Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPP1.4512.858.2016.2.AZb
z 12 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 października 2016 r. (data wpływu pocztą elektroniczną ePUAP 31 października 2016 r.), uzupełnionym pismem z 27 grudnia 2016 r. (data wpływu 27 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT nieodpłatnego przekazania (darowizny) Znaków oraz określenia podstawy opodatkowania nieodpłatnego przekazania Znaków – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2016 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT nieodpłatnego przekazania (darowizny) Znaków oraz określenia podstawy opodatkowania nieodpłatnego przekazania Znaków.

Wniosek został uzupełniony pismem z 27 grudnia 2016 r. (data wpływu 27 grudnia 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 16 grudnia 2016 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) prowadzi działalność w zakresie instalacji solarnych i fotowoltaicznych. Wnioskodawca jest spółką kapitałową podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: ,,CIT’) na terytorium RP oraz jest czynnym podatnikiem VAT, a na dzień sporządzenia niniejszego wniosku, w ramach prowadzonej działalności, Spółka wykonuje głównie czynności opodatkowane podatkiem VAT. Spółka w prowadzonej działalności gospodarczej wytworzyła i posługuje się znakami towarowymi słownymi i słowno-graficznymi (dalej: jako „Znaki”), które są w trakcie rejestracji w Urzędzie Patentowym RP oraz w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM). W związku z prowadzonymi pracami badawczo- rozwojowymi, planowanymi inwestycjami w budowę zakładu produkcyjnego, a także z rozwojem eksportu, zaistniała konieczność zreorganizowania i usystematyzowania zasad wykorzystywania Znaków. Spółka rozważa przeniesienie Znaków do spółki komandytowej, w której będzie jednym z komandytariuszy. Znaki będą używane w Spółce komandytowej na cele prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, a przewidywany okres ich używania będzie dłuższy niż 1 rok. Dzięki zarządzaniu Znakami, przez odrębny podmiot, dla którego będzie to zasadniczy przedmiot działalności, możliwe będzie wzmocnienie pozytywnego wizerunku Spółki na rynku, a przez to zwiększenie jej przychodów. Założeniem jest, aby Spółka komandytowa po nabyciu Znaków, zarządzała tymi Znakami oraz oddawała te Znaki do odpłatnego korzystania Spółce i innym podmiotom powiązanym. Spółka komandytowa będzie także mogła oddawać te Znaki do używania kontrahentom Spółki, w zakresie niezbędnym do realizacji celów biznesowych oraz celów marketingowych, związanych ze współpracą Spółki z tymi kontrahentami. W celu osiągnięcia powyższego, Spółka zamierza przekazać Spółce komandytowej Znaki w drodze darowizny tych praw (nieodpłatne przekazanie). Spółka komandytowa nie dokona, ani nie będzie zobowiązana do dokonania na rzecz Spółki żadnego świadczenia wzajemnego z tytułu uzyskania Znaków w drodze darowizny, ani w chwili otrzymania tej darowizny, ani w przyszłości. Spółka uzyska wycenę niezależnego rzeczoznawcy, ustalającą wartość rynkową Znaków przenoszonych w drodze darowizny do Spółki komandytowej. Umowa darowizny będzie określała wartość przenoszonych w ramach darowizny Znaków w wysokości ich wartości rynkowej ustalonej przez rzeczoznawcę. Wnioskodawca i inne spółki powiązane będą wykorzystywały przedmiotowe Znaki w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku z 27 grudnia 2016 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. Spółka prowadzi działalność gospodarczą od roku 2009 (data wpisu do rejestru przedsiębiorców 29 kwietnia 2009).
   
2. Spółka jest podatnikiem podatku VAT od roku 2009 z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek - dokonywanie sprzedaży opodatkowanej.
   
3. W momencie wytworzenia Znaków, Spółka była zarejestrowanym podatnikiem VAT.
   
4. Znaki zostały wytworzone w celu wyróżnienia produktów i usług Spółki na tle konkurencji. Znaki te są wykorzystywane do oznaczania oferowanych instalacji OZE (odnawialne źródła energii - m.in. energia solarna, fotowoltaiczna) wytwarzanych na zlecenie Spółki przez innych producentów (krajowych i zagranicznych). Znaki umieszczane są na wszystkich materiałach reklamowych, ulotkach produktowych, ofertach, stronie internetowej.
   
5. Znaki towarowe zostały wytworzone przez Spółkę w roku 2009.
   
6. Znaki zostały wytworzone w celu oznaczania oferowanych towarów i usług. Znaki miały za zadanie zapewnienie rozpoznawania produktów Spółki i wyróżnienie się na tle konkurencji.
   
7. Spółka wykorzystuje Znaki do oznaczania produktów, zamieszcza Znak na stronie internetowej, ulotkach reklamowych, i innych materiałach.
   
8. Spółka wytworzyła Znaki samodzielnie. Wydatki bezpośrednio związane ze Znakami, jakie zostały poniesione to koszty opłat związanych z zarejestrowaniem Znaków w Urzędzie Patentowych oraz koszt reprezentowania w tym procesie przez Rzecznika Patentowego.
   
9. Znaki zostały wytworzone przy wykorzystaniu techniki komputerowej. Pierwotny wizja wyglądu Znaków zaproponowana przez Zarządu Spółki w wyniku kolejnych ewaluacji kolorów, czcionki i kształtu symbolu … doprowadził do powstania ostatecznej wersji używanego obecnie Znaku.
   
10. Z uwagi na sposób wytworzenia Znaków, Spółka odliczyła jedynie podatek VAT wydatków poniesionych na usługi Rzecznika Patentowego.
    
11. Spółka nie korzystała z usług firm zewnętrznych przy wytworzeniu Znaków. Fakturami VAT udokumentowano koszty usług Rzecznika Patentowego, który uczestniczy w procesie rejestracji Znaków.
    
12. Zdaniem Spółki przekazanie Znaków do powiązanego podmiotu będzie służyło celom prowadzonej działalności gospodarczej Spółki. Przeniesienie Znaków do odrębnego podmiotu prowadzić będzie do należytego zarządzania Znakami, nadzorowania ich właściwego wykorzystywania przez licencjobiorców, monitorowanie korzystania ze Znaków przez nieuprawnione podmioty. Nadużycia w tym obszarze, poprzez podszywanie się pod wyroby Spółki, mogłoby prowadzić do nadszarpnięcia wizerunku Spółki, jako dostawcy produktów o wysokiej jakości wykonania i parametrach użytkowych. Brak działań w tym obszarze mógłby się przełożyć się na zmniejszenia przychodów Spółki.
    Jest to tym bardziej istotne, gdyż aktualnie Spółka koncentruje swoje działania na rozszerzeniu działalności na nowe rynki zagraniczne. W tym celu Spółka pozyskuje środki z UE na internacjonalizację MŚP. Spółka rozważa także prowadzenie sprzedaży swoich produktów przez sieć franczyzobiorców, którzy działali by w oparciu o wypracowane przez Spółkę doświadczenie w oferowaniu produktów OZE.
    Zdaniem Spółki, zarządzanie Znakami przez odrębny podmiot, dla którego będzie to główny przedmiot działalności, w istotny sposób powinno przełożyć się na rozpoznawalność Spółki i jej produktów, a przez to na zwiększenie przychodów Spółki.
    
    
    

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy przekazanie nieodpłatnie (darowizna) Znaków, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT?
2. W przypadku odpowiedzi negatywnej na pytanie pierwsze, czy podstawę opodatkowania usługi polegającej na przekazaniu nieodpłatnie Znaków, będą stanowić zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, koszty świadczenia tej usługi poniesione przez podatnika?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Pytanie nr 1.

Stosownie do regulacji art. 5 ust. 1 ustawy VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej jest świadczeniem usług. Istotnym dla celów opodatkowania podatkiem VAT jest „odpłatność”. Natomiast przepisy art. 8 ust. 2 pkt 2 ww. za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. Zatem zgodnie z końcową częścią przepisu dla ustalenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Należy zatem stwierdzić, iż opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością. Z kolei przez usługi związane z prowadzeniem działalności gospodarczej należy rozumieć te usługi, które są wykonywane nieodpłatnie w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej i funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa podmiotu. Do usług związanych z działalnością gospodarczą należy zaliczyć usługi, których świadczenie jest konieczne dla działalności gospodarczej podatnika lub które stanowią pożądane uzupełnienie działalności gospodarczej podatnika. W szczególności, za usługi związane z działalnością gospodarczą podatnika należy uznać usługi, które mają lub mogą mieć wpływ m.in. na:

• przyszłe obroty przedsiębiorstwa,
• zyski przedsiębiorstwa,
• wizerunek przedsiębiorstwa,
• odbiór przedsiębiorstwa przez kontrahentów obecnych lub potencjalnych,
• efektywność i skuteczność sprzedaży.
  
  

W tym więc aspekcie winny być rozpatrywane działania podejmowane przez podmiot. Dodatkowo na gruncie przepisów o podatku dochodowym przychody uzyskiwane z udostępniania Znaków, z uwagi na opodatkowanie dochodu spółki komandytowej na poziomie wspólników, spowoduje przysporzenie dochodu Wnioskodawcy z działalności gospodarczej. Zdaniem Wnioskodawcy przekazanie Znaków w formie darowizny na rzecz Spółki komandytowej, następuje w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą i do celów tej działalności. Przeniesienie praw ochronnych do Znaków może bowiem prowadzić do efektywniejszego wykorzystania Znaków w prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Dzięki zarządzaniu Znakami, pod którymi Spółka prowadzi działalność, przez odrębny podmiot, dla którego będzie to zasadniczy przedmiot działalności, możliwe jest wzmocnienie pozytywnego wizerunku Spółki i jej produktów na rynku, a przez to zwiększenie jej przychodów. Tym samym nieodpłatne przekazanie Znaków opisane w niniejszym wniosku nie podlega podatkowi VAT.

Pytanie nr 2.

W przypadku zakwalifikowania niniejszej darowizny Znaków jako czynności opodatkowanej podatkiem VAT, do określenia podstawy opodatkowania zdaniem Spółki zastosowanie znajdzie przepis art. 29a ust. 5 ustawy VAT. Wskazano tam, iż w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Zdaniem Wnioskodawcy pod pojęciem kosztu świadczenia usługi poniesionej przez podatnika należy rozumieć wydatki związane z utworzeniem (opracowanie graficzne znaku) i zarejestrowaniem Znaku, a więc te wydatki które bezpośrednio zostały wydatkowane na utworzenie znaku, a przy nabyciu których podatnik miał prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zatem za podstawę opodatkowania można przyjąć wartość, ustaloną w oparciu o poniesione wydatki na wytworzenie znaku, z wyłączeniem wydatków przy których podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia. Przy tak określanej podstawie opodatkowania nie jest istotna cena rynkowa danej usługi z dnia dokonania darowizny, lecz koszt wytworzenia Znaku z dnia jego rejestracji. Ustalając podstawę opodatkowania usługi polegającej na przekazaniu w formie darowizny Znaku należy uwzględnić jedynie koszty faktycznie poniesione przez podatnika w celu wytworzenia i rejestracji tego Znaku, które dawały prawo do odliczenia podatku naliczonego. Podstawą opodatkowania będzie kwota stanowiąca sumę kosztów poniesionych w przeszłości, a związanych z wytworzeniem Znaku, w tym z ustanowieniem prawa ochronnego (np. koszty usług graficznych, koszty rejestracji znaku). Do tak ustalonej podstawy opodatkowania nie wlicza się kosztów związanych z całokształtem działalności gospodarczej Spółki, zwłaszcza, kosztów które miały miejsce już po rejestracji Znaku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na ścisłe powiązanie tematyki poruszanej we wniosku, tut. organ postanowił ująć kwestie dotyczące dwóch zdarzeń przyszłych w jednej interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 2 pkt 22 ww. ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

W przytoczonych przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1, ze zm.). Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów i tym samym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jak wynika z powyższego darowizna jest umową cywilnoprawną, cechującą się nieodpłatnością oraz przysporzeniem majątkowym tylko jednej ze stron umowy.

W przypadku przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych w drodze darowizny, dotychczasowy właściciel przenosi na nabywcę prawo do tych wartości.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie (za wynagrodzeniem). Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane nieodpłatne z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług, a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne przekazanie towarów i nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Zatem interpretując ww. art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, stwierdzić należy, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony, to wówczas takie świadczenie usług będzie nieopodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Analizując natomiast treść powołanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, należy zauważyć, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów.

Zwrócić przy tym należy uwagę, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą.

Natomiast pojęcie działalności gospodarczej zostało zawarte – dla celów podatku od towarów i usług – w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec powyższego działalność gospodarcza obejmuje elementy składające się na jej przedmiot, tj. zarobkową działalność wytwórczą, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, działalność rolników i osób wykonujących wolne zawody a także działalność zawodową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

Dla ustalenia, czy ww. nieodpłatne świadczenie podlega opodatkowaniu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Przez nieodpłatne usługi służące do celów działalności podatnika należy rozumieć takie, które są wykonywane bez wynagrodzenia, ale w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Świadczenie ich ma dominujący charakter w stosunku do korzyści osiąganej w tym przypadku przez odbiorcę tych świadczeń.

Na podstawie art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1410 ze zm.) – znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

W myśl art. 120 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej – znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Na podstawie art. 153 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej – przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Prawo ochronne na znak towarowy może zostać, na wniosek uprawnionego, przedłużone, w drodze decyzji, dla wszystkich lub części towarów na kolejne okresy dziesięcioletnie – art. 153 ust. 3 ustawy Prawo własności przemysłowej.

Prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym o określonej przepisami ustawy Prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności.

Prawo znaków towarowych to przepisy należące do działu prawa własności intelektualnej, jakim jest prawo własności przemysłowej. Znakiem towarowym są wszelkie znaki, oznaczenia, symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową.

Znak towarowy oznacza pochodzenie, gdy wskazuje, że opatrzone tym znakiem towary lub usługi pochodzą z tego samego źródła (gwarantującego i kontrolującego ich jakość). Funkcja jakościowa znaku towarowego polega na informowaniu przez znak, że wszystkie opatrzone nim towary lub usługi są takiej samej jakości. Funkcję reklamową wypełnia znak, jeśli zachęca on do zakupu opatrzonych tym znakiem towarów lub usług. A tak się dzieje, jeśli klienci z danym znakiem towarowym kojarzą dobrą jakość towarów lub usług lub też znak ten przyciąga uwagę klientów – wywołuje u nich pozytywne skojarzenia lub w inny sposób pozytywnie oddziaływa. Funkcję reklamową przede wszystkim realizują renomowane znaki towarowe.

Należy zauważyć, że wartość znaku towarowego mieści się w kategorii „wartości niematerialnych i prawnych”, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Wynika z tego, że przeniesienie wartości ww. znaku zalicza się do świadczenia usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) prowadzi działalność w zakresie instalacji solarnych i fotowoltaicznych. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Spółka w prowadzonej działalności gospodarczej wytworzyła i posługuje się znakami towarowymi słownymi i słowno-graficznymi (dalej: jako „Znaki”), które są w trakcie rejestracji w Urzędzie Patentowym RP oraz w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM). W związku z prowadzonymi pracami badawczo-rozwojowymi, planowanymi inwestycjami w budowę zakładu produkcyjnego, a także z rozwojem eksportu, zaistniała konieczność zreorganizowania i usystematyzowania zasad wykorzystywania Znaków.

Spółka rozważa przeniesienie Znaków do spółki komandytowej, w której będzie jednym z komandytariuszy. Znaki będą używane w Spółce komandytowej na cele prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, a przewidywany okres ich używania będzie dłuższy niż 1 rok. Dzięki zarządzaniu Znakami, przez odrębny podmiot, dla którego będzie to zasadniczy przedmiot działalności, możliwe będzie wzmocnienie pozytywnego wizerunku Spółki na rynku, a przez to zwiększenie jej przychodów. Założeniem jest, aby Spółka komandytowa po nabyciu Znaków, zarządzała tymi Znakami oraz oddawała te Znaki do odpłatnego korzystania Spółce i innym podmiotom powiązanym. Spółka komandytowa będzie także mogła oddawać te Znaki do używania kontrahentom Spółki, w zakresie niezbędnym do realizacji celów biznesowych oraz celów marketingowych, związanych ze współpracą Spółki z tymi kontrahentami.

W celu osiągnięcia powyższego, Spółka zamierza przekazać Spółce komandytowej Znaki w drodze darowizny tych praw (nieodpłatne przekazanie). Spółka komandytowa nie dokona, ani nie będzie zobowiązana do dokonania na rzecz Spółki żadnego świadczenia wzajemnego z tytułu uzyskania Znaków w drodze darowizny, ani w chwili otrzymania tej darowizny, ani w przyszłości. Wnioskodawca i inne spółki powiązane będą wykorzystywały przedmiotowe Znaki w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia opodatkowania darowizny znaków towarowych do spółki komandytowej.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że znak towarowy mieści się w kategorii wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Zatem nieodpłatne przekazanie (darowizna) znaku towarowego zalicza się do świadczenia usług. Wnioskodawca dla czynności darowizny (nieodpłatnego przekazania) znaków towarowych będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Znaki zostały bowiem wytworzone w ramach tej działalności i były w tej działalności wykorzystywane.

Należy również podkreślić, że analiza przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa podatkowego pozwala stwierdzić, że darowizna (nieodpłatne przekazanie) przez Wnioskodawcę znaków towarowych na rzecz spółki komandytowej, w której będzie jednym z komandytariuszy, nie będzie miała związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz przepisy ustawy o VAT stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie nie można uznać, że darowizna znaków towarowych spółce komandytowej będzie wpisywała się w cel prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności. Wbrew temu co twierdzi Wnioskodawca darowizna ta nie będzie miała bezpośredniego wpływu na działalność gospodarczą Wnioskodawcy lecz na działalność gospodarczą spółki komandytowej, która tymi znakami będzie zarządzać. Aby uznać coś za związane z działalnością gospodarczą związek ten musi być ścisły i bezpośredni, czego w przedmiotowej sprawie brak, gdyż po przekazaniu znaków do spółki, to ta spółka jako odrębny od Wnioskodawcy podmiot i odrębny od Wnioskodawcy podatnik będzie wykorzystywała te znaki w swojej działalności gospodarczej poprzez zarządzanie nimi, a nie Wnioskodawca.

Wnioskodawca wskazał, że jego zdaniem przekazanie Znaków do powiązanego podmiotu będzie służyło celom prowadzonej działalności gospodarczej Spółki. Przeniesienie Znaków do odrębnego podmiotu prowadzić będzie do należytego zarządzania Znakami, nadzorowania ich właściwego wykorzystywania przez licencjobiorców, monitorowanie korzystania ze Znaków przez nieuprawnione podmioty. Nadużycia w tym obszarze, poprzez podszywanie się pod wyroby Spółki, mogłoby prowadzić do nadszarpnięcia wizerunku Spółki, jako dostawcy produktów o wysokiej jakości wykonania i parametrach użytkowych. Brak działań w tym obszarze mógłby się przełożyć się na zmniejszenia przychodów Spółki.

Jest to tym bardziej istotne, gdyż aktualnie Spółka koncentruje swoje działania na rozszerzeniu działalności na nowe rynki zagraniczne. W tym celu Spółka pozyskuje środki z UE na internacjonalizację MŚP. Spółka rozważa także prowadzenie sprzedaży swoich produktów przez sieć franczyzobiorców, którzy działali by w oparciu o wypracowane przez Spółkę doświadczenie w oferowaniu produktów OZE. Zdaniem Spółki, zarządzanie Znakami przez odrębny podmiot, dla którego będzie to główny przedmiot działalności, w istotny sposób powinno przełożyć się na rozpoznawalność Spółki i jej produktów, a przez to na zwiększenie przychodów Spółki.

W ocenie tut. Organu, przedstawione okoliczności sprawy wręcz potwierdzają, że darowizna znaków towarowych do spółki komandytowej będzie jednak stanowiła przekazanie na cel niezwiązany z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy lecz z działalnością gospodarczą spółki. To bowiem spółka komandytowa w ramach planowanej w przyszłości działalności będzie wykorzystywać bezpośrednio te znaki towarowe – sam Wnioskodawca wskazał, że zarządzanie znakami będzie stanowiło główny przedmiot działalności spółki. Fakt, że Wnioskodawca będzie komandytariuszem w tej spółce nie zmienia faktu, że na gruncie ustawy o VAT spółka komandytowa będzie odrębnym od Wnioskodawcy podatnikiem VAT.

Wnioskodawca wskazał, że założeniem jest, aby spółka komandytowa po nabyciu znaków, zarządzała tymi znakami oraz oddawała te znaki do odpłatnego korzystania Wnioskodawcy i innym podmiotom powiązanym. Spółka komandytowa będzie także mogła oddawać te Znaki do używania kontrahentom Wnioskodawcy, w zakresie niezbędnym do realizacji celów biznesowych oraz celów marketingowych, związanych ze współpracą Wnioskodawcy z tymi kontrahentami.

Wnioskodawca swoje stanowisko uzasadnia także tym, że na gruncie przepisów o podatku dochodowym przychody uzyskiwane z udostępniania Znaków, z uwagi na opodatkowanie dochodu spółki komandytowej na poziomie wspólników, spowoduje przysporzenie dochodu Wnioskodawcy z działalności gospodarczej.

W odniesieniu do powyższego tut. organ pragnie zauważyć, iż okoliczność, że pewna część dochodów z tytułu udostępniania Znaków będzie przypadała na Wnioskodawcę jako wspólnika spółki komandytowej nie zmienia faktu, że działalność w tym zakresie będzie prowadziła spółka komandytowa a nie Wnioskodawca.

Tak więc, to spółka komandytowa, a nie sam Wnioskodawca będzie wykorzystywać przedmiotowe znaki towarowe do swojej działalności gospodarczej, a tym samym do swoich czynności opodatkowanych. Brak jest zatem ścisłego i konkretnego związku wykorzystywanych przez spółkę komandytową darowanych znaków towarowych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Wskazany przez Wnioskodawcę związek darowizny spółce znaków towarowych jest w ocenie organu daleko pośredni, przez co nie można przyjąć za Wnioskodawcą, że darowizna ta będzie związana z jego prowadzoną działalnością gospodarczą i że przekazana jest na cele działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że darowizna przez Wnioskodawcę znaków towarowych, która zostanie dokonana do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy, na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT będzie zrównana z odpłatnym świadczeniem usług i będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że nieodpłatne przekazanie Znaków opisane w niniejszym wniosku nie podlega podatkowi VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii określenia podstawy opodatkowania nieodpłatnego przekazania Znaków.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 5 ustawy o VAT w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT, podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, że chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe. Przy czym, należy przyjąć, że podstawa opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług powinna być jak najbliższa rzeczywistemu kosztowi jej wyświadczenia.

Ww. przepis art. 29a ustawy stanowi odzwierciedlenie art. 73 ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, z treści którego wynika, iż w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74–77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Stosownie do art. 75 Dyrektywy, w odniesieniu do świadczenia usług, o których mowa w art. 26 (tj. m.in. usług świadczonych przez podatnika nieodpłatnie na prywatny użytek jego lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa, uznawanych za usługi świadczone odpłatnie) w przypadku gdy towary stanowiące część majątku przedsiębiorstwa używane są do celów prywatnych lub usługi są świadczone nieodpłatnie, podstawę opodatkowania stanowi całkowita kwota wydatków poniesionych przez podatnika na wykonanie tych usług.

W myśl art. 78 lit. a Dyrektywy, do podstawy opodatkowania wlicza się podatki, opłaty, w tym opłaty celne oraz inne należności, z wyjątkiem samego VAT.

Do podstawy opodatkowania nie wlicza się zatem samego podatku od wartości dodanej – należnego z tytułu danej transakcji.

Biorąc powyższe pod uwagę, w przypadku zamierzonej przez Wnioskodawcę czynności darowizny (nieodpłatnego przekazania) znaków towarowych, jako podstawę opodatkowania – zgodnie z cyt. art. 29a ust. 5 ustawy o VAT – przyjąć należy faktyczny koszt świadczenia usług poniesiony przez Wnioskodawcę. Zatem podstawę opodatkowania darowizny znaków towarowych będą stanowiły koszty związane z wytworzeniem, utrzymaniem tych znaków, ich rejestracją w Urzędzie Patentowym z wyłączeniem kosztów związanych z dokonaniem samej darowizny (tj. np. kosztów usług doradczych, notarialnych oraz wyceny znaku towarowego przez rzeczoznawcę).

Jak wynika z opisu sprawy, w momencie wytworzenia Znaków, Spółka była zarejestrowanym podatnikiem VAT. Spółka wytworzyła Znaki samodzielnie. Wydatki bezpośrednio związane ze Znakami, jakie zostały poniesione to koszty opłat związanych z zarejestrowaniem Znaków w Urzędzie Patentowym oraz koszt reprezentowania w tym procesie przez Rzecznika Patentowego. Z uwagi na sposób wytworzenia Znaków, Spółka odliczyła jedynie podatek VAT wydatków poniesionych na usługi Rzecznika Patentowego.

Należy zauważyć, że Wnioskodawca we własnym stanowisku zawarł stwierdzenia, że „Zatem za podstawę opodatkowania można przyjąć wartość, ustaloną w oparciu o poniesione wydatki na wytworzenie znaku, z wyłączeniem wydatków przy których podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia” oraz, że „Ustalając podstawę opodatkowania usługi polegającej na przekazaniu w formie darowizny Znaku należy uwzględnić jedynie koszty faktycznie poniesione przez podatnika w celu wytworzenia i rejestracji tego Znaku, które dawały prawo do odliczenia podatku naliczonego. Podstawą opodatkowania będzie kwota stanowiąca sumę kosztów poniesionych w przeszłości, a związanych z wytworzeniem Znaku, w tym z ustanowieniem prawa ochronnego (np. koszty usług graficznych, koszty rejestracji znaku). Do tak ustalonej podstawy opodatkowania nie wlicza się kosztów związanych z całokształtem działalności gospodarczej Spółki, zwłaszcza, kosztów które miały miejsce już po rejestracji Znaku”.

Zauważyć należy, że powyższy przepis art. 29a ust. 5 ustawy o VAT wskazuje jako podstawę opodatkowania dla usług nieodpłatnych, wydatki (koszty świadczenia tych usług) poniesione przez podatnika, bez rozróżniania ich na dające prawo do odliczenia i niedające takiego prawa.

Nie jest też wykluczone ujęcie w podstawie opodatkowania kosztów związanych z całokształtem działalności Wnioskodawcy, w tym kosztów, które miały miejsce już po rejestracji znaków (z wyłączeniem kosztów związanych z dokonaniem samej darowizny tj. np. kosztów usług doradczych, notarialnych oraz wyceny znaku towarowego przez rzeczoznawcę, co już zaznaczono powyżej), o ile były one związane z wytworzeniem czy utrzymaniem tego znaku. Przy nieodpłatnym świadczeniu należy bowiem usługę wycenić w taki sposób w jaki wyceniono by ją gdyby była świadczona odpłatnie.

Należy również zauważyć, że Wnioskodawca wskazał we wniosku, że wytworzył Znaki samodzielnie, tym samym musiał w celu ich wytworzenia ponieść koszty związane z ich wytworzeniem np. koszty zakupu materiałów potrzebnych do zaprojektowania (lub skorzystanie z materiałów już posiadanych w firmie), np. papier, tusz, eksploatacja urządzeń, zużycie prądu w sytuacji zaprojektowania ich przy wykorzystaniu techniki komputerowej itp. czyli generalnie jakaś część kosztów ogólnych działalności wykorzystanych przy wytworzeniu ich przez Wnioskodawcę, jak również czas i nakład pracy Wnioskodawcy, który również powinien być wyceniony.

Oznacza to, że wszelkie powstałe u Wnioskodawcy wydatki (koszty) w związku z wytworzeniem, rejestracją i utrzymaniem znaków towarowych stanowią podstawę opodatkowania dla czynności darowizny tych znaków.

Tym samym, z uwagi na ww. stwierdzenia Wnioskodawcy, że ustalając podstawę opodatkowania usługi polegającej na przekazaniu w formie darowizny Znaku towarowego należy uwzględnić jedynie koszty faktycznie poniesione przez podatnika w celu wytworzenia i rejestracji tego Znaku, które dawały prawo do odliczenia podatku naliczonego oraz że do podstawy opodatkowania nie wlicza się kosztów związanych z całokształtem działalności gospodarczej Wnioskodawcy, zwłaszcza kosztów które miały miejsce już po rejestracji Znaku - stanowisko Wnioskodawcy w kwestii podstawy opodatkowania należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.