Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.66.2017.1.AZE
z 30 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 23 sierpnia 2017 r., który wpłynął 1 września 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków z tytułu wskazanego we wniosku odszkodowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 września 2017 r. do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków z tytułu wskazanego we wniosku odszkodowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Dnia 14 marca 2013 r. Spółdzielnia w P. (dalej: Wnioskodawca, Spółdzielnia, Wynajmujący) zawarła umowę najmu (dalej: umowa najmu) z osobą fizyczną, prowadzącą działalność gospodarczą jako Firma Handlowo-Usługowa „PD” z siedzibą w P. (dalej: PD, Stary Najemca).

Przedmiotem umowy najmu było wynajęcie przez Wnioskodawcę powierzchni użytkowej w obiekcie handlowym w P. Zgodnie z umową najmu Stary Najemca zobowiązał się płacić Wynajmującemu za przedmiot najmu miesięczny czynsz w wysokości: 23.000,00 zł netto.

Na wniosek Starego Najemcy, uzasadniany niską rentownością obiektu, aneksem nr 2 z dnia 20 stycznia 2015 r., do umowy najmu z dnia 14 marca 2013 r., Spółdzielnia obniżyła firmie PD czynsz do kwoty 19.000,00 zł netto, od dnia 1 stycznia 2015 r.

Ponadto aneksem nr 5 z dnia 3 lutego 2016 r., do umowy najmu z dnia 14 marca 2013 r., Spółdzielnia obniżyła firmie PD czynsz do kwoty 17.000,00 zł netto, od dnia 15 lutego 2016 r., z uwagi na umniejszenie powierzchni najmu o 48,39m2.

Umowa najmu została zawarta na czas określony do 8 listopada 2018 r. W umowie najmu zawarto również zapisy dotyczące wypowiedzenia. Wynajmującemu przysługiwało prawo do wypowiedzenia umowy bez zachowania terminu wypowiedzenia m.in. w przypadku zwłoki w zapłacie czynszu za dwa pełne okresy płatności, których Stary Najemca nie ureguluje mimo pisemnego wezwania we wskazanym dodatkowym jednomiesięcznym terminie zapłaty.

W II połowie 2015 r. PD przestał regularnie płacić czynsz najmu. W listopadzie 2015 r. Spółdzielnia wysłała do PD wezwanie do zapłaty z jednomiesięcznym terminem płatności. Zaległości płatnicze PD wobec Wynajmującego na dzień 18 stycznia 2016 r. wynosiły ok. 80.000,00 zł. Wobec spełnienia przesłanek przewidzianych w umowie najmu (zwłoka w zapłacie czynszu za dwa pełne okresy płatności) Wnioskodawca skorzystał z prawa do wypowiedzenia umowy najmu. Prawidłowość i zasadność wypowiedzenia umowy najmu przez Wnioskodawcę została zakwestionowana przez Starego Najemcę. Stary Najemca rozwiązanie umowy najmu przez Wnioskodawcę uważał za bezskuteczne argumentując, że wypowiedzenie umowy najmu zostało wysłane na błędny adres.

W okresie, w którym pojawiły się problemy z regulowaniem płatności przez PD, Wnioskodawca rozpoczął poszukiwania nowego najemcy dla powierzchni najmowej przez Starego Najemcę. Głównym kryterium, według którego poszukiwano nowego najemcy było zapewnienie Wnioskodawcy wyższych i bardziej długofalowych zysków, niż było to w przypadku Starego Najemcy.

Chęć najmu tej samej powierzchni co PD oraz dodatkowej powierzchni w tym budynku zgłosiła firma A sp. komandytowa (dalej: A., Nowy Najemca). W styczniu 2016 r. Wnioskodawca podpisał z Nowym Najemcą warunkową umowę najmu powierzchni zajmowanej przez firmę PD. Warunkiem wywołania przez te umowę skutków prawnych było udostępnienie od 1 sierpnia 2016 r. Nowemu Najemcy powierzchni zajmowanej dotychczas przez PD. Umowa z Nowym Najemcą gwarantowała Spółdzielni wyższe i bardziej długofalowe zyski. Z tytułu tej umowy Wynajmujący miał otrzymywać miesięczny czynsz w wysokości 30.000,00 zł netto (w tym 23.000,00 zł netto za powierzchnie wynajmowane przez PD). Umowa z A. została zawarta na czas określony do 15 marca 2026 r. Zatem umowa z Nowym Najemcą gwarantowała Wnioskodawcy osiąganie wyższych przychodów z wynajmu tej samej powierzchni do końca okresu umowy najmu z PD, tj. 8 listopada 2018 r oraz umożliwiała mu osiąganie przychodów także po tej dacie.

