Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB5.4510.887.2016.1.MR
z 26 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2016 r. (data wpływu wniosku) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie dokonywania przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt uzyskania przychodu od pojedynczych elementów stacji uzdatniania wody – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie dokonywania przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt uzyskania przychodu od pojedynczych elementów stacji uzdatniania wody.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest dostawcą usług nefrologicznych w Polsce. W chwili obecnej pod szyldem Spółki działa 25 stacji dializ.

Spółka w swojej działalności gospodarczej wykorzystuje stacje uzdatniania wody. Stacje uzdatniania wody służą do oczyszczania wody surowej (wodociągowej lub studziennej) dla potrzeb stacji dializ.

Produktem stacji uzdatniania wody wykorzystywanych przez Wnioskodawcę jest woda do dializ spełniająca warunki normy ISO 13959.

Należy podkreślić, że stacje uzdatniania wody nie mają jednego uniwersalnego modelu ze względu na ich konstrukcję, która ma charakter modułowy. Stacje uzdatniania wody są więc projektowane i dostosowywane do potrzeb użytkownika (ilość stopni oczyszczania zależy od składu fizykochemicznego wody surowej oraz wymaganej ilości produkowanej wody czystej).

Spółka wypracowała swoją procedurę uzdatniania wody, według której określone są obowiązkowe składowe, z których stacje uzdatniania wody powinny się składać. Według wymogów określonych przez Spółkę, konstrukcja stacji uzdatniania wody może zawierać:

1. filtr węglowy (jeden lub więcej);
   
2. filtr zmiękczający wodę (jeden lub więcej);
   
3. filtr cząsteczek;
   
4. moduł odwróconej osmozy;
   
5. zbiornik podnoszenia ciśnienia wody (hydrofor);
   
6. filtr żelazowy (jeden lub więcej);
   
7. system chlorowania wody surowej (opcjonalnie);
   
8. filtr piaskowy (opcjonalnie);
   
9. filtr amonitowy (opcjonalnie);10) inne elementy;
   

- dalej jako „elementy stacji uzdatniania wody”.

Istotne jest, że każdy element stacji uzdatniania wody może, co do zasady, być wykorzystywany jako element stacji lub osobno (np. kolumna żelazowa może zostać dołączona do dowolnego źródła wody w celu usuwania z wody żelaza). Dodatkowo w zależności od wymagań technicznych modułu odwróconej osmozy filtry różnią się wielkością i pojemnością. W związku z powyższym filtry węglowe i żelazowe mogą się składać z dwóch lub więcej kolumn.

Wszystkie wyżej wymienione elementy stacji uzdatniania wody są urządzeniami (wyrobami) niezależnymi, mogącymi być dowolnie, w zależności od jakości wody oczyszczanej, konfigurowane w systemach stacji uzdatniania wody lub stosowanymi niezależnie. Istniejąca stacja uzdatniania wody może być modyfikowana w taki sposób, że wszystkie poszczególne elementy mogą być dodawane, usuwane i/lub wymieniane. Powyższe elementy mogą również być przenoszone między różnymi stacjami uzdatniania wody.

Zgodnie z wewnętrznymi wymogami Spółki moduł odwróconej osmozy musi mieć tzw. dopuszczenie WAG (Water Advisory Group), natomiast pozostałe elementy stacji uzdatniania wody mogą być kupowane od dowolnych dostawców, których produkt posiada tzw. oznakowanie CE.

Spółka nabywa pojedyncze elementy stacji uzdatniania wody, na które zostaje wystawiona faktura z wyodrębnionymi pozycjami i cenami za poszczególne elementy stacji. Wartość początkowa pojedynczego urządzenia przekracza kwotę 3.500 zł.

Należy podkreślić, że mogą istnieć różne sytuacje, w których dokonywane jest dołączenie lub odłączenie filtrów lub kolumn, a w szczególności:

• odłączenie zużytego filtra/kolumny ze względu na zużycie i podłączenie nowego filtra/kolumny,
  

• odłączenie filtra/kolumny ze względu na zmniejszenie zapotrzebowania na wodę,
  

• dołączenie filtra/kolumny ze względu na zwiększenie zapotrzebowania na wodę.
  
  
  

Szczególnie istotne jest, że ze względu na modułowy charakter stacji, różne elementy mogą być odłączane i dołączane do różnych stacji uzdatniania wody. Odłączenie elementów stacji uzdatniania wody nie powoduje uszkodzenia ani elementów stacji uzdatniania wody ani innych środków trwałych, z którymi elementy stacji uzdatniania wody współdziałają. Odłączenie elementów stacji uzdatniania wody nie powoduje także utraty przez elementy stacji uzdatniania wody ich samodzielności. W każdym czasie istnieje możliwość ich przemieszczenia w celu współdziałania z innymi środkami trwałymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy Spółka jest uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów od pojedynczych elementów stacji uzdatniania wody nabywanych przez Wnioskodawcę, które mogą być używane osobno lub dołączane do istniejących stacji uzdatniania wody?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka jest uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nabywanych pojedynczych elementów stacji uzdatniania wody, które w rezultacie stanowią koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm; dalej: ustawa o CIT).

W opinii Spółki, pojedyncze elementy stacji uzdatniania wody, mimo że mogą być dołączane do istniejących stacji uzdatniania wody, stanowią bowiem odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT „Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi. ”

Jak wynika z art. 16a ustawy o CIT amortyzacji podlegają m.in. urządzenia, które:

• zostały nabyte,
  

• stanowią własność Spółki,
  

• były kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania,
  

• przewidywany okres używania wynosił ponad 1 rok,
  

• są wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą,
  

• nie są nieużywane na skutek zawieszenia działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane (art. 16c).
  
  
  

Wnioskodawca pragnie wskazać, że elementy stacji uzdatniania wody stanowią jego własność, są wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i przewidywany okres ich używania wynosi więcej niż jeden rok.

Zdaniem Wnioskodawcy, elementy stacji uzdatniania wody są kompletne i zdatne do użytku w dniu ich przyjęcia do używania, bowiem każdy z elementów stacji może potencjalnie być wykorzystywany osobno jak również może być dołączany do dowolnej stacji uzdatniania wody. Należy podkreślić, że Spółka wykorzystuje elementy stacji uzdatniania wody w ten drugi sposób, jednak w jej przekonaniu - w takim przypadku spełniają one również definicję środków trwałych. Celem działalności Spółki jest miedzy innymi dostarczanie do urządzeń wody o odpowiednich standardach. Ponieważ zapotrzebowanie na ilość wody może się zmieniać Spółka na bieżąco weryfikując jego poziom może dołączać lub odłączać elementy stacji uzdatniania wody, aby zapewnić optymalną produkcję. W efekcie należałoby uznać, że celem nabycia różnych elementów stacji uzdatniania wody jest także możliwość zapewnienia elastyczności w produkcji wody do urządzeń i w tym sensie są one kompletne i zdatne do użytku również w charakterze, w jakim wykorzystuje je Spółka.

Wnioskodawca stoi więc na stanowisku, że opisane we wniosku elementy stacji uzdatniania wody, pomimo że są one używane w kombinacji z innymi elementami stacji uzdatniania wody, należy uznać za kompletne oraz zdatne do użytku środki trwale. Powyższe znajduje potwierdzanie w interpretacjach organów podatkowych, przykładowo Urząd Skarbowy w Dzierżoniowie w piśmie z dnia 22 czerwca 2007 r. (sygn. PD 1/415/1/04/07) wskazał, że „(...) okoliczność, że dana maszyna (urządzenie) współpracuje (jest powiązana) z innymi, nie oznacza, że - bez tych innych maszyn czy urządzeń - jest niekompletna lub niezdatna do użytku. O niekompletności lub o niezdatności do użytku danej maszyny (urządzenia) można byłoby mówić wtedy, gdyby np. brakowało w niej jakiegoś elementu lub maszyna ta byłaby niesprawna np. z powodu uszkodzenia czy wyeksploatowania. Należy zatem stwierdzić, że jeżeli forma wtryskowa współpracuje z kilkoma wtryskarkami stanowi samodzielny składnik majątkowy do którego stosuje się ogólne zasady ustalania wartości początkowej i metod amortyzowania”.

W związku z tym, że elementy stacji uzdatniania wody przeznaczone są do wykorzystania w kombinacji z innymi elementami może powstać wątpliwość czy te urządzenia nie stanowią części składowych lub peryferyjnych” powiększających wartość początkową tych środków trwałych, z którymi współdziałają elementy stacji uzdatniania wody, bowiem zgodnie z art. 16g ust. 13 zd. 1 ustawy o CIT, „Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł”.

W przepisach prawa podatkowego brak jest legalnej definicji pojęcia „części składowych lub peryferyjnych”, o których mowa w art. 16g ust. 13 zd. 1 ustawy o CIT. Mając na względzie wykładnię systemową należy posiłkować się przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 380, dalej jako: „KC”) w celu zdefiniowania tych pojęć.

Zgodnie z art. 47 § 2 KC, „Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego”. Natomiast zgodnie z § 3 ww. art. „Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych”.

W literaturze podkreślane jest, że „Warunkiem prawnym uznania czegokolwiek („wszystko”) za część składową rzeczy jest skutek odłączenia polegający albo na uszkodzeniu, albo na istotnej zmianie bądź całości (rzeczy i składnika), bądź tej włączonej części.” (Księżak Paweł (red.), Pyziak-Szafnicka Małgorzata (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Część ogólna, wyd. II, LEX 2014).

Analogiczny pogląd został wyrażony w orzecznictwie, przykładowo NSA w wyroku z dnia 7 sierpnia 1995 r. (sygn. SA/Łd 1473/95) definiując „części składowe” w rozumieniu przepisów prawa podatkowego doszedł do wniosku, że „Częścią składową rzeczy jest to, co jest z nią połączone w sensie fizycznym, a nie tylko gospodarczym”.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 10 grudnia 2008 r. (sygn. ITPB3/423-555a/08/AW) wskazał, że „Częścią składową rzeczy jest to, co jest z nią połączone w sensie fizycznym, a połączenie jest na tyle mocne, że odłączenie spowodowałoby zasadniczą zmianę. Cześć składowa rzeczy po odłączeniu traci więc swą samodzielność, stąd jej przeznaczeniem stanowiącym o możliwości użytkowania jest funkcjonowanie jako część rzeczy”.

Takie rozumienie części składowej potwierdza również stanowisko doktryny, w tym E. Gniewek w komentarzu do art. 47 Kodeksu cywilnego (E. Gniewek, P. Machnikowski (red.). Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 6, Warszawa 2014), w którym podkreśla: „Określając istotę, stwierdza ustawodawca w swej definicji legalnej, że częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego (art. 47 § 2 KC). Widać więc, że określony przedmiot staje się częścią składową rzeczy, jeżeli jest z nią powiązany w sensie fizycznym, gospodarczym i funkcjonalnym (por. M. Bednarek, Mienie, s. 143; W. J. Katner, System pr. pryw., 1.1,2012, s. 1312; tenże, M. Pyziak-Szafnicka (red.), Kodeks, s. 497; E. Skowrońska-Bocian, K. Pietrzykowski, KC. Komentarz, 1,1,2013, s. 203; L Żelechowski, K. Osajda (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, L1 s. 550 i nast). Dodajmy, że chodzi o połączenie dokonane dla trwałego użytku (art. 47 § 3 KC a contrario). Związanie części składowej z rzeczą. Według enigmatycznego określenia ustawodawcy częścią składową rzeczy jest „wszystko” z nią związane; w stopniu trwałym, opisanym w komentowanym przepisie. Chodzi o różnorodne elementy fizycznej struktury rzeczy (części samochodu, budynki, drzewa i rośliny związane z gruntem itp.). Słusznie unika ustawodawca objaśniania pojęcia części składowej przy użyciu określenia „rzecz połączona”. Wszak część składowa traci charakter rzeczy. Częstokroć nawet trudno mówić o przyłączeniu istniejącej rzeczy, jak w przypadku wznoszenia budynku stającego się częścią składową gruntu”.

W przypadku natomiast części peryferyjnej, dominuje pogląd, że jest to rzecz zbliżona w swym charakterze do przynależności zdefiniowanej w art. 51 § 1 Kodeksu cywilnego, w świetle którego przynależnościami są rzeczy ruchome potrzebne do korzystania z innej rzeczy (rzeczy głównej) zgodnie z jej przeznaczeniem, jeżeli pozostają z nią w faktycznym związku odpowiadającym temu celowi (tak wyrok NSA z dnia 8 marca 2008 r., sygn. FSK 1512/04, interpretacja indywidualna z dnia 19 sierpnia 2015 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, sygn. ITPB3/4510-235/15/AW).

W zakresie kwalifikacji rzeczy jako „przynależności”, w judykaturze utrwalony został pogląd, że „Właściciel musi używać jednej rzeczy (pomocniczej), korzystając z drugiej (głównej). Rzeczy glówna i pomocnicza muszą zatem rzeczywiście pozostawać względem siebie w stałym faktycznym związku; zob. o tym także S. Grzybowski (w:) System I, s. 430 i 431 oraz W. J. Katner, Rozważania, s. 37. Zdaniem E. Skowrońskiej (K.c. Komentarz 1977, s. 122) faktyczny związek rzeczy głównej i pomocniczej wyraża się m.in. w pozostawaniu ich w tej samej przestrzeni.” (Bednarek Małgorzata, Mienie. Komentarz do art. 44-55(3) Kodeksu cywilnego, Zakamycze 1997).

W przypadku przedmiotowych elementów stacji uzdatniania wody, trudno jest wskazać, który element miałby stanowić przynależność, a który rzecz główną. Nie można bowiem stwierdzić, aby któryś z elementów stacji miał charakter dominujący w konstrukcji stacji uzdatniania wody. Konsekwencje, jeżeli nie jest możliwe wskazanie rzeczy głównej, nie można również wskazać na jej przynależności.

Dodatkowo, w ocenie Wnioskodawcy, elementy stacji uzdatniania wody nie mają charakteru przynależności, bowiem nie są kupowane z zamiarem użycia oznaczonego elementu stacji uzdatniania wody z innym oznaczonym z góry środkiem trwałym. Odwrotnie, elementy stacji uzdatniania wody mogą być przemieszczane i wykorzystywane z różnymi środkami trwałymi w różnych kombinacjach.

Wnioskodawca pragnie również wskazać, że kwalifikacja elementów stacji uzdatniania wody jako „przynależności” innych środków trwałych byłaby sprzeczna z jego zamiarem, który zgodnie z poglądem doktryny odgrywa kluczową rolę w tym zakresie. Przykładowo w piśmiennictwie wskazuje się, że „O istnieniu stosunku przynależności między rzeczami - poza okolicznościami obiektywnymi (kanister nie może być przynależnością szafy) - w znacznym stopniu decydują przesłanki subiektywne (wola właściciela). Właściciel bowiem decyduje o tym, czy rzeczy, które potencjalnie mogą być względem siebie w stosunku przynależności, in concreto w stosunku takim są”. (Bednarek Małgorzata, Mienie. Komentarz do art. 44-55(3) Kodeksu cywilnego, Zakamycze 1997).

Powyższe znajduje także potwierdzenie w orzecznictwie organów podatkowych, przykładowo w wyroku z dnia 19 września 2002 r. (sygn. I SA/Łd 2184/00) NSA stwierdził, że „Jeżeli drukarka mogła współpracować z różnymi komputerami podatnika, to uznać należy, że stanowiła ona samodzielne, zdatne do użytku urządzenie, niestanowiące części peryferyjnej któregokolwiek z nich”.

W analogicznym stanie faktycznym Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 19 sierpnia 2015 r. (sygn. ITPB3/4510-235/15/AW) uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „Narzędzia, o których tutaj mowa, są wykorzystywane przez Spółkę w różnych maszynach, przy tym jednak żadna z tych maszyn, bez tych narzędzi, nie pozostaje niekompletna, czy też niesprawna. W związku z powyższym, w ocenie Spółki, postępuje ona prawidłowo, kwalifikując jako środek trwały narzędzia o wartości powyżej 3 500 złotych netto, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, które są samodzielne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, a które mogą być wykorzystywane do wielu maszyn. W tym przypadku narzędzia te nie są przeznaczone do jednej (konkretnej) maszyny, a więc nie powinny być kwalifikowane jako jej cześć peryferyjna”.

Poza tym należy podkreślić, że zasadniczym warunkiem uznania kosztu za koszt uzyskania przychodów jest wypełnienie normy wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

W szczególności, wydatek taki powinien:

• być rzeczywiście poniesiony przez podatnika,
  

• mieć charakter definitywny,
  

• pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• być poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• zostać należycie udokumentowany.
  
  
  

Zdaniem Spółki, w odniesieniu do wydatków poniesionych na zakup pojedynczych elementów stacji uzdatnia wody, wszystkie powyższe warunki są spełnione. Wydatki na pojedyncze elementy stacji stanowią koszt rzeczywiście poniesiony, gdyż Spółka regulując swoje zobowiązania, dokonała płatności na rzecz dostawców. Wydatki te mają również charakter definitywnych, gdyż wynagrodzenie wypłacane dostawcom nie podlega zwrotowi. Dodatkowo, należy stwierdzić, że wydatki na nabycie sprzętu są właściwie udokumentowane (spółka posiada faktury wystawione przez dostawców).

Wnioskodawca pragnie wskazać, że zapewnienie prawidłowego oczyszczania wody oraz regularne monitorowanie jej jakości jest obowiązkiem każdej funkcjonującej stacji dializ. W konsekwencji, należy uznać, że zakup poszczególnych urządzeń stacji dializ służy osiąganiu przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej.

Zdaniem Spółki wydatki poniesione na pojedyncze elementy stacji dializ są poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są bowiem wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów niezależnie od tego czy ich związek z przychodami jest pośredni czy też bezpośredni.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, nabywane elementy stacji uzdatniania wody stanowią odrębne środki trwałe w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, a wydatki poniesione na ich nabycie mogą podlegać amortyzacji i stanowić koszt uzyskania przychodu przy spełnieniu jednocześnie przesłanek określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Dodatkowo, Wnioskodawca pragnie wskazać, że w jego ocenie przedmiotowy wniosek spełnia wymagania, o których mowa w art. 14b Ordynacji Podatkowej. Odpowiedź na zadane w interpretacji pytania wymaga oceny, czy elementy stacji uzdatniania wody stanowią odrębne środki trwałe na gruncie przepisów prawa podatkowego i odrębnie amortyzowane. Niewątpliwie ocena czy urządzenie te stanowią odrębne środki trwałe i podlegają samodzielnej amortyzacji stanowi interpretację przepisów prawa podatkowego. Kluczowe znaczenia ma bowiem wykładnia takich pojęć jak „kompletność”, „zdatność do użytku”, „część składowa” czy „urządzenie peryferyjne”. Wskazane powyżej pojęcia są pojęciami ustawowymi, których interpretacja wpływa na kształtowanie się norm prawa podatkowego. Prawidłowe zdekodowanie normy prawnej wymaga w tym przypadku interpretacji wskazanych pojęć.

W tym kontekście należy przywołać dominującą w ostatnich latach w teorii prawa koncepcję wykładni derywacyjnej, zgodnie z którą zdekodowanie jakiejkolwiek normy prawnej wymaga przeprowadzenia wykładni przepisów prawa (teksu ustawy), według zasady omnia sunt interpretanda - czyli wszystko podlega wykładni/interpretacji (zob. Maciej Zieliński, Marek Zirk-Sadowski, Klasyfikacyjność i derywacyjność w integrowaniu polskich teorii wykładni prawa, Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny z. 2/2011). Błędnym byłoby więc przejęcie, że ocena czy elementy stacji uzdatniania wody stanowią odrębne środki trwałe podlegające odrębnej amortyzacji, stanowi element opisu stanu faktycznego, a nie element interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Fakt, że przedmiotowy wniosek spełnia warunki przewidziane w art. 14b Ordynacji Podatkowej, znajduje potwierdzenie w wielu interpretacjach prawa podatkowego, w których organy podatkowe udzieliły odpowiedzi na podobnie sformułowane pytanie, w podobnych stanach faktycznych. Jedynie tytułem przykładu można wskazać na:

• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 lutego 2016 r. (sygn. IBPB-1-3/4510-754/15/TS), w której organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem podatnika zaliczającym do odrębnych środków trwałych urządzenia (w szczególności drukarki biurowe, drukarki produkcyjne oraz monitory);
  

• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 maja 2015 r. (sygn. IPPB3/4510-166/15-2/EŻ), w której organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem podatnika zaliczającym do odrębnych środków trwałych urządzenia elektroniczne (stacje dokujące, jednostki centralne, laptopy, netbooki, monitory, drukarki, urządzenia wielofunkcyjne;
  

• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 23 grudnia 2014 r. (sygn. IPTPB3/423-297/14-6/GG), w której organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem podatnika zaliczającym do odrębnych środków trwałych składniki majątkowe stanowiące urządzenia techniczne oraz elementy wyposażenia budynków usługowo-handlowych;
  

• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 23 maja 2014 r. (sygn. ITPB1/415-212/14/PSZ), w której organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem podatnika zaliczającym do odrębnych środków trwałych składniki majątkowe stanowiące urządzenia techniczne oraz elementy wyposażenia budynków usługowo-handlowych;
  

• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 marca 2013 r. (sygn. IPPB3/423-1065/13-3/MS1), w której organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem podatnika zaliczającym do odrębnych środków trwałych elementy infrastruktury technicznej zainstalowane w budynkach i budowlach przynależących do centrum handlowego;
  

• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 27 lipca 2009 r. (sygn. IBPBI/2/423-549/09/BG), w której organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem podatnika zaliczającym do odrębnych środków trwałych monitor, stację dokującą, jednostkę centralną i laptopa;
  

• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 września 2010 r. (sygn. IPPB3/423-430/10-2/JG), w której organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem podatnika zaliczającym do odrębnych środków trwałych urządzenia i systemy stanowiące elementy wyposażenia centrum biurowo-handlowo-usługowego.
  
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie dokonywania przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt uzyskania przychodu od pojedynczych elementów stacji uzdatniania wody – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Nadmienić przy tym należy, że powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia sądów administracyjnych są rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszącymi, w związku z tym, nie mają waloru wykładni powszechnie obowiązującej. Orzeczenia sądowe są dla organu nieocenionym źródłem wiedzy i materiałem poznawczym, bieżąco wykorzystywanym w toku załatwiania spraw. Z tego względu należy pamiętać, że orzeczenia NSA mają charakter indywidualny, nie wiążą organów podatkowych i są formalnie wiążące dla organu podatkowego tylko w konkretnej sprawie. Orzeczenia NSA nie mają mocy prawnej precedensów i charakteru wykładni powszechnie obowiązującej. Co więcej nie są one sprzeczne z rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.