Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.141.2017.1.SM
z 12 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 kwietnia 2017 r. (data wpływu 4 maja 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania cesji wierzytelności za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i określenia podstawy opodatkowania dla tej czynności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania cesji wierzytelności za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i określenia podstawy opodatkowania dla tej czynności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej N. Sp. z o.o., spółka z siedzibą w Polsce [dalej: Spółka lub Wnioskodawca], zajmuje się odpłatnym udzielaniem pożyczek pieniężnych osobom fizycznym [dalej: Pożyczkobiorcy]. Zgodnie z przyjętym modelem biznesowym proces związany z udzielaniem/obsługą pożyczek realizowany jest za pośrednictwem Internetu oraz przy pomocy brokerów.

Spółka jest zarejestrowana w Polsce dla celów podatku od towarów i usług [dalej: VAT] - jako podatnik VAT czynny, w tym dla potrzeb transakcji wewnątrzunijnych (tj. jako podatnik VAT-UE).

Spółka zawarła umowę cesji, na podstawie której wierzytelności wynikające z udzielonych przez Wnioskodawcę pożyczek pieniężnych są regularnie przenoszone do spółki z siedzibą na Łotwie, utworzonej zgodnie z prawem łotewskim i należącej do tej samej grupy kapitałowej co Wnioskodawca [dalej: Kontrahent lub Cesjonariusz]. Na podstawie ww. umowy [dalej: Umowa] przedmiotem cesji są wierzytelności niewymagalne. W zamian za wierzytelności przenoszone na podstawie Umowy Kontrahent jest zobowiązany uiścić na rzecz Wnioskodawcy cenę, której wartość jest równa bądź wyższa od wartości nominalnej wierzytelności. W konsekwencji, za zapłatą przez Cesjonariusza określonej kwoty pieniężnej (ceny) na Kontrahenta przechodzą wszelkie prawa związane z wierzytelnością, tj. prawo do kwoty głównej pożyczki, prowizji za udzielenie pożyczki oraz należności akcesoryjnych (tj. odsetek oraz, ewentualnie, innych płatności, o ile są należne od Pożyczkobiorcy w związku z udzieloną na jego rzecz pożyczką).

Kontrahent jest zarejestrowany dla celów łotewskiego podatku od wartości dodanej, w tym dla potrzeb transakcji wewnątrzunijnych (tj. jako łotewski podatnik VAT-UE). Kontrahent nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Możliwość scedowania (przekazania) praw do wierzytelności na osoby trzecie została przewidziana w regulaminie usług świadczonych przez Spółkę.

W celu optymalizacji procesu obsługi spłaty udzielonych przez Spółkę pożyczek, Pożyczkobiorcy nie są informowani o zbyciu przez Spółkę na rzecz Kontrahenta wierzytelności, z tytułu których są oni dłużnikami Wnioskodawcy. W związku z tym, Pożyczkobiorcy dokonują spłat wynikających z udzielonych na ich rzecz pożyczek na rachunek bankowy Spółki.

Następnie kwoty te są przekazywane przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta (jako wierzyciela, któremu - w związku z cesją dokonaną na podstawie Umowy - przysługują wszelkie prawa wynikające z ww. wierzytelności). Czynności związane z bieżącą obsługą ww. wierzytelności są wykonywane przez Spółkę.

Zgodnie z postanowieniami Umowy ryzyka związane z niewypłacalnością Pożyczkobiorców obciążają Cesjonariusza. W szczególności, Umowa nie przewiduje prawa regresu wierzytelności na wypadek opóźnienia/braku spłaty ze strony Pożyczkobiorcy.

Niemniej nie jest wykluczone, że w ramach odrębnej umowy strony ustalą, że wierzytelności przeniesione na Kontrahenta, w odniesieniu do których wystąpi określone przeterminowanie w ich spłacie przez Pożyczkobiorców, zostaną odkupione przez Wnioskodawcę w ramach odrębnej transakcji. W takim przypadku, cena płacona przez Spółkę w zamian za takie wierzytelności będzie ustalona w oparciu o aktualną wartość rynkową wierzytelności, która - jak zakłada Spółka - będzie znacznie niższa od ich wartości nominalnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy cesja wierzytelności wynikających z udzielonych pożyczek pieniężnych, dokonywana przez Spółkę na rzecz Kontrahenta na podstawie Umowy, stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, w odniesieniu do której Wnioskodawca występuje w roli podatnika, zobowiązanego do rozliczenia (ewentualnego) VAT należnego z tytułu importu usług?
   
2. Czy podstawa opodatkowania w odniesieniu do ww. transakcji powinna być ustalana jako dyskonto, tj. różnica między wartością nominalną wierzytelności a ceną za te wierzytelności, co w przypadku ustalenia ceny na poziomie równym bądź wyższym od wartości nominalnej wierzytelności skutkuje określeniem podstawy opodatkowania w wysokości równej 0 zł?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Cesja wierzytelności wynikających z udzielonych pożyczek pieniężnych, dokonywana przez Spółkę na rzecz Kontrahenta na podstawie Umowy, stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, w odniesieniu do której Wnioskodawca występuje w roli podatnika, zobowiązanego do rozliczenia (ewentualnego) VAT należnego z tytułu importu usług;
2. Wartość podstawy opodatkowania w odniesieniu do ww. transakcji (tj. w przypadku zbycia przez Spółkę niewymagalnych wierzytelności wynikających z udzielonych pożyczek pieniężnych) powinna być ustalana jako różnica między wartością nominalną wierzytelności a ceną za te wierzytelności, co w przypadku ustalenia ceny na poziomie równym bądź wyższym od wartości nominalnej wierzytelności skutkuje określeniem podstawy opodatkowania w VAT w wysokości równej 0 zł.
   
   

Pytanie nr 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT opodatkowaniu podlega m.in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przed odpłatną dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy VAT), natomiast świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (art. 8 ust. 1 ustawy VAT).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że każde zachowanie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu określonej czynności lub sytuacji, w ramach której nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy VAT, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii), powinno być na potrzeby VAT kwalifikowane jako świadczenie usług. Natomiast, aby uznać świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, na podstawie którego za wykonanie usługi należy się świadczącemu wynagrodzenie. Musi więc istnieć bezpośredni związek między usługą a przekazywanym w zamian za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że ze stosunku prawnego, na podstawie którego świadczona jest usługa, powinna wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla odbierającego usługę.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 121, ze zm.) [dalej: KC]. Zgodnie z art. 509 § 1 KC wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Jak stanowi art. 509 § 2 KC, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa.

Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje - w myśl art. 510 § 1 KC - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności. Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela (tu: Spółkę) z osobą trzecią (tu: Kontrahentem), na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie.

Analizując skutki przeniesienia praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych na gruncie przepisów o VAT należy w pierwszej kolejności wykluczyć możliwość potraktowania takiej transakcji jako dostawy towarów (por. art. 7 ust. 1 i art. 2 pkt 6 ustawy VAT).

Szeroka definicja „świadczenia usług” na gruncie VAT (zawarta w art. 8 ust. 1 ustawy VAT), będąca przejawem powszechności opodatkowania VAT, przesądza natomiast o zasadności uznania, że odpłatny obrót wierzytelnościami niewymagalnymi stanowi świadczenie usług, o którym mowa w ww. przepisie. Przy tym, w przypadku tym za podmiot świadczący usługę (usługodawcę) należy uznać nabywcę wierzytelności (tu: Kontrahenta), a nie ich zbywcę (tu: Spółkę). Powyższe podejście jest powszechnie akceptowane przez organy podatkowe.

Tytułem przykładu Wnioskodawca pragnie przywołać następujące interpretacje indywidualne wydane w imieniu Ministra Finansów:

• interpretacja z 7 maja 2015 r. (sygn. IPPP2/4512-144/15-2/BH), w której Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził m.in., że:
  „(...) czynności polegającej na zbyciu wierzytelności własnych nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru.
  Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi). W konsekwencji, transakcja, której przedmiotem jest zbycie wierzytelności własnych pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.
  Reasumując, sprzedaż wierzytelności własnych (roszczeń) przez Spółkę nie będzie stanowić dla Wnioskodawcy dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu przepisów ustawy. Zatem czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.

• interpretacja z 2 lutego 2015 r. (sygn. IBPP2/4512-191/15/JJ), w której Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził m.in., że:
  „(...) przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności - niezależnie od tego, czy jest to wierzytelność własna, czy nabyta - jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. Czynności tej nie można uznać za dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług pod pojęciem towaru.
  Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi). Zatem czynność sprzedaży nabytej uprzednio przez Wnioskodawcę wierzytelności pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.
  Podsumowując, sprzedaż przez Wnioskodawcę wierzytelności wtórnych (tj. takich, które uprzednio nabył definitywnie od cedenta) nie będzie stanowiła dostawy towarów (art. 7 ust. 1 ustawy) oraz świadczenia usług (art. 8 ust. 1 ustawy), w konsekwencji sprzedaż tych wierzytelności nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i nie będzie rodziła obowiązku podatkowego u Wnioskodawcy”.
  
  
  

Mając na uwadze powyższe, w związku ze zbyciem wierzytelności na podstawie Umowy po stronie Wnioskodawcy nie występuje świadczenie usług, które mogłoby podlegać opodatkowaniu VAT.

W rozpatrywanym przypadku za świadczącego usługę należy natomiast uznać Kontrahenta (tj. podmiot nabywający wierzytelności na podstawie Umowy). Istota dostarczanej przez niego usługi sprowadza się do uwolnienia Spółki od konieczności dochodzenia wierzytelności oraz związanych z tym ryzyk, a także do zapewnienia Wnioskodawcy finansowania (poprzez przekazanie kwot należnych tytułem ceny w momencie wcześniejszym niż moment, w którym nastąpi spłata wierzytelności przez Pożyczkobiorców).

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że to nabywca wierzytelności (w analizowanym stanie faktycznym: Kontrahent) w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej (a więc działając w charakterze podatnika) świadczy na rzecz zbywcy (w analizowanym stanie faktycznym: Wnioskodawcy) usługę wypełniającą dyspozycję art. 8 ust. 1 ustawy VAT. Celem tej usługi jest uwolnienie Wnioskodawcy od ryzyk gospodarczych, jakie mogą wystąpić w przyszłości, w szczególności gdy w dacie wymagalności wierzytelności nie nastąpi ich spłata oraz zapewnienie Wnioskodawcy finansowania.

Zgodnie z utrwaloną praktyką podstawę opodatkowania w przypadku tego rodzaju usług określa się w wysokości tzw. dyskonta (tj. różnicy między wartością nominalną wierzytelności a należną w zamian za nie ceną) oraz prowizji/opłat należnych cesjonariuszowi (o ile zostały przewidziane), pomniejszonych o należny VAT (vide uwagi zawarte w odniesieniu do pytania nr 2). W rozpatrywanym przypadku (tj. w sytuacji, gdy cena jest równa bądź przewyższa wartość nominalną wierzytelności) zastosowanie ww. metodologii prowadzi do stwierdzenia, że brak jest „dodatniej” podstawy opodatkowania. Stąd, należy uznać, że wynosi ona 0 zł. Nie zmienia to jednak faktu, że nabycie wierzytelności realizowane jest odpłatnie. Ustalenie przez Spółkę i Kontrahenta ceny przedmiotu transakcji wskazuje, że intencją stron nie jest dokonanie planowanej transakcji pod tytułem darmym, lecz odpłatnie. Ponadto, Kontrahent przystępuje do cesji wierzytelności licząc na osiągnięcie korzyści ekonomicznych, tj. zysku w postaci odsetek od wierzytelności.

Zdaniem Wnioskodawcy, przytoczone argumenty wskazują, że w związku z nabyciem wierzytelności pożyczkowych od Spółki Cesjonariusz świadczy na rzecz Spółki odpłatną usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT, podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT.

