Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPB6.4510.42.2017.1.AG
z 29 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2017 r. (data wpływu 21 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków gotówkowych poniesionych w toku egzekucji oraz opłat egzekucyjnych na rzecz komornika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków gotówkowych poniesionych w toku egzekucji oraz opłat egzekucyjnych na rzecz komornika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka (dalej „Wnioskodawca” lub „Spółka”) w toku prowadzenia działalności gospodarczej w przypadku klientów, którzy nie regulują należności, kieruje sprawy na drogę postępowania sądowego. Jeżeli dłużnik, pomimo wyroku lub nakazu zapłaty nadal nie reguluje należności, to Spółka wówczas występuje na drogę postępowania egzekucyjnego. W tym celu Wnioskodawca nabywa u komornika usługę wyegzekwowania od dłużnika należnych kwot.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2016r., poz. 1358; winno być: Dz. U. z 2016 r., poz. 1138, z późn. zm. – przyp. organu), zwanej dalej ustawą o komornikach, komornikowi należy się zwrot wydatków poniesionych w toku egzekucji w zakresie określonym ustawą. Wśród opłat towarzyszących procesowi egzekucji należności od dłużnika znajdują się:

1. wydatki gotówkowe poniesione przez komornika w toku egzekucji, ich zamknięty katalog został przedstawiony w Rozdziale 6 ustawy o komornikach,
2. opłaty egzekucyjne określone w Rozdziale 7 ustawy o komornikach.
   
   

Na pokrycie wydatków towarzyszących egzekucji komornik może zażądać zaliczki od strony, która wniosła o dokonanie czynności, uzależniając czynność od jej uiszczenia. Zgodnie z ustawą o komornikach, czynność, w związku z którą komornik zażądał zaliczki na pokrycie wydatków, musi podjąć niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni od dnia uiszczenia zaliczki.

W związku z powyższym, na otrzymane wezwanie Spółka wpłaca zaliczkę na wydatki towarzyszące dokonywanej egzekucji. Koszty, na które przeznaczona jest zaliczka są kosztami wymienionymi w ustawie o komornikach. Na wezwaniu wyszczególnione są poszczególne koszty, co daje możliwość rozróżnienia wydatków gotówkowych poniesionych w toku egzekucji (wynikających z Rozdziału 6 ustawy o komornikach) jak i opłat egzekucyjnych (Rozdział 7 ustawy o komornikach).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może zaliczyć całą zaliczkę do kosztów uzyskania przychodu w momencie jej uiszczenia na podstawie wniosku otrzymanego od komornika?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że wydatki, które nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, ponoszone przez podatników mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przez podatnika przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zgodnie ze stanowiskiem organu podatkowego zaprezentowanym w interpretacji IPPB6/4510-181/16-2/SO z 5 maja 2016 roku, wydatek poniesiony przez podatnika stanowi jego koszt podatkowy, pod warunkiem, że:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi być pokryty z jego zasobów majątkowych,
2. jest definitywny, tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodu.
   
   

Zgodnie z przepisami, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o komornikach, komornikowi należy się zwrot wydatków gotówkowych poniesionych w toku egzekucji. Zgodnie z ust. 2 ww. ustawy wydatki, o których mowa to:

1. należności biegłych;
   
2. koszty ogłoszeń w pismach;
   
3. koszty transportu specjalistycznego, przejazdu poza miejscowość, która jest siedzibą komornika, przechowywania i ubezpieczania zajętych ruchomości;
   
4. należności osób powołanych, na podstawie odrębnych przepisów, do udziału w czynnościach;
   
5. koszty działania komornika, o których mowa w art. 8 ust. 11, poza terenem rewiru komorniczego;
   
6. koszty doręczenia środków pieniężnych przez pocztę lub przelewem bankowym;
   
7. koszty uzyskiwania informacji niezbędnych do prowadzenia postępowania egzekucyjnego lub wykonania postępowania o udzieleniu zabezpieczenia;
   
8. koszty doręczenia korespondencji, za wyjątkiem kosztów doręczenia stronom zawiadomienia o wszczęciu egzekucji bądź postępowania zabezpieczającego;
   
9. koszty dostępu do systemu teleinformatycznego obsługującego zajęcie wierzytelności z rachunku bankowego.
   
   

Na pokrycie powyższych wydatków, komornik może zażądać zaliczki od strony lub innego uczestnika postępowania, który wniósł o dokonane czynności, uzależniając czynność od jej uiszczenia (art. 40 ust. 1 ustawy o komornikach).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 tej ustawy, czynność, w związku z którą komornik zażądał zaliczki na pokrycie wydatków, należy podjąć niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 7 dni od dnia uiszczenia zaliczki. Art. 41 ust. 2 ustawy o komornikach, nakłada na komornika obowiązek rozliczenia zaliczki w terminie miesiąca od dnia poczynienia wydatków, na które była przeznaczona, i zwrócenia jej niewykorzystanej części. Wówczas komornik wydaje postanowienie, w którym określa w szczególności: stronę lub innego uczestnika postępowania, który uiścił zaliczkę i jej wysokość, czynności, na poczet których pobrano zaliczkę, ze wskazaniem daty ich dokonania, kwoty zaliczki zaliczone na pokrycie poszczególnych czynności, z jednoczesnym wskazaniem sposobu i podstaw ich wyliczenia, oraz kwotę podlegającą zwrotowi i oznaczenie osoby, na rzecz której zwrot ma nastąpić.

Zgodnie ze stanem faktycznym, komornik przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego przesyła wezwanie do wpłacenia przez Pocztę zaliczki na poczet kosztów poniesionych w trakcie egzekucji. Na wezwaniu wyszczególnione są kwoty i cel ich przeznaczenia ze wskazaniem przepisu prawnego, z którego wynikają. W związku z tym, że koszty, o których mowa w wezwaniu można podzielić na wydatki gotówkowe towarzyszące procesowi egzekucji i opłaty egzekucyjne to możliwe jest różne podejście w zakresie zaliczenia tych kwot do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca po otrzymaniu wezwania od komornika, wpłaca zaliczkę na wydatki egzekucyjne.

Zdaniem Spółki, zaliczki wpłacone z przeznaczeniem na koszty, o których mowa w Rozdziale 6 ustawy o komornikach, nie powinny być zaliczone do kosztów podatkowych w momencie zapłaty zaliczki komornikowi. W przedmiotowym przypadku, zaliczka na gotówkowe wydatki komornicze, wymienione w art. 39 ust. 2 ustawy komornikach nie stanowi zapłaty za czynności wykonywane przez komornika. Zaliczka przekazywana jest na pokrycie kosztów czynności towarzyszących, które wykonuje komornik, ale nie jest przeznaczona na wynagrodzenie komornika.

Zgodnie z ustawą o komornikach, komornik obowiązany jest rozliczyć zaliczkę w terminie miesiąca od dnia poczynienia wydatków, na które będzie przeznaczona i zwrócić jej niewykorzystaną część. Rozliczenie zaliczki powinno nastąpić na podstawie otrzymanego od komornika postanowienia zawierającego informacje, które wskazane zostały w art. 41 ust. 2 ustawy o komornikach.

Zaliczka, w części, w której przeznaczona jest na wydatki gotówkowe poniesione w toku egzekucji, może ulec zwiększeniu, zmniejszeniu lub też zwrotowi, dlatego też nie spełnia ona warunku definitywności określonego dla kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku wypłaty zaliczki na wydatki, o których mowa w art. 39 ust. 2 ustawy o komornikach nie powinna ona podlegać ujęciu w kosztach podatkowych w momencie wypłaty tej zaliczki. Dopiero po rozliczeniu przez komornika przekazanej zaliczki wydatki te staną się definitywne i wówczas, spełniając wszystkie przesłanki, będą mogły zostać zakwalifikowane jako koszty uzyskania przychodu. Wówczas, na podstawie postanowienia wydanego przez komornika, o którym mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o komornikach, Spółka ma możliwość jednoznacznie wskazać jaka kwota i na jaki cel została wydatkowana. Otrzymanie potwierdzenia dotyczącego dokonanych wydatków definitywnie wskazuje jakie koszty zostały poniesione, w związku z czym Spółka dopiero posiadając ten dokument ma prawo do zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto, komornik w wystawianym wezwaniu może również zażądać zaliczki na opłaty egzekucyjne, o których mowa w Rozdziale 7 ustawy o komornikach. W związku z tym, Spółka uiszcza zaliczki nie tylko na wydatki gotówkowe ponoszone w toku egzekucji, ale również na stałą opłatę, która zgodnie z art. 53a ust. 1 ustawy o komornikach wynosi 2% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, którą komornik pobiera od wierzyciela w przypadku otrzymania zlecenia poszukiwania majątku dłużnika w trybie art. 801 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 1822, z późn. zm.).

Opłaty, o których mowa w Rozdziale 7 ustawy o komornikach są opłatami obligatoryjnymi i nie mają charakteru zaliczkowego. Potwierdzeniem tego podejścia jest stanowisko organu podatkowego przedstawione między innymi w interpretacji IPPB6/4510-181/16-2/SO z 5 maja 2016 roku. Ponadto, opłaty egzekucyjne tak jak wydatki w toku egzekucji nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, wyłączającym wydatki z kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że opłaty egzekucyjne, o których mowa w Rozdziale 7 ustawy o komornikach można zaliczyć do kosztów podatkowych w dacie ich zapłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.