Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.36.2017.2
z 20 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2017 r. (data wpływu 24 marca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 kwietnia 2017 r. (data wpływu 4 maja 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów osiągniętych w wyniku zawartej ugody sądowej oraz możliwości zastosowania kosztów uzyskania przychodów od wypłaconego odszkodowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 18 kwietnia 2017 r., nr 0113-KDIPT3.4011.36.2017.1.KC, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 18 kwietnia 2017 r. (data doręczenia 25 kwietnia 2017 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 27 kwietnia 2017 r. (data wpływu 4 maja 2017 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 2 maja 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 14 kwietnia 2015 r. Burmistrz Miasta i Gminy … rozwiązał z Wnioskodawczynią umowę o pracę, zawartą na czas nieokreślony w trybie art. 52 ust. 1 pkt 1 Kodeksu pracy. Wnioskodawczyni odwołała się do Sądu Rejonowego w … IV Wydział Pracy, wnosząc o przywrócenie do pracy. W procesie sądowym, Sąd Pierwszej Instancji uznał to zwolnienie bez wypowiedzenia za bezprawne, bezskuteczne i wyrokiem z dnia 3 sierpnia 2015 r., na mocy art. 56 ust. 1 i 2 Kodeksu pracy w związku z art. 57 ust. 1 tejże ustawy, przywrócił Wnioskodawczynię do pracy, zasądzając wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Od tego wyroku, do Sądu Okręgowego w …, odwołał się Burmistrz Miasta i Gminy …. Podczas rozprawy w dniu 24 marca 2016 r. została podpisana ugoda, której pkt 3 brzmi: ,,Pozwany Urząd Miasta i Gminy w … zapłaci na rzecz powódki …, kwotę 36 610 zł (słownie: trzydzieści sześć tysięcy sześćset dziesięć złotych), która będzie płatna w dwóch ratach – każda po 18 305 zł (słownie: osiemnaście tysięcy trzysta pięć złotych). Pierwsza będzie płatna do dnia 11 kwietnia 2016 r., a druga do dnia 10 maja 2016 r., wraz z odsetkami ustawowymi na wypadek uchybienia terminów płatności którejkolwiek z rat”.

Ugodą zmieniono tryb rozwiązania umowy o pracę z natychmiastowego na porozumienie stron, utrzymując datę rozwiązania stosunku pracy z dniem 14 kwietnia 2015 r.

Wysokość odszkodowania została obliczona na podstawie siedmiokrotności wynagrodzenia Wnioskodawczyni.

W dniu 12 kwietnia 2016 r. wpłynęła na konto Wnioskodawczyni pierwsza rata, opisana jako odszkodowanie i ekwiwalent w wysokości 12 754 zł 30 gr (słownie: dwanaście tysięcy siedemset pięćdziesiąt cztery złote trzydzieści groszy). Z kolei, w dniu 9 maja 2016 r. wpłynęła druga rata opisana jako wynikająca z ugody, w wysokości 12 754 zł 30 gr (słownie: dwanaście tysięcy siedemset pięćdziesiąt cztery złote trzydzieści groszy). Łącznie od obydwu rat pobrano zaliczkę na podatek dochodowy w wysokości 3 238 zł (słownie: trzy tysiące dwieście trzydzieści osiem złotych).

Wnioskodawczyni nadmieniła również, że od dnia 15 kwietnia 2015 r. nie jest pracownikiem Urzędu Miasta i Gminy …, z kolei ,,w zeznaniu podatkowym PIT-11” za 2016 r. były pracodawca – Burmistrz Miasta i Gminy … – w rubrykach: ,,przychód oraz dochód ze stosunku pracy”, wpisał kwotę 36 610 zł (słownie: trzydzieści sześć tysięcy sześćset dziesięć złotych), natomiast brak jest kosztów uzyskania przychodów.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 27 kwietnia 2017 r., Wnioskodawczyni wskazała, że odszkodowanie zostało wypłacone na okoliczność rozwiązania sporu sądowego dotyczącego niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia w trybie art. 52 ust. 1 pkt 1 Kodeksu pracy. Ugoda sądowa dotyczyła zmiany trybu rozwiązania stosunku pracy z bez wypowiedzenia, na porozumienie stron, tym samym wypłaty odszkodowania w wysokości siedmiokrotności wynagrodzenia za pracę z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy. W ugodzie sądowej nie wskazano podstawy prawnej do wypłaty ustalonej kwoty odszkodowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku:

1. Czy kwota 36 610 zł wynikająca z ugody sądowej z dnia 24 marca 2016 r. podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy powinny zostać naliczone koszty uzyskania przychodów?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, w związku z tym, że ugoda zawarta w dniu 24 marca 2016 r. przed Sądem Okręgowym w … V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie …, była zawarta w wyniku powództwa o przywrócenie do pracy lub wypłatę odszkodowania, jest ugodą wynikającą z przepisów Kodeksu pracy, zaś wynegocjowana wartość 36 610 zł, odpowiadająca siedmiokrotnej wartości wynagrodzenia Wnioskodawczyni jest odszkodowaniem.

W opinii Wnioskodawczyni, na mocy art. 9 ust. 1 i art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przedmiotowa kwota uzyskana jako odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 ust. 1 pkt 1 Kodeksu pracy, jest wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych.

W przypadku uznania wypłaty odszkodowania z ugody sądowej z dnia 24 marca 2016 r. za wynagrodzenie, to na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinny zostać naliczone siedmiokrotne koszty uzyskania przychodów w związku z tym, że kwota wynikająca z ugody sądowej została naliczona według siedmiokrotności miesięcznego wynagrodzenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosowanie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

A więc, wypłacone Wnioskodawczyni odszkodowanie, stanowi co do zasady przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 ww. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Z powyższego wynika, że ustawodawca zwolnił z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu, tj. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Z analizy przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 14 kwietnia 2015 r. Burmistrz Miasta i Gminy rozwiązał z Wnioskodawczynią umowę o pracę, zawartą na czas nieokreślony w trybie art. 52 ust. 1 pkt 1 Kodeksu pracy. Wnioskodawczyni odwołała się do Sądu Rejonowego IV Wydział Pracy, wnosząc o przywrócenie do pracy. W procesie sądowym, Sąd Pierwszej Instancji uznał to zwolnienie bez wypowiedzenia za bezprawne, bezskuteczne i wyrokiem z dnia 3 sierpnia 2015 r., na mocy art. 56 ust. 1 i 2 Kodeksu pracy w związku z art. 57 ust. 1 tejże ustawy, przywrócił Wnioskodawczynię do pracy, zasądzając wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Od tego wyroku, do Sądu Okręgowego, odwołał się Burmistrz Miasta i Gminy. Podczas rozprawy w dniu 24 marca 2016 r. została podpisana ugoda, której pkt 3 brzmi: ,,Pozwany Urząd Miasta i Gminy zapłaci na rzecz powódki, kwotę 36 610 zł, która będzie płatna w dwóch ratach – każda po 18 305 zł. Pierwsza będzie płatna do dnia 11 kwietnia 2016 r., a druga do dnia 10 maja 2016 r., wraz z odsetkami ustawowymi na wypadek uchybienia terminów płatności którejkolwiek z rat”. Ugodą zmieniono tryb rozwiązania umowy o pracę z natychmiastowego na porozumienie stron, utrzymując datę rozwiązania stosunku pracy z dniem 14 kwietnia 2015 r. Wysokość odszkodowania została obliczona na podstawie siedmiokrotności wynagrodzenia Wnioskodawczyni. W dniu 12 kwietnia 2016 r. wpłynęła na konto Wnioskodawczyni pierwsza rata opisana jako odszkodowanie i ekwiwalent w wysokości 12 754 zł 30 gr. Z kolei, w dniu 9 maja 2016 r. wpłynęła druga rata opisana jako wynikająca z ugody, w wysokości 12 754 zł 30 gr. Łącznie od obydwu rat pobrano zaliczkę na podatek dochodowy w wysokości 3 238 zł. Wnioskodawczyni wskazała również, że od dnia 15 kwietnia 2015 r. nie jest pracownikiem Urzędu Miasta i Gminy, z kolei ,,w zeznaniu podatkowym PIT-11” za 2016 r. były pracodawca – Burmistrz Miasta i Gminy – w rubrykach: ,,przychód oraz dochód ze stosunku pracy”, wpisał kwotę 36 610 zł, natomiast brak jest kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawczyni wskazała ponadto, że odszkodowanie zostało wypłacone na okoliczność rozwiązania sporu sądowego dotyczącego niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia w trybie art. 52 ust. 1 pkt 1 Kodeksu pracy. W ugodzie sądowej nie wskazano podstawy prawnej do wypłaty ustalonej kwoty odszkodowania.

Zgodnie z art. 361 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm., dalej: Kodeks cywilny), zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

W myśl art. 361 § 2 ww. ustawy, w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z art. 362 ustawy Kodeks cywilny, jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron.

Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu (art. 363 § 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 363 § 2 ustawy Kodeks cywilny, jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących i innej chwili.

Odnosząc się do możliwości zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych odszkodowania wypłaconego Wnioskodawczyni przez byłego pracodawcę na podstawie zawartej ugody sądowej, należy wskazać, że zgodnie z art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że z ustępstwem mamy do czynienia, gdy ktoś rezygnuje z jakiegoś warunku, wymagania, zmniejsza swoje żądania, czy też odstępuje od nich. Ustępstwa mogą polegać m.in. na zrzeczeniu się uprawnień, czy też zarzutów, zaciąganiu zobowiązań, obniżeniu świadczenia itp.

Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego (w omawianym stanie faktycznym stosunku pracy) stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

Uwzględniając powyższe wskazać należy, że kwota odszkodowania wypłacona Wnioskodawczyni przez byłego pracodawcę nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21. ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz wynika z ustaleń pomiędzy stronami ugody, ma charakter umowny, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron.

Oznacza to, że kwota odszkodowania wypłacona na podstawie ugody sądowej zgodnie z art. 917 ustawy Kodeks cywilny, której wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw oraz postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy, nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie może korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle cytowanego wyżej art. 21 ust. 1 pkt 3b, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Wyżej wymieniony przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie ww. przepisu (art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) opodatkowaniu podatkiem dochodowym – jako wyłączone ze zwolnienia – podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że kwota wypłaconego przez byłego pracodawcę odszkodowania, wynikająca z ustaleń zawartych między stronami ugody (ugody w rozumieniu art. 917 Kodeksu cywilnego), której wysokość uwzględnia interesy obu stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy, ma rekompensować pracownikowi utracone przez niego, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. Odszkodowanie to ma więc tak naprawdę zrekompensować zarobek, jaki Wnioskodawczyni mogłaby otrzymać, gdyby do rozwiązania umowy nie doszło.

W związku z tym wypłacone przez byłego pracodawcę kwota odszkodowania na rzecz Wnioskodawczyni nie będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wyżej wymienione odszkodowanie winno być zakwalifikowane do przychodu ze stosunku pracy, ponieważ wypłata tegoż świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym Wnioskodawczynię z pracodawcą stosunku pracy. Gdyby tego stosunku nie było – Wnioskodawczyni nie miałaby podstaw występować z roszczeniem przeciwko pracodawcy o zasądzenie odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę. Tym samym, wypłacone świadczenie na podstawie ugody sądowej zawartej z byłym pracodawcą stanowi dla Niej przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu.

Odnosząc się natomiast do kwestii dotyczącej możliwości zastosowania kosztów uzyskania przychodu ze stosunku pracy w związku z wypłaconym odszkodowaniem, stwierdzić należy, co następuje.

Opodatkowaniu podlega dochód ze stosunku pracy, to jest przychód ze stosunku pracy pomniejszony między innymi o koszty uzyskania tego przychodu. Nie ma tu znaczenia, że ustał stosunek pracy, ale to że wypłata następuje z tytułu stosunku pracy.

Koszty uzyskania przychodów regulują przepisy Rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 zdanie pierwsze powołanej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl natomiast art. 22 ust. 2 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1 335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2 002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1 668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2 502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
   
   

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy ustalane są za okresy miesięczne. Przesłanką decydującą o zastosowaniu kosztów w danym miesiącu jest osiągnięcie w tym miesiącu przychodu ze stosunku pracy. A zatem, od otrzymanego przez Wnioskodawczynię odszkodowania mogą być, zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, odliczone koszty uzyskania przychodów w wysokości obowiązującej w miesiącu wypłaty. W przypadku wypłaty odszkodowania w ratach, koszty uzyskania przychodu przysługują jedynie w pierwszym miesiącu wypłaty raty odszkodowania.

Reasumując, wypłacona na rzecz Wnioskodawczyni kwota odszkodowania, wynikająca z zawartej ugody sądowej, nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych. Kwota ta winna być zakwalifikowana do przychodu ze stosunku pracy, bowiem wypłata tego świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym Wnioskodawczynię z pracodawcą stosunkiem pracy. Tym samym, zgodnie z art. 12 ust. 1ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wypłacona kwota stanowi dla Wnioskodawczyni przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu. Przychód ten może zostać pomniejszony o jedne miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, że pracodawca nie zastosował kosztów uzyskania przychodów, Wnioskodawczyni ma prawo do ich odliczenia w zeznaniu rocznym.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), tutejszy Organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku ORD-IN dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.