Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-1.4011.69.2017.2.MT
z 9 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 marca 2017 r. (data wpływu 10 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełnionym pismem z dnia 17 maja 2017 r. (data wpływu 23 maja 2017 r.), dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania z tytułu umowy pożyczki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania z tytułu umowy pożyczki. Został on następnie uzupełniony – w odpowiedzi na wezwanie organu – pismem z dnia 17 maja 2017 r. (data wpływu 23 maja 2017 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 14 sierpnia 2008 r. Wnioskodawczyni zawarła z Bank S.A. umowę pożyczki gotówkowej. Bank udzielił Wnioskodawczyni pożyczki gotówkowej w kwocie 16 767 zł 07 gr na okres od dnia zawarcia umowy pożyczki do dnia 4 września 2012 r. łącznie na warunkach określonych w umowie. Pożyczkobiorcy zgodnie z § 1 pkt 3 umowy została przekazana do dyspozycji kwota 11 358 zł. Wnioskodawczyni zobowiązała się do spłaty udzielonej jej pożyczki wraz z odsetkami w 48 miesięcznych ratach, płatnych do dnia 4 każdego kolejnego miesiąca począwszy od 4 października 2008 r. - § 1 pkt 5 umowy pożyczki.

Zgodnie z § 3 ust. 5 umowy pożyczkobiorca oświadczyła, że poddaje się egzekucji do kwoty zadłużenia 55 651 zł 20 gr, do wysokości której Bank mógł wystawić bankowy tytuł egzekucyjny w razie niewywiązania się z warunków umowy pożyczki bądź niewykonania obowiązków w przypadku odstąpienia od umowy. Pożyczkobiorca wyraziła jednocześnie zgodę na wykonanie przez Bank przelewu praw wynikających z umowy pożyczki na rzecz osób trzecich, w tym na towarzystwo funduszy inwestycyjnych tworzących fundusz sekurytyzacyjny lub wybrany przez Bank fundusz sekurytyzacyjny - § 3 pkt 5 ust. 1 i 2 umowy.

Wnioskodawczyni nie wywiązała się z zobowiązań umownych i zaprzestała regulowania spłat pożyczki. Z uwagi na powyższe, Bank w dniu 2 grudnia 2010 r. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny określający stan zadłużenia pożyczkobiorcy na łączna kwotę 14 999 zł 21 gr.

Postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2011 r. Sąd Rejonowy w sprawie o sygn. X nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu wystawionemu przez Bank przeciwko dłużnikowi – Wnioskodawczyni, odnoszącemu się do umowy pożyczki z dnia 14 sierpnia 2008 r.

Bank po uzyskaniu klauzuli wykonalności wszczął postępowanie egzekucyjne przed komornikiem sądowym przy Sądzie Rejonowym. Sprawa egzekucyjna została zarejestrowana pod sygn. K. W przedmiotowej sprawie postępowanie egzekucyjne zostało umorzone na wniosek wierzyciela, zgodnie z art. 825 pkt 1 Kodeksu postępowania cywilnego – postanowienie z dnia … r.

Bank na skutek zmian podmiotowych zmienił nazwę na Bank S.A. W dniu 14 grudnia 2012 r. Bank ten zawarł z Y. X. z siedzibą w … umowę przelewu wierzytelności, na mocy której Bank dokonał cesji przysługujących mu praw, w tym wynikających z opisanej umowy pożyczki gotówkowej.

Od momentu zakupu, tj. od dnia 14 grudnia 2012 r. X nie podejmowała wobec Wnioskodawczyni żadnych działań windykacyjnych. Y. wystąpiła na drogę postępowania sądowego ze stosownym pozwem w dniu 26 października 2015 r., jednakże stało się to już po upływie 3 lat od chwili, gdy termin przedawnienia zaczął biec na nowo po nadaniu klauzuli wykonalności dnia 26 kwietnia 2011 r.

Sąd Rejonowy w dniu ... w sprawie o sygn. I wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym obligujący Wnioskodawczynię do zapłaty na rzecz Y. X kwoty w łącznej wysokości 24 454 zł 62 gr wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Od ww. nakazu Wnioskodawczyni złożyła sprzeciw podnosząc fakt przedawnienia roszczenia wobec upływu okresu 3 lat od jego wymagalności. Wyrokiem Sądy Rejonowego z dnia ... r. powództwo zostało oddalone. Wyrok uprawomocnił się w dniu … r.

