Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-265/16/DK
z 16 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku który wpłynął do tutejszego organu w dniu 25 maja 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie rozliczenia sprzedaży środka trwałego którego zakup częściowo został sfinansowany dotacją – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozliczenia sprzedaży środka trwałego którego zakup częściowo został sfinansowany dotacją.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej, polskim rezydentem podatkowym, (dalej: „Wnioskodawca”). Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Wnioskodawca jest wspólnikiem – komandytariuszem – w kilku spółkach komandytowych (dalej: „Spółki komandytowe”). Spółki komandytowe w ramach prowadzonej działalności nabywały lub budowały środki trwałe, m.in. biogazownie, elektrownie wodne, elektrownie wiatrowe (dalej łącznie jako: „Środki trwałe”). Środki trwałe były w części sfinansowane dotacjami unijnymi. Środki trwałe są ujęte w ewidencji środków trwałych Spółek komandytowych. Amortyzacja Środków trwałych jest dokonywana w ten sposób, że do kosztów uzyskania przychodów nie są zaliczane odpisy amortyzacyjne w części stanowiącej udział dotacji w finansowaniu środka trwałego. Środki trwałe nie zostały w pełni zamortyzowane. Wnioskodawca za pośrednictwem Spółek zamierza zbyć niektóre ze Środków trwałych. Wobec tego Wnioskodawca powziął wątpliwość w zakresie sposobu ustalenia kosztów uzyskania przychodów, które mogą zostać przez niego rozliczone w przypadku zbycia Środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w momencie zbycia nie w pełni zamortyzowanego Środka trwałego, którego zakup częściowo został sfinansowany dotacją, koszty uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy będzie stanowiła cała niezamortyzowana wartość Środka trwałego w proporcji do przysługującego Wnioskodawcy udziału w zysku Spółek Komandytowych?

We własnym stanowisku w sprawie Wnioskodawca wskazał, że w momencie zbycia nie w pełni zamortyzowanego Środka trwałego, którego zakup został częściowo sfinansowany dotacją, kosztem uzyskania przychodów będzie dla Wnioskodawcy cała niezamortyzowana wartość Środka trwałego w proporcji do przysługującego Wnioskodawcy udziału w zysku Spółek Komandytowych.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 i ust. 2 Ustawy CIT, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku. Zgodnie z przepisem art. 7 ust. 1 ustawy CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty: w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Stosownie do treści art. 12 ust. 3 ustawy CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. W konsekwencji u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 1) wydatków na: a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów, b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części, c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia. Zgodnie z brzmieniem wskazanego przepisu, koszty uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży środka trwałego stanowią wydatki poniesione na ich nabycie lub wytworzenie (które zarazem składają się na wartość początkową środka trwałego), pomniejszone o dokonane odpisy amortyzacyjne, przy czym w kalkulacji należy uwzględnić zarówno odpisy amortyzacyjne stanowiące, jak i niestanowiące kosztów uzyskania przychodu. Przyjęcie odmiennej metodologii, a mianowicie brak pomniejszenia kosztu podatkowego z tytułu sprzedaży środka trwałego o wartość odpisów amortyzacyjnych niezaliczonych w przeszłości do kosztów uzyskania przychodów, spowodowałoby efektywne zaliczenie tychże odpisów do kosztów podatkowych. Powołana wyżej regulacja ma charakter autonomiczny i stanowi wyłączną podstawę ustalenia kosztów uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży środków trwałych. Z tego względu, bez znaczenia dla ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodu pozostaje fakt, że część wydatków na nabycie lub wytworzenie środka trwałego została sfinansowana dotacją. Wnioskodawca respektuje przy tym obowiązek wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w części sfinansowanej dotacją zgodnie z art. art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT. Zgodnie z powołanym przepisem – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (przyp. organu) – odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W ocenie Wnioskodawcy, jedynym skutkiem zastosowania powyższego przepisu jest obowiązek wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w części, w jakiej wartość początkowa środka trwałego została sfinansowana dotacją. Jednocześnie, przepis ten nie ogranicza prawa do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży środka trwałego, który to koszt ustalany jest jako różnica pomiędzy wartością początkową środka trwałego a kwotą dokonanych do dnia jego sprzedaży odpisów amortyzacyjnych (zgodnie z dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT). W szczególności, brak jest podstaw prawnych, aby w oparciu o przepisy ww. ustawy pomniejszyć koszt uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży środka trwałego o tę część niezamortyzowanej wartości początkowej tego środka, która została sfinansowana dotacją. Na potwierdzenie powyższej tezy Wnioskodawca wskazuje, iż w prawie podatkowym istnieje obowiązek ścisłego interpretowania przepisów, a tym samym niedopuszczalne jest stosowanie wykładni rozszerzającej na niekorzyść podatnika. Nie jest w szczególności dopuszczalne tworzenie w drodze wykładni lub analogii nowych stanów podatkowych. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, przykładowo w historycznym już wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 października 1992 r. sygn. ITT ARN 50/92: „Fundamentalną zasadą prawa podatkowego w demokratycznym państwie prawnym jest, że zakres przedmiotu opodatkowania musi być precyzyjnie określony w ustawie podatkowej, a interpretacja jej przepisów nie może być rozszerzająca. W tym konkretnym wypadku doprowadziłaby ona do rozszerzenia zakresu ustawy przez objęcie nią nowych tytułów opodatkowania. Oznaczałoby to przekroczenie przy pomocy wykładni praktycznej i to dokonywanej przez organ administracji skarbowej, a zatem przez stronę sporu, granicy, która w utrwalonej tradycji prawa europejskiego może być przekraczana tylko i wyłącznie przez ustawodawcę. Dodać tu trzeba, iż zasada niedopuszczalności rozszerzenia zakresu opodatkowania w drodze wykładni jest uznana także w Polsce”. Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku sprzedaży środka trwałego sfinansowanego w części otrzymanymi dotacjami, koszty uzyskania przychodów należy ustalić zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT. W konsekwencji za koszt uzyskania przychodu w przypadku sprzedaży Środka trwałego należy uznać wydatki poniesione na jego nabycie lub wytworzenie (pomniejszone o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych) w proporcji do przysługującego Wnioskodawcy udziału w zysku Spółki Komandytowej. Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają interpretacje indywidualne wydane przez: 1) Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 12 marca 2015 r., sygn. ILPB3/423-659/14-2/JG; 2) Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, z dnia 16 września 2014 r., sygn. ILPB1/415-643/14-2/AA; 3) Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, z dnia 27 kwietnia 2014 r. sygn. IPPB5/423-1061/13-2/MW; 4) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 26 kwietnia 2012 r. numer IPTPB1/415-99/12-2/MD; 5) a także Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 11 grudnia 2011 r. numer ILPB1/415-1121/11-4/AG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych, wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, bowiem powołane interpretacje nie stanowią materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.