Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.142.2017.2.JM
z 27 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 kwietnia 2017 r. (data wpływu 4 maja 2017 r.) uzupełniony pismem z dnia 30 maja 2017 r. (data nadania 2 czerwca 2017 r., data wpływu 5 czerwca 2017 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 24 maja 2017 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.142.2017.1.JM (data nadania 24 maja 2017 r., data doręczenia 29 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 24 maja 2017 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.142.2017.1.JM (data nadania 24 maja 2017 r., data doręczenia 29 maja 2017 r.) wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzezdoprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 30 maja 2017 r. (data nadania 2 czerwca 2017 r., data wpływu 5 czerwca 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Były pracownik Wnioskodawcy (Spółki) wystąpił we wrześniu 2015 r. z pozwem do sądu o niezgodne rozwiązanie stosunku pracy w trybie art. 52 Kodeksu pracy. W pozwie występował o przywrócenie do pracy, na dotychczas ustalonych warunkach pracy i płacy, na zajmowane stanowisko w związku z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia w dniu 28 sierpnia 2015 r. Były pracownik powołał się na rażące naruszenie przepisów o rozwiązniu umów o pracę. W pozwie były pracownik, wartość przedmiotu sporu określił na kwotę 126.000,00zł. W trakcie procesu strony zawarły w dniu 27 lutego 2017 r. ugodę sądową o następującej treści:

1. Spółka zobowiązała się zapłacić na rzecz byłego pracownika (powoda) kwotę 189.000,00 zł tytułem odszkodowania w terminie 14 dni od dnia zawarcia ugody na rachunek bankowy powoda,
2. Spółka cofnęła oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia złożone powodowi, a powód wyraził na to zgodę i strony zgodnie rozwiązały łączący je stosunek pracy z dniem 28 sierpnia 2015 r. na mocy porozumienia stron,
3. Spółka zobowiązała się do wystawienia i wysłania powodowi na adres zamieszkania świadectwa pracy o treści odpowiadającej pkt 2 w ciągu 7 dni od uprawomocnienia się postanowienia sądu o umorzeniu postępowania w niniejszej sprawie,
4. powód wcofał pozew wraz ze zrzeczeniem się z roszczeń w niniejszej sprawie,
5. koszty zastępstwa procesowego strony postanowiły wzajemnie znieść.
   
   

Spółka od wypłaconego odszkodowania na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pobrała jako płatnik podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z obowiązującymi zasadami i przekazała na konto urzędu skarbowego.

W uzupełnieniu z dnia 30 maja 2017 r. (data nadania 2 czerwca 2017 r., data wpływu 5 czerwca 2017 r.) Spółka poinformowała, że przedmiotowe odszkodowanie zostało wypłacone na podstawie ugody sądowej zawartej w trybie art. 917 Kodeksu cywilnego. Odszkodowanie obejmuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, czyli utracone korzyści. Odszkodowanie pokrywało tylko utracone korzyści.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka prawidłowo pobrała jako płatnik zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego odszkodowania ustalonego w ugodzie sądowej?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe odszkodowanie zostało wypłacone na podstaie ugody sądowej zawartej zgodnie z art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380). Według powołanego przepisu, przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że z ustępstwem mamy do czynienia, gdy ktoś rezygnuje z jakiegoś warunku, wymagania, zmniejsza swoje żądania, czy też odstępuje od nich. Ustępstwa mogą polegać m in. na zrzeczeniu się uprawnień, czy też zarzutów, zaciąganiu zobowiązań, obniżeniu świadczenia itp.

Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego (w omawianym stanie faktycznym stosunku pracy) stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

Uwzględniając powyższe wskazać należy, że kwota odszkodowania wypłacona byłemu pracownikowi przez Spółkę nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz wynika z ustaleń pomiędzy stronami ugody, ma charakter umowny, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron.

Oznacza to, że kwota odszkodowania wypłacona na podstawie ugody sądowej zgodnie z art. 917 ustawy Kodeks cywilny, której wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw oraz postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy, nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie może korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
   
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Wyżej wymieniony przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie ww. przepisu (art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) opodatkowaniu podatkiem dochodowym – jako wyłączone ze zwolnienia – podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że kwota wypłaconego odszkodowania, wynikająca z ustaleń zawartych między stronami ugody z dnia 28 lutego 2017 r. (ugody w rozumieniu art. 917 ustawy Kodeksu cywilny), której wysokość uwzględnia interesy obu stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy, ma rekompensować pracownikowi utracone przez niego, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. Odszkodowanie to ma więc tak naprawdę zrekompensować zarobek, jaki pracownik mógłby otrzymać, gdyby do rozwiązania umowy nie doszło.

W związku z powyższym należy uznać, że wypłacona kwota nie stanowi odszkodowania, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie znajdzie również zastosowania do wypłaconej kwoty przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b.

Wobec czego wyżej wymienione odszkodowanie winno być zakwalifikowane do przychodu ze stosunku pracy, ponieważ wypłata tegoż świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy. Gdyby tego stosunku nie było – pracownik nie miałby podstaw występować z roszczeniem przeciwko pracodawcy o zasądzenie odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę. Tym samym wypłacone świadczenie na podstawie ugody sądowej zawartej z byłym pracodawcą stanowi dla niego przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu. Dlatego też na spółce według art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako płatniku ciążył obowiązek odprowdzenia podatku od wypłaconej kwoty odszkodowania.

Majac na uwadze przytoczony stan faktyczny i prawny, Spółka prawidłowo pobrała i odprowadziła podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconej kwoty odszkodowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.