Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-335/16-2/ISK
z 20 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku w dniu 4 maja 2016 r. (data wpływu 5 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• wystawienia faktury z naliczonym polskim podatkiem od towarów i usług do czasu dokonania weryfikacji statusu podatkowego kontrahenta - jest prawidłowe,
• posiadanych informacji/dokumentów potwierdzających status podatkowy kontrahenta - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 5 maja 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawienia faktury z naliczonym polskim podatkiem od towarów i usług do czasu dokonania weryfikacji statusu podatkowego kontrahenta oraz posiadanych informacji/dokumentów potwierdzających status podatkowy kontrahenta.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej również jako „Spółka”) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy w swoich placówkach usługi (inne niż określone w art. 28e-28n ustawy o VAT) zarówno na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej jak, również na rzecz podmiotów gospodarczych. Zdarza się, że klientami są również podmioty zagraniczne, które w momencie zawarcia transakcji bądź też w okresie późniejszym żądają wystawienia faktury. Co do zasady, w przypadku świadczenia usług na rzecz kontrahentów zagranicznych prowadzących działalność gospodarczą w kraju swej siedziby - innym niż Polska, zastosowanie znajduje art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie tzw. odwrotnego obciążenia. Mając na uwadze powyższe, w celu dokonywania prawidłowego dokumentowania transakcji zawieranych z podmiotami zagranicznymi, w Spółce Wnioskodawcy podjęta została decyzja o wprowadzeniu procedury w zakresie dokumentowania transakcji świadczenia usług pocztowych w urzędach pocztowych na rzecz, kontrahentów zagranicznych dokonujących płatności w formie gotówkowej.

Zgodnie z opracowaną procedurą, z uwagi na rozbudowaną strukturę organizacyjną Spółki, sprawdzenie statusu podatkowego kontrahenta, odbywać się będzie na poziomie centralnym w oparciu o dokumenty dostarczone przez kontrahenta oraz przesłane jednostce odpowiedzialnej za weryfikację przez placówkę. Weryfikacja ta przeprowadzona zostanie do 3 dni roboczych od otrzymania dokumentów umożliwiających jej dokonanie. Wnioskodawca w momencie dokonywania transakcji, tj. przed pozytywnym zweryfikowaniem traktować będzie przedmiotową transakcję jako podlegającą opodatkowaniu VAT w kraju i będzie wystawiać fakturę z doliczonym polskim podatkiem od towarów i usług. Faktura ta będzie mogła być skorygowana o wartość podatku należnego dopiero po otrzymaniu pozytywnej weryfikacji dokumentów potwierdzających status podatkowy.

Zgodnie z postanowieniami wyżej wymienionej procedury, dokumentami, na podstawie których odpowiednia jednostka Wnioskodawcy dokonywać będzie weryfikacji statusu podatkowego kontrahenta, są: potwierdzenie numeru VAT nadanego przez właściwy dla kraju usługobiorcy organ podatkowy, wyciąg z zagranicznego rejestru handlowego oraz oświadczenie o prowadzeniu działalności gospodarczej w innym kraju.

Wnioskodawca zamierza bowiem przekazywać kontrahentom zagranicznym do wypełnienia, oświadczenie, iż prowadzą oni działalność gospodarczą na terytorium kraju innym niż Polska. Przedmiotowe oświadczenie zawierać będzie również dane nabywcy takie jak nazwę, adres oraz numer pod którym jest on zarejestrowany dla potrzeb podatku od wartości dodanej (o ile klient taki numer posiada). Należy zauważyć, iż w związku z faktem, że transakcja dokonywana jest w placówce Spółki bez zawartej umowy, klienci, co do zasady, nie znajdują się w momencie nabywania usługi w posiadaniu dokumentów rejestrowych ani podatkowych, a tym bardziej tłumaczeń takich dokumentów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy, biorąc pod uwagę opisany stan faktyczny, prawidłowe jest wystawienie faktury z naliczonym polskim podatkiem od towarów i usług do czasu dokonania weryfikacji statusu podatkowego kontrahenta?
2. Jakie informacje/dokumenty kontrahenta potwierdzające, iż jest on podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT, Spółka musi posiadać, aby mieć prawo do zastosowania procedury odwrotnego obciążenia zgodnie z art. 28b ustawy o VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej (z zastrzeżeniami określonymi w ustawie).

Dla potrzeb stosowania wskazanej wyżej zasady, w zakresie ustalenia miejsca świadczenia usług, ustawodawca w art. 28a zawarł definicję podatnika. Zgodnie z art. 28a pkt 1 lit a za podatników uznaje się podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6. Ponadto, w myśl art. 28a pkt 1 lit. b podatnikiem jest również osoba prawna niebędąca podatnikiem na podstawie lit a., która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej. Dodatkowo, w pkt 2 ww przepisu ustawodawca wskazał, że za podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Biorąc pod uwagę powyższą definicję, należy stwierdzić, iż obejmuje ona nie tylko podmioty wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą zidentyfikowaną w ustawie o podatku od towarów i usług, czyli podatników podatku od towarów i usług określonych w art. 15 cyt. ustawy, lecz również podmioty wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą zdefiniowaną w innych systemach prawnych, tej, która jest określona w polskich przepisach. Tym samym, podatnikami dla potrzeb ustalenia miejsca świadczenia są podatnicy podatku od wartości dodanej lub też podatku o podobnym charakterze, a w przypadku gdy w danym systemie prawnym brak jest tego rodzaju podatków, wszystkie podmioty wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą odpowiadającą działalności gospodarczej określonej w przepisach o podatku od towarów i usług. Status podatnika nie jest więc w tym przypadku wyłącznie uzależniony od rejestracji podmiotu dla potrzeb podatku od towarów i usług, czy też podatku o podobnym charakterze. Istotne jest, że dany podmiot wykonuje samodzielnie działalność gospodarczą w innym niż Polska państwie swojej siedziby.

Zgodnie natomiast z art. 28c ust. 1 ustawy o VAT miejscem świadczenia na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej (z zastrzeżeniami zawartymi w ustawie).

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje, Wnioskodawca w momencie dokonania transakcji i/lub zgłoszenia przez klienta żądania wystawienia faktury, nie ma prawa do wystawienia faktury niezawierającej podatku od towarów i usług aż do momentu, w którym potwierdzi, iż klient posiada status podatnika w rozumieniu powyższych przepisów. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, Spółka do czasu potwierdzenia statusu kontrahenta, winna uznać transakcję za krajową i opodatkować podatkiem od towarów i usług w wysokości wynikającej z ustawy. W przypadku dokonania pozytywnej weryfikacji Wnioskodawca wystawi na rzecz kontrahenta zagranicznego fakturę korygującą zawierającą wyłącznie cenę netto oraz wyrażenie „odwrotne obciążenie”.

Ad. 2

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie określają, jakie dokumenty potwierdzają status podatnika na potrzeby ustalenia miejsca świadczenia usług. Biorąc jednak pod uwagę przepis art. 28b ustawy o VAT, można stwierdzić, że ciężar udowodnienia, iż kontrahent jest podatnikiem spoczywa na usługodawcy. Tylko bowiem w przypadku świadczenia usługi na rzecz podatnika, usługodawca może wystawić fakturę z informacją, że transakcja nie podlega opodatkowaniu w kraju, i tym samym przerzucić obowiązek odprowadzenia podatku VAT na usługobiorcę.

Wobec braku przepisów wskazujących zarówno sposób dokonywania weryfikacji statusu podatkowego kontrahenta, jak i rodzaje dowodów potwierdzających ten status, należy stwierdzić, iż dowodem takim może być wszystko, co potwierdza fakt prowadzenia działalności gospodarczej przez dany podmiot, przy jednoczesnym braku innych odmiennych okoliczności.

W ocenie Wnioskodawcy, dowodem potwierdzającym status podatnika może być zarówno numer pod którym kontrahent jest zarejestrowany dla celów VAT lub innego podatku o podobnym charakterze lub też zaświadczenie wydane przez odpowiedni organ w kraju nabywcy, które potwierdza, że prowadzi on działalność gospodarczą. Jak już zostało jednak wskazane w opisanym stanie faktycznym, klient nabywając usługę w placówce, co do zasady, nie posiada przy sobie dokumentów rejestracyjnych czy też podatkowych. Dodatkowo w celu dokonania jednoznacznej weryfikacji dokumenty te powinny być przetłumaczone na język polski. W takim przypadku świadczący usługę powinien zbadać wszelkie inne obiektywne okoliczności mogące poświadczać, że klient rzeczywiście posiada status podatnika, np. fakt ten może wynikać z nazwy firmy (spółka, gdyż posiada oznaczenie Gmbh czy A.S. lub jest instytucją, która z racji specyfiki działalności występuje w roli podatnika np. bank lub jeśli z samych okoliczności związanych ze świadczeniem usług wynika, że nabywca musi być podatnikiem).

Jednocześnie w przypadku braku innych dowodów, potwierdzeniem statusu kontrahenta jest również podpisane przez podatnika, osobę go reprezentującą lub osobę przez niego upoważnioną, oświadczenie o prowadzeniu przez niego działalności gospodarczej na terytorium kraju innym niż Polska. Taką możliwość potwierdzają interpretacje organów podatkowych, jak np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 września 2015 r. znak IPPP3/4512-724/15-2/JŻ, w której potwierdzone zostało stanowisko podatnika, że „Spółka nie dysponując numerem identyfikacyjnym VAT kontrahenta, przy jednoczesnym dysponowaniu oświadczeniem Kontrahenta o prowadzeniu przez niego działalności gospodarczej na terytorium danego kraju, może uznać, iż Kontrahent ten jest podatnikiem, o którym mowa w art. 28a ustawy o VAT.” Podobne stanowisko zostało wyrażone również w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 grudnia 2014 r. znak IPPP3/443-986/14-2/ISZ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• wystawienia faktury z naliczonym polskim podatkiem od towarów i usług do czasu dokonania weryfikacji statusu podatkowego kontrahenta - jest prawidłowe,
• posiadanych informacji/dokumentów potwierdzających status podatkowy kontrahenta - jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (z zastrzeżeniem art. 2a).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie, a w konsekwencji od tego będzie zależał sposób dokumentowania usługi fakturą.

Kwestia określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług została uregulowana w Rozdziale 3 Dział V ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 28a ustawy o VAT, na potrzeby stosowania Rozdziału 3 „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   
   
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
   
   
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

W myśl art. 15 ust. 2 cyt. ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy o VAT, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ww. ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 i art. 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 28b ust. 1).

Ww. przepisy wiążą miejsce świadczenia usług z siedzibą usługobiorcy, który winien być podatnikiem tj. podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, a w sytuacji gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności usługobiorcy to z tym miejscem.

Z kolei, art. 28c wprowadza zasadę, zgodnie z którą, miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n ustaw o VAT.

Z treści przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy w swoich placówkach usługi (inne niż określone w art. 28e-28n ustawy o VAT) zarówno na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, jak również na rzecz podmiotów gospodarczych. Zdarza się, że klientami są również podmioty zagraniczne, które w momencie zawarcia transakcji bądź też w okresie późniejszym żądają wystawienia faktury. W celu dokonywania prawidłowego dokumentowania transakcji zawieranych z podmiotami zagranicznymi, Wnioskodawca wprowadził procedurę zgodnie z którą, w oparciu o dokumenty dostarczone przez kontrahenta, w terminie do 3 dni roboczych od otrzymania dokumentów, będzie dokonywać weryfikacji statusu podatkowego kontrahenta. W momencie dokonywania transakcji, tj. przed pozytywnym zweryfikowaniem statusu podatkowego kontrahenta, traktować będzie przedmiotową transakcję jako podlegającą opodatkowaniu VAT w kraju i będzie wystawiać fakturę z doliczonym polskim podatkiem od towarów i usług. Faktura ta będzie mogła być skorygowana o wartość podatku należnego dopiero po otrzymaniu pozytywnej weryfikacji dokumentów potwierdzających status podatkowy.

Ad. 1

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wystawienia faktury z naliczonym polskim podatkiem od towarów i usług do czasu dokonania weryfikacji statusu podatkowego kontrahenta.

Kwestie dotyczące faktur uregulowane zostały w Rozdziale 1, Działu XI ustawy.

Stosownie do art. 106a przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
   
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   
   
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
      
   2. państwa trzeciego.
   
   
   

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Na podstawie art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Stosownie zaś do art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

– jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

W myśl art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy, faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
   
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem (…).
    
    

Zgodnie z art. 106j ust. 1 ww. ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

- podatnik wystawia fakturę korygującą.

Faktura korygująca, stosownie do art. 106j ust. 2 powinna zawierać:

1. wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
   
2. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
   
3. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   
   
   1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
      
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;
4. przyczynę korekty;
   
5. jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego - odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
   
6. w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 - prawidłową treść korygowanych pozycji.
   
   

Wskazać należy, że celem faktury VAT jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, pełni ona bowiem szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Natomiast fakturę korygującą wystawia się w przypadku udzielenia rabatów, zwrotu sprzedawcy towarów i opakowań, a także zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty oraz w sytuacji gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, iż Wnioskodawca świadcząc usługi dla kontrahenta zagranicznego, dla którego w momencie dokonywania transakcji nie ma informacji ani dokumentów na podstawie których mógłby uznać go za podatnika o którym mowa w art. 28a ustawy, prawidłowo określa miejsce świadczenia przedmiotowych usług (innych niż określone w art. 28e-28n ustawy) stosując art. 28c ustawy i opodatkowując je w Polsce oraz wystawiając dla danego kontrahenta fakturę z polskim podatkiem od towarów i usług.

Ponadto po wystawieniu faktury, a następnie dokonaniu weryfikacji statusu podatkowego kontrahenta i uznaniu go za podatnika, o którym mowa w art. 28a ustawy, Wnioskodawca prawidłowo dokonuje wystawienia faktury korygującej na podstawie art. 106j ust. 1 ustawy, bowiem zmianie ulega miejsce opodatkowania takich usług i będą one opodatkowane w kraju siedziby podatnika lub w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem w takiej sytuacji Wnioskodawca obowiązany jest do opodatkowania świadczonych usług na terytorium innego niż Polska kraju członkowskiego, a tym samym winien wystawić korekty w zakresie stawki podatku dla przedmiotowych faktur z adnotacją „odwrotne obciążenie”.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie wystawienia faktury z naliczonym polskim podatkiem od towarów i usług do czasu dokonania weryfikacji statusu podatkowego kontrahenta należało uznać za prawidłowe.

Ad. 2

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca dodatkowo wskazał, iż zgodnie z postanowieniami procedury, dokumentami, na podstawie których dokonywana będzie weryfikacja statusu podatkowego kontrahenta, są:

• potwierdzenie numeru VAT nadanego przez właściwy dla kraju usługobiorcy organ podatkowy,
  
• wyciąg z zagranicznego rejestru handlowego oraz
  
• oświadczenie o prowadzeniu działalności gospodarczej w innym kraju.
  
  
  

Wnioskodawca zamierza przekazywać kontrahentom zagranicznym do wypełnienia, oświadczenie, iż prowadzą oni działalność gospodarczą na terytorium kraju innym niż Polska. Przedmiotowe oświadczenie zawierać będzie również dane nabywcy takie jak nazwę, adres oraz numer pod którym jest on zarejestrowany dla potrzeb podatku od wartości dodanej (o ile klient taki numer posiada).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą informacji/dokumentów jakie powinien posiadać by móc potwierdzić, iż jego kontrahent jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT, a tym samym by mógł do świadczonych usług zastosować art. 28b i opodatkować je w kraju siedziby kontrahenta.

Aby prawidłowo zastosować przepisy prawa w zakresie ustalenia miejsca opodatkowania świadczonych usług, w pierwszej kolejności konieczna jest odpowiednia identyfikacja statusu kontrahenta. Pojęcie podatnika zdefiniowane w art. 28a ustawy obejmuje podmioty wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa art. 15 ust. 2 ustawy, ale również podmioty wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą zdefiniowaną w innych systemach prawnych, której definicja odpowiada definicji przyjętej w ustawie o podatku od towarów i usług. Zatem jako podatnika należy traktować również podatnika podatku od wartości dodanej czy podatku o podobnym charakterze, a w przypadku braku tego rodzaju podatków w danym systemie prawnym, każdy podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą odpowiadającą tej, która została określona w art. 15 ust. 2 ustawy.

Celem ujednolicenia stosowania systemu VAT, zostało wydane Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do Dyrektywy 112 obowiązujące od dnia 1 lipca 2011 r. Przepisy dotyczące statusu podatnika dla celów określania miejsca świadczenia usług zawarte zostały w art. 17 i 18 ww. rozporządzenia Rady (UE).

W myśl art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia, w przypadku gdy miejsce świadczenia usług uzależnione jest od tego, czy usługobiorca jest czy też nie jest podatnikiem, status usługobiorcy ustala się na podstawie art. 9–13 i art. 43 dyrektywy 2006/112/WE. Z kolei w art. 18 tego rozporządzenia w ust. 1 stwierdza się, iż o ile usługodawca nie ma odmiennych informacji, może uznać, że usługobiorca prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Wspólnoty ma status podatnika:

1. gdy usługobiorca przekazał mu swój indywidualny numer identyfikacyjny VAT i usługodawca uzyska potwierdzenie ważności tego numeru identyfikacyjnego, a także nazwiska/nazwy i adresu przypisanych temu numerowi zgodnie z art. 31 rozporządzenia Rady (WE) nr 904/2010 z dnia 7 października 2010 r. w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej;
2. gdy usługobiorca nie otrzymał jeszcze indywidualnego numeru identyfikacyjnego VAT, ale poinformował usługodawcę, że zwrócił się z wnioskiem o jego nadanie i usługodawca uzyska dowolny inny dowód potwierdzający, że usługobiorca jest podatnikiem lub osobą prawną niebędącą podatnikiem, w stosunku do której wymagana jest identyfikacja do celów VAT, oraz jeżeli dokona w rozsądnym zakresie weryfikacji rzetelności przedstawionych przez usługobiorcę danych za pomocą zwykłych, handlowych środków bezpieczeństwa, takich jak środki dotyczące kontroli tożsamości lub płatności.
   
   

Stosownie zaś do ust. 2 ww. artykułu, o ile usługodawca nie ma odmiennych informacji, może uznać, że usługobiorca prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Wspólnoty ma status osoby niebędącej podatnikiem, jeżeli wykaże, że ten usługobiorca nie przekazał mu swojego indywidualnego numeru identyfikacyjnego VAT. Jednak bez względu na informacje świadczące inaczej, dostawca usług telekomunikacyjnych, nadawczych lub usług świadczonych drogą elektroniczną może uznać usługobiorcę mającego siedzibę na terytorium Wspólnoty za osobę niebędącą podatnikiem, o ile usługobiorca ten nie podał usługodawcy swojego indywidualnego numeru identyfikacyjnego VAT.

Powyższy przepis wskazuje, że w sytuacji, gdy świadczący usługę nie posiada innych informacji, że nabywca tej usługi prowadzi działalność gospodarczą, to może uznać że taki przypadek ma miejsce, jeżeli nabywca usługi przekaże świadczącemu usługę numer indywidualny identyfikacyjny VAT i usługodawca potwierdzi ważność tego numeru.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że wystarczającym dla uznania usługobiorcy za podatnika, o którym mowa w art. 28a ustawy byłby fakt posiadania przez niego numeru VAT wydanego przez właściwą dla niego instytucję. Powyższe oraz dodatkowe zweryfikowanie przez świadczącego usługę tego numeru, spowodowałoby prawidłowe zastosowanie przepisów podatkowych odnośnie obowiązku rozliczenia podatku VAT. Jeśli jednak kontrahent nie przekazuje usługodawcy numeru VAT nadanego przez państwo członkowskie, w którym nabywca posiada siedzibę bądź stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, to konieczne jest uzyskanie informacji, że nabywca usługi prowadzi działalność gospodarczą, przez co zostanie spełniona definicja podatnika zawarta w art. 28a ustawy.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak również Dyrektywa 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.) nie wymieniają żadnych dokumentów, które winien posiadać świadczący usługę wskazujących, że nabywca usługi prowadzi działalność. Rozporządzenie wykonawcze Rady Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. zawiera jedynie sformułowanie „o ile usługodawca nie ma odmiennych informacji, może uznać, że usługobiorca prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Wspólnoty ma status podatnika (….)”. Zatem żaden z powyższych aktów nie zawiera w istocie przykładów dokumentów, świadczących o tym, że nabywca usługi spełnia definicję podatnika w sytuacji, gdy nie przekaże numeru identyfikacji VAT. Zatem słusznym wydaje się stwierdzenie, że dopuszczalne są informacje zawarte w dowolnej formie, które są wiarygodne, jak np.: zaświadczenie z właściwego dla kontrahenta urzędu podatkowego lub Izby Handlowej wskazujące, że kontrahent jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą. Dla celów podatku VAT istotne jest, czy kontrahent ma obowiązek rozliczenia tego podatku, w sytuacji nabywania usług danego rodzaju od świadczącego usługę, który posługuje się numerem identyfikacyjnym VAT wydanym przez inne państwo członkowskie.

Mając powyższe na uwadze należy uznać, iż wszystko co potwierdza jednoznacznie fakt prowadzenia działalności gospodarczej przez dany podmiot, przy jednoczesnym braku innych odmiennych okoliczności można uznać za dowody potwierdzające status podatnika na potrzeby ustalenia miejsca świadczenia usług.

Tym samym wskazane przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego: potwierdzenie numeru VAT nadanego przez właściwy dla kraju usługobiorcy organ podatkowy, wyciąg z zagranicznego rejestru handlowego oraz oświadczenie o prowadzeniu działalności gospodarczej w innym kraju, można uznać za dokumenty potwierdzające status podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy na potrzeby określenia miejsca świadczenia usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie posiadanych informacji/dokumentów potwierdzających status podatkowy kontrahenta należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.