Z tego powodu Wnioskodawca zdecydował się na polubowne załatwienie sporu z Starym Najemcą co do prawidłowości i zasadności wypowiedzenia umowy najmu. Efektem było zawarcie 26 lipca 2016 r. umowy ugody i oświadczenia o poddaniu się rygorowi egzekucji w formie aktu notarialnego (jak zostało wskazane powyżej, do 1 sierpnia Nowy Najemca miał mieć możliwość przejęcia powierzchni wynajmowanej przez PD). Na mocy ugody strony zgodnie oświadczyły, że rozwiązują za porozumieniem umowę najmu. W ramach ugody Spółdzielnia zobowiązała się do zapłaty PD jednorazowo do dnia 2 sierpnia 2016 r. kwoty 145.000,00 zł tytułem zaspokojenia wszelkich ewentualnych przyszłych roszczeń w jakikolwiek sposób związanych z wykonaniem umowy najmu (dalej: odszkodowanie za rozwiązanie umowy najmu), pod warunkiem opuszczenia przez Najemcę przedmiotu najmu do dnia 29 lipca 2016 r.

Stary Najemca opuścił najmowaną powierzchnię do wskazanej daty, co zostało potwierdzone protokołem zdawczo-odbiorczym. W związku z czym Wnioskodawca dokonał umówionej płatności na rachunek bankowy Starego Najemcy.

Dnia 1 sierpnia 2016 r. najmowaną wcześniej powierzchnię przez Starego Najemcę zajął Nowy Najemca. W konsekwencji, warunkowa umowa najmu między Wnioskodawcą, a A. zaczęła wywoływać skutki prawne.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy odszkodowanie za rozwiązanie umowy najmu zapłacone Staremu Najemcy przez Wnioskodawcę stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowanie za rozwiązanie umowy najmu zapłacone Staremu Najemcy przez Wnioskodawcę stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT. Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle powyższego wydatek może stanowić koszt uzyskania przychodu, jeżeli spełnia łącznie następujące przesłanki:

1. wydatek został poniesiony przez podatnika,
2. jest definitywny (rzeczywisty),
3. został właściwie udokumentowany,
4. nie należy do kategorii wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,
5. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
6. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów.
   
   

Odszkodowanie za rozwiązanie umowy najmu nie zostało wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań pochodzących z następujących tytułów:

• wad dostarczonych towarów,
• wad wykonanych robót i usług,
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłoki w usunięciu wad towarów,
• zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót i usług.
  
  

Odszkodowanie za rozwiązanie umowy najmu nie jest zatem objęte tym przepisem.

Zdaniem Wnioskodawcy odszkodowanie wypłacone w związku z wcześniejszym rozwiązaniem umowy najmu może zatem stanowić koszt uzyskania przychodu, jeżeli spełnia warunki wskazane w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

W ocenie Wnioskodawcy, odszkodowanie za rozwiązanie umowy najmu zapłacone przez Wnioskodawcę spełnia wszystkie te warunki.

Zapłata odszkodowania za rozwiązanie umowy najmu umożliwiła zawarcie umowy najmu z Nowym Najemcą. W konsekwencji była dla Spółdzielni bardziej opłacalna niż kontynuowanie współpracy ze Starym Najemcą, ponieważ pozwoliła na uzyskanie wyższych i bardziej długofalowych przychodów za wynajem tej samej powierzchni użytkowej, a także na uniknięcie strat związanych z brakiem płacenia czynszu przez Starego Najemcę.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, poniesiony wydatek na zapłatę odszkodowania za przedwczesne rozwiązanie umowy najmu był w pełni racjonalny i ekonomicznie uzasadniony. Wydatek ten pozostaje w związku przyczyno-skutkowym z uzyskaniem nowego, bardziej długofalowego i zyskownego źródła przychodów.

Analogiczne stanowisko prezentowane jest w indywidualnych interpretacjach podatkowych, przykładowo:

• w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 24 grudnia 2016 r., sygn. IBPB-1-1/4510-203/16-1/DW, który stwierdził, że: „Z przedstawionych we wniosku okoliczności bowiem wynika, że nieodzownym warunkiem zawarcia przez Wnioskodawcę korzystnej dla niego umowy najmu (gwarantującej wynajęcie zdecydowanie większej powierzchni budynku, a co za tym idzie generującej większe zyski), jest rozwiązanie umowy z dotychczasowym najemcą, co jednocześnie wiązać się będzie z koniecznością uiszczenia stosownego odszkodowania. Skoro więc, jak wskazuje Wnioskodawca zapłata takiej rekompensaty jest korzystniejsza niż kontynuowanie umowy z dotychczasowym najemcą, co jednocześnie uniemożliwi zawarcie nowej - korzystniejszej umowy, zgodzić można się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, co do możliwości zaliczenia wydatków z tytułu wskazanego we wniosku odszkodowania do kosztów uzyskania przychodów”
• w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 23 czerwca 2015 r., sygn. IBPBI/2/4510-354/15/IZ, który stwierdził, że: „Biorąc powyższe pod uwagę oraz fakt, że wydatek w postaci zapłaconego odszkodowania za wcześniejsze rozwiązanie umów najmu i dzierżawy, w których Spółka występowała w charakterze wynajmującego, nie został wymieniony w katalogu włączeń zawartym w art. 16 ust. 1 updop, przy dokonaniu oceny jego racjonalności oraz uzasadnienia gospodarczego, należy stwierdzić, że wykazuje on związek przyczynowo-skutkowy z prowadzoną działalnością gospodarczą, ponieważ rozwiązanie ww. umów zostało podyktowane pojawieniem się korzystniejszej oferty zawarcia umowy z nowym usługobiorcą, prowadzącej do nawiązania długofalowej, bardziej rentownej współpracy i w konsekwencji do wygenerowania w dalszej perspektywie przychodów uzyskiwanych przez Spółkę z ww. tytułu. Zatem, zdaniem tut. Organu, podjęcie decyzji o rozwiązaniu umów najmu i dzierżawy stanowi wystarczającą podstawę do uznania, że wydatek z tym związany został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia albo zachowania jego źródła. Podsumowując, wydatek z tytułu zapłaconego odszkodowania za wcześniejsze rozwiązanie umów najmu i dzierżawy spełnia ogólną przesłankę, wynikającą z dyspozycji art. 15 ust. 1 updop, z uwzględnieniem art. 16 ust. 1; tym samym może być uznany za koszt uzyskania przychodów Spółki.”
  
  

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowanie za rozwiązanie umowy najmu zapłacone Staremu Najemcy przez Wnioskodawcę stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

• wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
  
  

Przepis ten stanowi katalog zamknięty, dotyczący zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Wada jest w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych wydatków z kosztów podatkowych. Ustawodawca wyłączył zatem z kosztów uzyskania przychodów te wydatki, nie chcąc „premiować” przypadków nienależytego wykonania zobowiązania.

Jednocześnie wskazać należy, że kary umowne i odszkodowania z innego tytułu, które nie zostały wymienione w zamkniętym katalog, zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem istnienia związku przyczynowego pomiędzy karą lub odszkodowaniem a możliwością uzyskania przychodu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca 14 marca 2013 r. zawarł umowę najmu z osobą fizyczną, prowadzącą działalność gospodarczą.

Przedmiotem umowy najmu było wynajęcie przez Wnioskodawcę powierzchni użytkowej w obiekcie handlowym. Umowa uajmu została zawarta na czas określony do 8 listopada 2018 r., zawarto w niej również zapisy dotyczące wypowiedzenia. Wynajmującemu przysługiwało prawo do wypowiedzenia Umowy bez zachowania terminu wypowiedzenia m.in. w przypadku zwłoki w zapłacie czynszu za dwa pełne okresy płatności, których najemca nie ureguluje mimo pisemnego wezwania we wskazanym dodatkowym jednomiesięcznym terminie zapłaty.

W II połowie 2015 r. najemca przestał regularnie płacić czynsz najmu. W listopadzie 2015 r. Wnioskodawca wysłał wezwanie do zapłaty z jednomiesięcznym terminem płatności. Wobec spełnienia przesłanek przewidzianych w umowie najmu (zwłoka w zapłacie czynszu za dwa pełne okresy płatności) Wnioskodawca skorzystał z prawa do wypowiedzenia umowy najmu. Prawidłowość i zasadność wypowiedzenia umowy najmu przez Wnioskodawcę została zakwestionowana przez najemcę, który uznał rozwiązanie umowy najmu przez Wnioskodawcę za bezskuteczne argumentując, że wypowiedzenie zostało wysłane na błędny adres.

W okresie, w którym pojawiły się problemy z regulowaniem płatności przez dotychczasowego najemcę, Wnioskodawca rozpoczął poszukiwania nowego najemcy dla wynajmowanej powierzchni będącej przedmiotem wniosku. Głównym kryterium, według którego poszukiwano nowego najemcy było zapewnienie Wnioskodawcy wyższych i bardziej długofalowych zysków, niż było to w przypadku dotychczasowego najmu.

W styczniu 2016 r. Wnioskodawca podpisał z nowym najemcą warunkową umowę najmu powierzchni będącej przedmiotem wniosku. Warunkiem wywołania przez te umowę skutków prawnych było udostępnienie od 1 sierpnia 2016 r. nowemu najemcy powierzchni zajmowanej przez dotychczasowego najemcę. Umowa z nowym najemcą gwarantowała Wnioskodawcy wyższe i bardziej długofalowe zyski. Umowa z nowym najemcą została zawarta na czas określony do 15 marca 2026 r. Z tego powodu Wnioskodawca zdecydował się na polubowne załatwienie sporu z dotychczasowym najemcą co do prawidłowości i zasadności wypowiedzenia umowy najmu. Efektem było zawarcie umowy ugody i oświadczenia o poddaniu się rygorowi egzekucji w formie aktu notarialnego. Na mocy ugody strony zgodnie oświadczyły, że rozwiązują za porozumieniem umowę najmu. W ramach ugody Wnioskodawca zobowiązał się do zapłaty dotychczasowemu najemcy jednorazowo odszkodowania za rozwiązanie umowy najmu tytułem zaspokojenia wszelkich ewentualnych przyszłych roszczeń w jakikolwiek sposób związanych z wykonaniem umowy najmu pod warunkiem opuszczenia przez dotychczasowego najemcę przedmiotu najmu.

Dotychczasowy najemca opuścił wynajmowaną powierzchnię co zostało potwierdzone protokołem zdawczo-odbiorczym. W związku z czym Wnioskodawca dokonał umówionej płatności na rachunek bankowy.

1 sierpnia 2016 r. najmowaną wcześniej powierzchnię zajął nowy najemca. W konsekwencji, warunkowa umowa uajmu między Wnioskodawcą, a nowym najemcą. zaczęła wywoływać skutki prawne.

Biorąc pod uwagę powyższy stan faktyczny, oraz przytoczone przepisy prawa podatkowego, wskazać należy, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zapłatę odszkodowania nie znajdują się w katalogu, zawartym w art. 16 ust. 1 updop, w tym w szczególności nie są karami umownymi, o których mowa w pkt 22 tego przepisu.

Podkreślić jednak należy, że – jak wskazano na wstępie – poniesiony wydatek, aby mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, musi spełniać ogólną zasadę zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy, tj. musi zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jednocześnie, ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie on musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków musi sam dokonać oceny, czy wydatki, które poniósł mają na celu uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

Zauważyć należy, że zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w przywołanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że poniesiony wydatek przysporzy mu spodziewanego przychodu lub przyczyni się do zabezpieczenia źródła przychodów.

W przedmiotowej sprawie istotna jest analiza poniesionego wydatku w postaci odszkodowania i jego wpływu na powstanie przychodu, względnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. Analiza ta nie byłaby pełna bez uwzględnienia, czy powstaniu tego kosztu towarzyszyło racjonalne działanie Wnioskodawcy.

W tym kontekście należy zauważyć, że koszty związane z działalnością gospodarczą, oprócz tego, że muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania nie mogą obciążać budżetu skutkami zaniedbań przedsiębiorcy, powodujących zmniejszenie jego wpływów.

Podatnik nie może bowiem kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania albo niezachowania przez niego należytej staranności. Działalność podmiotu gospodarczego powinna cechować dbałość i zachowanie należytej staranności tak w procesie decyzyjnym jak i wykonawczym. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im.

W orzecznictwie wielokrotnie podkreślano, że strat i wydatków wynikających z zaniedbań oraz nieracjonalnych działań w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej podatnik nie może przerzucać na Skarb Państwa.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności stwierdzić należy, że przedmiotowe odszkodowanie może stanowić koszt uzyskania przychodów przy spełnieniu warunków wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że nieodzownym warunkiem zawarcia przez Wnioskodawcę korzystniejszej dla niego umowy najmu gwarantującej mu wyższe i długofalowe zyski, było rozwiązanie umowy z dotychczasowym najemcą i udostępnienie powierzchni będącej przedmiotem tej umowy w określonym terminie nowemu najemcy. Podjęte przez Wnioskodawcę działania mające na celu rozwiązanie dotychczasowej umowy najmu w terminie umożliwiającym zawarcie nowej (korzystniejszej) umowy najmu, doprowadziły, co prawda do zawarcia ugody - mimo zaistnienia okoliczności (zaległości płatnicze najemcy) do rozwiązania umowy bez wypowiedzenia - i w konsekwencji konieczności zapłaty odszkodowania za rozwiązanie tejże umowy, ale jednocześnie umożliwiły Wnioskodawcy zawarcie nowej korzystniejszej dla niego umowy, dlatego też należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, co do możliwości zaliczenia wydatków z tytułu wskazanego we wniosku odszkodowania do kosztów uzyskania przychodów.

Zastrzec jednak należy, że dokonując interpretacji indywidualnej Organ przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego, którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji. Organ nie rozstrzyga o zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych strony, gdyż może to nastąpić w ramach przeprowadzonego postępowania podatkowego.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości rozliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.