Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.481.2017.2.MK
z 19 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2017 r. (data wpływu 10 października 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 grudnia 2017 r. (data wpływu 8 grudnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży udziału w nieruchomości zabudowanej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2017 r. r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży udziału w nieruchomości zabudowanej. Dnia 8 grudnia 2017 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym - Kancelaria Komornicza w związku z ewentualną sprzedażą nieruchomości należącej do Dłużnika: (…) na podstawie art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług – organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) oraz w związku z tym, iż komornicy sądowi w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów informuje o aktualnym stanie nieruchomości, w celu uzyskania odpowiedzi, w zakresie dotyczącego podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży udziału 1/3 w nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem mieszkalno-usługowym, (…).

Nieruchomość gruntowa zabudowana jest budynkiem mieszkalno-usługowym, wolnostojącym, dwukondygnacyjnym, o powierzchni zabudowy 157,00 m², częściowo podpiwniczonym, ze strychem nieużytkowym, wzniesionym ok. 1900 r. w technologii tradycyjnej murowanej z cegły i kamienia. Układ funkcjonalny budynku obejmuje 6 pokoi, 2 kuchnie, łazienkę z wc, 2 przedpokoje oraz pomieszczenie usługowe o łącznej powierzchni użytkowej wynoszącej 214,40 m². Obie kondygnacje połączone są ze sobą korytarzem – klatką schodową o powierzchni 16,00 m². Na parterze i na półpiętrze znajdują się dwa pomieszczenia wc o powierzchniach 5,00 m² i 4,50 m², budynek wyposażony jest w instalację elektryczną, wodną, kanalizacyjną, gazową oraz centralnego ogrzewania zasilaną z pieca na opał stały.

Aktualnie część mieszkalna budynku, na parterze i na piętrze, jest nieużytkowana i niezamieszkała, a część usługowa z oddzielnym wejściem z chodnika jest wynajmowana na działalność handlową. Umowa najmu nie jest ujawniona w księdze wieczystej.

Ogólny stan techniczny budynku mieszkalnego i standard wykończenia określono jako mierny/średni.

W odniesieniu do zakupionego budynku doszło do pierwszego zasiedlenia – w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT – oraz ww. budynek nie był wykorzystywany przez dłużników wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W roku 2007 A – współwłaściciel nieruchomości, dokonał 30% wartości nieruchomości remontu budynku (dach, elewacja), nakłady nie przekroczyły 30% wartości nieruchomości według operatu szacunkowego z dnia 05 marca 2016 r. (kwota ok. 90.000,00 zł). Obiekt w stanie ulepszonym nie był wykorzystywany przez Dłużnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. Sprzedaż na rzecz Dłużnika nieruchomości będącej przedmiotem wycen nie została udokumentowana fakturą VAT.

Z tytułu nabycia przedmiotowej nieruchomości nie przysługiwało Dłużnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Nieruchomość nie była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności gospodarczej zwolnionej od podatku od towarów i usług. Nabycie przedmiotowej nieruchomości nie nastąpiło w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Sprzedaż licytacyjna ww. nieruchomości nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia.

Dłużnik nie ponosił wydatków na ulepszenie nieruchomości będącej przedmiotem zapytania, które w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej:

1. nie ponosił wydatków;
2. dłużnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT od poniesionych nakładów;
3. budynki lub ich część w stanie ulepszonym nie były wykorzystywane przez dłużnika do wykonywania czynności opodatkowanych VAT przez co najmniej 5 lat.
   
   

Nieruchomość była udostępniania osobom trzecim na podstawie np.: umowy najmu, dzierżawy, użyczenia.

B jako współwłaściciel nieruchomości dzierżawiła część nieruchomości (lokalu na parterze budynku w latach 1980-2006: biuro geodezyjne, kancelaria notarialna, szkoła językowa). W roku 2007 A – współwłaściciel nieruchomości dokonał 30% wartości nieruchomości remontu budynku (dach, elewacja), nakłady nie przekroczyły 30% wartości nieruchomości według operatu szacunkowego z dnia 05 marca 2016 r. (kwota ok. 90.000,00 zł). Lokal użytkowy na parterze jest obecnie wynajmowany przez współwłaściciela nieruchomości A od roku 2014 do dnia dzisiejszego (sklep z odzieżą używaną). Nabycie udziału w nieruchomości nastąpiło w drodze stwierdzenia nabycia spadku po zmarłym (…) (udział po 1/3 Dłużnik, A i B) A odkupił udział B w roku 2007/2008.

Zgodnie z wpisem księgi wieczystej udział 1/3 w nieruchomości został nabyty przez Dłużnika w roku 2007. Dłużnik w ewidencji Naczelnika Urzędu Skarbowego figuruje jako osoba nie powiązana z działalnością gospodarczą oraz ww. Dłużnik nie figuruje w rejestrze podatników VAT prowadzonych przez tutejszy organ podatkowy.

Dłużnik nie prowadził działalności gospodarczej. Budynek mieszkalno-usługowy będący przedmiotem wniosku jest wykorzystywany przez dłużnika na cele mieszkaniowe. Cały budynek nie był udostępniany osobom trzecim na podstawie np. najmu, dzierżawy lub innej umowy cywilnoprawnej o podobnym charakterze.

Dnia 8 grudnia 2017 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu sprawy wskazując, że:

1. Dłużnik nie wykorzystywał nieruchomości będącej przedmiotem zapytania, jako przedmiot najmu, dzierżawy lub umowy o podobnym charakterze.
2. Od chwili pierwszego zasiedlenia, tj. pierwszego zajęcia (oddania do używania) budynku mieszkalno-usługowego opisanego we wniosku, nie upłynął okres krótszy niż 2 lata.
3. W stosunku do przedmiotowego budynku mieszkalno-usługowego nie były ponoszone – przed nabyciem go przez Dłużnika w drodze spadku – nakłady na jego ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku ze sprzedażą nieruchomości w drodze licytacji, Komornik będzie płatnikiem podatku od towarów i usług, czy też będzie zwolniony od ww. obowiązku?

Zdaniem Wnioskodawcy, Komornik nie będzie płatnikiem podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą nieruchomości w drodze licytacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2014 r., poz. 1619, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści powyższego przepisu wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Podatnikiem natomiast, stosownie do treści art. 7 § 1 ww. ustawy, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Przepis art. 30 § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, że płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

W świetle cyt. wyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi. Sytuacja taka ma miejsce, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów. Sformułowanie „płatnikami” oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych (zlicytowanych) towarów należących do podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne.

Zaznaczenia wymaga, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. Natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Komornik sądowy pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem, a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą dokonaną w ramach egzekucji. Nie bez znaczenia jest także fakt, że podatnik, będący dłużnikiem, zazwyczaj nie otrzymuje kwot uzyskanych przez organ egzekucyjny ze sprzedaży towarów w wykonaniu czynności egzekucyjnych. Prawdopodobne jest zatem, że podatnik nie posiada innych środków finansowych umożliwiających uiszczenie należnego podatku. Ustanowienie organu egzekucyjnego płatnikiem zapewnia odprowadzenie należnego podatku przez organ przeprowadzający dostawę w ramach czynności egzekucyjnych.

Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunty zabudowane spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając nieruchomość działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 wskazał m.in., że zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. O tym, że dokonujący sprzedaży gruntu budowlanego działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługobiorców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

Konieczne jest zatem zbadanie w każdej sytuacji, czy w odniesieniu do danej czynności podmiot występował w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie jako osoba wykonująca prawo własności.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Komornik planuje sprzedaż udziału 1/3 w nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem mieszkalno-usługowym, należącym do Dłużnika.

Aktualnie część mieszkalna budynku na parterze i na piętrze jest nieużytkowana i niezamieszkała, a część usługowa z oddzielnym wejściem z chodnika jest wynajmowana na działalność handlową. Zgodnie z wpisem księgi wieczystej udział 1/3 w nieruchomości został nabyty przez Dłużnika w roku 2007. Nabycie ww. udziału w nieruchomości nastąpiło w drodze stwierdzenia nabycia spadku po zmarłym (…) (udział po 1/3 Dłużnik, A i B). A odkupił udział B w roku 2007/2008. Z tytułu nabycia przedmiotowej nieruchomości nie przysługiwało Dłużnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Nieruchomość nie była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności gospodarczej zwolnionej od podatku od towarów i usług. Nabycie przedmiotowej nieruchomości nie nastąpiło w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Sprzedaż licytacyjna ww. nieruchomości nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia. Dłużnik nie ponosił wydatków na ulepszenie nieruchomości będącej przedmiotem zapytania, które w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Dłużnik w ewidencji Naczelnika Urzędu Skarbowego figuruje jako osoba nie powiązana z działalnością gospodarczą oraz ww. Dłużnik nie figuruje w rejestrze podatników VAT prowadzonych przez tutejszy organ podatkowy. Dłużnik nie prowadził działalności gospodarczej. Budynek mieszkalno-usługowy będący przedmiotem wniosku jest wykorzystywany przez Dłużnika na cele mieszkaniowe.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy w związku ze sprzedażą nieruchomości w drodze licytacji Komornik będzie płatnikiem podatku od towarów i usług, czy też będzie zwolniony od ww. obowiązku.

Mając na uwadze przytoczone regulacje prawne oraz przedstawiony stan sprawy należy stwierdzić, że Komornik dokonując sprzedaży opisanej nieruchomości (udziału przypadającego Dłużnikowi wynoszącego 1/3) nie będzie działał w charakterze płatnika, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy. Powyższe wynika z faktu, że – jak wynika z okoliczności sprawy – udział w nieruchomości (wykorzystywanej przez Dłużnika) został nabyty na podstawie stwierdzenia nabycia spadku, celem zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych (na cele mieszkaniowe). Dłużnik nie figuruje w rejestrze podatników VAT i nie prowadził działalności gospodarczej. Stąd też Dłużnik nie wykorzystywał posiadanego udziału w takiej działalności, jak również nie udostępniał go osobom trzecim na podstawie umowy dzierżawy, najmu lub użyczenia.

Z uwagi na opis przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tutejszy organ stwierdza, że przewidziana w ramach procedur związanych ze zbywaniem składników majątkowych przez Komornika w związku z prowadzaniem postępowania egzekucyjnego, sprzedaż udziału 1/3 w nieruchomości przypadającego Dłużnikowi – może być uznana za czynność wykonywaną w ramach zarządu majątkiem prywatnym Dłużnika i nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Podsumowując, sprzedaż przez Wnioskodawcę udziału 1/3 w nieruchomości – należącego do Dłużnika – która wykorzystywana była do własnych celów mieszkaniowych, dokonywana będzie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, zatem nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, skutkiem czego Wnioskodawca w związku z opisaną transakcją nie będzie zobowiązany do naliczenia i pobierania należnego podatku, i tym samym nie wystąpi w roli płatnika podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.