Należy zaznaczyć, że ww. stanowisko jest akceptowane przez organy podatkowe. Tytułem przykładu Wnioskodawca pragnie przywołać interpretację indywidualną z 28 maja 2013 r. (sygn. IPPP2/443-342/13-2/MM) dotyczącą cesji wierzytelności pożyczkowej za cenę przewyższającą wysokość kapitału pożyczkowego. W rozstrzygnięciu tym Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził m.in, że:

„(...) czynność nabycia wierzytelności niewymagalnych przez Cesjonariusza należy uznać za świadczenie usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, podlegające opodatkowaniu tym podatkiem, bowiem w wyniku tej transakcji dochodzi do przeniesienia prawa majątkowego od wymagalnych w przyszłości wierzytelności. Pomimo, że brak jest dyskonta, tj. różnicy pomiędzy ceną nabytych wierzytelności, a ich wartością nominalną, odpłatność usługi sprowadza się do dodatkowych zysków z cedowanych wierzytelności w postaci m.in. odsetek”.

Przechodząc do kwestii związanych z ustaleniem miejsca świadczenia ww. usługi należy odwołać się do art. 28b ust. 1 ustawy VAT, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług - w przypadku ich świadczenia na rzecz podatnika (w rozumieniu art. 28a ustawy VAT) - jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. W analizowanym przypadku zastosowanie ww. regulacji prowadzi do konkluzji, że miejscem świadczenia usługi dostarczanej przez Cesjonariusza na rzecz Spółki jest Polska (jako kraj, na terytorium którego Wnioskodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej). Tym samym, usługa ta podlega opodatkowaniu VAT w Polsce.

Z uwagi na fakt, że w rozpatrywanym przypadku usługodawca (tj. Cesjonariusz) nie posiada w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, podatnikiem w odniesieniu do analizowanej usługi jest Wnioskodawca (jako usługobiorca). Z punktu widzenia Spółki transakcja ta stanowi import usług (vide regulacje przywołane poniżej).

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy VAT, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT. Przepis ten stanowi, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące nabywcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności lub stałego miejsca zamieszkania albo pobytu na terytorium kraju. Oznacza to, że w przypadku usługi, której miejsce świadczenia (ustalone np. w oparciu o art. 28b ustawy VAT) znajduje się w Polsce, świadczonej przez podatnika nieposiadającego w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (takiego jak Kontrahent), podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia (ewentualnego) VAT należnego (w ramach tzw. odwrotnego obciążenia) jest usługobiorca (tu: Spółka).

Stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych w imieniu Ministra Finansów. Przykładowo, w powołanej już interpretacji indywidualnej z 28 maja 2013 r. (sygn. IPPP2/443-342/13-2/MM) wydanej na wniosek polskiego podmiotu dokonującego cesji wierzytelności na rzecz spółki z siedzibą na terytorium Republiki Czeskiej, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził m.in., że:

„(...) w opisanym stanie faktycznym usługa związana z nabyciem wierzytelności jest świadczona przez spółkę z siedzibą na terytorium Republiki Czeskiej (nie posiadająca ani siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski) na rzecz Wnioskodawcy posiadającego w Polsce swoją siedzibę, zatem rozliczenie podatku VAT wynikające z wykonania usługi cesji wierzytelności spoczywa, zgodnie z art. 2 pkt 9 w związku z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, na Zainteresowanym”.

Końcowo, Wnioskodawca pragnie zauważyć, że w analizowanym przypadku nie znajdą zastosowania konkluzje zaprezentowane przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej [dalej: Trybunał] w wyroku z 27 października 2011 r. w sprawie G. Financial Services AG (C-93/10). W orzeczeniu tym Trybunał rozpatrywał sytuację, w której spółka G. nabywała na własne ryzyko trudne wierzytelności (wierzytelności wymagalne/przeterminowane, co do których istniała poważna wątpliwość, czy zostaną zaspokojone) po cenie niższej od ich wartości nominalnej.

Trybunał uznał, że w takiej sytuacji cesjonariusz wierzytelności nie otrzymywał żadnego wynagrodzenia od cedenta, co oznacza, że nie wykonywał on czynności z zakresu działalności gospodarczej ani też nie świadczył usługi w rozumieniu Dyrektywy VAT. Różnica między wartością nominalną cedowanych wierzytelności a ceną ich sprzedaży (tj. dyskonto) nie stanowiła bezpośredniego wynagrodzenia z tytułu usługi świadczonej przez nabywcę cedowanych wierzytelności, lecz odzwierciedlała wyłącznie rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, uzależnioną od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużnika.

W opinii Wnioskodawcy, wyrok Trybunału zapadł na tle ściśle określonych okoliczności, które w istotny sposób odróżniają charakter nabycia wierzytelności dokonanego przez spółkę G. od nabycia wierzytelności, które są realizowane przez Kontrahenta. Wyrok Trybunału dotyczył bowiem nabycia wierzytelności wymagalnych/trudnych, których stan zaległości w zapłacie czynił wątpliwą perspektywę ich spłaty, podczas gdy wierzytelności zbywane na podstawie Umowy na rzecz Kontrahenta są niewymagalne, a płacona za nie cena jest równa bądź wyższa od wartości nominalnej wierzytelności (czyli odwrotnie niż w sytuacji rozpatrywanej przez Trybunał).

Powyższe potwierdza również wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 marca 2011 r. (sygn. I FPS 5/11), zgodnie z którym:

„Transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.), ze względu na fakt, że w takim przypadku nie mamy do czynienia z zobowiązaniem się przez usługodawcę do ściągnięcia długu w zamian za wynagrodzenie”.

Ponieważ żadna z okoliczności, o których mowa w ww. wyroku nie występuje w przypadku zbycia wierzytelności na podstawie Umowy (wierzytelności są niewymagalne i nabywane po cenie równej bądź wyższej od ich wartości nominalnej), nie ulega wątpliwości, że wnioski płynące z wyroku G. nie znajdują zastosowania w przypadku zbycia wierzytelności przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta.

Mając na uwadze powyższe, w zakresie pytania nr 1 Spółka wnosi o potwierdzenie, że cesja wierzytelności wynikających z udzielonych pożyczek pieniężnych, dokonywana przez Spółkę na rzecz Kontrahenta na podstawie Umowy, stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, w odniesieniu do której Wnioskodawca występuje w roli podatnika, zobowiązanego do rozliczenia (ewentualnego) VAT należnego z tytułu importu usług.

Pytanie nr 2

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy VAT podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Tak jak zostało to już wcześniej wskazane (vide uwagi zawarte w odniesieniu do pytania nr 1), zgodnie z utrwaloną praktyką, w przypadku usługi polegającej na nabyciu wierzytelności podstawę opodatkowania określa się w wysokości tzw. dyskonta (tj. różnicy między wartością nominalną wierzytelności a należną w zamian za nie ceną) oraz prowizji/opłat należnych cesjonariuszowi (o ile zostały przewidziane), pomniejszonych o należny VAT. Mając na uwadze, że w rozpatrywanym przypadku kwota należna Spółce od Cesjonariusza za cedowane wierzytelności jest równa bądź wyższa od ich wartości nominalnej, podstawa opodatkowania w VAT wyniesie efektywnie 0 zł.

Należy zaznaczyć, że ww. stanowisko jest potwierdzane przez organy podatkowe. Tytułem przykładu można ponownie wskazać na interpretację indywidualną z 28 maja 2013 r. (sygn. IPPP2/443-342/13-2/MM), w której Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził m.in., że:

„(...) w przypadku zakupu wierzytelności za kwotę równą bądź wyższą od ich wartości nominalnej, podstawa opodatkowania z tytułu cesji wierzytelności jest równa „0”.

Podobne stanowisko zajęli również m.in.: Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 1 grudnia 2011 r. (sygn. ILPP2/443-1274/11-3/AD) oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacjach indywidualnych z 28 grudnia 2012 r. (sygn. IPPP3/443-1034/12-2/IG), z 28 października 2013 r. (sygn. IPPP1/443-766/13-2/AP), z 25 sierpnia 2014 r. (sygn. IPPP1/443-566/14-4/JL) i z 14 grudnia 2015 r. (sygn. IPPP1/4512-1154/15-2/MK).

Z uwagi na fakt, że w odniesieniu do transakcji, w ramach której na podstawie Umowy dochodzi do sprzedaży wierzytelności na rzecz Kontrahenta, podstawa opodatkowania jest ustalona na poziomie 0 zł, po stronie Spółki nie wystąpi efektywnie obowiązek wykazania VAT należnego z tytułu importu usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.