Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB1.4511.105.2017.2.AP
z 3 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2016 r. (data wpływu 6 lutego 2017 r.), uzupełnionym pismem, które wpłynęło w dniu 10 marca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w 2014 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 27 lutego 2017 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.105.2017.1.AP, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 27 lutego 2017 r. (data doręczenia 4 marca 2017 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem, które wpłynęło w dniu 10 marca 2017 r., nadanym w dniu 9 marca 2017 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Trzeci Urząd Skarbowy w … wezwał Wnioskodawczynię do wyjaśnienia spornej kwestii, w związku z pismem otrzymanym z Belgii, z którego wynika, że z całości dochodów za 2014 r. powinna być rozliczona w Polsce.

Wnioskodawczyni od około 20-stu lat bywała w Belgii bardzo często, ponieważ pracował tam Jej konkubent - obywatel Włoch, z którym obecnie mieszka w Polsce.

Wnioskodawczyni od lipca 2010 r. zamieszkała na stałe w …, gdzie otrzymała belgijski dowód tożsamości - po podjęciu kilku godzin pracy tygodniowo w restauracji, co było konieczne by otrzymać prawo pobytu, płaciła tam ubezpieczenie zdrowotne w OZ i rozliczała się z dochodów za pracę przed tamtejszym Urzędem Skarbowym - do 2014 r. włącznie.

Wnioskodawczyni w tym okresie pobierała również polską emeryturę z ZUS, od której odprowadzała podatek w Polsce. Każdorazowo przy rocznym rozliczaniu podatku w Belgii uwzględniano Jej emeryturę w Polsce.

Po przejściu na emeryturę Jej partnera życiowego zdecydowali o zamieszkaniu na stałe w Polsce, gdzie żyje cała bliska rodzina Wnioskodawczyni: syn, wnuczki i siostry z rodzinami. W dniu 29 listopada 2014 r. Wnioskodawczyni opuściła Belgię na stałe po załatwieniu wszystkich wymaganych prawem belgijskim formalności, tj. wcześniejszym rozliczeniem podatku dochodowego za 2014 r., zamknięciu kontraktów: z …, …, …, konta bankowego, itp. Ostatecznie Wnioskodawczyni osobiście zwróciła swój dowód ID w stosownym Urzędzie Gminy (Distric Berchem w …), gdzie otrzymała pismo: … – jako dowód wymeldowania Jej z miasta … z dniem 28 listopada 2014 r. Wnioskodawczyni na piśmie poinformowała Urząd Finansowy w … o Jej nowym adresie zamieszkania w Polsce przy okazji składania zeznania podatkowego za 2014 r.

W piśmie, które wpłynęło w dniu 10 marca 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że wniosek dotyczy 2014 r. W 2014 r., od stycznia do końca listopada, tj. przez 11 miesięcy centrum Jej interesów osobistych stanowiła Belgia. W tym okresie z Polską nie wiązały Ją żadne interesy osobiste, tj. powiązania rodzinne ani aktywności społeczne, polityczne, kulturalne, itd. Wnioskodawczyni nie przynależała w 2014 r. do żadnych klubów ani organizacji społeczno-kulturalno-politycznych. Z dniem 28 listopada 2014 r. Wnioskodawczyni przestała pracować w Belgii i w związku z osiągnięciem w grudniu 2014 r. wieku emerytalnego, tj. 65 lat, powróciła na stałe do Polski. Od dnia 1 maja 2015 r. Wnioskodawczyni pobiera dodatkowo emeryturę belgijską. W 2014 r. Wnioskodawczyni nie prowadziła na terenie Rzeczypospolitej Polskiej żadnej zarobkowej działalności gospodarczej. Pobierała jedynie polską emeryturę, którą ZUS wypłacał Jej na konto osobiste w … w Polsce. Emeryturę z Polski Wnioskodawczyni pobiera od 1 stycznia 1999 r. Trzeci Urząd Skarbowy w … wezwał Wnioskodawczynię do złożenia wyjaśnień w ramach dokonywania czynności sprawdzających prawidłowości opodatkowania Jej dochodów uzyskanych na terytorium Belgii w 2014 r. Powyższe pozostaje w związku z informacją przesłaną przez administrację podatkową w Belgii. W Belgii Wnioskodawczyni przebywała nieprzerwanie od 2010 r. do 29 listopada 2014 r. Od lipca 2010 r. do listopada 2014 r. włącznie pobierała wynagrodzenie za pracę w Belgii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Który z krajów Belgia czy Polska był miejscem rezydencji podatkowej Wnioskodawczyni w 2014 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), Belgia była Jej krajem rezydencji podatkowej, ponieważ przebywała tam 11 pełnych miesięcy w 2014 r. Podobnie jak w kilku poprzednich latach, np. 2011 r., 2012 r., 2013 r. Wnioskodawczyni złożyła w Belgii deklarację podatkową za 2014 r., natomiast wymówienie stosunku pracy nastąpiło 29 listopada 2014 r. Wnioskodawczyni przez 11 miesięcy w 2014 r. pracowała wciąż w Belgii.

W piśmie, które wpłynęło w dniu 10 marca 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że w 2014 r. w Belgii przebywała i pracowała więcej niż 183 dni. Złożyła za ten rok zeznanie podatkowe w stosownym Urzędzie Skarbowym w …. Złożyła w tym samym Urzędzie pisemną informację o zmianie miejsca zamieszkania (Wnioskodawczyni podała polski adres zamieszkania jako aktualny od 1 grudnia 2014 r.) oraz zgłosiła zmianę konta bankowego - podając dane polskiego konta bankowego w … (uprzednio w Belgii w …). Na polskie konto bankowe w lipcu 2015 r. Wnioskodawczyni otrzymała zwrot podatku nadpłaconego w Belgii w 2014 r.

W ocenie Wnioskodawczyni, krajem Jej rezydencji podatkowej w 2014 r. była Belgia, podobnie jak w latach 2011, 2012, 2013, co do których strona belgijska nie wnosiła żadnych zastrzeżeń. Wnioskodawczyni sądzi, że fakt opuszczenia przez Nią Belgii w 2014 r. na stale spowodował pomyłkę Belgii i wykluczenie Jej z rezydentury podatkowej - tak samo jak z rezydentury pobytowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Warszawie dnia 20 sierpnia 2001 r. (Dz. U. z 2004 r., Nr 211, poz. 2139; dalej jako: „Konwencja”).

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która, zgodnie z prawem tego Państwa, podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, wszystkie jego jednostki terytorialne lub organy lokalne. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Z kolei art. 4 ust. 2 Konwencji stanowi, że w przypadku, gdy stosownie do postanowień art. 4 ust. 1 Konwencji, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia - ten przypadek nie ma jednak zastosowania w sytuacji opisanej w pytaniu, gdyż wiadomo, iż osoba fizyczna jest obywatelem Królestwa Belgii.
   
   

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie zaś do treści art. 15 ust. 2 cyt. Konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

Natomiast art. 18 cyt. Konwencji stanowi, że z zastrzeżeniem postanowień art. 19 ust. 2 Konwencji, emerytury i inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu jej wcześniejszej pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, w którym odbiorca emerytury ma miejsce zamieszkania. W art. 19 ust. 2 lit. a) Konwencji mowa jest o tym, że renty i emerytury przekazywane przez Umawiające się Państwo albo przez jego organ lokalny bezpośrednio, bądź z utworzonych przez nie funduszy, osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Państwa lub organu lokalnego podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, jednakże takie renty i emerytury podlegają opodatkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeśli ich odbiorca ma w tym Państwie miejsce zamieszkania i posiada jego obywatelstwo.

Jednakże takie renty i emerytury podlegają opodatkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeśli ich odbiorca ma w tym Państwie miejsce zamieszkania i posiada jego obywatelstwo (art. 19 ust. 2 lit. b) ww. Konwencji).

Stosownie do art. 19 ust. 3 ww. Konwencji, postanowienia artykułów 15, 16 i 18 stosuje się do wynagrodzeń lub rent i emerytur przekazywanych z tytułu usług świadczonych w ramach działalności przemysłowej lub handlowej wykonywanej przez Umawiające się Państwo lub jeden z jego organów lokalnych

Tak więc w przypadku otrzymywania przez obywatela belgijskiego emerytury z Polski na rachunek bankowy w Polsce, przychody z tego tytułu będą podlegać opodatkowaniu wyłącznie w Belgii, jeżeli osoba ta posiada w Belgii miejsce zamieszkania w rozumieniu Konwencji. Jeśli jednak osoba ta posiada, w rozumieniu Konwencji, miejsce zamieszkania w Polsce, to przychody z tytułu emerytury, podlegać będą opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni od około 20-stu lat bywała w Belgii bardzo często, ponieważ pracował tam Jej konkubent - obywatel Włoch, z którym obecnie mieszka, również w Polsce. Wnioskodawczyni od lipca 2010 r. zamieszkała na stałe w …, gdzie otrzymała belgijski dowód tożsamości, płaciła tam ubezpieczenie zdrowotne i rozliczała się z dochodów za pracę przed tamtejszym Urzędem Skarbowym - do 2014 r. włącznie. Wnioskodawczyni w tym okresie pobierała również polską emeryturę z ZUS, od której odprowadzała podatek w Polsce. Każdorazowo przy rocznym rozliczaniu podatku w Belgii uwzględniano Jej emeryturę w Polsce. Po przejściu na emeryturę Jej partnera życiowego zdecydowali o zamieszkaniu na stałe w Polsce, gdzie żyje cała bliska rodzina Wnioskodawczyni. W dniu 29 listopada 2014 r. Wnioskodawczyni opuściła Belgię na stałe po załatwieniu wszystkich wymaganych prawem belgijskim formalności. Wnioskodawczyni na piśmie poinformowała Urząd Finansowy w … o Jej nowym adresie zamieszkania w Polsce przy okazji składania zeznania podatkowego za 2014 r. W 2014 r. przez 11 miesięcy centrum Jej interesów osobistych stanowiła Belgia. W tym okresie z Polską nie wiązały Ją żadne interesy osobiste. Z dniem 28 listopada 2014 r. Wnioskodawczyni przestała pracować w Belgii i w związku z osiągnięciem w grudniu 2014 r. wieku emerytalnego, tj. 65 lat, powróciła na stałe do Polski. Od dnia 1 maja 2015 r. Wnioskodawczyni pobiera dodatkowo emeryturę belgijską. W 2014 r. Wnioskodawczyni nie prowadziła na terenie Polski żadnej zarobkowej działalności gospodarczej. Pobierała jedynie polską emeryturę od 1 stycznia 1999 r.

W świetle przedstawionych faktów, należy zgodzić się z Wnioskodawczynią, że Jej centrum interesów życiowych i gospodarczych w 2014 r. znajdowało się w Belgii. Fakt uzyskiwania dochodu z tytułu wynagrodzenia za pracę na terytorium Belgii, a także posiadanie w Belgii centrum życiowego niezbicie świadczy, że centrum interesów życiowych oraz gospodarczych Wnioskodawczyni znajdowało się w Belgii.

Biorąc pod uwagę fakt, że w 2014 r. z Belgią Wnioskodawczynię łączyły ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, oraz uwzględniając zapisy Konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, stwierdzić należy, że otrzymywane przez Wnioskodawczynię świadczenie emerytalne z Polski w 2014 r. – stosownie do art. 4 w związku z art. 18 ww. Konwencji polsko-belgijskiej – podlegało opodatkowaniu tylko w Belgii, z uwagi na miejsce zamieszkania Wnioskodawczyni w tamtym okresie w Belgii.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.