Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.355.2017.1.ZK
z 22 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 października 2017 r. (data wpływu 9 października 2017 r.), uzupełnionym 28 listopada 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie braku konieczności zaliczenia do przychodów podatkowych wskazanego we wniosku odszkodowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2017 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie braku konieczności zaliczenia do przychodów podatkowych wskazanego we wniosku odszkodowania. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 13 listopada 2017 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.263.2017.1.ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 28 listopada 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - S.A. (dalej również „Spółka”), sprzedaje produkty do swoich klientów. W przypadku, gdy sprzedany przez Wnioskodawcę produkt okazuje się wadliwy - Spółka jest zobowiązana do zapłaty kary umownej. Kary umowne nie są zaliczane przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodu.

Spółka jest ubezpieczona na wypadek zaistnienia wadliwości produktu. W sytuacji powstania wadliwości produktu i konieczności zapłaty przez Spółkę kary umownej - Wnioskodawca otrzymuje od ubezpieczyciela odszkodowanie w związku z wystąpieniem kary umownej.

Wysokość odszkodowania:

• nie może być wyższa niż kara umowna,
• może być równa karze umownej,
• może być niższa niż kara umowna - w przypadku, gdy wynika to z postanowień umowy (np. udział własny).
  
  

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 22 listopada 2017 r., wskazano m.in.:

1. Kary umowne wynikają z wad ukrytych, których Spółka nie mogła wykluczyć, związanych z technologicznym zabrudzeniem produkowanych przez Spółkę zakraplaczy i butelek. Jednak w odniesieniu do zdarzenia przyszłego, wniosek odnosi się do kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, o których stanowi art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.
   
2. Kary umowne dotyczą produkowanych przez Spółkę zakraplaczy i butelek.
   W odniesieniu do zdarzenia przyszłego, wniosek dotyczy wszystkich produktów sprzedawanych przez Spółkę, gdyż obecnie nie można przewidzieć jakich konkretnie produktów zdarzenie to może dotyczyć.
   
3. Produkty były wadliwe, gdyż uległy technologicznemu zanieczyszczeniu, co w przypadku produktów Wnioskodawcy dyskwalifikuje je. Wady te nie wynikały z zaniedbań Spółki, lecz były efektem nieprawidłowości procesu technologicznego.
   W przyszłości Spółka nie może jednak wykluczyć wadliwości produktów z innych przyczyn.
   
4. Zanieczyszczenie produktów powstało w procesie technologicznym jako wada ukryta, jednakże w przypadku Spółki, jako producenta, wskazuje na powstanie wadliwości po stronie Spółki. Wnioskodawca podkreśla, że we wniosku chodzi o kary umowne (odszkodowania) z tytułu wad dostarczonych towarów, o których stanowi art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, a zatem wykluczające zaliczenie kary umownej (odszkodowania) do kosztów uzyskania przychodów.
   
5. Zapłata kary umownej wynika z ustaleń umownych z kontrahentem.
   W odniesieniu do zdarzenia przyszłego, zapłata kar umownych (odszkodowań) może wynikać z jakichkolwiek ustaleń z kontrahentem, przy czym jak Wnioskodawca podkreślał już powyżej, każdorazowo będzie chodzić o kary umowne (odszkodowania), o których stanowi art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, a zatem wykluczające zaliczenie kary umownej (odszkodowania) do kosztów uzyskania przychodów.
   
6. Kary umowne nie są zaliczane przez Spółkę do kosztów podatkowych, ponieważ są one wypłacane w związku z powstaniem wad towarów i Spółka stosuje w takim przypadku przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy otrzymana przez Spółkę kwota odszkodowania powinna być zaliczona do przychodów (opodatkowanych podatkiem dochodowym), w przypadku gdy kary umowne nie zostają przez Spółkę zaliczane do kosztów uzyskania przychodów?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymana przez Spółkę kwota odszkodowania nie powinna być zaliczona do przychodów (opodatkowanych podatkiem dochodowym), w przypadku gdy kary umowne nie są zaliczane przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów.

Przepisy ustawy o CIT w art. 12 ust. 1 wskazują na przykładowy katalog przychodów.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, nie zalicza się do przychodów zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, za koszty uzyskania przychodów uznaje się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów oraz art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów nie są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Oba przepisy:

• art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, jak również
• art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT posługują się pojęciem zwrot.

Wobec tego, w ocenie Wnioskodawcy, w obu przypadkach nie jest istotny tytuł otrzymania zwrotu, a jedynie fakt otrzymania kwoty będącej zwrotem.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z regułą wykładni językowej zakazującej dokonywania wykładni homonimicznej: W obrębie danego aktu lub gałęzi prawa tym sam zwrotom nie należy przypisywać odmiennego znaczenia.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN przez słowo zwrot należy rozumieć „zwrócenie czegoś”.

WSA we Wrocławiu w wyroku z 10 lutego 2015 r. sygn. I SA/Wr 2128/14 wydanego na gruncie przepisów art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT, wskazał: Pod pojęciem zaś "zwrotu wydatków w jakiejkolwiek formie" należy rozumieć otrzymanie równowartości wydatkowanych wcześniej aktywów przez podatnika od podmiotu zewnętrznego (np. dotacja, subwencja).

NSA w tezach wyroku z 1 grudnia 2005 r., sygn. FSK 2673/04 wskazał, że:

• art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. 2000 nr 54 poz. 654 ze zm.) odnosi się wyłącznie do poniesionych i zwróconych wydatków nie zaliczonych z mocy art. 16 tej ustawy do kosztów uzyskania przychodów.
• Za zakwalifikowaniem wydatków do kategorii, o której mowa w tym przepisie niezbędne jest, aby wydatek poniesiony był odpowiednikiem wydatku zwróconego (ten sam, a nie taki sam).

Zwrot a przychody.

Przepis art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT odnosi się do wydatków zwróconych:

• nie ma przy tym żadnego doprecyzowania jak wydatki mają zostać zwrócone lub też
• na jakiej podstawie zwrot ten powinien nastąpić.

Zatem jeśli zwrot będzie:

• dotyczyć wydatków niezaliczonych do kosztów podatkowych,
• odpowiadających poniesionym przez Spółkę wydatkom,

niezależnie od tytułu prawnego zwrotu, zwrot ten nie powinien stanowić przychodu.

Potwierdzają to organy podatkowe w wydawanych interpretacjach - przykładowo:

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 22 marca 2011 r., Znak: IBPBI/2/423-5/11/BG: Jeżeli Spółka poniesie ww. wydatki, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów i które zostaną następnie jej zwrócone w formie wypłaconego odszkodowania w świetle art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o pdop. W związku z ww. przysporzeniem Spółka nie uzyska przychodu podatkowego otrzymanego od ubezpieczyciela odszkodowania, dotyczy bowiem wydatków niezaliczonych do kosztów podatkowych. Przychodem będzie natomiast ewentualna nadwyżka otrzymanego od ubezpieczyciela świadczenia pieniężnego nad poniesionymi kosztami, dotyczącymi wypłaconego odszkodowania z tytułu wady dostarczonego produktu (betonu towarowego).

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 19 sierpnia 2010 r., sygn. IBPBI/2/423-1049/10/BG: kwota odszkodowania wypłacana Spółce, która poniosła wskazane wyżej wydatki związane ze zdarzeniami powodującymi szkodę, a które zgodnie z art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, nie stanowi przychodu podatkowego Spółki na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ww. ustawy. Przychodem będzie natomiast ewentualna nadwyżka otrzymanego świadczenia pieniężnego od ubezpieczyciela nad poniesionymi kosztami dotyczącymi wyrządzonych szkód w towarach powstałych podczas wykonywania usługi transportowej.

Wysokość odszkodowania - będącego zwrotem kary umownej:

• nie może być wyższa niż kara umowna,
• może być równa karze umownej,
• może być niższa niż kara umowna - w przypadku, gdy wynika to z postanowień umowy.
  
  

W tym miejscu należy wskazać, że poniesiony przez Spółkę wydatek w postaci kary umownej jest odpowiednikiem otrzymanego odszkodowania:

• następuje zwrot wydatków pod względem ekonomicznym,
• po stronie Spółki nie występuje więc element przysporzenia, ponieważ otrzymane odszkodowanie odpowiada karze umownej (w całości lub w części),
• uzyskanie odszkodowania jest zależne od powstania kary umownej.

Wnioskodawcy, znany jest wyrok WSA w Poznaniu z 27 sierpnia 2015 r., sygn. I SA/Po 769/15 w zakresie przepisu art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, zgodnie z którym: Otrzymanego przez skarżącą odszkodowania (stanowiące wykonanie świadczenia z umowy ubezpieczenia bądź na podstawie zapadłego wyroku) nie można utożsamiać z wydatkiem na pokrycie strat, jaki poniosła Spółka na rzecz właściciela towaru. Jednakże ten sam wyrok wskazuje, że „wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc "wydatek zwrócony" to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony.

W ocenie Wnioskodawcy, otrzymane przez Spółkę odszkodowanie jest zwrotem, o którym mowa w przepisach art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, ponieważ jest ono uzależnione od powstania szkody - zatem jest to ten sam wydatek, który został przez Spółkę poniesiony.

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane przez Spółkę odszkodowanie jest zwrotem, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, ponieważ jest ono:

• uzależnione od powstania szkody i (wydatek niezaliczany do kup),
• ekonomicznym zwrotem wydatku poniesionego przez Spółkę - kary umownej.

W ocenie Wnioskodawcy jest to ten sam wydatek, który został przez Spółkę poniesiony.

Otrzymanie odszkodowania przez Spółkę można przyrównać do sytuacji, w której Spółka zawiera umowę z kontrahentem, w ramach której:

• Spółka zobowiązuje się do ubezpieczenia się od sytuacji konieczności zapłaty kary umownej, a
• w przypadku zajścia ryzyka ubezpieczeniowego kwota ubezpieczenia wypłacana jest bezpośrednio kontrahentowi.

Ponieważ w przedmiotowym przykładzie nie doszłoby do przepływu pieniędzy z udziałem Spółki (Spółka nie wypłaciłaby kary umownej, ani nie otrzymałaby w związku z tym odszkodowania) nie ma wątpliwości, że po stronie Spółki nie powstanie przychód.

Potraktowanie inaczej stanu faktycznego zaprezentowanego we wniosku, powodowałoby, że wybór modelu biznesowego wpływałby na powstanie przychodu - co nie jest dopuszczalne (identyczny ekonomiczny skutek powinien generować tożsame efekty podatkowe).

Podsumowanie

Mając na względzie powyższe, w ocenie Wnioskodawcy:

• jeżeli prawidłowe jest, że w przypadku otrzymania zwrotu w jakiejkolwiek w formie, Spółka postępuje prawidłowo pomniejszając zaliczane do kosztów podatkowych odpisy amortyzacyjne od środków trwałych o część dokonanego zwrotu (wyłączając z kosztów podatkowych odpisy amortyzacyjne w części, w jakiej Spółka otrzyma zwrot - w jakiejkolwiek formie - na nabycie środka trwałego),
• to w konsekwencji prawidłowe jest stanowisko Spółki, że wartość odszkodowania, które pokrywa kary umowne (niebędące kosztem podatkowym) - w związku z tym, że odszkodowanie stanowi zwrot zapłaconej kary - nie będzie stanowiło przychodu Spółki.

Brak jest jakichkolwiek podstaw, aby rozróżniać powyższe sytuacje, a pojęcie „zwrot” traktować inaczej na gruncie jednej ustawy. W obu, przedstawionych w stanie faktycznym przypadkach:

• wypłata kwoty następuje w wyniku (w związku) danego zdarzenia:
  
  
  • 
    zakup środka trwałego,
    
  • powstania obowiązku zapłaty kary umownej,
  
  
• wypłata (zwrot) kwoty następuje na podstawie umowy zawartej z podmiotem trzecim:
  
  • zwrotu części kwoty za nabycie środka trwałego od podmiotu
    
  • kwota odszkodowania (będąca odpowiednikiem kary umownej) jest wypłacona przez firmę ubezpieczeniową.
  
  
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2016 r. Nr poz. 1888 ze zm.; dalej: „updop”), nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Na podstawie art. 12 ust. 1 updop można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodzącą do majątku podatnika, powiększającą jego aktywa, mającą definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną - przychód powstaje zatem z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika, czyli wpływu, bezpośrednio do majątku podatnika względnie na jego rachunek, wymienionych środków, skutkującego powstaniem po stronie podatnika możliwości dysponowania tymi środkami.

Ponadto, wyjątek od reguły, zgodnie z którą przychodem podatnika są przysporzenia faktycznie przez niego uzyskane wprowadza art. 12 ust. 3 updop. Stosownie do tego przepisu, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Przepis ten nakazuje ujmować dla celów podatkowych przychody, które jeszcze nie zostały otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń.

Literalna wykładnia powołanego przepisu prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Do przychodów podatkowych podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. W piśmiennictwie i judykaturze przychód podatkowy identyfikowany jest z trwałym przysporzeniem majątkowym zwiększającym wartość aktywów (zob. P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość - Komentarz do art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. LEX 2014). Podobny pogląd wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 12 lutego 2013 r., sygn. akt II FSK 1248/11 stwierdzając, że z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem jest ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Przychodem jest zatem takie przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, które definitywnie powiększa aktywa osoby prawnej.

Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika lub zmniejszenie jego zobowiązania w sposób trwały, a nie tymczasowy. Owa definitywność w zakresie środków pieniężnych definiowana powinna być przez pryzmat możliwości swobodnego nimi dysponowania. W ocenie organu przysporzenie w postaci otrzymania przez podatnika środków pieniężnych zostać może uznane za przychód w podatku dochodowym od osób prawnych, o ile łącznie zostaną spełnione poniższe warunki:

• przysporzenie to ma charakter definitywny, powodujący w sposób trwały zwiększenie wartości aktywów podatnika lub też zmniejszenie wysokości jego zobowiązań oraz
• podatnik może rozporządzać otrzymanymi środkami jak własnymi.

Przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, o ile nie została wyłączona z przychodów podatkowych, na podstawie art. 12 ust. 4 updop (brak w nim jednakże przychodu pochodzącego z odszkodowania).

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Należy przy tym podkreślić, że cytowany przepis odnosi się wyłącznie do poniesionych i zwróconych podatnikowi wydatków niezaliczonych z mocy art. 16 tej ustawy do kosztów uzyskania przychodów. Aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków”, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, konieczne jest, by „wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów” w rozumieniu przepisu art. 16 tej ustawy oraz by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi. Przy czym wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony.

Biorąc pod uwagę wyłączenia ustawowe wymienione w art. 16 ust. 1 updop, brak jest w nich wykluczenia z kosztów uzależnionego od zawarcia umowy ubezpieczenia. Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Z wniosku oraz jego uzupełnienia wynika m.in., że Wnioskodawca, sprzedaje produkty swoim klientom. W przypadku, gdy sprzedany przez Wnioskodawcę produkt okazuje się wadliwy - Spółka jest zobowiązana do zapłaty kary umownej. Kary umowne nie są zaliczane przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu. Stanowią one bowiem kary umowne, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop - a więc wydatki wyłączone z kosztów podatkowych. Wnioskodawca jest ubezpieczony na wypadek zaistnienia wadliwości produktu. W sytuacji powstania wadliwości produktu i konieczności zapłaty kary umownej, Wnioskodawca otrzymuje od ubezpieczyciela odszkodowanie w związku z wystąpieniem kary umownej.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że kwota pieniężna jaką Wnioskodawca otrzymuje (otrzyma) od ubezpieczyciela nie może być uznana za pożytek, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, ponieważ stanowi ona odszkodowanie będące wykonaniem świadczenia z umowy ubezpieczenia, a nie zwrot wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Wobec tego w analizowanej sprawie nie został spełniony jeden z warunków art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, o których mowa powyżej, dlatego też w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, a otrzymane od ubezpieczyciela odszkodowanie w myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, stanowi/stanowić będzie przychód podatkowy. Wskazać bowiem należy, że odszkodowanie to zaliczane do przychodów, zgodnie z 12 ust. 1 pkt 1 updop, jest powiązane (koresponduje) z kosztami ubezpieczenia Wnioskodawcy na wypadek konieczności zapłacenia kary umownej, nie podlegającymi wyłączeniu z kosztów podatkowych, a nie z zapłaceniem tej kary, pomniejszającej przychód ze sprzedaży towarów. Fakt, że zgodnie z umową zawartą z ubezpieczycielem wysokość odszkodowania oscyluje wokół kwoty zapłaconej kary umownej pozostaje bez znaczenia na kwalifikację odszkodowania, jako przychodu z działalności gospodarczej. Odszkodowania otrzymanego od ubezpieczyciela nie można utożsamiać ze zwrotem zapłaconej kary umownej, gdyż takim zwrotem nie jest. Wynika bowiem z umowy ubezpieczenia zawartej przez Wnioskodawcę z ubezpieczycielem, a zatem z innego tytułu. Reasumując, kwoty otrzymywane przez Wnioskodawcę z tytułu odszkodowania od ubezpieczyciela należy traktować jako przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 updop.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w zakresie zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądowych oraz interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiąże Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku, a ponadto dotyczą innego niż przedstawiony przez Wnioskodawcę, stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydano odrębne rozstrzygniecie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.