Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4010.26.2017.2.AW
z 26 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2017 r. (data wpływu 23 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego – uzupełnionym pismem z 14 kwietnia 2017 r. (data wpływu 21 kwietnia 2017 r.) – dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu potrącalności wydatków na zakup pojemników na śmieci – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu potrącalności wydatków na zakup pojemników na śmieci. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych. Wobec tego pismem z dnia 4 kwietnia 2017 r. Nr 0115-KDIT2-3.4010.26.2017.1.AW wezwano Spółkę do jego uzupełnienia. Niniejsze zostało dokonane w dniu 21 kwietnia 2017 r. (data wpływu).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawca świadczy usługi w zakresie odbioru odpadów komunalnych. Spółka wygrała w 2016 r. przetarg na odbiór odpadów komunalnych ogłoszony przez gminę. W związku z wygraniem przetargu Spółka zobowiązana była do wyposażenia mieszkańców w pojemniki na odpady.

Wartość wydatków na pojemniki w 2016 r. wyniosła 167 244 zł Koszt zakupu jednego pojemnika wynosił od 89 zł do 500 zł w zależności od pojemności i stanu zużycia.

W polityce rachunkowości Spółka przyjęła, że szacunkowy okres użytkowania pojemników to 5 lat.

Dla celów bilansowych zakupy pojemników będą ujmowane na czynne rozliczenie międzyokresowe kosztów. Pojemniki będą ewidencjonowane na kontach pozabilansowych jako przedmioty nietrwałe.

Zdaniem Spółki wobec znacznej ilości i łącznej wartości nabytych w jednym okresie pojemników, ich jednorazowe odniesienie w ciężar kosztów tego okresu mogłoby w znaczący sposób zniekształcić wynik finansowy Spółki. Niezgodne byłoby to z zasadą współmierności przychodów i kosztów według ustawy o rachunkowości.

W związku z tym dla celów bilansowych koszt zakupu pojemników Spółka zamierza rozliczać w czasie poprzez ujmowanie na rozliczenie międzyokresowe kosztów. W 2016 r. zaliczyć w koszty kwotę 6 449,33 zł, w 2017 r. kwotę 33 867,84 zł, w 2018 r. kwotę 33 867,84 zł itd.

Natomiast dla celów podatkowych koszty zakupu pojemników Spółka zamierza zaliczyć jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów w dniu, w którym ujęto koszt na podstawie otrzymanej faktury w księgach rachunkowych jako zobowiązanie wobec kontrahenta.

Zdaniem Spółki bez względu na sposób rozliczenia tych wydatków dla celów bilansowych, w kosztach podatkowych powinny być ujęte one w całości w dacie, na którą zostały ujęte w księgach na podstawie otrzymanej faktury lub innego dowodu księgowego. Wydatki na zakup pojemników stanowią koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami tzw. koszty pośrednie. Spółka podkreśla, że w momencie ponoszenia przedmiotowego wydatku nie jest możliwe jednoznaczne określenie długości okresu jakiego będą one dotyczyły. Nie sposób przewidzieć trwałości zakupionych używanych pojemników, dlatego też nie jest możliwe dokonanie proporcjonalnego rozliczenia przedmiotowych kosztów o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w odniesieniu do poszczególnych lat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy koszt zakupu pojemników na odpady komunalne można jednorazowo z chwilą ujęcia w księgach rachunkowych faktury VAT zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy – ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku – z chwilą zaksięgowania otrzymanej faktury w księgach rachunkowych Spółka będzie mogła jednorazowo ująć wydatek w kosztach podatkowych.

Spółka uważa, że dla celów podatkowych poniesiony wydatek można jednorazowo zaliczyć w koszty uzyskania przychodów gdyż:

1. został poniesiony przez Spółkę, tj. w ostatecznym rozrachunku jest on pokryty z zasobów majątkowych Spółki,
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została Spółce w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. został właściwie udokumentowany,
5. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
6. nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów,
7. pojemniki nie są ujmowane w ewidencji środków trwałych.

W ocenie Wnioskodawcy wydatki, które zostaną poniesione na sfinansowanie zakupu pojemników wykorzystywanych do prowadzenia działalności w zakresie gospodarki odpadami, nie będą mogły zostać powiązane z konkretnymi przychodami albowiem wydatki na zakup pojemników stanowić będą koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie). Tym samym, odpowiednie zastosowanie w tym przypadku znajdzie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczący tzw. kosztów „pośrednich” (innych niż bezpośrednio związane z przychodami). Zgodnie ze wskazanym przepisem, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jak ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Dzień poniesienia został zdefiniowany w art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie z którym, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h uważa się dzień na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zdaniem Wnioskodawcy, za dzień poniesienia kosztu podatkowego z tytułu zakupu pojemników na odpady należy uznać moment, na który ujęto wydatek – na podstawie faktury otrzymanej od danego kontrahenta – w księgach rachunkowych. Nie dotyczy to sytuacji, w których zaksięgowano daną pozycję jako rezerwy lub bierne rozliczenie międzyokresowe kosztu, która w tym przypadku nie ma miejsca.

Datą poniesienia kosztu będzie w takim przypadku data, na którą po raz pierwszy zostało ujęte zdarzenie kosztowe w księgach rachunkowych w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako „zobowiązania” poprzez zwiększenie wartości pasywów na kontach bilansowych.

Mając na uwadze przepisy art. 15 ust. 4d i art. 15 ust. 4e, a także art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy stanąć na stanowisku, że zasady ustalania dochodu podatkowego określają normy prawa podatkowego. Wpływ na wysokość podstawy opodatkowania mają wyłącznie przychody i koszty ich uzyskania, zasady ich przypisania do danego roku podatkowego, zasady amortyzacji środków trwałych, wyceny składników majątkowych itp. określone prawem podatkowym. Zasada ta może odbiegać gdy ustawodawca podatkowy wyraźnie odwoła się do przepisów prawa bilansowego. Art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera odesłania do zasad ustalania dnia poniesienia kosztu na podstawie przepisów prawa bilansowego, lecz odwołuje się do momentu wykonania ściśle określonej czynności związanej z prowadzeniem ksiąg rachunkowych. Brak odesłania w treści art. 15 ust. 4e do przepisów o rachunkowości wskazuje na brak intencji ustawodawcy do uregulowania kwestii momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu poprzez odniesienie do zasad stosowanych w tym zakresie w rachunkowości.

W świetle tego przepisu wydatki na zakup pojemników podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w dacie ich poniesienia czyli w dniu w którym ujęto koszt zakupu pojemników na podstawie otrzymanej faktury w księgach rachunkowych jako zobowiązanie wobec kontrahenta.

Stanowisko Spółki znajduje odzwierciedlenie w licznych wyrokach sądów administracyjnych. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 lipca 2016 r. sygn. akt II FSK 1819/14 zawarto: „ustawodawca dodając z dniem 1 stycznia 2007 r. art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. nie miał intencji do uregulowania kwestii momentu zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodu poprzez odniesienie do zasad stosowanych w tym zakresie w rachunkowości. Skoro tak, to należy uznać, że faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych nie może zmienić kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu w rozumieniu art. 15ust. 4e u.p.d.o.p. Nie jest ona bowiem datą ujęcia kosztu, a jedynie jak słusznie zauważył WSA we Wrocławiu datą technicznego wprowadzenia informacji do systemu”. Natomiast w wyrokach z dnia 9 czerwca 2015 r. sygn. akt II FSK 1236–1237/13 Naczelny Sąd Administracyjny orzekł: „Także w przypadku braku możliwości określenia długości okresu, którego dotyczą dane wydatki należy przyjąć, że mogą one stanowić koszt „jednorazowy”. O tym jednak, czy w istocie dany wydatek z uwagi na swój charakter nie może zostać przyporządkowany do długości okresu, którego dotyczy, decydować będą również przepisy prawa podatkowego, a nie sposób jego księgowania na potrzeby prawa bilansowego. Również w tym przypadku nie można uznać, że na sposób rozliczenia określonego wydatku wpływ będzie miało, poprzez art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP, jego ujęcie jako kosztu dla celów bilansowych. Zatem należy uznać, że gdy na gruncie przepisów prawa podatkowego nie będzie możliwe określenie, jaka część wydatków dotyczy danego roku podatkowego, to mogą one zostać potrącone jednorazowo w dacie ich poniesienia, którą wyznacza art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP, czyli w dniu, w którym ujęto koszt na podstawie otrzymanej faktury w księgach rachunkowych jako zobowiązanie wobec kontrahenta”. Porównawcze wyroki to wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 maja 2015 r. sygn. akt II FSK 1071/13, z dnia 1 kwietnia 2015 r. sygn. akt. II FSK 1604/13 oraz II FSK 717/13, z dnia 20 lipca 2011 r. sygn. akt II FSK 414/10 i z dnia 9 grudnia 2011 r. sygn. akt II FSK 1091/10.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Ocena prawna przedstawionego przez Wnioskodawcę zagadnienia wymaga odniesienia się do definicji kosztów uzyskania przychodów, zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powołany przepis ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Pierwsza z wymienionych przesłanek odnosi się do możliwości przypisania faktu poniesienia kosztu do osoby podatnika. Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie koszty obciążające samego podatnika – wartość ciężarów, jakie ponosi podatnik w toku prowadzenia działalności (funkcjonowania). Poniesienie kosztu w rozumieniu omawianej ustawy jest świadomym, celowym działaniem podatnika. Polega na faktycznym i definitywnym przesunięciu określonej wartości z jego majątku do majątku innego podmiotu. W szczególności, może mieć postać wydatkowania środków pieniężnych bądź przekazania innych wartości majątkowych.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b–4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Do pierwszej z wymienionych kategorii należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty zarządu ponoszone przez spółkę kapitałową (wydatki związane z działaniem organu zarządzającego spółki kapitałowej), uznając, że – jako ogólne, stałe koszty dotyczące jej funkcjonowania jako osoby prawnej i podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą – są ponoszone w celu uzyskiwania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu, racjonalność i niezbędność) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty. Ujęte w nim wyłączenia mają różny charakter i pełnią różne funkcje. W szczególności, część spośród nich prowadzi do bezwzględnego wyłączenia określonych rodzajów kosztów z kategorii kosztów podatkowych, część służy limitowaniu wysokości rozpoznawanych przez podatników rodzajów kosztów uzyskania przychodów (uniemożliwia zaliczenie do kosztów podatkowych wartości przewyższających ustalony przez ustawodawcę poziom wydatków), część – „przesunięciu” momentu rozpoznawania określonych kosztów, wykluczeniu ich związku albo powiązaniu ich z konkretnym przychodem lub momentem podatkowym.

Wśród wydatków nieuważnych za koszty uzyskania przychodów, ustawodawca wymienił m.in. wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jednocześnie – w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Składniki majątku stanowiące środki trwałe i wartości niematerialne i prawne zostały wymienione przez ustawodawcę w art. 16a–16c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepis art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawierający definicję środka trwałego wśród warunków, które muszą być spełnione, aby składnik majątku był zaliczony do środków trwałych nie wymienia jego wartości. Wynika z tego, że każdy składnik majątku spełniający warunki art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powinien – co do zasady – być zaliczany do środków trwałych i amortyzowany.

Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b (art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16f ust. 3 tej ustawy natomiast odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3 500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3 500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Ponadto ustawodawca wprowadził w art. 16d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych możliwość szczególnego traktowania składników majątku o wartości nieprzekraczającej 3 500 zł, które spełniają warunki uznania ich za środki trwałe. Od takich składników majątku podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych, a wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszt uzyskania przychodów w momencie oddania ich do używania.

Stosownie bowiem do art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3 500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Innymi słowy, analiza powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że składniki majątkowe podatnika (środki trwałe) podlegają amortyzacji, po spełnieniu następujących warunków, a mianowicie wówczas gdy okres ich użytkowania jest dłuższy niż rok, stanowią one własność lub współwłasność podatnika, zostały przez podatnika nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, są kompletne i zdatne w dniu przyjęcia do użytkowania, są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do użytkowania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu ( art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Definicja ta obejmuje wszystkie środki o okresie użytkowania dłuższym niż rok, niezależnie od ich wartości, a więc o wartości równej i poniżej 3 500 zł, jak i powyżej tej wartości. Tak zdefiniowane środki trwałe, niezależnie od ich wartości początkowej, podlegają odpisom amortyzacyjnym. Ustawodawca – z uwagi jednak na wartość tych środków dla potrzeb rozliczenia wydatków poniesionych na ich nabycie – dokonuje ich podziału na te, których wartość jest równa i niższa niż 3 500 zł, oraz powyżej tej wartości. I tak, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości materialnej i prawnej w dniu przyjęcia do użytkowania jest wyższa niż 3 500 zł podatnik obowiązany jest dokonywać odpisów amortyzacyjnych, a odpisów tych należy dokonywać wedle zasad określonych w przepisach art. 16h–16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ( art. 16f ust. 3 zdanie pierwsze tej ustawy). W tym przypadku rozliczenie kosztów podatkowych jest odroczone w czasie. Jeśli natomiast wartość ta jest co najmniej równa lub mniejsza od wskazanej wartości podatnik może dokonać wyboru sposobu rozliczenia kosztów nabycia tych środków, a mianowicie może dokonać odpisów w trybie przepisów art. 16h– art. 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (a więc na podstawie tzw. zasad ogólnych), albo jednorazowo w miesiącu oddania do użytkowania tego środka lub wartości niematerialnej i prawnej albo w miesiącu następnym ( art. 16f ust. 3 zdanie drugie omawianej ustawy), albo też może zdecydować, że nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych. W tym ostatnim przypadku wydatki na nabycie składników majątkowych będą stanowić wówczas koszt uzyskania przychodu w miesiącu oddania ich do użytkowania ( art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Z powyższego wynika, że składniki majątkowe podatnika, spełniające warunki uznania ich za środki trwałe na mocy art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, których wartość jednakże nie jest wyższa niż 3 500 zł, mogą być zarówno objęte odpisami amortyzacyjnymi, jak i bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów (bez dokonywania odpisów amortyzacyjnych), a wybór sposobu rozliczenia wydatków na ich nabycie w kosztach związanych z działalnością gospodarczą należy do podatnika, który – stosownie do przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2016 r., poz. 1047, z późn. zm.) – zobowiązany jest do ustalenia przyjętych przez jednostkę zasad (polityki) rachunkowości, w tym m.in. do określenia zasad kwalifikacji składników majątkowych do środków trwałych oraz wartości granicznej dla składników majątku trwałego o niskiej wartości.

Tym samym, nie można zgodzić się z twierdzeniem Spółki, że będzie ona mogła jednorazowo ująć wydatek w kosztach podatkowych z chwilą zaksięgowania otrzymanej faktury w księgach rachunkowych, gdyż to nie „zaksięgowanie otrzymanej faktury w księgach rachunkowych” determinuje moment odniesienia wydatku opisanego we wniosku w koszty podatkowe.

Stosownie bowiem do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki na zakup pojemników na odpady – skoro okres ich użytkowania jest dłuższy niż rok, stanowią one własność podatnika, zostały przez podatnika nabyte, są kompletne i zdatne w dniu przyjęcia do użytkowania, są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jednostkowa cena nabycia pojemnika nie przekracza 3500 zł, to –mogą być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów na następujące sposoby:

• poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu odpowiedniej stawki amortyzacyjnej (uzależnionej od sposobu zakwalifikowania pojemników do odpowiedniej grupy, podgrupy i rodzaju na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych) – zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1;
• poprzez zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania pojemników do używania – zgodnie z art. 16d ust. 1;
• poprzez dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w miesiącu oddania pojemników do używania lub w miesiącu następnym – zgodnie z art. 16f ust. 1.

Należy także zaznaczyć, że zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów, podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym, tj. uznaje, że zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego, podatnik musi liczyć się jednak z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej czynności, jaka może się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Udowodnienie prawidłowości zaliczenia przez Spółkę opisanych we wniosku wydatków do określonego rodzaju kosztów uzyskania przychodów może zatem wymagać w szczególności udowodnienia: poniesienia wydatków, ich charakteru, w szczególności ich celowości, racjonalności działań podatnika, a w konsekwencji braku okoliczności uniemożliwiających uznanie przedmiotowych kosztów za koszty uzyskania przychodów. W ramach postępowania dowodowego może również zostać dokonana szczegółowa analiza związku ponoszonych wydatków z przychodami Spółki, a także kwalifikacja wydatków do określonych kosztów podatkowych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.