2017.03.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPB4.4511.1365.2016.2.JM
z 24 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2016 r. (data wpływu 16 grudnia 2016 r.) uzupełnione pismem z dnia 21 lutego 2017 r. (data nadania 22 lutego 2017 r., data wpływu 24 lutego 2017 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie Nr 1462-IPPB4.4511.1365. 2016.1.JM z dnia 10 lutego 2017 r. (data nadania 13 lutego 2017 r., data doręczenia 15 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr 1462-IPPB4.4511.1365.2016.1.JM z dnia 10 lutego 2017 r. (data nadania 13 lutego 2017 r., data doręczenia 15 lutego 2017 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie zdarzenia przyszłego.

Pismem z dnia 21 lutego 2017 r. (data nadania 22 lutego 2017 r., data wpływu 24 lutego 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką kapitałową podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (dalej także: Spółka). Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest głównie wynajem i dzierżawa przyczep samochodowych.

Wnioskodawca zamierza podjąć współpracę z podmiotem zajmującym się m.in. sprzedażą detaliczną (dalej: „Kontrahent”). W ramach współpracy – na podstawie zawartej umowy – pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem powstaną następujące zobowiązania wzajemne:

Wnioskodawca zobowiązuje się m.in. do:
1. nieodpłatnego (pod pewnymi warunkami) udostępniania (wypożyczania) przyczep na rzecz klientów Kontrahenta (dalej: „Klienci”),
2. utrzymania przyczep w należytym stanie,
3. przeszkolenia pracowników Kontrahenta,
4. zapewnienia platformy rezerwacyjnej, która umożliwia Klientom wypożyczenie przyczep.
Kontrahent zobowiązuje się m.in. do:
1. zapłaty wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy,
2. udostępnienia placów, na których Wnioskodawca będzie przechowywał przyczepy,
3. oddelegowania pracowników bądź innych osób, z którymi współpracuje, do obsługi wypożyczania przyczep.

Jednym z wariantów dostępnych dla Klientów, po spełnieniu określonych warunków (w tym w szczególności dokonania zakupów u Kontrahenta), będzie możliwość nieodpłatnego wypożyczenia przyczep, w szczególności Klient będzie mógł wypożyczyć przyczepę nieodpłatnie, pod warunkiem, że zostanie ona zwrócona w ustalonym czasie. W przypadku przekroczenia wskazanego czasu, na który Klient wypożyczył przyczepę, na Klienta jest nakładana (i) opłata dodatkowa za każdy dodatkowy dzień oraz (ii) opłata kama za późniejsze zwrócenie przyczepy, które będą płacone na rzecz Wnioskodawcy. Oprócz powyższych opłat, po stronie Klienta mogą wystąpić koszty dodatkowe również płacone na rzecz Wnioskodawcy. Przykładowo, Klient może zostać obciążony następującymi opłatami za: ubezpieczenie przyczepy, czyszczenie przyczepy lub rezerwację przyczepy.

W uzupełnieniu z dnia 21 lutego 2017 r. (data nadania 22 lutego 2017 r., data wpływu 24 lutego 2017 r.) Wnioskodawca poinformował, że pisemna umowa zawierana przez Wnioskodawcę z Kontrahentem przewiduje zapłatę przez Kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenia. Wynagrodzenie to jest wynagrodzeniem za usługę udostępnienia przyczep na terenie punktu/punktów sprzedaży Kontrahenta. Usługi świadczone w tym zakresie przez Wnioskodawcę obejmują:

