Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.15.2017.2.MG
z 25 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2017 r. (data wpływu 13 marca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 maja 2017 r. (data wpływu 11 maja 2017 r.) na wezwanie tut. organu z dnia 24 kwietnia 2017 r. Nr 0114-KDIP-2.4011.15.2017.1.MG o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości nabytej w drodze darowizny i zniesienia współwłasności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości nabytej w drodze darowizny i zniesienia współwłasności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Aktem notarialnym z 9 marca 1993 r. rodzice darowali po połowie, córkom i zięciom do majątku objętego wspólnością ustawową, nieruchomość stanowiącą zabudowaną działkę położoną we wsi W., oznaczoną w ewidencji gruntów i budynków jako działka nr 105 o powierzchni 1.1000 m², dla której Sąd Rejonowy IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadził księgę wieczystą. (Zmiana numeracji działki z 115 na 105 wynikła z przeprowadzonej przez Starostę modernizacji ewidencji gruntów i budynków).

Na skutek wniosku złożonego w gminie została wydana w dniu 31 marca 2015 r. ostateczna decyzja zatwierdzająca projekt podziału nieruchomości na 11 działek, przy czym Wójt Gminy na podstawie ustawy o gospodarce nieruchomościami przejął na własność (na poszerzenie dróg gminnych i pod drogę gminną) działki ewidencyjne o nr: 105/2, 105/8 oraz 105/7 o łącznej powierzchni 1.598 m^2.

Na podstawie aktu notarialnego z dnia 3 grudnia 2015 r. dotyczącego zniesienia współwłasności nieruchomości małż. M. i T. O. stali się właścicielami działek o nr 105/3, 105/4, 105/5, 105/9 oraz 105/11, zaś małż. T. i E. O. stali się właścicielami działek o nr: 105/1, 105/6, 105/10. Zniesienie współwłasności zostało dokonane bez jakichkolwiek dopłat. Wnioskodawca nadmienił, że działki nie były i nie są wykorzystywane do prowadzenia jakiejkolwiek działalności komercyjnej.

W związku z powyższym Wnioskodawca prosi o informację, czy zbycie części nieruchomości (poszczególnej działki, czy działek) przed upływem 5 lat od zniesienia współwłasności rodzi po stronie Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

Zniesienie współwłasności nastąpiło bez jakichkolwiek dopłat.

Wniosek zawierał braki formalne, związku z czym organ podatkowy pismem z dnia 24 kwietnia 2017 r. wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia poprzez doprecyzowanie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego poprzez wskazanie, czy wartość nabytych przez Wnioskodawcę w wyniku zniesienia współwłasności działek mieści się w udziale, jaki przysługiwał Wnioskodawcy przed dokonaniem zniesienia współwłasności? Należy porównać wartość nabytych działek w wyniku zniesienia współwłasności z wartością posiadanych działek objętych współwłasnością na dzień dokonania zniesienia współwłasności. Porównaniu nie podlega wysokość udziałów, lecz wartości.

Wnioskodawca uzupełnił braki formalne wniosku pismem z dnia 10 maja 2017 r. (data wpływu 11 maja 2017 r.), w którym wyjaśnił, że wartość nabytych działek w wyniku zniesienia współwłasności jest równa wartości posiadanych działek objętych współwłasnością na dzień dokonania zniesienia współwłasności.

Przed zniesieniem współwłasności Wnioskodawca razem z żoną na zasadach wspólności ustawowej, w udziale wynoszącym 1/2 części małżonkowie byli współwłaścicielami niżej wymienionych działek:

Numer działki - Wartość na dzień zniesienia współwłasności zł

105/1 - 311 890

105/3 - 163 200

105/4 - 163 200

105/5 - 163 200

105/6 - 219 340

105/9 - 203 800

105/10 - 185 400

105/11 - 23 230

Razem - 1 433 260

Udział w wartości przypadający na M. i T. O. wynosił 1/2 ww. wartości, tj. 716 630 zł.

Po zniesieniu współwłasności Wnioskodawca razem z żoną na zasadach wspólności ustawowej są właścicielami następujących działek:

Numer działki - Wartość zł

105/3 - 163 200

105/4 - 163 200

105/5 - 163 200

105/9 203 800

105/11 - 23 230

Razem - 716 630

E. i T. O. na zasadach wspólności ustawowej zostali właścicielami niżej wymienionych działek:

Numer działki - Wartość zł

105/1 - 311 890

105/6 - 219 340

105/10 - 185 400

Razem - 716 630

Wartość nabytych działek w wyniku zniesienia współwłasności jest więc równa wartości posiadanych działek objętych współwłasnością na dzień dokonania zniesienia współwłasności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zbycie części nieruchomości (poszczególnej działki, czy działek) przed upływem 5 lat od zniesienia współwłasności rodzi po stronie Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie części nieruchomości (poszczególnej działki czy działek) przed upływem 5 lat od zniesienia współwłasności nie rodzi po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego w postaci zapłaty podatku dochodowego z uwagi na to, że od ponad 20 lat Wnioskodawca był współwłaścicielem tej nieruchomości a zniesienie współwłasności nastąpiło bez jakichkolwiek dopłat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
   
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, sprzedaż ta nie jest źródłem przychodu i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z powyższych uregulowań prawnych wynika, że w przypadku sprzedaży nieruchomości lub udziału w niej decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma data nabycia tej nieruchomości i forma prawna jej nabycia.

Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459) umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo, że strony inaczej postanowiły. Należy zatem wskazać, że nabyciem w rozumieniu przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest każda czynność, na mocy której na osobę fizyczną - nabywcę przechodzi własność nieruchomości, bez względu na to, czy nabycie następuje w sposób odpłatny czy nieodpłatny.

W myśl art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Podstawowym elementem umowy darowizny, niezbędnym do uznania, że dane świadczenie jest darowizną, jest jej nieodpłatność. Świadczenie jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do innego świadczenia w przyszłości. Przy czym to świadczenie drugiej strony nie musi mieć charakteru majątkowego, może być np. korzyścią osobistą. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny, jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony.

W myśl art. 158 ustawy Kodeks cywilny, podstawową formą nabycia nieruchomości lub jej części oraz udziału w nieruchomości jest zawarcie umowy kupna - sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy, w której dotychczasowy właściciel zobowiązuje się do przeniesienia prawa własności nieruchomości na jej nabywcę. Przy czym, umowa zobowiązująca do przeniesienia prawa własności do nieruchomości powinna być dla jej ważności zawarta w formie aktu notarialnego.

Stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r., poz. 2082, z późn. zm.). Na podstawie art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w trakcie jej trwania przez obydwoje małżonków lub jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Ponadto, ustrój wspólności ustawowej obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że małżonkowie w czasie jej trwania nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością (art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Zgodnie natomiast z art. 43 § 1 tej ustawy, obydwoje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Zgodnie natomiast z art. 195 ustawy Kodeks cywilny, współwłasność jest instytucją prawa cywilnego polegającą na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Współwłasność istnieje wówczas, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Istota współwłasności polega na tym, że współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, a nie o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności, a nie jedynie do jej części określonej wielkością jego udziału. Każdy ze współwłaścicieli ma jednakowe prawo do całej rzeczy, ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli, a mianowicie każdy jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 Kodeksu cywilnego).

W myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności.

Zgodnie z treścią art. 211 i 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi więc jedynie do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.

Zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy tylko wówczas, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat. Natomiast jeżeli udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat), to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego. Tak więc co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje udział w nieruchomości, który przekracza udział jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał.

Mając na uwadze powyższe uregulowania prawne należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy wartość nabytych przez Wnioskodawcę działek w wyniku dokonanego w dniu 3 grudnia 2015 r. zniesienia współwłasności jest równa wartości posiadanych działek objętych współwłasnością na dzień dokonania zniesienia współwłasności, nie doszło do nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym, za datę nabycia udziału w nieruchomości przyjąć należy datę nabycia w drodze darowizny przez Wnioskodawcę do majątku objętego wspólnością majątkową małżeńską udziału w nieruchomości stanowiącej zabudowaną działkę, tj. 9 marca 1993 r.

Zatem planowana sprzedaż którejkolwiek z wydzielonych działek nie spowoduje powstania przychodu z odpłatnego zbycia, bowiem zostanie dokonana po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie. W konsekwencji, na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych w związku ze sprzedażą poszczególnej działki, czy działek przed upływem 5 lat od dokonanego w dniu 3 grudnia 2015 r. zniesienia współwłasności, które nastąpiło bez jakichkolwiek dopłat.

Ponadto w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, że dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Zgodnie bowiem z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższego wynika, że organ właściwy do wydania interpretacji indywidualnej nie przeprowadza postępowania dowodowego, nie jest zatem ani obowiązany ani uprawniony do analizy dołączonych do wniosku dokumentów ani do wykorzystania ich treści przy ocenie stanowiska Wnioskodawcy. Organ ten jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4 , 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.