Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.300.2017.2.MBD
z 28 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 w zw. z art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z 11 września 2017 r. (data wpływu 15 września 2017 r.) uzupełnionym 20 listopada 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości oraz momentu zaliczenia Kosztów Wdrożenia do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości oraz momentu zaliczenia Kosztów Wdrożenia do kosztów uzyskania przychodów. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 6 listopada 2017 r. Znak: 0111-KDIB1-3.4010.300.2017.1.MBD wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 20 listopada 2017 r.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

X Sp. z o.o.;

• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

Y Sp. z o.o.

Przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 14 listopada 2017 r., które wpłynęło do tut. Biura 20 listopada 2017 r.).

Spółka X sp. z o.o. (dalej: „Spółka X”) i Spółka Y sp. z o.o. (dalej: „Spółka Y”) (dalej łącznie: „Spółki”), są spółkami z ograniczoną odpowiedzialnością, podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych, podlegającymi nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o CIT. Spółki należą do międzynarodowej grupy kapitałowej, w skład której wchodzi m.in. Spółka Z Sp. z o.o. (dalej: „Spółka Z”), która to spółka jest podmiotem powiązanym z każdą z ww. Spółek w rozumieniu art. 11 ustawy o CIT, jak również podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Spółka X oraz Spółka Y podjęły decyzje o rozpoczęciu korzystania z nowego oprogramowania komputerowego (dalej: „Oprogramowanie”), które ma na celu usprawnienie bieżącej działalności Spółek. Licencję na Oprogramowanie od właściciela praw autorskich nabędzie wyłącznie Spółka Z, która następnie umożliwi korzystanie z niego Spółkom za wynagrodzeniem, gdzie warunki korzystania określi zawarta między Spółką Z a Spółkami odpowiednia umowa trójstronna. Zarówno Spółka X, jak i Spółka Y nie są w stanie określić dokładnego okresu, w jakim będą korzystać z Oprogramowania.

Aby rozpocząć korzystanie z Oprogramowania, Spółki nabywają usługi wdrożenia Oprogramowania dla potrzeb swojej działalności (dalej: „Usługi Wdrożeniowe”), które są świadczone przez podmiot trzeci. Usługi Wdrożeniowe mogą w szczególności obejmować harmonizację systemów i procesów Spółek z warunkami technicznymi Oprogramowania, przygotowanie oraz migrację danych, szkolenia, dostosowanie Oprogramowania do potrzeb własnych Spółek. Usługi Wdrożeniowe są realizowane etapami. W związku z nabyciem Usług Wdrożeniowych Spółka X i Spółka Y ponoszą koszty po zakończeniu każdego ich etapu (dalej: „Koszty Wdrożenia”). Łączna wysokość Kosztów Wdrożenia powinna być znana jeszcze przed rozpoczęciem korzystania z Oprogramowania przez Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 14 listopada 2017 r., które wpłynęło do tut. Biura 20 listopada 2017 r.).

Czy każda ze Spółek może zaliczać Koszty Wdrożenia do swoich kosztów uzyskania przychodów jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, zgodnie z art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze i ust. 4e ustawy o CIT, tj. odnosić Koszty Wdrożenia w koszty uzyskania przychodu w momencie ich ujęcia dla celów księgowych na kontach kosztowych?

Zdaniem Zainteresowanych, każda ze Spółek może zaliczać Koszty Wdrożenia do kosztów uzyskania przychodów, jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, zgodnie z art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze i ust. 4e ustawy o CIT, tj. odnosić Koszty Wdrożenia w koszty uzyskania przychodu w momencie ich ujęcia dla celów księgowych na kontach kosztowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16b ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania (...) autorskie lub pokrewne prawa majątkowe oraz licencje - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z przyjętą praktyką, wskazana powyżej regulacja art. 16b ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o CIT, w odniesieniu do oprogramowania komputerowego obejmuje takie sytuacje, gdy oprogramowanie wykorzystywane jest na podstawie umowy:

1. zakupu autorskich praw majątkowych do programu komputerowego, w następstwie której nabywca nabywa nieograniczone prawa do korzystania z programu na wszystkich jego polach eksploatacji, zaś zbywca wyzbywa się całości autorskich praw majątkowych,
2. o korzystanie z autorskich praw majątkowych do programu komputerowego, następstwem której korzystający nabywa prawa do eksploatowania tego programu na tych polach eksploatacji, w zakresie których korzystanie - bez zgody właściciela majątkowych praw autorskich do programu - stanowiłoby naruszenie tych praw.
   
   

Jednocześnie, zakres ochrony majątkowych praw autorskich do programu komputerowego wskazuje art. 74 ust. 4 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. 2017 poz. 880). Tym samym, zdaniem Spółek, tylko umowy dotyczące oprogramowania komputerowego, które przenoszą wskazane w tymże przepisie prawa, objęte są powyższą regulacją art. 16b ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o CIT i stanowią wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji. W rezultacie, po stronie Spółki X oraz Spółki Y nie powstaną wartości niematerialne i prawne, podlegające amortyzacji, gdyż udostępnienie Oprogramowania przez Spółkę Z nie będzie bowiem uprawniało żadnej ze Spółek do korzystania/wykonywania praw określonych w art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Powyższe twierdzenie Spółek potwierdza przykładowo expressis verbis Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 16 kwietnia 2013 r., sygn. ILPB4/423-8/13-4/MC.

