Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.60.2017.1.DJD
z 5 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2017 r. (data wpływu 5 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia udziału w nieruchomości wykorzystywanej w części w pozarolniczej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W latach 1998 – 2014 Wnioskodawczyni prowadziła jednoosobową działalność gospodarczą zaewidencjonowaną pod nazwą Sklep ….. Przychody uzyskiwane z tego tytułu były rozliczane przy zastosowaniu skali podatkowej. Siedzibą sklepu był lokal znajdujący się w nieruchomości należącej do Gminy …., w którym od wielu lat mieścił się sklep spożywczo-przemysłowy, również użytkowany przez innych przedsiębiorców przed rozpoczęciem działalności przez Wnioskodawczynię. Powyższa nieruchomość była użytkowana na podstawie umowy dzierżawy z Gminą ….. Mimo dzierżawy całości budynku tylko zajęte pomieszczenie na sklep nadawało się do użytkowania. Pozostała część budynku nadawała się do generalnego remontu. W dniu 14 lutego 2001 r. Wnioskodawczyni nabyła wraz z mężem do majątku wspólnego nieruchomość od Urzędu Gminy w …., w której zlokalizowany był Jej sklep. Nieruchomość składała się z działki o powierzchni 0,1330 ha zabudowanej budynkiem byłego klubu wiejskiego, murowanym jednokondygnacyjnym, składającym się z trzech pomieszczeń o łącznej powierzchni użytkowej 180,24 m². Dokumenty potwierdzające zakup to akt notarialny Repetytorium A Nr …. oraz faktura VAT Nr ….. Wartość nabytej nieruchomości wynosiła odpowiednio: budynek 24 881,71 zł, grunt 5 172,29 zł. Dodatkowo Wnioskodawczyni poniosła koszt taksy notarialnej w wysokości 854,00 zł.

Po dokonanym zakupie nieruchomości, zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: u.p.d.o.f.), Wnioskodawczyni wprowadziła do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych budynek tylko w części odpowiadającej powierzchni wykorzystywanej w działalności gospodarczej (sklep), bowiem w myśl art. 22f ust. 4 u.p.d.o.f., jeżeli tylko część nieruchomości jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości.

Powierzchnia użytkowa budynku zajęta na pomieszczenie sklepu wynosiła 40,35 m², pozostała powierzchnia była zdewastowana i nieużytkowana. Nie spełniała ona definicji środka trwałego, bowiem do podstawowych przesłanek zaliczenia składnika majątku do środków trwałych należy prawo własności tego składnika, kompletność i zdatność do użytku, okres używania dłuższy niż rok oraz wykorzystywanie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej – art. 22a ust. 1 u.p.d.o.f. Wnioskodawczyni i Jej mąż jako właściciele nie mieli zamiaru wykorzystywać jej w działalności. Podjęli próbę przekształcenia tej części budynku na część mieszkalną, niestety ze względów finansowych odstąpili od tego. Grunt z kolei nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Wartość początkowa budynku, ustalona zgodnie z art. 22f ust. 4 u.p.d.o.f., wyniosła 5 761,17 zł. (wskaźnik proporcji (40,35 m²/180,24 m² x 100), a okres amortyzacji wyniósł 10 lat. W 2005 r. dokonano ulepszenia użytkowanej części sklepu o wartość 4 085,42 zł, przez co wartość początkowa tej części budynku wzrosła do wartości 9 846,59 zł. Amortyzacja budynku zakończyła się w 2012 r., a w koszty podatkowe zastała zaliczona kwota 9 846,59 zł. W grudniu 2014 r. Wnioskodawczyni zakończyła działalność gospodarczą, a lokal sklepowy wraz z mężem wynajęła w ramach najmu prywatnego. Po zakończeniu działalności, Wnioskodawczyni ani Jej mąż nie podejmowali żadnej innej działalności gospodarczej.

W dniu 15 marca 2017 r. Wnioskodawczyni i Jej mąż dokonali sprzedaży nieruchomości, co potwierdza umowa sprzedaży – akt notarialny Repetytorium A Nr ….. Zgodnie z aktem notarialnym cena sprzedaży wyniosła 100 000,00 zł, w tym działka gruntu stanowiła kwotę 53 000,00 zł, a budynek 47 000,00 zł.

