Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.144.2017.1.JP
z 15 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 lipca 2017 r. (data wpływu 17 lipca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanych we wniosku lokali niemieszkalnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanych we wniosku lokali niemieszkalnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polską spółka kapitałową posiadająca siedzibę na terytorium Polski i prowadzącym działalność na terytorium Polski (dalej również jako: „Wnioskodawca”) opodatkowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych na terytorium Polski. Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej posiadającej siedzibę na terytorium Polski, nie będącej podatnikiem podatku dochodowego (dalej jako: „Spółka”).

Spółka zamierza nabyć lokale niemieszkalne o charakterze użytkowym w budynku mieszkalnym. Lokale użytkowe (usługowe) znajdujące się w budynku, będą stanowiły dla Spółki środek trwały podlegający amortyzacji w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym (ustawy o PIT oraz ustawy o CIT) i zostaną wpisane do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Spółki po raz pierwszy po ich nabyciu.

Budynek, w którym mieszczą się przedmiotowe lokale niemieszkalne został wybudowany i oddany do użytkowania na początku XX wieku (zgodnie z danymi z kart ewidencyjnych zabytku nieruchomego, ostatecznie najpóźniej w latach 20-tych dwudziestego wieku). Budynek, a co za tym idzie również przedmiotowe lokale, był elementem kompleksu szpitalnego i pełnił on w jego zakresie głownie funkcje użytkowe. Kompleks szpitalny został nabyty przez odrębny podmiot, który przeprowadził remont i przebudowę ww. lokali (oraz całego budynku) oraz planuje remont pozostałych budynków kompleksu. Zakres prac budynku zakładał w szczególności docieplenie ścian, dachu, posadzki, wykonanie nowej elewacji. Zmiany dotyczyły także wnętrza, gdzie zaprojektowano nowy podział pomieszczeń, wyremontowano ściany, sufity, posadzki, wymieniono wszystkie instalacje i urządzenia. Aktualnie lokale znajdują się na jednej księdze wieczystej z innymi, pozostałymi lokalami i budynkami kompleksu szpitalnego. Przed sprzedażą planowane jest jednak wydzielenie lokali i założenie dla nich odrębnych ksiąg wieczystych. Ww. Budynek zostanie wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki.

Podmiot, który planuje sprzedaż na rzecz Spółki przedmiotowego budynku dysponuje (lub będzie dysponowała w przyszłości również Spółka) dokumentacją potwierdzającą, że przedmiotowy budynek użytkowany był faktycznie przez ponad 30 lat. Dokumentacja ta ma m.in. postać:

• dokumentacji związanej z inwentaryzacją przedmiotowej nieruchomości,
• pozostałej dokumentacji jaka została przekazana po nabyciu nieruchomości przez jej poprzedniego właściciela (np. książki rewizyjne, 2 dzienniki budowy, część dokumentacji wykonawczej).
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych lokali niemieszkalnych, dokonywanych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 16j ust. 3 ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych lokali niemieszkalnych, dokonywanych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 16j ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”).

Spółka osobowa nie ma podmiotowości prawnej odrębnej od wspólników, nie jest ona podmiotem obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego; podmiotami takimi są natomiast wspólnicy tej Spółki. Jak wynika z przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm. – winno być t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), jej regulacje prawne mają zastosowanie m.in. do jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek niemających osobowości prawnej (art. 1 ust. 2 ustawy o CIT). Jeżeli wspólnikiem spółki osobowej jest spółka kapitałowa, to do jej opodatkowania mają zastosowanie przepisy art. 5 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, z zastrzeżeniem art. 1 ust. 3, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 ww. ustawy.

W myśl art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty
   

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o CIT, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-6c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4. Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. W odniesieniu do budynków i budowli, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w określonych warunkach mogą być stosowane wyższe od zwykłych indywidualne stawki amortyzacyjne. Kwestie te uregulowano w art. 16j ust. 1 pkt 3 i 4 oraz ust. 3 ustawy o CIT. Należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie istotne znaczenie ma art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, który stanowi, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% okres amortyzacji nie może być krótszy niż - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
  
  

Zatem cytowane przepisy wprowadzają określone warunki, które muszą zostać spełnione, aby w oparciu o art. 16j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, odpisy amortyzacyjne od danego lokalu niemieszkalnego mogły być ustalane indywidualne na okres nie krótszy niż 10 lat:

1. lokal musi stanowić środek trwały Spółki,
2. lokal ten musi mieć charakter niemieszkalny,
3. pełna liczba lat, które upłynęły od dnia oddania przedmiotowego lokalu po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych Spółki musi wynosić co najmniej 30 lat (różnica pomiędzy liczbą lat użytkowania pozwalających na zastosowanie podstawowej stawki amortyzacyjnej – 2,5%, a liczbą dla użytkowania pozwalających na zastosowanie maksymalnej stawki amortyzacyjnej – 10%).
   
   

Jak wynika z powyższych przepisów oraz opisu zwartego w przedmiotowym zdarzeniu przyszłym, w przypadku ww. lokali wszystkie przesłanki prawne wymienione w ustawie o CIT niezbędne do zastosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej na poziomie 10% zostały spełnione. Przedmiotowe lokale należą bowiem do odpowiedniego grupowania środków trwałych, a co więcej zostały oddane do użytkowania i były one użytkowane przez co najmniej wymagany przepisami czas – 30 lat.

Istotnym jest, aby używanie środka trwałego zostało wykazane. Jednocześnie jednak przepisy nie precyzują, w jakiej formie, ani w jaki sposób obowiązek ten powinien zostać wykonany. Jak wynika z utrwalonej linii interpretacyjnej, organy podatkowe stoją na stanowisku, że skoro ustawodawca nie określił sposobu dokumentowania dotychczasowego okresu używania danego środka trwałego, to jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem, zgodnie z brzmieniem art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej.

Przykładowo w wydanej interpretacji indywidualnej Znak: ILPB3/423-261/07-2/ŁM Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, dopuścił – wobec braku odpowiedniej dokumentacji – oświadczenie świadka dotyczące określenia daty oddania budynku do używania. Z kolei Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy zgodził się z podatnikiem, że dowodem wcześniejszego użytkowania obiektu może być kopia dziennika budowy oraz oświadczenie pierwszego właściciela nieruchomości o zakończeniu budowy i przyjęciu obiektu do używania (interpretacja indywidualna: Znak: ITPB1/415-680/08/PSZ).

Ww. interpretacje jednoznacznie wskazują, że dokumentacja potwierdzająca powyższe, którą posiadać będzie Spółka jest przez organy skarbowe powszechnie uznawana za podstawę do uznania lokali za używane w rozumieniu ww. przywołanych przepisów i zastosowania indywidualnej (podwyższonej) stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca ma do czynienia nieustannie z tymi samymi lokalami użytkowymi (budynkiem) realizującymi funkcje usługowe. Budynek, a zatem również znajdujące się w nim lokale zostały jedynie poddane pracom remontowym (w tym przebudowy) w celu poprawy jego walorów użytkowych. Również po nabyciu ww. lokali niemieszkalnych pełniły będą one funkcję użytkową (usługową).

Nie ma tu znaczenia, że dla przedmiotowych lokali utworzona zostanie dopiero niebawem odrębna księga wieczysta. Były one bowiem używane (eksploatowane) przed prawnym wyodrębnieniem, a ich status prawny nie zmienia tego faktu. Zatem dla ustalenia wymaganego okresu używania warunkującego możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej istotny jest okres, jaki upłynął od dnia oddania budynku (zatem również przedmiotowych lokali niemieszkalnych) po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji lokali będących odrębną własnością.

Takie podejście do tej kwestii prezentują również organy podatkowe, w tym np. w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 15 czerwca 2012 r., Znak: IPTPB1/415-181/12-5/KSU, czy też
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 6 listopada 2012 r., Znak: ITPB1/415-856/12/PSZ.
  
  

Jak wynika z powyższego, w sprawie będącej przedmiotem niniejszego zapytania istnieje możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla opisanych w zdarzeniu przyszłym niemieszkalnych lokali użytkowych (usługowych) wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych Spółki, z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 10% rocznie na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 16j ust. 3 ustawy o CIT. W związku z powyższym Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych lokali niemieszkalnych (użytkowych), dokonywanych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, na podstawie art. 5 w zw. z art. 16j ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 16j ust. 3 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie nadmienić należy, że dla Wnioskodawcy jako wspólnika spółki komandytowej, która dokonywać będzie amortyzacji wskazanych we wniosku lokali niemieszkalnych, kosztem podatkowym będzie wyłącznie część dokonywanych odpisów amortyzacyjnych, proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w spółce komandytowej (stosownie do art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.