Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.127.2017.1
z 1 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 maja 2017 r. (data wpływu 7 czerwca 2017 r.), uzupełnione pismem z dnia 26 lipca 2017 r. (data wpływu 3 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania wydatków na organizację spotkań działowych w zakresie w jakim dotyczą wydatków na:

• posiłki, dodatkowe atrakcje – jest prawidłowe;
  

• alkohol – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 7 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z organizacja spotkań działowych w zakresie w jakim dotyczą wydatków na posiłki, dodatkowe atrakcje oraz alkohol.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej Spółka) jest podmiotem świadczącym usługi logistyczne, w tym usługi transportowe, usługi pomocnicze do usług transportowych oraz usługi spedycyjne. Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Działalność Spółki wymaga ścisłej współpracy zespołów składających się z pracowników w rozumieniu ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, dalej: „Kodeks pracy”), a także osób współpracujących (dalej: „Pracownicy”). Spółka zwraca uwagę, że tylko doskonała kooperacja wszystkich Pracowników może zapewnić prawidłową realizację działań Spółki, a tym samym przyczyniać się do osiągania przychodów.

Spółka organizowała i będzie organizować w przyszłości dla Pracowników spotkania działowe.

Spotkania działowe polegają na spotkaniu po godzinach pracy pracowników z jednego działu. W celu organizacji spotkań działowych Spółka ponosi wydatki na posiłki, alkohol oraz dodatkowe atrakcje w postaci np. korzystania z gokartów.

Spółka posiada dokumenty związane z organizacją spotkań działowych np. faktury, harmonogramy imprez, listy uczestników, korespondencję mailową itp.

Uczestnictwo w spotkaniach działowych organizowanych przez Wnioskodawcę jest i będzie bezpłatne dla Pracowników. Wszelkie koszty związane z organizowaniem imprez integracyjnych są i będą ponoszone przez Spółkę.

Spółka zwraca uwagę, że świadczenia realizowane w ramach spotkań działowych nie miały i nie będą miały charakteru działalności socjalnej, o której mowa w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Tym samym, nie są wyłączone z możliwości do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o CIT.

Wnioskodawca wskazuje, że celem organizowanych przez Wnioskodawcę spotkań działowych jest przede wszystkim:

• zwiększenie poziomu motywacji do pracy oraz integracji pomiędzy osobami w poszczególnych działach Spółki;
  

• poprawa atmosfery pracy, ułatwienie ułożenia wspólnych relacji pomiędzy Pracownikami;
  

• poprawa komunikacji interpersonalnej.
  
  
  

Powyższe ma prowadzić do zwiększenia efektywności pracy i większego zaangażowania wśród Pracowników, co w konsekwencji przekłada się na zwiększanie przychodów osiąganych przez Spółkę.

W piśmie z dnia 26 lipca 2017 r. Wnioskodawca uzupełnił stan faktyczny i zdarzenie przyszłe, tj. wskazał, że pojęcie „osoby współpracujące” użyte w opisie stanu faktycznego oznacza osoby współpracujące ze spółką na podstawie umów cywilnoprawnych, a pojęcie „Pracownicy” zostało zdefiniowane wyłączenie na potrzeby wniosku jako zbiór pracowników w rozumieniu ustawy Kodeks pracy oraz osób współpracujących.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki związane z organizacją spotkań działowych stanowią koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki związane z organizacją spotkań działowych stanowią koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.” Oznacza to, że w celu uznania wydatku za koszt podatkowy konieczne jest pozytywne zweryfikowanie następujących przesłanek:

• koszt został poniesiony przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;
  

• koszt nie mieści się w żadnej z kategorii kosztów wyłączonych z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
  
  
  

W świetle wyżej wskazanej regulacji nie ulega wątpliwości, że do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć nie tylko wydatki, które wprost przekładają lub mogą się przełożyć na konkretne przychody, lecz także takie, które są z nimi związane jedynie w sposób pośredni i nie da się ich przypisać do konkretnego przychodu.

