Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.345.2017.1.RS
z 8 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 września 2017 r. (data wpływu 10 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca (P. Sp. z o.o. Sp. k.) powstał z przekształcenia P. Sp. z o.o. na podstawie uchwały nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników z dnia 4 listopada 2014 r. (spółka wykreślona z rejestru) na P. R. Sp. z o.o. Sp. k. Kolejno zmieniona została nazwa Wnioskodawcy P. R. Sp. z o.o. Sp. k. na P. Sp. z o.o. Sp. k. - zgodnie z danymi Wnioskodawcy. Z kolei P. Sp. z o.o. powstała 24 lipca 2013 r., w wyniku połączenia P. Sp. z o.o. oraz P. Sp. j. (w trybie art. 492 § 1 pkt 2 k.s.h.), która to Sp. j. była zakładem pracy chronionej i posiadała status takiego zakładu. Status zakładu pracy chronionej Spółka utraciła na podstawie decyzji Wojewody z dnia 1 lipca 2012 r., zachowując jednak prawo do wykorzystywania środków z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, spełniając przesłanki z art. 33 ust. 7b ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Zgodnie z wyrokiem NSA sygn. akt … z dnia 9 marca 2017 r. oraz wydanym w jego konsekwencji prawomocnym wyrokiem WSA w … z dnia 4 lipca 2017 r., sygn. akt … P. Sp. z o.o. jako następca prawny powstały w wyniku połączenia, zachowała prawo do zakładowego funduszu rehabilitacji i niewykorzystanych środków tego funduszu. Wynika to z zasad sukcesji uniwersalnej mającej zastosowanie w wypadku połączenia dwóch spółek handlowych. W dniu 1 lipca 2012 r. decyzją Wojewody zakład – P. Sp. j. utracił status zakładu pracy chronionej. Zgodnie z art. 38 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Spółka z pobranych zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych przekazywała kwoty na ZFRON, utrzymując wskaźnik zatrudnienia tych osób na poziomie od 25% do 30%. Przepis ust. 2a stosuje się w okresie 5 lat, licząc od końca roku, w którym płatnik utracił status zakładu pracy chronionej, jeżeli spełnia warunki określone w przepisach ustawy o rehabilitacji zawodowej. Zakład spełnił wymagania zawarte w art. 33 ust. 7b ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudniania osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2016 poz. 2046) zatrudniając minimum 15 osób w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy oraz zachowując wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości co najmniej 25%. Wynagrodzenia wypłacane są pracownikom zgodnie z regulaminem wynagradzania do 10 dnia następnego miesiąca.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy od wynagrodzeń należnych za grudzień 2017 r. wypłaconych w styczniu 2018 r. z pobranej zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych należy przekazać kwoty na ZFRON?

Zdaniem Wnioskodawcy, z zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzeń pracowników wypłaconych w styczniu 2018 r. nie należy przekazywać kwot na ZFRON.

Wnioskodawca (P. Sp. z o.o. Sp. k.) jako płatnik stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinien obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują przychód ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacanego przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. Dotyczy to również zatrudnionych osób niepełnosprawnych. W takim wypadku ustawa o rehabilitacji w zakresie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych odsyła do odrębnych przepisów, czyli do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy, termin odprowadzania pobranych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w zasadzie dla wszystkich płatników przypada 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, a zatem faktycznie wypłacono wynagrodzenia. Zaliczki są przekazywane na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Szczegółowe regulacje w zakresie przekazywania środków z pobranych zaliczek na podatek dochodowy dla płatników będących zakładami pracy chronionej i płatników po utracie tego statusu określają przepisy art. 38 ust. 2-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak stanowi ust. 2a przywołanego artykułu, płatnicy, o których mowa w art. 31, którzy utracili status zakładu pracy chronionej, zatrudniający osoby niepełnosprawne, kwoty pobranych zaliczek na podatek od przychodów tych osób z tytułów określonych w art. 12 oraz od zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez tych płatników tym osobom:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód osoby niepełnosprawnej uzyskany od początku roku u tego płatnika przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, przekazują w wysokości:
   
   
   
   1. 25% na zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych - w przypadku płatników osiągających wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości od 25 do 30%,
      
   2. 50% na zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych - w przypadku płatników osiągających wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości od 30 do 35%,
      
   3. 75% na zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych - w przypadku płatników osiągających wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości od 35 do 40%,
      
   4. 100% na zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych - w przypadku płatników osiągających wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości co najmniej 40%
      

• w pozostałej części na zasadach określonych w ust. 1 powołanego art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Art. 38 ust. 2c stanowi natomiast, że przepisy ust. 2a i 2b stosuje się w okresie 5 lat, licząc od końca roku, w którym płatnik utracił status zakładu pracy chronionej, jeżeli spełnia warunki określone w przepisach ustawy o rehabilitacji zawodowej. Wnioskodawca zgodnie z tym, co wskazano powyżej utracił taki status z dniem 10 lipca 2012 r.

W konsekwencji zmiany art. 33 ust. 2 pkt 2 ustawy o rehabilitacji, ustalono, że za dzień uzyskania środków przez fundusz uznaje się dzień wypłaty wynagrodzeń. W tej sytuacji termin odprowadzania środków z zaliczek na podatek na rachunek bankowy zakładowego funduszu wynosi 7 dni od wypłaty wynagrodzeń (co wyraźnie podkreślił ustawodawca), uwzględniając odwołanie do art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazuje on na termin płatności pobranej przez płatnika zaliczki. Zaliczkę za pobraną uważa się z momentem wypłacenia pracownikowi wynagrodzenia lub postawienia go do jego dyspozycji. Wtedy powinno nastąpić pobranie zaliczki w odpowiedniej kwocie. Istnieje bowiem ścisły związek czynności poboru podatku z czynnością dokonywania wypłaty (świadczenia) lub stawiania do dyspozycji podatnika. Innymi słowy, czynność pobrania podatku przez płatnika wiąże się z momentem otrzymania przychodu przez podatnika (art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Według Wnioskodawcy, otrzymanie przychodu oznacza otrzymanie przez podatnika - pracownika pieniędzy lub surogatów pieniądza, uznanie określoną kwotą jego rachunku bankowego, dostarczenie mu świadczeń w naturze lub w formie innych nieodpłatnych świadczeń. Natomiast przez pojęcie postawienia do dyspozycji podatnika (również mającego znaczenia dla pojęcia przychodu) - pracownika pieniędzy lub innych wartości należy rozumieć sytuację, w której podatnik z przyczyn leżących po jego stronie nie odbiera, np. z kasy jego zakładu pracy, należnego mu wynagrodzenia. Art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje wysokość zaliczki, o której mowa w art. 31 za miesiące od stycznia do grudnia oraz wskazuje w jaki sposób należy obliczyć tą zaliczkę na podatek dochodowy. Dodatkowo w ustawie Ordynacja podatkowa, również w art. 11 wskazane jest, że rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy, chyba że ustawa podatkowa stanowi inaczej. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera innego wskazania roku podatkowego niż rok kalendarzowy.

W niniejszej sprawie pracownik faktycznie otrzyma pieniądze z wynagrodzenia za grudzień 2017 r. dopiero w styczniu 2018 r. - będzie to więc dzień otrzymania przez pracownika wynagrodzenia czyli jednocześnie otrzymania przychodu, a w odniesieniu do treści ustawy o rehabilitacji - wypłaty wynagrodzenia.

Zatem przychód podatkowy powstanie dopiero w 2018 r., a tym samym pobrana zostanie przez Wnioskodawcę zaliczka. Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie wypłacone w styczniu 2018 r. będzie wyłączone z obowiązku odprowadzenia zaliczek na rzecz ZFRON. Wypłata będzie bowiem miała miejsce po upływie okresu 5-letniego licząc od końca roku, w którym płatnik utracił status zakładu pracy chronionej, zgodnie z art. 38 ust. 2c w zw. z art. 38 ust. 2a i b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 cyt. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z powyższego przepisu wynika, że przekazanie zaliczki na podatek dochodowy do urzędu skarbowego następuje w miesiącu następującym po miesiącu dokonania wypłaty.

Kolejne przepisy art. 38 ust. 2-2c ww. ustawy regulują zasady przekazywania zaliczki na podatek dochodowy w przypadku płatnika będącego zakładem pracy chronionej lub zakładami aktywności zawodowej oraz płatnika, który utracił status zakładu pracy chronionej.

Zgodnie z postanowieniami art. 38 ust. 2a ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31, którzy utracili status zakładu pracy chronionej, zatrudniający osoby niepełnosprawne, kwoty pobranych zaliczek na podatek od przychodów tych osób z tytułów określonych w art. 12 oraz od zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez tych płatników tym osobom:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód osoby niepełnosprawnej uzyskany od początku roku u tego płatnika przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, przekazują w wysokości:
   
   
   
   1. 25% na zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych – w przypadku płatników osiągających wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości od 25 do 30%,
      
   2. 50% na zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych – w przypadku płatników osiągających wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości od 30 do 35%,
      
   3. 75% na zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych – w przypadku płatników osiągających wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości od 35 do 40%,
      
   4. 100% na zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych – w przypadku płatników osiągających wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości co najmniej 40%
      
      
      - w pozostałej części na zasadach określonych w ust. 1;
      
      
      
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód osoby niepełnosprawnej uzyskany od początku roku u tego płatnika przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1, kwoty pobranych zaliczek na podatek płatnicy przekazują na zasadach określonych w ust. 1.
   

Ponadto art. 38 ust. 2b ww. ustawy stanowi, że – wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych, o którym mowa w ust. 2a, ustala się na podstawie art. 21 ust. 1 i 5 oraz art. 28 ust. 3 ustawy o rehabilitacji zawodowej.

Przepisy ust. 2a i 2b stosuje się w okresie 5 lat, licząc od końca roku, w którym płatnik utracił status zakładu pracy chronionej, jeżeli spełnia warunki określone w przepisach ustawy o rehabilitacji zawodowej (art. 38 ust. 2c ustawy).

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 2046 ze zm.), pracodawca zatrudniający co najmniej 25 pracowników w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy jest obowiązany, z zastrzeżeniem ust. 2-5 i art. 22, dokonywać miesięcznych wpłat na Fundusz, w wysokości kwoty stanowiącej iloczyn 40,65% przeciętnego wynagrodzenia i liczby pracowników odpowiadającej różnicy między zatrudnieniem zapewniającym osiągnięcie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości 6% a rzeczywistym zatrudnieniem osób niepełnosprawnych.

Z kolei w myśl postanowień art. 21 ust. 5 ustawy o rehabilitacji zawodowej, do liczby pracowników, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się osób niepełnosprawnych przebywających na urlopach bezpłatnych oraz osób niebędących osobami niepełnosprawnymi zatrudnionych:

1) na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego,

1a) przebywających na urlopie rodzicielskim,

2) przebywających na urlopach wychowawczych,

3) nieświadczących pracy w związku z odbywaniem służby wojskowej albo służby zastępczej,

4) będących uczestnikami Ochotniczych Hufców Pracy,

5) nieświadczących pracy w związku z uzyskaniem świadczenia rehabilitacyjnego,

6) przebywających na urlopach bezpłatnych, których obowiązek udzielenia określają odrębne ustawy.

Stosownie do art. 28 ust. 3 ww. ustawy, do pracowników, o których mowa w ust. 1 pkt 1, zalicza się, z zastrzeżeniem ust. 4-6, także osoby niepełnosprawne wykonujące pracę nakładczą, jeżeli ich wynagrodzenie zostało ustalone co najmniej w wysokości:

1. najniższego wynagrodzenia – w stosunku do wykonawców, dla których praca nakładcza stanowi jedyne źródło utrzymania,
2. połowy najniższego wynagrodzenia – w stosunku do pozostałych wykonawców.

Należy zauważyć, że przepisy do których odwołuje się art. 38 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. art. 21 ust. 1 i 5 oraz art. 28 ust. 3 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych określają techniczny sposób obliczenia wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych natomiast nie wskazują z jakiego okresu ma być brany wskaźnik do odprowadzania zaliczek.

Powołane powyżej przepisy art. 21 ust. 1 i 5 oraz art. 28 ust. 3 ustawy o rehabilitacji zawodowej nie regulują zatem kwestii dotyczącej określenia miesiąca, z którego wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych, o którym mowa w art. 38 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinien być brany pod uwagę.

Natomiast w myśl postanowień art. 2 pkt 6 ustawy o rehabilitacji zawodowej, wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych oznacza przeciętny miesięczny udział procentowy osób niepełnosprawnych w zatrudnieniu ogółem, w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy.

Zgodnie z art. 33 ust. 7b ww. ustawy, w przypadku utraty statusu zakładu pracy chronionej i osiągania stanu zatrudnienia ogółem w wysokości co najmniej 15 pracowników w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy oraz wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości co najmniej 25%, pracodawca zachowuje fundusz rehabilitacji i niewykorzystane środki tego funduszu. Na podstawie art. 33a ustawy o rehabilitacji zawodowej, przepisy art. 33 stosuje się do pracodawców, o których mowa w art. 33 ust. 7b.

Stosownie do art. 33 ust. 3 ww. ustawy, pracodawca prowadzący zakład pracy chronionej jest obowiązany do:

1) prowadzenia ewidencji środków funduszu rehabilitacji,

2) prowadzenia rozliczeniowego rachunku bankowego środków tego funduszu,

2a) wydatkowania środków tego funduszu wyłącznie z rachunku bankowego środków tego funduszu, z zastrzeżeniem ust. 3a,

3) przekazywania środków funduszu rehabilitacji na rachunek, o którym mowa w pkt 2, w terminie 7 dni od dnia, w którym środki te uzyskano,

4) przeznaczania co najmniej 15% środków funduszu rehabilitacji na indywidualne programy rehabilitacji,

5) przeznaczania co najmniej 10% środków funduszu rehabilitacji na pomoc indywidualną dla niepełnosprawnych pracowników i byłych niepracujących niepełnosprawnych pracowników tego zakładu.

W tym miejscu podkreślić należy, że co do zasady zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych powstaje w momencie wypłaty wynagrodzenia, przy czym nie ma znaczenia, jakiego okresu dany przychód dotyczy.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych, o którym mowa w art. 38 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczy miesiąca wypłaty wynagrodzenia (tj. miesiąca w którym wynagrodzenie jest wypłacone).

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca (P. Sp. z o.o. Sp. k.) powstał z przekształcenia P. Sp. z o.o. na podstawie uchwały nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników z dnia 4 listopada 2014 r. (spółka wykreślona z rejestru) na P. R. Sp. z o.o. Sp. k. Kolejno zmieniona została nazwa Wnioskodawcy P. R. Sp. z o.o. Sp. k. na P. Sp. z o.o. Sp. k. - zgodnie z danymi Wnioskodawcy. Z kolei P. Sp. z o.o. powstała 24 lipca 2013 r., w wyniku połączenia P. Sp. z o.o. oraz P. Sp. j. (w trybie art. 492 § 1 pkt 2 ksh), która to Sp. j. była zakładem pracy chronionej i posiadała status takiego zakładu. Status zakładu pracy chronionej Spółka utraciła na podstawie decyzji Wojewody z dnia 1 lipca 2012 r., zachowując jednak prawo do wykorzystywania środków z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, spełniając przesłanki z art. 33 ust. 7b ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Zgodnie z prawomocnym wyrokiem NSA sygn. akt … z dnia 9 marca 2017 r. oraz wydanym w jego konsekwencji prawomocnym wyrokiem WSA w … z dnia 4 lipca 2017 r., sygn. akt … P. Sp. z o.o. jako następca prawny powstały w wyniku połączenia, zachowała prawo do zakładowego funduszu rehabilitacji i niewykorzystanych środków tego funduszu. Wynika to z zasad sukcesji uniwersalnej mającej zastosowanie w wypadku połączenia dwóch spółek handlowych. W dniu 1 lipca 2012 r. decyzją Wojewody zakład – P. Sp. j. utracił status zakładu pracy chronionej. Zgodnie z art. 38 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Spółka z pobranych zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych przekazywała kwoty na ZFRON, utrzymując wskaźnik zatrudnienia tych osób na poziomie od 25% do 30%. Przepis ust. 2a stosuje się w okresie 5 lat, licząc od końca roku, w którym płatnik utracił status zakładu pracy chronionej, jeżeli spełnia warunki określone w przepisach ustawy o rehabilitacji zawodowej. Zakład spełnił wymagania zawarte w art. 33 ust. 7b ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudniania osób niepełnosprawnych zatrudniając minimum 15 osób w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy oraz zachowując wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości co najmniej 25%. Wynagrodzenia wypłacane są pracownikom zgodnie z regulaminem wynagradzania do 10 dnia następnego miesiąca.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż w związku z utratą statusu zakładu pracy chronionej, przy spełnieniu warunków art. 33 ust. 7b ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych, wynagrodzenia wypłacane przez Wnioskodawcę pracownikom niepełnosprawnym winny być opodatkowane według zasad określonych w art. 38 ust. 2a-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to zatem, iż kwoty pobranych zaliczek na podatek od przychodów osób niepełnosprawnych z tytułów określonych w art. 12 oraz od zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego płatnik przekazuje na zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych przez okres 5 lat, licząc od końca roku, w którym płatnik utracił status zakładu pracy chronionej.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca z dniem 1 lipca 2012 r. utracił status zakładu pracy chronionej, zatem zatrudniając nadal osoby niepełnosprawne, przy spełnieniu pozostałych warunków, był/jest zobowiązany zgodnie z wyżej cytowanymi przepisami przekazywać część pobranych zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń pracowników, na zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych do dnia 31 grudnia 2017 r.

Zatem skoro zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzeń należnych za grudzień 2017 r. zostaną pobrane przy ich wypłacie, tj. w styczniu 2018 r., to przepis art. 38 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajdzie zastosowania i w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do przekazywania części kwot pobranych zaliczek na podatek na ZFRON.

Biorąc powyższe pod uwagę, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.