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 3 pkt 12 lit. a) w związku z art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. a) u.p.d.o.f., sprzedaż składników majątku objętych wykazem sporządzonym na dzień likwidacji działalności gospodarczej powoduje powstanie przychodu z tej działalności, jeżeli od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła likwidacja działalności prowadzonej samodzielnie nie, upłynęło sześć lat. Ponadto, odpłatne zbycie nie nastąpiło w wykonaniu działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, Wnioskodawczyni ustaliła przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości, tj. gruntu i budynku przy zastosowaniu proporcji, w jakiej budynek został przyjęty do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w wyniku czego przychód do opodatkowania wyniósł odpowiednio: budynek - 10 523,30 zł (47 000,00 zł x 22,39%), grunt - 11 866,70 zł (53 000,00 zł x 22,39%).

Z kolei, wydatki na nabycie zbywanych składników również przyjęto z uwzględnieniem przyjętej proporcji, co w przypadku budynku odpowiada wartości początkowej z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. I tak, wydatki na nabycie budynku stanowią 0 zł (wartość początkowa 9 846,59 zł - amortyzacja 9 846,59 zł), wydatki na nabycie gruntu wyniosły 1 158,08 zł (cena zakupu 5 172,29 zł x 22,39%).

Dochód ze sprzedaży nieruchomości został ustalony w oparciu o art. 24 ust. 3b u.p.d.o.f. stanowiący, że dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. a), jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia, a wydatkami na nabycie zbywanych składników niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie. Dochód do opodatkowania wyniósł łącznie 21 231,92 zł. Podatek według skali podatkowej po uwzględnieniu ulgi wyniósł 3 266,00 zł.

Pozostała część przychodu ze zbycia nieruchomości niewykorzystywanej w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej bowiem, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) u.p.d.o.f., przychód wystąpi jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie. Nieruchomość została nabyta w 2001 r., a sprzedana w 2017 r., a więc po upływie okresu pięcioletniego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przyjęty sposób wyliczenia dochodu do opodatkowania sprzedaży nieruchomości użytkowej przy zastosowaniu współczynnika proporcji zarówno do określenia wartości przychodów, jak i wydatków na nabycie tejże nieruchomości jest prawidłowy?

Zdaniem Wnioskodawczyni, sposób obliczenia dochodu do opodatkowania sprzedaży nieruchomości częściowo wykorzystywanej w prowadzonej działalności jest prawidłowy. Współczynnik udziału powierzchni użytkowanej na potrzeby prowadzenia sklepu, który posłużył do określenia wartości początkowej wprowadzonego, zgodnie z art. 22f ust. 4 u.p.d.o.f., budynku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych pozwala na zgodne z rzeczywistością gospodarczą określenie przychodu ze zbycia składnika majątku, który w niewielkim procencie został związany z tą działalnością gospodarczą i osiąganymi z tytułu jej prowadzenia przychodami.

Art. 24 ust. 3b u.p.d.o.f., ogólnie definiuje sposób ustalenia dochodu z odpłatnego zbycia składników majątku, co zdaniem Wnioskodawczyni, pozwala na powiązanie stopnia wykorzystania w działalności sprzedanej nieruchomości przy określeniu przychodu i wydatków z jej zbycia. Przyjęcie przychodu w całości do opodatkowania byłoby rażącym naruszeniem praw Wnioskodawczyni, bowiem w działalności nie wykorzystywała pozostałej części nieruchomości. Prowadząc swoją działalność wszelkie koszty dotyczące tego budynku i jego użytkowania były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w proporcji w jakiej był on użytkowany w działalności. Dotyczy to m.in. kosztu podatku od nieruchomości.

Ponadto, wszelkie remonty, czy ulepszenia budynku bezpośrednio i nierozerwalnie dotyczyły pomieszczenia sklepu, a nie budynku jako całości. Nieużytkowana część nieruchomości nie służyła przez lata celom gospodarczym i nie dokonywano żadnej modernizacji tej części obiektu, co potwierdza sam akt sprzedaży, który wskazuje na konieczność dokonania gruntownego remontu części nieużytkowanej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczenia kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),
  

• odpłatne zbycie (pkt 8 ), z zastrzeżeniem ust. 2:
  
  
  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  4. innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec tego, przychód z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nie podlega, w świetle ww. przepisu, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jeżeli spełnione są łącznie dwa warunki:

• odpłatne zbycie nieruchomości lub prawa nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej,
  

• zostało dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.
  
  

Natomiast, zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów art. 10 ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychodem z działalności gospodarczej – w myśl art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy – jest również odpłatne zbycie składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Z kolei przepis art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. a) powołanej ustawy stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku pozostałych na dzień likwidacji działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, prowadzonych samodzielnie.

Ponadto, zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia składników majątku:

1. pozostałych na dzień likwidacji prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej lub prowadzonych samodzielnie działów specjalnych produkcji rolnej,
2. otrzymanych w związku z likwidacją spółki niebędącej osobą prawną lub wystąpieniem wspólnika z takiej spółki

– jeżeli od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła likwidacja: prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej, prowadzonych samodzielnie działów specjalnych produkcji rolnej, spółki niebędącej osobą prawną lub nastąpiło wystąpienie wspólnika z takiej spółki, do dnia ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat i odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane, w tym z powodu jej likwidacji. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Określając dochód z odpłatnego zbycia nieruchomości, wskazać należy że poniesione wydatki związane z używaniem i eksploatacją części nieruchomości stanowią koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej jedynie w takim zakresie w jakim nieruchomość ta była wykorzystywana na potrzeby tej działalności.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części; wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W związku z powyższym, przy sprzedaży nieruchomości stanowiącej środek trwały wykorzystywany w prowadzonej działalności, kosztem uzyskania przychodu jest różnica między wartością początkową środka trwałego, a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy). Poprzez sumę odpisów amortyzacyjnych należy rozumieć zarówno odpisy zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jak i odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, co wynika z art. 22h ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy.

Zgodnie z art. 24 ust. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. a), jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia, a wydatkami na nabycie zbywanych składników, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie.

Z powyższego wynika, ze dochód z odpłatnego zbycia środka trwałego ustala się przy uwzględnieniu trzech wielkości, tj. przychodu z odpłatnego zbycia tego środka trwałego, jego wartości początkowej wykazanej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonanych od tego środka trwałego odpisów amortyzacyjnych.

Wobec powyższego, środki uzyskane ze sprzedaży składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej, pozostałych na dzień likwidacji działalności gospodarczej prowadzonej samodzielnie, stanowią przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, chyba że od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła likwidacja działalności gospodarczej prowadzonej samodzielnie do dnia ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat i odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Podkreślić również należy, że przez „odpłatne zbycie” należy rozumieć przeniesienie prawa własności lub innych praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową. Termin odpłatne zbycie obejmuje zatem szeroki zakres umów. W myśl art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Tym samym, określenie „zbycie” odnosi się do wszystkich przypadków przeniesienia własności, nie ogranicza się wyłącznie do sprzedaży, czy zamiany, lecz ma zastosowanie do wszystkich czynności prawnych, których skutkiem jest przeniesienie prawa własności do całej rzeczy lub udziału.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w latach 1998 – 2014 prowadziła jednoosobową działalność gospodarczą sklep spożywczo-przemysłowy. Siedzibą sklepu była nieruchomość użytkowana na podstawie umowy dzierżawy. Mimo dzierżawy całości budynku tylko pomieszczenie, w którym znajdował się sklep nadawało się do użytkowania. Pozostała część budynku nadawała się do generalnego remontu. 14 lutego 2001 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła do majątku wspólnego od Gminy nieruchomość, w której zlokalizowany był Jej sklep. Nieruchomość ta obejmowała działkę o powierzchni 0,1330 ha zabudowaną budynkiem murowanym jednokondygnacyjnym, składającym się z trzech pomieszczeń o łącznej powierzchni użytkowej 180,24 m². Dokumentem potwierdzającym zakup był akt notarialny oraz faktura VAT. Wnioskodawczyni wprowadziła do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności gospodarczej tylko część budynku odpowiadającą powierzchni użytkowanej na sklep. Powierzchnia budynku zajęta na pomieszczenie sklepu wynosiła 40,35 m2, natomiast pozostała powierzchnia była zdewastowana, nieużytkowana oraz nie spełniała definicji środka trwałego, dlatego Wnioskodawczyni ani Jej mąż, jako właściciele nie mieli zamiaru wykorzystywać tej części budynku do działalności. Wartość początkowa użytkowanej części budynku ustalona została na 5 761,17 zł. (wskaźnik proporcji (40,35 m²/180,24 m² x 100), a okres amortyzacji wyniósł 10 lat. Grunt z kolei, nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

W 2005 r. dokonano ulepszenia pomieszczenia sklepu w wysokości 4 085,42 zł, przez co wartość początkowa tej części budynku wzrosła do 9 846,59 zł. Amortyzacja budynku zakończyła się w 2012 r., a w koszty podatkowe zastała zaliczona kwota 9 846,59 zł. W grudniu 2014 r. Wnioskodawczyni zakończyła działalność gospodarczą, a lokal sklepowy wraz z mężem wynajęła w ramach najmu prywatnego. Po zakończeniu działalności Wnioskodawczyni ani Jej mąż nie podejmowali żadnej innej działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni i Jej mąż w dniu 15 marca 2017 r. dokonali sprzedaży nieruchomości, co zostało potwierdzone - aktem notarialnym. Zgodnie z aktem notarialnym cena sprzedaży wyniosła 100 000,00 zł, w tym działka gruntu - 53 000,00 zł, a budynek - 47 000,00 zł. Odpłatne zbycie nie nastąpiło w wykonaniu działalności gospodarczej.

Zwrócić uwagę trzeba, że stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682). Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nie objęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W świetle art. 43 § 1 ww. Kodeksu, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Natomiast, zgodnie z art. 47 powołanego Kodeksu, małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową, lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa).

Wskazać należy, że odpłatne zbycie nieruchomości stanowiącej przedmiot majątku wspólnego małżonków, wykorzystywanej w działalności gospodarczej przez jednego z małżonków, stanowi w całości przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, jedynie tego podmiotu, który faktycznie przedmiotową nieruchomość wykorzystywał dla celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawczynię opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że odpłatne zbycie w 2017 r posiadanego przez Wnioskodawczynię udziału w nieruchomości, której jedno pomieszczenie (lokal sklepowy) wykorzystywane było w działalności gospodarczej do końca 2014 r., dokonane przed upływem 6 lat (licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła likwidacja prowadzonej działalności gospodarczej do dnia odpłatnego zbycia nieruchomości) – skutkuje dla Wnioskodawczyni powstaniem przychodu z działalności gospodarczej, zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w proporcji w jakiej nieruchomość wykorzystywana była w prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast odpłatne zbycie udziału w nieruchomości niewykorzystywanej w działalności gospodarczej nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na upływ 5 letniego okresu od dnia jego nabycia.

Zatem, dochodem Wnioskodawczyni z odpłatnego zbycia udziału w nieruchomości, zgodnie z art. 24 ust. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia posiadanego udziału, a wydatkami poniesionymi na nabycie tego udziału, niezaliczonymi do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie w proporcji w jakiej powierzchnia lokalu sklepu wykorzystywana była w prowadzanej przez Nią działalności gospodarczej do całej powierzchni budynku.

Wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Z uwagi na fakt, że przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego tutejszy Organ nie ma możliwości wskazania (potwierdzenia) prawidłowości wyliczeń przedstawionych w przedmiotowym wniosku. Wobec tego, nie może odnieść się do wyliczeń wskazanych przez Wnioskodawczynię. Prawidłowość bądź nieprawidłowość wyliczeń podlega weryfikacji przez właściwy organ podatkowy – naczelnika właściwego urzędu skarbowego w toku, np. postępowania kontrolnego, postępowania podatkowego, czy też czynności sprawdzających. Zgodnie, bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego. Niniejsza interpretacja dotyczy zaś sposobu ustalenia dochodu z tytułu odpłatnego zbycia udziału nieruchomości w części wykorzystywanej w działalności gospodarczej.

Należy również wyjaśnić, że wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, został złożony przez jednego ze współwłaścicieli nieruchomości, zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla męża Wnioskodawczyni, będącego współwłaścicielem nieruchomości.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni zawarte we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.