Umowa pożyczki została zawarta na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni podlega obowiązkowi opodatkowania przychodu od przedawnionej wierzytelności oddalonej prawomocnym wyrokiem przez Sąd z uwagi na przedawnienie wierzytelności?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z przedawnieniem wierzytelności i oddaleniem pozwu o zapłatę przez Sąd Rejonowy nie ma podstaw do wystawienia informacji PIT-8C przez płatnika, a Wnioskodawczyni nie uzyskała przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Instytucja przedawnienia nie jest równoznaczna z umorzeniem, na podstawie którego powstaje przychód powodujący obowiązek zapłaty podatku dochodowego. Według Wnioskodawczyni w niniejszej sprawie substytucja taka nie zaistniała.

Stanowisko swoje Wnioskodawczyni wspiera poglądem wyrażonym w interpretacji indywidualnej z dnia 25 września 2015 r. sygn. IPPB4/4511-765/15-2/MP wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie oraz w interpretacji indywidualnej z dnia 8 czerwca 2016 r. sygn. ILPB2/4511-1-638/16-2/WS wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

Jak podkreśla Wnioskodawczyni, w związku z przedawnieniem zobowiązania kredytowego nie nastąpiło po jej stronie trwałe przysporzenie majątkowe i nie powstał przychód podlegający opodatkowaniu, tak jak to występuje w przypadku umorzenia wierzytelności przez bank, bowiem samo przedawnienie zobowiązania nie wywołuje zmiany charakteru zobowiązania na zobowiązanie bezzwrotne i nie powoduje powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem nie wystąpił obowiązek wystawienia informacji PIT-8C przez płatnika, a Wnioskodawczyni nie uzyskała przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Instytucja przedawnienia uregulowana została w art. 117-125 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Zgodnie z treścią art. 117 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, przy czym po upływie terminu przedawnienia ten przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

Przedawnienie zobowiązania jest zdarzeniem prawnym, powodującym określone skutki w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań. Istota przedawnienia polega zatem na tym, że po upływie określonego w ustawie terminu, ten przeciwko komu kieruje się roszczenie (dłużnik) może uchylić się od jego zaspokojenia. Skutkiem tego roszczenie przedawnione nie gaśnie, a jedynie nie będzie mogło być przymusowo zrealizowane, sąd bowiem oddali powództwo uprawnionego w razie upływu terminu przedawnienia i gdy dłużnik podniesie zarzut przedawnienia. Nadto roszczenie takie nie korzysta wprawdzie z pełnej ochrony państwa, ale nadal uznawane jest za prawnie istniejące. Znajduje to przede wszystkim wyraz w tym, że dłużnik, który po upływie terminu przedawnienia spełnił świadczenie, nie może następnie żądać jego zwrotu, chociażby nie był świadomy upływu terminu przedawnienia i związanych z tym skutków. Spełnił on bowiem należne w świetle prawa zobowiązania. Roszczenia przedawnione mogą być także przedmiotem potrącenia (art. 502 Kodeksu cywilnego) oraz - wedle panującego poglądu – odnowienia (art. 506) i ugody (art. 917).

W ocenie Wnioskodawczyni, mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że mimo przedawnienia zobowiązanie nadal istnieje i dłużnik ma obowiązek wykonać ciążące na nim zobowiązanie, natomiast wierzyciel nie może już dochodzić przymusowego jego wykonania. Z uwagi więc na fakt, że dłużnik mimo przedawnienia zobowiązania może to zobowiązanie wypełnić, jego korzyść majątkowa nie ma jeszcze charakteru trwałego w momencie przedawnienia. W sytuacji, gdy wierzyciel nie umorzył należności, samo przedawnienie zobowiązania nie wywołuje zmiany charakteru zobowiązania na zobowiązanie bezzwrotne i nie powoduje powstania przychód z nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, Wnioskodawczyni uważa, że w związku z przedawnieniem zobowiązania kredytowego, nie nastąpiło po jej stronie trwałe przysporzenie majątkowe i nie powstał przychód podlegający opodatkowaniu, tak jak to występuje w przypadku umorzenia wierzytelności przez bank, ponieważ samo przedawnienie zobowiązania nie wywołuje zmiany charakteru zobowiązania na zobowiązanie bezzwrotne i nie powoduje powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawczyni, w niniejszej sprawie nie wystąpił obowiązek wystawienia informacji PIT-8C przez płatnika, a ona sama nie uzyskała przychodu podlegającego opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest – z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e oraz art. 44 ust. 7e i 7f – suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów (art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest natomiast – stosownie do art. 9 ust. 2 omawianej ustawy – nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zasadę powszechności opodatkowania (art. 9 ust. 1). Konstrukcja podatku dochodowego od osób fizycznych zakłada przy tym zróżnicowanie sposobu opodatkowania poszczególnych rodzajów dochodów (przychodów) osób fizycznych w oparciu o system przyporządkowywania ich do odpowiedniego źródła przychodów. W języku powszechnym mianem „źródła” określane jest „to, co stanowi początek czegoś”, „przyczyna czegoś”.

Źródła przychodów zostały określone przez ustawodawcę w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. I tak, źródłami przychodów są m.in.:

• stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (art. 10 ust. 1 pkt 1);
• działalność wykonywana osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2);
• pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3);
• inne źródła (art. 10 ust. 1 pkt 9).

Przychody z poszczególnych źródeł przychodów i zasady ich ustalania zostały uregulowane w art. 12-20 omawianej ustawy.

Katalog źródeł przychodów jest katalogiem zamkniętym. Ustawodawca „zamknął” ten katalog dzięki wprowadzeniu kategorii „innych źródeł”, czyli źródeł przychodów innych niż wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 1-8. W sytuacji, gdy dane przysporzenie podatnika ma charakter przychodu i nie mieści się w żadnej z kategorii wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy, jest przypisywane do źródła z art. 10 ust. 1 pkt 9. Rozwiązanie to jest elementem gwarantującym realizację zasady powszechności opodatkowania.

Ogólne określenie „przychodów” zawiera art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do tego przepisu przychodami (z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Pojęcie przychodu wiąże się zatem z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku.

Poza powołanym przepisem określającym w sposób ogólny pojęcie przychodu ustawodawca przewidział również szczegółowe regulacje dotyczące przychodów z konkretnych źródeł. I tak, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 6 omawianej ustawy przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej jest wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 6 (zobowiązania umorzone w związku z postępowaniem upadłościowym z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego), w tym z tytułu zaciągniętych kredytów (pożyczek), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.

Zgodnie natomiast z art. 20 ust. 1 ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

W przedstawionym stanie faktycznym doszło do przedawnienia zobowiązania Wnioskodawczyni z tytułu umowy pożyczki. Wnioskodawczyni rozważa, czy zdarzenie to skutkuje po jej stronie powstaniem zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na wstępie należy wskazać, że na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych otrzymanie pożyczki i jej spłata na warunkach przewidzianych w umowie pożyczki są obojętne (neutralne) podatkowo z uwagi na zwrotny charakter środków pożyczki. Przychód po stronie pożyczkobiorcy pojawia się jednak w sytuacjach, w których pożyczka traci swój zwrotny charakter i staje się trwałym (definitywnym) przysporzeniem majątkowym pożyczkobiorcy. W takich przypadkach dłużnik osiąga bowiem konkretne przysporzenie majątkowe.

Co istotne, opłatą za korzystanie ze środków finansowych pożyczkodawcy są odsetki płacone przez pożyczkobiorcę. Brak konieczności zapłaty wymagalnych odsetek (tj. takich, których termin płatności upłynął), także jest przysporzeniem, skutkującym powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Przedawnienie zobowiązania jest zdarzeniem prawnym, powodującym określone skutki w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań. Zgodnie z art. 117 § 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Zobowiązanie przedawnione przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne. Nie może ono być wyegzekwowane pod przymusem ani też zasądzone przez sąd powszechny, jeżeli dłużnik powoła się na upływ terminu przedawnienia.

Nie ulega wątpliwości, że gdy występuje niemożność przymusowego wyegzekwowania zobowiązania mimo braku jego faktycznego wykonania, dłużnik uzyskuje pewną korzyść majątkową, przejawiającą się w tym, że nie musi realnie wykonać zobowiązania. Zasadnicze znaczenie ma bowiem, że w następstwie przedawnienia dłużnik zostaje zwolniony z obowiązku spłaty zadłużenia (ustaje obowiązek spełnienia świadczenia). Skutki finansowe przedawnienia zobowiązania z tytułu pożyczki dla pożyczkobiorcy oraz pożyczkodawcy są zatem analogiczne jak przy jej umorzeniu. Pożyczkobiorca kosztem pożyczkodawcy osiąga realne przysporzenie majątkowe, a więc uzyskuje przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychodowy charakter przedawnienia zobowiązania został bezpośrednio wskazany przez ustawodawcę w cytowanym art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Co prawda przepis ten odnosi się do przychodów ze źródła pozarolnicza działalność gospodarcza (a więc nie ma zastosowania w omawianej sytuacji faktycznej), niemniej jednak jego treść potwierdza, że na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych ustawodawca traktuje zarówno przedawnienie, jak i umorzenie zobowiązania (niezależnie od odrębności tych instytucji) jako sytuacje skutkujące powstaniem przychodu. Co więcej, przychód z przedawnienia zobowiązania oraz przychód z umorzenia zobowiązania stanowią odrębne kategorie przychodu – w szczególności nie są przychodami z nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu omawianej ustawy.

Przychód podatkowy z tytułu przedawnionego zobowiązania powstaje w momencie upływu terminu przedawnienia. Stosownie do art. 118 Kodeksu cywilnego, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Co do zasady bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 Kodeksu cywilnego). Ustawa przewiduje przy tym okoliczności skutkujące przerwaniem biegu przedawnienia (art. 123 § 1 Kodeku cywilnego).

Odnosząc powyższe do opisanego stanu faktycznego, należy stwierdzić, że przedawnienie zobowiązania Wnioskodawczyni z tytułu umowy pożyczki spowodowało powstanie po jej stronie przychodu podatkowego (art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Przychód ten powstał w dacie przedawnienia zobowiązania, w wartość należności głównej (tj. kwoty niespłaconego kredytu) i odsetek wymagalnych na dzień przedawnienia.

Z uwagi na okoliczność, że pożyczka nie była zaciągnięta na cele związane z działalnością gospodarczą, przedmiotowy przychód Wnioskodawczyni należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł (art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Podlega on opodatkowaniu na zasadach ogólnych, według skali podatkowej (art. 27 ustawy). Powinien zostać wykazany w zeznaniu podatkowym Wnioskodawczyni za rok podatkowy, w którym doszło do przedawnienia zobowiązań z tytułu umowy pożyczki i uwzględniony dla celów obliczenia zobowiązania podatkowego Wnioskodawcy za ww. rok podatkowy.

W odniesieniu do argumentów Wnioskodawczyni należy podkreślić, że ustawodawca wskazując w art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na przychodowy charakter przedawnienia zobowiązania i umorzenia zobowiązania miał na względzie charakter prawny instytucji przedawnienia, w tym cywilnoprawne skutki przedawnienia oraz odrębność przedawnienia i umorzenia zobowiązania. Tym samym, nie ma podstaw do twierdzenia, że na gruncie omawianej ustawy przychód powstaje w sytuacji umorzenia zobowiązania, a nie powstaje w przypadku przedawnienia zobowiązania.

Jak akcentowano już powyżej, przychód z tytułu przedawnienia zobowiązania to odrębna kategoria od przychodu z nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu omawianej ustawy. Tym samym, Wnioskodawczyni prawidłowo uznała, że w analizowanej sytuacji faktycznej nie powstał po jej stronie przychód z nieodpłatnego świadczenia. Niemniej jednak, ponieważ istota stanowiska Wnioskodawczyni sprowadza się do uznania, że w ogóle nie uzyskała ona przychodu z w związku z przedawnieniem zobowiązania z tytułu umowy pożyczki, nie można było uznać tego stanowiska za prawidłowe.

Należy ponadto wyjaśnić, że na podstawie art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru (PIT-8C) o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

W związku z powyższym, podmiot będący w momencie przedawnienia zobowiązania z tytułu umowy pożyczki wierzycielem tego zobowiązania ma obowiązek sporządzić informację PIT-8C na imię pożyczkobiorcy, w którym jako przychód z innych źródeł wykaże wartość przedawnionego zobowiązania, którego spłaty odmawia pożyczkobiorca. Należy jednak podkreślić, że przychód dłużnika (Wnioskodawczyni) z tytułu przedawnienia zobowiązania powstaje niezależnie od sporządzenia informacji PIT-8C przez wierzyciela. Tym samym, brak wykonania tego obowiązku albo jego błędne wykonanie przez wierzyciela nie zwalnia podatnika (Wnioskodawczyni) z obowiązku prawidłowego wykonania zobowiązania podatkowego.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnych, należy podkreślić, że organ w toku rozważań nad sposobem rozstrzygnięcia wniosku miał na względzie prezentowane w nich argumenty. Stanowisko przedstawione w interpretacji indywidualnej jest wynikiem również tej analizy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.