2016.03.08 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/4512-2-2/16-2/HMW
z 8 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ

Na podstawie art. 14b § 6a pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) w zw. z § 1 pkt 1 oraz § 8 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 30 grudnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do dokonywania niektórych czynności w zakresie interpretacji indywidualnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 2351) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 19 stycznia 2016 r., znak ILPP1/4512-1-831/15-2/JK, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, działającego w imieniu Ministra Finansów, zmienia – na etapie rozpatrywania wezwania do usunięcia naruszenia prawa z dnia 2 lutego 2016 r. (data wpływu 8 lutego 2016 r.) – wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, złożonym w dniu 12 listopada 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku odpłatnego udostępniania przez Gminę, na podstawie umów dzierżawy nieruchomości gruntowych, przeznaczonych na cele rolnicze – jest prawidłowe.

Uzasadnienie:

W dniu 12 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku odpłatnego udostępniania przez Gminę, na podstawie umów dzierżawy nieruchomości gruntowych, przeznaczonych na cele rolnicze.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej również: VAT).

Gmina jest właścicielem nieruchomości gruntowych znajdujących się na terenie administracyjnym Gminy. Na podstawie umów dzierżawy Gmina odpłatnie udostępnia przedmiotowe nieruchomości na rzecz osób fizycznych niebędących rolnikami ryczałtowymi w świetle art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.; dalej: ustawa o VAT).

Należność z tytułu dzierżawy ustalana jest w niektórych przypadkach zgodnie z Zarządzeniem Wójta Gminy w sprawie ustalenia stawek czynszu za dzierżawę gruntów będących własnością Gminy, wykorzystywanych na cele rolne. W niektórych przypadkach natomiast należność z tytułu dzierżawy ustalana jest m.in. zgodnie z Zarządzeniem Wójta Gminy w sprawie ustalenia stawek czynszu za dzierżawę nieruchomości będących własnością Gminy, wykorzystywanych jako działki przydomowe i ogródki warzywne.

Niemniej jednak, w każdym z powyższych przypadków, zgodnie z zawartymi pomiędzy Gminą a danymi mieszkańcami umowami, dzierżawcy są zobowiązani do używania nieruchomości, będących przedmiotem umów, w celu wykonywania na nich działalności rolniczej. Dzierżawcy nie mogą zmieniać przeznaczenia części lub całości przedmiotu dzierżawy bez zgody Gminy wyrażonej na piśmie.

Dzierżawcy na podstawie umów zobowiązują się również do niedokonywania działań, które mogłyby doprowadzić do zniszczenia lub uszkodzenia zadrzewień, stosownie do przepisów prawa ochrony środowiska. Na dzierżawcach ciąży również obowiązek niezwłocznego powiadamiania właściwych organów o zauważonych zanieczyszczeniach dzierżawionych gruntów lub innych działaniach mogących niekorzystnie zmienić warunki środowiskowe.

Gmina powzięła wątpliwości, czy dokonywane przez nią czynności, będące przedmiotem wniosku, stanowią czynności korzystające ze zwolnienia z opodatkowania VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy czynności odpłatnego udostępnienia przez Gminę gruntów, będących przedmiotem wniosku, korzystają ze zwolnienia z opodatkowania VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, czynności odpłatnego udostępnienia przez Gminę gruntów, będących przedmiotem wniosku, korzystają ze zwolnienia z opodatkowania VAT.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał w dniu 19 stycznia 2016 r. interpretację indywidualną, znak ILPP1/4512-1-831/15-2/JK, w której stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wydanej interpretacji przywołał przepisy: art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1, art. 8 ust. 1, art. 15 ust. 1, ust. 2, ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), § 3 ust. 1 pkt 2 obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2014 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2015 r., poz. 736) oraz art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.) i odniósł ich treść do zdarzenia, pytania i stanowiska przedstawionego przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji.

Na podstawie powyższych przepisów Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził, że dzierżawa gruntów, na warunkach wskazanych we wniosku, nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień. Wobec powyższego dzierżawa gruntów przez Gminę podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych, tj. stawką podatku w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zwolnienia od podatku powyższych czynności organ uznał za nieprawidłowe.

Interpretacja została skutecznie doręczona w dniu 22 stycznia 2016 r.

W dniu 8 lutego 2016 r. (data stempla pocztowego: 2 lutego 2016 r.) do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, wpłynęło wezwanie do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę wydanej interpretacji indywidualnej z dnia 19 stycznia 2016 r., nr ILPP1/4512-1-831/15-2/JK.

W wyniku ponownej analizy sprawy oraz zarzutów zawartych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów zważył, co następuje:

Stosownie do art. 14b § 6a pkt 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, uwzględniając konieczność zapewnienia jednolitości i prawidłowości interpretacji indywidualnych oraz w celu usprawnienia postępowania w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnych i ich zmiany, może, w drodze rozporządzenia, upoważnić podległe organy do zmiany interpretacji indywidualnych na etapie rozpatrywania wezwania do usunięcia naruszenia prawa.

W wyniku analizy przedmiotowej sprawy, działający w trybie art. 14b § 6a pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził, że interpretacja indywidualna z dnia 19 stycznia 2016 r., znak ILPP1/4512-1-831/15-2/JK, wydana w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu jest nieprawidłowa, dlatego też uzasadnione jest dokonanie jej zmiany. Zdaniem Organu upoważnionego do zmiany interpretacji stanowisko Wnioskodawcy wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest prawidłowe.

W oparciu o art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak wynika z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy i świadczenie usług w świetle art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Z przepisu art. 41 ust. 1 ustawy wynika, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 2 obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2014 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2015 r., poz. 736) zwanego dalej rozporządzeniem, zwalnia się od podatku dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze.

W świetle art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do użytkowania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Z powyższych przepisów wynika, że co do zasady dzierżawa gruntów stanowi świadczenie usług i czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a ustawy.

Wyjątek stanowi dzierżawa gruntów przeznaczonych na cele rolnicze, która korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie § 3 ust. 1 pkt 2 powołanego powyżej rozporządzenia.

Zatem usługa dzierżawy gruntu przeznaczonego na cele rolnicze korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania omawianej usługi podatkiem od towarów i usług, jeśli zawarta zostanie umowa dzierżawy gruntu, która w swojej treści zawierać będzie m.in. postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dzierżawiony grunt jest przeznaczony wyłącznie na cele rolnicze.

Przepisy powołanej ustawy nie definiują pojęcia „cele rolnicze”, jednakże w art. 2 pkt 15 ustawy zdefiniowana została działalność rolnicza, przez którą rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin „in vitro”, fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego z drzew tropikalnych (PKWiU 02.20.13.0) oraz bambusa (PKWiU ex 01.29.30.0), a także świadczenie usług rolniczych.

Posiłkując się zapisem powyższej definicji uznać należy, że gruntem przeznaczonym na cele rolnicze jest grunt, który wydzierżawiający przekazuje na cele działalności, o której mowa w art. 2 pkt 15 ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina jest właścicielem nieruchomości gruntowych znajdujących się na terenie administracyjnym Gminy. Na podstawie umów dzierżawy Gmina odpłatnie udostępnia przedmiotowe nieruchomości na rzecz osób fizycznych niebędących rolnikami ryczałtowymi w świetle art. 2 pkt 19 ustawy o podatku od towarów i usług.

Niemniej jednak, w każdym z powyższych przypadków, zgodnie z zawartymi pomiędzy Gminą a danymi mieszkańcami umowami, dzierżawcy są zobowiązani do używania nieruchomości będących przedmiotem umów w celu wykonywania na nich działalności rolniczej. Dzierżawcy nie mogą zmieniać przeznaczenia części lub całości przedmiotu dzierżawy bez zgody Gminy wyrażonej na piśmie.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz treść powołanych przepisów stwierdzić należy, że dzierżawa gruntu, który jest wykorzystywany wyłącznie na cele rolnicze tj. np. działki przydomowe czy ogródki warzywne, co jednoznacznie wynika lub będzie wynikać z postanowień zawartych w podpisanych umowach, korzystać będzie ze zwolnienia od podatku na podstawie § 3 ust. 1 pkt 2 cyt. rozporządzenia.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że zgodnie z zawartymi pomiędzy Gminą a danymi mieszkańcami umowami, dzierżawcy są zobowiązani do używania nieruchomości będących przedmiotem umów w celu wykonywania na nich działalności rolniczej. Dzierżawcy nie mogą zmieniać przeznaczenia części lub całości przedmiotu dzierżawy bez zgody Gminy wyrażonej na piśmie.

Zatem, skoro grunty – jak wskazano w umowach zawartych pomiędzy Gminą a danymi mieszkańcami – zostaną wydzierżawione w celu prowadzenia na nich działalności rolniczej, dzierżawa ta korzysta/będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie powołanego wyżej przepisu § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy dotyczące zwolnienia od podatku odpłatnego udostępniania przez Gminę, na podstawie umów dzierżawy nieruchomości gruntowych, przeznaczonych na cele rolnicze należy uznać za prawidłowe.

W świetle powyższego zmienia się interpretację indywidualną z dnia 19 stycznia 2016 r., znak ILPP1/4512-1-831/15-2/JK, wydaną w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, tj. w dniu 19 stycznia 2016 r.

Stronie przysługuje prawo wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin