieruchomość żadnych wydatków inwestycyjnych, działka nie była udostępniana osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych. Ponadto, Wnioskodawca nie dokonywał czynności mających na celu uatrakcyjnienie działki i przygotowanie jej do wniesienia jako aport do Spółki Komandytowej, jego aktywność, w gruncie rzeczy, sprowadzała się wyłącznie do nabycia i utrzymywania gruntów.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy wniesienie przez niego, w drodze wkładu niepieniężnego, udziału w Nieruchomości do Spółki Komandytowej będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a jeżeli tak to jaką stawką dostawa będzie opodatkowana, bądź ewentualnie czy transakcja ta będzie zwolniona z opodatkowania?

Mając na uwadze przytoczone powyżej regulacje prawne oraz opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca w celu wniesienia aportem udziału opisanej Nieruchomości Spółki Komandytowej nie będzie działał w charakterze podatnika VAT, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy. Wskazuje na to okoliczność, że Wnioskodawca dokonał zakupu udziału w przedmiotowej Nieruchomości w celu lokaty posiadanych nadwyżek kapitałowych do majątku prywatnego. Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca nie była ona wykorzystywana w prowadzonej działalności gospodarczej, w tym także nie była ona udostępniana osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych. Przedstawiony opis sprawy nie wskazuje, aby Wnioskodawca angażował środki podobne dla handlowca, tzn. że nie podejmował on działań charakterystycznych dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami.

W tym miejscu zasadne jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), dotyczącego kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” – zdaniem TSUE – to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie miało miejsce, gdyż Wnioskodawca przeznaczył posiadaną nieruchomość do celów osobistych. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostaje fakt, że Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą, ponieważ nie angażował on tej nieruchomości dla potrzeb jej prowadzenia.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że wniesienie przez Wnioskodawcę aportem udziału w Nieruchomości do Spółki Komandytowej, stanowić będzie czynność wykonywaną w ramach zarządu majątkiem prywatnym i nie będzie nosić ona znamion działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a co za tym idzie Wnioskodawca nie będzie z tytułu tego aportu podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. W konsekwencji aport udziału ww. nieruchomości nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wniesienie aportem udziału w Nieruchomości do Spółki Komandytowej będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej i nie będzie zwolnione z podatku od towarów i usług – jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W kwestii skutków prawnych jakie wywołuje interpretacja indywidualna wydana dla Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że w myśl art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze, że wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez Pana (...), zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla jego wspólnika.

Tut. Organ nadmienia, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. W świetle powyższego tut. Organ zaznacza, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile projektowane zdarzenie przyszłe pokrywać się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja straci zatem swoją aktualność.

Ponadto, tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.