2017.11.23 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.601.2017.1.AO
z 23 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 października 2017 r. (data wpływu 7 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT zniesienia prawa współużytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oraz współwłasności posadowionych na tej nieruchomości budynków – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT zniesienia prawa współużytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oraz współwłasności posadowionych na tej nieruchomości budynków.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

A. S.A. posiada nieruchomość, składającą się z działki ewidencyjnej o numerze 101 o powierzchni 3 409,00 m², stanowiącą przedmiot współużytkowania wieczystego A. S.A. i B. S.A. Nieruchomość gruntowa będąca we współużytkowaniu wieczystym oraz posadowione na niej budynki stanowią współwłasność w następujących udziałach: B. S.A. 64/100 i A. S.A. 36/100. A. S.A. jest współwłaścicielem w udziale 36% każdego z budynków, znajdującego się na nieruchomości, natomiast B. w udziale 64% każdego z budynków. Użytkowanie konkretnych pomieszczeń w danym budynku przez A. S.A. lub B. S.A. jest kwestią umowną pomiędzy stronami.

A. nabył przedmiotową nieruchomość na podstawie decyzji uwłaszczeniowej z dnia 15 listopada 1994 roku. Transakcja ta nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z powyższym, A. nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tej nieruchomości.

Nieruchomość zabudowana jest budynkami o łącznej powierzchni użytkowej 9 523,54 m²:

budynek główny (powierzchnia użytkowa 8 031,66 m²),
budynek oficyny (powierzchnia użytkowa 1 362,92 m²),
budynek magazynu (powierzchnia użytkowa 57,50 m²) - użytkowany przez B,
budynek agregatu (powierzchnia użytkowa 24,72 m²) – użytkowany przez B,
budynek stacji trafo (powierzchnia użytkowa 46,74 m²) - wykorzystywany jest przez obu współużytkowników, do zabezpieczenia potrzeb energetycznych dla całej nieruchomości.

W budynku głównym powierzchnia 2 054,00 m² użytkowana jest przez A. S.A., powierzchnia 5 273,41 m² wykorzystywana jest przez B. S.A., pozostała powierzchnia w budynku stanowi część wspólną - komunikacja (klatki schodowe, korytarze).

Natomiast w budynku oficyny powierzchnia 809,02 m² użytkowana jest przez A. S.A., powierzchnia 508,00 m² wykorzystywana jest przez B. S.A. Pozostała powierzchnia w budynku oficyny jest częścią wspólną - klatki schodowe, korytarze, użytkowaną przez oba podmioty.

A. S.A. od 1992 roku wykorzystuje nieruchomość w prowadzonej działalności gospodarczej we wskazanej poniżej części:

budynek główny - część powierzchni piwnic, część powierzchni parteru, antresolę,
część półpiętra, cześć powierzchni I i IV piętra,
budynek oficyny - dwie kondygnacje.

Pozostała część powierzchni w budynku głównym i budynku oficyny wykorzystywana jest przez B. S.A.

Ponadto, część powierzchni była przedmiotem najmu:

powierzchnia na dachu pod maszt antenowy – 10 m² w okresie 1998 - 2014 (budynek główny),
powierzchnia pod bankomat – 2 m² w okresie 1999 - 2011 (budynek główny),
powierzchnia pod bufet 43 m² w okresie 1997 - 2012 (budynek oficyny).

Od momentu pierwszego zasiedlenia poszczególnych budynków do daty sprzedaży minie okres dłuższy niż 2 lata. Ponadto w przypadku wszystkich wymienionych powyżej budynków, nie były ponoszone nakłady na ulepszenie przedmiotowej nieruchomości, przekraczające 30% wartości początkowej tych budynków. Nieruchomość znajduje się na terenie dla którego nie ma obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z obowiązującym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta, przedmiotowa nieruchomość usytuowana jest na terenach zabudowy usługowej oraz mieszkaniowej wielorodzinnej. Dla danej nieruchomości nie była wydawana decyzja o warunkach zabudowy.

W przypadku przedmiotowej nieruchomości A. S.A. zamierza dokonać zbycia na rzecz B. S.A. przysługującego jej udziału w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oraz współwłasności budynków. Po zniesieniu współwłasności funkcjonująca w budynku głównym placówka, pozostanie na przedmiotowej nieruchomości na zasadzie ograniczonego prawa rzeczowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zniesienie prawa współużytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oraz współwłasności posadowionych na tej nieruchomości budynków poprzez przeniesienie udziałów przysługujących A. w prawie użytkowania wieczystego oraz udziałów we własności budynków na rzecz B. S.A., będzie podlegało zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem A. zniesienie prawa współużytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oraz współwłasności posadowionych na tej nieruchomości budynków poprzez przeniesienie udziałów przysługujących A. w prawie użytkowania wieczystego oraz udziałów we własności budynków na rzecz B. S.A., będzie podlegało zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016, poz. 710), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W rozumieniu ustawy o VAT, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Przepisy Kodeksu cywilnego przewidują różne możliwości zniesienia współwłasności m.in. w drodze podziału, przyznania nieruchomości jednemu ze współwłaścicieli czy sprzedaży. W przypadku będącym przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji nastąpi zbycie udziału przysługującemu A. w prawie użytkowania wieczystego oraz we własności budynków, który wynosi 36%.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, iż sprzedaż udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz udziału we współwłasności budynków stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w uchwale 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 października 2011 roku (sygn. akt I FPS 2/11). Przy rozstrzyganiu czy dana czynność jest dostawą towarów czy też usługą należy przede wszystkim badać gospodarczy charakter takiej czynności opisany poprzez art. 7 ust. 1 ustawy o VAT tj. ustalić czy dochodzi do odpłatnego przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Sprzedaż udziału we współwłasności budynku, tak jak i udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu, prowadzi do przeniesienia na nabywcę takiego udziału, tj. prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel. Dlatego też na gruncie ustawy o VAT, taka czynność powinna być zakwalifikowana jako dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Co do zasady, stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust 1. Obecnie jednak stawka ta jest podwyższona do wysokości 23%. Jednocześnie ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę budynku, budowli lub ich części. Jednakże, powyższe zwolnienie nie ma zastosowania do dostawy budynku jeżeli:

dostawa będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie, stosownie do art. 2 pkt 14 wyżej wymienionej ustawy, rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W celu ustalenia, czy w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie zwolnienie z opodatkowania czy też opodatkowanie stawką podstawową należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć czy względem przedmiotowej nieruchomości nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług, stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich miało miejsce pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Zwolnienia tego nie można zastosować w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży minęły co najmniej 2 lata.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku opisanym w stanie faktycznym w odniesieniu do nieruchomości, możliwe jest zastosowanie zwolnienia z opodatkowania z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług. W odniesieniu do całej nieruchomości doszło bowiem do pierwszego zasiedlenia. Część powierzchni w budynkach wykorzystywana była przez A. w prowadzonej działalności gospodarczej a część przez B. S.A. Od momentu pierwszego zasiedlenia do daty sprzedaży minie okres dłuższy niż 2 lata. Ponadto część powierzchni była przedmiotem najmu, a więc była oddana do wykorzystywania w ramach czynności podlegających opodatkowaniu oraz od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili ich sprzedaży minie okres dłuższy niż 2 lata.

W konsekwencji zostaną spełnione obie przesłanki warunkujące zwolnienie, co świadczy, że zbycie udziału we współwłasności budynków oraz udziału w prawie wieczystego użytkowania będzie korzystać ze zwolnienia z opodatkowania w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Stanowisko takie znajduje uzasadnienie w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz interpretacjach przepisów prawa podatkowego. NSA w wyroku z 30 października 2014 r. (sygn. akt I FSK 1545/13) stwierdził, że każda forma korzystania z budynków, budowli lub ich części, spełnia warunek przewidziany w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT konieczny do uznania, że doszło do pierwszego zasiedlenia. W kwestii wydania obiektu na rzecz „pierwszego nabywcy” lub „użytkownika” NSA stwierdził, iż oznaczenie tej osoby jest niezbędne do określenia momentu, od którego liczony jest okres dwóch lat pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą budynku, budowli lub ich części, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Jednocześnie definicję użytkownika będzie spełniał każdy, kto rozpoczął korzystanie z obiektów.

Również NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14, stwierdził, że „pierwsze zasiedlenie” w rozumieniu ustawy o VAT jest niezgodne z ideą opodatkowania dostaw używanych nieruchomości, wyrażoną w Dyrektywie VAT „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Pierwsze zasiedlenie to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu lub ulepszeniu, przekraczającym 30% wartości początkowej nieruchomości. Jak zatem wynika z przedmiotowego wyroku, jeżeli podatnik wybudował lub nabył budynek (budowlę), który wykorzystywał ponad dwa lata w wykonywanej przez siebie działalności gospodarczej, to ten budynek (budowla) został zasiedlony i jego dostawa powinna podlegać zwolnieniu od podatku VAT.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że zwolnienie uregulowane w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT ma charakter zwolnienia fakultatywnego, gdyż w myśl art. 43 ust. 10 ustawy o VAT, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust.1 pkt 10 i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Zgodnie z art. 43 ust. 11 ustawy oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
planowaną datę zawarcia Umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
adres budynku, budowli lub ich części.

Tak więc ustawodawca daje podatnikom dokonującym dostawy budynków, budowli lub ich części spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy po spełnieniu określonych warunków - możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Niniejsze prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Wobec tego w ocenie Spółki, spełnione zostaną oba warunki określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, uzasadniające zastosowanie zwolnienia z podatku VAT danej transakcji. W stosunku do przedmiotowej nieruchomości miało miejsce pierwsze zasiedlenie i okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Zatem zniesienie prawa współużytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oraz współwłasności posadowionych na tej nieruchomości budynków, będzie korzystało ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem – w rozumieniu ww. przepisu) na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu oraz w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

Zatem w świetle powołanego wyżej art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług odpłatne przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Przedmiotem użytkowania wieczystego mogą być nieruchomości gruntowe stanowiące własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków, natomiast podmiotem tego prawa może być każda osoba fizyczna i prawna. Prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej jest prawem jednolitym, niepodlegającym wewnętrznym podziałom. Taki charakter zachowuje ono również wtedy, gdy przysługuje niepodzielnie kilku różnym osobom. W przypadku kiedy prawo to przysługuje niepodzielnie podmiotom wszystkie te podmioty są współużytkownikami wieczystymi wspólnie i niepodzielnie korzystającymi z jednego i tego samego prawa, podobnie jak przy prawie współwłasności. Należy wskazać, że Kodeks cywilny nie zawiera przepisów regulujących wprost współużytkowanie wieczyste. Dlatego konieczne staje się odpowiednie stosowanie określonych przepisów regulujących zbliżone stosunki prawne. Do współużytkowania wieczystego gruntu należy odpowiednio stosować przepisy Kodeksu cywilnego o współwłasności.

W świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.) prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność. Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Zgodnie z art. 196 Kodeksu cywilnego współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ww. Kodeksu). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Na podstawie art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. (…).

Stosownie do art. 211 ww. Kodeksu każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Kodeks cywilny przewiduje zniesienie współwłasności w trybie umownym lub sądowym. Umowne zniesienie współwłasności następuje, w sytuacji kiedy strony (czyli wszyscy współwłaściciele) osiągają porozumienie zarówno co do faktu zniesienia współwłasności, jak i zastosowanego sposobu wyjścia ze stanu współwłasności. Wyróżniono trzy sposoby zniesienia współwłasności: podział rzeczy wspólnej, przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli, sprzedaż rzeczy wspólnej. W przypadku umownego zniesienia współwłasności kwestię spłat w sposób dowolny regulują współwłaściciele.

Wskazać należy, że sprzedaż udziału we współwłasności, z uwagi na jego charakter prawny, przynoszący efekt rozporządzania tym udziałem jak towarem np. przez prawną możliwość zbycia go na rzecz nabywcy, który może nim dysponować jak właściciel należy traktować jako dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, na mocy art. 146a pkt 1 ww. ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy jak i w przepisach wykonawczych do niej przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki podatku VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Ustawa o podatku od towarów i usług w art. 2 pkt 14 definiuje pojęcie pierwszego zasiedlenia, przez które rozumieć należy oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT”.

Należy przy tym wskazać, że jak wynika z art. 43 ust. 10 ustawy o VAT podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Stosownie do art. 43 ust. 11 ww. ustawy oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
adres budynku, budowli lub ich części.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu (również prawa wieczystego użytkowania gruntu), na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga art. 29a ust. 8 ustawy o VAT. W myśl tego przepisu w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Co do zasady zatem, grunt będący przedmiotem dostawy, w tym prawo wieczystego użytkowania gruntu, podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki/budowle na nim posadowione. Oznacza to, że grunt dzieli w VAT los podatkowy ww. obiektów, które się na nim znajdują. Zatem w sytuacji, kiedy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu (prawa użytkowania wieczystego gruntu) korzysta ze zwolnienia od podatku VAT.

Z przedstawionej treści wniosku wynika, że Wnioskodawca posiada nieruchomość składającą się z działki ewidencyjnej o numerze 101 stanowiącą przedmiot współużytkowania wieczystego A. S.A. i B. S.A. Nieruchomość gruntowa będąca we współużytkowaniu wieczystym oraz posadowione na niej budynki stanowią współwłasność: B. S.A. w udziale 64/100 i Wnioskodawcy w udziale 36/100. A. S.A. jest współwłaścicielem w udziale 36% każdego z budynków, znajdującego się na nieruchomości, natomiast B. w udziale 64% każdego z budynków. Użytkowanie konkretnych pomieszczeń w danym budynku przez A. S.A. lub B. S.A. jest kwestią umowną pomiędzy stronami.

A. nabyła przedmiotową nieruchomość na podstawie decyzji uwłaszczeniowej z dnia 15 listopada 1994 roku. Transakcja ta nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z powyższym, A. nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tej nieruchomości. Nieruchomość zabudowana jest: budynkiem głównym, budynkiem oficyny, budynkiem magazynu użytkowanym przez B, budynkiem agregatu użytkowanym przez B i budynkiem stacji trafo wykorzystywanym przez obu współużytkowników do zabezpieczenia potrzeb energetycznych dla całej nieruchomości. W budynku głównym powierzchnia 2 054,00 m² użytkowana jest przez A S.A., powierzchnia 5 273,41 m² wykorzystywana jest przez B S.A., pozostała powierzchnia w budynku stanowi część wspólną - komunikacja (klatki schodowe, korytarze). Natomiast w budynku oficyny powierzchnia 809,02 m² użytkowana jest przez A S.A., powierzchnia 508,00 m² wykorzystywana jest przez B S.A. Pozostała powierzchnia w budynku oficyny jest częścią wspólną - klatki schodowe, korytarze, użytkowaną przez oba podmioty. A S.A. od 1992 roku wykorzystuje nieruchomość w prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca wykorzystuje część powierzchni piwnic, część powierzchni parteru i antresolę oraz część półpiętra, cześć powierzchni I i IV piętra w budynku głównym. Ponadto Wnioskodawca wykorzystuje dwie kondygnacje w budynku oficyny. Pozostała część powierzchni w budynku głównym i budynku oficyny wykorzystywana jest przez B S.A.

Dodatkowo Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem najmu była powierzchnia na dachu pod maszt antenowy w okresie 1998 - 2014 (budynek główny), powierzchnia pod bankomat – w okresie 1999 - 2011 (budynek główny) i powierzchnia pod bufet w okresie 1997 - 2012 (budynek oficyny).

Z wniosku wynika, że od momentu pierwszego zasiedlenia poszczególnych budynków do daty sprzedaży minie okres dłuższy niż 2 lata. Ponadto w przypadku wszystkich wymienionych powyżej budynków, nie były ponoszone nakłady na ulepszenie przedmiotowej nieruchomości, przekraczające 30% wartości początkowej tych budynków. W przypadku przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca zamierza dokonać zbycia na rzecz B S.A. przysługującego jej udziału w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oraz współwłasności budynków. Po zniesieniu współwłasności funkcjonująca w budynku głównym placówka, pozostanie na przedmiotowej nieruchomości na zasadzie ograniczonego prawa rzeczowego.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT zbycia przysługującego Wnioskodawcy ww. udziału w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oraz współwłasności budynków.

Należy wskazać, że na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług dostawa budynku, budowli lub ich części spełniających określone w przepisie warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej dwa lata.

W świetle przywołanych przepisów i przedstawionych we wniosku okoliczności należy stwierdzić, że zbycie przysługującego Wnioskodawcy udziału we własności budynków znajdujących się na przedmiotowej nieruchomości będzie korzystało ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług. Z wniosku wynika, że budynki znajdujące się na przedmiotowej nieruchomości są w części użytkowane przez Wnioskodawcę oraz w części przez B S.A. Użytkowanie konkretnych pomieszczeń w danym budynku jest kwestią umowną pomiędzy stronami. Jak wskazał Wnioskodawca, w budynku głównym powierzchnia 2 054,00 m² użytkowana jest przez A S.A., a powierzchnia 5 273,41 m² wykorzystywana jest przez B S.A. Pozostała powierzchnia w budynku stanowi część wspólną - komunikacja (klatki schodowe, korytarze). Natomiast w budynku oficyny powierzchnia 809,02 m² użytkowana jest przez A S.A., a powierzchnia 508,00 m² wykorzystywana jest przez B S.A. Pozostała powierzchnia w budynku oficyny jest częścią wspólną - klatki schodowe, korytarze, użytkowaną przez oba podmioty. Wnioskodawca wskazał również, że budynek magazynu i budynek agregatu użytkowany jest przez B, a budynek stacji tafo wykorzystywany jest przez obu współużytkowników do zabezpieczenia potrzeb energetycznych dla całej nieruchomości. Ponadto część powierzchni w budynku głównym i część powierzchni w budynku oficyny była przedmiotem najmu. Zatem w odniesieniu do ww. budynków nastąpiło pierwsze zasiedlenie. Jak wskazał Wnioskodawca w przypadku wszystkich wymienionych powyżej budynków, nie były ponoszone nakłady na ulepszenie przedmiotowej nieruchomości, przekraczające 30% wartości początkowej tych budynków. W konsekwencji, zniesienie współwłasności posadowionych na przedmiotowej nieruchomości budynków poprzez zbycie udziałów przysługujących A na rzecz B S.A nie będzie dokonywane w ramach pierwszego zasiedlenia.

Z wniosku wynika, że od momentu pierwszego zasiedlenia poszczególnych budynków do daty sprzedaży minie okres dłuższy niż 2 lata.

Zatem planowane zbycie przysługujących udziałów we współwłasności budynków znajdujących się na przedmiotowej nieruchomości nastąpi po pierwszym zasiedleniu i w okresie dłuższym niż 2 lata od tego momentu. W związku z tym, zniesienie współwłasności posadowionych na przedmiotowej nieruchomości budynków poprzez przeniesienie przysługujących A udziałów we własności budynków na rzecz B S.A. będzie podlegało zwolnieniu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług. Taką samą stawką podatku VAT w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT objęte będzie zbycie udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntu.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie, jak wskazano wyżej, ww. zwolnienie jest fakultatywne i przy spełnieniu warunków wynikających z art. 43 ust. 10 i 11 ustawy o podatku od towarów i usług dostawca nieruchomości może z niego zrezygnować.

Zatem w sytuacji kiedy sprzedawca i kupujący będą zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni i złożą oświadczenie o rezygnacji ze zwolnienia od podatku VAT w stosunku do przedmiotowej nieruchomości, której dostawa podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT to przedmiotowe zbycie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT według właściwej stawki podatku VAT.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin