2017.12.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.356.2017.1.PH
z 12 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 października (data wpływu 25 października 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2017 r. wpłynął do organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku zostały przedstawione następujące stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną posiadającą nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”). Przedmiotem działalności Spółki jest produkcja naczep, przyczep i zabudów samochodowych. Produkty Spółki sprzedawane są w krajach Europy, Azji i Afryki na podstawie umów pośrednictwa handlowego (dalej: „umowy pośrednictwa”), zawieranych przeważnie z osobami prawnymi (dalej: „Pośrednicy”), prowadzącymi działalność w kraju nabywcy produktów Spółki i niebędącymi polskimi rezydentami podatkowymi. Co do zasady, Rzeczpospolita Polska ma zawarte umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z krajami, których rezydentami podatkowymi są Pośrednicy, jednakże zdarzają się również odmienne sytuacje.

Na podstawie umów pośrednictwa Pośrednicy zobowiązują się wykonywać czynności polegające na pośredniczeniu w sprzedaży produktów Spółki. Celem zawieranych umów jest zwiększenie sprzedaży produktów Spółki na zagranicznych rynkach.

W ramach współpracy Pośrednicy zobowiązani są podejmować czynności, które służą zdobywaniu nowych klientów oraz dbaniu o istniejących klientów, które to czynności obejmują m.in.:

szerzenie na terytorium danego kraju akcji informacyjnej na temat produktów Spółki;
informowanie potencjalnych nabywców produktów Spółki o odpowiedniej jakości i konkurencyjnej cenie produktów Spółki;
identyfikowanie potencjalnych nabywców produktów Spółki oraz docieranie do nich z materiałami marketingowymi oraz przedstawianie możliwości nawiązania współpracy między Spółką a potencjalnym nabywcą;
informowanie potencjalnych nabywców o aktualnej ofercie cenowej produktów Spółki;
udostępnienie potencjalnym nabywcom danych kontaktowych pozwalających na nawiązanie współpracy bezpośrednio z wyznaczonym kontaktem w Spółce lub przekazanie do Spółki danych potencjalnego nabywcy w celu nawiązania współpracy bezpośrednio z Polski;
weryfikowanie wiarygodności biznesowej potencjalnego nabywcy;
monitorowanie nabywcy pod kątem wywiązywania się z zobowiązań względem Spółki;
w przypadku istniejących i aktywnych klientów Spółki na terytorium danego kraju, dbanie o aktualizację ich wiedzy o nowych produktach Spółki oraz zbieranie i przesyłanie do siedziby Spółki wszelkich informacji dotyczących Spółki, obsługi przez nią zapewnianej oraz jakości jej produktów.

Głównym celem umów pośrednictwa jest zwiększenie sprzedaży produktów Spółki na rynkach zagranicznych, zaś celem wtórnym jest szerzenie akcji informacyjnej, docieranie do klientów z materiałami marketingowymi itp., które to czynności są konieczne dla prawidłowego i efektywnego zdobywania nowych nabywców produktów Spółki.

Spółka nadmienia, że w żadnym wypadku Pośrednik nie jest umocowany do zawierania umów w imieniu Spółki, czy też negocjowania kluczowych warunków umów handlowych, z racji, iż takie prawo jest zastrzeżone do wyłącznej kompetencji Spółki.

W zależności od specyfiki danego rynku, Spółka podejmuje współpracę z Pośrednikami na zasadzie przekazywania im wynagrodzenia stałego, prowizyjnego (określonego jako wartość procentowa zrealizowanych zamówień na dostawę produktów Spółki) lub mieszanego (stałego i prowizyjnego). Wnioskodawca wskazuje, że planuje zawierać podobne umowy pośrednictwa również w przyszłości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku wypłaty wynagrodzenia należnego Pośrednikowi z tytułu umowy pośrednictwa, Wnioskodawca jako płatnik ma obowiązek potrącić od należnego wynagrodzenia zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 20% w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 2a w związku z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT oraz w konsekwencji jest obowiązany do sporządzania i przesyłania deklaracji CIT-10Z oraz informacji IFT-2/IFT-2R na podstawie art. 26 ust. 3 i 3b ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym), w związku z wypłaceniem Pośrednikowi wynagrodzenia należnego z tytułu umowy pośrednictwa, Wnioskodawca jako płatnik nie ma obowiązku potrącić od należnego wynagrodzenia zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 20% w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 2a w związku z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT oraz w konsekwencji nie jest obowiązany do sporządzania i przesyłania deklaracji CIT-10Z oraz informacji IFT-2/1FT-2R na podstawie art. 26 ust. 3 i 3b ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 3 ust 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przepis ten wyraża zasadę ograniczonego obowiązku podatkowego polegającego na opodatkowaniu przychodów osiąganych przez nierezydenta wyłącznie w państwie źródła przychodów.

Z kolei art. 21 ustawy o CIT reguluje katalog przychodów osiąganych przez podatników, o których mowa w powołanym art. 3 ust 2 ustawy o CIT, do których stosuje się opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym. I tak, zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

ustala się w wysokości 20% przychodów.

Powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Art. 21 ust. 1 ustawy o CIT określa należności, których uzyskanie przez podmiot zagraniczny na terenie Polski skutkuje opodatkowaniem w Polsce zryczałtowanym podatkiem dochodowym (tzw. podatkiem u źródła). Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT płatnikiem podatku jest podmiot polski wypłacający należność, co oznacza, iż jest on zobowiązany do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego. Na podstawie art. 26 ust. 3 pkt 2 płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, będących polskimi nierezydentami, oraz urzędowi skarbowemu informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku – sporządzone według ustalonego wzoru (tj. deklarację CIT-10Z oraz informację IFT-2/IFT-2R).

Należy przy tym zauważyć, że usługi pośrednictwa nie zostały wprost ujęte w katalogu usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, dlatego też konieczne jest ustalenie, czy świadczenia dokonywane w ramach umowy pośrednictwa są „świadczeniami o charakterze podobnym” do usług „doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń”, wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

W orzecznictwie przyjmuje się, że dla celów uznania, że świadczenie niewymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a jest objęte jego zakresem, decydujące jest to czy elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważają nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych (por. wyrok NSA z dnia 5 lipca 2016 r., sygn. II FSK 2369/15). Innymi słowy, za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie o CIT (wg stanowiska Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach wyrażonego w interpretacji indywidualnej z dnia 26 sierpnia 2016 r. sygn. IBPB-1-1/4510-215/16-1/ESZ).

Mając na uwadze powyższe, w celu ustalenia, czy świadczenia pośredników mają charakter równorzędny do świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a, należy odwołać się do definicji umowy agencyjnej przewidzianej w kodeksie cywilnym.

Zgodnie z art. 758 § 1 Kodeksu Cywilnego (Dz.U. z 2017 r. poz. 459 ze zm.), przez umowę agencyjną przyjmujący zlecenie (agent) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem, przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy albo do zawierania ich w jego imieniu.

Odnosząc powyższe do treści umów zawieranych z Pośrednikami, w istocie, umowy te swym zakresem wypełniają przesłanki dla uznania ich za umowy agencyjne, przewidziane w kodeksie cywilnym. Na ich podstawie Pośrednicy zobowiązują się do stałego pośredniczenia w zawieraniu umów sprzedaży produktów Spółki. W wyniku świadczenia usług Pośrednicy inicjują i doprowadzają do możliwości powstania stosunku prawnego między zlecającym a klientem. Oznacza to, że charakter usług pośrednictwa znacząco różni się od charakteru usług wymienionych wprost we wspomnianym przepisie.

W szczególności, nieuprawnione byłoby zrównanie usług pośrednictwa z usługami doradczymi, reklamowymi, badania rynku itd., które to usługi mają inną istotę niż pośredniczenie przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy.

Zdaniem Spółki, powyższego wniosku nie zmienia okoliczność, że usługi pośrednictwa mogą zawierać w sobie komponent np. usług reklamowych czy badania rynku, jako, że są to elementy niezbędne do prawidłowego i efektywnego wykonania usługi pośrednictwa, tj. doprowadzenia do zawarcia umowy sprzedaży między zlecającym a potencjalnym klientem. Obecność tych elementów nie stanowi celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania usługi pośrednictwa i trudno wyobrazić sobie sytuację, w której podmiot pośredniczący nie wykonywałby w pewnym stopniu czynności o charakterze reklamowym lub badania rynku w stosunku do produktów, których nabywców poszukuje. Innymi słowy, chociaż usług pośrednictwa nie da się efektywnie wykonać bez wykorzystania elementów pomocniczych, jakimi są np. czynności reklamowe czy badania rynku, nie oznacza to jednak, że charakter prawny i ekonomiczny usług pośrednictwa jest podobny do charakteru usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Zdaniem Spółki powyższe argumenty jednoznacznie przesądzają o tym, że usługi pośrednictwa handlowego tworzą odrębną kategorię od usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, nie stanowiąc tym samym świadczeń o podobnym charakterze.

Punkt widzenia tożsamy ze stanowiskiem Wnioskodawcy potwierdza jednolita linia interpretacyjna Ministra Rozwoju i Finansów, m.in.:

interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 25 sierpnia 2017 r. (sygn. 0111-KDIB2-3.4010.53.2017.1.AB), w której zgodził się z wnioskodawcą, że usługi świadczone na podstawie umowy agencyjnej – mające na celu doprowadzenie do zawarcia umowy handlowej, nie mieszczą się w katalogu określonym przez ustawodawcę w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, nie mają także podobnego charakteru do świadczeń wymienionych w tym przepisie, a tym samym nie podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w tym przepisie; w konsekwencji organ odstąpił od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska wnioskodawcy;
interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 23 grudnia 2016 r. (sygn. 2461-IBPB-1-2.4510.937.2016.1.MM), w której organ podzielając stanowisko wnioskodawcy uznał, że „(...) uzyskiwane przez podmioty zagraniczne przychody osiągane z tytułu usług pośrednictwa w sprzedaży nie zostały literalnie wymienione jako podlegające opodatkowaniu „podatkiem u źródła”, jak również nie sposób uznać ich za przychody ze świadczeń o charakterze podobnym do świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń. Tym samym przychody uzyskane przez podmioty zagraniczne z tytułu świadczenia usług pośrednictwa w sprzedaży nie są objęte zakresem przedmiotowym art. 21 ust. 1 pkt 2a updop. Oznacza to, że Spółka, dokonując wypłaty należności (prowizji) na rzecz zagranicznego podmiotu (pośrednika) z tytułu usług pośrednictwa w sprzedaży, nie jest obowiązana, na podstawie art. 26 ust. 1 updop, do pobrania i odprowadzenia do organu podatkowego od tych należności zryczałtowanego podatku dochodowego na podstawie ww. przepisów.”;
interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 października 2016 r. (sygn. IBPB-1-2/4510-736/16-1/AP), w której organ uznał stanowisko podatnika za prawidłowe i zgodził się, że wnioskodawca, dokonując wypłat należności na rzecz pośredników handlowych, nie jest zobowiązany na podstawie z art. 21 ust. 1 pkt 2a w związku z art. 26 ustawy o CIT do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego; w konsekwencji organ odstąpił od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska wnioskodawcy.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym), w związku z wypłaceniem Pośrednikowi wynagrodzenia należnego z tytułu umowy pośrednictwa, Wnioskodawca jako płatnik nie ma obowiązku potrącić od należnego wynagrodzenia zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 20% w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 2a w związku z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT oraz w konsekwencji nie jest obowiązany do sporządzania i przesyłania deklaracji CIT-10Z oraz informacji IFT-2/IFT-2R na podstawie art. 26 ust. 3 i 3b ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W powyższej regulacji wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jego rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu - opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały.

Jednocześnie art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT precyzuje, że za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Z kolei w art. 3 ust. 5 ustawy o CIT ustawodawca wskazuje, że za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze – ustala się w wysokości 20% przychodów.

Analiza przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT wskazuje, że katalog usług w nim wymienionych jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „oraz świadczeń o podobnym charakterze”. W ramach tego katalogu za świadczenia o podobnym charakterze należy jednakże uznać wyłącznie świadczenia równorzędne do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, winno ono spełnić takie same przesłanki, albo winny wynikać z niego takie same prawa i obowiązki dla stron jak ze świadczeń wymienionych w cytowanym przepisie. Innymi słowy, lista ta obejmuje również świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane. Niemniej jednak sama nazwa umowy o świadczenie usługi nie może być wyłącznym czynnikiem, który kwalifikuje daną usługę jako należącą do katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że przedmiotem działalności Spółki jest produkcja naczep, przyczep i zabudów samochodowych.

Produkty Spółki sprzedawane są w krajach Europy, Azji i Afryki na podstawie umów pośrednictwa handlowego, zawieranych przeważnie z osobami prawnymi, prowadzącymi działalność w kraju nabywcy produktów Spółki i niebędącymi polskimi rezydentami podatkowymi.

Co do zasady, Rzeczpospolita Polska ma zawarte umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z krajami, których rezydentami podatkowymi są Pośrednicy, jednakże zdarzają się również odmienne sytuacje.

W ramach współpracy Pośrednicy zobowiązani są podejmować czynności, które służą zdobywaniu nowych klientów oraz dbaniu o istniejących klientów, które to czynności obejmują m.in.:

szerzenie na terytorium danego kraju akcji informacyjnej na temat produktów Spółki;
informowanie potencjalnych nabywców produktów Spółki o odpowiedniej jakości i konkurencyjnej cenie produktów Spółki;
identyfikowanie potencjalnych nabywców produktów Spółki oraz docieranie do nich z materiałami marketingowymi oraz przedstawianie możliwości nawiązania współpracy między Spółką a potencjalnym nabywcą;
informowanie potencjalnych nabywców o aktualnej ofercie cenowej produktów Spółki;
udostępnienie potencjalnym nabywcom danych kontaktowych pozwalających na nawiązanie współpracy bezpośrednio z wyznaczonym kontaktem w Spółce lub przekazanie do Spółki danych potencjalnego nabywcy w celu nawiązania współpracy bezpośrednio z Polski;
weryfikowanie wiarygodności biznesowej potencjalnego nabywcy;
monitorowanie nabywcy pod kątem wywiązywania się z zobowiązań względem Spółki;
w przypadku istniejących i aktywnych klientów Spółki na terytorium danego kraju, dbanie o aktualizację ich wiedzy o nowych produktach Spółki oraz zbieranie i przesyłanie do siedziby Spółki wszelkich informacji dotyczących Spółki, obsługi przez nią zapewnianej oraz jakości jej produktów.

Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, czy dane usługi mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń.

Należy zauważyć, że we wniosku wskazano, że głównym celem umów pośrednictwa jest zwiększenie sprzedaży produktów Spółki na rynkach zagranicznych, zaś celem wtórnym jest szerzenie akcji informacyjnej, docieranie do klientów z materiałami marketingowymi itp., które to czynności są konieczne dla prawidłowego i efektywnego zdobywania nowych nabywców produktów Spółki.

Mając powyższe na względzie oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy stwierdzić należy, że umowy, które zawiera/planuje zawierać Wnioskodawca o świadczenie usług ze zleceniobiorcami nie noszą znamion usług pośrednictwa.

Należy zauważyć, że w przeciwieństwie do wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT usług, tj. jak m.in. doradczych, księgowych, reklamowych, badania rynku, czyli usług bezpośrednio obejmujących zobowiązania dwóch podmiotów, usługa pośrednictwa polega na doprowadzeniu do zawarcia umowy przez zleceniodawcę tej usługi (tutaj Wnioskodawcę) z podmiotem trzecim (tutaj potencjalnym dostawcą).

W przypadku usług pośrednictwa handlowego dochodzi do zdarzeń gospodarczych pomiędzy trzema podmiotami: zleceniodawcą, zleceniobiorcą oraz podmiotem trzecim (potencjalnym dostawcą), zawierającym w efekcie usługi pośrednictwa handlowego – umowę ze zleceniodawcą.

W tym miejscu należy wskazać, że właśnie tego typu trójstronne relacje gospodarcze (usługi pośrednictwa) były opisane w powołanych przez Wnioskodawcę interpretacjach indywidualnych, tj. z 26 sierpnia 2016 r. (sygn. IBPB-1-1/4510-215/16-1/ESZ), z 25 sierpnia 2017 r. (sygn. 0111-KDIB2-3.4010.53.2017.1.AB), z 23 grudnia 2016 r. (sygn. 2461-IBPB-1-2.4510.937.2016.1.MM) oraz z 4 października 2016 r. (sygn. IBPB-1-2/4510-736/16-1/AP).

Natomiast opisane we wniosku usługi świadczone przez nierezydentów na rzecz polskiej Spółki jako świadczenia o podobnym charakterze do usług doradczych, związanych z badaniem rynku, usług reklamowych, będą mieściły się w katalogu usług wymienionych art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Świadczenie tych usług przez nierezydenta prowadzi więc do osiągnięcia przychodu przez nierezydenta, którego źródło znajduje się na terytorium Polski, jest nim bowiem Spółka wypłacająca należności (wynagrodzenie) zleceniobiorcy.

Należy jednocześnie stwierdzić, że tylko w sytuacji, gdy istotnie zawarta umowa będzie umową pośrednictwa, której konsekwencją będą wzajemne zobowiązania dotyczące Wnioskodawcy, pośrednika oraz podmiotu trzeciego, zawierające w następstwie usługi pośrednictwa umowę ze zleceniodawcą usługi (Wnioskodawcą) ww. usługi nie będą podlegały opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Z uwagi na fakt, że przychody uzyskane przez zleceniobiorców z tytułu świadczenia usług opisanych we wniosku mieszczą się w katalogu przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT jako świadczenia o podobnym charakterze do świadczeń wymienionych w tym przepisie, Spółka jako płatnik obowiązana jest do poboru zryczałtowanego podatku. Pamiętać przy tym należy, że zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca siedziby podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Stanowisko Wnioskodawcy uznano zatem za nieprawidłowe.

Odnośnie powołanego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lipca 2016 r. sygn. akt I FSK 2369/15 należy wskazać, że zapadł on w odmiennym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym niż przedstawił Wnioskodawca, gdyż dotyczył on świadczenia usług związanych z utrzymaniem oprogramowania przez zagranicznego kontrahenta. Tym samym tezy wynikające z tego orzeczenia nie mogą wpłynąć na przedmiotowe rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku zdarzenia przyszłego dotyczy stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin