Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.983.2016.2.KO
z 20 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2016 r. (data wpływu 30 listopada 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 stycznia 2017 r. (data wpływu 17 stycznia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201), w związku z czym pismem z dnia 5 stycznia 2017 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.983.2016.1.KO, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 5 stycznia 2017 r. (data doręczenia 11 stycznia 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił wniosek pismem z dnia 12 stycznia 2017 r. (data wpływu 17 stycznia 2017 r.), nadanym dnia 12 stycznia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie piekarstwa i ciastkarstwa. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. W styczniu 2016 r. kupił dla celów prowadzonej działalności gospodarczej nieruchomość gruntową, zabudowaną budynkiem piekarni-cukierni. Od 1994 r. budynek ten był wykorzystywany przez Wnioskodawcę w Jego działalności gospodarczej na podstawie dzierżawy. W dniu zakupu budynek był kompletny i zdatny do użytku, więc został przyjęty do używania w prowadzonej działalności gospodarczej. Został przyjęty do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w lutym 2016 r. i nadal tym środkiem trwałym jest. Jest to budynek oddany po raz pierwszy do użytkowania w październiku 1964 r. (zgodnie z informacją otrzymaną od poprzedniego właściciela). Jako, że budynek był używany przez ponad 50 lat, przyjęta została indywidualna stawka amortyzacyjna w wysokości 10% rocznie. Odpisy amortyzacyjne są dokonywane od marca 2016 r.

W listopadzie 2015 r., a więc przed zakupem ww. budynku, rozpoczęta została przez Wnioskodawcę rozbudowa tego budynku o budynek magazynowo-biurowy, zlokalizowany na nowo zakupionej przez Wnioskodawcę sąsiedniej działce, stanowiącej odrębną działkę od działki, na której posadowiony jest budynek piekarni-cukierni. Pozwolenie budowlane zostało wydane na rozbudowę istniejącego dotychczas budynku piekarni. Dobudowywana część magazynowo-biurowa nie jest oddzielona od budynku piekarni-cukierni ścianą przeciwpożarową od fundamentu po dach. Obecny budynek i dobudowywana część połączone są łącznikiem. Łącznik ten nie jest osobnym budynkiem, jest to integralna część nowego budynku, aczkolwiek część łącznika znajduje się już na działce, na której posadowiony jest dotychczasowy budynek piekarni-cukierni. Jedno z pomieszczeń w dotychczasowym budynku piekarni zostało przerobione na korytarz, na końcu którego znajdują się drzwi przesuwne pozwalające przejść do dobudowanej części. Dobudowywana część nie posiada własnych odrębnych przyłączy CO, elektrycznych, sanitarnych, czy wodno-kanalizacyjnych; dobudowywana część korzysta z takich przyłączy budynku piekarni-cukierni. Stara i nowa część funkcjonalnie stanowią de facto jeden budynek, w tym mają wspólną, jednolitą elewację frontową. W starym budynku zostały zlikwidowane sanitariaty i szatnie, ponieważ obecnie znajdują się one w dobudowanej części. Ze względu na wielkość obiektu, dobudowywana część ma 3 osobne wejścia, a budynek piekarni-cukierni ma 5 wejść. Powierzchnia zabudowy dotychczasowego budynku piekarni-cukierni wynosi 509,5 m², natomiast powierzchnia dobudowywanej części wynosi 324,62 m².

Pierwsze wydatki na rozbudowę poniesione zostały w 2015 r. i przekroczyły w tym roku kwotę 3 500 zł. Także wydatki poniesione w 2016 r. przekroczyły kwotę 3 500 zł. Żadne wydatki na rozbudowę, czy to poniesione w 2015 r., czy 2016 r., nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Rozbudowa została już zakończona (w październiku 2016 r.).

W uzupełnieniu wniosku z dnia 12 stycznia 2017 r. Wnioskodawca wskazał, że przychody z działalności gospodarczej opodatkowuje podatkiem liniowym 19%.

Sąsiednią działkę, na której znajduje się dobudowana część piekarni, Wnioskodawca zakupił 13 marca 2014 r. Istniejący wcześniej budynek piekarni-cukierni, według serwera klasyfikacji Głównego Urzędu Statystycznego (http://lodz.stat.gov.pl/Klasyfikacje/), powinien być zakwalifikowany do KŚT 101. Jeśli zaś chodzi o klasyfikację KŚT dla dobudowanego budynku magazynowo-biurowego, to na tym etapie w kontekście przedmiotowego wniosku Wnioskodawca nie jest w stanie jej jednoznacznie określić, gdyż zależy to od rozstrzygnięcia, czy dobudowana część stanowi ulepszenie istniejącego budynku piekarni-cukierni (co by oznaczało, że dobudowany budynek powinien być klasyfikowany do ww. rodzaju KŚT), czy jednak dobudowany budynek powinien stanowić odrębny środek trwały. Zakładając, że w interpretacji zostanie przyjęte stanowisko, że obydwie części stanowią odrębne budynki, to jednoznaczne określenie rodzaju KŚT dla dobudowanej części byłoby nadal kłopotliwe ze względu na to, że w dobudowanej części znajdują się pomieszczenia magazynowe na surowce, chłodnia, pomieszczenia biurowe oraz zaplecze socjalne (sanitariaty, szatnie). Z pewnością jednak można stwierdzić, nadal przy ww. założeniu, że w interpretacji zostanie przyjęte stanowisko, że obydwie części stanowią odrębne budynki, że dobudowana część powinna być zaliczona do podgrupy 10 KŚT, czyli do budynków niemieszkalnych (zresztą tak samo jak istniejący wcześniej budynek piekarni- cukierni). Można także stwierdzić, że wtedy dobudowana część budynku nie będzie klasyfikowana do żadnego rodzaju z podgrupy 10 KŚT podlegającego amortyzacji, według wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącego załącznik do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stawką wyższą niż 2,5%. Istotą i przyczyną wniosku nie jest jednak ustalenie klasyfikacji KŚT, bo jak wskazano wyżej, intencją Wnioskodawcy jest uzyskanie interpretacji, czy w świetle przepisów podatkowych dobudowany budynek należy zakwalifikować jako ulepszenie istniejącego środka trwałego, tj. budynku piekarni-cukierni (co w konsekwencji oznacza zaewidencjonowanie oraz amortyzację jako ulepszenie tego środka trwałego, do którego stosowana jest obecnie indywidualna stawka amortyzacyjna na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), czy jednak dobudowany budynek powinien stanowić odrębny środek trwały (co w konsekwencji oznacza zaewidencjonowanie oraz amortyzację odrębnego środka trwałego według stawek z wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W jaki sposób należy określić wartość początkową rozbudowy, tj. czy dobudowany budynek należy zakwalifikować jako ulepszenie istniejącego środka trwałego (czyli budynku piekarni-cukierni), czy jednak dobudowany budynek magazynowo-biurowy powinien stanowić odrębny środek trwały?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowa rozbudowa stanowi ulepszenie w rozumieniu art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym dobudowany budynek należy zakwalifikować jako ulepszenie istniejącego środka trwałego i w oparciu o przepis właściwy dla ulepszenia należy określić wartość początkową rozbudowy, czyli w oparciu o wspomniany art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazuje na to treść tego przepisu, gdzie rozbudowa jest wymieniona jako forma ulepszenia. A skoro pozwolenie budowlane zostało wydane na rozbudowę istniejącego dotychczas budynku piekarni i dobudowana część stanowi de facto funkcjonalnie jeden budynek z dotychczasowym budynkiem (na co wskazują okoliczności podane w opisie stanu faktycznego), to mamy do czynienia z ulepszeniem istniejącego środka trwałego (czyli budynku piekarni-cukierni), a nie odrębnym środkiem trwałym, nawet jeśli budynek znajduje się na dwóch różnych działkach ewidencyjnych i rozbudowa zaczęła się przed nabyciem własności rozbudowywanego (ulepszanego) budynku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; (…).

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, w przypadku wytworzenia środka trwałego we własnym zakresie jego wartość początkową ustala się według kosztu wytworzenia.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe ulegają ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Zatem, wydatki poniesione na ulepszenie środków trwałych ujmowane są w kosztach uzyskania przychodów pośrednio, tylko poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych. Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, jest spełnienie warunków zawartych w art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tzn. musi nastąpić ulepszenie środków trwałych, a suma wydatków z tego tytułu musi przekroczyć 3 500 zł w danym roku podatkowym. Przepis ten wskazuje, że ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Według wyjaśnień Ministerstwa Finansów, zawartych w piśmie z dnia 13 marca 1995 r., Nr PO 3/722-160/94, rozbudowa to powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności zaś budynków i budowli, linii technologicznych itp. Ponadto, ulepszenie to działania związane ze środkami trwałymi, które powodują wzrost ich wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami eksploatacji.

Co do zasady, budynek stanowiący środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie piekarstwa i ciastkarstwa. W styczniu 2016 r. kupił dla celów prowadzonej działalności gospodarczej nieruchomość gruntową, zabudowaną budynkiem piekarni-cukierni. Od 1994 r. budynek ten był wykorzystywany przez Wnioskodawcę w Jego działalności gospodarczej na podstawie dzierżawy. W dniu zakupu budynek ten był kompletny i zdatny do użytku, więc został przyjęty do używania w prowadzonej działalności gospodarczej. Został przyjęty do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w lutym 2016 r. i nadal tym środkiem trwałym jest. Jest to budynek oddany po raz pierwszy do użytkowania w październiku 1964 r. (zgodnie z informacją otrzymaną od poprzedniego właściciela). Jako, że budynek był używany przez ponad 50 lat, przyjęta została indywidualna stawka amortyzacyjna w wysokości 10% rocznie. Odpisy amortyzacyjne są dokonywane od marca 2016 r. W listopadzie 2015 r., a więc przed zakupem ww. budynku, rozpoczęta została przez Wnioskodawcę rozbudowa tego budynku o budynek magazynowo-biurowy zlokalizowany na zakupionej w dniu 13 marca 2014 r. sąsiedniej działce, stanowiącej odrębną działkę od działki, na której posadowiony jest budynek piekarni-cukierni. Pozwolenie budowlane zostało wydane na rozbudowę istniejącego dotychczas budynku piekarni. Dobudowywana część magazynowo-biurowa nie jest oddzielona od budynku piekarni-cukierni ścianą przeciwpożarową od fundamentu po dach. Obecny budynek i dobudowywana część połączone są łącznikiem. Łącznik ten nie jest osobnym budynkiem, jest to integralna część nowego budynku, aczkolwiek część łącznika znajduje się już na działce, na której posadowiony jest dotychczasowy budynek piekarni-cukierni. Jedno z pomieszczeń w dotychczasowym budynku piekarni zostało przerobione na korytarz, na końcu którego znajdują się drzwi przesuwne pozwalające przejść do dobudowanej części. Dobudowywana część nie posiada własnych odrębnych przyłączy CO, elektrycznych, sanitarnych czy wodno-kanalizacyjnych; dobudowywana część korzysta z takich przyłączy budynku piekarni-cukierni. Stara i nowa część funkcjonalnie stanowią de facto jeden budynek, w tym mają wspólną, jednolitą elewację frontową. W starym budynku zostały zlikwidowane sanitariaty i szatnie, ponieważ obecnie znajdują się one w dobudowanej części. Ze względu na wielkość obiektu, dobudowywana część ma 3 osobne wejścia, a budynek piekarni-cukierni ma 5 wejść. Powierzchnia zabudowy dotychczasowego budynku piekarni-cukierni wynosi 509,5 m², natomiast powierzchnia dobudowywanej części wynosi 324,62 m². Pierwsze wydatki na rozbudowę poniesione zostały w 2015 r. i przekroczyły w tym roku kwotę 3 500 zł. Także wydatki poniesione w 2016 r. przekroczyły kwotę 3 500 zł. Żadne wydatki na rozbudowę, czy to poniesione w 2015, czy 2016 r., nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Rozbudowa została zakończona w październiku 2016 r. Istniejący wcześniej budynek piekarni-cukierni, według serwera klasyfikacji Głównego Urzędu Statystycznego, powinien być zakwalifikowany do KŚT 101.

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że skoro dobudowany do budynku piekarni-cukierni budynek magazynowo-biurowy nie stanowi odrębnego obiektu budowlanego, nie posiada własnego przyłącza centralnego ogrzewania, elektrycznego, sanitarnego i wodnego oraz pomiędzy budynkiem piekarni-cukierni a nowymi pomieszczeniami istnieje ciąg komunikacyjny, to zasadnym jest uznanie, że w wyniku prowadzonych przez Wnioskodawcę prac budowlanych doszło do rozbudowy istniejącego środka trwałego jakim był budynek cukierni-piekarni. W tej sytuacji, wydatki poniesione na rozbudowę budynku cukierni-piekarni powinny zwiększać jego wartość początkową, stosownie do art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, w świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie, należało uznać za prawidłowe.

Należy dodać, że w związku z tym, że to pytanie podatkowe określone przez podatnika wyznacza zakres przedmiotowy wniosku, w niniejszej interpretacji indywidualnej odniesiono się ściśle do kwestii zawartej w pytaniu, tj. sposobu ustalenia wartości początkowej oraz kwalifikacji poniesionych wydatków. Tym samym, nie została oceniona kwestia zastosowania właściwej stawki amortyzacyjnej wskazana w opisie zdarzenia przyszłego.

Ponadto należy zauważyć, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Organ wydając przedmiotową interpretację indywidualną wskazał zakres i sposób zastosowania norm prawa podatkowego ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oraz postawionego pytania. Jednocześnie ocenił stanowisko Wnioskodawczyni pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego. Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa podatkowego.

Pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa. Dokonując interpretacji indywidualnej Organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Rozwoju i Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Organ nie rozstrzyga o zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych strony, gdyż może to nastąpić w ramach przeprowadzonego postępowania podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.