Na marginesie należy wspomnieć, że definicję pojęcia „licencja” zawiera art. 41 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, zgodnie z którym przez „licencję” należy rozumieć umowę o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowę o korzystanie z utworu, która obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione, przy czym do oprogramowania komputerowego przepis ten stosuje się z uwzględnieniem dalszych regulacji tej ustawy (art. 74-772).

W ocenie Spółek należy więc uznać, że:

• wskutek zawarcia Umowy, Spółki nie będą przyjmować do używania żadnej z kategorii wartości niematerialnych i prawnych, wskazanych w art. 16b ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji,
• do rozliczenia Kosztów Wdrożenia ponoszonych przez Spółki nie będą mieć zastosowania przepisy dotyczące wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji, w szczególności Spółki nie będą mieć obowiązku ustalania wartości początkowej Oprogramowania i rozliczania go w kosztach uzyskania przychodów za pośrednictwem odpisów amortyzacyjnych.
  
  

Takie stanowisko potwierdzają również inne interpretacje indywidualne, wydane na gruncie analogicznych stanów faktycznych, w odniesieniu do kwestii prawidłowego rozliczania kosztów wdrożenia oprogramowania komputerowego:

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 24 lutego 2015 r., sygn. ILPB4/423-562/14-4/ŁM;
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 20 lutego 2015 r., sygn. ILPB4/423-561/14- 2/DS.
  
  

Stanowisko Spółek w tym względzie potwierdza interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 8 maja 2013 r., sygn. ILPB4/423-37/13-4/MC, zgodnie z którą wydatki poniesione z tytułu wdrożenia systemu, na który spółka nie zakupi licencji ani nie nabędzie żadnych innych praw własności i będzie użytkowała ww. system na podstawie umowy najmu, spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dniu ich poniesienia.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 15 stycznia 2014 r., sygn. IPTPB3/423-413/13-2/IR, w zbliżonym stanie faktycznym, gdzie we wniosku o interpretację wnioskodawca wskazał, że „nie zawiera z producentem systemu umowy nabycia licencji na ten system (w sensie prawnym: nie jest licencjobiorcą, nie nabywa systemu na własność, nie jest właścicielem wartości niematerialnych i prawnych związanych z wdrażanym systemem). Licencja została zakupiona na poziomie ogólnogrupowym i pomiędzy członkami grupy nie zostały zawarte umowy o sublicencjonowaniu systemu. W przyszłości Spółka może zostać obciążona opłatą za korzystanie z systemu przez podmiot, który jest właścicielem licencji lub przez inny podmiot grupowy”. Organ podatkowy w całości zgodził się z wnioskodawcą, że w takim przypadku nie nabywa on żadnej z wartości niematerialnych i prawnych określonych w art. 16b ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, że poniesione koszty wdrożenia systemu informatycznego należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia (w dniu ujęcia poszczególnych faktur za usługi obce w księgach).

Tym samym, zdaniem Spółek, odnosząc się do kwestii właściwego ujęcia Kosztów Wdrożenia, należy odwołać się do regulacji art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e ustawy o CIT. Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodu inne niż bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Jednocześnie w myśl art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku).

W związku z tym, Koszty Wdrożenia powinny zostać ujęte w kosztach uzyskania przychodu w momencie ich ujęcia dla celów księgowych na kontach kosztowych. Tym samym, rozliczenie podatkowe powinno być podporządkowane rozliczeniu bilansowemu, tj. zostać wykazane w wyniku podatkowym zgodnie z momentem obciążenia przez te koszty wyniku finansowego każdej ze Spółek.

Aktualna praktyka interpretacyjna Ministra Finansów potwierdza bowiem, że z treści przywołanych przepisów ustawy o CIT wynika podstawowa reguła: moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym.

Takie stanowisko uwzględniają liczne interpretacje indywidualne. Przykładowo, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 13 lutego 2017 r., sygn. 2461-IBPB-1-2.4510.1105.2016.1.MS, wskazuje, że: „dzień, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów uzależniony jest od dnia ujęcia go w księgach rachunkowych jako kosztu na podstawie przyjętej polityki rachunkowości oraz przy zachowaniu zasad rachunkowości: współmierności przychodów i kosztów, istotności i ostrożności, o których mowa w przepisach art. 6-8 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2016 r. poz. 1047). (...) Jednocześnie nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, ale o aktywację bilansową kosztu, tzn. zaksięgowanie wydatku jako kosztu danego okresu rozliczeniowego, a więc jako wydatku mającego wpływ na wynik finansowy. Zatem, dopiero moment odpisu kosztów w ewidencji rachunkowej w ciężar kont o charakterze wynikowym jest momentem mającym określone konsekwencje na gruncie podatku dochodowego o osób prawnych”.

Podobnie, jak wynika z interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 7 marca 2016 r., sygn. IPPB3/4510-1111/15-2/KK: „moment rachunkowego ujęcia danego wydatku w księgach rachunkowych jako kosztu (moment jego wykazania w rachunku zysków i strat) wyznacza również moment uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu dla potrzeb podatkowych.”

Stanowisko takie wyrażane jest również w orzecznictwie sądów administracyjnych, np. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 września 2012 r., sygn. akt II FSK 253/11 stwierdzono, że: „ujęcie (zaksięgowanie) wydatku w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Wydatek dla zakwalifikowania go do kosztów uzyskania przychodu musi zatem spełniać wymogi określone ustawą podatkową, ale w czasie koszt ten ujawniony jest w dniu jego zaksięgowania w księgach rachunkowych.”

Podsumowując, Koszty Wdrożenia należy uznać za koszty pośrednie uzyskania przychodu Spółki X / Spółki Y, które ujmować należy w wyniku podatkowym w momencie ich ujęcia (zaksięgowania) na kontach kosztowych, zgodnie z przyjętymi zasadami rachunkowości, na podstawie otrzymanych faktur w systemie rachunkowym każdej ze Spółek. Jak bowiem wynika z przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego:

• Koszty Wdrożenia nie mogą być powiązane z określonymi przychodami uzyskiwanymi przez Spółkę X / Spółkę Y, przez co będą one stanowiły koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami;
• jednocześnie, z uwagi na zamiar użytkowania Oprogramowania przez czas nieokreślony, dłuższy niż rok, Koszty Wdrożenia należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Spółki X/ Spółki Y w dniu ich poniesienia, który zdefiniowany jest przepisem art. 15 ust. 4e ustawy o CIT (tj. zgodnie z ujęciem tych kosztów na kontach kosztowych w księgach rachunkowych).
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów i to zarówno w zakresie kosztów bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
• został właściwie udokumentowany;
• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 16 ust. 1 updop.
  
  

W celu ustalenia momentu potrącalności poniesionego przez Wnioskodawcę kosztu, należy prawidłowo określić jego charakter.

Ustawa przewiduje bowiem dwie kategorie kosztów:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami,
• koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.
  
  

Kosztami są zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Ustawodawca w ustawie podatkowej nie zdefiniował pojęcia „koszty bezpośrednio związane z przychodami” oraz „koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami”. Ogólne znaczenie tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem. I tak, przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami bezpośrednimi będą zatem takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie inne koszty, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem. Takie bowiem koszty, chociaż niewątpliwie związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Wydatki te jako związane z działalnością prowadzoną przez podatnika przyczyniają się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie jest zatem możliwe ustalenie, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że Koszty Wdrożenia poniesione przez Spółki w związku z rozpoczęciem korzystania z nowego oprogramowania komputerowego należy zaliczyć do kosztów pośrednich (niemających bezpośredniego przełożenia na osiągany przychód, tym niemniej związanych z działaniem przedsiębiorstwa jako całości).

Spółki nie nabywają, w związku z rozpoczęciem korzystania z nowego oprogramowania komputerowego, elementu podlegającego amortyzacji (praw autorskich, innych praw pokrewnych, licencji), o których updop mówi w art. 16b ust. 1 pkt 4 i 5. Umowy przekazania takich praw Spółka nie zawarła ani z producentem oprogramowania ani z podmiotami z międzynarodowej grupy kapitałowej.

W myśl art. 16b ust. 1 pkt 4 i 5 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania autorskie lub pokrewne prawa majątkowe i licencje o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d updop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zarazem art. 15 ust. 4e ww. ustawy stanowi, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W związku z powyższym, pojęcie „dzień na, który ujęto koszt” interpretowane musi być zgodnie z przepisami o rachunkowości, z których wynikają normy określające m.in. do jakich okresów rozrachunkowych przyporządkowane są określone koszty i przychody. Przy czym, nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, tylko jego „ujęcie jako kosztu” tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości.

Tym samym, Koszty Wdrożenia powinny zostać ujęte w kosztach uzyskania przychodu w momencie ich ujęcia dla celów księgowych na kontach kosztowych. Zatem, rozliczenie podatkowe powinno być podporządkowane rozliczeniu bilansowemu, tj. zostać wykazane w wyniku podatkowym zgodnie z momentem obciążenia przez te koszty wyniku finansowego każdej ze Spółek.

Zatem, wydatki na zakup usług wdrożenia oprogramowania, które obejmują harmonizację systemów i procesów Spółek z warunkami technicznymi Oprogramowania, przygotowanie oraz migrację danych, szkolenia, dostosowanie Oprogramowania do potrzeb własnych Spółek, należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, tj. ujęcia na kontach kosztowych w księgach rachunkowych.

Tym samym stanowisko Zainteresowanych w zakresie zaliczenia Kosztów Wdrożenia do kosztów uzyskania przychodów oraz momentu ich ujęcia na kontach kosztowych jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.