Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/4511-117/16/MU
z 12 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2016 r. (data wpływu 27 stycznia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 kwietnia 2016 r. (data wpływu 18 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 14 kwietnia 2016 r. (data wpływu 18 kwietnia 2016 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni była zatrudniona w Banku. Stosunek pracy rozwiązano w dniu 31 maja 2013 r. z przyczyn dotyczących pracodawcy. W piśmie z dnia 22 kwietnia 2013 r. poinformowano Wnioskodawczynię, iż rozważana jest możliwość likwidacji jej stanowiska pracy, jednak z uwagi na ochronę ze względu na wiek – art. 39 Kodeksu pracy zaproponowano rozwiązanie stosunku pracy za porozumieniem stron wraz ze świadczeniami, które Jej wypłacono. Były to:

1. odprawa ustawowa w kwocie 24 000 zł należna na podstawie ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2015 r. poz. 192),
2. dodatkowe odszkodowanie, jakie pracodawca wypłacił na podstawie porozumienia zawartego ze związkami zawodowymi w wysokości przekraczającej limit określony w art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w kwocie 26 000 zł,
3. odszkodowanie, obliczone jako iloczyn 75% wynagrodzenia brutto, które Wnioskodawczyni miesięcznie otrzymywała przed rozwiązaniem stosunku pracy i ilości miesięcy, jakie upłyną od rozwiązania stosnku pracy do uzyskania wieku emerytalnego tj. za okres od 1 czerwca 2013 r. do 31 sierpnia 2016 r. Tak wyliczona kwota wyniosła 204 750 zł brutto.

Od wszystkich wymienionych kwot potracono podatek dochodowy od osób fizycznych. Ponadto Bank pomniejszył kwotę wskazaną w pkt 3 o kwotę z pkt 1 i 2. Zaliczka na podatek wg stawki 18% wyniosła 36 855 zł. Podatek wyliczono od kwoty 204 750 zł. Składając zeznanie roczne za 2013 r. Wnioskodawczyni musiała dopłacić podatek, bowiem zgodnie z progiem kwotowym stawka wyniosła 32%.

Wnioskodawczyni podkreśla, iż Bank zwracał się o interpretację, którą uzyskał 2 lipca 2015 r. od Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, znak: IPPB4/4511-466/15-3/JK2, w której zajęto podobne stanowisko jak Wnioskodawczyni, z tym, że wydana interpretacja indywidualna dotyczy większej ilości stanów faktycznych niż ten który opisała Wnioskodawczyni i o którego interpretację wnosi.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że świadczenie przyznane na mocy zawartego ze związkami porozumienia z dnia 16 października 2012 r., i dodatkowa odprawa (odszkodowanie) o których mowa we wniosku zostało wypłacone 31 maja 2013 r.

Wysokość lub zasady ustalania wskazanego we wniosku świadczenia, nazwanego w porozumieniu z dnia 16 października 2012 r, pakietem preferencyjnym - odprawą pieniężną, a w piśmie z dnia 22 kwietnia 2013 r., skierowanym do Wnioskodawczyni także gratyfikacją, wynikają z porozumienia zawartego między Bankiem (Pracodawcą) a Zakładowymi Organizacjami Związkowymi, działającymi w Banku. Porozumienie zawarto 16 października 2012 r. Jednocześnie na wstępie tegoż porozumienia wskazano, że porozumienie określa zasady postępowania w sprawach dotyczących pracowników objętych zamiarem zwolnienia z pracy w ramach zwolnień grupowych z przyczyn określonych w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r., o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844 z późn. zm.).

Z art. 2 ust. 3 ww. ustawy wynika że, „Pracodawca jest zobowiązany zawiadomić na piśmie zakładowe organizacje związkowe o przyczynach zamierzonego grupowego zwolnienia, liczbie zatrudnionych pracowników i grupach zawodowych, do których oni należą, grupach zawodowych pracowników objętych zamiarem grupowego zwolnienia, okresie, w ciągu którego nastąpi takie zwolnienie, proponowanych kryteriach doboru pracowników do grupowego zwolnienia, kolejności dokonywania zwolnień pracowników, propozycjach rozstrzygnięcia spraw pracowniczych związanych z zamierzonym grupowym zwolnieniem, a jeżeli obejmują one świadczenia pieniężne, pracodawca jest obowiązany dodatkowo przedstawić sposób ustalania ich wysokości”.

Następnie z art. 3 (Porozumienie w sprawie grupowego zwolnienia) ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników wynika, że:

1. W terminie nie dłuższym niż 20 dni od dnia zawiadomienia, o którym mowa w art. 2 ust. 3, pracodawca i zakładowe organizacje związkowe zawierają porozumienie.
2. W porozumieniu, o którym mowa w ust. 1, określa się zasady postępowania w sprawach dotyczących pracowników objętych zamiarem grupowego zwolnienia, a także obowiązki pracodawcy w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia innych spraw pracowniczych związanych z zamierzonym grupowym zwolnieniem.

Zacytowane przepisy ustawy określają, że pracodawca zawiadamia związki zawodowe na piśmie o przyczynach zamierzonego grupowego zwolnienia itd., a jeżeli propozycje pracodawcy obejmują „świadczenia pieniężne” to obowiązany jest dodatkowo przedstawić sposób ich ustalania i wysokość. Przyznane Wnioskodawczyni świadczenia w piśmie z dnia 22 kwietnia 2013 r. zostały nazwane, jako świadczenie przyznane na mocy porozumienia oraz dodatkowa odprawa (odszkodowanie), cyt.: ”łączna kwota brutto proponowanych gratyfikacji przysługujących na mocy zawartego ze związkami zawodowymi działającymi w Banku Porozumienia z dnia 16 października 2012 r. oraz dodatkowej odprawy/odszkodowania będzie liczona jako iloczyn 75% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego brutto i liczby pełnych miesięcy jakie upłyną do uzyskania przez pracownika wieku emerytalnego (okres od 1 czerwca 2013 r. do 31 sierpnia 2016 r.).”

Wnioskodawczyni wskazuje, że dodatkowa odprawa (odszkodowanie) nie została wymieniona w porozumieniu tylko w utajnionej uchwale Zarządu Banku z dnia 18 września 2012 r. i określona została jako dodatkowa odprawa (odszkodowanie).

W porozumieniu z dnia 18 października 2012 r. świadczenie wypłacone na podstawie porozumienia nazwano „2. pakiet preferencyjny - odprawa pieniężna”, natomiast w piśmie skierowanym do Wnioskodawczyni (a więc 3 lata po wypłacie) z dnia 12 października 2015 r. świadczenia nazwano: odprawa preferencyjna i odprawa przedemerytalna, co nie odpowiada treściom zawartym we wcześniejszych dokumentach na podstawie których wypłacono świadczenia.

Zdaniem Wnioskodawczyni, dodatkowe odszkodowanie miało rekompensować utratę dochodów z tytułu stosunku pracy (miesięcznego wynagrodzenia za pracę za okres wskazany niżej), a mianowicie w okresie od następnego dnia po dniu w którym nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy tj. od dnia 1 czerwca 2013 r. do dnia uzyskania przez pracownika uprawnień emerytalnych tj. do dnia 31 sierpnia 2016 r. Przyczyną powstania tej szkody było rozwiązanie stosunku pracy z pracownikiem w ramach zwolnień grupowych. Wysokość szkody Bank wyliczył jako iloczyn 75% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego brutto i liczby pełnych miesięcy jakie upłyną do uzyskania przez pracownika wieku emerytalnego za okres od 1 czerwca 2013 r. do 31 sierpnia 2016 r. i od tak ustalonej kwoty odjął wyliczoną odprawę ustawową oraz odprawę pieniężną - pakiet preferencyjny.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zachodzi związek przyczynowo-skutkowy między szkodą a otrzymanym świadczeniem, bowiem gdyby rozwiązanie stosunku pracy z przyczyn dotyczących pracodawcy w ramach zwolnień grupowych nie nastąpiło w sytuacji, gdy pracownik był w okresie ochronnym (art. 39 Kodeksu pracy) i niemożliwe było rozwiązanie z nim stosunku pracy, to wypłata odszkodowania nie nastąpiłaby. Oba świadczenia zarówno odprawa pieniężna - pakiet preferencyjny zwana odprawą i dodatkową odprawą (odszkodowaniem) mają charakter odszkodowawczy albowiem związane są z rozwiązaniem stosunku pracy z pracownikiem w wieku ochronnym i zachodzi adekwatny związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy rozwiązaniem stosunku pracy a otrzymanymi świadczeniami.

Opisane świadczenia nie zostały przyznane na podstawie układu zbiorowego tylko jedno ze świadczeń na podstawie porozumienia ze związkami zawodowymi Banku z dnia 18 października 2012r., natomiast drugie na podstawie utajnionej ww. uchwały Banku.

Powołane dokumenty określają wprost wysokość świadczeń i zasady ich ustalania.

W ocenie Wnioskodawczyni dokumenty określające wysokość oraz zasady ustalania opisanych we wniosku świadczeń dodatkowych odpraw (odszkodowań) stanowią normatywne źródła prawa pracy w rozumieniu art. 9 § 1 Kodeksu pracy. Wnioskodawczyni uważa, że wynika to również z orzecznictwa Sądu Najwyższego, np.:

W wyroku z dnia 9 lipca 2015 r., sygn. akt PK 216/14 (LEX nr 1766112), Sąd wskazał, że Dopuszczalne jest zawarcie porozumienia zbiorowego pomiędzy pracodawcą a działającymi u niego organizacjami związkowymi w przedmiocie podjęcia wspólnych działań celem uwolnienia się od stosowania ponadzakładowego układu zbiorowego pracy. W razie przyznania w tym porozumieniu świadczeń na rzecz pracowników należy przyjąć, że te postanowienia porozumienia zbiorowego mają charakter normatywny - określają bowiem prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Natomiast w wyroku z dnia 13 czerwca 2012 r. sygn. akt II PK 288/11 (LEX nr 1254680), Sąd stwierdził, że przepis art. 9 § 1 k.p. posługuje się zwrotem niedookreślonym „innych porozumień opartych na ustawie”. Pojęcie to można rozumieć szeroko jako wskazanie w ustawie (wyraźne lub wyinterpretowane) możliwości zawarcia porozumienia zbiorowego, nawet bez bliższego jego określenia.

W wyroku z dnia 4 października 2011 r., sygn. akt I PK 46/11 (LEX nr 1229538) Sąd natomiast wskazał, że:

1. Niewątpliwie regulamin zwolnień grupowych wydany na podstawie art. 4 ust. 3 ustawy z 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników jest źródłem prawa pracy w rozumieniu art. 9 § 1 k.p., przy czym postanowienia regulaminu - tak samo jak postanowienia porozumienia w sprawie zwolnień grupowych zawartego z zakładowymi organizacjami związkowymi -mogą odnosić się tylko do pracowników zajmujących stanowiska objęte restrukturyzacją zakładu pracy.
2. Dla uznania konkretnego aktu za źródło prawa pracy (w tym wypadku chodzi o akt modyfikujący regulamin zwolnień grupowych) nie jest wymagane jego zatytułowanie jako „regulamin”. Ważne jest natomiast, aby treść takiego aktu obejmowała postanowienia określające zasady postępowania w sprawach pracowników objętych zamiarem zwolnienia, takie jak kryteria doboru do zwolnienia, kolejność zwolnień, terminy wypowiedzeń umów o pracę oraz określenie obowiązków pracodawcy wobec zwalnianych pracowników w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia innych spraw pracowniczych związanych z zamierzonymi zwolnieniami. Z tego powodu nie można wykluczyć, że akt wewnętrzny spółki kapitałowej określony jako „uchwała zarządu” jest źródłem prawa pracy opartym na ustawie.

Natomiast uchwała Zarządu Banku zawiera w podstawie prawnej wskazanie statutu Banku.

Wnioskodawczyni wskazuje, że świadczenia te, w skierowanym do niej piśmie z dnia 22 kwietnia 2013 r. nazwane zostały: świadczeniem przysługującym na mocy zawartego ze związkami zawodowymi działającymi w Banku porozumienia z dnia 16 października 2012 r. natomiast drugie świadczenie zostało nazwane dodatkową odprawą (odszkodowaniem).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy odprawa jaką otrzymała Wnioskodawczyni ustalona na podstawie ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w kwocie 24 000 zł zwolniona jest z podatku dochodowego od osób fizycznych?
2. Czy dodatkowe odszkodowanie, wypłacone Wnioskodawczyni w kwocie 26 000 zł w wysokości przekraczającej limit określony w art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników powinno być zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych?
3. Czy odszkodowanie w kwocie 204 750 zł wyliczone w wysokości 75% wynagrodzenia zasadniczego należnego za okres od daty rozwiązania umowy o pracę do daty uzyskania wieku emerytalnego zwolnione powinno być z podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wypłacona jej odprawa na podstawie ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, w kwocie 24 000 zł podlega opodatkowaniu i nie korzysta ze zwolnienia podatkowego. Wynika to wprost z art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast, dodatkowe odszkodowanie oraz odszkodowanie będą, w ocenie Wnioskodawczyni, zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowego. Z przepisu tego wynika, że zwolnione z podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.

Wnioskodawczyni zauważa, że odszkodowanie i dodatkowe odszkodowanie wypłacono jej, gdyż wynikało to z porozumienia zawartego ze związkami zawodowymi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni była zatrudniona w Banku. Stosunek pracy rozwiązano w dniu 31 maja 2013 r. z przyczyn dotyczących pracodawcy. W piśmie z dnia 22 kwietnia 2013 r. poinformowano Wnioskodawczynię, iż rozważana jest możliwość likwidacji jej stanowiska pracy, jednak z uwagi na ochronę ze względu na wiek – art. 39 Kodeksu pracy zaproponowano rozwiązanie stosunku pracy za porozumieniem stron wraz ze świadczeniami, które Jej wypłacono. Były to:

1. odprawa ustawowa w kwocie 24 000 zł należna na podstawie ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2015 r. poz. 192),
2. dodatkowe odszkodowanie, jakie pracodawca wypłacił na podstawie porozumienia zawartego ze związkami zawodowymi w wysokości przekraczającej limit określony w art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w kwocie 26 000 zł,
3. odszkodowanie, obliczone jako iloczyn 75% wynagrodzenia brutto, które Wnioskodawczyni miesięcznie otrzymywała przed rozwiązaniem stosunku pracy i ilości miesięcy, jakie upłyną od rozwiązania stosnku pracy do uzyskania wieku emerytalnego tj. za okres od 1 czerwca 2013 r. do 31 sierpnia 2016 r. Tak wyliczona kwota wyniosła 204 750 zł brutto.

Od wszystkich wymienionych kwot potracono podatek dochodowy od osób fizycznych. Ponadto Bank pomniejszył kwotę wskazaną w pkt 3 o kwotę z pkt 1 i 2. Zaliczka na podatek wg stawki 18% wyniosła 36 855 zł. Podatek wyliczono od kwoty 204 750 zł. Składając zeznanie roczne za 2013 r. Wnioskodawczyni musiała dopłacić podatek, bowiem zgodnie z progiem kwotowym stawka wyniosła 32%.

Wnioskodawczyni podkreśla, iż Bank zwracał się o interpretację, którą uzyskał 2 lipca 2015 r. od Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, znak: IPPB4/4511-466/15-3/JK2, w której zajęto podobne stanowisko jak Wnioskodawczyni, z tym, że wydana interpretacja indywidualna dotyczy większej ilości stanów faktycznych niż ten który opisała Wnioskodawczyni i o którego interpretację wnosi.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że opisane świadczenia nie zostały przyznane na podstawie układu zbiorowego tylko jedno ze świadczeń na podstawie porozumienia ze związkami zawodowymi Banku z dnia 18 października 2012r., natomiast drugie na podstawie utajnionej ww. uchwały Banku.

Powołane dokumenty określają wprost wysokość świadczeń i zasady ich ustalania.

W ocenie Wnioskodawczyni dokument określający wysokość oraz zasady ustalania opisanych we wniosku świadczeń dodatkowych odpraw (odszkodowań) stanowią normatywne źródła prawa pracy w rozumieniu art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w 2013 r. wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 w zacytowanym brzmieniu objęte były tylko i wyłącznie odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. To oznacza, że zwolnieniem nie były objęte wszystkie odszkodowania i zadośćuczynienia, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem odpraw i odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu.

Przenosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że odprawy pieniężne wypłacane na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników zostały wyłączone zakresu zwolnienia przedmiotowego uregulowanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 na podstawie lit. b) tegoż przepisu. W rezultacie wskazana we wniosku odprawa pieniężna wypłacona na podstawie ww. przepisów stanowi dla Wnioskodawczyni podlegający opodatkowaniu przychód ze stosunku pracy.

Również otrzymane w 2013 r. „odszkodowania” z tytułu rozwiązania z dotychczasowym pracodawcą umowy o pracę, nie są świadczeniami zwolnionymi od podatku w oparciu o cytowany art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, ponieważ, podstawą ich uzyskania, jak wynika ze stanu faktycznego, było porozumienie zawarte pomiędzy Bankiem a Zakładowymi Organizacjami Związkowymi oraz Uchwała, a więc dokumenty które nie posiadają rangi ustawy lub przepisu wykonawczego wydanego na podstawie ustawy. Zauważyć bowiem należy, że treść art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w 2013 r., dopuszcza zastosowanie zwolnienia wyłącznie w odniesieniu do otrzymanych odszkodowań lub zadośćuczynień, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Skoro zatem Wnioskodawczyni otrzymała „odszkodowania”, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z porozumienia zawartego pomiędzy Bankiem a Zakładowymi Organizacjami Związkowymi oraz z Uchwały, a nie z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, to stwierdzić należy, że nie są one objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 2013 r.

Końcowo wskazać należy, że przytoczone przez Wnioskodawczynię brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nadane ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1328 i 1478) rozszerzającą zakres zwolnienia na odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), obowiązuje od 4 października 2014 r. i ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2014 r. Wobec czego nie ma on zastosowania do ww. świadczeń otrzymanych w 2013 r.

W konsekwencji, stwierdzić należy, iż wszystkie wskazane we wniosku świadczenia stanowią dla Wnioskodawczyni podlegający opodatkowaniu przychód ze stosunku pracy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.