2017.06.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.28.2017.1.SG
z 13 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 kwietnia 2017 r. (data wpływu 18 kwietnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wytworzeniem Form, o których mowa we wniosku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2017 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wytworzeniem Form, o których mowa we wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka zawarła z Kontrahentem Umowę na realizację projektu (dalej: „Projekt”) zgodnie, z którą:

Spółka ma wytworzyć/przygotować formy (również przy udziale podwykonawców) do produkcji opakowań medycznych (dalej: „Formy”), które wymagają przystosowania do konkretnego typu produkcji opakowań z wykorzystaniem know-how Spółki, a także ma uruchomić produkcję tych artykułów,
Formy stają się własnością Kontrahenta, jednak w posiadaniu Form nieprzerwanie będzie Spółka, która będzie dokonywać na nich produkcji opakowań medycznych przez niezdefiniowany okres czasu,
Kontrahent wykonując prawo własności może żądać jedynie zniszczenia Form i dostarczenia dowodów zniszczenia (zgodnie z umową Kontrahent nie ma swobody w dysponowaniu Form; pomimo zawarcia w umowie zapisu o powierzeniu umowa zakłada, że Kontrahent na żadnym etapie współpracy nie dysponuje dowolnie Formą),
Spółka nie jest zobowiązana do wydania Formy Kontrahentowi w okresie trwania umowy, jak i po jej zakończeniu.

Zgodnie z postanowieniami umownymi Formy będą własnością Kontrahenta, jednak nigdy nie opuszczą zakładu Spółki, za wyjątkiem sytuacji, gdy formy zostaną przeniesione do innego podmiotu w obrębie Grupy, co jednak nie zmieni wpływu Kontrahenta na Formy.

W związku z tym, że Spółka otrzymuje zaliczki od kontrahentów - do zaliczek wystawia faktury VAT. Istnieje możliwość, że zaliczka będzie wynosić 100% wartości transakcji.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy w związku z realizacją projektu spółka powinna rozpoznawać koszty poprzez odpisy amortyzacyjne od Form (art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), czy powinna rozpoznać wydatki związane z wytworzeniem Form jako koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, rozliczany jako koszt bezpośredni, o którym mowa w art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o CIT?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z realizacją projektu spółka nie powinna rozpoznawać kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne od Form (art. 15 ust. 6 ustawy o CIT), ale rozpoznać wydatki związane z wytworzeniem form jako koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, rozliczane jako koszt bezpośredni, o którym mowa w art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 2 pkt 3 (winno być: art. 16a ust. 2 pkt 3) ustawy o CIT, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający.

Należy wskazać, że w ramach Projektu prawo własności do Form zostaje przeniesione na Kontrahenta. Spółka posiada Formy i dokonuje z ich wykorzystaniem produkcji, jednak nie jest właścicielem Form, ani też nie zawarła z Kontrahentem umowy leasingu Form - w ramach którego może dokonywać odpisów amortyzacyjnych jako korzystający, dlatego też Spółce nie przysługuje prawo do rozpoznania kosztów w postaci dokonywanych od Form odpisów amortyzacyjnych na podstawie art. 15 ust. 6 w związku z art. 16a ustawy o CIT.

Na potwierdzenie tego stanowiska można przywołać interpretacje organów podatkowych wydawanych na wniosek podmiotów udostępniających swoje maszyny, w których organy potwierdzają, że pomimo przekazania maszyny - przysługuje im prawo do odliczenia. Stany faktyczne dotyczą sytuacji odwrotnej niż w omawianym przypadku, jednakże rozstrzygnięcia te potwierdzają, że prawo do amortyzacji jest prawem podatnika będącego właścicielem urządzeń, a tym samym odliczeń amortyzacyjnych nie dokonuje podmiot korzystający z maszyny - przykładowo:

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 18 maja 2011 r., Znak: IPTPB3/423-6/11-4/KJ wskazał, że Spółce przysługuje prawo do amortyzacji wyposażenia, stanowiącego własne środki trwałe Spółki, udostępnianego Klientom do używania. W związku z tym, w świetle wyżej cytowanych przepisów, odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tego wyposażenia stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów;
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 21 maja 2010 r., Znak: IPPB5/423-191/10-2/AM, w której organ zgodził się z wnioskodawcą, że Spółka, (...) będzie miała ona prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów (dalej: KUP) odpisy amortyzacyjne od urządzeń udostępnianych swoim kontrahentom, w ramach zawartych umów o współpracę. (...) Wprowadzenie przez ustawodawcę tego sformułowania oznacza, że środek trwały musi służyć działalności gospodarczej podatnika, natomiast fizyczne używanie tego środka trwałego może mieć miejsce poza zakładem podatnika.

Zgodnie jednak z art. 15 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Wszelkie wydatki ponoszone przez Spółkę w ramach realizacji Projektu (także wydatki na wytworzenie Form) niewątpliwie spełniają warunki wskazane w art. 15 ustawy o CIT, tj. zostały poniesione w celu osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, oraz nie zostały wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodu wskazanych w art. 16 ustawy o CIT, w związku z powyższym stanowią niewątpliwie koszty uzyskania przychodów Spółki.

Ponieważ osiągany koszt jest związany bezpośrednio z przychodem, o którym mowa w punkcie 1 niniejszego wniosku, koszt ten powinien być rozliczany z uwzględnieniem zasad wynikających z art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztami uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest, aby wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, a właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego” - brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach w których wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane. Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie.

Na mocy art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4b ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

-są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są natomiast potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c ustawy o CIT).

Generalną zasadą podatkowego rozliczania kosztów bezpośrednich jest ujęcie (potrącenie) w rachunku podatkowym kosztu bezpośrednio związanego z przychodem w roku jego związania z odpowiadającym mu przychodem, chyba że koszt bezpośredni został poniesiony po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego po zakończonym roku podatkowym – w takim przypadku jest on potrącalny w roku podatkowym następującym po roku, którego dotyczy. Koszty bezpośrednie należy więc ujmować podatkowo w momencie wykazania odpowiadających im przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast, w art. 16a ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT wskazano, że amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c. niezależnie od przewidywanego okresu używania składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników, jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający.

W świetle cytowanych przepisów, składniki majątku trwałego mogą zostać zaliczone do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

stanowią własność lub współwłasność podatnika,
zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
składniki te są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

W tym miejscu należy stwierdzić, że skoro wytworzone Formy nie będą własnością Wnioskodawcy, nie zostaną oddane do używania na podstawie umowy leasingu finansowego, to tym samym nie spełniają definicji środka trwałego i nie podlegają regulacjom art. 16a-16m ustawy o CIT. Zatem, jak wskazał Wnioskodawca Spółce nie przysługuje prawo do rozpoznania kosztów w postaci odpisów amortyzacyjnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zawarła z Kontrahentem Umowę na realizację projektu zgodnie, z którą Spółka ma wytworzyć/przygotować formy (również przy udziale podwykonawców) do produkcji opakowań medycznych, które wymagają przystosowania do konkretnego typu produkcji opakowań z wykorzystaniem know-how Spółki, a także ma uruchomić produkcję tych artykułów. Formy stają się własnością Kontrahenta, jednak w posiadaniu Form nieprzerwanie będzie Spółka, która będzie dokonywać na nich produkcji opakowań medycznych przez niezdefiniowany okres czasu. Kontrahent wykonując prawo własności może żądać jedynie zniszczenia Form i dostarczenia dowodów zniszczenia (zgodnie z umową Kontrahent nie ma swobody w dysponowaniu Form; pomimo zawarcia w umowie zapisu o powierzeniu umowa zakłada, że Kontrahent na żadnym etapie współpracy nie dysponuje dowolnie Formą). Spółka nie jest zobowiązana do wydania Formy Kontrahentowi o okresie trwania umowy, jak i po jej zakończeniu. Zgodnie z postanowieniami umownymi Formy będą własnością Kontrahenta, jednak nigdy nie opuszczą zakładu Spółki, za wyjątkiem sytuacji, gdy formy zostaną przeniesione do innego podmiotu w obrębie Grupy, co jednak nie zmieni wpływu Kontrahenta na Formy. W związku z tym, że Spółka otrzymuje zaliczki od kontrahentów - do zaliczek wystawia faktury VAT. Istnieje możliwość, że zaliczka będzie wynosić 100% wartości transakcji.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie co do zasady istnieje związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy wydatkami, jakie Spółka poniesie na realizację Projektu, o którym mowa we wniosku, a otrzymanym wynagrodzeniem za jego realizację.

Wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z realizacją Projektu, o którym mowa we wniosku, za które Spółce należne jest wynagrodzenie, są niewątpliwie ponoszone w celu uzyskania przychodów z realizacji umowy. Zatem, Wnioskodawca będzie mógł poniesione wydatki zaliczyć do kosztów podatkowych prowadzonej działalności gospodarczej. W przypadku kosztów bezpośrednich, aby było możliwe odliczenie tych kosztów, w pierwszej kolejności musi wystąpić przychód, dla uzyskania którego koszty zostały poniesione. Zatem, koszty bezpośrednie mogą być ujmowane podatkowo tylko w momencie wykazania odpowiadających im przychodów, w przedmiotowej sprawie - w momencie uzyskania przychodu z wynagrodzenia za realizację Projektu. W związku z powyższym wydatki na wytworzenie Form, stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Reasumując, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca nie zaliczy wydatków na realizację Projektu do kosztów uzyskania przychodu w postaci odpisów amortyzacyjnych. Wydatki te natomiast stanowią koszt bezpośredni, który będzie mógł być zaliczony zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do kosztów uzyskania przychodów w tym roku podatkowym, w którym osiągnięty zostanie odpowiadający im przychód, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c tego artykułu.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Należy jednak mieć na uwadze, że weryfikacja sposobu alokacji kosztów do przychodów jest możliwa wyłącznie w toku postępowania podatkowego, w którym możliwe jest przeanalizowanie całokształtu okoliczności oraz dokumentów związanych z zawartą przez Spółkę umową.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto nadmienić należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie była ocena dopuszczalności prawnej zawarcia wskazanej we wniosku umowy, ani ocena jej zgodności z obowiązującymi przepisami prawa. To zatem na Wnioskodawcy, jako stronie tej umowy ciąży obowiązek zbadania, czy umowa ta w ogólności może zostać zawarta, jak również ocena jej skutków prawnych na gruncie prawa cywilnego i handlowego i ryzyko z tym związane.

Jednocześnie nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem, wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin