Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB4.4518.2.2016.2.JK2
z 23 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2016 r. (data wpływu 12 października 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 stycznia 2017 r. (data nadania 13 stycznia 2017 r., data wpływu 16 stycznia 2017 r.) na wezwanie z dnia 4 stycznia 2017 r. Nr 1462-IPPB4.4518.2.2016.1.JK2 (data nadania 4 stycznia 2017 r., data doręczenia 9 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów Ordynacji podatkowej w zakresie ustalenia ochrony prawnej w związku ze stwierdzeniem wygaśnięcia interpretacji indywidualnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącego ustalenia ochrony prawnej w związku ze stwierdzeniem wygaśnięcia interpretacji indywidualnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 4 stycznia 2017 r. Nr 1462-IPPB4.4518.2.2016.1.JK2 (data nadania 4 stycznia 2017 r., data doręczenia 9 stycznia 2017 r.), tut. organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie zdarzenia przyszłego.

Pismem z dnia 12 stycznia 2017 r. (data nadania 13 stycznia 2017 r., data wpływu 16 stycznia 2017 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 11 stycznia 2016 r. Wnioskodawczyni złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty rekompensaty będącej odszkodowaniem.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, wydał w dniu 1 marca 2016 r. interpretację indywidualną Nr IPPB4/4511-13/16-4/JK2, w której uznał stanowisko Wnioskodawczyni za prawidłowe, to znaczy, że Wnioskodawczyni korzysta ze zwolnienia z opodatkowania Rekompensaty.

Wnioskodawczyni w dniu 31 marca 2016 r. złożyła zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu PIT-37 uwzględniając w rozliczeniu zwolnienie z opodatkowania rekompensaty potwierdzone interpretacją indywidualną Nr IPPB4/4511-13/16-4/JK2.

W dniu 28 września 2016 r. Wnioskodawczyni otrzymała list polecony z postanowieniem Nr IPPB4/4511-13/16-6/W/JK2 z dnia 23 września 2016 r. wydanym przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, stwierdzającego z urzędu wygaśnięcie interpretacji indywidualnej Nr IPPB4/4511-13/16-4/JK2 z dnia 1 marca 2016 r. w związku z wydaniem przez Ministra Finansów w dniu 23 czerwca 2016 r. interpretacji ogólnej Nr DD3.8201.1.2016.MCA oraz stwierdzające, że stanowisko zawarte w wydanej interpretacji indywidualnej, potwierdzającej zwolnienie z opodatkowania rekompensaty, jest niezgodne z interpretacją ogólną Ministra Finansów z dnia 23 czerwca 2016 r. Nr DD3.8201.1.2016.MCA.

W uzupełnieniu z dnia 12 stycznia 2017 r. (data wpływu 16 stycznia 2017 r.) Wnioskodawczyni wskazała, że interpretacja indywidualna Nr IPPB4/4511-13/16-4/JK2 z dnia 1 marca 2016 r. wydana została na podstawie wniosku złożonego w dniu 11 stycznia 2016 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty rekompensaty będącej odszkodowaniem. Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 11 lutego 2016 r. Nr IPPB4/4511-13/16-2/JK2, tut. organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego. Pismem z dnia 18 lutego 2016 r. Wnioskodawczyni uzupełniła powyższe w terminie. We z dnia 11 stycznia 2016 r. wniosku i uzupełnieniu z dnia 18 lutego 2016 r. przedstawiono następujący stan faktyczny:

„Z dniem 31 stycznia 2015 roku została rozwiązana z Wnioskodawczynią umowa o pracę z Pracodawcą - X C S.A. Podstawą prawną rozwiązania umowy o pracę było porozumienie stron w związku z ustawą z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników z powodu racjonalizacji zatrudnienia u Pracodawcy. Rozwiązanie nastąpiło wyłącznie z przyczyn niedotyczących pracowników w oparciu o Regulamin Programu Dobrowolnych Odejść w X C S.A. W związku z rozwiązaniem umowy o pracę Wnioskodawczyni otrzymała odprawę pieniężną w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia zgodnie z art. 8 ustawy z 2003 roku oraz Rekompensatę zgodnie z Regulaminem Programu Dobrowolnych Odejść. Od tych świadczeń został potrącony podatek dochodowy od osób fizycznych.

Rekompensata wypłacona na podstawie Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść w X C S.A. była dodatkowym, jednorazowym świadczeniem pieniężnym przysługującym pracownikowi w związku z rozwiązaniem umowy o pracę w ramach tego Programu. Zgodnie z § 4 ust. 4 Regulaminu wysokość rekompensaty była uzależniona od rodzaju posiadanego przez pracownika na dzień 31 stycznia 2015 roku uprawnienia wynikającego z gwarancji zatrudnienia, przysługującego na podstawie § 3 Paktu Gwarancji Pracowniczych w dniu 2 września 2013 roku. Pakt Gwarancji Pracowniczych stanowi umowę dotyczącą Gwarancji Pracowniczych i Socjalnych dla pracowników zatrudnionych przez Zakłady X C S.A. oraz dla pracowników zatrudnionych przez Spółki Grupy X C pomiędzy X C S.A., X S.A a związkami zawodowymi, będącymi stroną Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników zatrudnionych przez Zakłady X C Spółka Akcyjna. Podstawą zawarcia Paktu, zgodnie z § 1 ust. 2 jest art. 59 ust. 2 Konstytucji RP, art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 roku o komercjalizacji i prywatyzacji ( Dz. U. 2002 Nr 171 poz. 1397, z późn. zm.) w związku z ustawą... i w związku z tym jest źródłem prawa pracy w rozumieniu art. 9 § 1 K.p. Zgodnie z § 3 pkt 1 Paktu, Gwarancja Zatrudnienia oznacza, że pracodawcy nie będą wypowiadać umów o pracę pracownikom z przyczyn niedotyczących pracowników, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Natomiast zgodnie z § 3 pkt 4 Paktu „w przypadku naruszenia przez pracodawcę Gwarancji Zatrudnienia, pracodawca zobowiązuje się wypłacić na rzecz pracownika, któremu naruszono Gwarancję Zatrudnienia, jednorazowe odszkodowanie w wysokości równej iloczynowi liczby miesięcy pozostających do końca okresu Gwarancji Zatrudnienia, liczonych od dnia rozwiązania umowy o pracę i miesięcznego wynagrodzenia pracownika obliczonego jak wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy. Otrzymania Rekompensata jest odszkodowaniem”. Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że wypłata rekompensaty będącej odszkodowanie nastąpiła w dwóch terminach: 10 lutego 2015 r. i 28 stycznia 2016 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 14m § 1 pkt 2 oraz art. 14m § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej (Dz. U. z 2015 r., poz. 643, z póź. zm.) Wnioskodawczyni przy rozliczeniu podatku od dochodów osiągniętych w 2016 r. (PIT-37) zwolniona jest z obowiązku zapłaty podatku od osiągniętego dochodu w zakresie wypłaty rekompensaty będącej odszkodowaniem w 2016 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wygaśnięcie interpretacji indywidualnej z urzędu, w związku z wydaniem przez Ministra Finansów interpretacji ogólnej w trakcie roku 2016, za który Wnioskodawczyni rozlicza podatek dochodowy od osób fizycznych w okresach rocznych skutkuje zwolnieniem z obowiązku zapłaty podatku od osiągniętego dochodu w zakresie wypłaty rekompensaty będącej odszkodowaniem w 2016 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń.

Na podstawie art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Natomiast w myśl art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym.

Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Natomiast, stosownie do art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych w celu zapewnienia jednolitości wydawanych wiążących interpretacji i usprawnienia obsługi wnioskodawców może, w drodze rozporządzenia, upoważnić podległe organy do wydawania interpretacji indywidualnych w jego imieniu i w ustalonym zakresie określając jednocześnie właściwość rzeczową i miejscową upoważnionych organów.

Wskazać należy, że na podstawie art. 14b § 2 Ordynacji podatkowej wniosek o interpretację indywidualną może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych.

Z przepisów art. 14b-14f Ordynacji podatkowej wynika, że interpretacja indywidualna wydawana jest tylko na wniosek zainteresowanego i wyłącznie w jego indywidualnej sprawie. Zawiera ona ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny w odniesieniu do konkretnego, przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego, dotyczącego wnioskodawcy. Podkreślenia wymaga fakt, że wnioskodawcą występującym o wydanie interpretacji może być zarówno osoba fizyczna, osoba prawna jak i jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, jeżeli tylko wykaże, że jest zainteresowana w sprawie, a rozstrzygana kwestia dotyczy jej indywidualnie.

Podstawową funkcją, jaką spełniają indywidualne interpretacje przepisów prawa podatkowego, jest ich funkcja ochronna.

Zgodnie z art. 14k § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2016 r., poz. 613, z późn. zm.), zastosowanie się do interpretacji indywidualnej przed jej zmianą, stwierdzeniem jej wygaśnięcia lub przed doręczeniem organowi podatkowemu odpisu prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną nie może szkodzić wnioskodawcy, jak również w przypadku nieuwzględnienia jej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej.

Na mocy art. 14m § 1 tej ustawy, zastosowanie się do interpretacji, która następnie została zmieniona, której wygaśnięcie stwierdzono lub która nie została uwzględniona w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej, powoduje zwolnienie z obowiązku zapłaty podatku w zakresie wynikającym ze zdarzenia będącego przedmiotem interpretacji, jeżeli:

1. zobowiązanie nie zostało prawidłowo wykonane w wyniku zastosowania się do interpretacji, która uległa zmianie, lub interpretacji nieuwzględnionej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej oraz
2. skutki podatkowe związane ze zdarzeniem, któremu odpowiada stan faktyczny będący przedmiotem interpretacji, miały miejsce po opublikowaniu interpretacji ogólnej albo po doręczeniu interpretacji indywidualnej.
   
   

Zgodnie z art. 14m § 2 Ordynacji podatkowej, zwolnienie, o którym mowa w powyższym przepisie, obejmuje:

1. w przypadku rocznego rozliczenia podatków - okres do końca roku podatkowego, w którym opublikowano zmienioną interpretację ogólną, doręczono zmienioną interpretację indywidualną lub stwierdzono jej wygaśnięcie albo doręczono organowi podatkowemu odpis orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną ze stwierdzeniem jego prawomocności;
2. w przypadku kwartalnego rozliczenia podatków - okres do końca kwartału, w którym opublikowano zmienioną interpretację ogólną, doręczono zmienioną interpretację indywidualną lub stwierdzono jej wygaśnięcie albo doręczono organowi podatkowemu odpis orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną ze stwierdzeniem jego prawomocności, oraz kwartał następny;
3. w przypadku miesięcznego rozliczenia podatków - okres do końca miesiąca, w którym opublikowano zmienioną interpretację ogólną, doręczono zmienioną interpretację indywidualną lub stwierdzono jej wygaśnięcie albo doręczono organowi podatkowemu odpis orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną ze stwierdzeniem jego prawomocności, oraz miesiąc następny.
4. w przypadku rocznego rozliczenia podatków - okres do końca roku podatkowego, w którym opublikowano zmienioną interpretację ogólną, doręczono zmienioną interpretację indywidualną lub stwierdzono jej wygaśnięcie albo doręczono organowi podatkowemu odpis orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną ze stwierdzeniem jego prawomocności
   
   

Jak wynika z powołanych unormowań, zastosowanie się do interpretacji przepisów prawa podatkowego przed stwierdzeniem wygaśnięcia interpretacji indywidualnej nie może szkodzić wnioskodawcy. Zasada ta służy realizacji funkcji gwarancyjnej interpretacji indywidualnych. Jej szczególnym przejawem jest zwolnienie z obowiązku zapłaty podatku w zakresie wynikającym ze zdarzenia będącego przedmiotem interpretacji. Na mocy art. 14m § 1 Ordynacji podatkowej w przypadku stwierdzenia wygaśnięcia interpretacji indywidualnej, zwolnienie takie jest uzależnione od łącznego zaistnienia następujących przesłanek:

1. zastosowano się do interpretacji, której wygaśnięcie stwierdzono,
2. zastosowanie się do tej interpretacji spowodowało, że zobowiązanie podatkowe nie zostało prawidłowo wykonane,
3. skutki podatkowe związane ze zdarzeniem, któremu odpowiada sytuacja faktyczna będąca przedmiotem interpretacji indywidualnej miały miejsce miejsce po opublikowaniu interpretacji ogólnej albo po doręczeniu interpretacji indywidualnej.
   
   

Należy przy tym podkreślić, że zgodnie z przepisem art. 4 ustawy – Ordynacja podatkowa, obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach.

Natomiast w myśl art. 5 Ordynacji podatkowej, zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego. Pojęcie podatku zostało zdefiniowane w treści art. 6 tej ustawy jako publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej, przy czym stosownie do art. 3 pkt 3 lit. a) tej ustawy, ilekroć jest w niej mowa o podatkach - rozumie się przez to również zaliczki na podatki.

W analizowanym przypadku zastosowaniem się do interpretacji indywidualnej z dnia 1 marca 2016 r., tj. zachowaniem się zgodnie z tym rozstrzygnięciem, był brak podatku dochodowego od rekompensaty otrzymanej w dniu 28 stycznia 2016 r. Takie zastosowanie się do ww. interpretacji spowodowało, że zobowiązanie podatkowe nie zostało prawidłowo wykonane, co na tym etapie potwierdza postanowienie z dnia 23 września 2016 r. Nr IPPB4/4511-13/16-6/W/JK2 o stwierdzeniu wygaśnięcia interpretacji indywidualnej.

Należy wyjaśnić, że wypłacona rekompensata stanowi dla Wnioskodawczyni przychód ze stosunku pracy, od którego płatnik był zobowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Skoro rekompensata została wypłacona w dniu 28 stycznia 2016 r., to skutek podatkowy z tego tytułu powstał w tym dniu, a zaliczka na podatek dochodowy powinna być odprowadzona do 20 lutego 2016 r.

Zatem skutek podatkowy, doręczenie interpretacji indywidualnej z dnia 1 marca 2016 r. miał miejsce po dacie otrzymania przez Wnioskodawczynię w dniu 28 stycznia 2016 r. rekompensaty, tj. po dacie zaistnienia zdarzenia, odpowiadającego sytuacji faktycznej będącej przedmiotem tej interpretacji. Skutki podatkowe tego zdarzenia – rozumiane w tym przypadku jako powstanie obowiązku podatkowego związanego z otrzymaniem przychodu z tytułu stosunku pracy (art. 12 w zw. z art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) – wystąpiły zatem zarówno przed doręczeniem interpretacji indywidualnej jak i przed opublikowaniem interpretacji ogólnej.

Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie, stwierdzić należy, że nie zostały spełnione wszystkie przesłanki zwolnienia z obowiązku zapłaty podatku w zakresie wynikającym ze zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem interpretacji, określone w art. 14m § 1 Ordynacji podatkowej.

Podsumowując, rekompensatę wypłaconą w dniu 28 stycznia 2016 r. Wnioskodawczyni powinna uwzględnić w zeznaniu podatkowym za rok podatkowy 2016, które należy złożyć do 30 kwietnia 2017 r.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. Ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.