Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPP2.4512.74.2017.1.KOM
z 17 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2017 r. (data wpływu 3 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości zabudowanej budowlami – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości zabudowanej budowlami.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi od 1987 r. działalność gospodarczą polegającą na produkcji wyrobów z drewna (sklasyfikowaną kodem PKD 16.29.Z). Jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W dniu 8 kwietnia 1994 r. zakupił z żoną do majątku wspólnego działkę o powierzchni 1,74 ha zabudowaną trzema obudowanymi stalowymi wiatami, żelbetowym zbiornikiem na gnojowicę, oraz stacją trafo. Nabycie to zostało udokumentowane aktem notarialnym.

Wnioskodawca nabył nieruchomość od likwidowanej wówczas Spółdzielni Kółek Rolniczych. Nabycie to nie stanowiło czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, dlatego podatku przy nabyciu Wnioskodawca nie odliczył. Dokonano wyceny budynków i budowli, które zostały przez Wnioskodawcę wprowadzone do ewidencji środków trwałych i są wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej.

Wiaty służą Wnioskodawcy do działalności gospodarczej, przede wszystkim magazynowania surowca i produktów oraz przecierania drewna. Jedna z wiat z racji swojego położenia na uboczu była nieużywana. Wiatę tą Wnioskodawca traktował jako zaplecze.

We wrześniu 2007 r. Wnioskodawca dokonał podziału nieruchomości i wydzielił działkę o powierzchni 0,22 ha zabudowaną tą wiatą, która była nieużywana. Wydzieloną działkę wraz ze znajdującą się na niej wiatą Wnioskodawca sprzedał 14 września 2015 r. W tej chwili środki trwałe (z wyjątkiem sprzedanej wiaty), o których mowa w niniejszym wniosku, nadal są amortyzowane.

Przez cały okres użytkowania nieruchomości nie były modernizowane ani ulepszane. W jednej z wiat został zainstalowany trak do cięcia kłód. Od zakupu był odliczony VAT. Wnioskodawca potraktował trak jako odrębny środek trwały. Demontaż maszyny bez znaczącej utraty jej wartości jest niemożliwy.

Wnioskodawca zamierza sprzedać pozostałe nieruchomości wraz z trakiem znajdującym się w jednej z wiat. Trak będzie zbyty jako oddzielny środek trwały, a nieruchomości oddzielnie. Wiaty, żelbetowy zbiornik na gnojownicę oraz stacja trafo są budowlami w świetle ustawy Prawo budowlane, budowle te nie były przedmiotem najmu, dzierżawy ani innej podobnej umowy. Budowle nie były wykorzystywane do czynności zwolnionych od podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż działki wraz z zabudowaniami jest zwolniona z podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazaną wyżej sprzedaż nieruchomości należy potraktować jako zwolnioną z podatku VAT.

Podstawą do zwolnienia jest art. 43 ust. 1 pkt 10, ponieważ sprzedaż nie nastąpiła w ramach pierwszego zasiedlenia, a pomiędzy pierwszym zasiedleniem upłynął okres dłuższy niż 2 lata. Ponadto przy nabyciu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, ani nie były ponoszone wydatki na ulepszenie budynków i budowli.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 maja 2015 roku, sygn. akt I FSK 382/14 za pierwsze zasiedlenie, o którym mowa w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT (Dz. U. 2004 Nr 54, poz. 535) należałoby uznać faktyczne rozpoczęcie używania budowli, bowiem jak wskazał Sąd - art. 2 pkt 14 ustawy VAT wyraźnie dookreśla pojęcie „pierwszego zasiedlenia” - rozumie się przez nie oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich: wybudowaniu lub ulepszeniu, jeśli wydatki poniesione na ulepszenie, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. NSA zaznaczył również, że warunek zawarty w powyższym przepisie - „w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu” nie ma umocowania w Dyrektywie 112 - zwolnienie przewidziane w art. 135 ust. 1 lit. j dotyczy bowiem dostaw budynków używanych, przez co rozumieć należy, że są one użytkowane w jakikolwiek sposób.

Zatem zgodnie z powyższym, na mocy art. 43. ust. 1 pkt 10 dostawa ta nie była wykonywana w ramach pierwszego zasiedlenia i na podstawie tego przepisu należałoby uznać, że transakcja jest zwolniona z podatku. Zamontowanie w jednej z wiat traku nie jest zdaniem Wnioskodawcy wydatkiem na ulepszenie nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, na mocy art. 146a pkt 1 ww. ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki podatku VAT.

I tak zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
   
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Ustawa o podatku od towarów i usług w art. 2 pkt 14 definiuje pojęcie pierwszego zasiedlenia, przez które rozumieć należy oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich doszło do pierwszego zasiedlenia, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających. Zgodnie z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”. Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. akt I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku „w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu”. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższego uzasadnienia „pierwsze zasiedlenie” budynku (budowli lub ich części) – po jego wybudowaniu – należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku (budowli lub ich części), używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej w sytuacji, gdy budynek/budowla został/została ulepszony/ulepszona, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas, aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku/budowli – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE Rady – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem, dzierżawę).

W tym miejscu należy nadmienić, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
   
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Z kolei, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy stanie się bezzasadne.

Ponadto, w przypadku towarów (do których zaliczają się również nieruchomości) może znaleźć zastosowanie inne zwolnienie przewidziane w art. 43 ustawy, o ile zostaną spełnione warunki wskazane w tym przepisie.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga art. 29a ust. 8 ustawy, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Co do zasady zatem, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki/budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi od 1987 r. działalność gospodarczą polegającą na produkcji wyrobów z drewna i jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W kwietnia 1994 r. zakupił z żoną do majątku wspólnego działkę o powierzchni 1,74 ha zabudowaną trzema obudowanymi stalowymi wiatami, żelbetowym zbiornikiem na gnojowicę, oraz stacją trafo, które to obiekty zdaniem Wnioskodawcy są budowlami w świetle ustawy Prawo budowlane. Budowle te nigdy nie były przedmiotem najmu, dzierżawy ani innej podobnej umowy i nie były wykorzystywane do czynności zwolnionych od podatku VAT.

Nabycie nieruchomości zostało udokumentowane aktem notarialnym i nie stanowiło czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, dlatego przy nabyciu Wnioskodawca nie odliczył podatku. Budowle zostały wycenione i wprowadzone przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych i są wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej, np. wiaty służą do magazynowania surowca i produktów oraz przecierania drewna. Przez cały okres użytkowania nieruchomość nie była modernizowana ani ulepszana.

We wrześniu 2007 r. Wnioskodawca dokonał podziału nieruchomości i wydzielił działkę o powierzchni 0,22 ha zabudowaną wiatą, której nie używał, a 14 września 2015 r. sprzedał tę działkę.

W jednej z pozostałych wiat został zainstalowany trak do cięcia kłód, od jego zakupu był odliczony VAT. Wnioskodawca potraktował trak jako odrębny środek trwały. Demontaż maszyny bez znaczącej utraty jej wartości jest niemożliwy.

Wnioskodawca zamierza sprzedać pozostałe działki wraz z trakiem znajdującym się w jednej z wiat. Trak będzie zbyty jako oddzielny środek trwały, a nieruchomości oddzielnie.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości zabudowanej wymienionymi we wniosku budowlami.

Biorąc pod uwagę informacje przedstawione we wniosku oraz przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w odniesieniu do budowli: stalowych wiat, żelbetowego zbiornika na gnojowicę oraz stacji trafo (które zostały tak zaklasyfikowane przez samego Wnioskodawcę) przeznaczonych do sprzedaży, doszło do pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy, które nastąpiło najpóźniej w chwili nabycia przez Wnioskodawcę przedmiotowej nieruchomości, wykorzystywanej następnie na cele działalności gospodarczej Wnioskodawcy, tj. w 1994 r. Skoro, jak wyżej wskazano, w odniesieniu do budowli znajdujących się na nieruchomości doszło do pierwszego zasiedlenia w 1994 r., to do momentu planowanej sprzedaży nieruchomości z budowlami upłynie okres dłuższy niż 2 lata. Co istotne, w tym okresie, nie ponoszono nakładów na ulepszenie budowli (modernizację). Tym samym w odniesieniu do dostawy budowli spełnione będą przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W rezultacie, sprzedaż nieruchomości z posadowionymi na niej budowlami będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Konsekwentnie również dostawa gruntu, na którym posadowiony są te budowle – zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy – będzie korzystać ze zwolnienia od podatku.

W tej sytuacji badanie przesłanek dla zastosowania zwolnienia od podatku VAT, wynikających z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, jest bezzasadne.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.