2017.03.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPP1.4512.1060.2016.1.BS
z 14 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 grudnia 2016 r. (data wpływu 20 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności odpłatnego przekazania bonu podarunkowego /karty podarunkowej /zestawu podarunkowego, opodatkowania prowizji należnej za usługę pośrednictwa oraz momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu należnej prowizji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności odpłatnego przekazania bonu podarunkowego /karty podarunkowej /zestawu podarunkowego, opodatkowania prowizji należnej za usługę pośrednictwa oraz momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu należnej prowizji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z. o.o. to firma której działalność obejmuje:

dystrybucję bonów elektronicznych w Internecie – (w portalu dostępny jest opis prezentów w formie usług. Osoba pragnąca nabyć określoną usługę znajduje ją w portalu i po opłaceniu może wydrukować papierowy bon jako dowód, że za nią zapłaciła z góry).

dystrybucja kart podarunkowych w sieciach sklepów Kupujący znajduje w supermarkecie kartę z opisem usługi (np. „ klasyczny masaż tajski”) i płaci za nią z góry, aby skorzystać z niej w przyszłości, tj. w ciągu 12 miesięcy. W trakcie 12 miesięcy może zwrócić albo wymienić daną usługę na inną.

dystrybucję zestawów upominkowych w Internecie i sieciach handlowych. Kupujący wybiera zestaw usług, płaci za nie z góry, aby skorzystać w przyszłości z jednej z opisanych w zestawie usług.

bon podarunkowy o określonej wartości – możemy w ciągu 12 miesięcy wymienić na określoną usługę na stronie internetowej .

Każdy taki zakupiony bon, karta lub zestaw ma swoją wartość (np. „ klasyczny masaż tajski” ma wartość 119 zł).

Firma działa jako „jawny agent” (termin z zakresu rachunkowości), w porozumieniu z partnerami (dostawcami usług), których usługi oferuje klientom za pośrednictwem portalu internetowego w formie karty lub zestawu. Wynagrodzenie S. stanowi prowizja, która jest określona procentowo w porozumieniu z dostawcą usług. Firma od swoich partnerów nie kupuje usług, a jedynie pośredniczy w ich oferowaniu poprzez swoje kanały dystrybucji, takie jak sieci handlowe , stoiska w centrach handlowych i stronie internetowej.

Do piątego dnia każdego miesiąca księgowość S. Sp. z o.o. generuje rozliczenia dotyczące przyjętych kart upominkowych, bonów lub zestawów i przelewa im odpowiednią sumę pieniędzy za usługi świadczone zgodnie z warunkami umowy między stronami. Firma S. działa jako pośrednik (dystrybutor). Rozliczenia z partnerem opierają się na prowizji. S. Sp. z o.o. w każdym miesiącu wystawia partnerowi (usługobiorcy) fakturę VAT w kwocie netto równą uzgodnionej prowizji (procentowej), liczonej od wartości przyjętych bonów, kart lub zestawów (tzn. za rzeczywiście świadczone usługi pośrednictwa). S. Sp. z o.o. dokonuje również kompensaty wzajemnych rozrachunków, o kwotę równą wartości prowizji. Kompensata powoduje, że zobowiązanie S. Sp. z o.o. wobec partnerów wykazuje kwotę całkowitej sprzedaży kart upominkowych, bonów lub zestawów, pomniejszoną o wartość prowizji należnej S. Sp. z o.o.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy czynność polegająca na odpłatnym przekazaniu bonu podarunkowego /karty podarunkowej /zestawu podarunkowego jest przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług?
Czy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług u Wnioskującego podlega wyłącznie prowizja należna Wnioskującemu za usługę pośrednictwa?Jeżeli odpowiedź na pytanie nr 2 będzie pozytywna Wnioskodawca prosi o odpowiedź na pytanie nr 3:
W jakim momencie powstanie obowiązek z tytułu należnej prowizji u Wnioskującego?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Sp. z o.o, jest zdania, że czynność polegająca na odpłatnym przekazaniu bonu podarunkowego /karty podarunkowej /zestawu podarunkowego nie jest przedmiotem opodatkowania podatkiem VAT, gdyż czynność ta nie ma odzwierciedlenia w ustawowej definicji dostawy towarów czy świadczenia usług, które są przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług w kraju. Art. 7 ust. 1 ustawy, mówi, że odpłatna dostawa towarów to przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel, a art. 8 ust. 1 ustawy, określa odpłatne świadczenie usług jako każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej nlemającej osobowości prawnej, której nie jest dostawą towarów.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT towar to rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Sp. z o.o. jest zdania, że czynność polegająca na odpłatnym przekazaniu bonu podarunkowego nie jest przedmiotem opodatkowania podatkiem VAT, gdyż czynność ta nie ma odzwierciedlenia w przepisach prawa podatkowego.

W piśmie z dnia 21 września 2016 r. dotyczącym zakresu stosowania przepisów podatku od sprzedaży detalicznej, Ministerstwo Finansów stwierdza: „Pojęcie rzeczy ruchomych nie zostało zdefiniowane na potrzeby ustawy, jednak zgodnie z dychotomicznym podziałem rzeczy, funkcjonującym powszechnie na gruncie prawa cywilnego, rzeczami ruchomymi są wszelkie przedmioty materialne, które nie są nieruchomościami. Stosownie do art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380, z późn. zm.) rzeczami są tylko przedmioty materialne. Oznacza to, że dobra niematerialne czy też usługi nie są rzeczami. Ponadto należy zauważyć, że w doktrynie prawa cywilnego na tle pojęcia rzeczy pojawia się termin towar, tradycyjnie używany w stosunkach ekonomicznych. Pojęcie towaru jest synonimem rzeczy, gdy mieści się w pojęciu zawartym w art. 45 k.c. (red. Andrzej Kidyba, Kodeks Cywilny. Komentarz. Tom 1. Część ogólna. WKP 2012.).

Wskazane w interpelacji: telefoniczne karty pre-paid, bilety kolejowe i autobusowe, karty podarunkowe mają niewątpliwie postać materialną. Przedmioty te służą jednak jako nośniki danych niematerialnych takich jak usługi telekomunikacyjne, usługi przewozowe czy ekwiwalent pieniężny za towar.

Przechodząc do omówienia wskazanych przypadków należy zauważyć, że pojęcie kart pre-paid nie zostało zdefiniowane w polskim prawie. Dlatego poszukując znaczenia tego terminu należy odwołać się do jego językowego rozumienia. Etymologia tego pojęcia wywodzi się z języka angielskiego i oznacza karty przedpłacone (pre – przed, paid – opłacony, card – karta)

Powszechnie używa się pojęcia karta pre-paid w kontekście przedpłacania za usługi telefoniczne. Podstawową cechą telefonicznych kart pre-paid jest umożliwienie świadczenia usług telefonicznych po wcześniejszym ich opłaceniu. Wykorzystanie nabytych jednostek składających się na usługę telekomunikacyjną jest ograniczone wartością nabytych jednostek. Karty pre-paid są jedynie materialnym nośnikiem na którym zapisana jest wartość usług telekomunikacyjnych podlegających wykorzystaniu w danym okresie. Sprzedaż usług, w tym także usług telekomunikacyjnych, nie podlega opodatkowaniu podatkiem. Oznacza to także, że sprzedaż detaliczna telefonicznych kart pre-paid nie podlega opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej.”

Zdaniem Wnioskującego, opisane powyżej zasady należy konsekwentnie zastosować do bonów podarunkowych, kart podarunkowych oraz zestawów podarunkowych w zakresie podatku od towarów i usług.

W świetle zacytowanych zasad, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będą podlegały dopiero usługi wykonane /towary dostarczone przez partnerów S. Sp. z o.o., albo przedpłaty na poczet dostaw/usług, o ile przedpłaty będą dotyczyć skonkretyzowanych świadczeń.

Kwoty otrzymane przez Wnioskującego są bowiem otrzymanymi od przyszłego nabywcy lub usługobiorcy przedpłatami na poczet przyszłych wydatków, przelewanymi na rachunki podmiotów świadczących usługi bądź dostarczających towary w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy. Zgodnie z art. 29a ust. 7 ustawy o VAT tak otrzymane kwoty nie stanowią podstawy opodatkowania u Wnioskującego.

W S. Sp. z o.o. opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegała wyłącznie prowizja należna za usługę pośrednictwa.

Ponieważ usługa pośrednictwa jest rozliczana w cyklu miesięcznym, obowiązek w podatku od towarów i usług powstanie zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy o VAT, tj. w ostatnim dniu każdego miesiąca za który jest należna prowizja. Zapłata za należną prowizję jest bowiem otrzymywana dopiero po dniu powstania obowiązku za usługę pośrednictwa, w momencie dokonania kompensaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl przepisu art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 cyt. ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Z wniosku wynika, że S. Sp. z. o.o. to firma której działalność obejmuje:

dystrybucję bonów elektronicznych w Internecie – portal (w portalu dostępny jest opis prezentów w formie usług. Osoba pragnąca nabyć określoną usługę znajduje ją w portalu i po opłaceniu może wydrukować papierowy bon jako dowód, że za nią zapłaciła z góry),

dystrybucja kart podarunkowych w sieciach sklepów Kupujący znajduje w supermarkecie kartę z opisem usługi (np. „ klasyczny masaż tajski”) i płaci za nią z góry, aby skorzystać z niej w przyszłości, tj. w ciągu 12 miesięcy. W trakcie 12 miesięcy może zwrócić albo wymienić daną usługę na inną,

dystrybucję zestawów upominkowych w Internecie i sieciach handlowych. Kupujący wybiera zestaw usług, płaci za nie z góry, aby skorzystać w przyszłości z jednej z opisanych w zestawie usług,

bon podarunkowy o określonej wartości – możemy w ciągu 12 miesięcy wymienić na określoną usługę na stronie internetowej

Każdy taki zakupiony bon, karta lub zestaw ma swoją wartość (np. „ klasyczny masaż tajski” ma wartość 119 zł).

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi, czy czynność polegająca na odpłatnym przekazaniu bonu podarunkowego /karty podarunkowej /zestawu podarunkowego jest przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług oraz czy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług u Wnioskodawcy podlega wyłącznie prowizja należna Wnioskodawcy za usługę pośrednictwa.

Z uwagi na powyższe przepisy oraz okoliczności przedstawione we wniosku należy stwierdzić, odpłatnym przekazaniu ww. bonów, kart lub zestawów podarunkowych potencjalnym klientom nie stanowi ani dostawy towarów, ani świadczenia usług i tym samym, nie mieści się w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług wyznaczonym przez przepis art. 5 ust. 1 ustawy.

Bon podarunkowy /karta podarunkowa /zestaw podarunkowy stanowi rodzaj znaku legitymacyjnego, upoważniającego do odbioru świadczenia, a więc do otrzymania w oznaczonym terminie określonych usług. Zastępuje on środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary czy usługi. Czynność przekazania bonów, kart lub zestawów upominkowych nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT. Wydania bonów, kart lub zestawów, ze względu na ich specyfikę, nie można też uznać za świadczenie usług. Bony lub karty same w sobie nie zaspokajają żadnych potrzeb – nie stanowią więc autonomicznego świadczenia, a świadczenie jest elementem konstytutywnym usługi. Okoliczność pobierania za ich wydanie wynagrodzenia nie ma znaczenia, bowiem wynagrodzenie to jest należne podmiotowi, który faktycznie świadczy usługę (partnerowi).

W rozpatrywanej sprawie, Wnioskodawca dokonując sprzedaży bonów, kart i zestawów podarunkowych, tj. uprawnień do skorzystania ze świadczenia wykonywanego przez inny podmiot gospodarczy, prowadzi działalność polegającą na pośrednictwie w sprzedaży usług pomiędzy partnerami (dostawcami usług) a ostatecznymi nabywcami usług (klientami).

Odbiorcami usług pośrednictwa świadczonych przez Wnioskodawcę są partnerzy, bowiem to oni uzyskują korzyści z tytułu sprzedaży bonów, kart i zestawów w postaci przyszłej prawdopodobnej sprzedaży własnych usług. Wnioskodawca w treści wniosku wskazuje, że ma zawarte porozumienia z partnerami, których usługi oferuje swoim klientom poprzez swoje kanały dystrybucji w formie bonu, karty lub zestawu – nie kupuje od swoich partnerów usług lecz działa jako pośrednik (dystrybutor). Wynagrodzenie Wnioskodawcy stanowi prowizja, która jest określona procentowo w porozumieniu z dostawcą usług. Dlatego też firma S. w każdym miesiącu wystawia partnerowi fakturę VAT w kwocie netto uzgodnionej prowizji (procentowej), liczonej od wartości przyjętych bonów, kart lub zestawów (tzn. za rzeczywiście świadczone usługi pośrednictwa).

Zatem, odpłatne przekazanie bonów podarunkowych /kart podarunkowych /zestawów podarunkowych nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W opisanej sytuacji przedmiotem opodatkowania są usługi pośrednictwa (dystrybucji) świadczone na rzecz partnerów, za które Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie w postaci prowizji.

W konsekwencji, podstawą opodatkowania z tytułu świadczenia usług pośrednictwa zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, będzie kwota prowizji jaką otrzyma Wnioskodawca od partnera w związku z wykonaniem na jego rzecz usługi pośrednictwa, pomniejszona o kwotę podatku.

Jednocześnie, wskazać należy, że powołany przez Wnioskodawcę art. 29a ust. 7 nie znajdzie zastosowania w niniejszej sprawie. Zgodzić jednak należy się z Wnioskodawcą, że czynność polegająca na odpłatnym przekazaniu bonu podarunkowego /karty podarunkowej /zestawu podarunkowego nie jest przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług oraz, że opodatkowaniu będzie podlegała wyłącznie prowizja należna za usługę pośrednictwa.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań oznaczonych nr 1 i nr 2 uznano za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii, momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu należnej prowizji u Wnioskującego.

Zasady dotyczące ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług uregulowane zostały w art. 19a ustawy.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z kolei, zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy, usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

Dodatkowo, stosownie do art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że wynagrodzenie za świadczone przez Wnioskodawcę usługi pośrednictwa na rzecz partnerów stanowi prowizja, która jest określona procentowo w porozumieniu z dostawcą usług.

Do piątego dnia każdego miesiąca księgowość Wnioskodawcy generuje rozliczenia dotyczące przyjętych kart upominkowych, bonów lub zestawów i przelewa im odpowiednią sumę pieniędzy za usługi świadczone zgodnie z warunkami umowy między stronami. Wnioskodawca w każdym miesiącu wystawia partnerowi fakturę VAT w kwocie netto równą uzgodnionej prowizji (procentowej), liczonej od wartości przyjętych bonów, kart lub zestawów (tzn. za rzeczywiście świadczone usługi pośrednictwa). Wnioskodawca dokonuje również kompensaty wzajemnych rozrachunków, o kwotę równą wartości prowizji. Kompensata powoduje, że zobowiązanie Wnioskodawcy wobec partnerów wykazuje kwotę całkowitej sprzedaży kart upominkowych, bonów lub zestawów, pomniejszoną o wartość prowizji należnej Wnioskodawcy.

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres. Unormowanie zawarte w cyt. art. 19a ust. 1 ustawy o VAT pozostaje w zgodzie z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE, serii L, Nr 347, str. 1 ze zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Natomiast art. 19a ust. 3 ustawy o VAT stanowi implementację art. 64 ust. 1 Dyrektywy. Komentowana regulacja ma zastosowanie do świadczenia usług, które mogą być wykonywane w sposób ciągły jeżeli zostały dla nich ustalone następujące po sobie terminy płatności. Stąd, jeśli strony umówiły się na np. miesięczne rozliczenie usług, to obowiązek podatkowy powstanie ostatniego dnia każdego miesiąca aż do zakończenia trwania umowy.

Przepisy ustawy o VAT nie definiują pojęcia „sprzedaży o charakterze ciągłym”. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 17 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 935/11, stwierdził, że przez sprzedaż o charakterze ciągłym należy rozumieć świadczenia ciągłe podatnika, obejmujące pewne stałe zachowania w czasie trwania stosunku obligacyjnego, zaspokajające interes odbiorcy tych świadczeń, poprzez ich trwały – pod względem czasowym i funkcjonalnym charakter oraz cechujące się niemożliwością wyodrębnienia powtarzających się czynności podatnika, co jest charakterystyczne dla świadczeń ciągłych (okresowych).

W związku z powyższym można uznać, że jako sprzedaż ciągłą należy traktować każdą dostawę lub usługę, która jest wykonywana nieprzerwanie przez czas trwania umowy, i w której jednoznacznie można określić jedynie moment rozpoczęcia jej świadczenia, natomiast moment jej zakończenia rozumianego jako definitywne wykonanie, nie jest z góry określony, ewentualnie jest on wyznaczony przez datę obowiązywania umowy między kontrahentami. Świadczenie o charakterze ciągłym należy uznać świadczenie odbywające się stale i nieprzerwanie.

Świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz partnerów usługi pośrednictwa można uznać za usługę świadczoną w sposób ciągły. W tym przypadku Wnioskodawca zobowiązuje się, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa do stałego, aktywnego działania, które doprowadzić ma do przyszłej sprzedaży usług przez partnerów.

Zatem, w odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy należy wskazać, że art. 19a ust. 3 ustawy ustawodawca wprowadził unormowanie w zakresie uznania za wykonaną „usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń”, czyli taką usługę, która jest zwykle wykonywana w sposób ciągły przez pewien czas natomiast rozliczenie należności za nią następuje w ramach okresu.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że w odniesieniu do świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz partnerów w sposób ciągły usług pośrednictwa Strony ustaliły miesięczne okresy rozliczeniowe.

Ponieważ świadczone przez Wnioskodawcę w sposób ciągły ww. usługi rozliczane są w ustalonych okresach rozliczeniowych (miesiąc), obowiązek podatkowy dla Wnioskodawcy w związku z ich świadczeniem powstanie zgodnie z dyspozycją powołanego powyżej art. 19a ust. 3 ustawy, tj. z upływem każdego okresu rozliczeniowego do którego odnoszą się te rozliczenia – w ostatnim dniu każdego miesiąca za który jest należna prowizja.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytaia oznaczonego nr 3 uznano za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin