Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB4.4511.35.2017.2.SK
z 24 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w zw. z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2017 r. (data wpływu 25 stycznia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 marca 2017 r. (data wpływu 7 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości wraz z odsetkami – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości wraz z odsetkami.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 17 lutego 2017 r., nr 1061 IPTPB4.4511.35.2017.1.SK, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 20 lutego 2017 r. (data doręczenia 23 lutego 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 2 marca 2017 r. (data wpływu 7 marca 2017 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 2 marca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest Spółką, która prowadzi działalność gospodarczą związaną ze sprzedażą ciepła i posiada urządzenia przesyłowe, które posadowione są także na nieruchomościach stanowiących własność osób trzecich. Małżonkowie Pan AB i Pani CB wystąpili wobec Wnioskodawcy na drogę sądową z pozwem o zasądzenie od Spółki wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości za okres 10 lat wstecz. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego celem ustalenia wysokości odszkodowania za bezumowne korzystanie przez Wnioskodawcę z części nieruchomości stanowiącej własność powodów, tj. małżonków Pana AB i Pani CB. Sąd ustalił, że Spółka posiada nieruchomość przedmiotową w złej wierze i zasądził od Spółki na rzecz powodów solidarnie zwrot kosztów postępowania sądowego w wysokości 3 625 zł oraz wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości solidarnie 24 148 zł z odsetkami od dnia 9 lutego 2011 r. do dnia zapłaty. Wnioskodawca dokonał zapłaty należności głównej w dniu 4 lipca 2016 r. i naliczył na ten dzień odsetki ustawowe od należności głównej, które na dzień zapłaty wyniosły 14 993 zł 59 gr. Sąd zasądził roszczenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości na podstawie art. 224 § 2 i art. 225 Kodeksu cywilnego w związku z art. 352 § 2 i art. 230 Kodeksu cywilnego.

Pełnomocnik powodów wystosował do Spółki pismo, w którym podał numer rachunku bankowego powodów do zapłaty należności zasądzonych wyrokiem Sądu Rejonowego. W dniu 4 lipca 2016 r. Wnioskodawca dokonał zapłaty na rachunek bankowy powodów, tj. Pana AB i Pani CB łącznej kwoty 42 766 zł 59 gr.

W piśmie z dnia 2 marca 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że podstawę zasądzenia odsetek stanowi art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego. Podstawa prawna zasądzenia kosztów postępowania wynika z art. 98 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z par. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (dla pierwszej instancji par. 2 pkt 5 natomiast dla drugiej instancji par. 2 pkt 4 w związku z par. 10 ust. 1 pkt 1). … złożyli pozew o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości w Sądzie Rejonowym w … w dniu 16 kwietnia 2014 r. (data wpływu do Sądu).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

1. Czy Wnioskodawca, jako podmiot zobowiązany do wystawienia podatnikom informacji PIT-8C na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z dokonaną wypłatą przychodów z innych źródeł, zobowiązany jest zgodnie z przepisem art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, sporządzić informację PIT 8C dla każdego z małżonków odrębnie, tj. odrębnie dla Pana AB i odrębnie dla Pani CB sporządzić informację PIT-8C i w terminie do końca lutego 2017 r. przekazać je podatnikom, tj. Panu AB i Pani CB oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania Pana AB i Pani CB?
2. Czy w myśl art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wypłacone przez Wnioskodawcę należności nie są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych, co rodzi obowiązek dla Wnioskodawcy, wynikający z art. 42a ustawy, wystawienia informacji PIT-8C, w związku z przekazaniem osobom fizycznym przedmiotowych świadczeń pieniężnych? Czy w sytuacji, gdy uprawnionymi do otrzymania świadczenia od Wnioskodawcy są osoby będące w związku małżeńskim, w którym panuje wspólność ustawowa (uprawnione solidarnie do otrzymania świadczenia), wypłacone przez Wnioskodawcę świadczenie pieniężne stanowi dla każdej z tych osób przychód, ustalony w proporcji wynikającej ze wspólności małżeńskiej, a Wnioskodawca jako zobowiązany do wystawienia na podstawie art. 42a informacji PIT-8C, zobowiązany jest do ustalenia wysokości przychodu każdego z małżonków i ujawnienia go w deklaracji PIT-8C w ten sposób, że przychód małżonka AB i przychód małżonka CB ustalony zostaje w proporcji, tj. w 1/2 wysokości wypłaconego przez Wnioskodawcę świadczenia dla każdego z podatników, z zastrzeżeniem ustalenia przychodu jednego z współmałżonków w wysokości powiększonej o niepodzielony 1 grosz?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku:

Ad. 1. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032) (dalej : „u.p.d.o.f.” lub „ustawa o PIT”), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zagadnienia dotyczące bezumownego korzystania z nieruchomości zostały uregulowane w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121). Zgodnie z art. 224 § 1 Kodeksu cywilnego, samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne. Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył (art. 224 § 2 Kodeksu cywilnego).

W myśl art. 225 Kodeksu cywilnego, obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy.

Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego. Zgodnie, zatem z art. 224 § 2 w związku z art. 225 ww. Kodeksu cywilnego, posiadacz w złej wierze jest m.in. obowiązany względem właściciela, do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, w tym wypadku nieruchomości.

Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości obejmuje spodziewane korzyści, jakie właściciel uzyskałby, gdyby ją oddał do korzystania na podstawie określonego stosunku prawnego (np. umowy najmu, dzierżawy). Przysługujące na mocy art. 224 § 2 i art. 225 ustawy Kodeks cywilny wynagrodzenie nie jest zatem naprawieniem szkody wyrządzonej właścicielowi, lecz wynagrodzeniem, zapłatą za korzystanie z jego rzeczy, którą posiadacz musiałby uiścić właścicielowi, gdyby jego posiadanie oparte było na istniejącej podstawie prawnej, a więc tym co uzyskałby właściciel, gdyby rzecz oddał w odpłatne korzystanie na podstawie ważnego, umownego stosunku prawnego.

Przepisy prawa cywilnego dają więc właścicielowi rzeczy prawo do roszczenia o wynagrodzenie, które obejmuje kompensatę utraconych korzyści, jakie właściciel uzyskałby, gdyby rzecz wydzierżawiał lub wynajął. Utrata korzyści w szczególności polega na nie uzyskaniu pożytków cywilnych, które rzecz przynosi.

Wnioskodawca wskazał, że zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 2 sierpnia 2011 r., nr IPPB4/415-577/11-2/JS, odszkodowanie to jest przychodem z tzw. innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o PIT. Przychód ten łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 tejże ustawy.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

• określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
  

• odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
  

• odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
  

• odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
  

• odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
  

• odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
  

• odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
  
  

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokość określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

• otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
  

• dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
  
  

Zatem, nie wszystkie odszkodowania otrzymane przez osoby fizyczne wolne są od podatku dochodowego. Zwolnione na podstawie ww. przepisów są tylko te odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów rangi ustawy lub aktów wykonawczych wydanych na ich podstawie, z wyjątkiem wyłączonych ze zwolnienia wolą ustawodawcy.

Natomiast z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PIT, wynika zwolnienie z podatku tylko odszkodowań za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie z tytułu utraconych korzyści. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zatem, wypłacone właścicielom wynagrodzenie (ani odsetki z tego tytułu) za bezumowne korzystanie z rzeczy na podstawie art. 224 w zw. z art. 225 Kodeksu cywilnego nie może korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 i 3b ustawy o PIT.

Wnioskodawca wskazał, że organy podatkowe prezentują konsekwentne stanowisko w tym zakresie. Tak samo zinterpretował przepisy Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 21 czerwca 2011 r., nr ILPB2/415-353/11-4/WS, odszkodowanie za bezumowne korzystanie z części nieruchomości gruntowej, a także Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 27 lipca 2011 r., nr IPTPB2/415-149/11-2/Akr, sądowe odszkodowanie za bezumowne korzystanie z nieruchomości (linia energetyczna i stacja transformatorowa posadowione na nieruchomości).

Jednocześnie wskazać należy, że wypłacone przez Spółkę wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości oraz odsetki stanowią przychód z innych źródeł, o którym mowa w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 9 oraz art. 20 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis art. 10 ust. 1 ww. ustawy zawiera katalog przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy źródłem przychodów są „inne źródła”.

Zgodnie z postanowieniami z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności”, definicja źródeł przychodów ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie. Z przychodem z innych źródeł mamy zatem do czynienia w każdym przypadku, kiedy podatnik osiąga korzyść majątkową. Przychody z innych źródeł podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, według ustalonej skali podatkowej.

Przychody te należy wykazać w zeznaniu rocznym składanym za rok, w którym zostały osiągnięte i je opodatkować.

Zgodnie z art. 42a ustawy o PIT, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o PIT, z wyjątkiem dowodów (przychodów) wycenionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c ustawy o PIT, oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w termin do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o PIT, urzędowi skarbowemu którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowana osób zagranicznych. Art. 42a ustawy o PIT, nakłada na wskazane w nim podmioty obowiązek wypełnienia i złożenia do urzędu skarbowego oraz przekazana podatnikowi PIT-8C. Należy podkreślić, że podmioty zobowiązane do złożenia dokumentu nie są płatnikami.

Obowiązek wynikający z tego artykułu nie wiąże się z pobraniem podatku ani zaliczki na podatek, a złożenie wymaganego dokumentu spowodowane jest wyłącznie faktem wypłaty świadczenia, o którym mowa w art. 20 ustawy o PIT.

PIT-8C powinien być przekazany podatnikowi i złożony do urzędu skarbowego do końca lutego roku następującego po roku podatkowym.

Obowiązek sporządzania informacji PIT-8C powstaje w sytuacji, gdy dane świadczenie i uzyskany w ten sposób przychód uzyskuje konkretna osoba – świadczeniobiorca. W przedmiotowej sprawie takimi osobami jest dwoje współwłaścicieli nieruchomości, na których położone są urządzenia Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy podkreślić, że w informacji PIT-8C dotyczącej przychodu z innych źródeł zamieszcza się kwotę tego przychodu w wysokości faktycznie uzyskanej przez podatnika, dla którego informacja jest sporządzana, tj. w wysokości odpowiadającej rzeczywistej kwocie uzyskanego przychodu. Dlatego też w sytuacji, gdy występuje kilka osób uprawnionych do wypłaty ww. wynagrodzenia i tym osobom wypłacono wynagrodzenie (świadczenie), każdemu z tych osób należy wystawić informację o wysokości osiągniętego przychodu.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przytoczone przepisy prawa, stwierdzić należy, że wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości oraz odsetki stanowią przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych , którym dokonano wypłaty ww. świadczeń, bowiem beneficjenci ww. wynagrodzenia i odsetek otrzymują realne przysporzenie majątkowe.

W konsekwencji Spółka, dokonująca wypłaty przychodów z innych źródeł obowiązana jest, zgodnie z przepisem art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, sporządzić każdej z ww. osób informację PIT-8C i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, przy czym z uwagi na fakt, że podatnicy są współmałżonkami pozostającymi według wiedzy Wnioskodawcy we wspólności ustawowej, każdej w z tych osób należy ujawnić w informacji PIT-8C połowę przychodów wynikających z wyroku Sądu, z zastrzeżeniem przypisania niepodlegającego podziałowi 1 (jednego) grosza jednemu ze współmałżonków.

Przychód osoby będącej w związku małżeńskim, w którym panuje wspólność ustawowa, stanowi przychód w części należnej proporcjonalnie na tę osobę przypadający.

Podkreślenia wymaga jednak fakt, że PIT-8C wystawia się dla konkretnego podatnika, w stosunku do którego ostał określony przychód z innych źródeł. Zatem musi zostać określona dokładnie ta część kwoty przysporzenia majątkowego, która przypada konkretnie na zidentyfikowanego z imienia i nazwiska podatnika, któremu Wnioskodawca dokonał wypłaty świadczenia.

Tak więc, Wnioskodawca winien wystawić PIT-8C o uzyskanym przychodzie z tytułu zasądzonych solidarnie należności indywidualnie dla każdego wierzyciela na kwotę należności przypadającą na tego właśnie wierzyciela.

W podatku dochodowym od osób fizycznych w żadnym przepisie nie pojawia się zwrot odpowiedzialności solidarnej. Zatem, nie ma podstaw prawnych, by Wnioskodawca w wystawionym PIT-8C dla każdego wierzyciela w stosunku do którego została zasądzona należność zawarł całą kwotę należności solidarnej, do której uprawnione są dwie osoby.

Oznacza to, że kwotę należności należy podzielić proporcjonalnie na wierzycieli, w stosunku do których miało miejsce zasądzenie należności. Stanowisko przeciwne, że w każdym z druków PIT-8C wystawianych dla wierzycieli uprawnionych solidarnie należy wykazać całą kwotę należności, prowadziłaby do kilkukrotnego opodatkowania tej samej kwoty, co jest sprzeczne z zasadami prawa podatkowego. Podobnie przyjęcie, że w każdej z informacji PIT-8C wystawianej dla Pana AB i Pani CB powinna się znaleźć kwota 21 383 zł 30 gr, prowadziłoby do zawyżenia kwoty opodatkowania o 1 (jeden) grosz, co także byłoby sprzeczne z zasadami prawa podatkowego.

Ad.2. Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wypłacone przez Wnioskodawcę należności nie podlegają zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych, co rodzi obowiązek dla Wnioskodawcy, wynikający z art. 42a ustawy, wystawienia informacji PIT-8C.

W sytuacji, gdy uprawnionymi do otrzymania świadczenia od Wnioskodawcy są osoby będące w związku małżeńskim, w którym panuje wspólność ustawowa, podatnicy uprawnieni są solidarnie do otrzymania świadczenia od Wnioskodawcy, w związku z tym wypłacone przez Wnioskodawcę świadczenie pieniężne stanowi dla każdej z tych osób przychód, ustalony w proporcji wynikającej ze wspólności małżeńskiej w ten sposób, że przychód dla każdego z małżonków ustalony zostaje w proporcji do udziału, tj. w 1/2 wysokości wypłaconego przez Wnioskodawcę świadczenia, z zastrzeżeniem ustalenia przychodu jednego ze współmałżonków w wysokości podlegającej powiększeniu o niepodzielony z ustalania proporcji 1 grosz. Powyższe skutkuje tym, że Wnioskodawca jako zobowiązany do wystawienia na podstawie art. 42a informacji PIT-8C, w której należy ujawnić wysokość przychodu podatnika podany w złotych i w groszach, zobowiązany jest do ustalenia wysokości przychodu każdego z małżonków i ujawnienia ustalonego w sposób wskazany powyżej przychodu dla każdego z małżonków, w deklaracjach PIT-8C.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacone właścicielom odszkodowanie (ani odsetki z tego tytułu) za bezumowne korzystanie z rzeczy na podstawie art. 224 w zw. z art. 225 Kodeksu cywilnego nie może korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1, w tym w szczególności na podstawie pkt 3 i 3b art. 21 ust. 1 ustawy o PIT, co szczegółowo zostało przedstawione na formularzu ORD-IN wraz z załącznikiem.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość otrzymanych świadczeń stanowi dla małżonków przychód podatkowy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym przychód ten nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 ww. ustawy. Istnieje zatem obowiązek wystawienia informacji PIT-8C dla osób uzyskujących przedmiotowe świadczenia.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, należy stwierdzić, że wartość wypłaconych właścicielom nieruchomości świadczeń stanowi dla nich przychód z tzw. innych źródeł, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że skoro wypłacone przez Wnioskodawcę, świadczenia nie mieszczą się w kategoriach przychodów zwolnionych z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w konsekwencji na Wnioskodawcy ciąży obowiązek wystawienia informacji PIT 8C, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z przekazaniem osobom fizycznym przedmiotowych świadczeń. Informacja powinna zostać sporządzona według ustalonego wzoru, na formularzu PIT-8C, którego wzór został określony w rozporządzeniu wykonawczym do ustawy. W świetle art. 42a informacja powinna zostać sporządzona odrębnie dla każdego podatnika.

Ustawodawca nakazuje sporządzić ją dla podatnika oraz dla właściwego urzędu skarbowego. Musi być więc sporządzona w co najmniej dwóch egzemplarzach. Jeden egzemplarz powinien zostać przekazany urzędowi skarbowemu (którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika), zaś drugi - podatnikowi.

Przedmiotowa informacja powinna zostać przekazana właściwemu urzędowi skarbowemu. W tym przypadku - dla podatników, na których ciąży nieograniczony obowiązek podatkowy jest to urząd, którym kieruje naczelnik właściwy według miejsca zamieszkania podatnika. Natomiast w przypadku osób, na których ciąży ograniczony obowiązek podatkowy, właściwym urzędem będzie ten, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. W przypadku, gdy występują osoby uprawnione solidarnie do otrzymania należności, należności pieniężne stanowią co do zasady przychód dla każdej z tych osób.

Wobec powyższego kwota świadczenia udzielonego przez Wnioskodawcę stanowi dla wszystkich uprawnionych podatników - osób będących w związku małżeńskim, w którym panuje wspólność majątkowa, przychód w części wypłaconej proporcjonalnie na te osoby przypadający. Kwota ustalonego przychodu powinna zostać wykazana w informacji o wypłaconym stypendium, o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych - PIT-8C, sporządzonej przez podmiot dokonujący wypłaty, gdyż zgodnie z art. 42a ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Informacja PIT-8C, nie jest sporządzana przez płatnika, lecz przez podmiot wypłacający podatnikowi świadczenia lub wykonujący na jego rzecz świadczenia niepieniężne, od których nie ma obowiązku poboru podatku ani też zaliczek na podatek.

W świetle art. 42a obowiązek sporządzenia informacji powstaje w przypadku, gdy:

1. podmioty, o których mowa, dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1;
2. nie są to dochody przedmiotowo zwolnione od podatku;
3. od dochodów tych nie zaniechano poboru podatku na podstawie przepisów ordynacji podatkowej,
4. nie ma obowiązku pobrania zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego od tychże świadczeń.
   
   

Wskazane wyżej warunki są więc w niniejszej sprawie spełnione łącznie, co rodzi obowiązek Wnioskodawcy do ustalenia wysokości przychodu dla każdego z małżonków, którym dokonano solidarnie wypłaty świadczenia.

Reasumując powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dokonane przez Niego wypłaty należności solidarnie małżonkom, nie podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, co powoduje powstanie przychodu u każdego z małżonków, co do zasady w 1/2 wysokości wypłaconej przez Wnioskodawcę kwoty, przy czym w szczególnym przypadku objętym niniejszą sprawą, niepodzielony 1 grosz podlega wliczeniu do przychodu jednego z małżonków, a co za tym idzie Wnioskodawca jest zobligowany do wystawienia każdemu z małżonków deklaracji PIT-8C, w której ujawnieniu podlegają przychody w ustalonych przez Wnioskodawcę wysokościach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W tym miejscu wyjaśnić jedynie należy, że przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawca przywołał nieaktualne brzmienie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zmieniony art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Powyższa zmiana nie ma jednak wpływu na treść niniejszego rozstrzygnięcia.

Jednocześnie zauważyć należy, że niniejsza interpretacja oparta została na przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn zm.).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.