udostępnienie określonej ilości przyczep we wskazanym w umowie miejscu przez określony w umowie okres, co do zasady nie krótszy niż trzy lata,
konserwację przyczep w celu zapewnienia ich dobrego stanu technicznego, w tym stanu zgodnego z wymogami prawa,
zapewnienie serwisu technicznego w miejscu wynajmu przyczep oraz poza nim,
zapewnienie dostępnego on-line systemu do rezerwacji przyczep przez klientów Kontrahenta i zapewnienie obsługi tego systemu przez Wnioskodawcę,
udostępnienie infolinii dla klientów Kontrahenta w celu udzielania odpowiedzi na pytania dotyczące korzystania z systemu rezerwacji i wynajmu przyczep,
dostarczenie systemu administracji służącego do zgłaszania i rejestracji szkód i usterek przyczep
opłacenie podatku drogowego za przyczepy,
przeszkolenie wyznaczonego personelu Kontrahenta, dedykowanego do obsługi wynajmu przyczep,
dostarczanie podstawowych narzędzi i części zamiennych służących do bieżącego utrzymania przyczep w należytym stanie,
zapewnienie opcji ubezpieczenia dla klientów Kontrahenta wypożyczających przyczepy (w zakresie szkód nie objętych polisą posiadaną przez Wnioskodawcę)
umożliwienie Kontrahentowi zamieszczania na przyczepach własnych treści reklamowych i informacyjnych oraz montaż tych treści na przyczepach
dostarczanie na żądanie Kontrahenta raportów z wynajmu przyczep.

Wynagrodzenie z powyższego tytułu składa się z następujących części:

opłaty startowej, obejmującej koszty rejestracji przyczepy i dostarczenia jej do punktu udostępniania, koszty naniesienia na przyczepę treści reklamowych i informacyjnych wymaganych przez Kontrahenta, koszty podatku drogowego, opłat administracyjnych etc.
rocznej opłaty za usługę (naliczanej w odniesieniu do każdej przyczepy)
opłaty za wymianę treści reklamowych i informacyjnych zamieszczonych na przyczepie.

Wynagrodzenie to jest wynagrodzeniem odrębnym od wynagrodzenia uzyskiwanego przez Wnioskodawcę od klientów Kontrahenta, od których pobierane są przez Wnioskodawcę kwoty z następujących tytułów:

opłata za rezerwację przyczepki on-line (pobierana z karty klienta Kontrahenta, nieobowiązkowa, zryczałtowana, bezzwrotna),
opłata za wynajem przyczepki (o ile nie jest dla klienta Kontrahenta nieodpłatny z uwagi na zakup towaru u Kontrahenta),
opłata za ubezpieczenie przyczepki od uszkodzeń (pobierana z karty klienta Kontrahenta, nieobowiązkowa, zryczałtowana, bezzwrotna, niektóre rodzaje szkód nie są pokrywane przez ubezpieczyciela Spółki i klient Kontrahenta może w tym zakresie uiścić opłatę, która zwalnia go z odpowiedzialności w takim przypadku),
opłata za nieodebranie przyczepki w terminie (pobierana z karty klienta Kontrahenta, jednorazowa, zryczałtowana, bezzwrotna),
opłata za niezwrócenie przyczepki w terminie (pobierana z karty klienta Kontrahenta, jednorazowa, zryczałtowana, bezzwrotna),
opłata za używanie przyczepki po terminie rezerwacji (pobierana z karty klienta Kontrahenta, zryczałtowana, bezzwrotna, liczona za każdy dzień używania po terminie),
opłata za zwrot brudnej przyczepki (pobierana z karty klienta Kontrahenta, jednorazowa, zryczałtowana, bezzwrotna),
opłata za pozostawienie przyczepki w punkcie wypożyczeń po godzinach pracy tego punktu albo pozostawienie jej poza tym punktem (pobierana z karty klienta Kontrahenta, jednorazowa, zryczałtowana w przypadku pozostawienia przyczepy w punkcie wypożyczeni po godzinach jego otwarcia, bezzwrotna),
opłaty za zagubione wyposażenie/elementy przyczepki lub ich zwrot w stanie uszkodzonym – w przypadku gdy szkody te nie są pokryte przez ubezpieczenie (kluczyki, zamki, kable, adaptery, koła, światła, pokrowce, burty, podłoga przyczepki etc., a w przypadku rowerów - także kaski, łańcuchy, pompki, koła, akumulatory, ładowarki etc).

Wnioskodawca ma pełną swobodę w kształtowaniu zasad pobierania powyższych opłat od klientów Kontrahenta, Kontrahent nie uczestniczy w rozliczeniach z ww. tytułów.

Pomiędzy klientami Kontrahenta a Wnioskodawcą zawierane są osobne umowy dotyczące udostępnienia poszczególnych przyczep, przy zawieraniu tych umów pośredniczyć mogą pracownicy Kontrahenta. Osobny dokument podpisywany jest przy zwrocie przyczepy przez klienta Kontrahenta. Ponadto udostępnianie przyczep odbywa się w oparciu o regulamin ustalony przez Wnioskodawcę i podany do wiadomości klientów Kontrahenta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z tym, że jednym z wariantów wypożyczenia Klientom Kontrahenta przyczep samochodowych będzie wypożyczenie nieodpłatne, Wnioskodawca będzie zobowiązany do sporządzenia informacji PIT-8C i przesłania jej Klientom oraz właściwym organom podatkowym?

Zdaniem Wnioskodawcy, pomimo faktu, że jednym z wariantów wypożyczenia Klientom Kontrahenta przyczep samochodowych będzie wypożyczenie nieodpłatne, to mając na uwadze fakt, że Klienci Kontrahenta nie będą uzyskiwali nieodpłatnych świadczeń z tytułu wypożyczania przyczep bez wynagrodzenia Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do sporządzenia informacji PIT-8C i przesłania jej Klientom oraz właściwym organom podatkowym.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PDOF, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei art. 11 ust. 2 ustawy o PDOF stanowi, że wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z art. 20 ustawy o PDOF wynika, że nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17, stanowią przychody z innych źródeł.

Natomiast art. 42 ustawy o PDOF stanowi, że osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Przepisy podatkowe nie definiują pojęcia nieodpłatnego świadczenia. Zatem dla określenia, czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca uzyska przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, kluczowe jest określenie znaczenia i zakresu tego pojęcia.

W praktyce stosowania prawa podatkowego przyjmuje się, że ze świadczeniem nieodpłatnym będziemy mieli do czynienia w przypadkach, w których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmowym. Oznacza to, że nie świadczy nic w zamian ani obecnie, ani też w przyszłości. Należy przy tym pamiętać, że pojęcie „świadczenie” zakłada działanie aktywne po stronie kontrahenta odbiorcy tego świadczenia, w wyniku którego świadczeniobiorca uzyskuje określoną korzyść.

Tym samym, za nieodpłatne świadczenie uznać należy świadczenia niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne. Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem takie zdarzenie, którego skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Z orzecznictwa sądów administracyjnych wynika, ze podstawową cechą świadczenia nieodpłatnego jest więc to, że podmiot otrzymujący wskazane świadczenie nie jest zobowiązany do wykonania żadnego świadczenia o charakterze wzajemnym. Podkreślił to między innymi Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 23 maja 2014 r., sygn. akt II FSK 1557/12. Podobne tezy zostały przedstawione przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z 14 marca 2013 r. (sygn. akt II FSK 1523/11) oraz z 20 lutego 2013 r. (sygn. akt II FSK 1256/11). W wyrokach tych podkreśla się, że pod pojęciem nieodpłatnych świadczeń rozumieć należy te wszystkie zdarzenia prawne i zjawiska gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne – tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W oparciu o przywołane powyżej tezy orzeczeń sądów administracyjnych, możliwe jest wyodrębnienie przesłanek, których łączne spełnienie jest konieczne w celu rozpoznania w danej sytuacji przychodu podatkowego z tytułu otrzymanego nieodpłatnego świadczenia. Aby zatem zakwalifikować dane świadczenie jako nieodpłatne, konieczne jest spełnienie następujących przesłanek:

skutkiem danego działania jest uzyskanie korzyści tylko przez jedną ze stron danego stosunku,

skutkiem danego działania jest koszt poniesiony tylko przez jedną ze stron danego stosunku,

świadczenie ma konkretny wymiar finansowy.

Z powyższego wynika, że świadczenie otrzymane przez podatnika, gdy spełniający świadczenie uzyska lub ma uzyskać w przyszłości w zamian pewną korzyść majątkową – nie jest „nieodpłatnym świadczeniem”. Jak wynika natomiast z przedstawionego we wniosku Wnioskodawca za świadczenie swoich usług na rzecz Klientów Kontrahenta otrzyma od niego wynagrodzenie. Tym samym w sensie ekonomicznym Wnioskodawca tak naprawdę nie będzie dokonywał nieodpłatnych świadczeń na rzecz Klientów Kontrahenta. Sam fakt braku tożsamości podmiotowej po stronie odbiorcy usługi (tj. Klienta) oraz wypłacającego należność za te usługi (tj. Kontrahenta) nie oznacza, że opisane we wniosku usługi Wnioskodawcy stanowią nieodpłatne świadczenia po stronie Klientów podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, skutkiem działania Wnioskodawcy nie będzie uzyskanie korzyści tylko przez jedną ze stron stosunku, co oznacza, że nie zostaną spełnione przesłanki uznania świadczeń Wnioskodawcy na rzecz Klientów za świadczenia nieodpłatne.

Ponadto należy zauważyć, że możliwość nieodpłatnego wypożyczenia przyczep będzie przysługiwała wyłącznie Klientom Kontrahenta, którzy dokonali u Kontrahenta zakupów oferowanych przez niego towarów (poza warunkami związanymi ściśle z wypożyczeniem, takimi jak terminowy zwrot, brak rezerwacji, brak ubezpieczenia, brak szkód). Oznacza to, że mimo braku zapłaty na rzecz Wnioskodawcy, wartość świadczenia w postaci wypożyczenia przyczepy na rzecz Klienta bez wynagrodzenia, nie stanowi dla Klienta przychodu z nieodpłatnych świadczeń. Uzyskanie możliwości nieodpłatnego wypożyczenia przyczepy jest bowiem wynikiem określonego zachowania się Klienta, tj. zakupu towarów Kontrahenta (a także spełnienia innych warunków związanych ściśle z wypożyczeniem).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów są inne źródła.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Na podstawie zaś art. 11 ust. 1 cyt. ustawy podatkowej, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie z kolei do art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 2b ww. ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wskazać należy, że ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć poprzez pojęcie „nieodpłatny”. Przepisy ustawy o podatku dochodowym określają jedynie sposoby i kryteria ustalania wartości nabytych nieodpłatnie rzeczy (praw) albo nieodpłatnych świadczeń.

Na gruncie języka polskiego „nieodpłatny” znaczy tyle co: „nie wymagający opłaty; taki, za który się nie płaci; bezpłatny” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, 2003 r.).

W świetle powyższego, uznać należy, że dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Wskazać przy tym należy, że zgodnie z art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.) świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

W związku z powyższym, pojęcie „nieodpłatne świadczenie” w prawie podatkowym ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (uchwała NSA z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02).

W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt II FPS 7/13) uznał, że przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów), bądź uniknięciu jego pomniejszenia (oszczędzenie wydatków).

Biorąc powyższe pod uwagę uznać należy, że otrzymanie nieodpłatnego świadczenia może być skutkiem zaoszczędzenia wydatku. Z taką sytuacją mamy do czynienia w zdarzeniu przyszłym przedstawionym przez Wnioskodawcę. Z uwagi na nieodpłatny wynajem przyczepek samochodowych, Klient nie jest zobowiązany do zapłaty należności. Tym samym, Klient zaoszczędził na wydatku, który musiałby zostać przez niego poniesiony gdyby Wnioskodawca nie wynajął przyczepki nieodpłatnie. W wyniku takiego świadczenia w majatku Klienta nie pojawił się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie terminu „dochód” na gruncie ustawy o PIT jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majatku.

W znaczeniu „słownikowym” z kolei określenie „nieodpłatne świadczenia” oznacza wszelkie świadczenia niewymagające opłaty; takie, za które się nie płaci, bezpłatne (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa, 2003).

Istotą nieodpłatnego świadczenia jest więc to, by otrzymujący takie świadczenie nie był zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Formą takiego świadczenia natomiast może być niewątpliwie nieodpłatny wynajem bądź dzierżawa przyczep samochodowych klientowi Kontrahenta. Dla oceny nieodpłatności świadczeń w aspekcie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie ma również znaczenia przyczyna, z powodu której tej odpłatności nie ustalono.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest spółką kapitałową, której przedmiotem działalności jest głównie wynajem i dzierżawa przyczep samochodowych. Wnioskodawca zamierza podjąć współpracę z podmiotem zajmującym się m.in. sprzedażą detaliczną (dalej: „Kontrahent”). W ramach współpracy – na podstawie zawartej umowy – pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem Wnioskodawca zobowiązuje się m.in. do nieodpłatnego (pod pewnymi warunkami) udostępniania (wypożyczania) przyczep na rzecz klientów Kontrahenta (dalej: „Klienci”), w zamian za co Kontrahent natomiast zobowiązuje się m.in. do zapłaty wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy. Wynagrodzenie to jest wynagrodzeniem za usługę udostępnienia przyczep na terenie punktu/punktów sprzedaży Kontrahenta. Wynagrodzenie to jest wynagrodzeniem odrębnym od wynagrodzenia uzyskiwanego przez Wnioskodawcę od klientów Kontrahenta. Pomiędzy klientami Kontrahenta a Wnioskodawcą zawierane są osobne umowy dotyczące udostępnienia poszczególnych przyczep, przy zawieraniu tych umów pośredniczyć mogą pracownicy Kontrahenta. Osobny dokument podpisywany jest przy zwrocie przyczepy przez klienta Kontrahenta. Ponadto udostępnianie przyczep odbywa się w oparciu o regulamin ustalony przez Wnioskodawcę i podany do wiadomości klientów Kontrahenta.

W takiej sytuacji niewątpliwie korzyścią majątkową dla Klienta Kontrahenta jest wynajem przyczepki samochodowej przy jednoczesnym nie ponoszeniu wydatków na uzyskanie tej przyczepki. To inny podmiot ponosi za nich koszt finansowy w postaci wynagrodzenia za wynajem przyczepki samochodowej. Dzięki takiemu działaniu u klientów dochodzi do przysporzenia w majątku, gdyż inny podmiot ponosi za nich koszt finansowy wynajmu, a tym samym nie muszą oni uszczuplać swojego majątku. Z tej przyczyny koszt wynajmu przyczepki samochodowej ponoszonego za klientów należy zaliczyć do przychodów tychże klientów.

Przy tym nie można się zgodzić z Wnioskodawcą, że brak tożsamości po stronie odbiorcy usługi klienta powoduje, że po stronie klientów nie powstaje nieodpłatne świadczenie. Powyższe nie stanowi trwałej przeszkody w ustaleniu wysokości przychodu przypadającego na konkretnego klienta.

Pomiędzy klientami Kontrahenta a Wnioskodawcą zawierane są osobne umowy dotyczące udostępnienia poszczególnych przyczep, ponadto przy zwrocie przyczepy podpisywany jest osobny dokument. A zatem z pewnością znana jest Wnioskodawcy ilość klientów wynajmujących oraz ich dane osobowe znajdują się niewątpliwie w posiadaniu Spółki. W rezultacie można więc wskazać każdego klienta wynajmującego.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że po stronie klienta powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Skoro klient nie poniesie kosztów wynajmu bądź dzierżawy przyczepy samochodowej, to tym samym osoba ta otrzyma świadczenie, które powoduje u niej przysporzenie w majątku w postaci wynajmu przyczepy samochodowej, za które nie będzie płacić.

Tym samym, nieodpłatny wynajem bądź dzierżawa przyczep samochodowych na rzecz Klientów Kontrahenta, w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie stanowić dla tych osób przysporzenie majątkowe – przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Użycie bowiem przez ustawodawcę w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrotu „w szczególności” przesądza, że przedmiotowy katalog nie ma charakteru zamkniętego, stanowi katalog otwarty.

Zakwalifikowanie przychodów do innych źródeł, o której mowa w art. 20 pkt 1 ww. ustawy, powoduje, że zastosowanie w sprawie będzie miał art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów (PIT-8C) i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W konsekwencji, wartość świadczenia w postaci wynajmu bądź dzierżawy przyczep samochodowych finansowanego przez Wnioskodawcę stanowić będzie dla Klienta kontrahenta nieodpłatne świadczenie, które należy zaliczyć do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że od powyższego przychodu na Wnioskodawcy, nie będzie ciążył obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Wnioskodawca będzie zobowiązany do sporządzenia informacji PIT-8C i przesłania jej Klientom oraz właściwym urzędom skarbowym.

Stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin