Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-670/16-4/AN
z 30 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 23 czerwca 2016 r. (data wpływu 24 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe,
• ustalenia wartości początkowej Prawa (znaku towarowego Unii Europejskiej) – jest prawidłowe,
• przychodów – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• kosztów uzyskania przychodów,
• ustalenia wartości początkowej Prawa (znaku towarowego Unii Europejskiej),
• przychodów.
  
  

Wniosek w części dotyczącej podatku od spadków i darowizn został w dniu 29 czerwca 2016 r. przekazany do załatwienia do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, gdyż stosownie do § 7 pkt 2 ww. rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego właściwym organem podatkowym w tych sprawach jest Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca na dzień złożenia niniejszego wniosku nie prowadzi działalności gospodarczej zarejestrowanej w CEIDG. Wnioskodawca jest jednak czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z racji prowadzonego najmu prywatnego. Brat Wnioskodawcy ma zamiar w przyszłości przekazać Wnioskodawcy w formie darowizny prawo własności intelektualnej. Przedmiotem darowizny będzie prawo z rejestracji znaku towarowego Unii Europejskiej, udzielone na podstawie przepisów Rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (dalej: „Prawo”).

Wyżej wymieniony Znak towarowy Unii Europejskiej został już zarejestrowany przez brata Wnioskodawcy w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) w A., Hiszpania. Znak towarowy został zarejestrowany jedynie na brata Wnioskodawcy i znajduje się w jego majątku odrębnym mimo pozostawania w ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej (stosownie do art. 33 pkt 9 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Brat Wnioskodawcy nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych od ww. Prawa. Innymi słowy Prawo nigdy nie podlegało do dnia darowizny nie będzie podlegać amortyzacji. Umowa darowizny zostanie zawarta na terytorium Polski. Podsumowując, w chwili zawarcia umowy darowizny Prawo będzie należeć do majątku odrębnego brata Wnioskodawcy i zostanie - w wyniku zawartej umowy darowizny - przekazane do osobistego majątku Wnioskodawcy.

W umowie darowizny Prawa zostanie określona jego wartość, która zostanie przyjęta na podstawie wyceny dokonanej przez biegłego (profesjonalistę w tym zakresie) zgodnie z przepisami ustawy o podatku od spadków i darowizn - wartość rynkowa. Brat Wnioskodawcy poniósł wydatki związane z wytworzeniem Prawa (np. wydatki na opracowanie logo itp.), jego ustanowieniem oraz utrzymaniem (koszty obsługi prawnej, koszty odpowiednich zgłoszeń, itp.). Poniesione przez brata Wnioskodawcy koszty wytworzenia oraz ustanowienia i utrzymania Prawa są lub będą niższe od wartości rynkowej Prawa ustalonej przez biegłego.

Przed otrzymaniem darowizny, Wnioskodawca zarejestruje działalność gospodarczą w rejestrze CEIDG i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej będzie wykorzystywał, otrzymane tytułem darowizny Prawo przez okres dłuższy niż rok. Z tej też przyczyny, Wnioskodawca zamierza wprowadzić otrzymane Prawo do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawca zamierza również zawrzeć umowę lub umowy z osobami trzecimi (lub osobą trzecią), na mocy których upoważni takie osoby trzecie (lub osobę trzecią) do odpłatnego korzystania z Prawa i będzie wykazywać przychody z tytułu opłat licencyjnych, na podstawie wystawianych faktur VAT. Taką umowę Wnioskodawca może zawrzeć m.in. ze spółką (dalej: „Spółka”), w której wspólnikiem będzie on sam i/lub jego brat. Zgodnie z umową podmiot upoważniony do korzystania z Prawa będzie uiszczać na rzecz Wnioskodawcy opłaty. Opłaty te będą uiszczane cyklicznie np. miesięcznie lub kwartalnie. W zawartej umowie określone zostaną zasady korzystania z Prawa. Wnioskodawca zakłada, że będzie ponosić koszty i inne ciężary związane z Prawem, w szczególności będzie uiszczać opłaty okresowe z tytułu ochrony Prawa oraz będzie pokrywać koszty postępowań przed sądami i innymi organami powołanymi do orzekania w sprawach Prawa. Wnioskodawca będzie też zobowiązany do przyjęcia na siebie odpowiedzialności z tytułu ewentualnych roszczeń osób trzecich, jeśli takie roszczenia zgłaszane byłyby względem Prawa. Po zawarciu umowy Wnioskodawca będzie zatem prowadzić m.in. działalność w zakresie dzierżawy własności intelektualnej i podobnych produktów, z wyłączeniem prac chronionych prawem autorskim (PKD 77.40.Z; podklasa ta obejmuje działalności związane z dzierżawą własności intelektualnej i podobnych produktów, za którą pobierane są opłaty w formie tantiemów lub opłat licencyjnych). Wnioskodawca nie wyklucza w przyszłości wniesienia aportem Prawa do spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z nabyciem w drodze darowizny Prawa (znak towarowy Unii Europejskiej), które będzie wykorzystywane w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, będzie miał on prawo do zaliczania w ciężar kosztów uzyskania przychodów pełnej wartości odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej?
2. Czy wartość początkowa Prawa (znak towarowy Unii Europejskiej) powinna zostać ustalona według jego wartości rynkowej wskazanej w umowie darowizny?
3. Czy otrzymanie darowizny Prawa (znak towarowy Unii Europejskiej) skutkować będzie koniecznością rozpoznania po stronie Wnioskodawcy przychodu, od którego Wnioskodawca będzie zobowiązany zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych?
4. Czy otrzymanie darowizny Prawa (znak towarowy Unii Europejskiej) będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania zawarte w pkt 1, 2 i 3 tj. dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• kosztów uzyskania przychodów,
• ustalenia wartości początkowej Prawa (znaku towarowego Unii Europejskiej),
• przychodów.
  
  

Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku od spadków i darowizn (pytanie zawarte w pkt 4) w dniu 25 sierpnia 2016 r. został rozstrzygnięty wydaniem interpretacji indywidualnej o nr IBPB-2-1/4515-196/16-1/ASz przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 1, w związku z nabyciem w drodze darowizny Prawa, które będzie wykorzystywane w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, będzie miał on prawo do zaliczania w ciężar kosztów uzyskania przychodów pełnej wartości odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.. dalej: „Ustawa PIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem koszty poniesione:

• ostatecznie,
• w celu osiągnięcia przychodów lub,
• w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów

i niewymienione w art. 23 ust. 1 Ustawy PIT.

Kryterium celowości zawarte w przytoczonym powyżej przepisie interpretować należy z uwzględnieniem subiektywizacji do najlepszego, racjonalnego rozumowania i wiedzy podatnika, które jednak da się zweryfikować za pomocą obiektywnego związku przyczynowo-skutkowego. Co więcej, w orzecznictwie i piśmiennictwie słusznie wskazuje się, że o zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów nie rozstrzyga faktyczne zrealizowanie zamierzonego celu.

W sytuacji braku następstwa działania podatnika, poniesiony koszt może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, jeśli został on „poniesiony w sposób racjonalny, albowiem mógł - z uwagi na obiektywne uwarunkowania - przyczynić się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów” (tak: S. Babiarz, L. Błystak, B. Dauter i inni, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz, Wrocław 2009, s. 411).

Z art. 22 ust. 8 Ustawy PIT, wynika z kolei, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 45a Ustawy PIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, żaden z wyżej wymienionych w art. 23 ust. 1 pkt 45a Ustawy PIT, przypadków nie zachodzi w stosunku do sytuacji Wnioskodawcy.

Stosownie do treści art. 22b ust 1 Ustawy PIT, amortyzacji podlegają nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r - Prawo własności przemysłowej,
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a ust. 1 Ustawy PIT.

Zgodnie zaś z art. 22m ust. 1 pkt 4 Ustawy PIT, okres wykonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych prawnych nie może być krótszy niż 60 miesięcy. W ocenie Wnioskodawcy, Prawa mieszczą się w kategorii z art. 22b ust. 1 pkt 6 Ustawy PIT. Ustawodawca wyraźnie mówi bowiem o prawach „określonych w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1410 z późn. zm. dalej: „p.w.p”), a nie o prawach np. „zarejestrowanych”, czy też „na które została udzielona ochrona” w zgodzie z tą ustawą. Innymi słowy, jeśli tylko Prawo, jakie zostanie darowane, jest zidentyfikowane („określone”) w powołanej ustawie możliwa będzie jego amortyzacja. Chodzi więc tutaj o wskazane w ww. ustawie, m.in. prawo ochronne (bądź prawo z rejestracji) na wzór użytkowy, wzór przemysłowy, znak towarowy, oznaczenie geograficzne, czy też topografię układów scalonych. Zatem prawo ochronne (bądź prawo z rejestracji) na wzór użytkowy, wzór przemysłowy, znak towarowy, oznaczenie geograficzne, czy też topografię układów scalonych niekoniecznie musi być związane z ochroną uzyskaną na gruncie p.w.p. Może ono mieć swoje źródło - tak jak w przypadku Prawa – w prawie europejskim.

Reasumując, skoro Prawo, stanowiące wartość niematerialną i prawną, będzie wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej, zaktualizuje się uprawnienie do zaliczania odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej w koszty uzyskania przychodów.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołuje się na interpretacje indywidualne wydane przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 4 lipca 2014 r., Znak: IBPBI/1/415-451/14/BK, z 6 grudnia 2011 r., Znak: IBPBI/2/423-1134/11/CzP,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 6 grudnia 2013 r., Znak: ILPB4/423-340/13-6/MC, z 30 września 2011 r., Znak: ILPB4/423-231/11-2/DS,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 30 października 2012 r., Znak: IPPB3/423-554/12-3/PK1, z 23 sierpnia 2012 r., Znak: IPPB3/423-372/12-2/PK1, z 18 stycznia 2012 r., Znak: IPPB1/415-1020/11-2/EC, z 13 grudnia 2011 r., Znak: IPPB3/423-827/11-2/PK1, z 11 lipca 2011 r., Znak: IPPB3/423-246/11-4/MS,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 19 kwietnia 2012 r., Znak: ITPB3/423-38a/12/DK.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 2, wartość początkowa Prawa powinna zostać ustalona według jego wartości rynkowej wskazanej w umowie darowizny.

Podstawa prawna stanowiska Wnioskodawcy znajduje się w art. 22g ust. 1 pkt 3 Ustawy PIT. Zgodnie z tym przepisem za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości. Zatem, prawidłowym będzie przyjęcie jako wartości początkowej Prawa wartości rynkowej wynikającej z treści umowy darowizny. Tak jak to bowiem wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, wartość przedmiotu tej umowy zostanie przyjęta na podstawie wyceny dokonanej przez profesjonalistę w tym zakresie (rzeczoznawcę).

Na potwierdzenie stanowiska Wnioskodawcy można przywołać następujące interpretacje:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 lipca 2014 r., Znak: IBPBI/1/415-451/14/BK, z 6 lutego 2014 r.. Znak: IBPBI/1/415-1132/13/AB oraz z 19 grudnia 2013 r., Znak: IBPBI/1/415-982/13/AP,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 27 grudnia 2013 r., Znak: ILPB1/415-1104/13-5/AG, z 5 listopada 2013 r., Znak: ILPB1/415-894/13-5/AA, z 13 stycznia 2009 r., Znak: ILPB1/415-851/08-3/AA.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 3, otrzymanie darowizny Prawa nie będzie skutkować koniecznością rozpoznania po jego stronie przychodu, od którego byłby zobowiązany zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn zm., dalej: Ustawa PIT”), przepisów tej ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku o spadków i darowizn. Oznacza to, że jeśli dane przysporzenie nie podlega regulacjom ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków darowizn (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 86 z późn. zm. dalej: „u.p.s.d.”), możliwe jest zastosowanie Ustawy PIT.

Ustawa o podatku o spadków i darowizn, w art. 3 pkt 2, wyłącza z kolei ze swojego zakresu przedmiotowego nabycie w drodze spadku, zapisu windykacyjnego lub darowizny praw autorskich i praw pokrewnych, praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych oraz wierzytelności wynikających z nabycia tych praw. Tym samym, nabycie Prawa przez Podatnika podlegać będzie przepisom Ustawy PIT. Nie oznacza to jednak automatycznie, że czynność ta spowoduje obowiązek zapłaty podatku - z uwagi na przewidziane przez ustawodawcę w art. 21 Ustawy PIT zwolnienia w opisanym zdarzeniu przyszłym zastosowanie znajdzie zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 125 Ustawy PIT.

Zgodnie z tym przepisem, wolna od podatku jest wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczona zgodnie z art. 11 ust 2-2b, otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn, z zastrzeżeniem ust. 20.

Z kolei art. 21 ust. 20 Ustawy PIT, stanowi, że zwolnienie, o którym mowa w ust.1 pkt 125, nie ma zastosowania do świadczeń otrzymywanych na podstawie stosunku pracy, pracy nakładczej lub na podstawie umów będących podstawą uzyskiwania przychodów zaliczonych do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2. Wyłączenie stosowania zwolnienia przewidziane w art. 21 ust. 20 nie ma jednak zastosowania do opisanego zdarzenia przyszłego, gdyż przychód Podatnika z uzyskanej darowizny nie będzie pochodził ze stosunku pracy ani z działalności wykonywanej osobiście - przynależy on bowiem do tzw. innych źródeł z art. 10 ust. 1 pkt 9 Ustawy PIT.

Zdaniem Wnioskodawcy spełnione są wszystkie przesłanki warunkujące zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 125 Ustawy PIT, tj.:

• darowizna Prawa stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 125 Ustawy PIT. Wprawdzie ustawodawca nie zdefiniował na potrzeby ustaw podatkowych zwrotu „nieodpłatne świadczenie”, jednak w opinii Wnioskodawcy nie powinno budzić wątpliwości, że umowa darowizny, jako przynosząca korzyść tylko jednej z jej stron, mieści się w zakresie tego zwrotu. Konstrukcja umowy darowizny spełnia ww. cechy. Zgodnie bowiem z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r. poz. 121), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Jak wskazuje się w orzecznictwie, zasadniczą cechą darowizny jest jej nieodpłatność. Należy przez nią rozumieć brak ekwiwalentu ekonomicznego jako odpowiednika świadczenia darczyńcy. Celem darowizny jest zatem dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Prowadzi ona do zmniejszenia majątku darczyńcy, a zarazem do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów po stronie majątku obdarowanego,
• darczyńca - brat Wnioskodawcy - jest osobą zaliczoną do I grupy podatkowej w rozumieniu u.p.s.d. Do tej grupy, zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 1 u.p.s.d., zalicza się bowiem małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów.
  
  

Podsumowując, ze względu na fakt, że Prawo zostanie przekazane Wnioskodawcy w drodze darowizny - a więc nieodpłatnego świadczenia, darczyńcą będzie brat Wnioskodawcy, a podstawą uzyskania przychodu nie będzie stosunek pracy, praca nakładcza lub umowa będąca podstawą uzyskiwania przychodów zaliczonych do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 Ustawy PIT przychód uzyskany przez Wnioskodawcę korzystać będzie ze zwolnienia z podatku PIT.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca może przytoczyć:

• wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 21 lutego 2013 r., sygn. akt I ACa 39/13,
• wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 22 stycznia 2014 r., sygn. akt I ACa 957/13,
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 31 stycznia 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 1260/13,
• interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 12 stycznia 2015 r., Znak: IBPBI/1/415-1218/14/JS oraz z 16 lipca 2014 r., Znak: IBPBI/1/415-450/14/SK,
• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 5 czerwca 2014 r., znak ILPB1/415-229/14-4/AA.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.
  
  

Zatem, kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne.

Wnioskodawca słusznie uważa, że w związku z nabyciem w drodze darowizny Prawa (znak towarowy Unii Europejskiej), które będzie wykorzystywane w prowadzonej przez Zainteresowanego działalności gospodarczej, będzie miał on prawo do zaliczania w ciężar kosztów uzyskania przychodów pełnej wartości odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wynika z cytowanego unormowania, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są wskazane w jego treści prawa, które spełniają następujące warunki:

• zostały nabyte,
• nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania przekracza rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, na nabycie których wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych.

Oznacza to, że prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca otrzyma w drodze darowizny prawo własności intelektualnej (prawo z rejestracji znaku towarowego Unii Europejskiej), które jest już zarejestrowane w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej. Przed otrzymaniem darowizny, Wnioskodawca zarejestruje działalność gospodarczą w rejestrze CEIDG i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej będzie wykorzystywał, otrzymane tytułem darowizny Prawo przez okres dłuższy niż rok. Z tej też przyczyny, Wnioskodawca zamierza wprowadzić otrzymane Prawo do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych.

Mając na uwadze powyższe w pierwszej kolejności należy określić, czy prawo z rejestracji znaku towarowego Unii Europejskiej spełnia przesłanki uznania go za podlegające amortyzacji wartość niematerialną i prawną, o której mowa w art. 22b ust. 1 ww. ustawy.

W katalogu wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, przy spełnieniu określonych przesłanek, wymienione zostały prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1410, z późn. zm.). Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, na warunkach w niej określonych udzielane są patenty oraz dodatkowe prawa ochronne na wynalazki, prawa ochronne na wzory użytkowe i znaki towarowe, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, topografie układów scalonych oraz oznaczenia geograficzne.

Znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa (art. 120 ust. 1 ww. ustawy). Znakiem towarowym może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy (art. 120 ust. 2 ww. ustawy). Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ww. ustawy).

Z kolei art. 4 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, że jeżeli umowa międzynarodowa lub przepisy prawa Unii Europejskiej obowiązujące bezpośrednio w krajach członkowskich określają szczególny tryb udzielania ochrony na wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, znaki towarowe, oznaczenia geograficzne lub topografie układów scalonych, w sprawach nieuregulowanych w tej umowie lub w tych przepisach albo pozostawionych w kompetencji organów krajowych przepisy ustawy stosuje się odpowiednio.

Oznacza to, że do znaków towarowych, na które uzyskano ochronę wg prawa europejskiego stosuje się przepisy polskiej ustawy.

Jak wskazał Wnioskodawca prawo z rejestracji znaku towarowego Unii Europejskiej jest już zarejestrowane w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) udzielone na podstawie przepisów Rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.

Zatem prawo z rejestracji znaku towarowego Unii Europejskiej, który jest już zarejestrowany w EUIPO stanowi – zgodnie z art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wartość niematerialną i prawną, która podlega amortyzacji na takich samych zasadach, jak prawa ochronne na znaki towarowe zarejestrowane w polskim Urzędzie Patentowym.

Tym samym, otrzymane Prawo stanowi wartość niematerialną i prawną, które podlega amortyzacji, a odpisy amortyzacyjne stanowią dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

Przechodząc do zagadnienia dotyczącego ustalenia wartości początkowej Prawa (znaku towarowego Unii Europejskiej), zauważyć należy co następuje.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca przed otrzymaniem darowizny, zarejestruje działalność gospodarczą w rejestrze CEIDG i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej będzie wykorzystywał, otrzymane tytułem darowizny Prawo (znaku towarowego Unii Europejskiej) przez okres dłuższy niż rok. Z tej też przyczyny, Wnioskodawca zamierza wprowadzić otrzymane Prawo do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych. W umowie darowizny Prawa zostanie określona jego wartość, która zostanie przyjęta na podstawie wyceny dokonanej przez biegłego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od spadków i darowizn - wartość rynkowa.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa, której zasady ustalania zawarto w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości (art. 22g ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy).

W myśl art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że wartość początkową Prawa nabytego w drodze darowizny, należy ustalić wg wartości rynkowej z dnia nabycia, z zastosowaniem cytowanego wyżej przepisu art. 19.

W konsekwencji, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość początkowa nie może być wyższa niż wartość rynkowa tego składnika.

Podsumowując, wartość początkową Prawa (znaku towarowego Unii Europejskiej) nabytego w drodze darowizny, należy ustalić według wartości rynkowej z dnia nabycia, z zastosowaniem cytowanego wyżej przepisu art. 19. W takiej wartości Wnioskodawca będzie również zobligowany wprowadzić Prawo otrzymane w drodze darowizny do swojej ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i od tak ustalonej wartości początkowej dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia wartości początkowej Prawa (znaku towarowego Unii Europejskiej) uznano za prawidłowe.

Przechodząc do zagadnienia dotyczącego przychodów, zauważyć należy co następuje.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „darowizna”, dlatego należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Celem darowizny jest dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Może ona polegać zarówno na przesunięciu do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych formach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego – do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów.

Świadczenie darczyńcy jest bezpłatne wtedy, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Zatem podstawowym elementem darowizny, niezbędnym do uznania, że dane świadczenie jest darowizną, jest jej nieodpłatność. Świadczenie jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w przyszłości. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny, jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony. Decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania danej czynności podatkiem od spadków i darowizn lub podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma kwalifikacja formy prawnej świadczonej pomocy, a zatem treść konkretnej umowy wiążącej strony.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W tym miejscu wskazać należy, że Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 25 sierpnia 2016 r. znak IBPB-2-1/4515-196/16-1/ASz stwierdził, że w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym nabycie od brata w drodze darowizny znaku towarowego Unii Europejskiej, na podstawie art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2016 r., poz. 205, z późn. zm.) – nie będzie podlegało podatkowi od spadków i darowizn i będzie wyłączone spod władztwa tej ustawy.

Z powyższego wynika, że z tytułu otrzymania przez Wnioskodawcę w drodze darowizny prawa z rejestracji znaku towarowego Unii Europejskiej, znajdą zastosowanie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, z tytułu otrzymania przez Wnioskodawcę w drodze darowizny ww. Prawa, Wnioskodawca osiągnie przychód podatkowy na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczona zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn, z zastrzeżeniem ust. 20.

Oznacza to, że przychód uzyskany przez Wnioskodawcę w związku z otrzymaniem wskazanego we wniosku prawa z rejestracji znaku towarowego Unii Europejskiej, zwolniony będzie od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 125 ww. ustawy.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy uznać należy, że nabycie w drodze darowizny prawa z rejestracji znaku towarowego Unii Europejskiej, będzie skutkować po stronie Wnioskodawcy powstaniem przychodu, który będzie zwolniony z podatku dochodowego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przychodów uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zostały one wydane w indywidualnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.