Zdaniem Spółki do kosztów pośrednio związanych z przychodami należy zaliczyć wydatki na rzecz Pracowników z tytułu spotkań działowych. Związek ten polega na poprawie komunikacji, zwiększeniu poziomu integracji i motywacji pomiędzy poszczególnymi osobami, a tym samym, do zwiększenia efektywności pracy zespołów, co niewątpliwie przyczynia się do wzrostu przychodów osiąganych przez Spółkę i pozostaje w związku ze źródłem przychodów, jakim jest działalność Spółki.

Głównym celem organizowanych imprez integracyjnych oraz spotkań działowych jest, m.in. poprawa komunikacji interpersonalnej, zwiększenie motywacji do pracy, zintegrowanie poszczególnych osób ze Spółką i zespołem, budowanie zespołu, poprawa atmosfery pracy, ułatwienie ułożenia wspólnych relacji pomiędzy Pracownikami.

Zdaniem Spółki, spotkania w przyjaznej atmosferze skutkują poprawą efektywności pracy, wzrostem zaangażowania Pracowników, co z kolei przekłada się na zwiększanie przychodów osiąganych przez Spółkę.

W opinii Spółki, w świetle celu organizowanych przez nią spotkań działowych koszty z nimi związane mogą być zakwalifikowane jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Należy również zauważyć, że stanowisko Spółki znajduje poparcie w licznych pismach organów podatkowych, np.:

• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 31 marca 2015 r„ nr IBPBI/2/423 -1570/14/AP;
  

• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 23 lutego 2015 r., nr ILPB3/423-610/14-4/JG;
  

• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 30 grudnia 2014 r., nr IPPB5/423-952/14 -5/KS;
  

• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 5 marca 2014 r., nr IPPB5/423-992/13-4/KS;
  

• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w dniu 17 lutego 2014 r„ nr ITPB3/423-559/13/PST;
  

• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 5 grudnia 2013r., nr ILPB3/423-416/13-2/JG;
  

• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w dniu 25 listopada 2013 r., nr ITPB3/423-06/13/PST.
  
  
  

W świetle powyższego, stanowisko Spółki należy uznać za uzasadnione w całej rozciągłości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania wydatków na organizację spotkań działowych w zakresie w jakim dotyczą wydatków na:

• posiłki, dodatkowe atrakcje – jest prawidłowe;
  

• alkohol – jest nieprawidłowe.
  
  

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm.; dalej: updop).

Art. 15 ust. 1 updop stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest by wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 updop. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

W myśl art. 9 ust. 1 updop, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Należy również wskazać, że kosztami mogą być zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim, tzw. koszty pośrednie) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Jak wskazano powyżej, ocena prawna danego wydatku wymaga uwzględnienia unormowań art. 16 ust. 1 updop. Stosownie do regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyjaśnić należy, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy rozpatrywać zasadność ich poniesienia przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie wizerunku podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, iż wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, uzależniona od jego okoliczności.

Jednocześnie należy zauważyć, iż w związku z brakiem legalnej definicji pojęcia „reprezentacja”, organy podatkowe oraz sądy administracyjne podejmowały próby nadania właściwego sensu terminowi „reprezentacja” w odniesieniu do konkretnych sytuacji występujących w praktyce gospodarczej, wskazując przy tym, iż każda sprawa powinna być przedmiotem odrębnej oceny ze względu na rodzaj konkretnych wydatków kwalifikowanych jako koszty reprezentacji wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podzielając argumentację wyrażoną w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, wydanym w składzie siedmiu sędziów, w dniu 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11, skoro ustawodawca nie zdefiniował w sposób jednoznaczny pojęcia „reprezentacja”, należy odwołać się do etymologii tego terminu. Wyraz „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „repraesentatio” oznaczającego wizerunek. Zatem ,,reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Jednocześnie, jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyżej przytoczonym wyroku kwalifikacja danego wydatku jako reprezentacji nie może być uzależniona od przypisywania mu cechy „wystawności”, „przepychu” czy też „okazałości”. Oznacza to odejście od uznawania za koszty reprezentacji wydatków ponoszonych na wykreowanie lub umocnienie pozytywnego wizerunku, tylko w przypadkach, gdy kreacja ta ma charakter ponadstandardowy.

Podkreślić należy, że dla oceny, czy dana działalność stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy. Ze względu na konieczność indywidualnej oceny każdego przypadku ponoszenia przez podatnika tego rodzaju wydatków, które mogą zostać zaliczone do kosztów reprezentacji na podatniku spoczywa obowiązek szczególnej dbałości o ich udokumentowanie oraz wskazanie okoliczności im towarzyszących. Zgodnie z art. 15 ust. 1 oraz art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w związku z art. 21 oraz art. 22 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2016 r., poz. 1047, z późn. zm.) do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest nie tylko zaistnienie konkretnego zdarzenia gospodarczego polegającego na zakupie towarów lub usług u konkretnego dostawcy lub wykonawcy, za konkretną cenę, ale i odpowiednie udokumentowanie tej operacji. Zapisy w prawidłowo prowadzonej ewidencji rachunkowej mogą stanowić dowód, iż podatnik rzeczywiście uzyskał przychody i poniósł koszty, które uwzględnił przy ustalaniu dochodu. Nie zamyka to jednak drogi do dokonania ustaleń faktycznych w oparciu o przepisy art. 122, art. 180, art. 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej, w razie wątpliwości co do poszczególnych zapisów ksiąg rachunkowych, stanowiących dowód w sprawie.

Niezależnie od powyższego, wydatki tego rodzaju, dla uznania ich kosztowego charakteru, muszą odpowiadać kryteriom określonym w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a więc muszą być poczynione w celu uzyskania przychodów lub w celu zachowania lub zabezpieczenia ich źródła. Przepis ten sformułowany na zasadzie klauzuli generalnej ma charakter ogólny, każdorazowo więc wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie i ocenie w celu dokonania jego prawidłowej kwalifikacji podatkowoprawnej. Każdy wchodzący w rachubę jako koszt uzyskania przychodów wydatek (koszt), powinien być poddany swoistemu testowi na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod kątem pozostawania w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami osiąganymi przez podatnika. Jedynie wydatki, które zostaną pozytywnie zweryfikowane jako celowe, nakierowane na osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Z kolei, w kwestii wydatków ponoszonych w związku z uczestnictwem pracowników, w opisanych w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym spotkaniach działowych, należy zauważyć, iż jakkolwiek „reprezentacja” stanowi działanie skierowane do innych podmiotów, to nie oznacza to, że każdy wydatek na pracownika musi zawsze stanowić koszt uzyskania przychodów, czyli np. wynikać z umowy wiążącej pracodawcę i pracownika. Wykluczenie tego rodzaju wydatków z zakresu normy art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oznacza tylko tyle, iż wydatek taki podlegać będzie ocenie art. 15 ust. 1 tej ustawy, o ile uczestnictwo pracownika w spotkaniach działowych nie jest związane z wykonywaniem czynności służbowych, przewidzianych umową o pracę, jak również o ile nie stanowi formy ekwiwalentu za wynagrodzenie (np. z uwagi na atrakcyjność miejsca organizacji imprezy). Jeśli więc charakter spotkania uwzględnia budowanie pozytywnych relacji między samymi pracownikami lub między pracodawcą a pracownikami w sposób mogący faktycznie przyczynić się do zwiększenia przychodów podatnika, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła jego przychodów to wydatek taki można uznać za koszt uzyskania przychodów.

Podkreślenia jednak wymaga fakt, iż sam fakt przypisania spotkaniom, o których mowa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nazwy „spotkanie działowe” nie przesądza o automatycznym zaliczeniu kosztów takiego spotkania do kosztów podatkowych organizatora, w zakresie tej części wydatków, która przypada na pracowników podatnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest podmiotem świadczącym usługi logistyczne, w tym usługi transportowe, usługi pomocnicze do usług transportowych oraz usługi spedycyjne. Spółka organizowała i będzie organizować w przyszłości dla Pracowników w rozumieniu ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, a także osób współpracujących spotkania działowe w związku z którymi ponosi wydatki na posiłki, alkohol oraz dodatkowe atrakcje np. korzystanie z gokardów. Uczestnictwo w spotkaniach działowych organizowanych przez Wnioskodawcę jest i będzie bezpłatne dla Pracowników. Świadczenia realizowane w ramach spotkań działowych nie miały i nie będą miały charakteru działalności socjalnej, o której mowa w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Celem organizowanych przez Wnioskodawcę spotkań działowych jest przede wszystkim zwiększenie poziomu motywacji do pracy oraz integracji pomiędzy osobami w poszczególnych działach Spółki oraz poprawa atmosfery pracy, ułatwienie ułożenia wspólnych relacji pomiędzy Pracownikami a także poprawa komunikacji interpersonalnej.

W ocenie organu w przedmiotowej sprawie nie ma znaczenia rodzaj umowy jaka została zawarta pomiędzy pracownikiem a pracodawcą, gdyż wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę winny być rozpatrywane jako całość przez pryzmat głównego celu poniesienia takiego kosztu oraz jego związku z przychodami. Jeśli krąg osób, do których skierowane jest spotkanie (impreza) świadczy o związku z przychodami, to bez znaczenia pozostaje rodzaj zawartej umowy pomiędzy pracownikiem a pracodawcą. Istotne w przedmiotowej sprawie, jest podniesienie przez Wnioskodawcę, że działalność spółki wymaga ścisłej współpracy zespołów składających się z pracowników w rozumieniu ustawy Kodeks pracy oraz osób współpracujących zwanych dalej łącznie Pracownikami.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca dodatkowo wskazał, że celem organizowanych spotkań działowych jest przede wszystkim: zwiększenie poziomu motywacji do pracy oraz integracji pomiędzy osobami w poszczególnych działach Spółki, poprawa atmosfery pracy, ułatwienie ułożenia wspólnych relacji pomiędzy Pracownikami oraz poprawa komunikacji interpersonalnej. Powyższe ma prowadzić zwiększenia poziomu motywacji do pracy oraz integracji, co w konsekwencji przekłada się na zwiększanie przychodów osiąganych przez Spółkę.

Tym samym stanowisko Spółki w zakresie możliwości zaliczenia do koszów podatkowych wydatków na organizację spotkań działowych w zakresie w jakim dotyczą wydatków na posiłki, dodatkowe atrakcje dla Pracowników należy uznać za prawidłowe.

Natomiast odnosząc się do wydatków związanych z zakupem napojów alkoholowych, uznać należy, że wydatki te nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż nie można jednoznacznie powiązać wydatku na alkohol z zakładanym celem spotkań działowych mających na celu zwiększenie poziomu motywacji do pracy oraz poprawę atmosfery pracy Spotkania te mają służyć zwiększeniu poziomu motywacji do pracy oraz integracji, co w konsekwencji przekłada się na zwiększanie przychodów osiąganych przez Spółkę, lecz uzyskiwanie tego efektu poprzez zakup napojów alkoholowych należy uznać za pozostające poza związkiem przyczynowym, którego istnienie zakłada art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jako argument potwierdzający stanowisko Organu należy wskazać także na art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 487 z późn. zm.), który stanowi, że zadania w zakresie przeciwdziałania alkoholizmowi wykonuje się przez odpowiednie kształtowanie polityki społecznej, w szczególności tworzenie warunków sprzyjających realizacji potrzeb, których zaspokajanie motywuje powstrzymywanie się od spożywania alkoholu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania w przychodów wydatków na organizację spotkań działowych w zakresie w jakim dotyczą zakupu alkoholu dla Pracowników w rozumieniu ustawy Kodeks pracy należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanych interpretacji w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, że interpretacje te co do zasady wiążą w sprawie, w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia a także zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.