Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.33.2017.1.MAZ
z 30 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 marca 2017 r. (data wpływu - 31 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia odpisów amortyzacyjnych od przedmiotu leasingu do kosztów uzyskania przychodu w sytuacji, gdy płatność w ramach transakcji, której wartość przekracza 15.000 PLN, została dokonana na rzecz dostawcy w formie gotówkowej bezpośrednio przez leasingobiorcę i uznana przez Wnioskodawcę za uregulowanie czynszu inicjalnego oraz równocześnie części zobowiązania Wnioskodawcy względem dostawcy z tytułu dostawy przedmiotu leasingu (pytanie oznaczone we wniosku nr. 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia odpisów amortyzacyjnych od przedmiotu leasingu do kosztów uzyskania przychodu w sytuacji, gdy płatność w ramach transakcji, której wartość przekracza 15.000 PLN, została dokonana na rzecz dostawcy w formie gotówkowej bezpośrednio przez leasingobiorcę i uznana przez Wnioskodawcę za uregulowanie czynszu inicjalnego oraz równocześnie części zobowiązania Wnioskodawcy względem dostawcy z tytułu dostawy przedmiotu leasingu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – spółka akcyjna jest firmą leasingową, której zasadniczym przedmiotem działalności jest udostępnianie swoim klientom do używania, na podstawie umów leasingu lub najmu długoterminowego, rzeczy takich jak np. samochody osobowe, samochody ciężarowe czy maszyny. W dalszej części wniosku Wnioskodawca dla uproszczenia określa zarówno leasing jak i najem długoterminowy terminem „leasing” (co oznacza, że „leasingodawca” i „leasingobiorca” to również, odpowiednio „wynajmujący” i „najemca”).

Wniosek dotyczy rozliczeń trójstronnych w ramach umowy leasingu (pomiędzy Wnioskodawcą, jego klientem oraz dostawcą przedmiotu leasingu) w sytuacji, gdy:

• wartość transakcji pomiędzy Wnioskodawcą a klientem Wnioskodawcy (dalej jako: „leasingobiorca”) przekracza 15.000 PLN;
• leasingobiorca, po zawarciu z Wnioskodawcą umowy leasingu zobowiązany jest do zapłaty tzw. czynszu inicjalnego (który to czynsz jest częściową płatnością dokonywaną w ramach transakcji, której wartość przekracza 15.000 PLN);
• jednocześnie, Wnioskodawca nabywa przedmiot leasingu od jego dostawcy (dalej jako: „dostawca”) i jest z tego tytułu zobowiązany do zapłaty umówionej ceny;
• klient Wnioskodawcy dokonuje zapłaty czynszu inicjalnego bezpośrednio do dostawcy przedmiotu leasingu.
  
  

Możliwa jest również sytuacja analogiczna do opisanej powyżej, różniąca się jedynie tym, że leasingobiorca dokonuje płatności zaliczkowej na rzecz dostawcy jeszcze przed zawarciem umowy pomiędzy Wnioskodawcą a tym leasingobiorcą oraz umowy między Wnioskodawcą a dostawcą. Taka płatność zaliczkowa jest następnie (po zawarciu opisanych wyżej umów) zaliczana na poczet czynszu inicjalnego. W dalszej części wniosku Wnioskodawca, pisząc o płatności w ramach transakcji, której wartość przekracza 15.000 PLN, odnosi się zarówno do płatności dokonanej po zawarciu ww. umów, jak i płatności zaliczkowej, zaliczonej na poczet zobowiązań z ww. umów już po ich zawarciu.

Tym samym, w obu opisanych sytuacjach, płatność dokonana przez leasingobiorcę bezpośrednio na rzecz dostawcy jest uznawana przez Wnioskodawcę zarówno za uregulowanie przez klienta czynszu inicjalnego, jak i za uregulowanie przez Wnioskodawcę części zobowiązania względem dostawcy z tytułu dostawy przedmiotu leasingu.

Płatność pomiędzy leasingobiorcą a dostawcą może być dokonywana za pośrednictwem rachunku płatniczego, w formie gotówkowej lub też w sposób mieszany (częściowo za pośrednictwem rachunku bankowego, a częściowo w formie gotówkowej). Wnioskodawcy znana jest jedynie kwota czynszu inicjalnego uiszczona przez leasingobiorcę, będąca jednocześnie zapłatą części ceny realizowanej na rzecz dostawcy. Bezpośrednie rozliczenia między Wnioskodawcą a dostawcą (tj. zapłata pozostałej części wynagrodzenia za dostawę przedmiotu leasingu) dokonywane są zawsze za pośrednictwem rachunku płatniczego, co oznacza, że Wnioskodawca nie uczestniczy bezpośrednio w żadnych rozliczeniach gotówkowych z leasingobiorcami i dostawcami (tj. nie wypłaca ani nie otrzymuje gotówki).

W dalszej kolejności Wnioskodawca:

• dokonuje odpisów amortyzacyjnych od przedmiotu leasingu;
• w przypadku zbycia przedmiotu leasingu zalicza do kosztów uzyskania przychodów wydatki na nabycie tego przedmiotu, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych.
  
  

Wnioskodawca zaznacza przy tym, że w opisanym wyżej stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym spełnione są wszystkie pozostałe warunki zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy:

• odpisów amortyzacyjnych (tj. wynikające z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwzględnieniem ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 4 tej ustawy; Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, ze zm.; dalej jako: „Ustawa o CIT”);
• wydatków na nabycie tego przedmiotu, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych – w sytuacji zbycia przedmiotu leasingu.
  
  

We wniosku wskazano przy tym, że jego przedmiotem jest wyłącznie kwestia interpretacji art. 15d ust. 3 pkt 1 w zw. z ust. 1 Ustawy o CIT, a więc wpływu możliwych rozliczeń gotówkowych pomiędzy leasingobiorcą a dostawcą na prawo Wnioskodawcy do zaliczenia odpisów amortyzacyjnych od przedmiotu leasingu oraz wydatków na nabycie tego przedmiotu do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia odpisów amortyzacyjnych od przedmiotu leasingu do kosztów uzyskania przychodów również w sytuacji, gdy płatności w ramach transakcji, której wartość przekracza 15.000 PLN, dokonano na rzecz dostawcy w formie gotówkowej bezpośrednio przez leasingobiorcę - co zostało uznane przez Wnioskodawcę za uregulowanie przez leasingobiorcę czynszu inicjalnego względem Wnioskodawcy jak i za uregulowanie przez Wnioskodawcę części zobowiązania Wnioskodawcy względem dostawcy z tytułu dostawy przedmiotu leasingu? (pytanie oznaczone we wniosku nr. 1)

Zdaniem Wnioskodawcy ma prawo do zaliczenia odpisów amortyzacyjnych od przedmiotu leasingu do kosztów uzyskania przychodów również w sytuacji, gdy płatności w ramach transakcji, której wartość przekracza 15.000 PLN, dokonano na rzecz dostawcy w formie gotówkowej bezpośrednio przez leasingobiorcę - co zostało uznane przez Wnioskodawcę za uregulowanie przez leasingobiorcę czynszu inicjalnego względem Wnioskodawcy, jak i za uregulowanie przez Wnioskodawcę części zobowiązania Wnioskodawcy względem dostawcy z tytułu dostawy przedmiotu leasingu.

Na podstawie art. 15d Ustawy o CIT, obowiązującego od 1 stycznia 2017 r., wyłączono możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów (tzw. kosztów podatkowych) wydatku w tej części, w jakiej kwota płatności dotycząca transakcji określonej w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1829, ze zm.; dalej jako: „ustawa o swobodzie działalności gospodarczej”), tj. przekraczająca 15.000 PLN, została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego. W myśl art. 15d ust. 3 pkt 1 Ustawy o CIT, zasada ta ma również zastosowanie do nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, co oznacza, że w sytuacji dokonania płatności za środek trwały w formie gotówkowej, kosztów podatkowych nie będą stanowiły odpisy amortyzacyjne.

Dokonując interpretacji nowych przepisów Ustawy o CIT, w kontekście sytuacji opisanej przez Wnioskodawcę, należy w pierwszej kolejności odnieść się do pojęcia płatności. Pomocne w tym zakresie są wyjaśnienia Ministerstwa Finansów z 13 października 2016 r., w świetle których: (…) wprowadzane od 1 stycznia 2017 r. przepisy podatkowe odwołuję się do pojęcia „płatności”, wynikającej z transakcji (o której mowa w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej), a zatem obejmują wyłącznie wskazany w nich sposób regulowania zobowiązania, tj. poprzez dokonywanie zapłaty. Regulacje te zatem nie znajdą zastosowania do innych form regulowania (wygasania) zobowiązań, które ze swojej istoty nie mają charakteru płatności i nie są związane z rachunkiem płatniczym. W związku z tym formy uregulowania zobowiązań, takie jak m.in. kompensata (potrącenie), czy wymiana barterowa, nie są objęte omawianymi przepisami. Jakkolwiek dochodzi wówczas do uregulowania (wygaśnięcia) zobowiązania, to jednak strony umowy nie dokonują płatności, które mogłyby być objęte zakresem tych regulacji.

Powyższe oznacza, że intencją Ministra Finansów i Rozwoju (który był również twórcą projektu nowelizacji Ustawy o CIT wprowadzającej analizowane przepisy) było ograniczenie dokonywania płatności gotówkowych, a nie innych niż płatność form regulowania zobowiązań. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie również w samym projekcie ustawy, w części poświęconej ustosunkowaniu się do uwag zgłoszonych w trakcie konsultacji społecznych. Odpowiadając na zastrzeżenia Związku Banków Polskich do projektu wyjaśniono, że:

Przepisy art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej odnoszą się do płatności gotówkowych/bezgotówkowych, a nie do regulowania zobowiązań (które to pojęcie ma szerszy zakres). W przypadku płatności może ona być dokonana w formie gotówkowej lub bezgotówkowej. Jeżeli zatem ma miejsce uregulowanie lub wygaśnięcie zobowiązania z innych powodów niż dokonanie płatności, wówczas omawianych przepisów nie stosuje się.

Mając na uwadze, że w opisanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca nie dokonuje płatności gotówkowej (ta bowiem jest dokonywana przez leasingobiorcę bezpośrednio na rzecz dostawcy), należy uznać, że ograniczenie opisane w art. 15d Ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania w odniesieniu do Wnioskodawcy.

W interpretacjach indywidualnych dotyczących art. 15d Ustawy o CIT, Minister Rozwoju i Finansów konsekwentnie wskazuje, że regulacja ta nie dotyczy rozliczeń w formie potrącenia (tzw. kompensaty) wierzytelności, bowiem potrącenie nie stanowi płatności w rozumieniu omawianego przepisu, choć skutkuje wygaśnięciem zobowiązania.

W ocenie Wnioskodawcy, opisany przez niego schemat rozliczeń odpowiada konstrukcji prawnej przekazu, a więc instytucji prawnej wywołującej analogiczne do potrącenia skutki, lecz stosowanej w układzie trójstronnym. W myśl art. 9211 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459; dalej jako: „ Kodeks cywilny”), kto przekazuje drugiemu (odbiorcy przekazu) świadczenie osoby trzeciej (przekazanego), upoważnia tym samym odbiorcę przekazu do przyjęcia, a przekazanego do spełnienia świadczenia na rachunek przekazującego.

Istotą tej instytucji prawnej jest uproszczenie rozliczeń w sytuacji, gdy ta sama osoba jest uprawniona do otrzymania określonego świadczenia od jakiegoś podmiotu, a jednocześnie zobowiązana do spełnienia takiego samego świadczenia na rzecz innego podmiotu. Korzystanie z przekazu pozwala uniknąć w takim układzie dwukrotnego spełniania świadczeń, bowiem spełnienie świadczenia przez dłużnika Wnioskodawcy (czyli leasingobiorcę) bezpośrednio na rzecz wierzyciela Wnioskodawcy (czyli dostawcy), prowadzi jednocześnie do wygaśnięcia zobowiązania leasingobiorcy względem Wnioskodawcy, jak i zobowiązania Wnioskodawcy względem dostawcy. Innymi słowy, świadczenie leasingobiorcy na rzecz dostawcy zostaje w tej sytuacji zarachowane na dwa stosunki prawne - pomiędzy Wnioskodawcą a leasingobiorcą oraz pomiędzy Wnioskodawcą a dostawcą. Schemat ten ma również zastosowanie w sytuacji dokonania przez leasingobiorcę płatności zaliczkowej na rzecz dostawcy jeszcze przed zawarciem umowy pomiędzy Wnioskodawcą a tym leasingobiorcą oraz umowy między Wnioskodawcą a dostawcą, która to płatność jest następnie (po zawarciu tych umów) zaliczana na poczet czynszu inicjalnego.

Sytuacja ta jest, z perspektywy omawianych przepisów Ustawy o CIT, analogiczna do potrącenia wzajemnych wierzytelności, bowiem wskutek zastosowania tej formy rozliczeń trójstronnych:

• dochodzi do spełnienia przez Wnioskodawcę świadczenia względem dostawcy, a zatem do poniesienia przez Wnioskodawcę kosztu w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT (stanowisko, zgodnie z którym przekaz stanowi formę poniesienia kosztu, zostało potwierdzone np. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 6 lutego 2017 r., znak: 2461-IBPB-l-2.4510.1022.2016.2.JW. Przywołana forma regulowania zobowiązań w drodze przekazu została uregulowana w art. 9211 i nast. Kodeksu cywilnego.);
• z perspektywy Wnioskodawcy spełnienie świadczenia nie następuje w formie płatności w rozumieniu art. 15d Ustawy o CIT.
  
  

Jednocześnie Wnioskodawca nie wie, w jakiej formie następuje płatność pomiędzy leasingobiorcą a dostawcą, bowiem:

• Spółka nie ma żadnego wpływu na decyzję leasingobiorcy w tym zakresie;
• zobowiązanie Wnioskodawcy względem dostawcy wygasa (w kwocie odpowiadającej płatności dokonanej przez leasingobiorcę) bez względu na to, czy płatność ta została dokonana za pośrednictwem rachunku bankowego, czy w formie gotówkowej.
  
  

Reasumując, zastosowanie instytucji przekazu w celu uregulowania przez Wnioskodawcę swojego zobowiązania względem dostawcy powoduje, że ograniczenie opisane w art. 15d Ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania w odniesieniu do Wnioskodawcy.

Mając na uwadze, że w opisanym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym może dojść do płatności gotówkowej w ramach transakcji, której kwota przekracza 15.000 PLN, należy zaznaczyć, że ograniczenie wskazane w art. 15d ustawy o CIT może znaleźć zastosowanie, jednak nie w odniesieniu do Wnioskodawcy (który nie dokonuje płatności gotówkowej), ale do leasingobiorcy, który wybiera tę formę płatności. Jeśli leasingobiorca zdecyduje się dokonać płatności gotówkowej na rzecz dostawcy (regulując tym samym swoje zobowiązanie względem Wnioskodawcy z tytułu czynszu inicjalnego), to w świetle art. 15d Ustawy o CIT (bądź art. 22p ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych; Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, ze zm.) ryzykuje koniecznością wyłączenia z kosztów podatkowych tego wydatku. Oznacza to, że cel ustawodawcy (zniechęcenie do dokonywania płatności między przedsiębiorcami w formie gotówkowej) zostanie osiągnięty poprzez zastosowanie omawianych przepisów do tego podmiotu, który dokonuje wyboru płatności gotówkowej (leasingobiorca), a nie podmiotu, który reguluje swoje zobowiązania w formie innej niż płatność (Wnioskodawca).

Końcowo Wnioskodawca zwraca uwagę, że analogiczna sytuacja została oceniona w interpretacji indywidualnej z 16 stycznia 2017 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (znak: 0461-ITPB3.4510.615.2016.l.JG). W opisanym w tej interpretacji zdarzeniu przyszłym:

Przykładowa kompensata, z którą Spółka ma do czynienia to kompensata w przypadku, gdy Leasingobiorca chcąc zakupić przedmiot leasingu, wpłaca dostawcy zaliczkę w formie gotówkowej lub bezgotówkowej (może to być kwota przekraczająca 15 tys. zł). Następnie Spółka, jako leasingodawca zakupuje tenże przedmiot leasingu od dostawcy - nie mając wiedzy, w jakiej formie została uregulowana wskazana zaliczka przez leasingobiorcę.

W umowie kupna-sprzedaży pomiędzy dostawcą przedmiotu leasingu a Spółką jest zawarta informacja o kwocie wpłaconej zaliczki przez leasingobiorcę dostawcy przedmiotu leasingu [„Korzystający (...) wpłacił Zbywcy (dostawcy) kwotę w wysokości (...) na poczet niniejszej umowy - w formie zaliczki"]. W konsekwencji Spółka dopłaca różnicę przelewem na konto dostawcy i pozostaje zobowiązanie Spółki wobec leasingobiorcy w wartości wpłaconej zaliczki. Następnie Spółka dokonuje kompensaty wartości wpłaconej zaliczki przez leasingobiorcę (do dostawcy) z opłatami do zawartej z leasingobiorcą umowy leasingu (czynsz wstępny, opłata manipulacyjna, itp.).

Jak można wnioskować z tego opisu, podatnik osiągał identyczny co Wnioskodawca efekt, wykorzystując jednak nie instytucję przekazu, lecz tzw. subrogacji ustawowej (podstawienia), opisanej w art. 518 Kodeksu cywilnego, gdy leasingobiorca, działając za zgodą leasingodawcy, spłaca zobowiązanie leasingodawcy względem dostawcy przedmiotu leasingu, tym samym wstępując w prawa tego dostawcy (tj. nabywając jego wierzytelność względem leasingodawcy), aby w kolejnym kroku dokonać potrącenia wzajemnych wierzytelności z leasingodawcą.

W tej sytuacji, podobnie jak w przypadku Wnioskodawcy, zobowiązanie leasingodawcy względem dostawcy przedmiotu leasingu wygasa wskutek płatności dokonanej przez leasingobiorcę, która może być płatnością gotówkową w ramach transakcji, której wartość przekracza 15.000 PLN. Analizując przedstawioną przez podatnika sytuację, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy potwierdził prawidłowość stanowiska, w myśl którego do leasingodawcy nie znajdzie tu zastosowania art. 15d Ustawy o CIT.

Mając na względzie powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowisko, że ma prawo do zaliczenia odpisów amortyzacyjnych od przedmiotu leasingu do kosztów uzyskania przychodów również w sytuacji, gdy płatność w ramach transakcji, której wartość przekracza 15.000 PLN, została dokonana na rzecz dostawcy w formie gotówkowej bezpośrednio przez leasingobiorcę - co zostało uznane przez Wnioskodawcę za uregulowanie przez leasingobiorcę czynszu inicjalnego względem Wnioskodawcy, jak i za uregulowanie przez Wnioskodawcę części zobowiązania Wnioskodawcy względem dostawcy z tytułu dostawy przedmiotu leasingu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, ze zm.; dalej jako: „Ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl art. 15 ust. 6 Ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Art. 15d Ustawy o CIT dodany został ustawą z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2016 r., poz. 780), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2017 r. Ma on zastosowanie do płatności dokonywanych w roku podatkowym rozpoczynającym są po 31 grudnia 2016 r. z wyłączeniem wynikającym z art. 4 ust. 2 i ust. 3 ww. ustawy zmieniającej. Zgodnie z treścią art. 15d ust. 1 Ustawy o CIT podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia

2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1829, ze zm.; dalej jako: „ustawa o swobodzie działalności gospodarczej”) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

W art. 15 ust. 2 Ustawy o CIT wskazano, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów - zwiększają przychody

-w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W myśl natomiast art. 15d ust. 3 Ustawy o CIT przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:

1. nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych;
2. dokonania płatności po zmianie formy opodatkowania na zryczałtowaną formę opodatkowania określoną w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym, z tym że zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenie przychodów następuje za rok podatkowy poprzedzający rok podatkowy, w którym nastąpiła zmiana formy opodatkowania.
   
   

Zgodnie z art. 16a ust. 1 Ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 16f ust. 1 Ustawy o CIT, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b. Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia (art. 16g ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT).

Zarówno przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak i ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, nie odnoszą się wprost do kwestii rozliczania zobowiązań w drodze przekazu, a z taką właśnie formą uregulowania zobowiązania mamy do czynienia na gruncie niniejszej sprawy. Przepisy tych ustaw nie definiują również pojęcia przekazu.

Możliwość uregulowania zobowiązań w postaci instytucji przekazu przewiduje prawo cywilne. Zgodnie z art. 9211 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459, ze zm.; dalej jako: „Kodeks cywilny”), kto przekazuje drugiemu (odbiorcy przekazu) świadczenie osoby trzeciej (przekazanego), upoważnia tym samym odbiorcę przekazu do przyjęcia, a przekazanego do spełnienia świadczenia na rachunek przekazującego.

Funkcja przekazu polega zasadniczo na ułatwieniu spełniania świadczeń wynikających ze stosunków zobowiązaniowych i uproszczeniu obrotu. Cywilnoprawna instytucja przekazu zakłada istnienie trzech podmiotów i polega na tym, że jedna osoba (nazywana przekazującym) poleca innej osobie (nazywanej przekazanym albo przekazicielem) spełnienie określonego świadczenia na rzecz osoby trzeciej (nazywanej odbiorcą przekazu). Możliwość zastosowania przekazu przy wykonywaniu zobowiązań wiąże się z faktem, że obowiązujące prawo zasadniczo nie wymaga ani tego, by dłużnik osobiście spełniał świadczenie (art. 356 Kodeksu cywilnego), ani tego, by wierzyciel osobiście świadczenie odbierał (art. 452 Kodeksu cywilnego). W tych warunkach świadczenie należne w ramach stosunku zobowiązaniowego może być przez dłużnika spełnione („przekazane” wierzycielowi) przy pomocy innego podmiotu. Zastępstwo w wykonaniu zobowiązania jest uzasadnione zwłaszcza w sytuacji, gdy osoba A jest wierzycielem osoby B w ramach określonego stosunku prawnego, a zarazem dłużnikiem osoby C w ramach innego stosunku prawnego. Osoba A, zamiast domagać się od osoby B spełnienia świadczenia do swoich rąk, a następnie po otrzymaniu tego świadczenia przekazywać je osobie C, może polecić osobie B, aby spełniła swoje świadczenie bezpośrednio do rąk osoby C. Możliwość zastosowania przekazu zachodzi, gdy świadczenia przewidziane w obydwu stosunkach prawnych są tego samego rodzaju. Dzięki temu rozwiązaniu jedno świadczenie rzeczywiste na linii B-C zastępuje dwa świadczenia pośrednie na linii B-A i A-C. Konstrukcja przekazu oparta jest na założeniu, że świadczenie spełnione faktycznie przez osobę B do rąk osoby C zostaje zaliczone (zarachowane) na dwa stosunki prawne, tj. stosunek A-B oraz stosunek A-C.

Treść przekazu zawiera podwójne upoważnienie. Pierwsze wyraża się w tym, że przekazujący (A) upoważnia przekazanego (B) do spełnienia świadczenia na rzecz odbiorcy przekazu (C). Drugim jest upoważnienie udzielane przez przekazującego (A) odbiorcy przekazu (C) do przyjęcia świadczenia od przekazanego na rachunek przekazującego. I w tym przypadku Wnioskodawca, jako przekazujący nie dokonuje faktycznie płatności na rzecz wierzyciela (otrzymującego przekaz), co oznacza że jest to również inna niż gotówkowa forma zaspokojenia i wygaśnięcia zobowiązania.

Powyższe oznacza, iż instytucja przekazu jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania określonego świadczenia.

Istotą nowelizacji było ograniczenie praktyki gotówkowego regulowania zobowiązań na rzecz form bezgotówkowych. Tym samym przekaz, jako inna niż gotówkowa forma prowadząca do zaspokojenia i wygaśnięcia zobowiązania, uznany jest za niemieszczący się w dyspozycji art. 15d Ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe, w przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca ma/będzie miał prawo do zaliczenia odpisów amortyzacyjnych od przedmiotu leasingu do kosztów uzyskania przychodów w sytuacji, gdy wskazane we wniosku zobowiązania Wnioskodawcy z tytułu dostawy przedmiotu leasingu rozliczone (uregulowane) zostały/zostaną w formie przekazu, o ile oczywiście spełnione zostały/zostaną pozostałe ustawowo określone warunki do zaliczenia tychże odpisów amortyzacyjnych do kosztów podatkowych (stosownie do żądania Wnioskodawcy, kwestia spełniania tychże warunków nie była przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej).

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr. 2 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.