2016.07.26 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/4510-636/16-2/MR
z 26 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 27 czerwca 2016 r. (data wpływu 01 lipca 2016 r.) w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na zakup ubrań służbowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na zakup ubrań służbowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (zwane dalej B.) jest przedsiębiorstwem państwowym, tj. samodzielnym, samorządnym i samofinansującym się przedsiębiorcą posiadającym osobowość prawną, działającym na podstawie ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych. (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1384 z późn. zm.), podlegającym nadzorowi Ministra Skarbu Państwa. Przedsiębiorstwo składa się z 12 oddziałów oraz zarządu. Przedsiębiorstwem zarządza jednoosobowo dyrektor, który udziela dyrektorom oddziałów pełnomocnictw do działania. Przedmiotem działalności B. są m.in. usługi w zakresie urządzania lasu, usługi związane z ochroną przyrody, usługi geodezyjne i kartograficzne, usługi związane z oprogramowaniem itp.

Dyrektor przedsiębiorstwa zamierza w drodze zarządzenia wprowadzić obowiązek używania stroju służbowego przez pracowników B. przy wykonywaniu czynności służbowych. Podyktowane jest to chęcią utożsamienia pracowników z przedsiębiorstwem, wyróżnienia ich w środowisku związanym z leśnictwem i usługami na rzecz leśnictwa, zaś logo ubioru służbowego będzie wizualnym odpowiednikiem znaku firmowego przedsiębiorstwa i jego sposobu wizualizacji oraz będzie służyć umocnieniu wizerunku społecznego B.. Jednocześnie, celem poniesienia wydatku na zakup ubioru służbowego, ma być zwiększenie sprzedaży świadczonych przez przedsiębiorstwo usług a co za tym idzie zwiększenie przychodu z prowadzonej przez B. działalności gospodarczej.

Wnioskodawca funkcjonował do roku 1991 w strukturach LP. Projekt ubioru nawiązuje do munduru leśnika z okresu międzywojennego, co ma identyfikować pracowników B. z polskim leśnictwem, podkreślać wieloletnią tradycję, zarówno pracowników B., kontrahentów z LP oraz w społeczeństwie, w trakcie rozbudowanej procedury konsultowania głównego produktu B. jakim jest plan urządzenia lasu.

W projekcie zarządzenia zapisano, że strój służbowy ma być używany przy wykonywaniu czynności służbowych, nie może być wykorzystywany przez pracownika do celów prywatnych, nie wolno go odstępować osobom trzecim oraz ma być zgodny z wzorem stanowiącym załącznik do zarządzenia. Na strój ten składają się:

zestaw męski złożony z: marynarki i spodni, koszuli z długim rękawem (opcjonalnie z koszuli z krótkim rękawem), krawata, poszetki, paska oraz butów.
zestaw damski złożony z: żakietu, spódnicy opcjonalnie spodni, bluzki koszulowej z długim i krótkim rękawem, apaszki, paska oraz butów.

Opisane powyżej zestawy będą miały widoczne logo na:

w zestawie męskim na lewym rękawie marynarki, na guzikach i wewnątrz marynarki oraz na podszewce; na kieszeni koszuli oraz na mankiecie; na krawacie oraz na poszetce.
w zestawie damskim na guzikach marynarki, wewnątrz marynarki; na kieszeni bluzki koszulowej; oraz na mankiecie; na apaszce.

Ponadto, góra marynarki będzie wykończona stójką z haftem przedstawiającym układ liści dębu w kolorze „stare złoto” dopasowanym tonalnie do koloru munduru.

Stójka w marynarce w wersji dla dyrektora przedsiębiorstwa oraz dyrektorów oddziałów będzie wykończona wężykiem imitującym wężyk generalski w kolorze „stare złoto”. Koszty zapewnienia stroju służbowego pracownikom B. poniesie pracodawca.

Pracownicy B. otrzymają ubiór służbowy tylko do użytku służbowego, zatem po ustaniu stosunku pracy, zgodnie z zarządzeniem Dyrektora B., zobowiązani będą rozliczyć się z przekazanego stroju poprzez zwrot stroju w naturze lub zwrot jego równowartości obliczonej proporcjonalnie do stopnia zużycia.

Mając na uwadze powyższe, B. planuje zaliczać koszt zakupu strojów służbowych dla pracowników do kosztów uzyskania przychodu (zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992r.). Jednocześnie B. nie będzie doliczać wartości strojów udostępnionych pracownikom do podstawy opodatkowania PIT uznając, iż nie następuje powstanie nieodpłatnego świadczenia dla pracownika (w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991r.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w opisanym stanie faktycznym, wydatki na nabycie ubioru służbowego stanowią koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.)?

oraz

Czy na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), zapewnienie pracownikom stroju służbowego stanowić będzie przychód pracowników zwolniony od podatku od osób fizycznych?

Niniejsza interpretacja dotyczy odpowiedzi na pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie pytania obejmującego swoim zakresem podatek dochodowy od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, odzież służbowa to specjalna odzież (lub elementy tej odzieży) noszona tylko w związku z wykonywaną pracą, której charakter powinien uniemożliwiać wykorzystywanie jej do celów osobistych. Ubiorem służbowym będzie taki ubiór, którego noszenie przy świadczeniu pracy jest obowiązkiem pracownika oraz który powinien charakteryzować się takim stopniem wyróżnienia, który powoduje, że niemożliwe czy też niecelowe byłoby używanie go na potrzeby prywatne pracownika, a to oznacza, że winien być wykorzystywany jedynie do celów związanych z wykonywaniem obowiązków powierzonych w ramach stosunku pracy Wizualizacja projektowanej odzieży służbowej dla pracowników B. wskazuje, że jest to ubiór o wyróżniającym wyglądzie oraz odpowiednim wyróżniającym się oznaczeniu. Ubiór w kompletnej postaci pracownik jest zobowiązany do noszenia łącznie. Pracownik nie może także używać stroju dla celów prywatnych.

W związku z tym ubiór spełnia przesłanki z art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowiącego, iż wolna od podatku dochodowego jest wartość ubioru służbowego (umundurowania), jeżeli jego używanie należy do obowiązków pracownika.

Ponadto, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Jak wynika z opisanego powyżej stanu faktycznego, B. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie szeroko pojętych usług na rzecz leśnictwa. Zaopatrzenie pracowników w stroje służbowe przyczyni się do identyfikacji pracowników B., do umocnienia wizerunku firmy wśród odbiorców usług świadczonych przez B. oraz do podkreślenia roli prac urządzeniowych świadczonych przez pracowników firmy; podniesie również prestiż firmy w czasie prowadzenia negocjacji gospodarczych oraz publicznego prezentowania wyników prac realizowanych na rzecz kontrahentów. W związku z tym, koszt zakupu strojów służbowych dla pracowników w przedmiotowym przypadku podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu (zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992r.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na zakup ubrań służbowych – uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014r., poz. 851 z późn. zm.; dalej: updop).

Art. 15 ust. 1 updop stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest by wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 updop. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

W myśl art. 9 ust. 1 updop, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Jak wskazano powyżej, ocena prawna danego wydatku wymaga uwzględnienia unormowań art. 16 ust. 1 updop. Stosownie do regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

W niniejszej sprawie rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy wydatki poniesione na zakup odzieży służbowej zaopatrzonych w logo Wnioskodawcy (zwane dalej B.), stanowią wydatki związane z reklamą czy też wydatki związane z reprezentacją i w związku z tym czy można zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji pojęć: „reprezentacja” czy „reklama”. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie odsyła również do innych przepisów prawa w tym zakresie. Brak ustawowej definicji tych pojęć nie uprawnia jednak do dowolnego określenia zakresu znaczeniowego wskazanych terminów.

Próbę zdefiniowania pojęcia „reprezentacja” podejmowały wielokrotnie sądy administracyjne, w tym Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11. Sąd ten stwierdził, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (klientami). Dla uznania wydatków za koszty poniesione na reprezentację nie jest koniecznie, by posiadały one takie cechy jak wystawność, wytworność, czy okazałość. Nie są to bowiem wartości wymierne, nie ma możliwości stworzenia jednakowego miernika dla określenia poziomu wystawności, wytworności, okazałości, czy przepychu dla wszystkich podmiotów gospodarczych. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny.

Ponadto NSA uznał za zasadne odwołanie się do etymologii terminu reprezentacja. Wyraz „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „repraesentatio” oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że ,,reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 updop stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie „reprezentacji” kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia.

Dokonując oceny kwalifikacji wydatków w okolicznościach konkretnej sprawy należy posłużyć się również dynamiczną wykładnią funkcjonalną, spowodowaną zmieniającą się rzeczywistością gospodarczą. To co dawniej mogło zostać uznane za reprezentację do takiej kategorii nie zostanie zaliczone obecnie ze względu na zmieniające się realia prowadzenia działalności gospodarczej, przyjęte w tym zakresie dobre praktyki i obyczaje. Dotyczy to akceptowanych i stosowanych powszechnie zachowań, bez których nie jest możliwe prowadzenie działalności gospodarczej. Każdy wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub jego zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W innej sytuacji zbędne stają się rozważania dotyczące dalszej kwalifikacji konkretnego wydatku ze względu na dodatkowe kryteria wprowadzone w art. 16 ust. 1 updop (w tym wypadku wynikające z omawianego pkt 28).

Od reprezentacji należy odróżnić działania mające charakter reklamy, czy też promocji. W prawie podatkowym brak jest legalnej definicji reklamy. Według słownikowego znaczenia reklama to działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług (Słownik języka polskiego PWN - wersja internetowa).

Biorąc pod uwagę powyższą definicję można przyjąć, że celem reklamy w działalności gospodarczej jest przyciągnięcie odbiorców do oferty przedsiębiorcy. W szczególności, celem reklamy jest oddziaływanie bezpośrednio na motywy, postawy i sposób postępowania konsumentów podejmujących decyzje o zakupie konkretnych dóbr. Tak zdefiniowany cel może być realizowany za pomocą różnych środków (metod) oddziaływania na odbiorców. Pewnych wskazówek w zakresie tego co należy rozumieć pod pojęciem reklamy dostarcza dotychczasowe orzecznictwo sądów administracyjnych (np. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 1 lutego 2012 r., sygn. I SA/Gl 673/11), zgodnie z którym: „Pojęcie „reklamy” należy rozumieć w sposób funkcjonalny, tzn. jako wszelkie celowe działania podatnika mające na celu rozpowszechnienie wiedzy o oferowanych przez niego produktach lub usługach, działania których celem jest kształtowanie popytu, poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu, w celu zachęcenia do nabywania towarów, bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego”.

Podnieść należy, że za reklamę na gruncie prawa podatkowego należy uznać ogół działań podatnika zmierzających do rozpowszechniania pochlebnych informacji o firmie, zaletach jej towarów bądź usług.

Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy.

Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych. Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia.

Do reklamy można zatem zaliczyć te działania, które mają na celu przekazanie wiedzy o zaletach i wartości reklamowej firmy (reklama firmy), realizowane poprzez rozpowszechnianie jej logo.

W stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę, wskazuje On, nosi wydatki związane z wyposażeniem pracowników w stroje służbowe.

Na strój ten składają się:

zestaw męski złożony z: marynarki i spodni, koszuli z długim rękawem (opcjonalnie z koszuli z krótkim rękawem), krawata, poszetki, paska oraz butów;

zestaw damski złożony z: żakietu, spódnicy opcjonalnie spodni, bluzki koszulowej z długim i krótkim rękawem, apaszki, paska oraz butów.

Opisane powyżej zestawy będą miały widoczne logo na:

w zestawie męskim na lewym rękawie marynarki, na guzikach i wewnątrz marynarki oraz na podszewce; na kieszeni koszuli oraz na mankiecie; na krawacie oraz na poszetce.
w zestawie damskim na guzikach marynarki, wewnątrz marynarki; na kieszeni bluzki koszulowej; oraz na mankiecie; na apaszce.

Ponadto, góra marynarki będzie wykończona stójką z haftem przedstawiającym układ liści dębu w kolorze „stare złoto” dopasowanym tonalnie do koloru munduru.

Jednocześnie, celem poniesienia wydatku na zakup ubioru służbowego, ma być zwiększenie sprzedaży świadczonych przez przedsiębiorstwo usług a co za tym idzie zwiększenie przychodu z prowadzonej przez B. działalności gospodarczej. Podyktowane jest to chęcią utożsamienia pracowników z przedsiębiorstwem, wyróżnienia ich w środowisku związanym z leśnictwem i usługami na rzecz leśnictwa, zaś logo ubioru służbowego będzie wizualnym odpowiednikiem znaku firmowego przedsiębiorstwa i jego sposobu wizualizacji oraz będzie służyć umocnieniu wizerunku społecznego B.

Opierając się na powyższym, należy uznać, że kosztami podatkowymi są między innymi wydatki ponoszone na rzecz pracowników podatnika, w tym na zakup odzieży z logo, w przypadku gdy spełniają one omówione wyżej kryteria.

Przenosząc zatem powołane uregulowania prawne oraz powyższe wyjaśnienia na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że stroje te spełniają funkcję reklamową, gdyż zmierzają do identyfikacji Wnioskodawcy, a co za tym idzie Jej rozpoznawalności na rynku, co w efekcie wpływa na zwiększenie przychodów. Ponoszone wydatki na nabycie ubioru służbowego nie stanowią natomiast wydatków na reprezentację, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 updop.

Podsumowując, wydatki jakie B. ponosi na zakup ubrań służbowych oznaczonych logo mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, gdyż wypełniają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 updop.

Tym samym stanowisko Spółki w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem ubrań służbowych - jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin